17 maart donderdag
Na lang voorbereiden gaan we morgen op weg naar Spanje om dat fraaie land te doorkruisen en vele prachtige steden en natuurgebieden te bezoeken. Vooral een cultuur reis, maar ook enkele dagen met rust en golf. we zullen zeker ook vele charmante en boeiende restaurantjes bezoeken en wijngaarden bekijken. Welke boeiende mensen we gaan ontmoeten, weten we nog niet.
In ieder geval beginnen we oude vrienden te bezoeken. Eerst Elly de Laat in de Vogezen en dan Chantal, Marijkes oude steun en hulp inhaar restaurant, in Mombard. Daarna via Avignon naar Barcelona enz.
Hier volgt het reisschema alvast.
REIS DOOR FRANKRIJK en SPANJE MALA 18 maart 2022 t/m 30
april 2022
18-3: vrijdag
Van Hoefpad naar Elly in de Vogezen,Bussang. Le petit Gazon.com. +33 329230643 of +33679938745
3 route du
drumont 88540 bussang
Reistijd : 6 uur
19-3 : zaterdag
Van Elly naar Chantal in Montbard. 9 quai joseph maire. 0695060896 of 0380924062
Reistijd: 3.30 h
20-3: zondag
Van Chantal naar
Avignon. Isabelle ; 28 avenue
gabriel Peri villeneuve les avignon tel+33676256005
betaald 50E
Reistijd: 4.30 h
Bonjour
J espere que tout va bien.
Pour éviter de chercher la maison qd vous serez au 28 avenue gabriel peri vous
montez dans l impasse et notre maison est celle de droite aux volets et
tonnelle grise.
Quand vous aurez une idée de votre heure d arrivée vous me direz.
La chambre n est pas loué samedi donc alors vous êtes tranquille si vous voulez
récupérer la clé
Bonne journée
21-3: maandag
Van Avignon naar Barcelona. Daniel +34 679317848 Carrer de Valencia 509 2 puerta
2 barcelona ; betaald 110 E
Reistijd: 4 h
22-3: dinsdag
nog een dag in Barcelona. Sagrada Famiglia bezoeken, regelen
23-3: woensdag
Van Barcelona naar Montserrat; zwarte Madonna bezoeken.
Vandaar doorrijden naar Cardona,
+34 938691275 gereserveerd in parador Cardona via zen
hotels; credit card 110E
Reistijd: 2h
24-3: donderdag
Van Cardona naar Lleida. Slapen in parador de Lleida.
Gereserveerd via Booking 105 E met ontbijt
Reistijd: 1.30h
Van Lleida naar Zaragoza. Airbenb: calle maria Lostal 25
3070 zaragoza 42E betaald
Malena +34 695470221
Reistijd: 2h
By car, entrance to the parking lot on Camino las Torres 35 or Av Cesario
Alierta 36
Cross Camino las Torres 🚶to get to the apartment, on the corner where there is a shoe store Calle
Maria Lostal 25, 3-7
By bus from Delicias station the C2 circular 2 leaves you in Camino las Torres
35, cross in front is the shoe store where you will find the apartment
26-3 tot en met 27-3:
Van Zaragoza naar Taragona. Diego, Carrer deis Rebolledo;+34
651615862 betaald 64E
28-3: maandag
1 dag bezoek aan
delta van Ebro slapen bij Laura Carrer Major de Poble Nou 60E betaald
Reistijd: 3h; van tarragona naar ebro: 1.30 h
29-3:
Van Tarragona naar Teruel. Slapen hotel via booking El Canonigo San Martin 15
teruel; 58E
Reistijd door binnenland 3.45 h langs de kust 3.30h
30-3 t/m 31-3:
Van Teruel naar Valencia. Evangelina Carrer de Pere Aleixandre 25 25-7 +34 695166212
Reistijd:1.35h
Your reservation
is confirmed for 2 guests on Mar 30 – Apr 1. Show
reservation
Evangelina11:38 AM
Good morning, a warm greeting
will be welcome 👍
Evangelina11:52 AM
I'll send you the address of
the house.... Pedro Aleixandre 25 fourth floor door 7B neighborhood
Montteolivetti elevator right.....please when you have your arrival time in
Valencia I would like you to let me know so I can make sure I am home to
welcome you. Thank you.
1-4 t/m 6-4:
Van Valencia naar Cartagena Home Exchange aan de golf 45
min van cartagena
Golf? Torro
Pacheco Murcia Ilena. Bevestigd.
Reistijd: 2.45h
6 t/m 11 april: donderdag t/m dinsdag
Van Cartagena naar Marbella Home Exchange bij Gary La Cala
de Mijas
Reistijd 4h
12 april:
Van Malaga naar Cadiz en dan naar Jerez de la Frontera.
Bij Eugenio, Calle Empedrada 31b
+34 650757490 betaald 29E
Reistijd : 2.35h
13 t/m 14 april. : donderdag en vrijdag
Van Cadiz naar Merida . Jesus Angel betaald 112E calle platon 16 +34 676844850
Reistijd: 3h
15-4 tm 20-4:
Van Merida
naar Toledo; home exchange; bevestigd
21 t/m 22 april:
Van Toledo naar Valladolid. Over de weg langs rueda. airbnb
betaald bij Marta Fernandez 102,71E
calle veinte de febrero tel: +34
629725954
sterren restaurant?
Reistijd: 2h.
23 t/m 25 april
Naar El Grove, Galicia, naar
Paola.
Address
Escalinata de Confin, 11 2, El
Grove, Galicia 36989, Spain
Directions from
your host
En coche: a pocos metros tenemos
un aparcamiento público y gratuito.
En autobus: la línea monbus. bajando en la estación de autobuses de o grove a
50 metros se encuentra apartamentos Sol e Lua
Reistijd
5h!
The first stop is the
Natural Park “A Barosa,” an oasis of peace perfect for relaxing, spending time
in tranquillity, and experiencing the sensations of the real and genuine
Galicia: rural, calm, and away from aggressive tourism. Take a walk through the
vineyards of the very prestigious Albariño. You will have the opportunity to
learn about the production of this excellent wine as well as engage in a
tasting of three wines of the denomination Rias Baixas in good company. The
next stop is the shrine of “la Lanzada.” Get a full overview of this mystical
place, established in the 9th century, and take a beautiful walk. Its
importance is not only related to its history, but also to its location, on the
shores of one of the most beloved beaches in Galicia. This temple welcomes and
offers a ritual most popular in the light of the moon, which makes it even more
unique in its genre. Combarro is a picturesque village, among the most
beautiful in Spain, located on the banks of the Pontevedra estuary. Cross part
of the bay of Poio. All this beauty is contained on a giant rock upon which it
is built, by the granaries by which it is surrounded, by the houses overlooking
the sea, and by several stone crosses typical of Galicia, called Cruceiros,
which are on the site. Touring the characteristic streets and squares of this
place, you have the possibility of taking a real and authentic journey through
time, as well as visiting an area of great ecological value. The next stop is
the island of Toja, famous for the production of soap and for its hot springs,
located in an area called Red Natura 2000. Discover a small museum of the old
soap factory and a chapel completely covered with shells. End with a tour of
the sea, during which you will admire and face directly the production of
mussels, oysters, and scallops, making different stops to contemplate the
watering holes. Taste steamed mussels in great quantity accompanied by one of
the best local Albariño wines (Condes de Albarei) and shots of Crema de Orujo.
De albariño, treixadura,
torrontés en loureira druiven hebben zich op een natuurlijke wijze ontwikkeld
tot de perfecte partner van schelp- en schaaldieren, terwijl de hartigere
schotels in het binnenland vragen om de traditionele Ribeiro en Valdeorras
wijnen.
D.O. Rias Baixas bestaat uit
3 gebieden:
Val do Salnés
is het grootste produktiegebied en de wijngaarden liggen rondom de stad
Cambados
O Osal
is het tweede gebied en ligt in het uiterste zuidwesten rondom de stad A
Guarda en aan de noordelijke oever van de rivier de Miño aan de grens met
Portugal
Condado do Tea
is het derde gebied, het ligt tussen de grensstad Tui en Ribadavia,
het gebied van de DO Ribeiro
Het hele DO gebied heeft een
nat klimaat met een prachtige groene natuur dat hoge opbrengsten levert. Wel is
het altijd oppassen voor de wijnboeren voor meeldauw en schimmels. In de
wijngebieden DO O Osal en Condado do Tea is het iets warmer dan in Val do
Salnés
Geografie en geologie
De D.O. Rías Baixas wordt onderverdeeld in bovengenoemde 3 zones in de
provincie Pontevedra.
Het vaste gesteente van Galicia is een bedrieglijk, roze gekleurd graniet, met
kleine scherfjes zilver-zwarte kwarts. De gemiddelde hoogte is 500 m, vanaf de
zeespiegel tot de 2000 m hoge pieken langs de Miño-vallei, die de grens vormen
met Portugal.
De Val do Salnes is een rotsachtige subzone met voornamelijk alluviale bodems,
geconcentreerd rond de rivier Umia. In El Rosal (O Rosal) zijn de wijngaarden
in terrasbouw aangelegd op de steile hellingen van de Miño rivier en de
bovenste bodemlaag is dus alluviaal. Condado del Tea is hoog gelegen en wordt
gekenmerkt door granietgesteente en leilagen met schitterende stukjes graniet
aan de oppervlakte.
Klimaat
Rías Baixas heeft een Atlantisch-zeeklimaat. Door de kustligging is Val do
Salnes een van de koudste subzones, hoewel de zomers erg droog kunnen zijn. De
gemiddelde temperatuur bedraagt 13ºC, vrieskou en extreme hitte (boven de 30ºC)
zijn uitzonderlijk en de gemiddelde neerslag ligt rond de 1.500 mm per jaar.
Condado do Tea heeft een gemiddelde temperatuur van 13º á 15º C., maar kent
meer extremen: hetere zomers (soms boven de 40ºC) en koudere winters (met
temperaturen onder nul) en het regent er meer: van 1500 tot 2000 mm per jaar. O
Rosal vertoont erg veel gelijkenissen, met een gemiddelde temperatuur van 14ºC
en een jaarlijkse neerslag van 1.400 tot 2.000 mm. Gemiddeld schijnt de zon er
2.200 uur per jaar.
Druiven en
wijnbereiding
In de D.O. Rías Baixas zijn 11 variëteiten toegestaan, 5 witte en 6 blauwe:
Albariño: 90% van de wijngaarden is met deze druif aangeplant en men maakt er
de beste wijnen van, vooral in Val do Salnes. Experimenten in Cataluña hebben
aangetoond, dat het waarschijnlijk de riesling van Duitsland is, hetgeen
overeenstemt met oude plaatselijke verhalen dat de wijn enkele eeuwen geleden
door Duitse monnikken naar Galicia gebracht werd. Ze is nu wijd verspreid over
het noordwesten van het Iberisch Schiereiland en groeit in Portugal onder de
naam "alvarinho". Het is een kleine druif met hoog suikergehalte die,
als ze verbouwd wordt in Val do Salnes, knapperige wijnen met veel fruit en een
verfijnde aroma geeft. In het binnenland geeft ze net zoveel fruit maar een
minder uitgesproken aroma.
Treixadura: oorspronkelijk uit deze streek en wordt redelijk veel verbouwd in
Condado del Tea. De "Condado-wijnen" zoals ze ter plekke genoemd
worden, zijn gemaakt van 70% albariño en treixadura, aangevuld met andere
officieel toegelaten variëteiten.
Loureira blanca: (ook wel marqués genaamd) is een andere hoogwaardige druif die
(vooral in O Rosal) gebruikt wordt om smaak toe te voegen aan de albariño.
Dit zijn verreweg de belangrijkste druiven in Rías Baixas. De overige zijn de
witte druiven caiño blanco en torrontés en de blauwe druiven brancellao, caiño
tinto, espadeiro, loureira tinta, mencía en sousón. De officiële
maximumopbrengst varieert al naar gelang de variëteit: 71,5 hl/ha (albariño en
87,50 hl/ha andere druivenvariëteiten).
26 april:
Van El Grove naar Aldea de Cuento, Orellan vlakbij Las Médulas. 3.30h over de N120/A52
27 en 28 april
van Orellan naar Leon 1.40h
León, Castilla y
León, Spain
El Barrio Húmedo has many
establishments where they offer tapas and meals at a good price and quality.
You can visit all the areas of interest of León by walking from the apartment
or even see the processions from the balcony.
Hosted by Instalaciones Solares
- Joined in April 2019
·
172 Reviews
·
Identity verified
Empresa. Propietaria de los
apartamentos sitos en Calle Mariano Dominguez Berrueta 11 de Leon.
During your stay
I will be available at all
times to help make your stay a perfect one.
100 E
29 april:
van Leon naar San Sebastian. Hotel Monte Ulia 81 euro
Reistijd: 4h
30 april:
Van San Sebastian naar Saintes.
Reistijd 3.30h
We moeten veel regelen in Den Bosch om onze vele gasten een goed verblijf te garanderen. Uitgevallen CNN zender herstellen, marijke, commissie D66 van mijn vertrek op de hoogte stellen , Tomek aansturen die zaken komt repareren, Luis informeren over kippen voeren, Bijoux managen die komt helpen enz.
Maar het is gelukt. Ook hebben we onze vierde vaccinatie tegen COVID gehaald.
Morgen om 9 uur is het vertrek gepland!
18 maart vrijdag.
Lekker vroeg op: half zeven. Alles thuis geregeld en om 8 uur al in de auto. Lars begint de verre reis. We roepen samen zoals altijd luid: Vakantie Hoera, en in de zon, overigens na krabben van de bevroren ruiten, rijden we richting Maastricht.
Onderweg niets te melden. We passeren Maastricht en Luik en Luxenburg zonder te stoppen. Dan naar Metz en Epinal en dan naar de Vogezen. De omgeving is hier schitterend. We zien sneeuw op de verre toppen en rijden door Duis en Zwitsers aandoende dorpen. Dan Bussang: we passeren het dorp en draaien de weg af naar links en omhoog over klein wegje naar het grote terrein van Elly. Laatste stuk over zandpad. We stuiten op een tractor met twee mannen die hout aan het verslepen zijn, en zagen. Elly komt dan al aangelopen en na veel gesleep kunnen we langs de tractor rijden naar het eerste huisje op haar zeer grote en bergachtige terrein. Midden door haar terrein stroomt zowaar de.... Moezel, La Moselle. Die ontspringt hier vlakbij en vele bergstroompjes komen hier samen. In pittoreske watervalletjes. We wandelen na onze spullen in ons door grote houtkachel verwarmde huisje te hebben gezet, met Elly over een deel van haar terrein. Ze heeft enkele groenten bedden aangelegd. Maar het is hard zwoegen om die vruchtbaar te maken. Boven op de rand van het terrein, maar onder aan een grote heuvel van de gemeente, liggen behalve ons huisje nog een grote zaal en twee andere huisjes. Dwars daarop staat, aan andere kant van de moezel, over een brugje, het lange gebouw waarin Elly nu zelf woont.
Het is uiteraard een heel hartelijk en warm weerzien na vele jaren. Elly is grijs geworden en heeft nog altijd woeste en wilde haren. vol krullen. Ze is echt op hard werken gekleed. Wat een taak om alles helemaal alleen te runnen. Ze heeft enige tijd een zen monnik bij haar op het gebeuren gehad die goed hielpen ook zorgde voor enige contacten met de bewoners hier. Maar die is na 6 maanden weer vertrokken. Elly werkt zelf drie dagen in Baden in Zwitserland waar ze oppast op twee lieve meisjes van 8 en 10. Kinderen van een anaesthesist en psychologe. Verder heeft ze haar B and B met vooral gasten die enkele dagen blijven. Ook nu zijn er twee huisjes bezet door twee koppels die echter maar twee dagen blijven. Dat betekent veel werk natuurlijk. En de tuin, of liever gezegd het grondgebied van anderhalve hectare, is heel bewerkelijk. Veel omgewaaide bomen enz enz. Ook de elektra op het land is soms uitgevallen. In huis functioneert het goed. De WIFI helaas zoals bij ons in Pontreau. 250kb. Treurig. Elly vertelt dat het verder goed met haar gaat. De relatie met haar moeder en zusjes en broers is veel verbeterd. Moeder en twee zusjes komen binnenkort aantal dagen logeren. Het Frans spreken gaat optimaal, merken wij ook later. Maar de integratie in de toch heel conservatieve gemeenschap van Bussang is lastig. Elly organiseert een creatieve middag voor dames maar de animo is laag omdat de dames bang zijn voor therapie, wat ze er ook mee bedoelen.
.jpg)
Wij praten, thuis bij de warme kachel
annex oven annex kookgebeuren, gezellig bij en we drinken prima wijn die Elly
van Suze Raaff heeft gekregen en die Suze zelf heeft gemaakt van haar druiven
in Italië waar ze een huis heeft. De wijn is heerlijk. Ook de soep van Elly is
wondermooi en ze heeft ook heerlijke kaasjes en worstjes uit de streek gekocht.
Hmmm. Ik moet van haar de biefstuklappen bakken wat natuurlijk lukt en we hebben
plezier en kletsen de hele avond tot 12.00 uur. Dan vermoeid naar bed, wij
waren al half zeven op weten jullie.
We besluiten dat we morgen vroeg naar de
herdenking gaan in het dorp van het einde van de Algerijnse oorlog. En van de
vele gevallenen daarbij. Daar kunnen we dan Elly begeleiden bij het ontmoeten
van de Burgemeester van Bussang.
We slapen prima in ons bedje en hoewel we de houtkachel
laten uitgaan blijft het toch 16 graden!
19 maart, zaterdag
Na het opstaan
ontbijt bij Elly in haar home. Ze heeft heerlijke dingen gehaald. Dan op weg
naar de herdenking. Die is zoals alle herdenkingen die wij al in Dompierre
hebben meegemaakt. Vooral oudere mensen, verder de hele gemeenteraad en de
Burgemeester met zijn sjerp om. Een redelijk groot orkest met trommels
klarinetten en trompetten die mars muziek speelt. Toespraken van een aantal
mensen: er zijn heel wat helden met flink wat eretekenen om , medailles van
legioen van eer enz enz. Bedenk hoeveel die mannen hebben geleden alvorens deze
medailles opgespeld gekregen te hebben. Iedereen is extra betrokken omdat de
oorlog in de Oekraïne nog altijd woedt. De burgermeester leest een bericht van
drie a 4 tjes voor dat de president bij monde van de minister van defensie
heeft doen toekomen aan alle gemeenten. Daarin wordt benadrukt dat het Franse
leger misstappen heeft begaan en het Algerijnse volk heeft geterroriseerd.
Soort excuus zoals bij ons nu voor de politionele acties in 1948 in Indonesië.
Benadrukt wordt de vergeving en de verzoening tussen Algerije en Frankrijk nu. Oorlog
leidt tot niets dat is duidelijk. Wat blijft is veel leed en droevige herinneringen
en getraumatiseerde mensen, om niet te spreken van alle onnodig jong gestorven
soldaten. Er zijn mannen met vlaggen van diverse regimenten en van de dorpen in
de omgeving. Toch indrukwekkend. De gevallenen uit de omgeving worden nog met naam
genoemd. Dan als altijd een uitnodiging om een coup te komen drinken in de
Salle de Fêtes bij de Marie. Dat gaan we doen en aldaar spreekt de burgemeester
nog een woordje. Hij is een donkere man ik denk uit Noord Afrika. Heel goed dat
hij hier burgervader kan zijn! Later , met een glaasje elzasser wijn in de
hand, praten we nog uitgebreid met hem. Een heel open en aardige man. Hij weet
dat lly hier woont en wil haar graag ontmoeten voor de associatie zaken. We
praten nog over Putin en hij is wondergoed op de hoogte van ook de invloed van
de patriarch van de Russisch Orthodoxe kerk, die de oorlog goedkeurt. We nemen
weer hartelijk afscheid en gaan naar huis om onze auto op te halen, na even
twee procureurtjes en een geitenkaasje gekocht te hebben.
Thuis nog even een wandeling over het terrein van Elly en
dan weer afscheid nemen. Het was een heel positieve en warme ervaring!!
We rijden dan in vijf uur naar Montbard, waar Chantal,
marijkes oude serveerster nu woont. De reis gaat door prachtig landschap,
bergachtig, heel groen. We vermijden de snelwegen. Pauseren doen we in het
fraaie stadje, 22.000 inwoners, Chaumont waar we in zicht van de auto een capuccino
drinken. We passeren mooie plaatsen b.v.
Chatillon sur Seine waar een groot crémant festival gaande was met grote
praalwagens. De wegen zijn leeg en we rijden niet harder dan max 90 km. Zo
rustgevend. Mooie boerderijen en kleine pittoreske dorpjes.
Uiteindelijk landen we aan in Montbard een klein dorp met
nu 4800 inwoners. We vinden met moeite het huis van Chantal. Dat ligt zeer
fraai aan het water tegenover een grote metaalfabriek. Daar werkten vroeger
2000 man nu nog maar 600. Een ramp voor het dorp. Mechanisatie!
Cantal en een nichtje van haar, Christine, ontvangen ons
heel hartelijk. Het huis is reusachtig groot met een prachtig voorterras aan
het water, met een grote glazen overkoepeling. Binnen is het wel wat koud vind
ik maar Chantal is warmbloedig. We krijgen een ruime kamer met grote badkamer
boven. Chantal heeft B and B daar maar vooral ook mensen die telkens terugkomen
voor meer dagen. De woonkamer is hoog, met grote ope haard die niet gestookt
wordt. Marijke en Chantal halen veel herinneringen op als we buien! Onder het
glas genieten van een heerlijke crémant de bourgogne. Twee honden komen
aanminnig erbij zitten.
Christine vertelt haar levensverhaal waar veel pijnlijke
momenten in waren. Op 23 jarige leeftijd getrouwd met 20 jaar oudere man die al
drie kinderen van drie vrouwen had( leren de vrouwen het dn nooit??). Hij was
erg rijk en vond haar familie te min. Hij is nu een vier jaargeleden overleden
en Christine voelt zich nu veel vrijer en gelukkiger. Ze woonde in kasteel maar
gaf dat aan de kinderen en woont nu zelf in Montbard in leuk klein huisje.
Kortom de tijd vloog weer. En er was op TV ook nog de
finale van het zes landen toernooi rugby: frankrijk tegen Engeland. Frankrijk
won uiteindelijk en werd kampioen. Wij eten inmiddels gezellig een steak en
boontjes en aardappelen en tira mi su toe. Met witte en rode wijn waarvan ik ,
verstandig, weinig drink. Om kwart over elf was onze accu op. Dus heerlijk
slapen.
20 maart, zondag. Ella jarig!!
Gisteren hebben we
regelmatig gezegd dat we vroeg gaan bellen maar.......Wij vergeten te bellen
maar ‘savonds belt Marius en we zingen en feliciteren lieve Ella die vijf jaar
is geworden. Ze zijn in Portugal aan het vakantie vieren.
We staan om acht uur op en ontbijten met Chantal na
heerlijk gedoucht te hebben.
We nemen roerend afscheid en gaan eerst even proberen
inkopen te doen bij de intermarché. Tanken lukt voor 1.89 per liter maar de
supermarché is dicht.
Dus over de snelweg op weg naar Avignon. Door prachtige streken,
vele wijngaarden voorbij. E besluiten bij Beaune te stoppen om daar inkopen te
doen en de stad te bezichtigen gedeeltelijk. Dat doen we. Eerst even langs
Leclerc waar Marijke in de auto blijft oppassen. Ik koop heerlijkheden zoals
kippenpootjes in Alsacienne saus, paté en croute en... een fles meursault van
32 euro. Verder nog Langres kaasje en Beaumont kassje en een pak Italiaanse
tapas.
Beaune is inderdaad
prachtig en het is enorm druk overal. We vinden wonder boven wonder op het
centrale plein een parkeerplaats, gratis(zondag). We wandelen naar de hospices
de beaune en gaan naar de kathedraal waar ik een foto maak van derde val en
marijke van mij bij Dt Theresia en Dt antonius. De stad is wondermooi. We maken
nog foto van draaimolen, voor Ella, en weerstaan de verleiding om glas wijn te
drinken. Dan verder over de route departementale naar Macon via Chalon s Saone.
Erg mooie weg en weer heel rustig. De wijnstokken zijn hier veel kleiner dan in
de Chaente. We zien veel fruitbomen in bloei, primen vooral. Ook veel japanse
kers en krentenstruiken in bloei. In Beaune was het 19! Graden en volle zon.
Later meer naar het Zuiden 14 graden, koude wind en bewolkt.Vreemd!
Bij Macon weer de snelweg op. Om Kwart voor zes pas in
Avignon. Ons B en B huisje is prima, met een plek binnen de muren voor de auto.
We gaan nog even naar Avignon stad. Zetten de auto op het eilandje en wandelen
in tien minuten naar de stadswallen. Erg mooi en geheel intact. Het pauselijk
paleis torent hoog boven de stad evenals de kathedraal. We wandelen door de
gezellige en drukke straatjes naar het centrale plein. Daar veel terrassen. Het
stadhuis is ook erg groot. Het plein voor het pauselijk paleis is erg ruim en
indrukwekkend. We maken fotos en gaan een glas rosé drinken bij Lópera. Op het
plein. Ieder andere rosé. Marijke uit Luberon ik uit provence. Gezellig . dan
wandelen naar huis in het donker. Het is zowaar zachter geworden.
Thuis nog buiten op het terrasje voor de kamer ons kipje
enz gegeten en de meursault gedronken. Die was goed maar echt niet beter dan
onze wijnen uit cote de bourg of blaye. Wij vonden hem zelfs wat zurig en niet
soepel. Dus een wijn van 32 euro hoeft niet meer. Marijke weigerde zelfs de
fles leeg te drinken!!!!
Dan Marijke lezen in bed en ik de blog maken. Wordt tijd
want ik weet al bijna niet meer wat we precies deze drie dagen gedaan hebben,
zo vlug vergeet je dat!
21 maart, maandag
Om half acht op na een wat onrustige nacht. Het was soms
warm dan wer koud. Maar toch prima geslapen. De douche gaf wat problemen hoewel
de badkamer heel mooi en ingenieus betegeld was. Met rijtjes dwars en rijtjes
op de punt. Maar de douche kraan was dermate ingewikkeld dat noch Marijke noch ik het water op de
juiste temperatuur konden krijgen. Het bleef aan de hete(te) kant. Na het
schoonwassen geen ontbijt hier maar snel vertrokken naar Barcelona. Eerst even
langs een Le clerc om te tanken en Marijke kocht croissants en baguette. Dan
eerste stuk over een D weg naar de autoroute A9 richting Nimes en Montpellier.
We passeren vele wijngaarden, rivesaltes, Roussillon en rijden langs beziers en
Sète. Ook daar veel wijngaarden met korte wijnstokken. Onder weg even gestopt
en koffie gedronken. Marijke nam stuur over. Het weer was slecht , veel harde
buien en de temperatuur rond 8! Graden. Het is werkelijk krankzinnig. In Zuid
frankrijk is het dus 8 graden kouder dan in Nederland.
Als Marijke op de overigens zeer brede, lees drie of
vierbaans weg, rijdt langs vele vrachtwagens, wordt zij geremd door een lange
file vrachtwagens die de hele weg versperren. Een demonstratie blijkt, van
Truckers. Als we daar voorbij zijn gebeurt er iets erg engs!! Marijke rijdt op
de op een na meest linkse baan en plotseling komt er een auto met extreem hoge
snelheid aansuizen op de meest linkse baan, maar niet langs ons maar in
tegenovergestelde richting! Een spookrijder dus. Die scheert vlak langs onze
auto en een auto achter ons die op de meest linkse baan reed, kon nog net scherp
naar rechts zwenken om de tegenligger te ontwijken. Dat was bijna dood geweest.
Hoe het verder is afgelopen wten we natuurlijk niet. Ik denk dat het een
suïcidale man was die op de verkeerde baan is gaan rijden, wat nog niet zo
eenvoudig is. Wij zijn echt even beduusd geweest. De dood is soms heel
dichtbij.!!
We bereiken toch Spanje verder heel soepel. En eenmaal in
de buurt van Barcelona klaart het weer iets op . van 8 graden wordt het 14.
Zelfs een sprankje zon. We vinden met mij weer aan het stuur, onze B en B vrij
gemakkelijk en zie naast ons appartement is een ondergrondse garage. Ik rij
erin en na veel gepruts weet ik de auto in een smal gaatje te urmen. Gelukkig
is er in het ok behalve een oudere spaanse man ook een jong meisje wat perfect
Engels spreekt. Zijlegt uit dat we twee dagen kunnen staan daar voor 25 euro als
we nu betalen. We kunnen dan net zo vaak eruit rijden als we willen( wat we
natuurlijk nooit niet gaan doen). Hoera. Veilig en recht onder ons huis! We
nemen onze spullen mee naar boeven. Daniel onze host is er nu ook. In het
appartement wonen nog twe mensen maar die werken overdag. Later op de avond zien
we ze even. Een wat kleine man die wat Noord Afrikaans aandoet en een mooie
jonge vrouw die een wat donkerder huidskleur heeft. Beiden heel vriendelijk.
Zij moeten maar leven met die rare toeristen.
Maar goed wij gaan na nog twee keer naar de auto te zijn
gelopen, de helling af, om vergeten zaken te halen, uiteindelijk rond drie uur
op weg naar de stad. Het metro station Encantes is drie minuten lopen verderop.
Wij zakken met lijn L2 af naar para-lel en gaan vanaf daar wandelen door El
Raval. Overigens moeten we in de metro nog mondmaskers op. Het is hier nog
altijd corona vrees wat de klok slaat. We maken een wandeling die in ons spanje
boek beschreven staat, de lonely planet. Langs de Calle de sant Paul, richting
Liceu, aan de Rambla. We verbazen ons overigens over het feit dat overal alles
in het Catalaans geschreven staat. Krankzinnig om een provinciale taal te
gebruiken en zo je landstaal te verontachtzamen. Wat een waardeloze regering
heeft dat spanje. Een land , een taal. En het rare is dat het Spaans en
Catalaans echt niet heel erg verschillend is. Niet zoals in belgië, met Frans
en nederlands. Maar goed. We merken dat de Carrer de Sant Paul door een wijk
loopt waar vooral mensen van niet spaanse of catalaanse origine wonen. Overal
Marokkanse, Indiase, Algerijnse en andere winkels. De hele straat is werkelijk
vergeven van winkeltjes waar ze telefoons verkopen, refurbishen, enz. Ik kom op
een goed idee: marijkes telefoon heeft een batterij die na een paar uur leeg
is. Ik raad haar aan om een nieuwe batterij te kopen! We gaan een Indiase
winkel binnen en inderdaad ze zetten er in een half uur een nieuwe batterij in;
voor 25 euro! Mijn nieuwe batterij die ik in Praag heb gekocht, kostte 50 euro.
De wachttijd besteden we goed. We wandelen verder en gaan de Calle de L’Arc d’augustine in. Daar staat een
indrukwekkend gebouw, een kerk voor de heilige Augustinus, gebouwd in bogen van
een bouwwerk uit de tijd van Keizer Augustus!! We bereiken een fraai plein dat
voor de kerk ligt en daar is een heel hip barretje!! Met zoals ik later verneem,
een Italiaanse jeugdige eigenaar, uit Sardinië. We zetten ons neer, buiten,
want het is redelijk zonnig geworden, aan een tafeltje en drinken een glas
witte rueda. Heerlijk en beter dan de Meursault van gisteren!
Feest. Na een half uur terug naar de telefoon winkel. De batterij
zit erin. Die is wel leeg. Dus geen foto’s maken vandaag!! We wandelen dan naar
de Rambla en langs het opera gebouw. Steken over naar Placa Reial. Marijke
vindt dat niet zo mooi als ze dacht helaas. Hoewel het echt heel prachtig is.
Dan langs de rambla richting de mercat de Boqueria. Heel dynamisch maar helaas
is bijna alles al dicht. Maar genoeg open om te genieten van de sfeer. We
zoeken het zgn beste tapas gebeuren van barcelona, Bar Pinotxo, volgens Lonely planet. We lopen
de Mercat drie maal door en vinden het niet! Wel vinden we een andere bar met
tapas: La boqueria. We strijken er neer en een, naar later bleek, jonge man uit
Bangla Desh, serveert ons de heerlijkste tapas! Die zijn hier erg ruim va maat,
zeker driemaal de grootte van tapas in San Sebstian en daarom ook veel duurder,
9 tot dertien euro per stuk. Ik neem octopus meat baals, drie heerlijke ballen gevuld met octopus vlees, fijn gehakt,
met veel knoflook en kruiden. Delicaat! Marijke neemt coquilles in een saus van
inktvis inkt. Vier grote! En heerlijke en rauwe coquilles onder een dikke laag
inktsaus die heel delicaat is. We delen natuurlijk. En drinken een glas
werkelijk voortreffelijke witte Pinedes wijn erbij. Feest. Dan wil Marijke
graag het Antic Hospital de la Santa Creu zien. Even zoeken maar we vinden het.
Het is nu in gebruik als instituut voor Catalaanse Studies en als opleidings
instituut voor medici. We lopen eromheen en vinden in de Calle de Hospital de
ingang naar de grote binnenplaats. Fantastisch en goed gerestaureerd. Daar is
ook een bar aan gelegen waar veel studenten zitten. Uiterst charmant en
romantisch. Dus erheen en buiten zitten. Ik bestel witte wijn en twee jonge
dames raden een Verdejo aan. De ene dame zegt dat die wel een licht fruitje
heeft en niet been droog is. De ander beweert dat hij wel droog is. We nemen hem
en hij is inderdaad mooi droog maar met een vleugje fruit. Het is een plezier
om al die jonge mensen daar te zien genieten buiten in de betrekkelijke kou!!
Wij zijn ook erg blij en na eenhalf uurtje is het weer verder lopen. Naar de
Barrio Gotico. De kathedraal bezichtigen en de Joodse wijk en alle oude
gebouwen daar. We passeren de Rambla weer en draaien de Carrer de la Boqueria
in. We komen op het groete plein, Placa de San Miguel en de Placa St Jaume.
Schitterend en gezellig druk. Dan naar de kathedraal. We zoeken eerst naar een
wijnbar die ook door Lonely planet is aangeraden: La Vinateria del Call. We
vinden die na lang zoeken omdat de straat anders heet nu. Maar de bar is
hermetisch gesloten. Maandag dicht. We lopen dan langs een heel authentieke
andere bar/restaurantje: Las Alcoba Alzul in de zelfde straat die nu dus Salamo
Ben Adret heet. Nummer 14.
We dwalen dan naar de kathedraal. Die is enorm en helaas
dicht. Het plein ervoor is druk gevuld met allerlei merkwaardige mensen. Een
meisje ligt op de trappen allerlei lichamelijke oefeningen te doen, een man
schiet licht dronetjes in de lucht, mensen spelen trompet. Feest en wat een
enorm plein. We draaien dan weer de salamo in en proberen ons alcobatje binnen
te gaan. Dat is geheel vol. De man achter de bar zegt dat we 20 minuten moeten
wachten. Dat kan nog net! Binnen. We doen het en bestellen een flesje Rias
Baixas voor 18 euro. Dat helpt. We krijgen eerst wat kleine amuses en dan al
ras een leuk tafeltje naast de piepkleine keuken. On waarschijnlijk dat daar de
hele avond, avond aan avond, vier man in staan te koken. Naast ons zitten twee
jonge meisjes, ja ongeveer 27 jaar, een uit Spanje en een uit Belgié. Zij
spreekt nederlnds. Maar we spreken natuurlijk eerst engels met elkaar! Later komt er een Engels echtpaar, van 30
jaar, naast ons zitten uit londen.
Gezellig. Wij bestellen drie tapas die ook hier fors zijn. Iberico
vleesjes, vijf schijfjes ; makreel die super zacht was na marinade, en
overheerlijke boterzachte squids. Wel acht stuks. Alles delen en samen ook nog
de Baixas opslurpen. Feest weer. Dan terug wandelen naar de Rambla, daar de
metro nemen op Liceu, wat even mis gaat omdat we de verkeerde kant op binnen
gaan. Terug door de poortjes maar als we de juiste poortjes door willen gaan
blijkt dat onze kaartjes geweigerd worden omdt je maar eenmaal zelfde station
mag nemen; dus met andere mensen mee door poortje wat dichtklapt maar niet hard
hier. Tegen houden is simpel. Dan overstappen op Passeig de Gracia.
Daar moeten we heel veel lopen om onze lijn te bereiken!
Ongelofelijk! We komen ( met mondkapjes dus) veilig aan op Encantes en lopen in
drie minuten naar huis. Daar komen juist ook onze mede bewoners aan. Later gaan
die heel heel lang douchen en Marijke doet het bijna in haar broek! Volgens de
site hadden we hele appartement gehuurd... Maar het kan erger natuurlijk.
Morgen om half zes naar Sagrada familia. Daarvoor de stad
weer doorkruisen. Je leest het wel.
Om half negen pas op. Ondanks stadsgeluiden door dubbel
glas heen toch goed geslapen. Om tien uur komen de ouders van Luis naar ons toe
om het pakket dat we voor hen hebben meegenomen, op te halen. Ze zijn vijf
minuten te laat, dus erg goed. Ze begroeten ons hartelijk en hebben een tas met
geschenken voor ons meegebracht! We praten zo goed en zo kwaad als kan in het
Spaans en na tien minuten vertrekkn zij weer. Wij nemen de bus naar Placa
Urquinaona en wandelen dan naar het Palau de la Musica Catalana. Een gebouw in
de modernista stijl, soort art deco. Het is opgetrokken uit bakstenen en rijk
versierd met mozaïek en torens en beelden. Zie foto’s. Wij wandelen de foyer
binnen die er schitterend uit ziet , echt art nouveau, met vele glas in lood
ramen en porseleinen rozen. Marijke gaat twee kaartjes voor ons halen en ik
twee cortado’s, macchiati, noisettes en een croissant. Er komen intussen vele
vele jongeren met leraren binnen. Zij gaan naar een concert met muziekles. Modernere
muziek, Jazz, blues, Gospel, Rock enz. Wij wandelen de trappen op en bezoeken
de Lluis Millet hal met enorme kroonluchter en vele pilaren die geheel met
mozaïek zijn beplakt. Dan worden we door vriendelijke mannen naar de grote
zaal, maar de bovenste ringen, geleid en kunnen we vanaf daar in de werkelijk
adembenemend mooie zaal het jazz enz concert ook volgen! Een uurtje super blij
makende muziek, met uitleg en veel dans en ook prachtig zingen van vrouw en
twee mannen.
Opvallendste in de zaal is de kroonluchter 9foto) maar
evenzo de twee enorme sculpturen links en rechts van het podium. Links een
buste van Josep Anselm Clavé met eromheen een uitbeelding in steen van zijn
bekendste werk Les Flors de Maig. Rechts een buste van Beethoven met erboven
een afbeelding in marmer van de walkuren van Wagner. Ook de lampen zijn een mirakel en
het plafond met meer dan 200 gebeeldhouwde rozen. Feest. We klappen mee op de
muziek en genieten als montere oudjes van de dans en zang, o.a. tap dansen. Na
een uurtje is het afgelopen en wandelen wij rustig naar de vlakbij gelegen
kathedraal. Nu kunnen we foto’s maken. Ook mijn wijnbar is nu open. Maar
Marijke wil liever naar barceloneta om daar wat te wandelen en om tapas en
wijntje te nemen bij Perikete, aanbevolen ook door Lonely Planet. We gaan met
de metro van Jaume ! naar Barceloneta en komen aan op een reusachtig plein, Placa
de Pau Vila,vlak bij de grote jachthaven waar super dure jachten liggen te
dobberen. Hopelijk ook Russische aan de ketting!. We vinden met enige moeite
ons barretje in de Calle llaurer. Het is een kleurrijk beschilderde lange en
ondiepe bar met gezellige wijnvaten als tafeltjes met krukken eromheen. Binnen
vele hammen aan de plafonds en tapas. We betsellen een glas Albarinho en drie
tapas en een plak brood met tomaat. We nemen pepperoni, groene pepers in olie
gebakken, inktvis schijfjes met sausje en... gefrituurde varkensoor!! Allemaal
heel lekker. Maar het oor viel wat zwaar. Maar was wel zacht en smeuïg en van
prima pittige smaak. Dan nog wat wandelen door barceloneta, eerst langs de kade
waar vele chiquere restaurantjes liggen met zicht op de dure boten. Er lag ook
de boot van de ons bekende bossenaar van het oude brand loyalty: My Loyalty
heet het bootje. Van vele miljoenen. Twee jonge mannen zaten wat te poetsen aan
het dek. Ik heb maar niet gezegd dat wij dorpsgenoten van de eigenaar waren,
uit Krommert, waar hij ook de golfbaan heeft.
Barceloneta is verder wat verarmd , wel pittoresk. Er is
een fraaie nieuwe overdekte markt, die nu aan het sluiten was. Wij dan weer
terug naar de stad: om het huis van Gaudi aan de avenida Gracia te zien,Casa
Battló. Echt te gek weer met zijn gedraaide kolommen, schitterende dak en geheel
vol mozaiek gemaakte front en de balkonnetjes die als handjes in komvorm tegen
het gebouw aan liggen.
Ernaast is nog een fraai gebouw, ook uit die tijd maar van
andere architect. Daar zijn we binnen gegaan want er is een restaurantje in met
tuin. In de zon! Drinken we daar een macchiato. Al een beetje moe lopen we dan
naar de metro en gaan naar huis. Over een kwartier weer op weg naar de Sagrada
Familia. En daarna ?
Dit jaar is zojuist
de een na hoogste toren, die van de maagd, voltooid. 138m. De hoogste toren is
die van Jezus, 172,5m. Dan zijn er nog vier torens bijna af: die van de
apostelen evangelisten: 135m worden die. Totaal zijn er 18 torens gepland. De overige
torens zijn die van de apostelen. 12 stuks.
We hebben kaartjes gekocht online. Dat werkt wonderwel. Eerst
door de security . Wat een schande toch, waar zijn we mee bezig in deze tijd.
Wat een eerbetoon aan de terroristen almaar. Dus riem enz af, jassen uit,
tassen en telefoon in een mand en zelf door de poortjes. Ik piep zoals altijd
vanwege mijn heup. Dus uitgebreid aftasten van mijn tedere lijf. Zoveel onnutte
controle. Uiteindelijk mogen we dan het terrein op. We hebben een audio tour op
de telefoon, heel goed, in het Nederlands. Wat ze vertellen is inderdaad erg
nuttig omdat je zo te weten komt wat Gaudí in zijn hoofd had toen hij de kerk
ontwierp. Het is eigenlijk een bos van zuilen , met takken die het dak enz
dragen. De voorkant is de geboorte van Christud kant en de achterkant de
lijdens kant, met de wederopstanding. Daar zijn ook prachtige deuren: voor
deuren met plant en diermotieven, achter deuren metb teksten uit de bijbel. Als
je binnen komt is de indruk zo overweldigend , je kan dat niet goed in woorden
uitdrukken. De enorme hoogte en de inderdaad boomvorm van alle zuilen. En de
schitterende belichting door de vele glas in lood ramen waardoor aan de passie
kant een oranje, roze rood licht binnen valt als de avond valt. De zuilen zijn
enorm en van verschillende steensoorten gemaakt, overeenkomstig het gewicht wat
ze moeten dragen. De vier hoofdzuilen zijn van porfier, de volgende rijen van
basalt en de buitenste rijen van zandsteen. Binnen staan weinig beelden. Want de
hele verhaallijn is aan de buitenkant neergezet. In beelden taal. Onder de kerk
is nog een enorme crypte waar Gaudí zelf begraven ligt. Wij dwalen bijna
verbijsterd door het gebouw en zijn het er over eens dat wij nooit eerder
ergens een meer indrukwekkend en mooi en evenwichtig en uitgebalanceerd
bouwwerk hebben gezien. Je zou er bijna gelovig van worden. In het gebouw lopen
twee enorme liften omhoog in twee hoeken. Met ernaast schitterende
wenteltrappen. Aan de andere kant naast de passiekant uitgang, is nog een
stenen wenteltrap. In de zijkanten zijn verschillende niveaus met balkons
waarop banken staan. In de kerk drie belangrijke beelden: een van Josef, , een
van Maia en een, boven het altaar, van christus aan het kruis, onder een
schitterend baldakijn met 50 lampen. Alles heeft symbolische betekenis, alles
is uiterst doordacht. Na ruim een uur verlaten we met tegenzin dit hemelse
bouwwerk.
Dan wandelen naar een restaurantje. De hele Mallorca af.
Naar nummer 236, waar de cervezzeria Catalana zijn poorten heeft geopend. Toch
een half uurtje stappen. Maar dat is ook nodig om te bekomen van de indruk van
de Sagrada Familia.
Als we de bar zien, zien we dat er een hele rij mensen
voor staat! Net als gisteren bij ons restaurantje. We kiezen het wel goed uit!
We melden ons, kwartier wachten zegt de dame. We kunnen wel een drankje
bestellen. Dat wordt weer een flesje Albarinho. Die wordt met ijsemmer op voet
geserveerd. Gelukkig is er dan een plekje buiten op een zacht lederen bank
zodat we genieten van onze galicische vreugd. En zie na tien minuten krijgen we
al een super plek, buiten onder baldakijn naast een flakkerend gasvuur, dus
heel lekker warm. De fles bestelling werkt weer goed. Er zijn hier vele zeer
mooie tapas die ook nog eens goed geprijsd zijn. We kiezen anchovis in
marinade, garnalen in knoflook saus, schelvis in aiolie saus , gefrituurd,
inktvisjes a la plancha, en een klein broodje met varkensvlees en erop een
gebakken foie gras. Erbij weer broodjes met tomaatcoulis en knoflook. De
porties zijn zo ruim dat delen ervan met elkaar prima gaat. De porties zijn
ongeveer twee maal zo groot als in San Sebastiaan . We genieten weer enorm en
de Albarinho fles heeft weer een gat. Dus voor Marijke nog een glaasje Verdejo
om het niet af te leren. Ik neem nog een toetje: Een divine toetje van Santa
Teresa, mijn redster. Een soort gebakken wentelteefje met heerlijke crème
vulling, de naam van Theresia waardig. Marijke snoept er graag van mee. Nog twee super mooie espresso’s voor lars. Dan,
75 euro slechts armer , besluiten we om niet de bus terug te nemen maar lekker
te wandelen. Ruim half uur. Maar het is zachter geworden en het gaat heel vlot.
Thuis schrijf ik nog even dit blogje en Marijke gatt lekker lezen in bed.
Werkelijk een overvolle en ongelofelijk indrukwekkende
dag. Het 25 jaar samen feest , waarvoor deze reis dient, verloopt tot nu toe
beter dan verwacht. Morgen naar Montserrat. 50 minuten rijden slechts.
Audrey jarig, wij hebben gemaild natuurlijk. John is weer
uit het ziekenhuis met nieuwe heup.
Om half acht op want we hebben veel te bezichtigen. Gelukkig
weinig rijden, twee maal klein uurtje. We verlaten ons prima huisje en Marijke
rijdt veilig Barcelona uit en naar Motserrat. We rijden naar het station van de
Cremallera, het tandrad treintje omhoog naar het klooster en de basiliek. Daar
is een ruime parkeergarage die nog leeg is als wij er om half tien arriveren. Het
landschap hierheen was fraai, de bergen werden almaar hoger en steiler.
Uitlopers van de Pyreneeën.
Parkeren is gratis en we kopen twee heen en weer kaartjes
voor de Cremallera. Die vertrekt om vijf voor hele uur en kwart over uur.
Echter hij rijdt net voor onze neus weg, dus 35 minuten wachten. Gelukkig komt
er na vijf minuten een aan vanuit de bergen. Het is namelijk erg koud, ongeveer
4 graden en met harde wind en klein drupje regen. We stappen in het fraaie
treintje. Na vijf minuten vertrekt hij al, maar de verkeerde kant op. Kennelijk
gaat hij naar een stationnetje hiervoor om menen daar op te halen. De machinist
ziet onze schrik als we even uitstappen op dat staionnetj en zegt dat we rustig
kunnen blijven zitten in de heerlijk warme coupé.
Uiteindelijk begint de klim omhoog. Langs diepe afgronden
en met fabelachtig uitzicht. Vanaf ons stationnetje is het 15 minuten omhoog
tandraderen, ongeveer 30km pr uur. Naar 750 m. Daar is een groot station en
liggen het klooster, de basiliek en enkele andere gebouwen: een coördinatie
centrum van de kerk,een museum een audiovisueel centrum, twee restaurantjes,
wat winkels,een vrij groot Hotel met eigen restaurant, appartementen voor
gasten, een hostel en nog een kabelbaan en twee andere tandrad treintjes naar
nog hoger op. Vanaf deze top lopen een aantal goed aangegeven wandelroutes, 5
stuks, van eenvoudig tot medium moeilijk.
Wij gaan eerst even de trappen op naar de basiliek. Daar
kunnen we nu niet in omdat er een mis is. Om 12.30 gaat hij weer open. Zo ook
de entree naar de zwarte Madonna, die je kunt zien van dichtbij en normaal
zelfs kan aanraken. Nu verboden ivm Covid. Hier in Spanje is nog altijd een wat
overdreven Corona vrees. Dus ook hier overal mondkapje op.
We drinken een kopje koffie, niet slecht, in het kleinste
cafetaria wat er gemiddeld aardig uit ziet. Veel hout geen echte gezellige
inrichting. Dan gaan we de eenvoudigste wandeling maken, Els Degotalls, heen en
weer zelfde pad. Nauwelijks hoogte verschil. Langs het fraaie en brede pad met
schitterend uitzicht op het dorp beneden en de verder gelegen bergen, staan
talloze mozaïeken aangeboden door steden , particulieren, verenigingen enz.
Allemaal met een beeltenis van de maagd Maria en met teksten passend bij de
gevers. Zie foto’s. Het is koud maar we wandelen toch een klein uurtje langs de
bergwand. Dan terug naar de basiliek. We gaan eerst in de rij staan voor
bezichtigen van het beeld van de zwarte madonna. Het is nu kwart voor een. En
om een uur wil Marijke per se in de kathedraal het jongenskoor horen zingen,
kwartiertje zang. De vriendelijk dame bij de ingang naar het beeld zegt dat we
om kwart over een, na de zang kunnen gaan kijken en geeft ons een ticket
daarvoor.
Je ziet het is hier zaak goed de tijden in de gaten te
houden. Je moet eigenlijk aankomen vlak voor het treintje vertrekt en zorgen
dat je half een bij de basiliek bent, met biljetje voor de maagd.
Goed wij gaan weer in de rij voor de basiliekgangers staan
en mogen er vijf voor een in. De basiliek is heel fraai, wel erg pompeus,
barok, met veel goud. Helemaal bovenin achter het altaar uitziend op de menigte
gelovigen beneden, staat het beeldje van de zwarte Madonna. In een schitterende
zilveren setting, die we straks van nabij gaan bewonderen. We maken foto vanaf
onze bank in de kerk.
Dan komt er een priester met een grote groep in witte
jurkjes gehulde jongetjes het altaar op. Ongeveer veertig stuks, Vna klein, zeg
zes, tot groot zeg vijftien. De pater spreekt ons toe in het catellaans. Gaat over
vrede uiteraard. Dan speelt het orgel, een klein orgel dat op het altaar
gedeelte staat. Eerst meer normale kerkliederen daarna een lang zeer modern muziekstuk
waarbij de jongens echt moeten zwoegen om het goed te vertolken. Dat lukt
wonder wel. Dan nog een normaal afsluitend lied. Twee grotere jongens spreken
ons dan nog kort toe, een in het Duits. Dan is het voorbij. Iedereen de kerk
uit en wij naar de maagd. We moeten natuurlijk een lange trap op om hoog boven
het altaar te komen. Inderdaad prachtige zuilen en trappen en de ruimte met het
inderdaad zwarte beeld van Maria en Jezus, staat in een uiterst opgesmukte
ruimte, Een en al zilver en goud wat er blinkt. Al dat geld is in ieder geval
niet naar de armen gegaan. Toch indrukwekkend. Ik sla zelfs spontaan een
kruisteken.
Dan rustig naar ons treintje . het blijkt dat dat maar een
keer per uur afdaalt!! Dus 40 minuten wachten. Maar de tijd vliegt als een duif
voorbij en we genieten weer van het uitzicht tijdens de reis omlaag. Het is nu
veel voller.
De auto staat onaangeraakt te wachten en ik rij dan naar
Cardona. Het is namelijk een weg die laatste deel steil omhoog gaat met vele
haarspeldbochten. We komen langs stadjes die veel groter lijken dan verwacht zoals
manresa. Niet fraai maar zou toch mooi oud centrum hebben wat we niet zien.
Vanaf ver zien we hoog op een berg onze parador annex kasteel al liggen. We
rijden er omheen en vinden eerst de ingang niet. Parkeren te laag en lopen
omhoog naar de receptie. Daar horen we dat we hogerop moeten rijden. Ik doe dat
met enige moeite. Erg steil pad met scherpe draai. Marijke checkt ons in en we
hebben een fraaie kamer op de 6 de verdieping met uitzicht over dal en naar
bergen. E wandelen door het kasteel en eromheen. Echt wat Marijke wenste: een
parador in een heus erg oud gebouw. Kasteel is uit elfde eeuw, later wel aan
gesleuteld natuurlijk. Het heeft veel doorstaan, veel keer een beleg. Het ernstigst
tijdens de Spaanse successie oorlog. Echter nooit gevallen, wel toen
uiteindelijk overgegeven omdat Barcelona was gevallen. 1714.
We zien dat het kwart na vier is en gaan een glaasje
drinken in de bar bij een prachtige zeer authentieke lounge ruimte met grote
luie stoelen. Ieder een ander soort wit wijntje.We pakken nog wat zonnestralen achter glas met glas mee.
Heerlijk. Dan weer even buiten kijken en de eetzaal zoeken. Die is dicht maar
de foto’s beloven het meest romantische.
Marijke gaat baden en lezen ik schrijf mijn blog na even
mijn mails bekeken te hebben. Weer berichten van de d66 commissie natuurlijk. Komt
goed.
Nu zelf in bad en netjes aankleden voor de mooiste eetzaal
uit Spanje, zeggen ze.
Het bad was heet en goed. Daarna aankleden met crème jasje
van Han en stropdas. Marijke ook goed gekleed. Gevolg: wij waren best geklede
stel in de eetzaal. En er kwamen toch zo’n 18 mensen eten. Wij waren om 20.20 h
wel de eersten.
Een ober kwam na enige tijd aanlopen om ons onze plek te
wijzen. Het was een kleine bebrilde man die verder heel veel weg had van John
Cleese in Faulty Towers. Hij wees ons een fraaie tafel midden in de
indrukwekkende eetzaal aan. Prachtige plafonds met boog gewelven. Niet echt het
mooiste wat ik gezien heb maar zeker zeer authentiek en klassiek. Gewoon een
eetzaal waar de hertogen vroeger in aten. Alleen jammer dat ze kennelijk een
heel lange zeer zware eiken tafel in stukken hadden gezaagd!! De vijftien
tafels die in de grote zaal stonden waren duidelijk losgezaagd!! Doodzonde. Hoe
charmant was het geweest als de lange lange , zeer zware tafel gewoon in het
midden van de zaal had gestaan, met een plek voor vele menen naast elkaar en
kandelabers op de tafel. De stoelen waren nog altijd klassiek en hoog van rug.
Die hadden zo mooi naast elkaar gestaan. Het is duidelijk dat de Parador in
verkeerde handen is gevallen. De staat vermoed ik. Dus weg elke creativiteit
elke klasse.
De ober kwam met de kaart en begon in zeer slecht Engels te
vertellen dat de prijzen van de gerechten niet meer klopten... Wat de
werkelijke prijzen waren kon hij niet zeggen. Het was zijn eerste avond hier in
de zaal...?! Hij vertelde ook dat vele gerechten niet meer beschikbaar waren. De
zalm was tonijn geworden en de Paella van eendenvlees was paella met
varkensvlees geworden. Zo ging het nog even door. Hij was verder zeer
luidruchtig met het bestek dat hij uit een mooie oude lade rukte. Het was
vermakelijk hoe hij bij elke nieuwe gast het hele verhaal weer luid
verkondigde. Of in het Catalaans, of in gebroken Engels. Een paar Engelsen
bestelde twee glazen witte wijn maar de ober vertelde hun dat ze moesten
wachten met bestellen tot hij verteld had wat allemaal anders was dan op de
kaart. De keuze was niet erg groot overigens. Ik koos voor anchovisjes met
gerild brood. De anchovisjes waren echter sardines geworden. Daarna nam ik Iberico
varkensvlees met groenten. Marijke nam bacalau met aioli en groenten prutje.
Gisteren was dat gerecht erg goed bevallen bij de Cervezzeria Catalana. We kregen
eerst wat heerlijke olijven en een amuse van kabeljauw crème. Geserveerd op een
klein plastic schaaltje wat zelfs bij mc Donalds misstaan zou hebben. De smaak
was overigens niet echt slecht. Wel te melig. Mijn sardientjes waren in olie
gelegd en mooi stevig en goed van smaak. Het brood even onder de grill geweest.
We kregen er een knoflookteen bij in de schil, rauw, en een hele tomaat. Om te
pletten en op het brood te smeren. Met de hand.
Marijkes Kabeljauw was mooi gewarmd, tegen het rauwe aan
maar helaas was de aioli die erop lag nogal zout en te vet. Mijn Iberico varken,
drie mooie stukken, was in perfectie gebakken, mooi rosé en net even
aangebakken aan de buitenkant. Knapperig . Op helaas hetzelfde groenten bedje
van tomaten paprika’s en uien als Bij Marijkes Kabeljauw. Op zich alles
redelijk goed, mijn vlees heel goed, van smaak, maar absoluut niet passend bij
de ambiance. Zonder enige fantasie bereid en met een bediening die werkelijk
hilarisch was. We bestelden een fles witte wijn uit de regio:
ABADAL uit pla de bages hier dichtbij. Die was werkelijk
heerlijk, fris niet teveel zuren, mooi droog. Een genot en veel beter weer dan
onze Meursault van 32 euro. De fles kostte hier in het restaurant wel 25 euro,
dus 7 euro meer dan gisteren de albarino rias baixas.
We vermaakten ons uiteraard wel zeer maar vonden het
jammer dat een schitterende locatie als deze parador geen betere bediening en
keuken kan krijgen. Het rijmt niet met de verhalen die ze in de advertenties
zetten.
Na het eten nog een crema catalana , met een crumble stond
er op het menu. We kregen de koude crema met twee Italiaanse amandelkoekjes, in
hun geheel, erbij geserveerd. Ga je het geloven? Natuurlijk, wij waren extreem
verwend de vorige twee dagen in Barcelona. Maar dit was, alhoewel niet slecht,
toch deze locatie onwaardig.
Na het eten nog even buiten gelopen en genoten van het
gebouw en de sterren die straalden. En gekeken naar het voetbalveldje wat hier
ver beneden ligt en waar piepkleine poppetjes aan het rondrennen waren. Zo hoog
is het hier!. Nu terug in onze mooie kamer. Wat lezen en dan slapen. Half negen
ontbijt en dan naar Lleida.
24 maart, donderdag; vandaag is Sarah jarig!
Vanavond zingen!
Om acht uur op want het ontbijt wacht. Goed geslapen.
Desayuno is in dezelfde mooie ruimte als ons diner gisteren. Wij genieten eerst
nog even van de prachtige kamer. En prijzen ons gelukkig met het heerlijke bed;
twee bedden naast elkaar die apart gedekt zijn overigens. Lakens en slopen
gesteven! Marijke erg blij.
Wij zijn de eersten die komen ontbijten. Er is een andere
en veel competentere ober nu. We krijgen dezelfde tafel als gisteren. Het
ontbijt buffet staat klaar: uiterst uitgebreid! Zie foto’s. Een echte
sinaasappelpers machine, soort grote nespresso apparaten, veel soorten ham en andere
vleeswaren, potjes met vruchten, met gerookte zalm op groentjes, allerlei
soorten zoete lekkernijen. En een keus te bestellen warme hapjes. Ik kies
gebakken eitje met, overheerlijke en sappige, bacon. We zijn verguld bij zoveel
luxe. En nemen de tijd om ervan te genieten.
Om half tien retour kamer en koffers pakken. Dan op weg
over een door marijke uitgekozen binnen weggetje naar lleida, of Lerida. Het is
een echt prachtig geheel verlaten landweg! Door prachtig golvend landschap. We
rijden door kleine dorpjes zonder mensen te zien. We stoppen nog even om te
zien wat er toch allemaal verbouwd wordt. Soort dikke grassen, maar dat is het
niet. Ook een sanitaire stop voor mij. Tussen de wilde rozemarijn. Dan na een
uurtje verdwalen we, of liever gezegd onze GPS man weet het even niet meer. Via
de telefoon worden we naar de C 25
gevoerd en de laatste 70km gaan dus over de fraaie snelweg. Zo belanden
we om kwart voor twaalf al in Lleida. De oude delen liggen hoog op de berg. We
vinden de parador vrij eenvoudig (eerst wel een brouwerij san miguel),
gepasseerd. Het vinden van de ingang betekent niet het vinden van de garage die
erbij hoort. Marike gaat vragen en dan is het een makkie. Helaas weigert de
poort te openen zodat we een andere ingang moeten nemen. Dat gaat goed. En
meteen om de hoek binnen is een plek.veilig achter gesloten hekwerk.
Dan door een grote houten poort naar de receptie die prachtig
is met grote oranje fauteuils. We krijgen een kamer op de derde etage. Nr 314.
Het gebouw is deels oud deels nieuw maar ziet er uiterst verzorgd en authentiek
uit. Zeer fraaie lounge met grote zithoeken met fraaie banken en stoelen. Een bar
en een eetzaal in een grote kapel. Schitterend gedesigned. Onze kamer is weeer
prachtig, met grote badkamer met toilet,bidet en dubbele wasbakken, bad en douche.
Het uitzicht is helaas niet fraai maar we zitten hier
midden in de stad. Een redelijk grote stad met 135.000 inwoners. We gaan meteen
aan de wandel want we moeten veel bezichtigen. De oude kathedraal, de nieuwe
kathedraal, en het museum. En de stad zelf waar aantal fraaie modernistische
gebouwen staan ( art Deco).
We wandelen van ons hotel zo de winkelstraatjes in, auto
vrij. Er zijn veel redelijk chique winkels. Marijke weet een mooie nieuwe
rugzak/tas te scoren voor 35 euro!!
Dan lopen we het centrale plein op wat er matig gezellig
uit ziet. Slechts enkele aangename uitspanningen. Daar kunnen we wel met een
roltrap omhoog naar het veel hoger gelegen deel van de stad waar de kathedraal
staat. Maar eerst naar de Johannes de Doper kerk aan het plein. Een niet te
grote kerk met een groot beeld van Johannes de Doper achter het altaar. Met schaap.
Ook staan er beelden van theresia, antonius en st marta, de patrones van de
hotelhouders en B en B houders, in. Ik scoor een derde val.
Dan naar de roltrap die niet blijkt te werken. Maar locals
wijzen ons de weg naar een lift . Die voert ons naar een plateau hoger waar het
justitie paleis staat. Daarnaast staat een nog veel hoger gebouw met lift naar
plateau drie! heel hoog zelfs. We nemen de lift en komen op een groot terras
aan met uitzicht over de stad en de regio. Vandaar kun je naar het fort en de
oude kathedraal wandelen. Seu Vella. Die kerk is tegenwoordig buiten gebruik
als kathedraal. Hij is in de successie oorlog van 1707 tot 1714 geplunderd en
deels verwoest. De winnende Bourbons hebben er een fort omheen gebouwd en van
de kathedraal en het klooster een militair kamp gemaakt.
Lleida had namelijk verkeerd gegokt en steun gegeven aan
Charles de tweede van oostenrijk en niet aan de hertog van Anjou. In deze
spaanse successie oorlog zijn veel mensen hier vermoord ( en niet hier alleen)
het was een soort burgeroorlog ook. Lleida heeft ook al eerder verkeerd gegokt
in conflict situaties en zich bij de verliezende partij aangesloten.
Wij gaan echter eerst even een wijntje drinken bij
Sybille, een heel leuk café boven op de berg naast de kathedraal, vlak bij een
van de oude grote ingangspoorten. De kerk gaat nl pas om drie uur open en het
is nu twee uur.
Op het terras met uitzicht zitten we in het zwakke
zonnetje. Een echtpaar uit lleida komt naast ons zitten en de vrouw begint meteen
een gesprek. Zij is aantal keren in Nederland geweest, in Leiden, zaandam,
amsterdam, de kekenhof, Lisse...
Ze vertelt over de kathedraal hier en zegt daar gedoopt te
zijn en communie te hebben gedaan. Er zijn dus nog wel diensten in de
kathedraal. Zij zegt dat de kathedraal oud Romaans van bouw is en het
aangrenzende klooster Gotisch. Het klooster is echter half ruïne, geen dak meer
over midden deel. De gaanderijen staan nog wel overeind en zijn erg fraai.
Deels ook nog romaans.
Na ons drankje nemen we afscheid en wandelen naar de
ingang die heel ruim is opgezet. We betalen 7 euro pp en gaan het geheel
bekijken. Eerst het klooster. Dat is nog altijd vreselijk fraai en elegant
gebouwd. Met delen nog met oude wandschilderingen. Dan naar de kathedraal die
inderdaad veel lomper en romaans van bouw is. Met wel aantal zijkapellen die al
een gotische dakstructuur hebben. Je kunt zo prachtig de architectonische
veranderingen en vorderingen naast elkaar zien.
Het geheel is veel indrukwekkender dan we haden verwacht.
Om half vijf zijn we klaar en lopen we langs andere weg
trappen af naar de lagere delen van de stad bij onze parador. Daar staat een
modern gebouwd museum, echter deels om een oud gebouw heen gebouwd. Een kerk. Het
museum heeft een heel goed geordende opzet: het vertelt de geschiedenis van de
streek rond lleida maar begint met de geschiedenis van de mens drie miljoen
jaar terug. We krijgen een heel boekwerk met uitleg van de kunstwerken en
objecten mee, in het Engels. De start is met replica’s van de gebeenten van de
eerste hominiden. Zo lopen we de hele geschiedenis door. Tot ongeveer 1900. Het
is allemaal erg fraai uitgestald en geeft een scherp beeld van de geschiedenis
van deze streek. Vanaf ver terug met veel objecten uit de vroeg romeinse tijd,
uit de latere romeinse periode, de visigothen periode, de periode van de
bezetting door de muselmannen, de val van dat rijk, de opkomst van de feodale
rijken, en altijd met nadruk op hoe het de mensen hier in de omgeving verging.
Met de vele bergen en dalen. Prachtige schilderijen vooral uit de veertiende en
vijtiende eeuw ook. Teveel om op te noemen. Je zou een week rustig dit museum
moeten door lopen. Met de gedetailleerde uitleg erbij. Alleen moet ik wel
zeggen dat ze over de heel oude tijden nog niet de inzichten van uit the dawn
of everything hebben meegenomen. Ze vertellen nog het oude verhaal over hunter
gatherers en dan lndbouwers en dan opkomst van steden enz. Achterhaald dus
zoals we nu weten. Maar voor de rest, vanaf 300 voor Christus redelijk goed
geinformeerd.
Om zes uur sluit het museum en wij gaan naar ons
paradorretje om de hoek. Eerst even naar boven en Sarah/Ritta bellen en zingen!
Sarah is blij en heeft morgen samen met Sofie haar kinder feestje! Dertien kinderen
gaan met Ritta en twee vriendinnen naar een speelgebeuren ergens binnen. Zo
lief die Sarah. Ze heeft lego gehad. Dan in de lounge een glas wijn uit de
streek gedronken. Wat een luxe hier. Dan even rusten en douchen en om kwart
voor negen diner. De eetzaal is inderdaad indrukwekkend in de oude kapel. We
krijgen een prachtig tafeltje, met marijke op een sofa. Later komen naast ons
aan een grote tafel 7 Nederlanders zitten die lekker veel lawaai maken. Niet
erg. Het zijn zo te horen Brabanders. Ik doe geen John. Ze zijn kennelijk op
een congres. Allemaal gekleurde bandjes om de arm.
Wij nemen het menu degustation. Vijf gangen. Eerst een
salade met patrijzen vlees en dressing van frambozen. Heerlijk. Dan een soepje
van paddenstoelen en spinazie. Super. Dan kabeljauw met aioli, weer, die nu
prima was, in sausje van bisque en met langoustine erop gestoken, dan een vierkantje
van zzuigvark, speenvarken dus. Heerlijk en tot slot Mato met honingijs. Erbij een
andere wijn uit de streek, van veel druivensoorten gemaakt: Macabeo,
Albirinho,Chardonnaye en Riesling. Droog en goed, met specifieke wat kruidige
smaaktint.
Dan goede espresso en naar de kamer, de zeer luxe kamer. Marijke
lekker lezen en ik weer een uur! Tot kwart voor twaalf, bloggen. Niet mis.
26 maart, zaterdag
Op tijd op, niet gedoucht, hondje en gastvrouw gedag
gezegd. Om half negen op weg naar Tarragona. Niet over de snelweg maar fraai
door het prachtige berglandschap. Kleinere dorpen langs en oor gebieden met
veel bloemen, wilde, veel fruitbomen, deels in boei en veel groen akkerland.
Maar nooit vlak. Ook veel wijngaarden van Montsant en Priorat uit de Terra Alta
zoals het hier heet. Helaas gietregent het de hele reis en is het niet warmer dan
6 tot 8 graden. In Nederland schijnt de zon en is het 19 graden. Het is hier al
twee weken veel te koud en nat zegt later onze gastheer.
Omdat we niet eerder in ons huisje kunnen dan drie uur
gaan we eerst naar Reus, een stadje? 10 minuten voor Tarragona. Datstadje is
echter veel groter dan gedacht en wel erg nauw bestraat. We gaan er het museum
gewijd aan Gaudí bezoeken. Na een half uur door de smalste straatjes wringen
vinden we een parkeergarage inde buurt. Onze gps wegwijzenden wisten er weer
niets van te maken. Dus maar een uur ipv anderhalf om ons te verdiepen in de
geniale vindingen van Gaudí. Ongelofelijk wat hij allemaal bedacht en berekende
en experimenteerde. Het was prima opgezet allemaal maar helaas werkte de
Engelse audio niet goed. Toch genoeg begrepen om meer achtergrond te weten.
Daarna koffiegedronken met taartje in een uiterst aangenaam koffiehuis aan het
zelfde pleinals het museum. Fraggia. In luie stoelen gezeten. Toen naar
Tarragona. Alweer redelijk goed ons huis gevonden helaas geen gastheer. Hij
moest met zijn vader naar ziekenhuis. Om vier uur pas kon zijn moeder ons
binnen laten. Dan maar naar de haven gelopen daar vlakbij. Er lagen weer vele
superjachten voor anker. Tevens op zoek naar parkeer plek. Hier niet simpel.
We moeten onder het spoor door via een tunneltje. Dom het
spoor langs de zee. Marijke is blij de Middellandse zee weer te zien al is hij
niet blauw nu. Wij wel van de kou. Nog altijd 6! Graden hier en druilerig. Om
vier uur Toch binnen. Goede slaapkamer en klein eigen zitruimtetje. Badkamer
weer delen helaas. Nog meer helaas: Marijke voelt zich niet goed. Buikpijn,
diarree, misselijk. Ik moet dus alleen de auto zien te parkeren wat bij de
haven lukt. Hopelijk wordt er niet ingebroken want het is niet beveiligd. Kostbare
zaken eruit natuurlijk. Golfclubs en koffers helaas niet. We gaan toch even de stad in maar na een
glaasje bier op een leuken druk plein begeeft marijke het. Uit eten zit er niet
in voor haar. Ik koop dus wat eten voor mijzelf, teveel, en wijn, teveel, en we
verdwalen ook nog bijna. Teruglopen door de rgen en koude. Marijke meteen
slapen. Veel WC bezoek. We zien onze vriendelijke gastheer Diego nog. Ongezellige avond dus met lijdende Marijke..
Ik blog schrijven. Om tien uur maar gaan slapen. Het is wat koud in het huis
ook nog.
27 maart,zondag
Marijke is de hele nacht dankzij loperamide 2x niet uit
bed geweest. Had het wel warm en dan weer koud. Slapen toch redelijk. Om zeven
uur is het acht uur als we wakker worden. Zomertijd is hier ingegaan. Dus
redelijk vroeg op. Marijke is 75% beter en in de loop van de dag wordt het tot
85%.
Buiten is het bewolkt maar als we een half uur later
gewassen enz naar buiten gaan valt een flauw zonnetje op oms en dat zonnetje
doet niet flauw en wordt een prachtige warme zon in een blauwe lucht! 20 graden
in schaduw dus hier 30 in de zon. We wandelen naar de trappen die we gisteren
zijn afgekomen en de roltrappen werken. Komen dus vlak bij de Nova Rambla aan.
We lopen die nu af tot aan de zee en gaan op de hoek in de zon buiten een
cappuccino drinken. Wat een weelde en wat ziet de stad er totaal anders uit nu.
Overal mensen op straat en alle terrassen al vol. De zee is ook blauw nu. We
zitten naast het reusachtige standbeeld voor Roger de Lauria. Nooit van
gehoord. 1245-1305. Een in Lauria op sicilië geboren Italiaanse generaal die
vocht voor Aragon en in Valencia stierf. Hij werd commandant van de vloot.
Vocht tegen de Fransen. Niet duidelijk waarom hier zo’n groot standbeeld van
hem staat.
Marijke zit in de zon te genieten en bedenkt dan dat ze
haar cap is vergeten!! Op de hoek is toevallig een winkel waar ze ook petten
verkopen en ik moet er een voor haar gaan kopen. Mag zelf de lay out kiezen. Ik
koop een lichtpaarse vrolijke pet met opschrift good vibes only. Ze is blij.
Dan op weg naar waarvoor we Tarragona gekozen hebben: de oude romeinse overblijfselen in het centrum op de heuvel. Niet ver van onze
plek, even de rambla Vella over. Daar is de ingang van wat een heel groot
complex met romeinse bouwwerken is. Te beginnen met resten van het grote circus
Roma, een circus voor wagen rennen van toen , met twee en vierspannen. Er waren
vier partijen elk met eigen sponsor, een blauwe, rode, gele en groene. Die veel
fans hadden en erg competitief waren, net als ons huidige voetbal. Elk team mocht
per race drie teams laten meedoen, dus 12 spannen. Die raceten 7x rond. De
wagenmenners, slaven of vrijgemaakten, waren echte helden en konden veel
verdienen. Er waren paar grafstenen te zien voor enkelen van hen. Tot onze
verbazing was er nog heel veel bewaard gebleven van de omloop van het circus al
is grootste deel nog onder de huizen verdwenen of erin opgenomen. Er was ook
nog deel te zien van oude forum. Allemaal heel indrukwekkend. Zie foto’s. En e
delen buiten zagen we in de volle zon! Na dit deel zijn we nar de wijk ernaast
gelopen, die dus deels op het circus is gebouwd. Eerst over de Passeig Sant Antoni tot aan de
Portal S Antoni waar we de wijk binnen zijn gegaan. Heel oude pittoreske
straatjes met overal ook baretjes. We draaien de Carrer dén Talavera in en zien
een gezellig tapas barretje. Helaas is terrasje vol. Maar als we even doorlopen
zien we dat om de hoek een prachtig pleintje ligt, Placa del Forum. Vol met
vele terrasjes van tien verschillende barretjes met tapas. En alle terrassen
zitten tjokvol! De eerste zonnige dag hier sinds drie weken!!
Met veel moeite vinden we een tafeltje waar twee mensen
net afrekenen, bij La Caseta de les tres Cassones, een lange naam voor een
restaurantje! Binnen vrij klein maar groot terras. Ernaast is nog een terras
met de naam Bar del Forum. Aan de kant zit een jonge vrouw gitaar te spelen en
te zingen, gesteund ook door de bar maar ook met gitaardoos open voor giften.
Ze zingt niet slecht, speelt goed en heeft een zeer dynamische mimiek. Wij gaan
heerlijk in de zon zitten.truien en jassen uit. Ik bestel glas wijn Marijke een
KAS, een heerlijke bitter zonder alcohol. Ik bestel ook pan met tomaat smeersel
dat kan Marijke al hebben! En xipirones. We krijgen er ook kleine en heerlijke
olijfjes bij. De bediening wordt gedaan door ouder echtpaar, eigenaars van de
bar. Later ga ik naar binnen en zie achter de bar een heel vriendelijk meisje
staan, duidelijk de dochter. Als ik afreken, 13 euro! Zie ik dat ze daar ook
een crème verkopen van rijst gemaakt. Ik vraag nog een glaasje daarvan om het
te proeven. Het meisje wil me twee glazen geven van het huis. Ik neem er een
omdat Marijke hier nog iets te zwak van maag is. Koop later een mini flesje om
aan miche en Jan te geven. Die vinden dat altijd erg leuk. We genieten zeker
een uur op ons terras en besluiten dan verder te gaan bezichtigen. We wandelen door
prachtige straatjes en langs pleintjes met deels romeinse resten naar de
kathedraal. Daar is net een brokante aan het sluiten en op het plein ook weer
veel charmante restaurantjes, Via placa dels Sedassos terug naar de passeig S
Antonien dan via de jardins de S Antoni de trappen af en langs het carrer
Robert Aguilo naar het Amfiteatre de Tarragona, ook een oud romeins theater uit
de tweede eeuw. Het is gesloten net om twee uur maar alles is prima te zien.
Dan de trappen op naar de via Augusta en naar het Rambla vella, over de Passeig
de les Palmeres naar de Rambla Nova, dan die weer op en richting trappen en
naar ons huis in de Carrer dels Rebolledo. Dan onder het spoor door en op naar
het volgende terras: Naar de Passeig Maritim Rafael Casanova waar onze auto
braaf en ongeschonden staat te rusten. We draaien daar de hoek om naar de
Marina en zien een prachtig terras helemaal op het eind, aan de zee: De Blue
Monkey Marina. Op dat terras allerlei luie banken en stoelen en heer lijk in
zon of net half schaduw. De zon is te heet, dus half schaduw. Veel jonge mensen
hier aan het drinken. We hebben nog geen Vermout gehad! Marijke durft het aan!
Zo goed gaat het. De vermout is van hier en is heerlijk! Niet te zoet, met
bittertje. We nemen nog een glas later ,
voor ons samen. Dan bedenken we dat we op een aanplakbiljet hebben gezien dat
er een gratis gebeuren met Flamenco was om zes uur in teatret del Serallo, op
de Moll de Pescadores, dus verderop langs de haven waar de tunnel voor de auto's
onder het spoor is. 10 minuutjes lopen dus we halen het wel. Maar het is zeer
lastig te vinden. Een local bar eigenaar er vlakbij stuurt ons helemaal terug,
wat we niet doen en na enig googelen vinden we het. Een kleine ingang . Er
staan wat mensen te wachten. We hebben niet besproken maar kunnen er toch nog
net in. Het is een kleine zaal met groot podium, zaal helemaal vol, ongeveer 150
mensen. Op het podium zit een gitarist, en twee mannen. Een is zanger ander
slaat op een soort drum waarop hij zit. Er staat ook een dame achter een
microfoon bij een katheder. Het blijkt dat het een cursus is over Flamenco!!! Over
de vier soorten, nee vijf, die er zijn. De dame begint eerst 35!!! Minuten te
praten in het Catellaans. Even uitzitten dus. Dan krijgen we eerste optreden
van de gitarist zanger en drummer. En zowaar ook een flamenco danseres! Duurt tien
minuten. Dan weer les af en toe opgeluisterd met oude platen van beroemde
gestorven flamenco zangers en gitaristen. Dan weer een optreden van gitarist en
zanger en twee danseressen. Heel goed. Een ander genre, soleares. Dan weer les,
dan optreden, allegria, van zeer goede danseres met de zanger enz. Overigens is
zanger en gitarist beiden zeer goed. Dan weer les, over flamencotango, dan weer
optreden en op het eind optreden van alle vier de danseressen met de zanger
enz. Al met al twee en een half uur. Dus is het half negen als we buiten staan.
Het was overigens een gebeuren georganiseerd door de Flamenco school van
Tarragona.
We lopen dan weer naar ons auto plekje en de restaurantjes
daar. Alles is dicht Zondag. Dus naar huis en tegenover in supermercado die
altijd open is, broodjes gekocht. Thuis opgegeten. Wat een super mooie warme en
emotievolle en rijke dag!
En wat is Tarragona prachtig!! Veel kleiner dan Zaragozza,
60.000 inwoners maar erg fraai gelegen en schitterend onderhouden en zeer
gezellig.
Morgen naar de monding van de Ebro, vogels kijken.
Anderhalf uur hier vandaan.
28 maart, maandag
Op tijd op! We willen ruim tijd hebben voor onze
vogelkijkerij! Eerst ga ik met enige angst in het hart,toch, de auto halen.
Door tunneltje en ja daar wacht de trouwe vriend, nog altijd onaangetast. Dan
Marijke halen die ik al met de bagage beneden in de hal heb gezet. Zij is goed
genezen. Op weg naar de auto zag ik dat het zozeer geprezen café tje in onze
straat iets verderop, open is. Ik zag de zo geprezen wat gezette eigenaar
buiten een koffie serveren. Ik zeg Marijke dat het een goed plan is om de auto
even te parkeren, nast ons huis is nu plek, en om naar het café toe te gaan
voor een koffie en een hapje. Zij stemt graag toe. Dus de halve minuut gelopen
naar bar cortijo! Twee gezellige en zeer vriendelijke mannen staan achter de
bar en een vrouw die rustig en oplettend keek. Er staan drie tafeltjes met vier
stoelen binnen en er is een lange bar waar je aan kan staan. Dan buiten nog
twee wijnvaten met elk twee krukken. Alle tafeltjes zitten vol!! Met mannen die volop zitten te eten. Warm
eten, worsten, rijst,stukken vlees, tortillas, en nog meer. Alles is aan het
eind van de bar op een lange toog neer gezet. Allemaal van tevoren door de
mannen en dame bereid, ziet er allemaal overheerlijk en heel authentiek uit. Ze
hoeven de portie die je kiest alleen maar op te warmen in de magnetron. Het
blijkt dat je bij binnenkomst gewoon zegt: een desayuno en dan mag je laten
opscheppen wat en zoveel je wil. Voor .... drie euro per portie! Wij nemen elk
een quiche, dom, hadden veel meer moeten nemen.haha. En een (overheerlijke)
espresso. Elk twee! Marijke zegt dat het de beste tortilla was die ze gegeten
heet, en ze at er vele. Was echt sappig en toch mooi stevig,hmmm. Kosten voor
alles dus 10! Euro! Wat jammer dat ze dicht waren het weekeinde en wat goed dat
we dit nog even konden mee pikken.
Dan op weg naar de delta van de Ebro, naar El Poble Nou Del Delta, de nieuwe stad(dorp)
van de delta. Bij Laura in een soort vakantie woning. We kiezen voor de weg
langs de kust en niet voor de snelweg. Een slechte keus ditmaal want Marijke,
die rijdt, moet elke 500 meter een rotonde ronden en door allerlei lelijke
plaatsjes rijden. Na een uur houden we het voor gezien en kiezen we de snelweg
tot Ampolla. Dan de delta in. Dus mocht j ooit van Tarragona komen, kies de
snelweg tot Ampolla.
Door de delta is het nog een heel eind, door akkers en ook
door redelijk grote nieuwe dorpen, Veel vakantie dorpen lijkt ons We passeren
ook vele akkers die onder water staan. Wat een regen dacht ik, maar nee dat
zijn de rijstvelden want hier wordt veel rijst verbouwd! Zowel gewone rijst als
lange korrel als sushi rijst als risotto rijst en vooral rijst voor paella, wat
hier een hoofd gerecht is.
We vinden redelijk goed ons vakantie dorpje, want dat
blijkt het te zijn. Veel nieuwe maar volgens ons ook opgeknapte oud huizen. Er
zijn wel tien restaurants in het dorp en drie hotels en vele vele semi hotels.
Zoals waar wij gaan verblijven. We vinden het huis en ik ga erin, deur is open.
Twee trappen op zie ik kamer zes en wij sjouwen onze spullen erheen. Dan bellen
we Laura om te zeggen dat we er zijn, Ze zegt dat er meteen iemand komt om os
alles te wijzen. Een man komt er inderdaad aan. Hij spreekt slechts Spaans maar
kan ons wel duidelijk maken dat we de verkeerde kamer hebben. Hij brengt ons
naar een ernaast gelegen heel charmante binnen tuin waaraan een aantal kamers
grenzen. We mogen uit drie kamers kiezen, klein maar met badkamer. Prima.
Achterin de tuin staat een groot gebouw met daarin een grote eetzaal, een
keuken twee koelkasten, allerlei eetspullen, voor wel vijftig man. Naast die
zaal nog een zaal met tafels en stoelen en daarachter nog een binnentuin met
nog drie kamers. Wij betrekken ons kamertje en gaan rap op weg naar het
deltanatuurgebied wat hier tegen aan ligt. We willen eerst gaan wandelen maar
zien al snel dat het veel en veel te groot is. Dus met de auto door het
schitterende moeras gebied van de Ebro. Een groot natuur park tot aan de zee
toe. Overal staan uitkijk posten voor vogelaars. Al snel stoppen we bij de
eerste en zien meteen vele grote flamingo’s. Schitterend. Ook eenden en veel
Glossy Ibissen. We rijden dan heel langzaam verder over zandweggetjes door het
moeras. Je kunt overal stil staan want er is nauwelijks iemand. We zien vele
watervogels en enkele kleine rietvogeltjes en een paar grote roofvogels, o.a.
een paar zee arenden die hier veel voorkomen. Op een volgende stop, twee uur
verder, drinken we een glaasje wijn uit ons koelkastje en eten twee
procureurtjes uit de vogezen op. Daar zien we op onze uitkijkpost twee
prachtige moorhennen! En overal almaar Flamingo’s. Maar ook groene ruiters en
andere waders. We rijden nog naar een plek met uitkijk waar ook een info is.
Daar kopen we vogel boekje , zijn, dom ,dom, ons boek vergeten. En ook enkele
zakjes rijst van hier: voor paella ( voor Marius om te maken in Pontreau) en
risotto en gewone voor bij Takes Indo eten. Dan nog naar wat verderop gelegen
deel bij de zee. Daar over strand gelopen en gezien waar de Ebro de zee in
stroomt. Het weer is overigens weer heerlijk! Zonnig! Dan om zeven uur naar
huisje toe. Het blijkt dat alle restaurantjes hier nog gesloten zijn of dicht
vanwege Maandag. Dus in de tuin, wat fris, de kaasjes opgegeten die we nog
hadden ( Langres uit Montbard en Spaanse kaas uit Tarragona en geitenkaasje uit
Bussang) en ik nog wat paté die nog van de Jumbo was. Niet geopend en dus nog
goed!??? Marijke durfde daar niet aan. Morgen zien wat het verdict is. En
flesje wijn erbij uit Tarragona (wit). Terra alta. Dus tweede dag op rij geen
restaurant open voor ons. We eten ook nog vers geplukte, vandaag in het moeras!
Zeekraal!! Heerlijk! Dan een kleine wandeling. Er komen nog twee meisjes aan
die naast ons slapen en een echtpaar uit Barcelona die met trein en fiets zijn
gekomen. Zij zoeken restaurant. Dan blijkt dat Laura weet dat er een
restaurantje nog open is, wij zijn erlangs gewandeld maar het zag er wel open
maar verlaten uit en toen hadden we ons al dik gegeten aan de kazen en paté. Haha.
Wij dus om acht uur!! Al naar bed. Daar blog schrijven tot 9 uur en Marijke lezen.
Morgen drie uur rijden( 150km) naar Truel.... Door de bergen.
29 maart,dinsdag
Geen last van de meisjes naast ons gehad of hun hondje,
goed geslapen. Om 8 uur de verwarming even aan en douchen en aankleden. De
douche was lastig te bevestigen omdat het ophangertje kaduuk was. Met moeite en
geklaag van Marijke toch gelukt. Dan op weg naar teruel. We besluiten om toch
niet de veel kortere weg door de bergen te nemen maar via bijna bij Valencia
omhoog over een nieuwe snelweg die via Teruel naar Zaragozza gaat. Is een uur
ruim korter in tijd.
Eerste stuk is weer lastig, lars rijdt, door alle
rijstvelden over de zeer smalle weggetjes met diepe zijkanten. Uiteindelijk op
de weg naar Valencia tercht gekomen. Naar Callendon, waar ook villa real
tegenaan ligt. Dat is een heel grote plaats. Daar draaien we omhoog door
prachtige bergen naar Teruel. Veel sinaasappel plantages langs de hele weg
langs de kust. We bereiken Teruel om 12 uur. Na enig misrijden vinden we ons
Canigo huis in het centrum van Teruel. Een mooi geel, okergeel, geschilderd appartement
gebouw wat wel heel oud is. We plaatsen onze uto op het trottoir. De deur naar
ons appartement staat open. Ik ga binnen en zie op een tafeltje twee stel
sleutels liggen met bordje llaves erbij, Ik loop een etage omhoog maar de
sleutels passen niet. Marijke belt op en rap komt een aziatische vrouw
aanlopen die ons de weg wijst . Ons huis is een verdieping hoger. Het is een
heel aangenaam appartementje, lekker warm gestookt met mooie slaapkamer en
badkamer en afdoende woondeel met keuken. Top. Daarna brengt ze ons naar de om
de hoek gelegen garage waar we voor tien euro de auto binnen kunnen stallen.
Veilig. Daarna wandelen wij in de regen met parapluie, door Teruel. Je begrijpt
dat het slechte weer, 6 graden en regen, niet bijdraagt aan de schoonheid van
de stad. We zien wel aantal mundejar gebouwen, de kathedraal en enkele jugend
stil huizen. Het stadje is niet groot, 33.000 inwoners maar wel zeer goed
onderhouden en met heel grote hoogte verschillen. We belanden al snel op Placa
de torico waar een zuil staat met klein koperen stiertje erop. Daar vinden we
snel een heel aangenaam café tje. Marijke moet nl naar het toilet. Een jonge
man staat ijverig een grote varkenspoot/ham te snijden. Teruel ham. Heel anders
van smaak dan de Jabugo maar ook erg lekker. Ik bestel een bord. Marijke moet
aan de KAS, ik neem een somontano witte wijn, zelfs twee. We krijgen er brood
met tomaat bij en lekkere olijven, veel soorten. We genieten, zelfs Marijke die
wat buikklachten heeft. Dan naar de Kathedraal en het bijhorende museum. De kerk
is fraai met een plafond dat ongekend mooi is, helemaal beschilderd met kleine
figuren in de mundejar stijl. De zijkapellen zijn weer wat overdadig. Er is een
fraaie crypte waar twee heiligen, nee zalig verklaarden liggen ; een bisschop en
zijn adjudant. Vermoord in de burgeroorlog in 1938. Wat een ramp is dat voor
Spanje geweest! Het museum heeft vooral schilderijen uit 14de en 15de
en 16de eeuw. En enkele nog veel oudere. Ook kazuifels en een
interessante verzameling van de bisschoppen hier en heel goed bewaarde kamers
van de bisschoppen. Werkkamer,slaapkamer, eetkamer, salon, met allerlei boeiende
gebruiksvoorwerpen en ook geschenken van verre landen als de bisschop daarheen
ging. Er is een verzameling van een inwoner van teruel, die later kardinaal werd
en ook als missionaris over de hele wereld werkte en woonde.
Om twee uur sluit het geheel. Wij wandelen beetje rond en dan huiswaarts zodat Marijke even kan slapen en beter worden.
Dat opknappen lukt goed en ze is in staat om naar Los
Amantes te gaan. Dat is een heel verhaal. Het verhaal gaat dat in de 14 de eeuw
er twee geliefden waren, Isabel de Segura en Juan DiegoMartinez de Marcilla, di
wilden trouwen . Maar hij moest in het leger en vertrok. Na enkele jaren kreeg
Isabel bericht dat hij gesneuveld was en zij moest van haar vader emt een
andere man trouwen. Na vijf jaar kwam Diego echter toch terug. Hij was wel erg
ziek. De geliefden zagen elkaar nog net en hij stierf; zij gaf hem nog een
laatste kus en stierf toen zelf van verdriet. Ze wrden bij elkaar begraven. Het
graf ging verloren. Veel later werd bij verbouw van de kerk het graf gevonden
en werden de geliefden eruit gehaald en ten toon gesteld als mummies. Heel
vreemd. Uiteindelijk zijn ze toch weer in een tombe begraven en nu liggen ze in
een nieuw gebouw naast de 14de eeuwse Iglesia San Pedro. In
praalgraven met albasten beelden van hen erop. Naast elkaar, de handen naar
elkaar uitgestrekt zonder dat die elkaar echt raken. Zij zijn een symbool voor
de eeuwige liefde. Wij bezoeken het gebouw en bezichtigen de tombe. Heel mooi
Dan naar de ernaast gelegen prachtige kerk, een mundejar kerk, met een
schitterend plafond met gouden sterren op blauwe achtergrond. Die is echter van
1900, een modernista werk. Het geheel is zeer de moeite waard. Dan wandelen we
naar de enorm grote brug die twee delen van de stad verbindt, over een heel
groot dal waar ook huizen in staan, heel diep weg. De brug was indertijd de
brug met grootste overspanningsboog. Inderdaad een prachtige en enorme brug,
niet over water dus maar over een vallei. Dan wandelen langs de vallei over een
brede mooi aangelegde allee waaraan een aantal barretjes en restaurantjes
liggen. We snakken naar een wijntje en wippen een echt authentiek en eenvoudig
café binnen. Enkele oudere heren zitten er een glas wijn of biertje te drinken.
Een lange bar, wat rommelig ingerichte grote ruimte, eenvoudige donkere houten
tafels en stoelen. Maar toch aangenaam. We nemen een glas somontano van hier en
krijgen er een stokbroodje met ham bij. Alles voor totaal drie euro. Je zit
hier in het binnenland dat is duidelijk. Dan naar huis. We passeren, vlakbij
ons mooie huisje, een modern restaurant, metodo geheten. Heel design vanbinnen.
Ik loop er even in en een vriendelijke man vraagt of ik kom eten. Hele
restaurant overigens leeg. Het is interessant ingericht met elk tafeltje in een
soort kleine cabine zodat je de andere gasten eigenlijk niet kan zien. Het is
dus vanavond ook open. Wij denken na. Thuis douchen. Marijke zegt weer zo goed
te zijn dat het eten in metodo kan plaatsvinden. Dus erheen wandelen, in de
regen; slechts drie minuten lopen. Wij zijn nog altijd de enige gasten voor
zover we kunnen beoordelen. Het blijkt een zeer fancy restaurant te zijn, Michelin
.
Er zijn twee menus: een van 90 en een van 60 euro. Met elk
een veelheid aan kleine hapjes. Wij kiezen het 60 euro menu. Dat heeft toch nog
6 kleine entrees en vijf iets ruimere hoofdgerechtjes en een dessert en koffie
toe.. Wat we kregen was vervolgens buiten elke orde. Een zeer vriendelijke ober
die prima was ingevoerd in alles maar slecht tot geen Engels sprak, wist ons
toch een en ander te verduidelijken. Hij begon met op een aparte tafel
neerzetten van een grote Pyramide. Dat bleek boter te zijn maar met peper zout
en kruiden en gerookt. Hij schraapte van die berg voor elk van ons een mooie
lepel boter af. Die kregen we bij enkele mooie stukken brood en ook nog twee
schaaltjes met twee speciale soorten olijfolie, een heel pittig.
Daarna werd er een enorme stenen inktvis binnen gedragen
en in de enorme tentakels waren op de plek van de zuignappen schaaltjes
aangebracht en op elk schaaltje een klein hapje; van elk soort twee, een voor
Marijke een voor mij. Ik zal niet alles opnoemen maar erg opvallend en lekker
was een mousse gemaakt van varkensneus!! Verder ook iets met kip, een aardappel
croketje, ham
Daarna vijf gerechtjes na elkaar. En bij elk gerechtje een
ander schitterend bord en ander soort bestek. Kunststukjes . Eerst een blokje
levermousse met peer erin, onwaarschijnlijk zacht en bijzonder van smaak. Dan een bordje met erg pittig gemaakte tartaar
van tonijn, dat vonden we eigenlijk het minst geslaagde; te overheersende rol
van het pittige.; dan artisjokken in een soepje met rauw ei. Weergaloos! Dan één
plakje maigret de canard op rijst uit de omgeving. Super. En vervolgens een onverbeterbaar
blokje langzaam gegaarde procureur met een volle diepe smaak en stevig maar
toch in de mond smeltend. Wat zou ik dat graag zo kunnen maken!
Tot slot een plaatje van een toetje met diepgevroren frambozen
en room, ook gevroren in de vorm van frambozen met een taartachtig ietsje.
De hele avond bleven we van onze stoel vallen! Hoe kan een
restaurant met zo’n chef hier terecht komen en hoe is het mogelijk dat het niet
elke dag overvol zit!! En voor deze uiterst schappelijke prijs gezien de
kwaliteit. En ook het restaurant ziet er zo prachtig uit. Wie sponsort dit? Want
zo kan het niet uit. We namen nog koffie en die was ook zo heerlijk dat ik er
nog een tweede kopje van nam. Een totaal onverwachtse ervaring, top ervaring!
De reis naar Teruel al helemaal waard! Vergeten het kille en natte weer. Dus
ook de Teruel dag weer een hoogtepunt! Zoals elke dag tot nu toe hier in
Spanje.
Morgen naar Valencia. De Lindemannen die niet ver
daarvandaan een huis hebben , al vele jaren, zijn er nog nooit heen gegaan. Ook
Aemilia is er niet heen gegaan vorig jaar toen ze in de buurt bij een
vriendinnetje logeerde. Nog van niemand iets echt positiefs erover gehoord. We
zijn benieuwd. Gaan er twee nachten slapen.
30 en 31 maart, woensdag en donderdag
Vroeg op want we willen eerst nog langs Albarracin. Dat is
een dorpje in de bergen 38 km van teruel af, naar het binnenland toe, dus de
verkeerde kant op zal ik maar zeggen. Maar de lonely planet zegt dat je het
moet zien. Het zou een van de meest karakteristieke en mooie dorpen van Spanje
zijn. Dus wat moet je. Marijke begint de tocht, die gaat eerst helemaal niet door
bergen. Maar door vlak land. We slaan dan af en passeren een soort vliegveld
maar zonder verkeerstoren of gebouwen. Wel staan er zomaar in het wijdse land
een minimaal 100 grote vliegtuigen; zomaar te staan. Echt grote
verkeersvliegtuigen van allerlei maatschappijen. Wat dat nu is ? We komen er
niet achter. Dan de bergen echt in. Ik neem het stuur over op een parkeer
plekje waar net een bord staat dat hier je een romeins aquaduct kan gaan
bezichtigen. We lopen een stukje de berg in en zien een spleet waar het
doorheen gelopen zou hebben. Maar om het echt te zien moet je 200m klimmen of
zo. Dus verder naar Albarracin. We bereiken het na vele haarspeldbochten en
adembenemende uitzichten. Het is een dorp wat meer dan een eeuw een zelfstandig
staatje was, met een enorme stadswal en burcht. Gesticht door Berbers in de
tiende eeuw en vanaf 1013-1104 een onafhankelijke moslim dynastie. Bleef tot
1170 moslim staatje. Viel toen in christelijke handen maar bleef zelfstandig
tot het in 1284 bij Aragon werd ingelijfd.
Inderdaad, het is een verzameling huizen, aangeplakt tegen
de bergen. Alle huizen gebouwd van een lichtrose steen, of liever gypsum wat
hier vandaan komt.
We zetten de auto beneden neer,overigens is de vallei
waarboven het dorp hangt uitgeslepen door de Rio Guadalaviar.
Dan omhoog wandelen naar de pleintjes en straten van dit
inderdaad ongelofelijk speciale dorp. Het is na verval halverwege de twintigste
eeuw weer helemaal gerestaureerd, en men is nog bezig. Het is gewoon bewoond.
We zien zelfs veel kinderen en er is een hotel, en een klein café- tje waar we
later wat koffie drinken en een tortilla eten. Er zijn ook behoorlijk veel
bezoekers. We dwalen, soms behoorlijk uitgeput want hard klimmen, door een deel
en kijken even in de kerk die het dorp heeft. Na de koffie dan tevreden weer op
weg naar Valencia. Ik rij maar weer en blijf dat doen tot we via de snelweg in
twee en een half uur in Valencia aankomen. We passeren veel velden met
sinaasappelboomgaarden, met olijfgaarden en veel wijngaarden. Zien hoge en
mooie bergen. We komen van ongeveer 1500 meter en klimmen en dalen en dalen
uiteindelijk tot aan de zee bij Valencia. We lezen dat Valencia meer dan
800.000 inwoners heeft, geen stadje dus. Al meteen bij aankomen worden we
aangenaam verast door de wijdse straten en lanen, met helaas wel druk maar geen
stilstaand, verkeer. Wel even opletten want overal drie of vier banen breed
auto's. We komen binnen langs het stuk waar vroeger de rivier liep. Die hebben
ze verlegd en van de oude bede bedding een enorm lang uitgestrekt park gemaakt
met allerlei waterpartijen, schitterende gebouwen, theaters, musea, noem het
maar op. Wij hebben een B en B aan de zuidkant van deze groene strook aan de
kant waar ook het oude centrum ligt. Daar zitten we op loopafstand, als je lekker
doorloopt, vandaan. Na enig zoeken en ploeteren vinden we onze straat. Alhoewel
Valencia door zijn brede wegen simpel door te rijden is in vergelijking met
b.v. Amsterdm. De Pere Alexeindre straat. Nummer 15. Het is een lange lange
straat en aan beide kanten staat het vol, overvol, met auto's. Het mooie van
Valencia is dat je overal gratis kan parkeren. Als je een plek vindt
natuurlijk. Er staan ook auto's zomaar dubbel geparkeerd.
We vinden een verboden plekje vlak bij ons huis en laden
alles uit. Marijke gaat proberen binnen te komen en ik ga zoeken naar de
bekende speld in de hooiberg. Een plekje voor de auto. Ik rij wanhopig rond
door allerlei smalle straten vol met auto's. En zie ik rij een brede avenida op
met groene strook in het midden en vele auto's aan de kant. Daar rijdt er net
een weg!! Hupla, auto neerzetten en hopen dat hij er over twee dagen nog braaf
staat net zoals in Tarragona! Alle kostbare spullen zijn eruit. Het schijnt
hier overigens erg veilig te zijn alweer.
Dan bedenk ik dat ik de naam van de straat vergeten ben
waar we verblijven... Wat nu. Gelukkig had ik een map uit de auto meegenomen
met ons schema en ja, daarin stond ons adres. Na enig vragen en zoeken vond ik
de straat na een kwartiertje terug. Ik kom er aan en hoor roepen: lars lars. Ja
Marijke keek al naar de verloren man uit.
He huisje is veel minder fraai dan in teruel en er zijn
twee oude mensen woonachtig met klein hondje. De slaapkamer is klein en heeft
twee aparte bedden. Niet gezellig. Maar we hebben een eigen kleine badkamer.
Dus dat valt mee. We slepen er toch alleen maar. Overigens kunnen we ook in een
ruime kamer zitten die niet door het paar wordt gebruikt geloof ik. Met balkon.
Maar we hebben er niet gezeten. Veel te veel te zien in Valencia!
Spullen neerzetten, het is al drie uur! We wandelen eerst
naar de droog gemaakte rivier bedding annex park , de Paseo Almeda. We lopen eerst langs een kerkje op de hoek van
de Avenida de Plata en de paseo. Met mooie negende statie Santuarie de la mare deu de montolivet. We
vallen om van verbazing als we het enorme moderne theater en muziek gebouw,
belles artes, zien wat daar is
neergezet. Heeft de vorm van een vis die uit het water springt of zich voort
spoedt naar de zee, richting rivier die droog is. Na dat bekeken te hebben, van
buiten, niet van binnen, te veel voor twee dagen, wandelen we verder door naar
het science museum wat ernaast ligt, richting zee zal ik maar zeggen. Daarnaast
is een fraai bouwwerk, liever gezegd een roosterwerk van dikke buizen gemaakt,
vele meters hoog en vele meters breed , waartegen struiken en klimop aan het
groeien zijn. Het geheel is nog vrij nieuw dus het groeien kost nog jaren. Er staan
al wel vele vele palmbomen in en ander bomen, ik denk dat die er al als grote
bomen in zijn gezet. Overal vliegen kleine papegaaien en love birds rond, bij
honderden. Er zijn beeldhouwwerken, een voor overledenen aan covid,
waterpartijen, kortom een heerlijk lush park met straks lommerrijke
overkapping. Buiten zijn mannen met grote heftruck twee enorme beelden van twee
mannen aan het neer zetten. Pakken we nog net even mee. Dan gaan we richting
oude stad lopen en keren dus 180 graden om. Een heel eind lopen met blik in het
lange park. Bij Gulliver, een reusachtig liggend beeld waar kinderen in en op
en om kunnen spelen, draaien we na een stukje verder lopen op de Puente de
Aragon even voorbij een groot rond meer en voorbij een ander enorm muziek
theater aan de andere kant van het park, de stad in. We zwenken naar rechts en
lopen dan tegen het prachtige gebouw van de Mercado Colon aan. Daar is niet
veel mercado, vooral veel barretjes en restaurantjes, ook een etage naar
beneden onder de grond. Hoewel daar wel vers vlees en vis te krijgen is aan het
ene einde. Wij inspecteren alle barretjes en kiezen voor een barretje links
voor. Met een monter en ijverig meisje wat geheel alleen de zaak moet runnen.
Wij bestellen een Vermout, rocho, uit de streek. Die krijg je met veel ijs, een
spiesje met wat kleine olijfjes en citroen. Heerlijk maar achteraf veel duurder
dan een vorige keer in Zaragoza! Hier 5,50 euro!! Een fles kost 7 euro. Haha.
We genieten Achter ons zit een jong paar met een klein kindje. Zij klaagt
almaar dat ze het te druk heeft en een au pair wil, in het Engels. Ze ziet er
leuk uit maar lijkt ons een enorme veeleisende meid haha. Geen kaartje gegeven
want ik ben lekker met pensioen!! Later zien we het stel elders in de stad nog
lopen, nog altijd met een chagrijnig ogende vrouw. De Mercado is prachtig met veel mosaiek
bezet. Het is in 1916 gebouwd.
Vandaar zijn we door de oude stad gaan wandelen, richting
het centrale plein, de Ajuntament waar aan een kant veel regeringsgebouwen
staan aan de andere kant veel prachtige huizen met onder veel restaurants en
café tjes. Op de hoek staat het schitterende correos gebouw met bovenop een
dubbele toren bovenste stuk van opengewerkt metaal. We passeren op weg naar het
plein een aantal fraaie modernista stijl, jugend stil , gebouwen, huizen. In
mooie pastelkleuren geschilderd. Alles prachtig opgeknapt zoals alles in deze
wondermooie stad. We lopen langs een kerk, de Basilica San Vicente ferrer. Die
is de kerk van deze bisschop geweest. Met een aantal schitterende zijkapellen;
een met een replica van de zwarte madonna uit Montserat.En een hoofdaltaar stuk
met de sagrada familia, heel fraai omringd door twee zuilen van het mooiste houtsnijwerk,
weergaloos.
Intussen is het gaan regenen. Koud. Naar Mercado Central
die echter dicht is. Op zoek naar een leuke Tapas bar, die bij aankomst niet
leuk leek. We belanden dan vlak bij de Mar en plaza Redonda, at Marijke niet leuk
genoeg vindt , hoewel erg mooi met fonteintje in midden en veel terrasjes, bij Pintxo Trago. Klein maar fijn tapas
barretje, uiteraard tjokvol. Marijke moet plassen en ik affirmeer sterk. Buiten
onder het luifel, staan twee dames op van een ideale hoge statafel met wel hoge
krukken. Ik stort mij erop en marijke is verbaasd dat we een plek hebben
bemachtigd hier. We bestellen twee witte wijn, tja, en ik ga Pintxos uitzoeken
binnen. Er staan er heel wat in de vitrine. De lieve serveerster zegt dat je ze
gewoon kan pakken en op een bord doen. Ze kosten allemaal evenveel, 1,95 euro.
Ik neem er dus vier ( te weinig). Ze zijn heerlijk. Maar Marijke wil liever
meer adresjes langs dan hier blijven hangen. Tegenover is een ander restaurant
ocho medicho waar ze gegrilde dingen verkopen. Wordt het niet. Wij gaan nu op
zoek naar een super restaurantje meer in de richting van ons huis om de dag te
vervolmaken met een paar heerlijke hapjes. We hebben Dos Estaciones
uitverkoren, over de Russafa naar beneden, de grote straten over naar de
general Prim, schuin naar de Abril! En ja we vinden het chique want met
michelin Bieb, restaurantje. Helemaal leeg , alleen achterin een tafeltje
bezet. Daarvoor echter slechts vijf lege tafeltjes. We stappen uit de regen
naar binnen, monter en blij dat we dit juweeltje hebben gevonden hier in deze
relatieve buitenwijk. Tafeltje voor twee zeggen we tegen de vriendelijke doch
ook wat stijve eigenaar. Wij zijn.... vol, Completo!! Ongelovig kijken we de
lege ruimte in. Maar hier komen de eters pas om tien uur! En het is pas kwart
over negen. Wij zijn natuurlijk wel kapot na deze lange lange dag en de andere
eters komen niet uit Albarracin hier naar toe. Morrend stappen we de regen weer
in. Gelukkig vinden we wat verder een ander enigszins goed bejkend staand
restaurantje. Half leeg gelukkig. Maar ook daar: Completo!! Op woensdag avond
is hier alles gewoon vol. Heel Valencia eet buiten de deur. De vrouwen en
mannen zijn geen kokers kennelijk. We sjokken wat verwaterd verder door de
natte straten. Er is nog een restaurantje dat we hadden aangestreept: Olrait! Op zoek daarheen, niet ver van ons vandaan. We
hebben veel moeite het te vinden. Het blijkt echter naast een restaurant met
flamenco te liggen. Carrer del Bisbe Jaume Perez. Het zit vol maar we zien bij
binnenkomst toch een tafeltje. De eigenaar een man met een echt Hollands hoofd,
zegt dat er plek is. Hoera hoera. Het is een gezellige boel daar. We hebben een
tafeltje ingeklemd tussen andere tafels waaraan alleen maar Spaanse , locals,
zitten te genieten en kletsen. Ik zeg Marijke dat ik de eigenaar ergens van
ken. Hij spreekt overigens gewoon Spaans. We bestellen Boquerones, dan
gefrituurde xipirones , en gefrituurde sardines. We vragen de eigenaar of hij
misschien uit nederland komt. En ja!!! Hij is een Rotterdammer uit Spangen en
later blijdorp; en ook nog een Sparta supporter. Een neef voetbalde nog in het
eerste. We praten verder en het blijkt dat hij met een vrouw uit Den Bosch is
getrouwd! Zij zit er ook en komt later even meekletsen.; hij is als kind echter
al met zijn ouders naar Spanje verhuisd, in 1958. Later is hij zelf weer terug
gegaan naar Nederland en heeft bij de Plas gewerkt het restaurant. als ik hem
vertel dat Marijke een Goud is vertelt hij dat een oom en een neef bij de firma
goud hebben gewerkt ene van Dongen en ene van Leeuwen. De laatste bij de opa
van marijke. Die is voor zichzelf begonnen en in de buizen gegaan: ja van
Leeuwen buizen van de reclame bij de ingang van rotterdam. Wereld is klein.
Toch weer een leuke ervaring zo.
Vermoeid maar monter dus naar huis, vijf minuten lopen.
Donderdag
Op tijd op na een goede nacht slapen. Vandaag moeten we
veel, heel veel bezichtigen.
Ontbijtje aan de overkant. We lopen richting Rusasafa en
dan omhoog richting station en komen bij de stierenvechters arena de oude stad
binnen. Die is dicht maar ik zie wel dat ze de zandpiste aan het opkalefateren
zijn. Zouden ze nog stierenvechten doen hier? Ik zie geen reclame borden langs
de arena. Dan naar de mercado central uit 1928. Een enorm gebouw waar werkelijk
van alles te koop is. Maar er zijn geen eettentjes in het gebouw zoals bij de
Mercado in barcelona. Wel veel restaurantjes buiten langs de randen van de
Mercado. We willen naar het colegio del Patriarca, en het museum daarin. In de
Calle de la Nave, eigenlijk op het plein patriarca. We vragen aan een
restauranteigenaar tegenover de mercado hoe er te komen. Hij legt het ons
precies uit. Het is een gebouw uit de vijftiende eeuw en het was een seminarie
gesticht door san Juan Ribera een echte die hard contra reformatie bisschop.
Het klooster met fraaie binnentuin en omloop heeft ook een museum met een
aantal schilderijen en sculpturen met religieuze achtergrond. Enkele
schilderijen van El Greco en twee Carravaggio’s verder is er een klein kistje
met daarin een brief die Thomas More schreef
toen hij in de Tower gevangen zat en op zijn executie wachtte. Waarin hij
aangeeft nooit te zwichten voor geweld en zijn overtuiging altijd hoog te
houden. Hij weigerde een brief aan de Paus te schrijven met de vraag om het
huwelijk van Henry the 8 onwettig te verklaren zodat die schurk met een ander
kon trouwen. Bekend verhaal natuurlijk.
Het museum was inderdaad klein maar de werken erin heel
bijzonder. Ook enkele modernere werken uit de twintigste eeuw. We hebben het
museum twee keer rond gelopen zo mooi was het.Veel foto’s gemaakt!! Daarna nog
het kleine maar mooie kerkje erbij bezocht. Met aan de beide zijwanden de
prachtigste belgische wandkleden! En een schitterend geheel beschilderd
plafond. Een juweeltje.
En daarnaast nog een prachtige kerk met fantastische
muurschilderingen die fraai gerestaureerd zijn. Capilla de las Benditas Almas.
In de hal zien we nog even een krokodil hangen aan de muur
waaraan verhaal vast zit. Het was werkelijk een bezit van Ribera wat hij in
zijn tuin had.
Vandaar willen we naar de kathedraal, alsof we nog niet
genoeg kerken hebben gezien. We lopen de kerk uit en belanden op het plaza
Patriarca. Daar is ook een grote ingang naar een binnenplaats. Het is de
universiteit van Valencia en kennelijk de archeologische faculteit die nu 100
jaar bestaat, Veel mensen binnen met allemaal blauwe sjerpen om van de
universiteit er zijn toespraken en er worden diploma’s uitgereikt. We kijke
toe. Dan is het tijd voor een hapje. We besluiten naar het restaurantje bij de
Mercado te gaan waar de eigenaar ons de weg wees. We passeren het ceramica
museum, met veel tirelantijnen aan de buitenkant en bereiken ons plekje. De
eigenaar is weg maar een heel dynamische dame noodt ons aan een tafeltje. Het
menu van drie gangen kost 13 euro Inclusief een glas drank naar keuze.
Vooraf paella en ik kalfslapje en Marijke calamari en
toetje toe (tiramisu en ik crêpes met choco saus. Te gek ente goedkoop met
biertje en wijntje. Al etende zien we naast ons op een verhoging tegen de
Mercado enkele fraaie dames gaan zitten met erbij een fotografe en een producente,
soort Miem. Er worden allerlei bijzondere fotos gemaakt, met vissen en
citroenen. Volgens onze serveerster zijn het leerlingen van de fotografie
opleiding hier. Ook enkele fraai uitgedoste heren worden gefotografeerd. En ook
is er nog een zanger met gitaar die onze maaltijd komt opluisteren. Never a dull
moment in Valencia.
Verkwikt dan eindelijk naar de Kathedraal. Maar zie het
lot is ons te goed gezind. We passeren in een smal straatje een bord waarop
staat: bezoek de St Niclaus, de sixtijnse kapel van Valencia!! Dus daarheen. En
wat een goed besluit. We komen in een schitterende Gotische kerk die helemaal tijdens
de Barok is opgeleukt. Er zijn de fraaiste muur en plafond schilderingen die je
kan bedenken. En er is een voortreffelijke audio gids bij die we met veel
vreugde helemaal afluisteren. Wel een uurtje verder dus daarna. Ik bespaar je
een beschrijving van de kerk. We hebben foto’s. Niet vaak dat je een kerk ziet
voor St Nicolaas; deze is ook voor San Pedro Martyr overigens
Dan eindelijk naar... de kathedraal. Over het grote en
heel fraaie plein dat ervoor ligt. Ze zijn de kathedraal overigens aan het restaureren
van binnen en ook het plein aan de andere kant, plaza de Reina.
Veel mensen op het grote plein met fraaie fontein met
reusachtig beeld erin.
De kathedraal is in 1238 gebouwd op een oude moskee. Het
is een schitterende kerk met prachtige kapellen met enkele goya schilderijen.
En er is een speciale diepe kapel, meer een extra kerkje, waarin boven het
hoofdaltaar een bijzondere relikwie staat te pronken in een glazen en gouden
schrijn. Het zou de bovenkant zijn van de beker waaruit Jezus dronk tijdens het
laatste avondmaal. Die bovenkant is op een voet gezet overigens. De datering
van de bokaal klopt wel voor de rest moet je het maar zelf geloven of niet. Ik
twijfel sterk zelfs dat Jezus echt bestaan heeft na lezen van het boek was
Jezus Julius Caesar. Aan te bevelen lectuur. Maar goed in die kapel hebben we
even rustig gezeten Een oude priester kwam binnen en ging daar de mis doen.
Veel missen elke dag hier in de kerken! In de kathedraal acht per dag....
Waarvan een met die heren. Ze hebben hier dus een heleboel priesters nog!!
De pracht en praal van de kathedraal is toch wel heftig.
Na de kerk op weg naar ons laatste etentje in Valencia. Maar eerst nog even een wijntje om van het religieuze geweld en de pracht te bekomen. Wat een indrukken, wat een stad Valencia. Dan richting weer ons huisje. We stranden uiteindelijk in een heel prima restaurant, Labarra. De eigenaar staat buiten, een wat grofgebouwde, iets te zware man van rond de zestig met iets lang rijs haar. Hij is wat nors en beweert dat het, geheel lege, restaurant complet is. Maar we krijgen toch een leuke plek naast de fraaie bar. Het restaurant is gezellig. Aan een wand hangen allemaal fotos van de baas met allerlei beroemde gasten. Cruyf hangt er ook nog bij! We eten eerst overheerlijke jabugo ham, een portie voor ons samen. Dan nemen we koteletjes van een heel jong geitje. Ook heerlijk. Wijntje of twee erbij en van de eigenaar nog een gratis glaasje toe, Ik had twee koffie genomen, zo lekker, maar er stond er maar een op de rekening. Dat natuurlijk gecorrigeerd wat erg beviel. Dan rond half elf thuis en moe naar bed. Weer aparte bedjes. Morgen vroeg op, zeven uur, want drie uur rijden naar onze eerste home exchange. E willen echter eerst Murcia bezoeken omdat we daar toch langs komen. Trekken er drie uur voor uit daar.
1 April, Vrijdag: Annabel wordt 10!! Jaar.
Om 6.40 al wakker om het kleinkind te feliciteren: we sturen een foto en berichtjes naar haar app nummer op haar nieuwe telefoon die ze voor haar verjaardag heeft gekregen. Ook maken we haar geschenk,150 euro, over op haar eigen bankrekening nummer. We zingen natuurlijk ook voor haar; op de app; arm kind. Ze antwoordt snel. Morgen heeft ze feestje. Zonder opa en oma brok.
Dan snel opstaan en op weg. De tocht naar Murcia duurt
ongeveer drie uur. Door mooi landschap met bergen en heel veel vruchtbomen en
wijn alweer. We stoppen daarom bij een wijndorp wat we niet kenden! Yecla wijne
DOP en Jumilla wijnen. Jumilla is een lelijk dorp met wel een grote wijngaard
winkel waar je ook kan proeven. Het is nog betrekkelijk vroeg, 10 uur. Het is
binnen heel ruim met vele flessen en in de hallen staan nog echte grote eiken
vaten waarin de wijnen rijpen. Amerikaans eiken weten ze ons te vertellen.
Eerst is het meisje dat ons ontvangt wat weerstrevend. Ze heeft geen tijd pas
om elf uur. Ze moet een rondleiding doen. Maar we zeggen dat we alleen iets
kopen als we ook kunnen proeven. Dat kan dan en ze ontdooit. Spreekt goed
Engels ook. We proeven een rosé, een witte wijn en twee rode wijnen. De druif
die ze gebruiken is een ons onbekende. Komt alleen hier voor zegt meisje. De
Monastrell druif. Ze maken ook witte wijn ervan maar ook van Verdejo. Het
meisje laat ons een rode proeven die 4 maanden op vat lag en die zij erg lekker
vindt. Een inderdaad soepele en frisse ,wat jonge rode wijn. Lekker bij vis
ook!
Ook de rosé is speciaal en de witte zelfs goed. We kopen
van elk twee flessen en ook nog een vermout die ze hier maken. Helemaal
opgefrist nemen we afscheid van deze bijzondere wijnmaker. Ze verkopen niet in
Frankrijk of Nederland , wel in België en Duitsland, maar bijna alles hier
toch. Dan door naar Murcia. Dat blijkt toch weer heel wat groter dan we dachten:
441.000 inwoners. Wikipedia zegt erover:
De
stad werd tussen 830 en 840, tijdens de Moorse overheersing, gesticht aan de
rivier de Segura door de kalief van het kalifaat Córdoba, Abd al-Rahman II. De stad was na de Reconquista eind 13de eeuw de verblijfplaats van koning Alfons X van
Castilië die de stad veel privileges verleende. Dit
zorgde voor de groei van de stad die met name in de 15de eeuw zijn hoogtepunt
bereikte met de aanleg van belangrijke irrigatiesystemen in de huerta, de boomgaarden waar Murcia bekend om staat. De ambachten
die floreerden in de 15de eeuw verlenen hun naam aan de straten in het oude
centrum.
Marijke is helaas aan het rijden als we aankomen. We
wisselden van rijder bij Jumilla wijnstad.
Het is aanvankelijk goed te doen, ook hier brede lanen bij
aankomst maar we hebben de kathedraal als doel ingetikt en moeten door steeds
smallere straten. Ik raadt aan niet te dicht bij de kathedraal te willen komen
maar Marijke zet dapper door en vindt een ondergrondse parkeerplek vlakbij de
Kathedraal! En naast een mercador.
Het is een moderne parkeerplaats wel met een zeer nauwe
ingang! Maar geen kaartje nodig, je nummer wordt geregistreerd en als je
weggaat moet je je nummer intikken en dan zie je wat het kost. Toe maar. We
komen dus meteen in het hartje van Murcia boven de grond. We wandelen door de
gezellig drukke straatjes naar de kerk en passeren een Heren sociëteit, Casino
Real genaamd, een gebouw en club uit 1847. Dus heel wat jonger dan Amicitia. Je
kunt het bezichtigen waarbij je niet in de ruimtes voor de leden mag. Het
entree is al overweldigend: met een heel Moors aandoende enorme hal die ook
heel hoog is. Met ook glas in lood koepel. Op die hal komen een lange en brede
gaanderij met glazen koepeldak uit en een trap omhoog links en nog een leestafel
kamer met comfortabele stoelen waar de leden een aantal kranten en
tijdschriften kunnen lezen. Er zitten een paar oudere mannen die niet erg
toegankelijk zijn voor deze amicitia leden. Er is zelfs een audio guide te
krijgen, voor drie euro incl entree. Er zijn daarin 12 ruimtes besproken. Aan
de gaanderij links is een fraaie bibliotheek, twee hoog met een vide zoals wij
die ons hadden gewenst in den bosch. Vol erg oude boeken langs alle kanten in
grote kasten met glazen deuren. Beneden staan enkele fraaie leestafels en vele
luie stoelen en banken. Aan de overkant is een heel fraaie kamer met aantal
schilderijen en daarnaast een uiterst chique danszaal met geschilderde plafonds
en veel tierelantijnen en spiegels. Dan is er nog een aparte kleine kamer, ook
chique, voor de dames. En een mooie biljartzaal met drie biljarts en lange
rijen luie banken. En een enorme restaurantruimte met vele chique gedekte
tafels met glazen en zilveren bestek en mooie borden. Dan nog een thee ruimte
. daarnaast nog een kleinere eetzaal, met lange tafel, ook mooi gedekt en met
een grote open haard geheel met mozaïek bedekt. Er staan veel mooie beelden ook
en veel interessante schilderijen aan de muren. De bovenverdieping is privé. Er
is nog wel een zaal te betreden waar een expositie is van schilderijen en
beelden van huidige kunstenaars. Een schilderij zou ik zo willen kopen, 3500
euro. Een schilderij van Dionysius en Hera. Dionysius kijkt uiterst verveeld weg
van Hera en zijn glas ligt omgevallen en de wijn over de tafel. Ook Hera kijkt
half in de lucht en lijkt het gezelschap van Dionysius niet te appreciëren. Tja
Hera ipv Aphrodite... Dat gaat niet werken, evenmin Dionysius ipv Zeus
kennelijk.
Na het doorwandelen van deze prachtige sociëteit op naar
een kop koffie. Overigens zou dit een leuke sociëteit zijn om een uitwisseling
mee te doen. Murcia is prachtig!
We lopen de straat uit en aan et einde, vier minuten
verder, is het plein met de achterkant van de kathedraal. Een ruim plein, erg
druk. Er liggen twee café tjes aan. Wij strijken in de zon! Neer op het eerste.
Een erg vriendelijk meisje helpt ons. Ik neem capuccino: die krijg ik met
gesmolten chocolade erin en hele koffiebonen en roomkraagje. Bijzonder en
lekker. Marijke krijgt cortado met wat veel melk.
Dan de kerk via de achtergang in. Alweer een enorme kerk
waar als wij binnen komen een mis gaande is met drie heren. Voor een groep
jongeren o.a. Wij lopen daarom rustig de zijbeuken van de kerk door met vele
kapellen. In deze kerk zaten ook in de
lange omloop naast het schip een aantal paters in fraaie biechtstoelen, te
wachten op biechtelingen. Het was grappig om te zien hoe de priesters in de
biechtstoel zaten, zonder gordijn ervoor en met een rood lampje in de
biechtstoel, als een soort mannelijke prostituees. De biechtelingen zaten er
gewoon recht voor, ook zonder afscherming voor iedereen zichtbaar. gewoon in
het openbaar tussen de lopende kijkers in. Er was ook nog een hele groep jonge
scholieren die bij een biechtvader bleef staan, heel devoot en hij gaf ze
collectief de zegen en absolutie.
Ja zo was het bij ons vijftig jaar geleden al niet meer!!
We vergapen ons weer aan de enorme pracht en praal van
deze weer erg gote kathedraal. We vermijden dit maal het museum wat erbij
hoort.
Weer buiten blijkt dat het plein wat wij als het plein bij
de kathedraal dachten maar een minie pleintje was. Rond de hele kathedraal zijn
er een aantal grote pleinen helemaal vol met terrassen van barretjes en
restaurants. Allemaal vol met blije mensen. Er is namelijk zon vandaag. Nog wel
niet warm, maar toch beter dan laatste weken . Dan naar de auto maar eerst naar de mercado
die naast de garage ligt. Een wat modern gebouw. De echte mercado blijkt een
eind verderop te liggen. Wij gaan er toch in en zijn wat teleurgesteld over het
aanbod al is er natuurlijk volop vlees, vis en groenten te krijgen en
vooral uiteraard veel ham en ham en ham. In allerlei soorten en maten en
prijzen. Bij de ham stand staat de eigenaar dapper de hele dag de grote hammen
heel fijn en dun af te snijden. Je krijgt je ham dus mooi recht van de poot
geleverd.We kopen twee pakken heerlijke Jabugo ham. Ook hier weer een overvloed
aan varkensneuzen en andere bij ons ondenkbare delen van het vark. Haha.We
kopen wat gevulde pastries voor vanavond bij de al in ons bezit zijnde blikjes
en ham. Dan door naar onze home exchange. Ongeveer 35km verderop. Een makkie
over de snelweg die overigens wel echt door het land slingert. We vinden La Torre
golfresort zonder veel moeite. Het is wel een heel vreemde afslag ; je moet na
de afslag bijna meteen 180 graden terug draaien. Waarom niet de afslag bij de
ingang gemaakt? Het gaat verder nergens heen. Het blijkt een erg grote
urbanicion te zijn. Vele vele honderden huizen van allerlei maten Ook
appartementen. Met in het midden de golf, door Jack Niclaus aangelegd. De
portiers kijken ons wat wantrouwig aan maar laten ons wel door. Wij passeren de
ingang van de golf , en vinden achteraan bij de Pez Espada ons appartement. Met
een zwembadje er vlak naast. Water is ongeveer 16 graden. Buiten temperatuur nu
12 met inmiddels harde wind uit zuid oosten, een ijzige wind vreemd genoeg.
Het appartementje krijgen we na enig gepruts open en we
halen onze spullen uit de auto. Best flink stukje lpen met bagage. Het is erg
warm in ons huisje! Kachel is lekker opgestookt. Er zijn twee slaapkamers een
keuken een woonkamer en een badkamer. Redelijk aangenaam. Niet groots. En bij
nader onderzoek is er niets achter gelaten wat ook maar eetbar is: geen suiker
geen zout geen kruiden, niks. Kennelijk sleept de werkster telkens alles mee
naar huis. Wat een verschil met Pontreau . Onze gasten boffen maar. We gaan meteen
maar wat verkennen: naar de golf eerst. Een groot clubhuis wat leeg staat: te
huur, een kleiner deel ervan is wel open en er zitten flink wat mensen, bijna
allen Engels sprekend, te eten en borrelen. Zeker wedstrijd geweest. De plek
van de golfwinkel en caddy master staat ook leeg; er is bij hole een een klein
huisje neer gezet waar je je moet melden. Alles maakt een nogal verwaarloosde
indruk. En er zijn erg weinig mensen nog gezien het enorme aantal huizen. De
greenfee is 94 euro per rondje! Nogal overdreven en erg aan de prijs gezien de
baan die wel mooi is aangelegd maar erg kaal is en volop in de wind. Ze rekenen
hier kennelijk op mooi weer. Wat het nu niet is. Je waait nu van de baan bij
gevoelstemperatuur van 6 graden!!! We zien ook nog een supermarkt, spar, die
redelijk veel blijkt te hebben. Meestal wel ingevroren. Zien we later op de
avond als we er heen gaan en nog wat groentjes. We maken nog een leuke
wandeling langs de holes die vanaf ons het verdere park in gaan, holes 11 t/m
17. We moeten wel wat zoeken om terug te omen.Het ziet er dus mooi uit de baan.
We hebben voor zondag een twilight tijd afgesproken, 12 over drie. Dan naar
huis en genieten van een heerlijk glas witte Jumilla bij onze tapas uit Murcia.
En dan moe maar weer blij nar ons prima bedje.
2 april, zaterdag; Koos is Jarig.
Weer zingen voor Koos en kaartje opsturen per app. We staan
om negen uur op, de zon laat zich wat zien maar het is nog frisjes, 8 graden.
Na een ontbijtje met eitjes uit Murcia , met groentjes erbij, en een heerlijk
kopje koffie uit de nespresso machine gaan we nar een stadje aan zee waar zout
gewonnen wordt en waar een prachtig park aan de zee ligt met weer vele
Flamingos, en ook Kluten en andere vogels. We rijden in een half uurtje er
heen. Het dorpje is weer groter als gedacht. Met een grote lagoon ook, de Mar
Menor, een wel met de zee verbonden soort binnen zee. Daaromheen liggen mooie
stranden gedrapeerd. Wij rijden naar het centrum en parkeren, angstig voor
gebrek aan plekken, onze auto aan de avenida mediterranee. Wat dom want het is
overal leeg bijna. Maar een goede wandeling is nooit weg dus we lopen langs de Reyes
Catolicas laan naar de avenida de las Salinas, waar ik even aanwip bij het
visitors center waar een heel vriendelijk meisje mij vol vreugde ontvangt.
Kennelijk is er nog niemand langs geweest in het overigens heel moderne en erg
grote gebouw. Ik krijg kaart van het dorp, van de omgeving en van heel de
provincie Murcia mee en nog wat info. Tasje vol, en dan naar het Parque
Regional Salinas y Arenales. Een prachtig aangelegde weg door de zoutmeren vol
met flamingo’s en Kluten. En door heel mooi begroeid laagland met veel kruiden
en oneindig veel zeekraal wat hier groen maar ook rood kleurt. We plukken wat
voor thuis. De wandeling duurt een uur en een kwartier, tot we bij de echte
zoutwinning komen waar het water echt lila/roze is. Een zekere vermoeidheid is
wel toegeslagen. Het is nu een uur. Een klein hapje zou wel fijn zijn. En ja we
komen bij een leuke jachthaven vol wat kleinere boten, veel zeilboten ook. Geen
reuze jachten. Daar staat een mooi restaurant wat bij de jachtclub hoort, twee
verdiepingen, beneden voor kleine hapjes en drankjes, boven voor wat meer
substantieel eten. Met enorme ramen en prachtig uitzicht op de nu echt blauwe
mediterranee en de boten. Ja want het is heerlijk weer. Zon. 19 graden. Wel windje.
We gaan boven eten. Er zitten een echtpaar, ee groep van tien , duidelijk twee
gezinnen en er staat een lange tafel klaar , gedekt voor een feestmaal voor een
twintigtal mensen. Er staat ook een feesttafel met compleanno felice. Dus
iemand is erg jarig vandaag. Marijke denkt dat het een 75 jarige is en ja als
wij er een tijdje zitten komt de familie aan, met inderdaad een man met grote
das om waarop 75 jaar staat. En veel kleinkindjes en ballonnen. Gezellig.
Wij hebben inmiddels een bordje gegrilde ansjovissen
besteld, een portie voor ons samen, 12 stuks stond er. Het zijn er 17. En
daarna natuurlijk een paella mariscos. We zijn in de streek ervan. Glaasje
verdejo erbij, Marijke twee, ik rij terug en fles heerlijk water. Een heel
feestelijk gebeuren dus. Na een anderhalf uur weer in de benen. We hopen dat
het treintje dat af en toe met toeristen rijdt hier, ons mee terug kan nemen. Nee
dus . Maar we hebben nu wind mee en het wandelen, een uur, gaat soepel. We
vinden de auto weer eenvoudig. Jden dan nog leuk langs de boulevards van het
stadje met aantal leuke stranden en veel terrasjes. Helaas nergens een
ijswinkel. Waar we naar snakten. Even langs strand gelopen en dan naar de
supermarkt voor eten voor morgen en overmorgen. Bij een reusachtig
winkelcentrum, bij de Carrefour. Dan terug naar huis, simpel.... maar nee het
blijkt dat de weg terug naar ons La Torre veel lastiger is vanaf deze kant . we
missen enkele afslagen, onze GPS weet het ook niet. We rijden terug langs de
weg over een servicio weg die ook nergens heen gaat. Dan weer de grote weg op
naar Murcia en er weer vanaf en er weer terug langs en er onder door en dan
uiteindelijk weer erop naar Janvier en eindelijk na half uur klungelen weer op
de vertrouwde afslag van gisteren naar ons huisje. Half acht thuis. Gelukkig
hebben we genoeg gegeten om dik tevree te zijn met wat kaas en Jabugo! En
glaasje wijn. Dan lekker bloggen en lezen en goed slapen. Morgen rustige dag,
alleen golfen om drie uur.
3 april. Zondag
Rustig opgestaan. Er is weer een zonnetje en we kunnen dus
op het kleine balkonnetje bij de slaapkamer ontbijten zoals ook gisteren. We
bespreken hoe de huizen aan de overkant zijn gemaakt. Naar aanleiding van het
erg kleine balkonnetje waar wij op zitten. Met een rare plaatsing van het hekje
zodat het nog kleiner is. Wat architecten toch bezielt om zoiets te verzinnen.
Maar goed. Het gehele dorp is nogal op elkaar gebouwd en de staat van onderhoud
is nu al niet groots.
Blij dat wij hier niet hebben geinvesteerd. En al die lege
algemeen nut gebouwen en de te dure golfbaan...
Na het ontbijt rustig koffie drinken, bloggen en lezen. En
onze golfclubs bevrijden uit de verdere bagage in de auto. Dat verloopt sneller
dan gedacht.
Om half drie bedenk ik dat ik vergeten ben mijn
golfhorloge in te stellen. Ik moet de baan hier nog invoeren. Dus toch nog
haasten. Het lukt na wat geklaag wel. Als we aankomen bij de golf en ballen
trekken voor het inslaan hebben we alletwee iets van: wat doen we hier. Het
stormt, de zon is verdwenen, de temperatuur is 8 graden, gevoelstemperatuur 6
graden. Om 90 euro uit te geven voor vier uur afzien en spelen in de storm
lijkt ons plots belachelijk. En de baan is erg open dus wind gevoelig.
Ik sla enkele ballen , je krijgt 10 ballen voor een euro,
ook dat belachelijk duur, en we besluiten om het maar te scippen!! Zo koud is
het nog altijd. Dus gezellig naar huis en lekker , helaas binnen, lezen.
Glaaasje jumilla rosé en alles is prima. We hebben heerlijke geitenlam
karbootjes gegrilld en de avond is weer goed. Sparta alleen niet gewonnen. Dom.
Op TV naar de ellende in de Ukraine en op veel meer plaatsen gekeken. Wij
boffen hier. Ben benieuwd of we later nog vluchtelingen moeten plaatsen.
Ik lees overigens het boek Grensland van Marc Jansen, een Nederlandse
historicus, over de geschiedenis van het gebied wat nu Ukraine is. Wordt je
niet blij van. Eeuwen lang almaar oorlog, onderdrukking van de boeren, moord en
doodslag. Kortom erg conform de situatie nu. Duidelijk is wel dat Rusland een
punt heeft als het zegt dat Ukraine nooit bestaan heeft. Was altijd een
grensgebied tussen grootmachten en allerlei vechtende volkeren, Polen,Mongolen,
Litauen, Rusland, Tataren, Kozakken. Zweden,oostenrijkers, Ottomanen,
Habsburgers en altijd extreem multi etnisch. Wat een sombere en gewelddadige geschiedenis.
Om elf uur slapen. Middden in de nacht word ik wakker van
de pijn in mijn rug links. Zo heftig dat ik uit bed moet strompelen. Kan
nauwelijks bewegen en heb te gek veel pijn. Marijke probeert te helpen; veel
paracetamol en Valium erin, maar liggen gaat niet meer. Dus eerst staan dan op
rechte houten stoel zitten en ten slotte als het ietsje zakt in de enige luie
stoeldie toch ook recht is gaan zitten en daar de nacht in moeten doorbrengen.
Ben toch zittend even in slaap gevallen.
Wat een ellende, hoop dat het bijdraaid want zo lukt wandelen en auto
rijden zeker niet.
4 april, maandag
Wat geradbraakt wakker geworden. Marijke heeft ook op de
bank wat geslapen. De pijn is minder maar bij iets teveel bewegen schiet het er
weer in. Toch voorzichtig douchen en ontbijten. Pillen slikken en hopen. .En
stilletjes in mijn stoel wat bloggen en lezen. Twee dagen de tijd om weer
voldoende op te knappen zodat ik kan rijden en wandelen. Golf lijkt even van de
baan. Helaas.
Miem belt: zij is op weg naar beurs. Haar verhuizing is klaar maar het is nog een puinhoop in het nieuwe huis. Ze is ook behoorlijk ziek geweest, erg verkouden en wat benauwd, van de Corona, ondanks twee prikken. Kwam slecht uit nu natuurlijk. Ze gaat nu het gastenhuis mooi maken maar de financieén zijn op. Zelfs wij hebben geen grote reserve meer. het klussen viel haar en Kevin zwaar, ook gewone werk moet gedaan En Louis is nog iets te klein om te helpen! De zwangerschap gaat goed. Wel zware periode nu dus. Arme Miem maar als het achter de rug is komt ook de zomer met mooi weer en hopenlijk vele goed betalende gasten. Ja volwassen zijn komt met tegenslagen en plezier. En dan is er hier nog niet eens oorlog zoals in Ukraine.
Tomek belt met verhalen en foto’s over de put. Hij heeft
die opgegraven met machine. Hij gaat wat extra verzamel putten aanleggen en een
goede deksel waardoor je er in kan. De put moet toch leeg gepompt worden. Er
zijn veel maandverbanden en dergelijke in de buizen gevonden!!! Ondanks alle
aanwijzingen bij alle toiletten.
Ik heb een bedrijf gebeld wat septische putten leegt, met
ook vestiging in Den Bosch, van der Velden. Zij komen morgen al. Maar ze bellen
dat ze zelfs vandaag komen. Tomek ingelicht. Dus dat komt goed. Wel weer
prijzig, en dat tijdens deze dure inflatoire tijden.. Goed dat we nog huurders
hebben al gaan twee families rond eind mei weer weg. Maar een vriend van Marius
komt dan voor enkele maanden omdat hij een andere woning zoekt.
Zojuist een bericht dat de zuigmannen er bijna zijn. We
zijn benieuwd en dat allemaal geregeld uit regio Murcia!haha. Never a dull day alweer.
Zo, de koffie is goed en het meegebrachte taartje ook. Nu
gaat dit op de blog. Vandaag nog nieuws? Dan horen jullie het morgen.
Verder rustige leesdag. De pijn is iets gezakt. Vannacht weer op bank slapen. Morgen hopelijk toch naar Cartagena
5 april, dinsdag
Ondanks pijn toch geslapen op de bank. Moeizaam
opgestaan pas om tien uur! Dan aankleden
en toch op stap naar Cartagena ondanks pijn en zeer slechte weer. 6 graden,
storm en gietregen. Marijke rijdt, langs geheel onder water staande velden met
groentes, sinaasappelbomen. Ik denk dat veel gaat wegrotten. We bereiken
Cartagena rap, is maar 30km. Met enige moeite vinden we een parkeerplek bij de
haven. Daar liggen veel grote cruise schepen. De hele stad is nat, water gutst
door de straten. We wandelen met parapluies die bijna wegwaaien, naar het
centrale plein waar de info is. Krijgen een kaart van Cartagena en wijze raad.
Eerst maar eens lunchen, het is een uur. In lonely planet raden ze een restaurant
aan El Barrio de San Roque,. Door het centrum daarheen gewandeld. Als we aankomen
is het leeg. Er is een tafeltje voor ons. Later loopt het helemaal vol! Ze eten
hier laat.
Het is een gezelig wat luxueus restaurant met veel vaste
local klanten. Keurige bediening en met Michelin vermelding. E nemen een Yecla
wijn rode garnalen vooraf en cartagena rice als hoofd gerecht. Dat is paella op
zijn Cartageens. Alles is prima en het is een gezellig geklets overal. Dan
bezichtigen. Door de stortregen naar een museum voor romeinse resten. Mooi gemaakt,
opgravingen en deels stukken in museum. Meeste is overdkt te zien. Deel echter
half buiten brrr. Na anderhalf uur terug wandelen naar de auto. Jammer dat we
Cartagena zo is natte en kille toestand hebben moeten zien maar toch goed dat
we gegaan zijn. Om zes uur weer thuis. Dan bloggn en tripadvisor invullen. En
lekker hapje jabugo en salade eten met heerlijke rueda.dan koffie en naar bed.
Morgen willen we om 8 uur vertrekken naar granada.
Lijmen het been is nog niet echt gelijmd. Lopen in stad
ging wonderwel redelijk, met pijn.
6 april, woensdag
Op tijd op na nog een nacht met mij op de bank, zonder al
teveel pijn zelfs na de kille wandelingen van gisteren. We hebben alles al
ingepakt en sjouwen de koffers enz naar de auto om half acht. Het was een
prettig huisje, wel zonder enige achtergebleven eetspullen en helaas met
belachelijk slecht weer. De wandeling langs zoutvelden en flamingos was wel
super.
Nu naar Granada. Helaas nog altijd koud weer en dat zal
niet beter worden. We gaan flink de bergen in. Ik begin met rijden. Oor prachtige
natuur na enige tijd. De bergen van de Sierra Nevada doemen op. De weg is
helemaal nieuw lijkt het wel. Dus geen haarspelden . We genieten van de eeuwige
sneeuw op de toppen van de bergen. Het is ongeveer 300 km rijden. Na 189 km
neemt Marijke het stuur over en ja, zoals altijd belandt zij in de ellende. Nu
geen stortregen maar dikke mist die over de inmiddels geheel besneeuwde velden
habgt. Maar na een dertig km zwoegen gaan we over een berg heen en is het
plotseling helder weer. Blauwe lucht zelfs. Wel minus 2 graden maar dat deert
binnen niet. De sneeuw ligt zelfs nog op stukjes weg en we zien sneeuwschuivers.
Maar dat wordt wel eter. We stijgen naar 1380 meter, dan weeer wat naar beneden
want Granada ligt op 750m. Het is weer een veel grotere stad dan we dachten,
helemaal in een kom tussen bergen in en tegen de hellingen op gebouwd. Veel
kerken, kloosters en grote scholen of seminaries te zien. E bereiken eenvoudig
het Alhambra, is erg goed aangegeven. We hebben online kaartjes gekocht en
betaald. Het is nog niet heel erg druk en we kunnen nog op P2 parkeren. Even
lopen naar de ingang. Daar blijkt dat onze kaartjes geen kaartjes zijn maar
recht geven op kaartjes die we moeten gaan halen. Wel vijf jonge meisjes en
jongens begeleiden ons daarbij. We moeten in een rij staan en af en toe mag iemand
naar de ticket office om, met onze paspoorten!? een kaartje te halen. Wij mogen
niet samen, allemaal vanwege corona denk ik. Het is een chaos want iedereen
geeft net weer andere info. Het vermogen van mensen in zuidelijke landen om een
eenvoudige zaak gecomplceerd te maken blijft toch ongelofelijk. Vooral omdat er
zoveel mensen bij betrokken zijn die niets nuttigs doen. Na een half uurtje
krijgt Marijke de tickets. We waren prima op tijd want hadden om twaalf uur een
“slot”om in het moorse paleis te mogen. Nu moeten we ons van de begeleiders
daar haasten. Na een stuk lopen berijken we de ingang. Daar staat weer een rij
. Na vijf minuten vraagt iemand wat de slot tijd is van eenieder, wij hebben
twaalf uur en mogen dan samen naar binnen omdat het inmiddels tien over is. Ik
zal geen poging doen om te beschrijven hoe bijzonder het paleis is, met de
ongelofelijk fijne structuren, de bijzondere deuren de ruimtes en tuinen. Ik
herinner me weer veel nu ik het weer terug zie. Marijke zegt zich niets meer te
herinneren. Ik was er precies vijftig jaar geleden denk ik, met Ellen. Ga thuis
toch de foto’s opzoeken! Nu natuurlijk veel meer foto’s gemaakt. Het is bijna
niet te bevatten hoeveel werk door hoeveel mensen is besteed aan dit paleis. N hoeveel
geld het heeft gekost. Hetzelfde gevoel bekruipt me als bij het zien van al die
overdadige kerken. Hoe heel weinig mensen zich verrijken aan de vele anderen.
Het is eigenlijk wrang dat wij dit soort bewijzenvan misbruik en uitzuigen van
de massa toch zien als de belangwekkendste prestaties van de mensheid. Maar je
moet het misschien ook zien als een eerbetoon aan al de werkers die dit gemaakt
hebben en niet als het paleis van die en die sultan. Maar goed, we verbazen ons
over de schoonheid en perfectie van de gebouwen. Alles is prachtig,
muren,plafonds , deuren, fonteinen. Overal kabbelt water langs de randen om
voor koelte te zorgen. Na ruim twee uur zijn we als het ware helemaal vol van
alle indrukken. Je moet later thuis op het internet eigenlijk alles nog eens
nalopen en ook de foto’s bekijken.
We besluiten niet ergens iets te eten maar om door te
rijden naar onze bestemming voor de komende zes dagen: bij Marbella, in onze
tweeede home exchange. Bij Gary. Weer door de bergen maar nu natuurlijk flink
zakken naar de zee. De temperatuur loopt op en het is droog en meer en meer
zonnig. De weg is ook nu erg nieuw. Marijke herkent niets meer van de tijd toen
ze hier aan de kust Ineke bezocht in Malta. De weg loopt nu een stuk van de zee
af dwars door de bergen heen door vele lange tunnels ook die net nieuw lijken
en prima verlicht zijn, en breed. Mrijke neemt het stuur van mij over vlak voor
Malaga. Ze wilde eerst langs de zee rijden maar we besluiten de prachtige weg
wat hogerop te blijven volgen. Binnen twee uur bereiken we ons dorpje, vlakbij
Marbella. La reserva Amatista, een urbanisacion. Bij Cabo Pino wat aan de zee
ligt. Omdat we pas om 7 uur zouden aankomen , gaan we lekker naar het strand
toe. We vinden een plekje voor de auto vlakbij zee. Een wonder. Een probleem
hier langs de hele kust tot ver voorbij Marbella is, dat de snelweg, de A7,alle
plaatsen in twee stukken snijdt en dat je er bijna nergens over of onder door
kan. Er zijn een aantal loopbruggen over de weg maar wel met paar km ertussen
en heel weinig overgangen voor auto’s. Een krankzinnige organisatie en planning
naar mijn mening. Met enige moeite raken wij aan de zeekant van de weg. Onze
urbanisatie ligt aan de andere kant. Als
we dus onze auto hebben weggezet is het maar een klein stukje lopen naar de
vele strandtentjes, de jachthaven en de vele retsaurantje die onze zeer actief
info gevende gastheer heeft opgeschreven. We voelen ons dan ook meteen op
bekend terrein. Marijke wil graag aan de zee iets nuttigen en we kiezen voor
een echte leuke strandtent. Ze zijn nog wel wat aan het klussen daar maar het
is er al druk. Vooral Engelsen. Inmiddels is de lente hier binnen gevallen. Het
is 23 graden in de schaduw! Dus 25 graden meer dan we vanmorgen hadden.
Iedereen zit in korte broek en in badpak op strandstoelen of aan tafeltjes. Wij
kiezen nog voor een plek in de zon, bevroren als we nog zijn van binnen.
Marijke neemt een koele verdejo en ik neem uiteraard, gezien de plek waar we
zijn, een droge sherry. Nu meende ik altijd dat dat een Fino heette. Maar in
deze streek is het een Manzanilla. Dat is de droogste. Geen sandeman hier of
Osborn of Pedro Domecq maar Geita. Marijke weet mij via internet te vertellen
dt het hier inderdaad Manzanilla heet, de droge sherry. Het beste is een
Manzanilla Passada, die heeft langer op vat gelegen. Maar die hebben ze hier
niet op fles. Haha. We genieten van onze tweede echt zonnige dag in drie weken!
Overigens is het hier ook de laatste drie weken slecht weer geweest! Zou je
niet zeggen als je al die zomers geklde mensen zag.
Na ons drankje naar ons huisje. Om half zeven zijn we er
en de overbuurvrouw is terug van haar werk en laat ons het huisje zien. Een
prima maar niet erg groot appartament, met balkon op het zuiden( 12 vierkante
meter, twee slaapkamers, keuken bdkamer en woonkamer zonder eettafel erin. Ze
eten kennelijk altijd buiten op het balkon of buiten de deur. Ik ermoed buiten
de deur. Het zijn ook actieve golfers die ook op de club vaak eten. Voor mij
helaas geen golf nog denk ik. Hoewel hier een heleboel mooie banen echt om de
hoek liggen. Wel weer behoorlijk duur! Rondje voor 120 tot 90 euro! De mensen
hier zullen wel lid zijn. Ik zag dat je maand lidmaatschappen kon nemen die ook
op meer clubs geldig zijn. Maar dat geldt niet voor ons langsreizende mensen
natuurlijk. Geen probleem, we wachten met plezier tot we weer in pontreau zijn.
Er is genoeg te zien en doen hier. En we willen ook even echt luieren!.
Maar we beginnen vanavond nog even met lekker ergens aan
zee gaan eten. Moeten we wel ergens de weg over. Marijke vindt een leuk
restaurant met goede naam op tien minuten rijden. Daarheen. Heeft rare naam,
restaurante Club 200. Het blijkt echt bovenop de zee te liggen. Het is er
behoorlijk vol om acht uur. We hebben nog net het laatste tafeltje aan het raam
en daar zien we onder ons de zee komen aanbruisen tegen de rotsen. Een vrolijke
eigenaar komt meteen opons af. We bestellen wijntje en verder neem ik
gefrituurdr chipirones soort, Marijke inktvis op galicische manier, daarna nam
zei kleine almejas en ik gefrituurde anchovisjes. We hebben ons iets verkeken
op de raciones hier. Zowel mijn chipirones als mijn boquerones portie was
immens! Ook de pukpo en de almeijas van Marijke mochten er zijn. Maar ze waren
zo lekker dat ze toch op gingen. Het was een exht ouderwets gezellig
restaurantje zonder pretenties en met super verse visjes. Een plezier! We gaan
zeker terug. De weg terug, zeven minuten, hebben we ook in het donker weten te
vinden. Zonder verder andere uto’s tegen te komen. Dan geen blog meer
schrijven, dt doe ik vandaag, de zevende. Het was een overvolle en uiterst
dynamische dag met enorme temperatuursverschillen. Eindelijk in de zomer nu!
7 april, donderdag
We zijn kennelijk moe! Ook weer samen in een bed geslapen
want mijn rug is almaar aan het verbeteren. Nog wel kussen onder mijn been. Om
tien uur pas wakker! De zon schijnt, de lucht is blauw. Geen ontbijt vandaag,
meteen op weg naar Marbella om de oude stad daar te bezoeken en de boulevard.
Twintig minuutjes rijden over de A7 die Marijke eng vindt omdat de Spanjaarden
zo wild rijden. Wat wel beetje waar is. Wilder hier dan in Valencia b.v.
Toeristen? We zoeken natuurlijk weer naar de speld. En na veel affirmeren zien
we zowaar op Jeddah, hoe is het mogelijk, een leeg plekje. Gratis ook nog. En
niet te ver van het oude centrum. We moeten wandelen over een grote nieuwe brug
die over een valleitje loopt, zonder water, ja wel een meertje met daarin grote
schildpadden, maar geen rivier. Dit park loopt een heel eind door naar twee
kanten. Wij gaan eroverheen en dan rechtdoor en linksaf het oudere gedeelte in.
Eerst nog vrij saai maar al spoedig vernauwen de straatjes zich en is het een
echt oud gedeelte, men zegt uit 14de eeuw. Overal veel toeristen,
erg veel. De huisjes wel mooi opgeknapt en mey name de straten zijn heel mooi
vernieuwd met allerlei patronen van tegels en steentjes. En een miriade van
barretjes en restaurantjes. We lopen verder naar het ventrale plein van de oude
stad: Plaza Naranjos. Dat is inderdad heetl gezellig , rondom lleen maar terrasjes.
En een enkele winkel of bank. We vinden het iets te toeristisch om er te gaan
zitten en slaan een straatje richting zee in en bereiken een pleintje, plaza
Afrika, met een heel charmant café, koffiehuis, vruchtensappen huis en
ijswinkeltje. Mt een paar uiterst vriendelijke aziatische serveersters Het heet
San Ginés Calle buitraga 24. Ze hebben ook een winkel in Madrid We nemen een
zoete croissant en drie(ik twee) heerlijke cortados die hier drie euro kosten. De
prijzen zijn in Marbella echt zeker 50% of meer hoger dan in Valencia, om maar
niet te spreken van Tarragona, Zaragoza of Teruel.Kennelijk laten toeristen
zich met eenvoud en graagte afzetten.
Maar het moet gezegd: Marbella is bijzonder goed
onderhouden. Na onze koffie zakken wij af richting mediteranee, zo blauw! We
lopen door een klein parkje met een fraaie fontein die is gewijd aan Maria van
Roncío. Een grote ronde fontein met op de grote ronding allemaal wapens van
stadjes , met jaartallen erbij. We laten ons door een oudere local die goed
Engels spreekt uitleggen: de jaartallen duiden op het jaar dat de dorpjes een
grote afvaardiging zonden naar Roncío.
Wij verder naar zee over een heel mooie zeer brede allee,
de Avenida del Mar. Prachtig geplaveid en heel zacht aflopend naar zee met aan
beide zijden bassins die mooi met mozaiek zijn betegeld en in elkaar overlpen
zodat en brede waterval aan twee kanten ontstat. En er staan veel bomen. Het fraaiste
is echter dat er een groot aantal replicas staan van grote beelden van Dali. De
eerste is een Perseus die het hoofd van Gorgo in de hand houdt en op het lijk
van Gorgo staat. Het is een beeld heel duidelijk geïnspireerd op de Perseus die
in de Loggia dei Lanzi in the Piazza della Signoria in Florence, staat, stond want het is vervangen door een
replica. Ik heb het origineel in 1971 en enkle jaren erna, nog in de Loggia
zien staan, van Benvenuto Cellini, 1550. Ook Dali’s Perseus staat op het lijk
met afgehouwen hoofd.
Elke twintig meter verder staat een ander prachtig beeld
van Dali(kopie) en het maakt de wandeling heel boeiend. Ik kende geen van de
beelden. Waar de originelen staan stond er niet bij.
Zo daal je af naar de boulevard die langs de prachtig
blauwe zee loopt. De Boulevard zelf is ook heel mooi aangelegd met twee rijen
grote bomen over de hele lengte. En ik denk dat het wel een vier kilometer
lange boulevard is die helemaal tot buiten Marbella loopt. Met aan de ene kant
allerlei flats en ander gebouwen, winkels en vele terrassen van restaurants,
aan de andere kant een wat hoger deel met daarin om de zoveel meter een grote
uitsparing met erin allerlei café tjes en winkels en waar je ook onder door kan
lopen. Op de verhoging veel baken . En achter dat geheel ligt het brede
zandstrand ,ook weer met vele barretjes enz. Het is natuurlijk erg toeristisch
maar bijzonder smaakvol. Een van de mooiste badplaatsen die ik ken. Oneindig veelmooier
dan Scheveningen , Noordwijk of Zandvoort en ook veel mooier dan de boulevards
in juan le Pins, Nice en Cannes. Onverwacht deze charme. We wandelen lekker
over de boulevard en gaan kleinhapje eten bij een allerchrmantste zaak, Mimo
geheten, waar ze heel bijzondere hapjes hebben.Wraps en crêpes met hartige
vulling, maar cht anders dan elders en heel lekker. Met een glaasje wijn erbij
en een cortado na is ons leven weer luxe en goed. De tijd vliegt. We wandelen
de andere kant op, westwaarts, langs de bulevard en zien vele zeer uitnodigende
cocktail barretjes enz. We nemen alleen nog een ijsje in de hand 9 3,40 euro
voor 1 bol, erg duur dus, en lopen dan weer terug naar de fraaie Avenida del
mar en omhoog naar plaza Afrika. Daar nu rechtsaf naar de kathedraal en het
oude fort. We zien nog de grote draagbaren voor de beelden die deze week rond
gedragen gaan worden met de semana santa. Daar gaan we zaterdag en zondag zeker
naar kijken. Bijhet fort dalen we de trappen af naar het lange park en dan
lopen we naar onze auto, die er nog keurig staat. Het is al half zes. Rijden
naar ons dorp en stoppen bij Sinbad een heel gezellig en fraai
retairant/bargebeuren aan de zee. Daar glaasje wit en manzanilla gedronken.
Veel mensen, Fransen, Engelsen, Hollanders en ook Spanjaarden. Recht aan de
zee. Dan even naar suoermarkt die erg slecht is en naar huis. Wat een mooie dag
weer. Thuis op ons in de zon liggend terras wat jabugo gegeten en glaasje roze
Jumilla erbij. Dan blog schrijven als de koude toeslaat. Want als de zon weg is
, is het nog altijd veel te koud hier voor de tijd vh jaar. Ik denk 8 graden.
Binnen is er verwarming. Dan lezen tot 12 uur en slapen,
ik zonder kussen. De pijn is bijna weg. Een wonder.
8 april, vrijdag.
Vandaag eerst ontbijten op , frisse, terras. Dan koffie en
blog afmaken en dan dadelijk naar het strand! Zwemkleren aan. Lui lezen en
wandeling door de duinen maken.
Dat denk je dan maar de wandeling door de duinen is erbij
ingeschoten. Om twaalf uur pas naar het strand. Zoeken van plekje voor auto is
mislukt. Terug naar net even voor de brug over de weg, bij de camping. Daar
plekje. Het restaurantje bij de camping ziet er trouwens gezellig uit met ook
een buiten lounge bar met luie banken. Wij wandelen naar ons ëigen”Lonja”
restaurantje. De manager kent ons al en we gaan lekker zitten in de zon met
uitzicht op strand en zee en luie ligstoelen voor ons. We gaan dan maar aan een
kleine lunch. Ik neem weer mijn favoriete chipironos fritos en marijke pulpo
ala plancha. Glaassje wit voor marijke en sherry manzanilla voor mij erbij. Het
was weer een flinke portie! En lekker , zo als het hoort te zijn . ik had
sardinas aan een spies willen nemen, die we hadden gezien, gerossterd boven
houtvuur, bij ander restauratje aan het strand. Maar demanager zei dat het geen
sardine seizoen is. Ze worden pas lekker in mei. Tja. Ik geloof hem wel. Na
onze lunch op naar de luie strandstoelen voor 7 euro per stoel per dag. Maar ja
handoekje leggen is ook zo burgerlijk. We genieten onder onze rieten parasol
van een echte leesmiddag. Ik lees mijn geschiedenis van de ukraiene, grensland
van M Jansen, helemaal uit. Nu begrijp ik de hele oorlog daar veel beter. Ik
kan wel met Poetin een beetje meevoelen. Maar wat een ellende hebben de
ukraieners al die eeuwen over zich heen gehad en ook zelf aangericht. Miljoenen
mensen zomaar vermoord, vrouwen en kinderen erbij. Geen prettige mensen in die
regionen. De polen en russen even erg als de
kozakken en tataren. Maar ik begrijp dat ukraiene als land eigenlijk
nooit bestaan heeft en ook geen gemeenschappelijke geschiedenis heeft, de
mensen daar dan. Het is echt altijd
grensstreek geweest tussen allerlei grootmachten in, die arme boeren daar zijn
altijd speelbal geweest.
Na zessen naar huis en glaasje op on terras. Dab=n thuis
stukje cerdo bakken en pasta-tje erbij. Een echte rustige dag. Morgen gesprek
met de d66 commissie en een beklaagde om half twaalf. We zullen zien wat dat
weer oplevert. Daarna naar de passion eerste dag van de semana santa hier in
Marbella. Grote processie.
9 april,zaterdag
Vannacht werd ik opgeschrikt door een erntige buikloop.
Dit herhaalde zich om zeven uur weer. Dus maar opgestaan. Marijke ook wakker.
Lekker vroeg dus om mij voor te bereiden op het gesprek met de commissie. Dat verliep
wonderwel goed en rustig, Wel twee uur geduurd.Marijke is naar de tuin gegaan
en zat heerlijk in de zon te lezen en verkende de zwembaden hier die nu vol
zijn gelopen. Temperatuur ongeveer 21 graden. Er staat bij dat ze vanaf 1 juli
tot 31 augustus open zijn... Heel vreemd. Mailen met de huiseigenaren leverde
bericht op dat het onzin is inderdaad. Je kunt gewoon zwemmen.
Om twaalf uur zijn we naar Marbella gereden en hebben de
auto wat meer buiten het centrum geparkeerd. Was toch nog lastig plekje vinden.
We stonden niet ver van het voetbalstadion. Een heel authentieke echt spaanse
buurt met veel restaurantjes en café tjes die lekker vol zaten met autochtonen.
Maar Marijke gaf toch voorkeur aan eten bij de zee, dus en touristique. Een
leuke en lange wandeling bracht ons weer bij MIMO net als gisteren. We werden
meteen herkend. De twee andere gerechten die we kozen en deelden waren ook weer
prima. Dan wandelen over de boulevard , helemaal tot het eind. Vol en erg gezellig.
Marbella blijft positief verbazen. Ik had gisteren een super Italiaanse ijs
zaak gezien, Gioiella. Daar ons ijsje, zeg maar ijs, gehaald. Was echt perfect,
de eigenaar een man van rond de veertig vertelde dat hij uit Rome kwam;
verliefd geworden op meisje uit Marbella en hier ijszaak begonnen. Goed idee:
de mensen stonden de hele tijd dat wij er zaten, we namen hoorn en gingen erbij
zitten, in de rij. Morgen gaan we weer. Dan verder wandelen tot ongeveer vijf
uur, Dan terug naar oude centrum en naar de plaza Iglesia want we willen de
processie zien die daar om zes uur begint.: Sabadó de Passion! AMARGURA. We zijn
er om half zes en vinden de best mogelijke plek, recht tegenover de deuren van
de kathedraal. Om zes uur precies kwamen drie mensen met hoge witte puntmutsen
op die eigenlijk een geheel vormden met een soort pijen die ze aan hadden. Zij
klopten driemaal op de deur van de kerk en die gingen open en het spektakel
begon. Eerst een hele stoet mensen in korenblauwe jurken, moeders met kleine kindjes
aan de hand, ook mannen. Dan een aantal puntmutsen, wit, dan een grote groep
vrouwen in prachtige zwarte jurken met kant en op hoge hakken, verder veel hoogwaardigheids
bekleders, ik zag een bisschop en een burgemeester. Dan de grote stoet met natuurlijk
het enorme grote plateau waarop een Maria beeld stond en vele brandende kaarsen
en bloemen enz, Gedragen op grote stangen door 80 dragers in het korenblauw gekleed, mannen jongens en
vrouwen. Ze werden goed gecoached door een dame in witte pij. Enorm indrukwekkend. Erachter een grote groep muzikanten en ervoor nog
groep trommelaars die het ritme van de stappen aangaven.Het was een hele kunst
om het enorme gevaarte door de nauwe straat te loodsen en de bochten te laten
nemen. Na een zware klim werd er gepauzeerd; ook bij een speciale kapel. Dat gaat
zo de hele tocht door die zeker vier uur duurt.Wij hebben een half uur mee
gelopen. Werkelijk een prachtige ervaring, ik moest ervan huilen. Jammer dat we
niet meer geloven. Was toch een mooie tijd en de idee was ook mooi. Maar ja.
Overigens gaan we morgen weer kijken naar de processie
dan. Elke dag is er een andere processie, tot en met paas zondag. We kunnen dus
genieten van vele processies in heel verschillende steden, Mérida en Toledo elk
twee dagen. Daar is het ook heel bijzonder schijnt.
Na de procesie naar huis, eerst lekker wandelen naar de
auto, even broodje kopen, dan rijden en thuis glaasje drinken en de rest van
onze heerlijke solomillo de cerdo opeten. Was prima, met nog glaasje rode
jumilla. Ook erg goed.
Dan naar bed en even lezen. Morgen weer strandvertier,
lunchen, processie kijken... wat een mooie rustige tijd nu. Marijke gaat ook
zwemmen dan.
10 april, zondag
Vandaag eerst rustig opgestaan en onteten voor ons huisje
in de zon. We wilden een lichte lunch halen bij restaurant 200 : was helemaal
completo , dan naar ernaast gelegen Sinbad: helemaal completo. Dan maar naar
Marbella en wandelen en op zoek naar een door Gary aangeraden restaurant/tapas
gebeuren: Lekuna in een achteraf straat drie straten achter de boulevard ver
naar het westen.
We gaan eerst een plek voor de auto zoeken en gaan
richting dezelfde wijk als waar we gisteren waren, bij de voetbalvelden. We
vinden na veel gezoek toch weer een plek bij dezelfde straat als gisteren. Weer
een mooie wandeling dus door de heerlijke zon, het is 27 graden, richting de
zee. We passeren een aantal heel pittoreske straatjes die iets hogerop liggen,
je moet er vanaf de straat met enkele treden omhoog. Het zijn kleine woningen
maar met een achtertuin en een binnenplaats als het ware voor de bewoners van
de huizen die tegenover elkaar staan. Alles versoerd met klassieke spaanse
tegeltjes in mooie kleuren. Het is hier dduidelijk een meer volkse wijk, dat is
ook te zien aan een aantalgrote flatgebouwen aan de andre kant van de
straatrichting zee. Met redelijke balkons die vol hamgen met fris gewassen
kleren. Een hoog Napels gehalte. We hebben een straat verder gekozen, naar het
westen, dan gisteren en zien minder authentieke cefé tjes en restaurantjes. We lopen
na tien minuten aan tegen een grote straat , de Avenida Nabeul. Recht tegen een
frote tribune achtige tent, in donkerrode kleden gehuld. Overl staan langs deze
weg ook donkerrode wegafscheidingen: hier gaat de processie dus langs komen!
Goed om te weten. Langs de weg staan overal al vele stoelen ook en er zijn
restautantjes en een grote ijswinkel vlak bij de tribune. Voor de tribune zal
de stoet wel stil gaan staan en zullen er speciale zaken(wat) gaan gebeuren. Er
is wel vlakbij een oude kapel. We nemen ons voor om rond zes uur, want dan komt
de stoet hier langs, hier te gaan zitten. Nu verder naar het strand en naar
Lekuna. Door wat andere straten waarvan een erg is opgebroken. Uiteindelijk
bereiken we het inderdaad ver gelegen restaurant. Helemaal vanaf het prachtige
pakje Paseo La Alameda, langs de calle Victor de la serna,de calle antonio
herrero, de calle alonso Bazan, de calle ramon gomes de la serna in en daar op
de hoek vind je dan in een wat lelijk modern gebouw, het hooggeroemde Lekuna.
Inderdaad , je ziet het al van verre: propvol buiten. Alle
toch vele tafeltjes bezet. Mensen wachten zelfs. Wij gaan er toch heen en
krijgen heel snel een tafeltje voor twee, binnen weliswaar maar dat is wel zo
leuk. Vlak bij de keuken en de counter waarop vele tapas staan.
We zien l snel dat er twee soorten tapas zijn: die met een
langere cocktailprikker erin en die met een kortere cocktailprikker erin. Lange
kosten 2,70 euro, korte 2 euro.
We bestellen een sherry en een glas witte wijn en dan
wordt het ons duidelijk hoe het hier gaat!! Om de vijf minuten komt er een
serveerster uit de keuken met een blad met één soort tapa!! Je wordt gevraagd
of je er een van dat blad wil. Zo ja dan wordt het op je bordje gelegd. Er staat
een glas op elke tafel waarin je je stokjes zet zodat ze later die kunnen
tellen en de rekening zo opmaken. Kennelijk gaan ze ervan uit dat niemand
hiermee sjoemelt. Gebeurt volgens mij ook niet. Maar je moet het wel even weten
natuurlijk.
De eerst tapa is een schijfje stokbrood met daarop een
tapa met de lekkerste kabeljauw cretie die je kan denken. Tapa twee is een
omeletje met daarin varkensoor! Tapa drie een hamcroketje, tapa vier een
crêpeje met “pulled kip” tapa vijf een gefrituurd stukje kabeljauw ; we laten
nog vele andere tapas aan ons voorbij gaan. Werkelijk het is een feest en
authentieker komt het niet. Wat een goede raad van Gary. Zelf kom je niet op
het idee om in deze straat, de avenida de la Fontanilla. Onthoud die plek, een
restaurant te zoeken. Bijna alle klanten zijn ook Spaans.
We nemen er nog een , zou mijn vader zeggen en we volgen
zijn raad op. Na wel twee uur moesten we ons haasten om nog op tijd bij de
processie start op de plaza Iglesia te zijn, twintig minuten lopen. Toen we er
tien voor vijf aankwamen was het al heel druk. Veel drukker dan gisteren. We
zagen al snel dat de beelden , Jezus op de ezel die jeruzalem binnen rijdt en
een beeld van maria, dus twee grote plateaus, ditmaal uit de zijdeur zouden
komen. Een grote in zwart geklede band stond al klaar buiten. Om klokslag vijf
klopte een puntmutsdragende persoon weer driemaal op de deur en toen kwam eerst
een hele groep met voorop een drager van een groot zilveren kruis, de deuren
uit. Met veel kinderen en ook volwassenen in egyptisch bedoelde kledij, met hoofd
kapjes, in rood en wit gestreepte jurkjes. Daarna volwassenen met witte jurken
en rode puntmutsen. Het was weer een hele toer om het enorme plateau met jezus
op ezel onder de altijd iets te lage deur te krijgen. De 65 dragers moeten dan
de balken waarmee ze het gevaarte dragen, van de schouders laten zakken en de
balken met hun handen dragen. Kennelijk heel zwaar want ze zweetten er heftig
bij. Dan de balken weer hup omhoog, even door de knieën daarbij, en in prachtige
pas, op de maat van de trommelaars voorwaarts. Het nemen van de scherpe bocht
meteen na de uitgang van de deuren was lastig. Wij stonden er met onze neuzen
op. Indrukwekkend weer. Wat een inzet van zoveel mensen! Na dit plateau, tronos, troon, noemen ze het
natuurlijk, volgden weer nieuwe “Nazarenos”dat zijn de mensen die voor de troon
uit lopen, nu in witte jurken, tunica’s, en groene puntmutsen. Daarachter de
grote troon met Maria Santisima de la Paz y Esperanza. Wel wat wrang in deze
ukraiense oorlogstijd. Het vrede brengen gaat Maria en Jezus nog altijd niet
goed af na 2022 jaar. Maar het idee is er in ieder geval. Na deze happening lopen
wij naar de Avenida Nabeul , bij het podium. Het is daar al vreselijk druk. Op
alle balkons van de hoge flats langs de brede avenida staan ook mensen en
overal hangen de donker rode doeken langs de balkons. Wij vinden zowaar twee
stoelen vrij vlak langs de weg!! Ik ga voor Marijke, en mij, een ijsje halen in
de ijswinkel lak achter ons. Een heel ,heel lange rij staat daar! Maar het
lukt. Opvallend hoe vriendelijk de mannen achter de counter zijn , ook bij
zoveel drukte. Echt een positieve prestatie. Het ijs is prima, net iets minder
dan bij onze Italiaan van gisteren, maar zeker heerlijk. Ijsetend zien we de
hele stoet aankomen. Inderdaad stopt iedere groep voor het podium met
hoogwaardigheids bekleders. Wie? De echte toppers lopen natuurlijk al in de
stoet. Ons spaans is niet goed genoeg om het allemaal na te vragen, helaas. Ach
wat is talenkennis toch belangrijk! Het opent de deuren naar de wereld. Dat
terzijde. Ik ga vanavond in ons Spaanse “op reis”leerboekje studeren.
Na een uurtje is de stoet voorbij en gaan we naar de auto
die hier dus niet al te ver vandaan staat. Dan naar huis, eten hoeft niet meer,
klein glaasje nog en dan lezen en slapen.
We lezen trouw alle berichten op de apps en zien tot grote vreugde dat het huis van Miem en Kevin erg mooi aan het worden is. Ik heb gebeld maar zij neemt zoals vaak niet op. Appen is ook eigenlijk veel handiger. Kun je rustig lezen. Ook hebben we vandaag drie keer contact gehad met Tomek. Die is klaar met ons dak en onze put. Hopelijk is dat nu voor altijd opgelost. We hebben ook een prima adres voor het evt leegzuigen nu. Deze mensen belden vandaag, 11 april, al op om te vragen of we een jaarlijks contract wilden. dat lijkt niet nodig. Vorige keer duurde 7 jaar. Hij is het er mee eens.
Ook Bijoux belde drie keer over haar werkzaamheden bij ons. prima
En helemaal super; De Kleine Spartacus Thijmen heeft zijn zwemdiploma gehaald. Hoera! Nu geen angsten meer in Pontreau bij het zwembad. Alleen Ella, Hebe en Louis moeten nog worden begeleid. Maar met Annabel als tiener en Phileine als zorgzame nicht en Thymen als grote redder zal dat wel meevallen.
Morgen wordt het een bewolkte dag, evenals dinsdag, Dan
zelfs overal regen in Spanje. Woensdag slaat het om en wordt het verder overal
mooi zomers weer, zeggen ze.
11 april, maandag
Het is een rommeltje met de blog! Wij hebben het alle
dagen zo druk gehad en zijn zo laat thuisgekomen, dat ik niets heb geschreven
tot vandaag, 16 april, zaterdag. Zittend in de patio van ons Home exchange huis
in Ajofrin. Daarover dus later meer.
Ik probeer goed te herinneren wat er de afgelopen zes! Dagen
is gebeurd.
Maandag 11 april niet te vroeg opgestaan. We hadden het
plan om eerst te gaan lunchen bij een restaurantje dictbij, Sinbad of club 200.
Maar tot onze shrik en verwondering waren die helemaal volgeboket. De Semana
Santa is hier in Spanje echt een grrot feest en iedereen die verderweg woont
van familie gaat die opzoeken. En iedereen gaat uit eten. Werkelijk alle
terrasjes in Marbella en omgeving zaten vandaag vol. Wij dan maar naar het oude
centrum van Marbella. Natuurlijk eerst weer de klus van het zoeken van een plek
voor de auto. Na lang rondrijden vinden we een miezerige plek op een
parkeerplaats naast de stierenvechtersarena. Waar overigens weinig
stierenvechten meer is geloof ik. Dus een eind je lopen naar de kerk waar de
processie vandaag begint, op de Plaza Santo Cristo. We hebben een restaurantje
gezien vlak naast die kerk, half erachter. Als we erlangs wandelen zien we op
het plein al veel actie. De Televisie wordt gereedgemaakt voor opnames. En we
zien dat er recht naast de kerk een restaurant is . Casa Rosa. Het is nog vroeg
dus we vragen de eigenaar, die een Belg blijkt te zijn, of er een plek is voor
vanavond half acht. Ja dat is er en wel op een balkon , twee hoog, wat uitkijkt
op het plein en dus op het hele gebeuren vanavond als de stoet vertrekken gaat.
Onwaarschijnlijk!! We lopen omhoog en zien dat het AAA locatie is. Er staat nog
een tafeltje dus zeer select. Al pratende blijkt dat het Belgische echtpaar uit
Brussel dit op zich heel mooie oude pand een half jaar geleden heeft gekocht en
er met een restaurant is begonnen. Later meer hierover. Wij gaan rustig de stad
inwandelen, naar de zee en naar de nougat winkel om geschenken te kopen voor
diverse vrienden en familie. We verklappen nu niet hoe en wat.
Om kwart over zeven zijn we weer terug bij het
restaurantje. We kunnen nog beneden op het terras een glaasje drinken. Naast
ons nog een tafel met 6 belgen. Moet niet gekker worden.
Om half acht naar boven want om half negen vertrekt de
stoet. We eten redelijk goed, garnalen in pedis sausje, heel heet gemaakt
vooraf en erna Marijke tartaar van tonijn, goed , en ik iets te droge maar goede
slow cooked kip in speciale saus.
En beneden ons werd de processie voorbereid. We hadden nu
goed zicht op het proces want in het straatje naast de kerk, waarin wij vanaf
boven ook konden kijken, werden allerlei attributen uitgedeeld en kinderen
geoached. Het was weer een happening. Alweer klopte een groen puntgemutste man
driemaal op de deur en toen kwamen de nazarenos met groene mutsen naar buiten.
De eerste troon is bezet met Jezus die aan een paal gebonden staat en gegeseld
wordt. Daarna nog een groep met Maria met gouden mantel. Als de eerste troon op
het eind van het pleintje is stopt de groep en de troon wordt neergezet. Op een
blkon boven hen staat een man die begint te zingen op typische flamenco stijl
manier. Het zelfde bij de tweede troon later. Heel mooi en indrukwekkend. De
groep moet daarna nog zeker drie uur de stad rond en zal dus niet voor 12 uur
terug zijn in de kerk. Wij wachten daar niet op. We lopen stukje mee maar keren
dan terug naar de auto. Met enige moeite krijgen we hem uit de parkeerplaats
gemanouvrerd. Het is overal mut.mut vol. Dan in het donker naar ons huisje
terug. Om elf uur thuis huis wat schoon maken en slapen. Morgen gaan we hier
weg. Marbella is ons zeer goed bevallen.
12 april, dinsdag
Vroeg op want het is een flink eind rijen naar jerez de la Frontera, of liever gezegd we willen er vroeg zijn omdat we er maar een dag blijven en veel willen doen. Vanavond om tien uur hebben we een flamenco show besproken.
Het slechte weer is minder slecht dan voorspeld. We hebben
een voorspeodige reis. Eerst langs de kust, wat toch tegen viel dan via de
snelweg. Door aantal tunnels en mooi landschap. Marijke was zo wijs geweest om
een parkeerplaats te regelen; besproken en betaald, wat veel goedkoper is dan
gewoon erin rijden. Dus op Madre de Dios Plaza schoten wij onder de grond en konden
veilig de auto kwijt. Ook binnen vijf minuten lopen van ons slaapadres in de Empedrada,
een zijstraat van de zijstraat van de porvenir. Maar daar kunnen we pas om een
uur in en we zijn al om elf uur twintig in Jerez. Dus niets uitladen maar eerst
een kopje koffie scoren. Vlakbij onze uitgang van de garage zien we een echt
heel local café tje, hoek Diego Fernandez de Herrera, waarin een vijftal mensen
zitten te drinken en kletsen. Een mooi café. Met twee mannen achter de tap die
er echt al jaren werken. Wij zijn duidelijk vreemde snuiters hier maar worden
met alle hartelijkheid ontvangen. Waar we vandaan komen enz. In het Spaans want
alleen een man sprak een pietsie Engels. We laten vallen dat we vandaag ook een
semana santa processie willen zien en verzuimen de nadruk te leggen op onze
wens sherry bodegas te bezoeken. Een stamgast blijkt in de organisatie van de
processies te zitten en kortom: hij wandelt met ons mee om enkele kerken van
binnen te bekijken om de tronen te tonen van die dag. Eerst op de plaza de las
angustias, dan verder centrumwaarts.Vreselijk aardig. We bezoeken twee kerken
en na een half uur bedanken we hem hartelijk. Wij hebben inmiddels ons programma
verstoord omdat we naar een speciale sherry bodega wilden, op de DiegoFernandez
de Herrera, waar je tegen goede prijs sherry kan proeven en halen. Uit het vat.
Het blijkt dat we die plek ver ver voorbij zijn gelopen. Dus eerst maar wat
sightseeing. Na veel gezoek, en tweemaal de verkeerde kant te zijn opgestuurd
en geworsteld te hebben met de GPS op de tel., de tourist office gevonden op
het grote plein, plaza del Arenal . Daar kaart van jerez gehaald en info over
de tabancos gekregen. Een Tabanco is een café wat gespecialiseerd is in sherry
en waar je die ook kan proeven en uitleg krijgen. Wel mooi even de Lanceria
opgelopen vanaf Arenal. En een mooie muziekwinkel gezien te hebben waar ik
castagnettes ga kopen,later.Dan verder, retour plein arenal met prachtige
fontein middenin en veel café tjes aan een kant en arcade aan andere kant. de
Armas op, naar het Alcazar en de kathedraal die weer heel mooi is en groot. Dan
helemaal terug naar de auto via de Provenir eerst, dan zien we de achterkant
van ons sherry huis en dus doorsteken naar de Diego.. Het sherry huis lijkt
dicht. Bellen helpt niet. Dan zien we aan de overkant een bord met verkoop van
sherry erop en ook Mérita erop. Een soort binnenplaats gaan we op met een deur
naar een opslagplaats voor sherry flessen en ook een counter met daarachter een
wat norsig meiske. Achter haar staan vele vaten met sherry. En op de muur hangt
een prijslijst per liter sherry. Van Diez Mérita; Daar proeven we oloroso,
manzanilla, amontillado, solera.... komt flink aan. We kopen drie liter(wordt
in lege literflessen getapt en van etiket voorzien allemaal, door het norsig
meisje) manzanilla, twee liter oloroso en een liter solera(cream) Dat moet ik
allemaal meesjouwen. Iets verderop zien we een heel mooi en druk slagertje,
echt voor de volksbuurt, met prima vlees en lage prijzen. We kopen een pak
gesneden ibericoham 50% ballota voor 40 euro; een kilo. Kan ik er nog wel bij
dragen. Gelukkig is de auto nabij. Daar onze twee koffertjes gepakt, de flessen
en ham in koffer en koeler gedaan en op naar ons huisje. Even een straatje
door, dan naar rechts langs een gezellig druk café wat al vol is. Ons huisje is
goed te vinden maar we weten niet welk deel nu van ons is. We hebben een kleine
kamer direct aan de straat met badkamertje, alles met eigen ingang. Maar we
zien een binnenplaats met twee lagen huisjes waar we onze sleutels wel in een
kastje vinden. Wat nu want de sleutels passen op geen enkle deur. Dan redt een
jonge vrouw ons: we moeten buiten zijn daar is nog een voordeur. En ja ons
kleine domein opent zich prima. Wel recht aan de straat en alleen raampje in de
douche. Maar we zullen er weinig zijn.
Dan weer terug naar de stad; de hele weg weer terug, zeker
twintig minuten. Over de Provenir.We wilden een restaurantje in onderweg, El
Trastero, in de Pedro Allonso, heeft goede naam!:Is leeg maar volgens de
eigenaar: completo meneer! Je gelooft het niet. Ook hier is elke bar,restaurant
overvol. We zoeken de vier tabancos: de eerste,Las Banderillas, is vol; dan
meer geluk in de San Pablo ( in de calle san pablo, schuin op de Caballeros),
een heel echt klassiek tabanco gebeuren met veel stierenvechterszaken aan de
muren, stapels vaten met sherry achter de bar, een slank en zeer competent
meisje ook achter de bar en een aantal door haar aangestuurde mannelijke
helpers. Buiten ook vol maar binnen éen tafeltje, hoog, met krukken, naast de
bar. We nemen een tapa reuze mosselen en een met vleesbrokjes, gestoofd in
tomatensaus, heerlijk. En ik een manzanilla, die hier weer Fino heet, en
marijke witte wijn. Tja.
Dan op naar de volgende tabanco: er tegenover Paulino. Ook
enig en in de zon buiten gezeten: overheerlijk buikspek in plakjes, koud. En
weer .... fino nu een heel mooie . Ikvragen binnen aan de barman. Het was een
valdespino, die is net iets fruitiger dan de tio pepe zei hij mij. Ik vroeg nog
nar de aanrader van gerard Ubbink: Don Zoilo. Is ook goed zei de man maar van
een ander huis wat hij niet verkocht.
Dan wandelen naar de straten in het centrum waar de
processie komt. Arenal plein staat aan een kant al vol met tribunes en de hele Lanceria
en larga staat ook vol met aan twee kanten tribunes met stoelen. Duizenden. Wij
lopen de Larga in en zien weer het prachtige gebouw van Domecq, met Fundador
erop. Met de klok die door domecq lang geleden is geschonken en op een hoge
paal staat. Hij geeft consequent zelfde tijd aan. Het staat precies op de
splitsing van de larga en de santa maria en is drie hoge etages hoog en rond lopend
van straat naar straat zoals veel café tjes in Parijs op de hoeken. De beneden
bar heeft een ruim terras ervoor en is vol. Het ziet er binnen echt chique uit.
Op de eerste verdieping staan een zestal tafeltjes op een smal balkon wat de
ronding van het gebouw volgt, waarop precies een stoel in de breedte kan staan
dus plek voor 12 man. Marijke wil daar zitten. Onmogelijk maar we proberen het
en boven gekomen via een monumentale houten trap, zijn we in een prachtige bar
met schitterende lampen en stoelen en heel chique en lekker societeit- achtig
ingericht. Gevuld met vooral mannen die
luid met elkaar praten over de oorlog en het goede leven. Er zijn twee buiten
tafeltjes leeg. En wij kunnen er een inpikken, in de zon ook nog. We genieten
van een heerlijke witte wijn en een Tio Pepe van Domecq. We genieten van het
uitzicht. Beneden ons worden druk tribunes neergezet. We nemen de tijd. Dan
toch nog iets eten; weer bij paulino. Dan komt de processie er aan en we zien christus
onder het kruis langs komen op arenal en later een grote troon met christus in
gesprek met de Joodse rabbis en met enkele toehoorders. Prachtig. Hier lopen de
dragers allemaal onder de troon dus je ziet ze niet zoals in Marbella. Dat vind
ik minder mooi eigenlijk. Wel zie je de schuifelende voetjes onder het lange
laken voortschuifelen.
Dan is het tijd om ons weer helemaal naar ons huisje te
begeven want vlak daarbij is de Puro Arte Flamenco uitvoering om tien uur. We
zijn er echter een uur te vroeg en moeten wachten tot kwart voor tien. Er is
een andere show gaande, kennelijk erbij gepropt want die stond niet
aangekondigd. Het was wel vol ik denk drie bussen met mensen. Onze uitvoering
is veel minder druk. Een zangeres, een gitarist een dansende man en twee
dansende vrouwen. Het was een wervelende en erg goede show. Met veel mooie dansfiguren,
veel temperament en met enorme inzet en uithoudingsvermogen. Wij zijn geen
kenners maar hebben aantal shows gezien en luisteren veel naar flamenco muziek:
dit was toch een heel goede show. Wij blij. Maar wel moe! Wat een lange dag.
Zoveel indrukken. Dus meteen slapen. Je hoort wel als er een auto langs rijdt
maar het was niet druk.
13 april, woensdag
Wat een volle dag was dat gisteren. Toch weer op tijd op
want we gaan naar Mérida voor twee dagen.
Even douchen en dan naar ons café tje van gisteren met de
mannen. Ze herkennen ons meteen. We nemen een lekkere cortado, twee zelfs, en
een broodje iberico ham. En ik doe as the locals do en neem een klein! Glaasje brandy
de Jerez erbij. Er zitten heel veel mensne te ontbijten al. En de mannen hebben
of een biertje of een , groot, glas brandy bij hun hapj. We praten zo goed
mogelijk in erg gebroken Spaans met de man achter de bar en genieten van de
gezelligheid en de heerlijke koffie, broodje en brabdy. Dan naar de garage die
hieronder ligt. We zien ons autootje lief staan wachten. Wehadden gisteren al vernomen
dat we een klein zorgje zouden hebben omdat we een half uur te vroeg waren
aangekomen, vroeger dan marijke besproken had. Maar het is voor 24 uur dus dat
kan geen probleem zijn. En je mag overigens net zo vaak weggaan en terugkomen
als je wil. Maar als Marijke het halve uur heeft betaald en we naar de slagboom
rijden gaat die niet open. Het is nummer herkenning en op een of andere manier
worden we niet herkend. Marijke zoekt een vegende werker aldaar op en probeert
het uit te leggen. Hij spreekt slechts Spaans. Hij belt iemand op die ook
spaans spreekt maar er wordt uitgelegd wat te doen. Met de man , na tien
minuten praten, naar de slagboom. Gaat niet open. De tijd zou verlopen zijn,
wat niet klopt natuurlijk omdat we twaalf uur s middags besproken hebben tot 24
uur erna. Weer bellen met andere verre vrouw. Alsnog paar euro betalen om
volstrekt onduidelijke reden en dan , na half uur gedoe gaat de poort open. We
belonen de zeer vriendelijke werker toch met twee euro. Dus wat te laat op weg
naar Mérida wat drie uur rijden is.
Mérida is een stad met 60.000 inwoners en heet eigenlijk Emerita Augusta. Het is gesticht door Augustus als stad voor zijn gepensioneerde legioenairs. In 25 na Christus. Het was ook in eerste eeuw al groot, zelfs groter dan nu. Er zijn daar veel oude goed bewaard gebleven romeinse gebouwen. Die gaan we bezoeken.
Maar eerst naar ons huisje , een beetje aan de buitenkant van de stad, an andere kant van een kanaal. We vinden het wonderwel en het is een redelijk huis met vier slaapkamers . Wij hebben kamer met eigen badkamer eraan vast. De eigenaar is zeer vriendelijk, maar spreekt matig Engels. Boeiend is dat in de straat, en overal hier, langs de weg sinaasappelbomen staan die vol met grote sinaasappels hangen die niemand eet. Ze zijn namelijk erg zuur(ik heb het geproefd en het is waar.) Wel prima voor marmelade maar op een of andere manier slaat dat hier niet bij de burger aan. We halen onze tassen uit de auto en zetten de auto in de straat. Hebben we niet nodig want lopen naar het centrum kan prima; twintig minuten door groot park eerst waardoor een enorm aquaduct van drie etages hoog loopt. Twee maal zo hoog als in Saintes en het is prima bewaard, zeker vijfhonderd meter lang.
Bovenop de bogen huizen vele tientallen ooievaars!! Prachtig. Als we naar de stad wandelen is het dus meteen genieten! Dan een straat in, de calle calvario, die omhoog loopt naar het centrum. Halverwege staat nog een romeins bouwwerk, een rest van oude fontein. ; ernaast staat een kapel, de calvarie kapel, vanwaar vanavond een van de twee processies zal vertrekken. Wij bezichtigen de tronen, christus met het kruis en maia van vele smarten.
Dan verder omhoog naar het centrale plein waar ook de toeristinfo is. Daar halen we een kaart en krijgen we van de zeer spraakzame mensen veel info over de stad en de semana santa hier. Vanavond is er grote encuenta, ontmoeting, hier op het plein van de twee stoeten en is er zang van man en vrouw op flamenco wijze. Als we vragen naar evt flamenco show, schrikken ze: dat zou erg ongepast zijn in de semana santa. Als wij vertellen dat we gisteren het wel hebben gezien in Jerez zeggen ze: dat is in Andalucia. Hier ben je in de Extremadura!! La Terra Alta. Volgende week pas weer flamenco.
Vol nieuwe kennis lopen we de hoofdstraat in en zien een aangenaam restaurant met mooi tapas menu. Daar binnen gegaan en twee heerlijke raciones gegeten. Een solomillo de cerdo iberico die boterzacht was. Ik ook varkensvlees maar in vino tinto gesmoord. Top kwaliteit met erbij een glas witte wijn uit de streek, dus guania, uit de extremadura, terra alta. Vooral bekend om rode wijnen maar ook de witte is prima, vaak van de verdejo druif. De tafeltjes zijn beplakt met fotos van eikels etende varkens.
Dan verder de straat in tot we aankomen bij een hoger gelegen groot plein waar een groot gebouw staat opgetrokken uit prachtige bakstenen. Het is het archeologische romeinse museum. Er staat een rij. Ook bij de ernaast liggende grote opgravings site staat een lange rij. Wij besluiten af te zakken naar een andere belangrijke site, die van het romeinse huis.
Een eindje de diepte in en dan weer iets omhoog, het ligt
naast de stierenvechters arena waar overigens nu barretjes in zouden zijn
gemaakt.
We lopen langs de site , eerste deel is een necropolis
maar tenslotte komen we bij de ingang en daar is niemand. Ik praat met de man
achter de balie, en het blijkt dat we daar heel simpel een kaartje kunnen kopen
dat toegang geeft tot alle romeinse opgravingen. Halve prijs voor bejaarden, 8
euro, en je kan het gebruiken wanneer je wil maar je mag maar éen keer een site
bezoeken. Niks lange wachtrijen dus zoals boven. Overigens zagen we daar dat in
het amfitheater nog altijd in augustus en juli vele muziek en theater
uitvoeringen worden gegeven. Prachtig.
Wij dus nu de site hier in waar het Mithras huis staat,
wat een foute naam is. Men dacht dat het een tempel voor Mithras was, maar het
is een oude romeinse villa van een rijke bewoner hier.
Het is heel mooi opgegraven en met een grote ruime gang
van hout eromheen en over heen met prima uitleg dus je kunt het prima zien en
begrijpen. Nog veel mozaïek vloeren en wat schilderingen. Het huis is uit eerste
eeuw na christus.
We bekijken het uitgebreid, wel anderhalf uur en lopen dan verder wat omhoog naar de plek waar eerst een grote romeinse weg liep en daarnaast een grote begraafplaats met nog vele graven en grafstenen uit de eerste eeuwen na christus maar ook enkele van jongere datum, uit de moslim periode en nog later. Alles is prachtig verzorgd.
De tijd vliegt. We willen nog even in een bar in de ernaast gelegen arena wat drinken maar er is maar een bar. Rst is dicht. En teveel lawaai De arena wordt niet vaak meer gebruikt voor stierenvechten .
Dan maar weer naar het centrale plein. En vandaar naar een volgende bar om weer wat
tapas te scoren. Bij de Mercado dit keer. Die is overigens dicht en ik geloof
zelfs definitief. Maar het plein ervoor, overdekt, is levendig en vol tafeltjes
met drinkende mensen. De bijhorende bar is erg leuk en authentiek. Ik tref er
twee mannen aan die erg aan het stierenvechten zijn gehecht. Ik laat ze fotos
zien van onze bar in zaragoza met de stierenkoppen en zij maken foto van mij
onder een stierenkop in de bar hier. We drinken een witte wijn uit de extramedura
en eten kipblokjes, gefrituurd en wat varkens vlees. Goed maar minder dan bij
de vorige tapas bar. Maar wel erg gezellig.
Dan is het tijd om ons naar het centrale plein bij de fontein te begeven voor het gadeslaan van de ontmoeting van de processies. Het is er al heel druk. We vinden toch nog met moeite een redelijke plek al kunnen we de zanger en zangeres die op een podium gaan optreden niet zien. Het is even wachten nu maar er is veel te zien natuurlijk. Dan komt eerst de ene groep uit de lager gelegen straat aan en dan de andere uit een zijstraat hogerop bij de fontein. Ze ontmoeten elkaar en de tronen worden neergezet. Dan gaan de zanger en zangeres zingen en trekt elke stoet op zijn eigen traject verder. Prachtig. Het is donker inmiddels, ik denk half tien. Wij zakken nu af naar ons huis, nog half uurtje lopen langs de nu prachtig verlichte bogen.
Weer zo’n volle dag!! Morgen weer druk!
14 april , donderdag
Goed geslapen in ons rustige huis. Op tijd op en wandelen,
weer langs de ooieaars op het aquaduct. We nemen nu de kortere weg en zijn
spoedig weer bij de opgraving. Kopje koffie snel genomen met een soort
wentelteef die alleen in Paasweek wordt gemaakt. Was prima. Dan zonder wachten
met onze kaartjes het immense gebied in. Wat daar nog bewaard is , is enorm. Eerst
zie je een groot amfitheater waar gladiatoren gevechten en dergelijke werden
gehouden. 61,5 m lang en 35 breed is het terrein waar de acties werden gevoerd.
Het kon 14.000 toeschouwers bevatten en werd in 8 voor christus gebouwd. Je kan
er helemaalomheen lopen. Ook kun je door de grote ingangen naar binnen. Er zijn
hier drie grote poorten, normaal twee. Verder vele kleine toegangen voor het
gewone publiek. De grote poorten zijn vooe de mensen die gaan optreden en een
voor het verlatenvan het terrein door de winnaars. En een voor de belangrijke
mensen van de stad. In het midden is een groot deel wat met een houten plankier
was bedekt en eronder een ruimte. Veel rijen zijn nog goed behouden. Er zijn
ook een aantal houten figuren van de diverse vechtenden. De triarius enz. Het
bouwwerk is deel van metselwerk met grote bakstenen deels van aan elkaar
gemetselde grote granietblokken die de zitplaatsen vormden/ Indrukwekkend.
Vandaar loop je naar het grote Theater waar 6000 mensen in konden. Voor toneel
en muziek uitvoeringen. Goed opgeknapt met deels rijen van plastic ipv stenen.
Daar worden nog elk jaar veel uitvoeringen gegeven. Er zijn nog heel goed
bewaard een groot hoog plateau achter het toneel gedeelte. Op dat plateau
stonden en staan een aantal grote zuilen en een aantal beelden van Augustus,
als legeraanvoerder, als bestuurder, een half naakt als de vergoddelijkte. De
originelen zijn nu te zien in het museum hier. Het is een super ervaring hier
zo rond te lopen. Met een grote steen met inscriptie dat Agrippa hier was en
soort sponsor was voor het theater. We wandelen verder over het terrein waar
verder niet heel veel opzienbarends meer is te zien. Al met al zijn we zeker
twee uur aan het rondwandelen en lezen van de verklaringen . Fantastisch. Dan
de stad weer in en op zoek naar enkele andere oude Romeinse ruines. Zoals een
soort forumpje en een grote tempel van Diana. Met enorme zuilen die weer overeind zijn gezet. Zeer groot. Er stond daar
vroeger nog een grote tempel. Deze voor Diana was het godsdienstig en ook
bestuurlijk centrum van Emerita Augusta.
Tijd vliegt en we snakken naar een hapje. We lopen enkele
pleinen af maar overal is het vol. Tot we bij een plein naast het visigoten
museum komen en daar bog een vrij tafeltje buiten in de zon vinden. We aten
Solomillo, marijke , en ik dacht hagedis te eten. Lagartia stond op het menu.
Er kwamen heerlijk gebakken stukjes mals en smakelijk vlees. Maar Hagedis?? Ik
betwijfelde het. Luis heeft ons desgevraagd uitgelegd dat het tussenribspieren
van de rug van het varken zijn. Die worden zo genoemd. Lekker wijntje erbij. Bij het afrekenen
blijkt weer dat er te weinig is gerekend. Wij corrigeren het weer naar de
eigenares begrijpt het niet helemaal en geeft toch weer drie euro teveel terug.
Tja.
Dan nog naar een verder gelegen opgravingengebied uit de
Moorse tijd.
Nog duidelijk in constructie maar is wel groot. Er is
enorm nieuw gebouw overheen gezet ook. Dan op weg naar de Eulalia kerk.
Daarvandaan vertrekt vanavond laat de processie. Het is een heel oude kerk
gebouwd op moors gebouw en dat weer op Romeins huis. Onder weg lopen we langs
een jong echtpaar met klein babytje en een hondje aan de lijn. Zij groeten ons
en wij zeggen hoe lief het babytje is ( hoogstens maand oud) Dan opeens rukt
het hondje zich los en bijt Marijke in haar rechter dij!! De man schrikt zich
dood en trekt zijn hondje snel het huis in waar ze uit kwamen. We kijken naar
het been van Marijke, het lijkt erg mee te vallen. Een trui en broek
beschermden haar. Een schrap lijkt het. Dus wij lopen gewoon verder, wel wat geschrokken.
Heel vreemd van die hond (Perro). We passeren een apotheek en besluiten toch om
betadine te halen. Was toch een wondje geworden. In de apotheek chloorhexidine
erop en gaasjes en pleister. Betadine mee voor thuis.
De kerk is nog tien minuten verder. Als we aankomen is er
eerst een uitleg dan gaan we de crypte in onder de vloer van de kerk. Enorm wat
daar is bloot gelegd. Allerlei tijdperken boven en naast elkaar. Met aantal
graven van heiligen, en romeinse muurschilderinegen. Eulalia was overigens een
meisjevan dertien wat tijdens Diocletianus die de christenen vervolgde,
agressief werd toen een christen werd veroordeeld. Ze trok een beeld van
romeinse godheid om . Werd toen opgepakt, gemarteld en verbrand. Rebelleren was
er toen nog niet echt bij. Triest. En aparte straffen voor kinderen waren er
ook nog niet. Het was in ieder geval een heel verrassende ervaring zo onder de
kerk. Je zag de enorme zuilen staan naast je, rustend op grote Romeinse blokken
steen.
Dan maar even naar huis nog, is niet heel ver meer. Thuis kijken
we weer naar de wond. Die is toch groter dan gedacht. Twee wondjes. Wat te
doen. Eigenlijk heeft Marijke een tetanus booster nodig. Is al meer dan tien
jaar geleden. We vragen onze gastheer of hij een dokter weet. Hij kijkt op
compu en ziet dat er vlakbij een gezondheidscentrum is. Twee minuten met auto.
Hij gaat met ons mee en legt het uit in Spaans. Marijke heeft ook al de Google
translate gebruikt. Door hond gebeten enz. In het ziekenhuis wordt naar pasje
gevraagd. Toevallig heeft Marijke mijn pasje bij zich. Dus heet ze Lambertus
Johannes Maria Brok. Dat is allemaalprima. Wordt wel nauwkeurig ingevuld. Dan
naar wachtkamer waar al aantal mensen zitten. Onze gastheer gaat weg wij zijn
na een man in het zwart aan de beurt. Maar dat duurt wel even! Het loopt ook
steeds voller. Er is éen arts en twee verpleegkundigen die ook van de ambulance
zijn. Na twee uur is het zo ver: we worden ontvangen door een zeer vriendelijke
vrouwelijke arts die geen woord Engels of Frans spreekt. Opvallend hoe weing
mensen hier in Spanje Engels spreken. Maar met Google en gebaren en mijn uitleg
dat ik medico ben gaat het goed. Marijke krijgt meteen antitetanus injectie en
verder augmentin mee en antibioticum zalf. En mooie grote pleister. Na drie uur
weer op weg naar huis en vandaar meteen door naar de processie!! Wandelen gaat
nog prima met marijke. Geen echte pijn. We besluiten de optocht later op te
pakken en gaan weer lekker hapje eten. Alles weer vol maar toch weer een plekje
op het plaza asuncion binnen in een restaurantje gevonden. Was binnen leeg
buiten stampvol. Later ook binnen. De processie komt later langs het restaurant
. We kunnen dus gewoon even naar buiten om te genieten van de show! Twee
tronen. Jesus aan het kruis en maria op andere troon in het zwart. We eten o.a.
kwartel en drinken ieder twee glazen wijn tegen de schrik. Dan om elf uur
richting huis. De aquaductbogen zijn weer prachtig verlicht. De ooievaars
slapen op de nesten. Thuis meteen in slaap gevallen. Morgen apotheek zoeken
voor augmentin en zalf.
Ook Mérida was een fantastische ervaring. Wij houden van
Spanje.
15 april,vrijdag
Vanmorgen op tijd op want we willen op onze reis naar Ajofrin,
of all places, maar het ligt 10 minuten rijden van Toledo, eerst nog Cáceres en
Trujillo bezoeken. Een hele klus.
Dus half tien in de auto. Marijke is gezond gebleven. Geen
tetanus. De tocht naar Cáceres neemt minder dan half uur. Door overigens prachtig
landschap met bergen en vlaktes. We stoppen even om een kop koffie te drinken
en broodje te eten bij een heel gezellig benzine station. Dan door naar de stad
Cáceres, veel groter dan gedacht, meer dan 100.000 inwoners. Het is een oude
stad meer Moors dan Romeins. Als we het centrum zoeken passeren we een straat
waar een apotheek open is. Een bijzonderheid deze dagen. Maar op de deur staat
dat deze farmacia 365 dagen 24h per dag open is!!! We halen daar zonder
problemen de augmentin en antibioticum zalf en ook nog wat lnzenvloeistof voor
mij. Dan op zoek naar parkeerplaats. Uiteindelijk na veel gedraai en gekeer
vinden we een mooi lekje maar een man zegt dat er een betere plek is om de
hoek. Dus niet en verder op zoek tot we vlakbij het centrum een parkeergarage
vinden. Op de Avenida Clara Campoamor. Het is dan ongeveer tien minuten lopen
naar het grote plein van de stad, je raadt het, Plaza Mayor. We lopen eerst
door een klein parkje en dan langs een heel mooie winkel, open, waar ze wijn ,
hammen en kazen verkopen. Het is er druk en we nemen ons voor daar kaas en wijn
te kopen op de terugweg. Dan het prachtige grote plein op. Veel terrassen en
aan de lange kant gaat het aan een kant omhoog het echt oude gedeelte van de
stad in. Er staat een oude grote toren uit de moorse tijd en een plateau hoger
vinden we het witte en grote gemeentehuis vol met vlaggen. Dan steeds maar
watbhoger door smalle straatjes en naar telkens andere pleinen met oude
gebouwen. We lopen tegen een kerk aan met een groot koperen beeld buiten tegen
de muur. Van S José. Je moet diens blote voet strelen dat brengt geluk. Ik doe
het en het koper glanst dan nog mooier op de tenen van de heilige. Tevens horen we in de verte getrommel en
muziek want er zijn al twee processies aan het rondtrekken. Wij gaan almaar
verder de oude Moorse stad in, inderdaad pittoreske smalle straatjes en veel
hoogteverschillen op relatief korte afstand. We bereiken de kathedraal, hoog op
berg en gaan er binnen . Vreemd genoeg mogen we daar niet fotograferen. Voor
het eerst deze reis. In een volgende kerk kan dat wel en we maken foto van een
troon met Maria erop voor de processie, Zij steekt een zwaard in haar hart. Dan
langzaam terug naar het plaza mayor. Het weer is schitterend en de processie is
hoorbaar. We zien in de straat een troon met Maria erop met korenblauwe mantel
en gedragen door mannen met blauwe puntmutsen op die niet onder het plateau
lopen maar ernaast zoals in Marbella.Beneden op het plein staan veel mensen al
te wachten op de stoet wij vinden een goed plaatsje en zien eerst een stoet met
mensen met paarse kappen, puntmutsen, en witte jurken langs komen. Dan een
groep met mensen in bruine pijen met koorden om waarbij ook veel kleine kindjes
die braaf mee lopen. Voorop bruine pijen met koorden en witte puntmutsen. Met
een Groot kruisbeeld.
Dan duidelijk een groep lagere school kinderen in rode
blouses en grijze rokjes/broekjes met hun juffen. Prachtig allemaal. Na enige
tijd houden wijhet voor gezien en als de groepen naar links draaien draaien wij
onze weg in naar de winkel met kaas en wijn. We kopen daar drie flessen rood en
drie wit uit de extremadura en twee soorten heerlijke schapen en geitenkaas.
Een is met harde korst maar verder crêmig van binnen. Torta de casar.
Heerlijk!!
Ik moet dat alles wel naar de garage zeulen , vijf minuten
verderop. Het lukt en we rijden dan door naar onze volgende stop Trujillo, een
half uurtje verder.
We komen aan in dit stadje van 6000 inwoners wat rijk is
geworden door de broers Pizarro die hier geboren zijn en altijd als familie zijn
blijven wonen. Zij brachten veel zilver mee uit Peru. Een aantal van hen is wel
weer terug gegaan naar Peru en daar uiteindelijk vermoord. Pizarro zelf was
overigens een schurk, van arme familie. Hij nam de koning van de Azteken
gevangen en eiste groot losgeld wat hij kreeg. Maar daarna heeft hij hem toch vermoord.
Dat terzijde. In Trujillo was het vreselijk druk. Wij vonden met moeite buiten het
centrum in een straat een plekje voor de auto, eerst even in klein barretje
plassen en koffie drinken dan het oude centrum in. Dat ligt ook hoog op een
berg. Eindje lopen dus, tien minuten en dan klimmen door schattige smalle
straatjes met veel café tjes en winkeltjes. En natuurlijk een groot paleis van de Pizarro familie, nu museum. We wilden brood kopen maar dat was
overal uitverkocht!! Uiteindelijk bereikten we het prachtige centrale plein wat
twee niveaus heeft. Groot plein met op beide niveaus overal in het rond
restaurantjes en barretjes. En je gelooft het niet, die zaten allemaal
tjokvol!! Vreselijk gezellig uiteraard maar wat nu. Uiteindelijk vond ik, een
restaurant binnen gaande, een tafel vrij. Binnen bij de bar maar wel heel
gezellig . Overigens was het ook binnen vol,vol. We vleiden ons neer en namen
een 0% biertje en een biertje, rijden!, en koteletjes van lam en
vleesballetjes. Heerlijk. Na een uurtje was het weer tijd om te gaan. Terug naar
de auto, foto van oud anker van schip van Pizarro en door naar Ajofrin. Twee
uur door la mancha. Weg uit de extremadura helaas. Om half zeven komen we in
het dorpje aan. We vinden ons huis maar alles is dicht . Marijke mailt
Hortensia die voor ons zou open doen en ik loop naar het hostel/restaurant/café
op de hoek van onze straat, een minuut lopen. Daar staat een man achter de
counter en ik vraag of hij Hortensia kent. Dat is mijn tante zegt hij, en ze is
op weg om de deur open te doen. Ik neem snel een koffie en loop naar huis. De
auto staat voor de deur en de straat is net een auto breed. We halen onze kleine
en grote koffers eruit en zetten alles binnen. Het is een heel aangenaam huis,
met een grote patio meteen als je de deur door komt. . Daarin een zwembadje van
6 bij 3 en aan twee kanten een leuke zithoek. Aan de straat kant overkapt met
ook barbecue plek. Binnen ruim. Grote woonkamer, eetkamer, grote keuken met
kook eiland. Boven drie slaapkamers en twee badkamers. Wij kiezen voor
slaapkamer met zicht op patio.
Het is nu half acht. We gaan het dorp even rondlopen, 2000
inwoners. Om negen uur begint hier de processie!! Met vier troontjes. Wij naar
de kerk en daar horen we hoe en wat en zien we de tronen. Een reeds dronken
drager , of liever duwer zien we later, legt ons iets uit in het dronken
Spaans. Dan naar huis en wat drinken. Om vijf voor negen naar de processie.
Heel aandoenlijk. Alleen eerste kleine troon wordt door vier man gedragen de
andere drie tronen, veel groter, staan op wielen en worden geduwd.Het hele dorp
is uitgelopen. Wij lopen even mee maar gaan dan naar huis, Moe en slapen.
Alweer een overvolle dynamische dag!!
16 april, zaterdag.
Goed geslapen in ons fraaie en gezellige HE huis. Prima
bed. Om half tien pas op, moe van lange dag gisteren. We ontbijten met brood en
eitje, gehaald bij de neef in het café op de hoek. Het plan is om vandaag een
rondrit te maken door de wilde natuur hier. Ten zuiden van ons ligt namelijk
het natuurpark de Cabaneros met flink hoge bergen. Ook zijn er enkele aardige
dorpjes te zien waar ze volgens een hier liggnede folder geiten en schapen kaas
maken en ook wijngarden en bodegas hebben. En onderweg vinden we natuurlijk
vast een leuk retaurantje om te lunchen. Er staan er enkele op de folder. Ik
zal vooral rijden want de wgen zullen vaak erg kronkelend en omhoog gaan.
We gaan eerst naar het plaatsje Cuerva wat een monumentale
kerk heeft en speciale bouw van de huizen. Half uurtje over vlakke weg. Veel olijfbomen
aan alle kanten, geen wijngaarden zoals beloofd. In het dorp zien we inderdaad
de typische bouw van veel huizen, met grote vlakken muur die zijn opgebouwd uit
grote granietblokken , dat omzoomd met delen gemetselde muur met balstenen dus.
De kerk is groot en staat open. We gaan erin en zien meteen veel bedrijvigheid
voor het grote paasfeest van morgen. Overal zetten mensen bloemen neer. We
bewonderen de ruime kerk met de vele kapellen en een heel vriendelijke dame die
kennelijk veel voor de kerk doet, begint ons omstandig uit te leggen wat we
allemaal zien. Ze opent enorme deuren en neemt ons zelfs mee naar buiten om in
het dorp nog enkele bezienswaardigheden te laten zien. Heel lief. Na twintig
minuten nemen we hartelijk afscheid zonder precies te weten wat ze allemaal
heeft verteld. Ze sprak namelijk Spaans. Van Cuerca rijden we naar Pulgar omdat
dar een wijn cooperatie zou zijn. We willen de lokale wijen kopen uit La
Mancha. We lezen op internet dat dit wijngebied het grootste in Europa is ,
195.000 hectare, maar dat de meeste wijnen nog niet van grote kwaliteit zijn.
Vel wordt gebruikt om er brandy van te maken.
Pulgar is k;ein en stil met een mini marktje met alleen
sloffen en stoffen. We vinden wel een heel mooi klein slagerijtje waar ze
prachtig vlees hebben en ook vele iberico en andere hammen. We kopen er na lang
aarzelen toch niets. Wel vragen we naar de wijnverkoop. De dame van de winkel
vertelt dat die er niet meer is in het dorp. De cooperatie is dicht. Teleurgesteld
door het mooie golvende landschap dan naar Ventas con Pena Aguilera, een klein
en al flink hoog gelegen dorpje met smalle straatjes. We passeren het en
stijgen verder naar het dorpje San Pablo de los Montes. Daar zou een prima
restaurantje zijn waar we willen gaan lunchen: Aurelio. Na veel gezoek en gepriegel
door de smalle en steile straatjes vinden we het. Het is een nogal groot klassiek
restaurant met enkele grote eetruimtes, geen buiten. Er zitten een aantal
locals te drinken. Al met al maakt het geen uitnodigende indruk. Dus verder
zoeken in san Pablo en ja daar zien we op een hogere heuveltop langs de weg een
aangenaam uitziend restaurantje liggen met ook twee terrassen buiten. Er staan
wel wat auto’s maar er lijkt plek genoeg. We klimmen omhoog en vragen of er
plek is voor twee hongerige hollanders. Het is helemaal completo buiten , maar
binnen is nog net éen tafeltje voor twee over!! We kennen de drukte hier in
Spanje nu en nemen het overigens heel aangename tafeltje in het zeer gezellige
restaurant Arroyo los Molinos.
Vreselijk aardige jonge vrouw helpt ons en zij spreekt ook
engels. Er is een menu voor 25 euro, inclusief wijn (illimilé) en koffie toe.
Voorgerecht, hoofdgerecht, toetje. Marijke vindt dat teveel... en bestelt een
geitenpoot, die zeker zo groot is haha. Ze deelt met mij het voorgerecht en
toetje natuurlijk.
We kregen eerst nog samen een flinke hoeveelheid paella
met kip als amuse. Heel amusant dus. Ik dan een heerlijke koude tomatensoep,
gazpacho achtig en dan een smakelijke stoofpot van varken. Het toetje was ijs
en flan. Ook prima. En erbij kreeg ik een fles prima landwijn uit de omgeving,
Bastíon de Camarena, verdejo 2021. Het geheel was een feest. Rondom ons
allemaal luid pratende en vrolijke spanjaarden, buiten evenzo. Je voelde je
onderdeel van een groot feest. Na anderhalf uur toch weer verder de bergen in.
Echt flink klimmen en landelijke hoogstandjes in de vorm van enorme kudde
donkerbruine geiten, met grote volle uiers, samen met herder op de weg.
En over smalle weggetjes met langs het wegdek beiderzijds
een zeer steile en diepe greppel. Tegenliggers waren er gelukkig niet. We reden
naar Retuerta del Bullaque alwaar ook wijn te koop zou zijn. Nee dus. Ook geen
wijngaard gezien. Wel steile afgronden en prachtige natuur. Ook snel vlietende
stoompjes. Vandaar naar Navas de Estena, een dorp waar veel honing wordt
gemaakt, wat waar was maar niks gekocht, en dan door naar Hontanar. Over de
Risco de las Paradas, een bergkam van bijna 1200meter. Schitterende
vergezichten over het wijdse dal van de Taag. Wel nogal heftig rijden, ene kant
diepe afgrond andere kant van de smalle weg meteen een diepe nare greppel. Als
je van de weg af zou raken zou de auto zeker omslaan. Brrrr. In Hontanar zou
een geitenkaas makerij zijn, De Sierra de Hontanar. Maar eerst even.... naar
een ruine van een toren die door de Visigoten was gebouwd. Zou vlakbij Hontanar
zijn, even de andere kant op vanaf de grote weg. Dat was bedrog. De weg werd al
snel een grindpad en zeker vijf kilometer verderop moesten we naar links, er
stond een mini bordje, Malamoneda, zo heette het visigoten dorp/ruine. Dan nog
heel eind over zandweg en dan ineens een tweesprong zonder bordje. Het
malamoneda gebeuren zou volgens de gsm 250 meter verderop liggen... Dus de auto
neergezet op de tweesprong van zandweggetjes in deze absolute no where omgeving;
Marijke loopt ene weggetje op ik daal, vrij steil, andere weggetje af, over
grote stenen en grind. Na een 100 meter komt er een wit busje omhoog gereden!
Ik liep door en zag inderdaad om een hoek een grote toren staan. Toen terug
gelopen pffff. Boven aangekomen stond het witte busje moeizaam te draaien om
langs onze auto te komen die uiteraard in de weg stond. De man had zelfs een
briefje gemaakt in het Engels of we de volgende keer de auto handiger wilden
parkeren!!! Helemaal in deze totaal verlaten omgeving. Haha. Ik kwam aanlopen
en hij moest lachen en gaf mij het briefje. In goede verstandhouding namen we
afscheid. Marijke kwam ook terug van haar tochtje en samen reden we over de
onmogelijke weg/pad naar de heel grote grof gebouwde toren. Er lagen nog wat
andere ruines van huizen en zowaar kwam er een echtpaar aan dat hier vlakbij
ergens woonde! Ze zeiden dat verderop een ruine van een visigoten kasteel lag.
Dit was de verdedigingstoren. Allemaal erg visigotisch. Het afdalen naar het
waarschijnlijk weinig boeiende kasteel hebben we achterwege gelaten. Toen weer
keren en de hele weg terug naar de kruising. Nu de andere kant afgeslagen van
de hoofdweg, naar het dorp. In het mini
dorp was het vreselijk druk. Waarom? Kennelijk feest want de drukte was rond
een groote restaurant. Daarlangs liep ook de weg naar de Sierra met de
kaasmakerij. Inderdaad was het goed aangegeven met bordjes. Maar het was wel
drie kilometer klimmen en draaien over wel erg smal weggetje. We zagen toen een
hoog hek en vele geiten erachter maar geen mensen of kaasmakers. Met veel
moeite een eind verderop kunnen draaien, bijna in een kloof gereden. Dus geen
kaas, geen wijn. We waren nu echt behoorlijk uitgeput. Maar de omgeving was
prachtig. We gingen nu naar Navahermosa en dan weer naar Cuerva en naar huis. Dachten
dat het klimmen nu voorbij was. Maar nee er moest nog een bergkam worden
genomen. Na Navahermosa wat een behoorlijk groot dorp bleek te zijn, wel over bredere
en vlakke weg naar cuerva en naar Ajofrin. Om acht uur waren we moe maar wel
zeer tevreden weer thuis.
Omdat we morgen de auto in Toledo moeten zetten besluiten
we om alle spullen er maar uit te halen en op onze binnenplaats te zetten. Zo
gezegd zo gedaan. Ik sjouw twee golftassen, een grote koffer met spullen voor
Frankrijk, een gitaar en een rugzak met kijkers en nog een rugzak naar binnen.
Marijke zegt dat ze het kastje met laatjes wat we hadden meegenomen voor
Frankrijk en waarin onze rijst uit de Ebro, een fles vermout daarvandaan, enkele
wijnglazen en een Italiaans koffiezet apparaatje zitten en nog een grote zak
paaseitjes, te zwaar vindt om eruit te tillen. Dat staat aan de andere kant in
de auto. De auto staat in ons zeer smalle straatje , nauwelijks een auto breed,
en Marijke gaat de auto wegzetten. Ik ga naar binnen en laat de deur op een
kier. Vijf minuutjes later komt Marijke terug. Na een half uur zegt ze: waar
heb je het kastje nu neergezet? Ik zeg: welk kastje? Dat plastic kastje voor
Frankrijk. Ik zeg: maar dat heb ik er helemaal niet uitgehaald en weggezet
omdat jij het te zwaar vond zei ik laat het maar staan. Ja, maar ik heb het er
wel uitgetild, zegt Marijke. En op het smalle stoepje naast de auto gezet. Aan
de andere kant van de auto die ik niet kon zien. Toen ze terug kwam na max vijf
minuten stond het er niet meer. ( het was onmogelijk over het hoofd te zien
gezien de straat zo smal is) Dus ik dacht dat jij het had binnen gezet. Nee
want ik heb helemaal niet begrepen dat jij het buiten had gezet! Wij buiten
kijken , nee geen kastje. Dus iemand moet het toch behoorlijk zware kastje in
vijf minuten verwijderd hebben!!! En er passeert per dag hooguit een auto dit
smalle straatje wat je vanaf maar een kant in mag ook nog. Marijke vraagt het
aan de gastvrouw, die aan Hortensia en die aan haar neef van het café. Niemand
weet er iets van!! Gewoon gestolen in een oogwenk. Zou toch de buurman of
overbuurman hebben moeten zijn! Heel vervelend. Maar er zijn grotere rampen en
iemand is vast blij met vijf pakken goede rijst, een fles vermout en wat
spullen. En ook nog een oude leren rugtas die Marijke er bovenop had gelegd met
een boek erin over de geschiedenis van de Ukraine! Van Marcel Jansen en
eigendom van Koos. In het Nederlands. We zijn toch wat van slag en hadden dit
hier natuurlijk helemaal niet verwacht in zo’n mini dorp waar iedereen elkaar
kent. Kastje nooit meer terug gezien.
Eten was niet
nodig. Beetje kaas en brood en dan naar bed om elf uur.
Morgen willen we vroeg op om op tijd in Toledo te zijn voor
de processie van Pasen.
17 april, zondag, eerste paasdag!
Als om half acht de wekker gaat merken we allebei dat we
nog erg moe zijn en dat de lust tot processie bezoeken in de vreselijke drukte
die wordt verwacht ons teveel lijkt. Haha. Dus lekker nog even slapen en een
rustdag ingelast bij ons mooie huisje.
Inderdaad heerlijk rustig aan gedaan. Ik heb vier dagen
blog achterstand kunnen inhalen ; nog niet bij helaas. Verder lezen. Wat
klaargemaakt vlees gehaald bij de neef en pasta gemaakt. Was pima. Zelfs geen
foto gemaakt. Hadden we even nodig.
18 april, maandag
Vandaag redelijk op tijd op en om negen uur op weg naar
Toledo! Eindelijk dan toch. We parkeren de auto aan de achterkant van het
fraaie station in een veldje. Een vlakbij gelegen grote parkeerplaats is al
helemaal vol. Bij de paseo de la Rosa. Het is even lopen naar de Puente de
Alcántara, dat is de oude brug over de Taag. Maar heel goed te dooen, zeg vijf
minuten! De brug is prachtig en je ziet vanaf de brug de taag stromen en via
een stroomversnellinkje verder naar Lissabon glijden. Jaja.
Voor je bij de brug bent passeer je een rotonde met
beeld en een in grote ijzeren letters
geschreven tekst TOLEDO.
De brug brengt je naar de oude stadspoort, ja, de Puerta
de Alcántara. Dan is het even klimmen de overigens luie stenen brede trap op
naar het plaza la Concepcion, even een steilere trap op en je bent als je de
hoek om gaat bij de Calle Miguel de Cervntes, je weet wel de schrijver van Don
Quichote. Hij is van dezelfde tijd als Vondel en Hooft. Iets eerder, 1547 . Aan
je rechterhand zie je het museo de Santa Cruz. We kiezen ervoor dat morgen te
gaan bezoeken. Nu langs het beeld van Cervantes op de trap naar het grote plein
het Plaza Zocodover.. meteen links en rechts zie je twee mooie gaanderijen met
zuilen en restaurantjes. Links echter eerst de mooie winkel van San Tomé, waar
ze de enige echte toledo marsepijn maken, zeggen ze. We weerstaan vandaag de
aandrang om er iets te kopen....
Cultuur gaat voor en vooral het verkennen van deze
schitterende stad. Ik moet de kenners gelijk geven, geen stad die we tot nu toe
hebben gezien is zo fraai uitgebalanceerd en zo mooi aangepast aan de
natuurlijke hoogte verschillen als Toledo. En alle oude en heel oude gebouwen
zijn perfect gerestaureerd. En door de vele niveau verschillen rijgen zich de
pittoreske en charmante terrasjes en plekjes aan een. Het is natuurlijk wel erg
toeristisch. Met zijn vele vele winkels met allerlei zwaarden en messen, wie
gaat er nu nog gewoon een zwaard kopen? Behalve een Amerikaanse of Japanse of
Chinese toerist? Maar het is leuk om de winkels te zien. Met harnassen,
maltezer kruisen op poppen enz. En dan de vele flamenco waaiers. Je wwant je in
Andalucia. Wij wandelen de prachtige calle Comercio in, kijken in de smalle
straatjes waar de huizen elkaar bijna raken en lopen door , voor de kathedraal
langs naar het plaza Ayuntamento met zijn grote regeringsgebouw. Dan links af
naar de ingang van de Kathedraal die we vandaag gaan bezoeken. Je moet
tegenover de ingang in een winkel toegangskaartjes kopen. Dat doen we , dan mag
een van ons de twee audiogidsen halen. Er is hier nergens een controle zoals in
Parijs bij elke bezienswaardigheid. Een verademing. Ook nergens politiemannen
met zware wapens zoals in frankrijk/Parijs. We zien wel veel camera’s hangen
overal maar daar heb je geen last van. Het is fantastisch dat we de audiogids
hebben want de kathedraal is overweldigend qua grootte, hoofd deel met aan
beide kanten twee rijen zijbeuken met vele kapellen. En een enorm koor met de
meest ongelofelijke houtsnijwerkstoelen aan alle kanten en met rijen beelden
boven de stoelen, die ook twee rijen hoog zijn. Ene kant van de beelden is
gemaakt door een beeldhouwer die heel beweeglijke beelden maakt de andere kant
door een man die meer strenge en ernstiger beelden maakt. En de hekwerken voor
het koor en het hoofdaltaar... zo groot en fraai gedreven. Het hoofd altaar is
ook een wonder. Achter het hoofdaltaar staat een later gebouwd barok kunstwerk.
En de kapellen zijn allemaal vol met beelden. Er is ook een wat losstaande
kapel met daarin een prachtige marmeren groep en volgens de overlevering de
steen waarop Maria stond toen ze afdaalde naar de aarde. Ja hoe mensen zulke
onzin ooit hebben kunnen geloven blijft bizar. We bezoeken ook nog het museum
of de gallerij naast de kerk, Vol
schitterende schilderijen van El Greco, Goya enz. Ook bezoeken we de sacristie
van de aartsbisschop, ook met fraaie schilderijen zie foto’s.
Dan weer de kerk in en nog meer door de audiogids
aangewezen kunstwerken gezien.
Uiteindelijk na twee uur gaan we weg. Tijd om te eten. Op zoek
nar Kumera door lonely planet aangeraden. We inden het adres maar de zaak is
definitief gesloten. Dan naar Palacios: ook dicht tenslotte naar Alfileritos
24. Dat vinden we en het is even mooi als beschreven. Vier etages hoog met in
midden een grote vide dus op eerste en tweede etage een gaanderij met tafeltjes
naast elkaar. Mooi privé dus. Er is een degustatie menu met drie starters een
vis en een vlees gerecht en tee toetjes. Teveel vindt Marijke zij kiest voor
een sharing dish met zes starters voor twee personen. En ze eet mee met mijn
menu. Het was wonder lekker, en mooi gebracht. En een fles wijn uit de regio
voor 13,50 van goede kwaliteit. Feest. Dan weer op stap , geen musea meer maar
wel de stad verkennen. Langs de st domingo el antiguo en een klooster door
theresia van Avila gesticht, foto dus gezien mijn ervaring met de ongeschoeide
carmelitessen. Dan langs het paleis
monasterio de san juan de los eyes, de synagoge iglesia st tomé, iglesia
salvador en langs de kathedraal weer naar onze brug en de auto. Schitterend en
met schitterend weer. Het is vandaag 28 graden en zon. Thuis beetje kaas en
lezen, ik blog, en dan slapen. Morgen weer naar Toledo voor het Museo de Santa
Cruz.
18 april, maandag
Vandaag redelijk op tijd op en om negen uur op weg naar
Toledo! Eindelijk dan toch. We parkeren de auto aan de achterkant van het
fraaie station in een veldje. Een vlakbij gelegen grote parkeerplaats is al
helemaal vol. Bij de paseo de la Rosa. Het is even lopen naar de Puente de
Alcántara, dat is de oude brug over de Taag. Maar heel goed te dooen, zeg vijf
minuten! De brug is prachtig en je ziet vanaf de brug de taag stromen en via
een stroomversnellinkje verder naar Lissabon glijden. Jaja.
Voor je bij de brug bent passeer je een rotonde met
beeld en een in grote ijzeren letters
geschreven tekst TOLEDO.
De brug brengt je naar de oude stadspoort, ja, de Puerta
de Alcántara. Dan is het even klimmen de overigens luie stenen brede trap op
naar het plaza la Concepcion, even een steilere trap op en je bent als je de
hoek om gaat bij de Calle Miguel de Cervntes, je weet wel de schrijver van Don
Quichote. Hij is van dezelfde tijd als Vondel en Hooft. Iets eerder, 1547 . Aan
je rechterhand zie je het museo de Santa Cruz. We kiezen ervoor dat morgen te
gaan bezoeken. Nu langs het beeld van Cervantes op de trap naar het grote plein
het Plaza Zocodover.. meteen links en rechts zie je twee mooie gaanderijen met
zuilen en restaurantjes. Links echter eerst de mooie winkel van San Tomé, waar
ze de enige echte toledo marsepijn maken, zeggen ze. We weerstaan vandaag de
aandrang om er iets te kopen....
Cultuur gaat voor en vooral het verkennen van deze schitterende
stad. Ik moet de kenners gelijk geven, geen stad die we tot nu toe hebben
gezien is zo fraai uitgebalanceerd en zo mooi aangepast aan de natuurlijke
hoogte verschillen als Toledo. En alle oude en heel oude gebouwen zijn perfect
gerestaureerd. En door de vele niveau verschillen rijgen zich de pittoreske en
charmante terrasjes en plekjes aan een. Het is natuurlijk wel erg toeristisch.
Met zijn vele vele winkels met allerlei zwaarden en messen, wie gaat er nu nog
gewoon een zwaard kopen? Behalve een Amerikaanse of Japanse of Chinese toerist?
Maar het is leuk om de winkels te zien. Met harnassen, maltezer kruisen op
poppen enz. En dan de vele flamenco waaiers. Je wwant je in Andalucia. Wij
wandelen de prachtige calle Comercio in, kijken in de smalle straatjes waar de
huizen elkaar bijna raken en lopen door , voor de kathedraal langs naar het
plaza Ayuntamento met zijn grote regeringsgebouw. Dan links af naar de ingang
van de Kathedraal die we vandaag gaan bezoeken. Je moet tegenover de ingang in
een winkel toegangskaartjes kopen. Dat doen we , dan mag een van ons de twee
audiogidsen halen. Er is hier nergens een controle zoals in Parijs bij elke
bezienswaardigheid. Een verademing. Ook nergens politiemannen met zware wapens
zoals in frankrijk/Parijs. We zien wel veel camera’s hangen overal maar daar
heb je geen last van. Het is fantastisch dat we de audiogids hebben want de
kathedraal is overweldigend qua grootte, hoofd deel met aan beide kanten twee
rijen zijbeuken met vele kapellen. En een enorm koor met de meest ongelofelijke
houtsnijwerkstoelen aan alle kanten en met rijen beelden boven de stoelen, die
ook twee rijen hoog zijn. Ene kant van de beelden is gemaakt door een
beeldhouwer die heel beweeglijke beelden maakt de andere kant door een man die
meer strenge en ernstiger beelden maakt. En de hekwerken voor het koor en het hoofdaltaar...
zo groot en fraai gedreven. Het hoofd altaar is ook een wonder. Achter het
hoofdaltaar staat een later gebouwd barok kunstwerk. En de kapellen zijn
allemaal vol met beelden. Er is ook een wat losstaande kapel met daarin een
prachtige marmeren groep en volgens de overlevering de steen waarop Maria stond
toen ze afdaalde naar de aarde. Ja hoe mensen zulke onzin ooit hebben kunnen
geloven blijft bizar. We bezoeken ook nog het museum of de gallerij naast de
kerk, Vol schitterende schilderijen van
El Greco, Goya enz. Ook bezoeken we de sacristie van de aartsbisschop, ook met
fraaie schilderijen zie foto’s.
Dan weer de kerk in en nog meer door de audiogids
aangewezen kunstwerken gezien.
Uiteindelijk na twee uur gaan we weg. Tijd om te eten. Op
zoek nar Kumera door lonely planet aangeraden. We inden het adres maar de zaak
is definitief gesloten. Dan naar Palacios: ook dicht tenslotte naar Alfileritos
24. Dat vinden we en het is even mooi als beschreven. Vier etages hoog met in
midden een grote vide dus op eerste en tweede etage een gaanderij met tafeltjes
naast elkaar. Mooi privé dus. Er is een degustatie menu met drie starters een
vis en een vlees gerecht en twee toetjes. Teveel vindt Marijke zij kiest voor
een sharing dish met zes starters voor twee personen. En ze eet mee met mijn
menu. Het was wonder lekker, en mooi gebracht. En een fles wijn uit de regio
voor 13,50 van goede kwaliteit. Feest. Dan weer op stap , geen musea meer maar
wel de stad verkennen. Langs de st domingo el antiguo en een klooster door theresia
van Avila gesticht, foto dus gezien mijn ervaring met de ongeschoeide
carmelitessen. Dan langs het paleis
monasterio de san juan de los eyes, de synagoge iglesia st tomé, iglesia
salvador en langs de kathedraal weer naar onze brug en de auto. Schitterend en
met schitterend weer. Het is vandaag 28 graden en zon. Thuis beetje kaas en
lezen, ik blog, en dan slapen. Morgen
weer naar Toledo voor het Museo de Santa Cruz.
19 april, dinsdag
Geen ontbijt want we willen op tijd in het museum zijn. We
rijden vlot naar onze vaste parkeerplek en wandelen in de warme zon naar het
Museo de Santa Cruz. Het is een prachtig gebouw. Ik denk een oude kerk maar dan
in de vorm van een griekskruis met gelijke benen. Er hangen veel mooie
schilderijen en ook staan er veel houten en stenen beelden. Eerst een aantal
prachtige retabels, altaarstukken rond vijftiende eeuw en mooie houten beelden
, een van Theresia van Avila. Verder veel werken van El Greco en van zijn
werkplaats. O.a. dezelfde afneming van de kleren als gisteren in de kerk maar
deze is wat fletser. Deze hangt normaal in het Prado. Op de tweede verdieping
was een expositie van Juan de Borgona met schitterende shilderijen en
altaarstukkn die achter een ander altaarstuk vandaan kwamen. En mooie beelden
van hout die of van hem of van Diego copin de Holanda waren. Weet niet wat dat
laatste nu precies betekende. Daarvoor
moest je eerst naar buiten de prachtige kloostertuin in met schitterende
zuilen. Je kon dan daar een trap op. In de omgang waren ook allerlei oude
beelden en enkele oude romeinse moziekvloeren uit tweede eeuw na christus. Er
stonden ook oude stenen met inscriptie uit 3500 voor chr. Aan een kant waren er
mooie muurschilderingen. Zie foto’s. Aan het einde van die zijde van de omgang
kon je vier treden op die zwart wit waren geschilderd , naar een kapel waar een
aartsbisschop met zijn assistent lag. Ook daar oude muurschilderingen en mooi
blauw met gouden sterren geschilderd plafond.
Het geheel was indrukwekkend. We hebben zeker twee uur
daar doorgebracht en hebben ook nog even een tentoonstelling doorgelopen van
het leven van Alfonsus el Sabio de tiende die in dertiende eeuw leefde en
aragon en castilië samen heeft gevoegd middels veel oorlogen en ook huwelijken.
Hij had veel en brede belangstelling ook voor de Arabische taal en cultuur. Een
mooie tentoonstelling maar alles in het Spaans en niet zo erg interessant voor
ons nederlanders.
Toch erg tevreden over de prachtige zaken die we gezien
hebben gaan we op zoek naar een gezellig restaurant. Ditmaal kies ik Abadia,
ook uit de lonely planet. Plaza San Nicolasbijde calle Sileria niet ver van het
museum. We vinden het en het is open. We gaan binnen in het gezellige
restaurantje met ook nog een achter beneden verdieping en een verdieping onder
de grond. Meteen komt een vriendelijke ober aanlopen die vraagt of we het
dagmenu willen of a la carte eten. Ik had gelezen dat het dagmenu hier heel
goed was en zegdus dagmenu. Zou volgens Lonely planet 20 euro zijn. We moetn
dan in het bovendeel zitten, bij de bar , eigenlijk het leukste deel. De a la
carte mensen moeten naar beneden achter.
De ober komt al snel met een metde hand geschreven mneu
waarop staat wat de keuzes zijn voor vandaag. Entrada, hoofd en postre. We krijgen al meteen zeer grote olijven,
buiten het menu. We kiezen als entree een rijstgerecht met patrijs vlees, dan
een slow ccoked vaca vlees met aardappel en een gestoofd hert. Toe alletwee
profiterollen, twee met koffie. Erbij eerst glas wijn dan een biertje want het
is een cervezeria met veel tap biertjes van speciaal soort..Beneventura. Wordt
alleen in Toledo verkocht. Het blijkt dat het menu geen twintig euro pp is
maar....NEGEN euro pp hoe dat uit kan?! Het was allemaal prima en ook meer dan
genoeg. Alles bij elkaar waren we 28 euro kwijt. De sfeer was er ook goed met
ook aantal ouders met jongere kinderen.
Na deze verrassing besluiten we naar het Hospital de
Tavera te gaan, een mooi museum met werken van El Greco, Ribera, Zubaran. We moeten
daarvoor afdalen via de Calle Nunez de Arce naar de puerta del sol en puerta
Cristo de la Luz en dan doorlopen naar de grotepuerta de Bisagra. Je loopt dan
een park met lanen die helemaal zijn overgroeid en bedekt met blauwe regens die
nu allen in bloei staan en heerlijk ruiken Zelfs Marijke ruikt ze . Een feest. Zie
foto’s. Dan nog verder naar het Hospital. Volgens de gegevens van de info en
onze kaart is het van maandag tot en met vrijdags open van 15.00 tot 17.30. We
zijn dus mooi op tijd want het is 15.15. Als we binnen lopen staat er een bord
dat het op woensdag open gaat .Wat een bedrog. Dus geen museum vandaag. Dan
maar weer terug naar de auto maar nu langs de grote stadswallen lopend via
calle covachuelas naar de c Carrera, helemaal naar de brug de Puente de
Azarquiel. Een mooie wandeling in de warme zon met licht briesje. We kunnen nu
vanaf deze brug de andere brug goed zien en ook een mooi zicht hebben op de
stad boven ons. In de Taag zien we vele zalmen zwemmen, keurig tegen de stroom
in. Dan rechtdoor naar onze parkeerplaats die er dan vlakbij is. En toch weer
blij naar huis. Maar eerst even inkopen doen en kijken of een restaurant wat
door onze gastvrouw is aangeraden ons bevalt voor morgen, in Orgaz, La posada
de la Cal. Het is een groot klassiek restaurant aan begin van het dorp. We gaan
binnen en het ziet er wat oubollig uit en wat erger is, de prijzen van de gerechten
zijn erg hoog vergeleken met wat we in Toledo hebben betaald. Dat wordt het
niet dus. We groeten de drie stierenkoppen aan de muren en gaan terug naar
Sonseca om bij Ahorramas een supermercado, inkopen te doen. Even zoeken moeten
we , dan de ondergrondse lege parking in en de winkel. We beskuiten orgen thuis
te eten en kopen wat gerookte tonijn vooraf en zuig lamscoteletjes en verder
een hele voorham Iberico 50% bellota voor in Pontreau. En 8 flessen wijn uit
deze regio. Plus beetje groenvoer, pimentos dulces. Blij dan naar huis en aan
de wijn , even nog buiten maar het weer slaat om!!! De kou is al voelbaar en we
moeten om 7 uur naar binnen brrrr. Om acht uur gaat het regenen en dat gaat de
hele nacht gestaag door en ook de volgende zoals ik zal schrijven. En het wordt
ineens maar 3 graden vannacht. Ongekend voor hier deze tijd van het jaar. Ik ga
nog bloggen en we eten kaas en brood en luisteren naar gitaarmuziek van
beroemde flamenco gitaristen. Dan naar bed en lezen tot elf uur.
20 april, woensdag
Alweer onze laatste dag hier! En wat voor dag. Het regent
nog altijd gestaag en het is 7 graden. Ik haal twee eitejes en een brood voor
ontbijt in de bar en we maken heerlijk ontbijtje met uitjes en parika. Koffie
erbij. Ik had al kopje corto gehad in de bar. Dan om half twaalf op weg naar
Hospital de Tavera.
Marijke rijdt, het gietregent. Ze voelt en hoort iets
vreemds en er komt bericht lekke banden. We stoppen en Marijke kijkt naar de
achterband rechts en ziet niets. Dus verder rijden maar op het eind van de
Calle Real , vlak voor de rotonde, gaat het erg schokken. Dus weer stoppen en
tot onze schrik en verwondering is de rechter voorband geheel leeg en plat!! En
het giet en het is ijskoud, 4 graden, er valt zelfs iets als ijzel. Wat te
doen. Dan komt er een grote vrachtwagen langs en die stopt en de chauffeur zegt
dat even verderop rechts een garage is. Wij lopen daarheen. Maar helaas, hoewel
er vele banden staan en auto’s in reparatie, kan deze man niets voor ons doen.
We moeten naar Soneca. Marijke denkt dat het beter is om de ANWB te bellen. Dus
retour auto en bellen maar het internet weigert tijdens het gesprek. Dus
wandelen we naar ons hostal van de neef en vragen hem of hij kan bellen naar
Sonseca. Hij belt aantal keren maar geen echt resultaat. En passant zie ik op het weerbericht van hier dat de winter
in Spanje is teruggekeerd. Alle wegen boven de 1000m zijn dichtgesneeuwd. En er
wordt komende dagen nog meer kou en sneeuw verwacht. Ongekend het hoort hier nu
25 graden of meer te zijn. Overal is het kud in Spanje, alleen in Murcia en
Marbella is het 21 graden. Verder niet meer dan 16 tot 11 graden en in de
bergen ijskoud.
Dan maar naar ons huisje en weer de ANWB bellen. Marijke
is een held en weet het met een heel aardige ANWB man die in München zit, in de
zon, allemaal te regelen. Zij stuurt de locatie door en over max twee uur
worden we geholpen. Er moet wel iemand bij de auto zijn. Ze belt ook met Fred
en die zegt dat er echt een sleutel en krik in de auto liggen. We gaan er samen
heen ik met mijn compu en gaan in de auto zitten met de kachel lekker aan (het
is nu 6 graden). Ik blog wat en we wachten meer dan twee uur. Dan worden we
gebeld en horen dat binnen half uur iemand komt. Ik heb inmiddels na nog beter
zoeken onze krik en moersleutel voor de reserveband gevonden. Ik ga
onmiddellijk naar buiten in de stromende regen en zet de krik onder de auto.
Maar Marijke verbied mij om de band te verwisselen. Te koud, te nat en te groot
risico voor mijn rug. Ik gehoorzaam maar voel mij wel schuldig tav de man die
komen moet. Slappie, dat ben ik geworden. Inderdaad arriveert na twintig
minuten nu een auto van de spaanse anwb, seburidad des carrateras. Of zoiets.
De man laat mij tekenen dat hij is gekomen en springt dan uit de auto. Hij
lacht om mijn krik en pakt een grote krik die je kan oppompen met voet uit zijn
auto, hij zoeft alle schroeven los met een machien en wipt de reserveband
eruit. Hij verwisselt de band en zegt dat die wel moet worden opgepompt een beetje.
Binnen zeven minuten neemt hij weer hartelijk afscheid. Wij dan opnieuw naar de
garage om de hoek. De man daar zegt dat hij de band niet kan vernieuwen. Hij
pompt wel gratis de reserve band op en verwijst ons naar Neumaticos Europea in
Sonseca. We zoeken dat op: het is 5!! Minuten rijden. We treffen een echte
mooie gargae aan speciaal ook voor banden. Een man van rond de vijftig is een
meisje aan het helpen en vraagt dan wat wij komen doen. Ik laat de lege band
zien en we overleggen over wat het beste is. Hij kan een nieuwe band omleggen
en de reserveband weer terugplaatsen maar beter is om twee nieuwe voorbanden te
nemen, michelin van zelfde soort, die we nu hebben heeft hij niet en zeker niet
de band die onze reserve band is: Vredestein, totaal onbekend hier ( Jurina!!) We
besluiten dat het inderdaad het beste en veiligste is om twee nieuwe voorbanden
te plaatsen. Dat gaat meteen gebeuren. Marijke rijdt de auto op de brug en een
jongere man, zoon of hulp van de oudere, begint de banden om de velgen te
leggen. De lege band is helemaal kapot , door het stukje rijden met lege band
is alle rubber verpoederd van binnen. De banden worden uitgelijnd en dan
omgelegd. Na drie kwartier is aales klaar. De prijs voor twee banden en werk is
300 euro. Redelijk!! Ik geef 10 euro fooi aan de jongere man die het werk heeft
gedaan. Dan rijden we blij en veilig terug naar Ajofrin. Even langs ons hostal om
de neef te vertellen hoe het gegaan is. Ik drink een brandy de Jerez en marijke
een cream de Arroz en ik neem nog een gemarineerde sardien. Heerlijk. Hij zegt
dat je de sardines moet schoonmaken, goed, en dn vier dagen in het zout moet
leggen, dan goed afspoelen en marineren in alleen maar zonnebloem olie. Geen
olijfolie want die is te overheersend van smaak. We zien nog een stukje afrika
op de televisie daar: leeuwen die zebra verschalken, hyena’s, wilde honen,
luipaarden.... Allemaal meegemaakt wij samen. Het leven is goed voor ons. Zo is
het toch een heel andere dag geworden dan verwacht, geen Zubaran, El Greco,
Ribera maar lekker samen bonden en competent oplossing zoeken voor klein
probleem. Nu thuis een glaasje en wat anchovisjes en tuna en de zuiglammetjes
met stukje marsepijn van San Tomé toe. Marijke kijkt wat er te doen is in
Valladolid morgen. We gaan eerst naar Avila de musea en het klooster daar
bekijken, van mijn andere Theresia! Vanavond is er groot feest in Valladolid:
einde van studie jaar??? Met alle studenten bandjes die dan overal spelen.
Morgen ook muziek? We zullen het laten weten. Na het eten lezen en naar bed. Inpakken
doen we morgen vroeg. De regen is nu gestopt hier. Hopen dat we geen sneeuw
hebben morgen op weg want Avila ligt hoog.
Al met al was deze home exchange een groot succes. Zij
komen naar frankrijk in juni, eind, met 4 koppels voor tien dagen...!! Soms win
je soms niet haha. Wij hebben meer dan eens zelf veel langer ergens verbleven
en veel mensen zijn zelfs nooit geweest bij ons. Dat is het mooie van HE!!(Home
Exchange). Ik heb Koos al enthousiast ervoor gemaakt.
21 april, donderdag
We staan op tijd op want we moeten huisje aan kant maken
en alles weer in de auto doen. Dat gaat redelijk snel en ook het inpakken gaat
goed. Helaas zonder kastje. We gaan even langs de bar om kopje koffie te
drinken en een stukje tortilla te eten. Alleen de oude vader is er. De tortilla
smaakt goed maar is erg zwaar, veel olie. Dan op weg naar valladolid. Na een
klein uurtje krijgen we beiden last van onze buik. Gelukkig is er een
benzinepomp met een leuk restaurantje erbij waar we kunnen stoppen. Net op tijd.
Dan naar eerste stop: Ávila. Dat blijkt veel groter dan gedacht en erg mooi.
Het is een totaal ommuurde stad nog steeds. De enige in Europa. De hele muur
rond de oude stad lijkt gisteren gebouwd. Is ook gerestaureerd. We zetten de
auto op een kleine parkeerplek vlak voor een an de toegangspoorten. Even
klimmen en dan komen we in het oude stuk. We gaan eerst naar de kerk die staat
op de plek waar theresia v Avila geboren is. Er is een mis gaande dus na korte
tijd eruit en naar het vlakbij gelegen museum wat in een crypte ligt. Dat is
erg fraai en groot met vele onderaardse gangen waar heel veel beelden en
allerlei ude spullen van Theresia staan. Brieven, boeken, geen foto’s
natuurlijk. Ook staan er veel zaken van andere theresia’s die ook bij de
ongeschoeide carmelitessen zaten. Zoals mijn Theresia van Lisieux! Ook daarvan
aantal zaken, wel foto’s ook. We dwalen geruime tijd door de onderaardse
gewelven en lopen dan terug naar het plein voor de kerk. Ik wil proberen het
klooster te vinden maar vind het niet. Ik had met de abdis willen praten over
de zuster die bij mij is geweest in Heiloo en over het klooster dat Rick en ik
hebben mogen bezoeken , in het slot, in kader van de systeembehandeling. Maar
ik besluit dat ik het beter ga voorbereiden met bezoek aan klooster in Bergen
en brief aan klooster hier. Ik had de zuster beloofd ooit naar Avila te gaan en
voor haar te bidden en te praten over haar rol.
Wij wandelen nu langs de grote stadswal naar de
kathedraal. Prachtig uitzicht ook op de besneeuwde bergen verderop. We wandelen
door andere poort de stad binnen en gaan even de kathedraal in. De stad is druk
en gezellig. Dan weer terug naar de auto. We kunnen het convento niet in omdat
het pas weer om 16.00 uur open gaat.
Dan een prachtige rit verder over kleinere wegen naar
Valladolid. Veel besneeuwde bergen en prachtige natuur. We klimmen over passen
en het hoogste is 1800 meter. Dan Valladolid in. Een grote stad met 300.000
plus inwoners. We rijden naar een parkeergarage vlak bij de veinte febrero waar
we logeren. Parkeergarage Poniente. Het kost 32 ruto om er tot zaterdag morgen
te blijven staan. Dat lijkt toch het beste want in de buurt van ons huis kun je
niet parkeren. Wel aan andere kant van de rivier wat toch onoverzichtelijk is.
We gaan eerst de stad maar verkennen. Lopen vanuit onze straat rechtdoor naar
de santiago en draaien daar linksaf naar het Plaza Mayor. Een prachtige en
grrot plein met een groot standbeeld van een ons onbekende held en met een
groot regeringsgebouw. Langs drie kanten is het plein omzoomd door een galerij
met enorme zuilen. Je loopt dus altijd droog of in de schaduw. Deze zuilenrij
gaat gewoon door na het plein. Ongelofelijk. Bijna tot de kathedraal. Dat is
een foeilelijk maar oud gebouw met hrote lompe torens. Het is niet echt afgebouwd
lezen we. Het zou de grootste kerk van Spanje hebben moeten worden. Binnen is
de kerk totaal onversierd. Wat een contrast met de kerken in Toledo, Zaragozza,
Valencia, ja overal. Dus we zijn er snel uitgekeken. Wel is er een mooi
diocesaans museum bij wat we morgen gaan bezoeken. Na de kerk wandelen we door
naar het er achter liggende plein met oude romeinse resten. Dan terug naar onze
auto en ons huis om in te checken. Rond zes uur zijn we daar. Een vrouw van
rond de vijftig verwelkomt ons samen met haar dertig jarige zoon. We hebben een
mooie kamer met goed bed en een mooie badkamer. Dan weer terug naar het centrum om verder te
wandelen. Het is vandaag zonnig weer dus nu foto’s maken want het gaat morgen
100% regenen. Nu is het ook nog lekker weer. We wandelen naar een wijnwinkel
die ons via planet en tripadvisor is aangeraden. Daar zou je allerlei wijen
kunnen proeven en dan ook kopen. We hadden de winkel vanmiddag al gezien, mala
uva, maar hij was dicht tot 6 uur. Nu wel open. Het is een winkel vol met
flessen wijn, er staan ook een vijftal tafeltjes waar je wat kan eten. Ook
allerlei andere producten te koop: foie gras olie azijn enz. Alles erg duur
zien we al snel. Als we de man die ons ontvangt vragen of we kunnen proeven
zegt hij dat we alleen wijn van zijn wijngaard kunnen proeven. De andere vele
wijnen niet. Heel vreemd en niet wat we gelezen hebben. We besluiten zijn rosé
en zijn rode wijn te proven. Paragoce genaamd. Beiden redelijk van smaak maar
niet groots en de rode wijn uit 2020 kost 14 euro. Ver boven de prijs. Nee dit
is niet de plek die we zochten. Ook de behandeling die we krijgen is beneden de
maat. Dus glas opdrinken en weer weg. Dan verder rondwandelen en tot slot een
leuk en ruim café aan het plaza mayor ingegaan. Binnen zitten veeel oudere
dames gezellig te kletsen en drinken. De obers zijn aan de oudere kant en prima
en achter de bar staat een man met mondkapje, maar niet over neus, die er wat
vreemd uit ziet maar erg monter is. We
nemen een witte wijn en een rose en genieten van de mooie antieke inrichting
met ook een aantal grote mooie beelden. Erg gezellig en niet duur, 2 euro voor
een glas wijn. Dan is het tijd om rustig aan naar huis te gaan en om ons netjes
aan te kleden om te gaan eten bij El Horno de la Parilla de San Lorenzo, een
heel oud restaurant gevestigd in een zeer oude grote kelderruimte vlak bij ons
huis. Dus Jasje aan das om en Marijke netjes opgedoft. Het restaurant is
inderdaad onwaarschijnlijk qua setting. Een veelheid aan onderaardse gangen,
allemaal zeer chique ingericht met ook vele afgescheiden ruimtes. Wij worden in
een deel geet wat wat groter is, onderdeel van een langere gang. Maar met
allerlei fraaie nissen met glas in lood ramen en beeldjes. Zie de foto’s. We
wanen ons eeuwen terug. De obers zijn keurig in soort livrei en dragen
,mondkapjes, hoewel dat toch is afgeschaft gisteren. Maar goed. Ze hebben geen
menu alleen a la carte. We nemen ieder een voorgerecht maar ze begrijpen meteen
dat we dat samen willen delen. Dus eerst krijgen we lamsleverpaté met sausjes,
heerlijk met twee bordjes en daarna heerlijk squidjes in inktsausje. Daarna
beiden het signatuur gerecht van het restaurant: in een houtvuuroven gegrilld
zuiglam vlees. Heerlijk zacht en prima knapperig geroosterd. Erbij een rueda
José Pariente, wit en toch nog ook een
flesje rode ribera del duero pinna fidelis crianza vendimia manual 2018. Een
tikje erover toch want we hadden al twee glaasjes wijn op vandaag. Maar het was
een erg feestelijk gebeuren. Je mag dit restaurant niet missen als je in
Valladolid bent. Qua setting vooral.
Dan naar huis, drie minuten lopen en hard slapen! Beetje
trop bu!
22 april, vrijdag.
Gisteravond is het gaan regenen en dat duurt al hele nacht
en gaat ook vandaag hele dag nog duren. De temperatuur is gezakt naar drie tot
zes! Graden en het waait kil en hard.
Dus een dag om binnen te zijn. We gaan dus drie musea
bezoeken. Eerst om de hoek bij ons naar elmuseo de san Joaquin y Santa Ana, die
in de kerk drie Goyas heeft hangen en waar je naast de kerk het monasterio kan
bezoeken. Daar zie je heel mooi alle kleine kamertjes waar vroeger de paters
woonden. Deze kamertjes zijn nu met glas afgesloten en erin staan allerlei
relieken. Veel kasuifels maar ook schilderijene en beelden en ook
schrijftafeltjes, leken en altaardoeken. Heel mooi en het is er geheel
verlaten. We genieten van het bijzondere museum. Er is nog een andere
verdieping met twee zalen waarin veel houten beelden staan. Een zaal met een
aantal Inmaculada Concepcion beelden. Met Maria op een drak eentje en veel met
Maria op drie of meer kinderhoofdjes. De symboliek begrijp ik niet helemaal.
Het gaat erom dat alleen Maria is geboren zonder erfzonde zoals alle andere
mensen dat zijn (volgens het RK geloof). Ook staan er beelden van engelen en
zijn er twee schilderijen met een engel waarop staat SPQR. En aantal mooie
schilderijtjes en vreemde beeldjes. Ook jurkjes die jezus beeldjes aankrijgen.
Er is ook een indrukwekkend heel groot beeld van een gestorven christus in een
glazen kist. Heel levensecht met blauwe voeten, gaten in voeten en handen en in
borst, overal bloedstrepen over zijn gezicht.
En een vreemd schilderijtje met de heilige maria uit Chili
die met een jeugdige jezus aan het dobbelen is!!
Een museum wat je niet mag missen. In de kerk is de cantate
van Mozart en Salieri, K477 uitgevoerd in 2016 voor de burgers van Valladolid.
Die was terug gevonden in Praag in december 2015.
Dan op weg naar de kathedraal om het museum daarbij te
bezoeken. Het is achter de kerk in een grote ruimte die kennelijk klooster was.
Met grote kamers met mooi geschilderde plafonds. Meteen valt een beeld op van
een man in zwarte jurk, san Felipe Neri. Levensecht. Ook een prachtig kastje
met veel beschilderde vlakken valt op. In elke zaal zijn een aantal puntvormige
nissen waarin beelden staan. Opvallend is een beeld van een naakte jonge man
met mooi klein penisje, die de aartsengel Gabriël moet voorstellen. Zonder
vleugels. De beelden zijn vaak erg mooi.zie foto’s. Dan enkele zalen met retabels,
altaar achterkanten Sommigen enorm fijn beschilderd. Na twee uur is ook dit
museum gezien. Je zou veel langer moeten blijven en niet zoveel achter elkaar
moeten zien natuurlijk. Elk werk is een kunstwerk.
Dan een kopje koffie drinken en een heerlijk broodje
iberico ham eten bij een olibher vestiging. Er Hangen veel fotos van de drie
generaties olijfolie makers en hammakers en snijders, En er is tV waarop een
golfwedstrijd waar een Fin na twee dagen bovenaan staat. Vreemd dat wij niet
kunnen golfen als Nederlanders. Het is een fraaie winkel aan Plaza Mayor. We
kopen er ook nog een blik olijfolie!. Intussen blijft het gietregenen en is het
ijskoud!
Dan naar ons laatste museum, het Museo de Escultura wat
deels in een oude kerk en klooster is gehuisvest die Isabel en Ferdinand hebben
gebouwd. Erg mooi gebouw, wel heel erg versierd. In het mseum staan beelden van
hout maar ook marmer, vanaf de vijftiende eeuw. Onwaarschijnlijk mooi en teveel
om te vertellen. Het gebouw zelf met de vele houten bewerkte plafonds is al een
kunstwerk. Het is groot met tien of elf zalen Heel mooi is alles neer gezet,
niet op elkaar gepropt. Met goede uitleg erbij ook.
In Spaans en Engels. Wij genieten enorm Zie de vele
foto’s. Dan nog even naar het gebouw ertegenover waar een merkwaardig geheel te
zien is over het leven in Napels en over de kerststallen daar. Je ziet achter
glas een hele verzameling beeldjes van het leven van de mensen in Napels uit de
achttiende eeuw. Met marktkooplui, kroegjes, straatzangers enz enz. En ook een
groep met de drie koningen, olifanten, kamelen enz. En een film over het Napels
van nu en toen ik geloof van Pasolini.
Na deze zware musea bezoeken is het tijd voor een
wandeling nog altijd met paraplu door de regen naar een leuk café tje in de
buurt van het restaurant waar we gaan eten. Een leuke jonge vrouw achter de tap
helpt mij en vraagt waar ik vandaan kom. Olanda, zij is daar geweest een tijd
en wel in Breda. Ik zeg dat wij uit Den Bosch komen wat ze goed kent. Wereld is
klein. Ik neem een, later nog een, rode vermut uit Spanje. Marijke een rosé en
later een witte wijn, rueda.
Dan naar ons besproken restaurant. HacheQu Een restaurant
met fusion eten want de chef is geloof ik Peruaans. Als we om even voor negen
uur aankomen zitten er vier mensen aan tafeltje en nog elders twee. Het
restaurant is behoorlijk groot, en heel charmant en modern ingericht. We
krijgen een tafeltje in een hoek, maar wel prettig. Veel edekte tafels. Een
vriendelijke goed Engels sprekende man verwelkomt ons. Wij nemen natuurlijk het
degustatie menu van 35 euro. Eerst een heerlijke ceviche met tomaat en citroen
uiteraard en ik denk makreel inktvis en nog een visje, baars?. Dan drie heerlijke
dumplings gevuld met een ragout met langoustine, dan een rijstgerecht met kas
erover en dan een langzaam gegaard stukje varkensvlees, iberico met een
heerlijk sausje op basis van pompoen en cheesecake met ijs en honingsausje toe.
Alles werd in telkens andere heel fraaie kommen of borden opgediend. Een kom
uit de VAR en de andere borden uit Engeland.
Weer met een José Pariente 2021 rueda erbij!!
Tot onze verbazing liep het restaurant lang niet vol.
Onverdiend gezien de hoge kwaliteit en de goede prijs en de prima service en
mooie setting.
Om elf uur waren we klaar met eten en ook vermoeid!
Terugwandelen door nog altijd regen maar droog onder de fraaie galerijen van de
stad en dan meteen slapen. Morgen een lange reis naar de kust.... nee we hebben
besloten om die reis te halveren en geen drie maar twee nachten in O Grove te
verblijven. Het weer blijft nl toch heel slecht dus de atlantische oceaan kust
is niet al te uitnodigend. We gaan slapen in Verin een plaats op 250 km van
Valladolid. Valladolid was ook weer een speciale belevenis, met name de musea.
En de air b en b bij Martha prima en vriendelijk.
23 april, zaterdag.
Vandaag zijn Mop en mijn vader getrouwd, in 1940, 82 jaar
geleden!! Toen was er ook oorlog in Europa. Hoop dat het nu niet zo catastrofaal
wordt als toen.
We zijn 8 uur wakker, opstaan douchen koffie drinken met
Martha en dan de auto ophalen die veilig in de garage staat. En op weg naar
Verin of all places. We rijden over een grote weg die erg rustig is naar de
A52. Onderweg zien we enorme velden met windmolens die op een heuvelrug staan
op ongeveer 1100m hoogte het stormt en regent ook. Om ons heen zien we vele
bergen met sneeuw bedekt We klimmen zelf ook naar boven de 1200 meter . We
stoppen even om een kop koffie en een broodje te eten en dan ga ik rijden, als
het weer nog ijziger wordt. Het is op gegeven moment 0 graden. En veel sneeuw
in de bergen, de Cabrera bergen. We gaan de grote weg af naar de N 525 op en
zien langs de weg regelmatig mensen wandelen die op weg zijn naar Compostella!!
In regenkleding met bivakmutsen op in regen en storm en kou. Brrrr het weggetje
is prachtig enerzijds sneeuw hogerop maar anderzijds veel paarse heideplanten
en gele brem. Prachtig ondanks het vieze weer. Dan loopt de weg plotseling dood
en gaan we een wel heel klein weggetje op. We draaien na een km maar om en
rijden stukje terug naar de A52 en daarop naar het plaatsje Verin. Dat ligt in
het Monterrei wijngebied. We zien kleine wijngaarden. Verin is een erg lelijk
stadje. Niet echt klein en met ook een ouder stuk. We volgen de wijzers naar
bodegas maar die zijn allemaal potdicht. Vreemd. Dan maar naar ons hotel: O
Retiro do Conde. Een heel erg charmant en ook oud landhuis met prachtige grote
tuin en aantal mooie buitenterrasjes. De struken staan mooi in bloei en er
staan aantal grote palmen en een heel oude muur om het grote terrein. Het was
ooit een termaal gebeuren. Mooie “gangen”van metalen bogen waaromheen de
druiven dadelijk gaan slingeren. Er staan oude wijnstokken overal naast. De
tuin heeft mooi geschoren heggen en alles is erg verzorgd. Binnen is het heel authentiek
en mooi, onze kamer is ruim met mooie badkamer. We checken in en gaan dan terug
naar Verin om wat te eten. We vinden een restaurant aan het riviertje wat
erdoor stroomt maar helaas is het aan de waterkant vol dus zitten we bij het
bar gedeelte. Ook prima. We nemen een menu van 15 euro wat goed is en een
flesje moterrei wijn die prima is. Crego e Monaguillo, van treixadura en
albarino druiven. Daar gaan we naar op zoek na ons eten. We hebben de auto wat
op afstand geparkeerd overigens. Centrum zat dicht ivm markt. Na ons prima eten
lopen we naar de supermarkt ecoscy of zoiets(Marijkenaam) We kopen daar een
twaalftal wijnen uit deze streek en hopen dat velen met ons daarvan mogen genieten!
Of misschien bewaart marijke ze voor zichzelf!
Dan naar ons mooie hotel waar later nog meer Hollanders
blijken te logeren. Ik ga met Marijke in een prachtige portico zitten die wel
is afgesloten met open klapbare ramen. Met uitzicht op fraaie tuin met
rhododendrons en palmen en op de bergen vlakbij. Ik schrijf de blog bij tot nu!
Dus drie dagen herinneringen ophalen met behulp van de foto’s het is nu droog
en het was in het dorp zelfs even zonnig met 16 graden. Ik zie nu blauw stuk
lucht met wel enkele kleine pikzwarte wolkjes. Morgen gaat het weer regenen..
Maandag wordt het droog en wellicht ook wat zonnig als we aan zee zitten. Eten
hoeven we vanavond niet meer. Allen wat eigen meegenomen iberico ham en wijn!
Genoeg nu. Het Hotel is verder leeg, de eigenaar is zojuist vertrokken. De
andere gasten zijn gaan eten . Dus flesje open en proost op onze reis. Gisteren
hebben we op Ulrich gedronken, die op de Gouden heuvel is geboren bij Rudolph.
Met de keizersnede in Jeroen Bosch maar hij is nu op de boerderij. De eerste
boreling daar na Jan in 1917!!! 105 jaar geleden. Het kan raar lopen.
Maar zij gaan begin mei vertrekken.
Marijke heeft de wijn geopend: Terrada uit Monterrei. Godella druif en Treixadura en Albarino. Proost.
24 april, zondag
Jami jarig.75 ! we hebben hem gefeliciteerd. Hij zit
in Spanje in huis van annemarie en viert daar met hen feest. Dochter Frederique
isook 24 april geboren!
Wij zijn op tijd op in ons prachtige hotel. Rustig douchen
en dan op weg naar eerst Santiago de Compostella. Het weer is veel beter nu. Marijke
rijdt en we hebben alleen maar snelweg zonder verkeer. Door een prachtige
natuur, met bergen aan de kanten, veel bos en ook veel akkerland. Geen
wijngaarden tot vlak bij Santiago.
Santiago is een stad met minder dan 100.000 inwoners, even
groot als Caceres. We vinden eenvoudig een parkeerplaats onder de grond vlakbij
het oude centrum. Dan even wandelen naar het centrum. Door de Rua de Gomez Ulla
omhoog naar het Praza de Galicia en dan de oude stad in. Dat is weer bijzonder
fraai met ook hier een aantal mooie hoogteverschillen zodat de gebouwen en
pleinen prachtig uitkomen. We gaan via de praza do Toural de rua do Vilar in
De smalle oude straten in het centrum hebben hier ook aan
meestal beide kanten een gaanderij die overdekt is. Hier niet op zuilen maar op
bogen en het is lager dan in Valladolid. Ouder denk ik ook. De vele oude panden
zijn bijna allemaal tot winkeltjes en café tjes en restaurantjes omgebouwd die
er allemaal heel pittoresk en gezellig uitzien. En overal is het ook hier weer
vol! We duiken een leuk koffiehuisje in om een cortado te drinken met een
amandeltaartje. Heerlijk. Dan door naar de kathedraal. Maar we stuiten op een
grote en luidruchtige groep protesterenden! Met vele vlaggen en spandoeken. We
bergijpen eerst niet waartegen ze protesteren of waarvoor ze zich inzetten.
Maar dan zien we dat de vlaggen Galicische vlaggen zijn en dat ze spandoeken
dragen met Independencia erop en met Wij behoren tot het Koninkrijk Galicië. De
groep verplaatst zich al roepend ook naar het grote plein voor de kathedraal
waar ook het parlementsgebouw van Galicia staat. Wij draaien de rua Franco in
en lopen daardoorheen naar het plein Praza do Obradoiro. Daar staat het nu vol
met de demonstranten en hoog op de trappen en het bordes voor de kerk staan de
leiders toespraken te houden. Wij glippen langs de meute heen en klimmen naar
de rua da fonseca en omhoog naar het Praza da Praterias waar het ook druk is
maar met toeristen ; er zijn een aantal barretjes en tersajes. Nog weer wat
treden hoger kom je op het nog grotere plein voor de ingang van de kathedraal.
Daar staan veel mensen in een lange rij te wachten tot ze in de kerk mogen die
nu vol is.Praza da Quintana. De kerk is heel fraai van buiten en weer erg
opgesierd met allerlei versieringen en beelden. We besluiten het maar te laten
zo en niet in de lange rij te gaan wachten. Genoeg kerken gezien deze reis. We
klimmen nog weer wat trappen op naar een pleintje voor het casa da Parra en
draaien dan linksom naar de achterkant van de kerk, het Praza da Inmaculada op
en dan de stad verder weer in door de smalle en zeer pitoreske straatjes. We
lopen over prachtige oude pleintjes en door stratjes met mooie oude gebouwen:en
via de rua da troia belanden we in een kerkje. En lopen langs de oude mercado.
Nu dicht maar op andere dagen vooral in gebruik als plek voor eettentjes naast
wat winkels. We komen via het Praza da Universidade in de rua das orfas en
bezoeken het gelijknamige kerkje, foto van negende statie. En van beelden van H
Theresia. Dan de oude stad weer uit en naar de auto terug. We hebben de
verleiding weerstaan om op terrasjes te gaan zitten. We moeten nog naar O
Grove. Vreemde ervaring was de demonstratie voor onafhankelijkheid van Galicia!
Raar volk die Spanjaarden wat dat betreft. Eerst al die
onafhankelijkheidswensen gezien in Catalonië en nu weer hier.
De auto staat er nog keurig en wij rijden met mij aan het
stuur over weer brede wegen over vele viaducten naar O Grove. Langzaam zien we
de wijngaarden koemen! Hier groeien ze de druiven allemaal hoog over draden en
ook zijn er veel wijngaardjes op terrasjes. En de wijngaarden zijn meestal erg
klein vergeleken bij andere landen, met name natuurlijk Z Afrika en Amerika
maar ook de wijngaarden in Frankrijk lijken veel groter.
Het landschap is verder prachtig met veel
hoogteverschillen. Vandaag reden we toch weer een deel boven de 1000 meter. Nu
is het veel lager, zo tussen de 150 en 50 meter hoog. O Grove is een klein
dorpje , wel erg op toeristen ingesteld met veel huizen voor vakantiegangers
maar prachtig langs de estuaria gelegen met veel fraaie zandstarnden. Het ligt
op een schiereiland en er vlak naast ligt een eilandje, Toja wat met een oude
brug ermee verbonden is. Wij zoeken eerst ons huisje op. We moeten in een
straatje zijn waar geen auto door kan rijden en de sleutel vragen bij een
pizzaria, Top Pizza waar de echtgenoot woont van onze verhuurster. Na enig
zoekn vinden we het en een zeer vriendelijke man, blijkt Argentijn, achter de
balie stuurt zijn dochter mee om het huisje te laten zien. We moeten wel drie
trappen op klimmen! Het huisje is klein maar prima. Met keukentje badkamer
slaapkamer en kleine woonkamer en een lang balkon wat wel smal is, een stoel
breed ongeveer. Je kan er wel op zitten met een tafeltje. Het uitzicht is over
wat huizen heen naar de schitterende baai waarin bootjes liggen en ook veel ,
ik denk mosselbanken, liggen. En verderop weer een landtong. Heel mooi.
Wij gaan eerst wat rondrijden en proberen een klein
tapasje te eten maar alles gaat net dicht.e gaan naar restaurantje aan de
jachthaven waar ze iets te eten zouden hebben. Daar zien we grote groepen
oudere mensen die allemaal gaan varen in catamarans met glazen bodem. Een drukte
van jewelste. Helaas is er toch geen hapje alleen een rias baixasje. Dan maar het eilandje rondrijden. Eerst even
naar Tuja eiland. Mooie huizen en enkele chique hotels en zelfs een leuke
golfbaan met greens tegen de zee aan. We weerstaan de verleiding alweer en
rijden dn het grotere schiereiland rond. Heel mooie stranden, ook veel
wadachtige gronden met waders. We zoeken ook bodegas omdat er borden staan met
ruta de vinos maar zien die niet. We gaan nog een drankje drinken op een terras
aan het strand. Bij een hotel. Erg fraai en in de zon! Het is nl nu 19 graden!
Een heel romantisch tochtje toch ook door delen waar geen toeristen schijnen te
komen met leuke arbeidershuisjes op aaa locatie aan de zee. Dan naar huis en
omkleden want we hebben besproken in een redelijk net restaurantje vlakbij ons
huisje.
We eten zeevruchten natuurlijk: eerst allebei inktvis die
even gestoomd is en dan in olie verhit. Heel lekker. Dan marijke Almechas in
prima saua en ik scheermessen die uiterst goed zijn gegaard en heel zacht en
smakelijk zijn. In wijn gestoofd denk ik. Koffie na en dan naar huis. Alweer
een erg drukke dag!! Morgen langs de wijngaarden. Sparta staat weer helemaal
onderaan omdat alle concurrenten gewonnen hebben en zij verloren. Dat wordt degraderen
de sukkels.
25 april, maandag
Vanmorgen rustig opgestaan met de zon door de ramen en met
mooi uitzicht op de haven.
We gaan naar Cambados twintig kilometer verderop, Noord
Oost. Dat is de hoofdstad van dit wijngebied hier, onderdeel van Rias Baixas, Val
do Salnes. We rijden heen over de snelweg, ag 41. Door het practige landschap.
Cambados is een stadje met een leuke oude kern en ligt aan de zee. Veel
vakantie huizen en ook flats.
We rijden naar het centrum en vinden vlakbij de haven een
grote parkeerplek, gratis. We wandelen dan langs de zee door een parkje naar
een oud gebouw waarin de toerist info zit. Goed aangegeven maar dicht op
maandag. Gelukkig is er een kaart opgehangen zodat we eenvoudig onze weg naar
het grote oude plein, Praza Fefinanes en de daarop uitkomende oude straat kunnen vinden. Het
is vandaag prachtig zonnig weer, ongeveer 18 graden maar in de zon lekker warm.
We wandelen door het oude straatje, Calle Real, waar een aantal hotels liggen en
een aantal restaurantjes en winkels. Helemaal op het eind van de straat is een
vinoteca Laya annex bar en restaurantje. Met een terras op het plein zelf. Daar
kun je allerlei soorten wijn uit deze regio kopen maar helaas niet proeven. We
krijgen zo wel een goede indruk welke chateaux of hoe je het hier ook noemt, er
zijn en ook een idee van de prijzen. Wij gaan eerst in de straat lekker in de
zon zitten bij een koffiehuis annex bakkertje, met ook wat patisserie al is dat
niet veel vandaag. We drinken een super kopje cortado, ik twee, en nemen een
soort zoet brrodje wat ook prima is. De zon verwarmt ons na enkele ijskoude
dagen weer eens! Dan naar het plein. Daar ligt Adega palacio, een wijnhuis dat
je kan bezoeken. Maar er is net een bus toeristen aangekomen die erheen gaat.
En je moet fors betalen voor een rondleiding en wat proeven. Dat slaan we dus
over. Dan naar de wat hogerop gelegen mooie oude kerk, de San Benito toegewijd
aan san benito die in Nursia in Italië is geboren in 480 en overleed in Monte
-Casino op 63 jarige leeftijd. Hij heeft de orde van de Benedictijnen opgericht
die zich richtte op gezondheid en Cultuur. We dwalen dan nog gezellig door wat
kleine achteraf straatjes, kopen een klein geschenkje voor Minimiem en
bewonderen enkele oude torens die aan huizen zijn gebouwd en ook enkele van de kleine
huisjes op zuilen die bij een aantal huizen staan en typisch zijn voor deze
streek. Je ziet ze oop op wijngaarden staan. Waarvoor ze dienen is ons nog niet
duidelijk. Gan we navragen. Dan lopen we langs een wijn koper die allerlei
wijnen in de aanbieding heeft ook uit het vat maar je kan er weer niet proeven.
Ook wippen we binnen bij een hotelletje annex wijnwinkel tegenover ons
koffietentje, Tienda Real en daar kopen we drie flessen albarino zonder etiket.
Wij besluiten als Hollanders eerst eens te gaan kijken bij de supermarkt in Sanxenxo,
vlak bij O Grove . We kennen nu de bekendste merken/chateaux en de prijzen bij
de vinoteken... Dus op weg naar dat stadje. Daar ligt ook een wijnhuis/gaard
die we willen bezoeken, Adega Eidas. Sanxenxo gaan we langs een weg meer
binnendoor bereiken. Door de schitterende wijngaarden op de terrassen hier en
altijd met de wijnstokken en planten hoog boven de grond over lange lijnen
tussen houten of stenen peilers groeiend. Als daken van druivenstokken. Heel fraai.
We gaan eerst even naar de Carrefour in het dorp, even erbuiten dus, en vinden
daar wat we zoeken: veel verschillende Rias Baixas wijnen en veel uit deze
subregio. Waarvan een aantal zelfs in de aanbieding. Het NOZ gevoel bespringt
ons. We slaan een klein voorraddje in om mee te nemen naar Den Bosch en ook wat
flessen voor in Pontreau met de lieve kindjes. En ook paar kazen uit deze
streek. Dan naar het redelijk grote dorp om er wat te lunchen. Na enig gezoek
vinden we vlak bij zee een parkeerplekje.Het stadje heeft een heel mooie en moderne boulevard met een
aantal restaurantjes en veel vakantie huizen en flats. En een pier met op het
uiteinde een groot restaurant wat vandaag helaas dicht is zoals zoveel op
maandag in Spanje.
We wandelen langs de boulevard en na enig delibereren gaan
we aan de boulevard in de zon zitten aan een tafeltje bij Taperia a Tasquina.
Dat ligt naast twee andere restaurantjes . Er zit een echtpaar al te eten. We
haddden eigenlijk een restaurantje verderop willen bezoeken maar daar waren de
tafeltjes in de zon allemaal bezet. Waarom we dit restaurant nu kiezen blijft
onduidelijk. Maar als wij er eenmaal zitten en de eigenaar heel enthousiast een
kleedje van papier over ons tafeltje heeft gelegd komen plots meer mensen op
het terras zitten. Wij bestellen elk een entrante, Marijke gambas fritas en ik
chipirones fritos. Om te delen. En zie de eigenaar brengt eerst twee bordjes
voor ons met een grote schaal warm gebakken garnalen en pas als die op zijn een
bord met heerlijk gefrituurde chipirones. Heel invoelend! Beide porties zijn
heel ruim zodat we er lekker lang over doen. De kwaliteit is echt heel goed.
Erbij ieder twee galaasjes Albarino en de middag is weer goed begonnen.
Na dit feestje willen we naar onze wijngaard maar bij de
supermarkt hadden we al gemerkt dat onze telefoon stuk was!! Hij gaat niet aan.
Wat we ook doen. Kaartje eruit en erin enz. Een ramp want je bent echt een
beetje gewend aan de telefoon als richting aangever. We kunnen dus de weg naar
de wijngaard niet opzoeken. Hebben ook geen adres. Dan maar naar huis. Marijke
wil graag langs de zee rijden, over een klein en fraai weggetje de po 308/316.
Dat lukt en we zien een heel mooi stukje kust met schattige strandjes en ook
aantal campings en veel mooie vakantiehuizen maar ook wildere stukken natuur.
Uiteindelijk omen we om half vijf in O Grove aan. Ik ga boven zoeken op de Ipad
naar een telefoonwinkel om de tel. Te laten repareren. We vinden niet ver weg,
drie minuten lopen, een winkel. Die gaat om vijf uur open. Om vijf uur nog
niets en ik klaag al over de onjuiste info die je hier soms krijgt. Mar zie een
minuut na vijf komt een heel vriendelijke jonge vrouw de winkel openen. Hoera.
Marijke toont het gewonde en zieke instrument. Zij vraagt de sim code, die
heeft Marijke!! Ze tikt die in en schuift aan het toestel en zie alles werkt!! Wat
was er nu gebeurd: het licht van het scherm was helemaal uitgezet. Hoe? Marijke
zegt dat zij dat al eens eerder bij iemand anders had uitgevonden en ze
begrijpt niet er niet aan gedacht te hebben. Blij en gerustgesteld gaan wij de
winkel uit. Geen nieuwe tel hoeven kopen, kosten nul.haha. dan naar huis en ik
ga mijn post doorwerken voor d66 commissie en de blog maken. Tot half acht. Om
negen uur klein tapasje eten en dan naar bed! Ik heb mijn boek “de wapens neer”uit.
Moet je wel lezen. Zeker nu.
Adriaan belt nog op. Het gaat goed al heeft de oorlog ook
negatief effct op zijn werk. Kinderen hebben vakantie. Allen verheugen zich op
de week in Pontreau! Zaterdag zien we elkaar weer! Ook Maas en Suus en
consorte! Er is goed weer voorspeld dus dat gaat mooi worden. Nu een glaasje
Rias Baixas!
Het kleine tapasje werd toch een restaurantje, Museo,
naast het restaurant van gisteren. Wij zijn eerst helemaal alleen en dat blijft
ook zo. Toch is het een leuke zak met vriendelijke ensen en het eten is ook
prima. Marijke laat de grote bak vol kreeften de bak en wij nemen eerst samen
pimentos die prima zijn gemaakt. Gewoon eerst in gloeiend hete olie gooien 4
minuten en dan zout en peper erover.
Daarna nam ik om toch te proberen zes oesters van hier uit
de baaien. Het zijn heel andere dan in ile dóleron. Het zijn platte oesters met
een totaal andere smaak ook. Veel minder zilt meer jodium smaak. Lekker , en
dus geen vergelijk. Goed ze gegeten te hebben. Marijke at er overigens ook
drie. Dan hebben we mosselen, Mejillones a vapor die redelijk zijn maar iets te
lang gevaporiseerd waardoor ietsje droog. En nog berberechos die heerlijk zijn
en mooi gekookt. Een flesje ribeira corazon erbij en we zijn weer helemaal blij.
Om half twaalf naar bed. Je eet hier pas om half tien!
26 april, Hebe jarig.
Wij bellen Marius al vroeg maar hij is al aan het werk en
de kindjes naar de school en cress.
Dus ingezongen voor Hebe (arm kind) en ’s avonds gebeld
zonder gehoor. We zien ze zaterdag toch al. Mooie leeftijd drie!!
Dan zelf inpakken en via een mooie weg eerst langs de kust
naar Pontevedra wat redelijk groot is, en Ourense en dan door binnenland over
kleine weggetjes, de N 120 en later omdat de N120 is geblokkeerd over de N 536
naar Ons hotel in Borrenes waar we naar de vermaarde oude goudmijnen van Las
Médulas gaan kijken.
De wg loopt langs de Sil en door de canyon van de Sil en
door bergen tot 1000m weer. Het weer is redelijk soms zon soms buitje. We
rijden door deel van Rias Baixas en dan door Valdeorras gebied. A Rua is daar
de centrale plaats van en we gaan daar wat eten. De tocht is overigens erg
fraai met wel aldoor bochten en klimmen en dalen. Maar groot deel ook langs de
Sil en enkele grote stuwmeren daarvan. We passeren ook tien maal de rivier de
Lor overigens. Marijke rijdt eerst
anderhalf uur, dan koffie drinken en dan ik twee uurtjes, dus naar Rua. We
hebben een goed restaurantje gevonden maar bij aankomst blijkt het dicht op
dinsdag. Stond er niet. Via een leuke bar waar je niet kon eten kregen we het
adres van Meson de Poblon in dezelfde straat. Het is er helemaal vol als we
aankomen!! Met vooral werkers zo te zien met overalls en verf en andere tekenen
van ijver aan de kleren. Een werkelijk enorm grote en brede man is de eigenaar
en zegt dat we even moeten wachten. Er is ook nog een achter gedeelte met
terras maar ook dat is propvol. Iedereen lijkt het dagmenu te eten met wel drie
keuzes voor voorgerecht hoofdgerecht en toetje. En een fles wijn uit de
omgeving, rood. Als wij een tafeltje tegen de bar aan gekregen hebben wordt brood
gebracht en de fles rode wijn die gekoeld is en uit rua komt. De wijn is
overigens erg lekker en fris. De reus komt zeggen wat de keus is: wij begrijpen
er niet veel van en nemen maar iets wat klinkt als bekend. We dachten sopa
vooraf te krijgen maar er komt een heel grote schaal met veel erwten met
gekookt ei en ham en worst. Overigens prima van smaak en we eten het bijna
helemaal op!! Gezien de hoeveelheid niet mis. Daarna krijgen we een nog grotere
schal met dertig!! Grote gefrituurde sardines. Het bijzondere eraan is dat ze
ietsje zijn bedeegd wat lekker is en in het geheel niet behandek=ld dat wil
zeggen schoon gemaakt. Heel bijzonder dus je eet ze van kop tot staart op met
alles erop en erin. Haha. We nemen de uitdaging aan en verorberen ze in hun
geheel al doet Marijke af en toe nog wat moeilijk door een staartje te laten
staan of een kopje.haha. Ook deze grote
hap wordt opgegeten en ik dan nog een heerlijke torta Santiago, amandel.
Marijke heeft het gehad. Ook de fles wijn verdwijnt zomaar dit maal vooral in
mijn keel mdat Marijke het laatste stuk van 45 km gaat rijden. Het is alweer
een feestelijke maaltijd en het menu incl wijn en koffie kost ons 22 euro, voor
twee man!!Dat zijn nog eens prijzen. Lang leve hey binnenland van Spanje. We
zien vlaknij nog een supermarkt en ik besluit daar nog wat wijntjes te scoren
uit deze streek. Zo gezegd zo gedaan, twee rood zes wit uit Valdeorras.
Dan weer door de bergen over wat smalle weg en ook langs
de Sil, met een stop bij een stuwdam, naar ons hotel. Het blijkt een heel
aangenaam hotel in een mini dorp te zijn Met zwembad( niet nuttig nu) en een
grote schuur die heel erg gezellig en authentiek is ingericht als bar met grote
houtkachel,grove oude houten tafels en stoelen en banken en groot balken houten
dak. De eigenaar ontvangt ons en wijst onze kamer, wij zijn geloof ik enige
gasten maar niet zeker. We zetten spullen neer en kijken hoe bij las medulas te
komen. De eigenaar komt snel aanlopen en zegt gewoon rechtdoor hier en dan naar
het uitkijkpunt bij Olleran, een gehucht. Dat gedaan en we bereiken na veel
syijgen over smal weggetje een parkeerplaats bij het punt. Daar staat een man
met camper uit Nijmegen die ons vraagt of wij weten of de mijngangen morgen
open zijn. Op dinsdag zijn ze dicht. Wij lopen dan 800meter steil omhoog naar
het uitkijkpunt. Overal prachtige bergen begroeid met bossen en veel struikheide
zodat alles er paars uit ziet Daartussen nog brem. Bijhet uitkijkpunt ,
hijgend, zien we de onwaarschijnlijke kunstmatige bergpunten. Van oranje
kleurige steen. Vanaf 30 na christus tot ongeveer 250 hebben ze hier 19 miljoen
kilo goud gewonnen. Deels door afte graven en te spoelen deels door een
techniek die bestaat uit het uit elkaar laten vallen van gehele bergen. Dat
door in de bergen vele schachten te graven en die dan vol te laten lopen met
water zodat de berg uiteenviel. Je leest dat mannen hier maanden in de berg aan
het hakken waren zonder ooit buiten te komen. Onmenselijk. Ook waren er
regelmatig instortingen waarbij veel mijnwerkers omkwamen. Toch waren het geen
slaven maar mensen die half jaar als soort belasting moesten werken. Wat mensen
elkaar aandoen is ongelofelijk. Er staat precies aangegeven hoe de
verschillende gouddelvingstechnieken werkten Wel ongelofelijk staaltje van
Romeinse ingenieurs kunde. Ze groeven kanalen in de bergen die 0,2% afliepen en
waarin de modder met goud gewassen werd. Ze voerden het water aan vanaf de
bergen en riviertjes. Wij verbazen ons over dit bizarre en mooie landschap en
lopen na een uurtje weer terug. De mijnschachten gaan we maar niet in.
Dan terug naar ons hotel en een glaasje heerlijke Godello
drinken in de heel knusse bar. De glazen worden wel wat weinig vol geschonken
maar dat is maar beter ook. We krijgen er wel een broodje met ham bij. Ik
schrijf rustig aan de blog aan een echte hoge mooie tafel zonder veel rugpijn.
Dan slapen en morgen of eerst wat
wandelen of meteen naar Leon voor twee dagen.
Het kleine tapasje werd toch een restaurantje, Museo, naast het restaurant van gisteren. Wij zijn eerst helemaal alleen en dat blijft ook zo. Toch is het een leuke zak met vriendelijke ensen en het eten is ook prima. Marijke laat de grote bak vol kreeften de bak en wij nemen eerst samen pimentos die prima zijn gemaakt. Gewoon eerst in gloeiend hete olie gooien 4 minuten en dan zout en peper erover.
Daarna nam ik om toch te proberen zes oesters van hier uit
de baaien. Het zijn heel andere dan in ile dóleron. Het zijn platte oesters met
een totaal andere smaak ook. Veel minder zilt meer jodium smaak. Lekker , en
dus geen vergelijk. Goed ze gegeten te hebben. Marijke at er overigens ook
drie. Dan hebben we mosselen, Mejillones a vapor die redelijk zijn maar iets te
lang gevaporiseerd waardoor ietsje droog. En nog berberechos die heerlijk zijn
en mooi gekookt. Een flesje ribeira corazon erbij en we zijn weer helemaal blij.
Om half twaalf naar bed. Je eet hier pas om half tien!
26 april, Hebe jarig.
Wij bellen Marius al vroeg maar hij is al aan het werk en
de kindjes naar de school en cress.
Dus ingezongen voor Hebe (arm kind) en ’s avonds gebeld
zonder gehoor. We zien ze zaterdag toch al. Mooie leeftijd drie!!
Dan zelf inpakken en via een mooie weg eerst langs de kust
naar Pontevedra wat redelijk groot is, en Ourense en dan door binnenland over
kleine weggetjes, de N 120 en later omdat de N120 is geblokkeerd over de N 536
naar Ons hotel in Borrenes waar we naar de vermaarde oude goudmijnen van Las
Médulas gaan kijken.
De wg loopt langs de Sil en door de canyon van de Sil en
door bergen tot 1000m weer. Het weer is redelijk soms zon soms buitje. We
rijden door deel van Rias Baixas en dan door Valdeorras gebied. A Rua is daar
de centrale plaats van en we gaan daar wat eten. De tocht is overigens erg
fraai met wel aldoor bochten en klimmen en dalen. Maar groot deel ook langs de
Sil en enkele grote stuwmeren daarvan. We passeren ook tien maal de rivier de
Lor overigens. Marijke rijdt eerst
anderhalf uur, dan koffie drinken en dan ik twee uurtjes, dus naar Rua. We
hebben een goed restaurantje gevonden maar bij aankomst blijkt het dicht op
dinsdag. Stond er niet. Via een leuke bar waar je niet kon eten kregen we het
adres van Meson de Poblon in dezelfde straat. Het is er helemaal vol als we
aankomen!! Met vooral werkers zo te zien met overalls en verf en andere tekenen
van ijver aan de kleren. Een werkelijk enorm grote en brede man is de eigenaar
en zegt dat we even moeten wachten. Er is ook nog een achter gedeelte met
terras maar ook dat is propvol. Iedereen lijkt het dagmenu te eten met wel drie
keuzes voor voorgerecht hoofdgerecht en toetje. En een fles wijn uit de
omgeving, rood. Als wij een tafeltje tegen de bar aan gekregen hebben wordt brood
gebracht en de fles rode wijn die gekoeld is en uit rua komt. De wijn is
overigens erg lekker en fris. De reus komt zeggen wat de keus is: wij begrijpen
er niet veel van en nemen maar iets wat klinkt als bekend. We dachten sopa
vooraf te krijgen maar er komt een heel grote schaal met veel erwten met
gekookt ei en ham en worst. Overigens prima van smaak en we eten het bijna
helemaal op!! Gezien de hoeveelheid niet mis. Daarna krijgen we een nog grotere
schal met dertig!! Grote gefrituurde sardines. Het bijzondere eraan is dat ze
ietsje zijn bedeegd wat lekker is en in het geheel niet behandek=ld dat wil
zeggen schoon gemaakt. Heel bijzonder dus je eet ze van kop tot staart op met
alles erop en erin. Haha. We nemen de uitdaging aan en verorberen ze in hun
geheel al doet Marijke af en toe nog wat moeilijk door een staartje te laten
staan of een kopje.haha. Ook deze grote
hap wordt opgegeten en ik dan nog een heerlijke torta Santiago, amandel.
Marijke heeft het gehad. Ook de fles wijn verdwijnt zomaar dit maal vooral in
mijn keel mdat Marijke het laatste stuk van 45 km gaat rijden. Het is alweer
een feestelijke maaltijd en het menu incl wijn en koffie kost ons 22 euro, voor
twee man!!Dat zijn nog eens prijzen. Lang leve hey binnenland van Spanje. We
zien vlaknij nog een supermarkt en ik besluit daar nog wat wijntjes te scoren
uit deze streek. Zo gezegd zo gedaan, twee rood zes wit uit Valdeorras.
Dan weer door de bergen over wat smalle weg en ook langs
de Sil, met een stop bij een stuwdam, naar ons hotel. Het blijkt een heel
aangenaam hotel in een mini dorp te zijn Met zwembad( niet nuttig nu) en een
grote schuur die heel erg gezellig en authentiek is ingericht als bar met grote
houtkachel,grove oude houten tafels en stoelen en banken en groot balken houten
dak. De eigenaar ontvangt ons en wijst onze kamer, wij zijn geloof ik enige
gasten maar niet zeker. We zetten spullen neer en kijken hoe bij las medulas te
komen. De eigenaar komt snel aanlopen en zegt gewoon rechtdoor hier en dan naar
het uitkijkpunt bij Olleran, een gehucht. Dat gedaan en we bereiken na veel
syijgen over smal weggetje een parkeerplaats bij het punt. Daar staat een man
met camper uit Nijmegen die ons vraagt of wij weten of de mijngangen morgen
open zijn. Op dinsdag zijn ze dicht. Wij lopen dan 800meter steil omhoog naar
het uitkijkpunt. Overal prachtige bergen begroeid met bossen en veel struikheide
zodat alles er paars uit ziet Daartussen nog brem. Bijhet uitkijkpunt ,
hijgend, zien we de onwaarschijnlijke kunstmatige bergpunten. Van oranje
kleurige steen. Vanaf 30 na christus tot ongeveer 250 hebben ze hier 19 miljoen
kilo goud gewonnen. Deels door afte graven en te spoelen deels door een
techniek die bestaat uit het uit elkaar laten vallen van gehele bergen. Dat
door in de bergen vele schachten te graven en die dan vol te laten lopen met
water zodat de berg uiteenviel. Je leest dat mannen hier maanden in de berg aan
het hakken waren zonder ooit buiten te komen. Onmenselijk. Ook waren er
regelmatig instortingen waarbij veel mijnwerkers omkwamen. Toch waren het geen
slaven maar mensen die half jaar als soort belasting moesten werken. Wat mensen
elkaar aandoen is ongelofelijk. Er staat precies aangegeven hoe de
verschillende gouddelvingstechnieken werkten Wel ongelofelijk staaltje van
Romeinse ingenieurs kunde. Ze groeven kanalen in de bergen die 0,2% afliepen en
waarin de modder met goud gewassen werd. Ze voerden het water aan vanaf de
bergen en riviertjes. Wij verbazen ons over dit bizarre en mooie landschap en
lopen na een uurtje weer terug. De mijnschachten gaan we maar niet in.
Dan terug naar ons hotel en een glaasje heerlijke Godello
drinken in de heel knusse bar. De glazen worden wel wat weinig vol geschonken
maar dat is maar beter ook. We krijgen er wel een broodje met ham bij. Ik
schrijf rustig aan de blog aan een echte hoge mooie tafel zonder veel rugpijn.
Dan slapen en morgen of eerst wat
wandelen of meteen naar Leon voor twee dagen.
27 april, woensdag, koningsdag
Op tijd op. We hebben besloten om niet weer te gaan
wandelen rond de mijnen. Het mooiste hebben we gezien. Maar we gaan wel via een
mooie weg naar ons volgende ares rijden in Leon. We rijden eerst naar
Ponferrada waar een oud kasteel van de Maltezer ridders is. En waar we dan even
koffie drinken. Het is weer een fraaie tocht door de bergen waarbij we tot rond
de 1200m stijgen. Veel draaien natuurlijk. In Ponferrada vinden we eenvoudig
een parkeerplek tien minuutjes lopen van het kasteel. We wandelen door het veel
grotere plaatsje dan gedacht. Even een oude kerk in en dan naar een terrasje
naast het kasteel dat inderdaad goed behouden is. Op het terras veel studenten
die veel plezier hebben. Een aatal van hen is bezig vele stapels leerboeken weg
te gooien in de afvalbak. Het studiejaar is voorbij. Een meisje heeft een
vreemd truitje aan met de tekst: I have much more issues than a magazine...
klant voor mij? Maar ze heeft veel plezier met een groep dus de issues vallen
wel mee denk ik. Na goede kop cortado en Marijke twee stukken stokbrood met
olie en tomaat en ik een chocolade broodje, loop ik even de toerist info in die
daar is. Een vriendelijke mevrouw vertelt mijveel over deze regio, de Bierto en
zegt dat we het mooiste de route naar leon kunnen nemen over Molinaseca en
Astorga. Wij volgen haar raad op . Wel een beetje verkeken op de steile en
kronkelende weg die we genomen hebben. Met diepe dalen naast ons en tot boven
de 1400 meter. De natuur is wel adembenemend mooi en er is nauwelijks verkeer.
Wel zien we veel pelgrims lopen omdat deze weg naast de wandelweg naar Santiago
loopt en daar vele malen door wordt gekruist. Ongelofelijk hoeveel mensen toch
die wandeling doen! Zwaar bepakt veelal en door weer en wind. Ook nu is het
weer erg wisselend, soms regen soms zon. Maar nooit warm.
Molinaseca blijkt inderdaad een heel charmant en
authentiek dorpje te zijn wat erg gericht is op de vele pelgrims die passeren. Met
een kerk op een bergje die dicht is helaas, en veel hotelletjes en restaurantjes
voor de oververmoeide pelgrims. Wij stappen uit en wandelen op en neer door het
dorpje. Dat ligt ook aan de rivier.
Dan verder naar de volgende aanrader Astorga. Maar we
passeren eerst nog een uitkijkpunt op 1510 meter, met een hoge berg stenen en
een kapelletje, Foncebadon, en op de stenen een hoge ,11m houten paal met
daarbovenop een klein ijzeren kruis. Dat zou al heel oud zijn. En verderop een
heel klein eht authentiek dorpje Castrillo de los Polvazares. Als niet bewoner
mag je er niet in rijden. Je loopt over een heel oude stenen weg, romeins? Langs
heel oude maar allemaal prima opgeknapte huizen die allen onbewoond lijken. Het
dorpje zou 6 restaurants hebben maar ook die zijn dicht op een na. We lopen
door het dorpje met huizen van natuurstenen van hier die allemaal roodachtig
zijn gekleurd door het vele stof wat hier rondwaait als het zomer is. Er is ook
een kerkje: ook dicht. We wandelen rond door het spookstadje waar overigens wel
veel auto’s in staan, en keren terug naar de auto. We zien dan dat er veel
andere auto’s zijn gekomen met veel netgeklede mannen erin die kennelijk een
bijeenkomst hebben in het dorpje, waarschijnlijk in het enige open
restaurantje.
Wij rijden door naar Asrorga. Ook dat verrast ons weer. Het
heeft een grot paleis wat door Gaudí is ontworpen, voor de aartsbisschop die ze
daar al eeuwen hebben! Dat staat naast een enorme kathedraal boven op een
heuvel. Het stadje is behoorlijk groot maar we vinden het oude centrum wel en
kunnen de auto zowaar vlak naast de heuvel met paleis en kerk neer zetten.
Naast een fraai parkje. We lopen richting kerk door het park en moeten flink
omhoog langs een stuk oude muur uit de Romeinse tijd.
De kathedraal is ongelofelijk groot! En heel uitbundig
versierd van buiten. Er is ook een museum bij. Wij gaan hetbgeheel bezoeken en
krijgen een audioguide in het Nederlands!!! Eerst door het kleine maar
bijzondere museum met beelden, schilderijen en ook kasuifels en zilveren
kerkstukken. Zie foto’s. Dan de kathedraal in die we zijkapel voor zij kapel
bezoeken met de guide. Opvallend is dat de kerk naast het transept twee grote
zijbeuken heeft die even hoog zijn als het centrale deel. Dat geeft het geheel
een heel ruime en grote uitstraling. We gemieten van de heldere uitleg en de
pracht van de altaarstukken. Na twee uur bezichtigen gaan we weer naar de auto.
Eten is erbij ingeschoten. Maar we hebben nog twee oude croissanten en twee
broodjes van gisteren en een pak Mozzarella! Hoera. Dat onder het rijden
opgegeten. Marijke gaat het laatste stuk van 45 km rijden naar Leon.
Nu over een bredere weg de N120. Rond zes uur bereiken we
Leon. Het is zowaar drooge en wat zonnig. We besluiten naar een parkeerplaats
te gaan op 3 minuten lopen van ons huis dat helemaal in het centrum ligt naast
de kathedraal!. Met enige moeite vinden we de parkeerplaats. Je moet wel
betalen maar niet veel. 2.80 euro per 24 uur. Als ik ga betalen staat er een
oude man bij het apparaat die mij gaat helpen. Het is duidelijk een zwerver.
Maar ik laat hem helpen. Dan blijkt mijn kaartje het hier niet te doen. Komt
regelmatig voor bij openbare gelegenheden. Ik heb gelukkig nog wat kleingeld op
zak en kan tot morgen 13.15h betalen. De man vraagt dan om geld voor zijn hulp,
natuurlijk. Maar ik heb niets meer. Hij loopt met mij mee naar de auto die open
staat met al onze spullen erin. Ik vind nog wat geld en geef dat hem. Na enkele
minuten, wij staan onze spullen uit de auto te halen, komt hijterug en zegt dat
hij voor vijf euro op de auto zal letten! Het bekende dilemma: niet doen
betekent dat hij gaat bewijzen dat je dom bent geweest, wel betalen betekent
dat je vijf euro weg geeft zonder enige zekerheid dat je geholpen bent. Laatste
keus is uiteraard toch beste en de man is arm dus het is goed besteed. Wij wandelen
dan naar ons huis dat inderdaad vlakbij de kathedraal ligt en op drie minuten
van de auto! Er hangt een kastje met sleutel en we kunnen er vlot in. Op eerste
etage , een woon eetkamer keukentje en slaapgedeelte en een badkamer! Perfect.
Een piepklein balkonnetje vanaf waar je de kathedraal kunt zien. Midden in het
oude centrum van levendig Léon. Hoera. Ik blijf wat tobben over de auto. Er ligt
toch veel in en een nacht daar laten staan nu iemand weet dat hij vol ligt is geen
best idee.
Maar goed . marijke gaat douchen en ik ga even naar de
toerist info voor een kaart van de stad. Onmisbaar want de telefoon is moeizaam
en bijna altijd leeg.
Ik maak een klein ommetje, langs het eveneens vlakbij
liggende plaza Mayor. Het ziet er heel gezellig en mooi uit.
Dan gaan we door de stad wandelen. We besluiten om langs
overdekte parkeerplaatsen te lopen om de auto daar toch te stallen vanavond. En
we wandelen door de hele oude stad over het hele stuk wat autovrij is , de Avenida
OrdonoII , tot aan de rivier de Bernesga en dan langs de rivier aanr ons
restaurant bij het San Marco plein in de Avenida los Peregrinos en dan via San
Marcos terug over plaza Inmaculada. Wij zien dat er bij het restaurant een
grote parkeerplaats is.
Als we treg zijn bij het plaza Santo Domingo zijn we moe. Nog niets gedronken
zelfs! Dus gaan we naar het gezellige plaza San Marcelo en drinken buiten onder
een grote parasol een wijntje. De zon schijnt maar dat gaat snel over! Er komt
een enorme bui aan en we moeten later langs de huizen schuifelend terug het
eindje naar ons huis, twee minuten. Het giet en is opeens ook koud. Dat gaat zo
hier in Léon in de lente zeggen ze. Vier seizoenen op een dag. Thuis besluiten
we de auto te nemen naar ons restaurant en die neer te zetten op de enorme
parkeerplek daar vlakbij, voor een groot en modern openbaar gebouw,
provinciehuis? We verkleden ons en gaan met paraplu van het huis naar de auto.
Die staat er nog ongeschonden! Maar dan hoe bij het restaurant te komen? Het is
kwartier lopen maar hier is alles een richting verkeer en onze gsm mevrouw zegt
dat het per auto twintig minuten is. Maar ja, je moet wel. Dus volgen we haar
aanwijzingen op. Ik rijd. Het giet, het is inmiddels negen uur en donker, de
straten glimmen, het is spitsuur en de mevrouw zegt regelmatig “sla rechts
afäls dat hier niet mag, eenrichtingverkeer. Uiteindelijk worden we
helemaalbuiten de stad geleid en na een half uur zwoegen bereiken we, ik geheel
gestoord, de parkeerplek. Daar is overvloed aan plek. Het blijkt alleen betaald
vanaf 10.00 uur tot 14.00 en van 16.00 tot 20.00. dus geen zorgen voor vanavond
en hier durf ik de auto wel een nachtje te laten staan. Morgen ophalen en in de
San Domingo garage zetten. Taxi naar huis na het eten.
Het restaurant is pal naast de San Marco kerk en klooster.
Dat is nu een Parador hotel. Het restaurant, los Cocinandos, is een chique
tent, een michelin ster. De kok en zijn vrouw die mede kok is, hebben dit
restaurant al 20 jaar hier. Ze hebben elkaar ontmoet bijAncar in San Sebastian.
We worden zeer vriendelijk ontvangen. Toen we bestelden leek het of er nooit
plek was maar als we binnen komen, half tien, normale tijd hier, zit er nog
maar een tafeltje met mensen. Moeder met twee dochters.
We nemen uiteraars het degustatie menu: achtgangen en ook
de wijn pairing erbij. We vieren namelijk ons 25 jaar samen zijn!
Het eten is heel bijzonder en de pairing ook: eerste
drankje is green oyster beer uit ... Astorga, een kleine brouwer. Heel mooi en
pittig. Ik bespaar je de andere gerechten we hebben het menu op de foto. De
Kokkin komt bij elke gang ook even langs samen met een zeer vriendelijke
gerant. Probleem is dat beiden heel matig Engels spreken maar met alle talen in
onze kennis komen we eruit. Het is een uiterst creatief en verrassend diner!
Een gang was gemarineerde coquilles st Jacques, in evenveel zout en suiker, een
uurtje en dan afspoelen en met knoflookolie besprenkeld. In plakjes gesneden, Ook de erbij gesneden avocado was zo in olie
gedoopt en ertussen gelegd in plakjes met erop drupje chilisaus. En dit in een
schelp en in de voet van de schelp een overheerlijk vissausje met dahe basis en
tomaat en ketjap sprietsje. Het was overheerlijk ga ik in pontreau proberen ook
te maken. We kregen bij het dessert( twee) nog een wijn die uit een grote
glazen kom werd gehaald met een grote pipet. Het was een wijn uit eze streek
maar van gedroogde/gerotte? Druiven. Het smaakte een beetje als een Hongaarse
tokay tres puntos. Heel lekker we kregen een extra glas toen we zo enthousiast
waren. Helaas is die wijn niet te koop. Alleen te verkrijgen bij je bevriende
wijnmaker op bepaalde tijden. Zoals een pineau champenoise.
Ondanks dat er niet veel mensen waren was het toch erg
gezellig ook door de ruime uitleg van de kokkin en gerant. De tijd vloog om en
om half een gingen we met een taxi naar ons huis. Luxe. Het regende overigens
nog altijd.
28 april , donderdag
Op tijd wakker want we moeten voor tien uur onze auto
hebbrn opghaald. Marijke heeft wat onrustig geslapen en ik ook ietsje. Eten was
toch heftig. Maar subliem.
Om negen uur zijn we gewassen en gekapt buiten en wandelen
we naar een leuke pastelleria/koffieshop in de grote straat, D’Leon, ancha 10.
We drinken ieder een cortado en we delen samen, haha, 1 canelas Blancas en een
Pastel Hojaldre Cri.
Voor 8 euro samen. Het was heerlijk. Dan de wandeling, we
denken lange wandeling, naar onze auto. We lopen naar plaza santo domingo en
slaan daar de Gran Via de San Marco in, over la plaza de la Inmaculada en dan
door op de San Marco. Marijke is nog niet echt wakker en zegt me dat we dezelfde
weg terug lopen. Ze hannest weer wat met haar telefoon en is bozig als ik haar
zeg dat we gewoon rechtdoor naar de San Marco moeten. Morrend volgt ze haar
lieve man en al snel zien we wat verderop de San Marco aan de horizon
verschijnen. Heel snel bereiken we die fraaie horizon. We zien nu dat het
klooster tot Parador is verheven/verlaagd en dat de kerk dicht is. We lopen
langs ons restaurant van gisteravond en zien dat de parkeerplaats al lekker vol
staat. Rap zie ik onze lieve auto staan. Alweer geheel ongeschonden. Opgelucht
halen we adem. We stappen in en voeren onze bestemming in Parking San Domingo.
Hopen dat de mevrouw nu beter de weg kent. We volgen het zelf op de papieren
kaart. In principe is het eenvoudig als de renueva de goede kant op gaat. Dat
is zo en na vier minuten rijden we onder de grond in de Santo Domingo en vinden
meteen een plekje. Dan gaan we naar het paleis van Guzman om half elf. Een
rondleiding in het Spaans heeft Marijke voor ingetekend. Duur: 45 minuten. We
begrijpen dat de Guzman familie van oude en hoge adel was en overhoop lag met
een andere familie in de stad . de La Luna familie die even verderop een paleis
had( zijn we later even geweest, is nu museum). We bewonderen de prachtige
binnenplaats/patio met een put met het wapen van de Guzmannen: een broodmand waaruit
zes slangen kruipen. Indertijd was de slang een teken van het goddelijke en van
eeuwige voortgang net als bij de Egyptenaren. Dan naar boven in het paleis wat
nu in gebruik is als kantoor van de regering van Leon. Boven in de gaanderij
hangen vele schilderijen van oud presidenten van leon vanaf 1903 tot 2014. De laatste
is een vrouw alle anderen waren mannen. Ik zag de huidige president lopen: een
man. Nu op weg naar een eetplekje. Ik had gelezen dat je naar het plaza Del
Grano moest. Een charmant plein met een kerkje. We lopen via plaza Mayor er
naar toe. Even zoeken. Het is inderdaad schattig en mooi maar de restaurantjes
zijn sober en duur en er is niemand. Dan maar weer richting kathedraal. We stranden
bij een op zich mooi uitziend restaurantje Bodegon Astur Leones waar we op het
terrasje gaan zitten, uit de zon want die stat aan de andere kant vd straat.
Maar goed. Ik neem , om te proeven wat van Luis moet, Morcilla de Leon en
Marijke Tortilla Patata. Mijn morcilla is een hoop donkere substantie die er
verdacht als poep uitziet. Zonder verdere toevoeging een bord vol. Het smaakt
niet echt heel slecht, veel ui erin en wat kruiden. Het is van bloed gemaakt.
Ik heb het nu gegeten maar denk dat het de laatste keer is. Geen fan van. De
Tortilla v Marijke was ook slecht. Je kan niet altijd het treffen. Als ik
afreken moet ik 10% extra betalen omdat we zoals iedereen overal, op het terras
hebben gezeten!!! Een echte tripadvisor zaak dus, om sterk af te raden! Dan op
weg naar de kathedraal! Kaartjes kopen en dan erin met een audio guide op de
telefoon. De kathedraal is inderdaad indrukwekkend. Vooral de glas in lood
ramen zijn fantastisch. 1800 vierkante meter! Het koor staat inderdaad wat lomp
in het middenschip en we zien nu het verschil met de kathedraal in Toledo en in
Astorga: de zijbeuken zijn de helft hoger dan het middenschip. Dat geeft
inderdaad een veel minder wijdse en etherische indruk. We laten ons weer leiden
door de audio en genieyten van de vele mooie zijkapellen die hier niet echt als
uitbouw zijn aangebracht. Het koor is mooi met een heel bijzonder orgel. Dan
nog naar de kloostergang met vele ude beelden en mooie omgang. Zie foto’s.
Na twee uur is het klaar. We gaan dan nog naar de San
Isidore, een kerk verderop op een groot plein. Deze kerk is echt Romaans met
deel begin gotiek. Je kunt mooi een deel de kruisbogen zien en een deel de
stenen tegen elkaar gemetseld tot een gebogen dak. Verder geen fraaie kerk. Dan
lopen we richting huis en hebben zin in een glaasje: we komen langs een heel leuke
bar, Camarote Madrid die al meer dan 30 jaar bestaat. Het is een moderne bar
met aan de muren veel foto’s van stierenvechters in actie en van
stierenvechters die een wwordje schrijven op hun foto voor de eigenaar van de
bar. Doet wat denken aan de bar in Zaragoza en die in Mérida met de stieren aan
de wand. We krijgen bij onze drankjes elk een tapa. Dat is in principe de
traditie hier . We genieten en gaan dan even naar huis om uit te rusten en ik
om deel van de blog te schrijven. Om zeven uur gaan we weer op stap om onze
laatste drankjes en hapjes in León te halen. We gaan op zoek naar een plekje in
de zon want die is gaan schijnen. We lopen naar parkje El Cid en vinden een
leuk barretje met hoge tafel en barkrukken in de volle zon tegen de muur aan.
Heerlijk Een zeer vriendelijk meisje helpt ons. Ook hier bij onze rosado en
Blanco elek een tapa. Ook bij onze volgende twee glazen weer een tapa zodat we
genoeg te eten hebben! En de tapas zijn bij prijs inbegrepen. 2,20 euro voor
glas wijn plus tapa, en flink grote. We krijgen allerlei soorten een is een
gebakken ei op een laagje.... morcilla. Maar deze is veel zachter en beter van
smaak dan in die slechte zaak. Er zijn vele , vooral vrouwelijke, klanten die
gezellig aan de tafeltjes kletsen en drinken. Top. Dan lopen we nog even
richting Isidore, het plein is druk en op de romeinse zuil die daar staat, een
heel hoge met corinthische kapiteel, zit een ooievaar op een super groot nest.
Mooi te wezen zie foto. en als we erlangs lopen zien we dat het een hotel en
congrescentrum is ook. En achteraan is ook een leuk pleintje, plaza Santo
Martino. Wij draien de Fernando Glez Regueral in en komen op een ontzettend
druk en gezellig pleintje met een aantal super barretjes: wij vallen vooral op
de bar Patio, die een buiten patio heeft voor de zaak en ernaast een soort tuin
met bomen en planten en als je binen gaat en door de zaak heen loopt kom je in
een overdekte tuin met een achterwand van boeken en ernaast nog meer tuin met
bomen en planten. Uniek. Wij gaan toch aan de kant van de weg zitten aan een
soort buiten counter en nemen een glaasje wijn en krijgen alweer een tapa
erbij. Eten geboeg dus. Na een half uur verder naar huis toe langs de straat
met onze stierenvechtersbar van vanmiddag, Madrid. We moeten vechten om niet
nog een terrasje te pakken. Met veel moeite lukt dat. Om tien uur zijn we thuis
en ga ik blog schrijven . Marijke leest. Om elf uur ben ik klaar.
León was ook weer een enorm positieve ervaring! Wat zijn
die spaanse steden gezellig en de kerken mooi en de oude gebouwen schitterend.
En vergeet de wijn niet. Het eten heel betaalbaar en prima. Morgen de laatste
etappe van onze reis door spanje: terug in San Sebastian!! We gaan via Burgos
want dat mag je niet missen. Heeft een heel mooie .... Kathedraal.
29 april, vrijdag
Op tijd op om onze laatste dag in Spanje zo lang mogelijk
te maken. We gaan afsluiten in San Sebastian/Donostia dat we natuurlijk goed
kennen omdat we er al 4x geweest zijn. Maar we hebben besloten om onderweg nog
even in Burgos te kijken en om in ieder geval de kathedraal daar te bezoeken.
Het is een vrij lange reis. Eerst twee uur naar Burgos en dan nog twee en een
half uur naar San Sebastian. De reis van Leon naar Burgos gaat nogsteeds door
de hoogvlakte en wat bergen en we halen toch weer meer dan 1000 m hoogte. Het
weer is goed, zon. Rond elf uur zijn we in Burgos. Dat is een middelgrote stad,
170.000 inwoners, met een rivier erdoorheen stromend.We besluiten te gaan
parkeren bij het evolutie museum, net aan de andere kantvan de rivier bij het centrum met kathedraal. Het is wel
even zoeken omdat de gsm weer niet helemaal betrouwbaar is. Maar we vinden het
en ook de ondergrondse garage. Dan wandelen langs het grote museum naar een
oude brug die naar de heel lange en fraaie boulevard leidt die langs de oude
stadsmuren loopt en langs de rivier. Overal zijn daar restaurantjes en café
tjes met vele terrassen aan de boulevard onder een lange lange rij platanen die
nu nog kaal zijn maar straks een bladerdak gaan vormen over de boulevard.
Verder ook langgerekte parkjes langs het water. Heel verzorgd en mooi allemaal.
We drinken een kop koffie op een van de terrasjes en lopen dan door de mooiste
oude stadspoort, de Arco Santa Maria, het oude gedeelte in. De poort is
prachtig bewerkt. We komen dan op het Plaza da Rey San Fernando uit, een
gezellig en fraai plein wat doorloopt naar het plaza de santa Maria. De ingang
voor toeristen naar de kerk is op het eerst genoemde plein. Eerst kaartjes
halen en dan rechtsaf de trappen op. We zien dit keer af van een audio guide ivm
de tijd. Het meest opvallend aan de kathedraal is naast zijn grootte vooral
zijn heel uitbundige ornamenten overal waar maar een plekje is. De Koepel naar
het hoogste punt in het kruis is schitterend bewerkt en overal valt door de
gebrandschilderde ramen veel licht binnen waardoor het hele kerkgebouw in een
zacht en mystiek licht baadt. We lopen weer langs alle zijkapellen en gaan ook
weer de kloostergalerij in die ook weer prachtig is en war veel oude beelden
staan die voorheen voor op de kathedraal stonden, ivm het beschermen tegen
invloeden van slechte lucht enz. We besteden toch zeker weer twee uur aan het
genieten van deze kerk, een van de vele die we hebben bewonderd. De pracht en
praal blijft ons naast het schitterende ervan ook wat hinderen. Maar dankzij al
die zeer luxueus hier begraven hoge kerk beambten, zal ik maar zeggen, hebben
we wel veel kunstwerken gekregen die nu voor eenieder toegankelijk zijn. Na ons
bezoek wandelen we in de zon naar het Plaza Mayor en zien dat ookdit plein is
omzoomd door een galerij met zuilen, in een wat ronde vorm, zoals in Córdoba.
Erg mooi en weer met veel terrasjes. Dan via het plaza de Sta Domingo de Guzman
weer over de brug terug naar onze auto. Een heel mooi intermezzo dus! Ik ga dan
rijden over de snelweg naar San Sebastian. Maar we moeten heel wat bergepassen
nemen en de weg slingert zich door het land en weer gaan we redelijk de hoogte
in tot wel 1000m. Overigens leidde onze gsm ons weer heel moeizaam Burgos uit
met veel omwegen.
We rijden door heel veel soms heel lange tunnels door en
over hoge en lange viaducten. Mooi maar vermoeiend rijden. Aanvankelijk is het
niet druk maar ongeveer 100km voor San Sebastian wordt het almaar drukker. Ook
veel vrachtwagens.
Ik heb om half zes een team afspraak met mijn d66
commissie en dat halen we maar net! Om tien voor half zes stappen we onze kamer
binnen in ons heel redelijke hotel aan de “andere”kant van de rivier in San
Sebastian.
Het hotel ligt aan een omhooglopend straatje Toki Eder .
het is een prima kamer met badkamer en goede wifi zodat ik mijn team meeting in
alle rust kan voeren, anderhalf uur lang. Er is ook een ruime parkeerplaats bij
het hotel wat hier wel erg belangrijk is! Eigenlijk beslissend voor onze keuze
van het hotel. Het kost 81 euro per nacht.
Na mijn meetingop weg naar de bruisende stad. Wij lopen via een aantal trappen naar beneden naar de Avenida de Attegorietta, slaan rechts af de Avenida Navarra in en lopen door om de zee te zien naar de Avenida de Zurriola. Het wordt ons al snel duidelijk dat dit deel van San Sebastian in de jaren na onze laatste trip hierheen erg ontwikkeld is en veel gezelliger en drukker isgeworden. We draaien na genieten van de zee en het strand uitzicht en het maken van foto’s voor marius, de Birmingham in om naar een sterk aanbevolen tapas bar te gaan, de Bergera. We vinden die snel en inderdaad het is er bijna al helemaal vol. We vinden nog net een tafeltje achterin de bar binnen. Buiten is alles vol. Naast ons zitten zes mannen aan een tafel al gezellig te drinken en eten. Ze hebben inderdaad heerlijke tapas hier, top kwaliteit. De eigenaar heeft ook veel bewijzen van zijn grote kunde aan de muur hangen: oorkondes en prijzen. Terecht. We worden door een zwarte mijnheer geholpen die uiterst vriendelijk en kundig is. Er zitten geen toeristen dat is het mooie aan deze kant van de rivier. Na twee drankjes en drie tapas samen gaan we weer op weg naar de volgende bar. Eerst lopen we over de drukke plaza de Cataluna, met veel spelende kinderen richting brug, pte santa cataluna. De tweede brug vanaf de zee. Daar zou ook een goede bar zijn, eerst aan deze kant van de rivier nog Geralds bar bekeken, van een man uit Melbourne. Is geen echte tapas bar meer een restaurant. Dan naar Antonios bar aan de andere kant van de rivier, aan de avenida de libertad. Ook dat is geen leuke bar dus op weg naar de ons zo bekende oude stad met als doel de ermin Calbeton en de Pescaderia. En de 31 Agosto waar ons vorige hotel aan ligt. In de fermin vinden we rap de sports bar. Over over vol en vreselijk gezellig. Wel 80% buitenlanders. We raken aan de praat met een vader en zoon uit Australië, Sydney. Zij maken een reis door europa per trein! Zijn al in Amsterdam, Praag, Wenen,Parijs geweest. Goed idee! De tapas zijn ook hier weer heerlijk. Met name de foie gras! Die lekker dik is. Dezelfde man van al de vorige keren staat nog als maestro achter de bar en hanteert de drukte met flair en vriendelijkheid. Dan op zoek naar onze gambas bar, die helaas verdwenen blijkt te zijn. Dus naar onze super bars aan de 31 agosto. Ons hotel is er nog maar Bar nero, met de super hamburgertjes enz is overgenomen door een ander. Veel minder goed en veel duurder. Dan maar naar de bar ernaast die we nog kennen. Met ook daar dezelfde eigenaar en jongere dame achter de bar. Ook hier vooral buitenlanders. Na nog wat rondwandelen , terug naar de sports bar die te vol is Dan naar de andere kant van de rivier naar Bodega Donastia, maar ook die is overvol, dus naar een leuke bar ernaast, waar ook wat ouderen zitten en waar we zelfs kunnen zitten op een goede bank, en waar de tapas ook prima zijn. Dan lopen we gezellig door de verlichte stad terug naar ons hotelletje op de berg. Moe maar heel voldaan slapen en morgen naar pontreau!
30 april, zaterdag
Over de snelweg met veel vrachtwagens door zuidelijk Frankrijk langs bordeaux naar pontreau. Een bekende weg! het is matig weer, 15 graden als we uit San Sebastian vertrekken, en bewolkt maar naarmate we dichter bij bordeaux komen stijgt de yemperatuur en schijnt de zon. In Pontreau is het 23 graden. Adriaan enFmke en Marius en Suus wachten al met de kindjes. Oesters zijn gekocht en het zwembad is open en 22 graden. Er wordt druk gezwommen. Wij komen precies om vijf uur aan, De wijn staat koel en iedereen helpt ons uitpakken. Hoera! Gooed om weer thuis te zijn ook na zes weken reizen en 7400km rijden. Maar wat een fantastisch land is Spanje. Zeker terug naar Zaragoza, naar Salamanca, naar Valencia!! Dat was het dan. Een super viering van ons 25 jaar samen zijn!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten