Mala op reis naar Cabo Verde januari 2022

 Blog Kaapverdië vervolg

Hier het reisschema wat ik achteraf heb toegevoegd zodat de ervaringen en aanbevelingen per verblijfplaats erbij geplaatst konden worden

19 januari vertrek met de TAP eerst naar lissabon; om 13.40 uur, aankomst in lissabon 15.40, dus eigenlijk 16.40 nederlandse tijd.

Nodig een passenger location form , (PLF) ivm Covid en een Pcr test van minder dan 72 uur geleden en een vaccinatiebewijjs v drie vaccinaties tegen covid.

Het PLF wordt inderdaad gevraagd evenals de pcr test en vacc bewijs.

We zouden overigens om 17.40 vertrekken maar dat vliegtuig vloog niet.

In Lissabon nu vijf uur moeten wachten ipv een uur.

Dan van lissabon naar CV.  Om 20.50, Weer pcr moeten laten zien. Aankomst Praia 20 januari om 00.10. Dus nederlandse tijd 2.10.

In het vliegtuig moeten we nog een gezondheidsverklaring invullen voor CV. Die verder niet meer wordt gevraagd te tonen. Wel pcr en vacc bewijs op vliegveld tonen en temp meting, duurt 2 seconden.

Prijs van de tickets: 736 euro voor twee personen.

20 januari: keurig opgehaald door hotel cesaria shuttle en naar hotel gebracht. 58 euro per nacht. Keurige kamer met klein balkon aan de rand van het plateau. S morgens een uitstekend ontbijt. Het hotel cesaria is sterk aan te bevelen, zeker als je laat arriveert. Wij bleven er nog een nachtje en de shuttle bracht ons s avonds naar een reuze leuk restaurant met live muziek: las Campanas. Sterk aan te bevelen. Ook 5 Quinta da Musica, restaurant met live muziek op het plateau, rua Amilcar Cabral, is steek aan te bevelen.

21- 24 januari, verblijf in een appartement geregeld via air b en b bij Else en Manuel. Zij is belgische van oorsprong. Mooi appartement met groot balkon met uitzicht op zee.

Tel Else is 00238 921 7861. Aan te bevelen. Ongeveer 50 euro per nacht

   Het ligt bij Palmarejo. Je loopt in kwartiertje langs de zee over een leuk pad wat ook s na hts goed is verlicht, naar Praia Quebra Canela, een mooi strandje met eromheen een vijftal of zestal prima restaurantjes. Onder andere Roma. Zie blog. Boven op berg ligt daat vij het kruis Nice Kriola. Ook aangenaam restaurant.

24 januari: vliegen naar san Vicente. Kun je gewoon alhier online bestellen. Ik weet niet of het ook druk kan zijn maar nu was het vliegtuig heen en terug half leeg.

Verhoudingsgewijs duur. 320 euro heen en weer voor twee personen. Dus 60 euro per vlucht per persoon. Je vliegt voor 50 euro naar Praag. Het is maar 40 minuten. Alleen een vaccinatie bewijs was nodig. Geen test.

24- 28 januari. Mindelo. Verblijf in echt fraai en goed ingericht appartement van Julio Brito. Via air b en b. Een begane vloer appartement , aaneengesloten met zit gedeelte met 2 relax stoelen en een bank en tafeltje. Grote houten eettafel in eetgedeelte, met alle glazen enz die nodig zijn. 6 stoelen. Een keuken eiland tegenover een wasbak. Mooie lampen. Koken op gas, moderne vierpits gasplaat. Een relatief kleine badkamer met douche die een doorstroom boiler heeft. Werkt goed, en een toilet en wastafeltje.

Dan een ruim slaapgedeelte met uitstekend dubbel bed en ladenkasten en kledingrek.

Je gaat dan een zestal treden omhoog naar een heel ruim, 5 bij 4 meter, terras wat uitkijkt over de stad en naar de haven. Met twee eettafeltjes met stoeltjes en een bank

Julio is een zeer goed opgeleide en boeiende man. In het huis veel prachtige schilderijen gemaakt door een vriend van hem. Zie de blog. Zeer behulpzaam.

Tel van Julio: 00238 9539018.

Prijs voor 4 nachten 274 euro. Heel erg aan te bevelen.

Nautilus en La pergola hebben regelmatig live muziek. Maar in hoogseizoen veel meer plekken.

28 januari: varen van s Vicente naar Sao Antao. Kaartjes gewoon bij de vertrekhal van de boot te halen. 8 euro pp per tocht. Dus 16 euro retour. Open van 9 tot 5. De boot gaat twee keer per dag. Om 7 uur en om 2 uur. Soms ook nog om 8 uur. Navragen als je er bent.

Wij logeerden bij Carlos Fonseca Silva, Vivenda Maninha. 

Tel Carlos: 00238 9150494.

Een heel leuk heel huis met drie slaapkamers en drie badkamers. Prima voor drie echtparen b.v.

Prijs: 414 euro voor een hele week. Via air b en b

Het huis is bijzonder fraai gelegen in de Ribeira . Op tien minuten tot kwartier lopen van het centrum van Las Tombas. Naast Paul. De bedden zijn voor verbetering vatbaar zal ik maar zeggen. Ook de keuken equipment is weinig groots. Geen enkel scherp mes b.v. En slechts een zwaar versleten koekenpan. Geen wijnglazen. Maar de stoelen en bank in de woonkamer ziJn heerlijk en de TV groot en nieuw met sportzender. Het balkonterras is groots met een uitzicht wat onverbeterbaar is. Wij bevelen het toch sterk aan maar vraag om een andere matras en een scherp mes of neem dat laatste mee. De ligging in Eito is ook fantastisch. Je kunt simpel met taxi of alunguer naar Ribeira Grande en andere plaatsen. Jerry de chauffeur die Carlos aanbeveelt haalt je op in porto nuovo voor  3000 esc

. Maar je kunt prima voor 300 escudos per persoon een aluguer nemen vanaf porto nuovo. Ze staan bij bosjes te wachten als de boot arriveert. Terug namen we ook een aluguer voor 300 pp. Duurt iets langer, in Paul vertrekken er altijd enkelen rond twee uur om de boot te halen van 4 uur, je bent er dan om drie uur ongeveer.

De boot naar S Vicente gaat om 9 en 4 uur.

Zie blog voor leuke wandelingen en restaurantjes.

Nog even extra: er wordt binnenkort een prachtig nieuw hotel, 12 kamers, met zwembad en beauty gebeuren en dergelijke geopend door Georgette, Chateau Georgette geheten, verderop de bergen in langs de weg naar Eito vanaf Paul. Voor de luxepoppen onder ons.haha. Ik weet geen prijzen.

Tel georgette zelve, of haar dochter, ze spreken Nederlands: 

00238 5909351

3 februari:

 retour naar S Vicente, waar we verbleven voor een nacht in het zeer luxe appartement van Georgette, met uitzicht op het grote strand bij de dokken. Leuk balkon recht boven strandtent Kalimba. Een goede Italiaan zit naast het gebouw op vierde verdieping.

Het is op Laginha Beach Copacabana Building L1, nr 5DF. Even zoeken maar Je gastvrouw die in Rotterdam is geboren is altijd snel ter plekke of haar hulp. Vlotte dynamische intelligente vrouw. Haar moeder die Georgette heet, woont in Rotterdam. Zij zijn dus ook eigenaar van georgette chateau op sao Antao

Je hebt een mooie slaapkamer met badkamer. Het bed is weergaloos en alles is echt van prima luxe kwaliteit. Er zijn drie slaapkamers overigens, dus voor groter gezelschap geschikt. Zoals gezegd het mooie strand is recht onder je.

58 euro per nacht voor een kamer. 

Tel: 00238 5909351

4 februari. Retourvlucht naar Praia. Een uurtje van tevoren op vliegveld zijn is wat te vroeg. Drie kwartier is genoeg. Neem gewoon een aluguer, een taxi kan ook. 1000 esc.

Wij hebben vanaf Praia een prive taxi genomen naar Hotel Cote de France even ten noorden van sumada, assumada. Aan de grote weg naar Tarrafal. Voor 4000 esc.

Maar je kunt prima per aluguer gaan voor ongeveer 500 esc. Is eigenlijk leuker maar iets meer opgekropt zitten soms.

De prijs bij het zeer charmante hotel cote de france was 35 euro per nacht. Het heeft bijzonder aardig personeel, ze spreken Frans want de eigenaresse is Frans. Leuk voorterras, ze hebben franse wijnen uit de bordeaux en ook Cha van Fogo. Avondeten, voorgerecht hoofdgerecht en toetje, 900 esc pp. Zeer de prijs waard. Ontbijt is inbegrepen en prima. Je kunt in de bergen praxhtig wandelen. Met aluguer naar ingangen. Zeer aan te bevelen.

5- 9 januari, naar Tarrafal. Logeren bij Antonio, een bijzonder aardige en behulpzame portugees van komaf. Intelligent en ook duikinstructeur bij duikbebeuren zeer dichtbij. Het huis is echt erg aangenaam. Met groot terras waar altijd briesje waait , bij de kamers en een terras nog daarbovenop met uitzicht over de zee. Keuken is prima slaapkamer goed. Probleem is alleen dat er niet altijd water is wat stroomt. Maar je kunt dan een pomp aanzetten. Gemeente levert maar 2 dagen per week water. Internet is goed maar zelf bites kopen. Antonio weet alles vh eiland. Zie blog. Tarrafal is een werkelijk aangenaam dorp. Met schitterende stranden, ook voor jongeren. En vele tropische vissen te Ien voor de kust . Leuke restaurantjes met ook live muziek in weekeinde. Kortom een prima plek om een week of meer te verblijven. Je kan naar Praia met de aluguer voor denk ik 500 tot 600 esc. Met taxi voor 6000. Dan kun je wel de weg langs de zee nemen.

Trek drie uur uit voor aluguer naar Praia centrum. Met taxi twee uur.

Huis v Antonio is zeer, zeer aan te bevelen.

Tel antonio: 00238 5249352

Email contacts@cloud7apartments.com

Zijwegje op eind van rua Liceu. 10 minuutjes van stranden en  centrum, te voet.

Zie blog voor leuke restauran

17 januari, maandag.

Zoals ik eerder schreef zouden wij enkele mooie diners houden. Met de kinderen van Fons, o.a. Helaas gooide een Ellitis roet in het eten. Marijke werd heel ziek en ik een beetje. Marijke kreeg een dubbele longontsteking. Ze bleef ziek en ging naar huisarts. Die liet röntgenfoto maken. Er bleken drie haarden te zitten in haar longen , aan beide zijden. Dus antibiotica, maar eerst COVID test,die alweer negatief bleek. Het duurde twee weken voor ze opgeknapt was, of liever gezegd half. Geen haarden meer op nieuwe foto maar nog snel moe.

Een diner voor de club van Fons dat hier op 16 januari zou plaats vinden, ging niet door vanwege de zware lockdown. Slechts vier mensen mochten komen. Wij nodigden Peter en Lisette en Karel en Ineke uit. En Take was er al om te koken.Indonesisch. Een groot succes. Wij hebben vandaag een nieuwe fiets gekocht want Koos komt de 24 ste. Wij gaan morgen testen en hebben alles ingevuld wat er maar in te vullen was. Vele gegevens zeker drie keer. We gaan dood aan de bureaucratie.

Vandaag heb ik ook een gesprek gehad met de voorzitter van D66 en een dame die voorzitter is van een commissie die moet helpen bij oplossen van problemen rond onwelgevoeglijk gedrag in de partij D66. Zoals intimidatie,sexueel ongepast gedrag , corruptie enz. Een commissie waarin 9 mensen zitten die wat ouder en wijzer en goed opgeleid zijn tav deze problemen. Ik ben voorgesteld als lid. Ook ga ik een podcast hebben in maart waarin iemand mij interviewt over de gemeente Den Bosch.

Boeiend.

Hopelijk knapt Marijke snel verder op . Woensdag gaan we op reis tegen advies in naar Kaapverdië.

Vandaag waren daar maar enkele besmettingen, hier in Nederland 30.000. Toch wordt dat landje als gevaarlijk genoemd …. Wij zullen zien. Wij zijn 3 x ingeënt. Dus geen grote zorgen.

Ik ga woensdag verder met de blog. De 19 de dus als we gaan vliegen eerst naar Lissabon dan door naar Santiago. Praia. 

19 januari woensdag.

Om 7 uur heeft Marijke de wekker al laten kraaien. Zij moet nog enkele werkjes doen zou Take zeggen. We staan vrolijk op. Buiten is het nog donker en met mist. Ik douchen en de kippen voeren. Marijke doet Veel nuttige zaken die ik niet kan overzien. Onmisbaar is ze. Haar conditie is nog matig te noemen. Geen koorts maar grauw uiterlijk en snel moe. Zon nodig! Om kwart voor tien staat Luis al klaar om ons naar het station te brengen. Goed op tijd en gratis via keuzevak naar Schiphol. Directe rit. Even een saucijzenbroodje gescoord, beiden. Bij de Hema. Op Schiphol verloopt het inchecken, nee dat hebben we al online gedaan voor 20 euro de neus, het door douane enz gaan erg vlot. Dus lang wachten We zijn er om elf uur en vertrekken 13.40 uur.

Tot onze woede worden we niet in de abn amro launche toegelaten. Onbekend waarom. Dat navragen na thuiskomst. Dus elders een broodje voor Marijke. Ik ben niet hongerig. De vlucht vertrekt op tijd en we moeten inderdaad onze negatieve test laten zien en het passengers locator form voor Lissabon. Onzin allemaal. We arriveren na een vlotte vlucht in toch wel vol vliegtuig op tijd in Lissabon. Daar wachten tot 20.50! Voor we verder kunnen naar Praia toe. We nemen een biertje en ik speenvarken en Marijke iberico ham op broodje. Het laatste is wat oud. Jammer. Daarna Marijke tweemaal en ik driemaal een nata. We lezen ijverig.Ik in het boek over Cabo Verde. Prima boek. Met ook wat taallessen in Portugees en Creools. Pur Favor b.v. En traze’m montage of ementa en ubrigadu en Tudu Dret en kon lisensa. En Keli e kantu wat kost dat. En segund feira, maandag. Ik probeer iets te onthouden want dat maakt de mensen daar wel blij.Talen leren is zo belangrijk!

De vlucht naar Praia vertrekt helaas wat te laat.  We moeten met een bus naar het vliegtuig gereden worden en rijden zeker een kwartier! Over het vliegveld. Nog nooit eerder meegemaakt.  Het is een grote Airbus, middelgroot, en die is maar voor de helft gevuld! 95% met donker gekleurde kaapverdianen! Wij hebben overigens twee plaatsen bij de deur, ervoor helaas maar de rij voor ons is leeg. Dus Marijke gaat daar lekker liggen en slaapt prima. Ik blijf op de twee stoelen zitten en slaap niet maar lees wel. Toch ook voor mij een redelijke vlucht al heb ik wel pijn na het lange zitten in de rug rechts. Dennis vertellen straks.

We arriveren op tijd dus om 00.15 uur plaatselijke tijd , in Praia. Dat is 2.15 uur Nederlandse tijd. Laat dus voor ons. Op het vliegveldje lang wachten omdat ieder zijn testen weer moet laten zien. Ook de QR. Code. We moesten ook in het vliegtuig nog een formulier invullen maar dat werd verder niet meer gevraagd. Zinloos in het kwadraat dus. Tweemaal paspoort laten zien enz.

We gaan echt aan bureaucratie ten onder. Maar eind goed al goed. Onze chauffeur staat geduldig te wachten en we rijden in tien minuten naar ons Hotel Cesaria. Ik heb op vliegveld 20000 escudos gehaald. Meer lukte niet. 110 escudo is een euro. Dat is een gefixeerde rate.

In het boek las ik dat Kaapverdië een zeer treurige historie heeft en nog altijd zeer arm is. Ook na de onafhankelijkheid in 1975. Pas geleden dus. Het is erg droog en heeft geen industrie of delfstoffen. Weinig akkerland Dus 80% van voedsel moet ingevoerd worden. Productie per capita 3200 euro per jaar . Nederland 52.500 euro. Toch zijn de mensen heel vriendelijk en ook redelijk monter. Ondanks de vele hongersnoden waar wel 40.000 mensen bij omkwamen, kort geleden nog. Nu is er veel steun van de VS en de EU gelukkig. Toerisme is een hoofdpunt maar nu met Corona is dat natuurlijk ingestort. Heel treurig. We gaan het zien.

We zien dat ons hotel een klein maar net hotel is en vallen met vreugde in slaap in onze kamer. Met badkamer en wc. En klein balkon.

20 januari 2022 , donderdag

Om 8 uur op. We krijgen hier ontbijt. Aankleden en Marijke even melden dat ik de kluis kapot heb gemaakt. Dom. Te moe? Dan op zoek naar ontbijttafel. Het zou op het terras zijn op het dak. Maar het dak is zonder ontbijt ruimte. We vragen het en zie er is nog een fraai terras op een verdieping lager, de vierde. Heel charmant met mooi uitzicht op verre berg en de stad. Het ontbijt is prima. Een wat weinig monter meisje met klagende ogen zoals Marijke zegt, helpt ons wel vriendelijk. Koffie, gebakken eitjes, quiche, worstjes en. Capucha , een specialiteit van KV. Met mengsel van bonen en mais en andere groentjes. Goed v smaak. Verder verse schoongemaakte vruchten en sap. We eten met veel veel plezier. De zon schijnt en hoewel het weerbericht zegt dat het bewolkt is nemen wij blauwe lucht waar de hele dag. Dat is weer eens iets anders: mooier weer dan voorspeld. Kennen wij niet. Het is 26 graden. Licht verkoelend briesje. Ideaal.

We bekijken de kaart van Praia op ons terras en zien ook de eigenaar nog boven komen die ook daar ontbijt. Meisje maakt alles voor hem klaar. Blanke man overigens. Beneden hebben we een Indiase dame gesproken die de leiding lijkt te hebben. Uiterst vriendelijk. Zij komt later met een sleuteltje het kluisprobleem oplossen. Ik heb de toilet die bleef water geven al gemaakt. Dat doe ik altijd in onze hotels of b en b huizen Aan de ontbijt tafel zat ik op een stoel waarvan de rugleuning teveel naar achter boog. Kon ik niet maken. De eigenaar had ook zo n stoel en we lachten erom. Dat zijn de zorgen van de hotelier. Dan aan de wandel. Een heel mooie lange wandeling helemaal naar het Centrum en de stranden. Bijna heel Praia gedaan! Eerst een heuvel op naar het plateau. Flink stappen dus. De huizen hebben wel allemaal wat opknapbeurten nodig maar het is wel heel authentiek. Erg rustig op straat nauwelijks auto’s. We komen op het plateau aan en daar zijn enkele charmante maar heel eenvoudige winkelstraten met heel wat barretjes en restaurantjes, ook meestal eenvoudig. Er zitten nogal wat jongeren en ouderen gezellig voor de deur op de stoep. Een weg , de rua de 5 Julho, de datum van de onafhankelijkheid in 1975, heet ook rua pedonal, ja je raadt het voetgangers straat,  is autoloos en vol bomen zodat een aangename allee wordt gevormd. De winkeltjes zijn erg klein en de waar is eenvoudig. Maar alles ademt een warme en vriendelijke sfeer.

Wij wandelen monter verder en slaan af de rua Joao Chapouzet in en zien aan de linkerhand de zijingang van de overdekte markt. Het is er matig druk want het is Helden dag, een nationale feestdag. Alleen voedsel te koop. We zien heel veel groenten. Geen uitgebreide keus zoals in Bangkok, maar veel uien, knofloken, ook verse, allerlei aardappels ook zoete, boontjes,weinig tomaten, aubergines enz. Verder is er een betrekkelijk klein visverkoop deel iets hogerop gelegen. Daar zitten dames vis schoon te maken. Veel mooie vissen die wij niet kennen. Ik heb de namen gevraagd maar weer vergeten. Er lag ook een mooi stuk verse tonijn, boterzacht en licht rosé. Hmmmm. Ik denk 700 gr. de prijs was 700 escudos dus 6,30 euro. Helaas geen keuken in hotel. Maar we gaan zeker een dag thuis eten. Zondag. Ook twee vleesverkopers. Geit, vark, rund en wat miezerige kipjes. Veel hart en lever. En hersentjes van vark. Zag er rommelig uit. Ik zou hier toch voor de vis gaan al was er ook een klein klein varkentje te koop wat er smakelijk uitzag. We kletsen met De dames en genieten van de gezellige rommelige sfeer. Geen luxueus gedoe hier. Dan de droge weg op, de Amilcar Cabral. Daar zien we ook een groot kantoor van de plaatselijke grote politieke partij met zelfde leuzen als D66. Niets nieuws dus. Um CV por todos, insoleao, etc. Zie foto’s.

We keren terug naar de pedonal en lopen die uit tot Aan het fraaie plein met fontein Praca Alexandre de Albuquerque. Daar is een bar die wat hogerop ligt met een internet hotspot. We doen wat moet en drinken er iets. Marijke een stela kriola en ik een witte wijn uit CV. Die is goed maar wat sherry smaak. Dus niet Marijkes smaak. Na een half uur weer verder wandelen. Het plateau af via een hoge trap. Met de auto moet je helemaal rondcirkelen, vijfmaal de afstand. Wij passeren boven de obelisk. Beneden zijn we meteen aan het .strand. Marijke wil niet pootje baaien. Dan verder lopen een flink eind tot we bij een volgende berg aankomen. We kunnen daar weer met een lange lange trap omhoog klimmen. Aldus gedaan;we passeren enkele jongeren die harde muziek draaien en ik maak wat danspasjes. Tot hilariteit van hen. Dan bovenop lopen we de rua Eusebio S Ferreira, of rua capella, in. Langs een groot cafe wat geheel aan Benfica is gewijd. Ik zeg dat ze het zwaar krijgen volgende maand als Ajax tegen ze moet spelen voor de championsleague. We drinken er niets. Langs de Capella die er dicht en verwaarloosd uitziet en dan naar rechts. Langs enkele grotere en smoezelige gebouwen en een school en wat barretjes die niet groots zijn al is een restaurantje wel fraai: Lotos , er staat een grote stier voor de deur. Zie foto. Tot aan het eind dan naar esquerda ,links, de Avenida UCLA in.

Aan de rechterhand zijn enkele restaurantjes en barretjes. Er zitten wat mensen maar Marijke acht ze niet gezellig genoeg. We komen ook langs een restaurant met een wat hoger gelegen terras aan de straat. Smoezelig vindt Marijke. Naam: As Campanas! Onthoud die naam.

Tegenover dat restaurant is een grote bank en ik zeg dat ik er geld ga halen Marijke wordt boos, niet duidelijk waarom. Ze is moe zegt ze. Dus snel doorlopen en op zoek naar een haar wel bevallende uitspanning. Dat is toch nog even stappen. De rua Oua in. Ik zie op de kaart dat er een uitspanning is op een hoge punt bij een groot kruis, Cruz di Papa genaamd. Wat naar rechts. We zien de afslag tegenover een groot gebouw van VN en een school. Inderdaad een schitterend uitzicht over de zee en twee stranden en er staat een groot marmeren kruis in een parkje. Maar nog beter , ook een langgerekt heel fraai gebouw waarin een restaurant zit. Nice Kriola. Het ziet er ook van binnen chique uit. Maar eerst even het kruis en de view bekijken. Beneden ligt Praia hotel en links ervan een aantal restaurantjes en een leuk strand Prainha beach. Praia de Prainha. Praia is strand als je het nog niet geraden had.

Dan naar binnen. Een niet al te groot binnen restaurant met bar en daarvoor op de punt van de berg een groot buitenterras met grote bar. Overkapt maar met koel briesje. Langs de buitenkant een muurtje met een groot glazen scherm erop. Fantastisch. We kiezen een tafeltje in de schaduw. Er zit nog een groot gezelschap, een familie die kennelijk de geboorte van een piepklein meisje viert. De vader is blank en zit er wat verwezen bij. Alle andere mensen zijn donker gekleurd en de moeder lijkt stuk ouder dan de verweesde vader. Iedereen kust en feliciteert de moeder, de vader wat minder . Oma is er ook en een aantal tantes en ooms. Er wordt Gedronken, geschenken overhandigd en gegeten. Rijke familie want het is hier best

 Prijzig. Wij lachen lief naar Moeder en vader. Ik geef geen issooh kaartje. Wij bestellen twee heerlijke salades een met garnalen, camarao , spreek uit als salade di camaran en een met vers gegrilde inktvis.poulvo.  We eten ieder een helft van elke salade. Samen! Sharing is caring!

Heerlijk met een glas wijn voor mij en een kriola voor Marijke en dan ieder nog een half glas wijn.

Na een ruim uur wandelen we een lange trap af naar het beneden ons gelegen strand met boulevard. Daar liggen vier heel aangename restaurants aan de zee. Een Italiaans, Osteria 3 , nog een Italiaans, Roma en Orla en S7even Bar. We wandelen ze allemaal in en ze zijn allen uiterst gezellig en ook vol. Feestdag. Dan nemen we op de erbij gelegen rotonde een taxi die ons voor 150 escudos naar ons hotel brengt! Erg goed geprijsd. Zeker tien minuten rijden. Het plateau op.

Thuis uitrusten . We zijn best moe van het vele lopen.wel 6 uur lang met lunch enz erbij.

Vraag is of we nog test moeten doen voor onze vlucht naar SAN Vincao. Zeer onduidelijk. Ik schrijf aan CV site van land en vul van alles in en stuur copie van mijn QR. Codes mee. Krijg snel antwoord dat onze codes hier geldig zijn. En uiteindelijk blijkt een test niet vereist. Hoera. We hebben ook bericht dat we onze vlucht geboekt hebben voor 24 januari twee uur en terug 4 februari want 5 is zaterdag en dan vliegen ze niet. Marijke verzet nacht op vincao en ik regel nieuwe nacht op Santiago, midden tussen Praia en tarrafal in. In het natuurgebied. Wat een administratie! Nu begrijpen wij waarom een reis met tui zo duur is. Wij hebben er vele uren werk in zitten. Maar het geeft competent gevoel en je lijkt nog jeugdig.

Inmiddels stuurt ook D66 bericht dat ik in commissie zit en geheimhoudingsverklaring moet tekenen. Holland laat ons nog niet los. Marijke moet ook nog zaken regelen.

We doen wat we moeten doen, douchen en verkleden ons. Wat heet. Ik doe andere blouse aan en Marijke ook.

We willen naar een restaurant gaan novecento , goede recensies helaas geen muziek. De mensen van hotel raden As Campanas aan waar wel muziek is maar Marijke heeft nog een slecht beeld daarvan in haar hoofd. De chauffeur vh hotel zal ons naar ons restaurant rijden. Dat blijkt fechado ivm feestdag. Dus toch maar naar As Campanas. Als we aankomen rond 7 uur is het terras leeg en binnen zit een echtpaar. We besluiten toch te gaan zitten Er komt om 8 uur levende muziek. We bestellen een fles Cha uit Fogo, duur, 2000 escudos, die heel koel is en in een heuse standaard met ijsemmer vol ijsblokjes bij ons wordt gezet. Door zeer aardige ober. Ze hebben gegrilde lagosta, 3000 escudos de kg. De ober vertelt dat de kreeften hier altijd ongeveer een kilo zijn. Heel veel voor 2 man zeker gezien onze Europese ervaring. We nemen de kreeft. Dan loopt plotseling het hele terras vol. De muziek is ook aangekomen. Een man met soort viool een gitarist met gitaar met heel lange hals en een man op soort jukelille. Ze beginnen vol enthousiasme te spelen. Heel leuke Morna muziek. Zonder zang. De Cha is heerlijk. Soort CHA blis.haha. Wij genieten zeer. Hele terras vol kaapverdianen. Alleen is er een blank paar wat een professioneel danspaar blijkt te zijn. Van ongeveer 65 jaar! Ze komen uit Angola en reizen rond. Nu op vakantie hier. Ze dansen inderdaad fantastisch samen op de muziek. De reuze kreeft wordt gebracht met allerlei tangen en brekers. Achter ons zit grote groep kaapverdianen die veel plezier hebben. Wat oudere lui ook. Een jongetje komt door het hek gluren, terras is zoals je weet wat hoger op, vier treetjes. Wij geven hem 100 escudos de mensen achter ons ook. Andere gasten kennen hem kennelijk en hij wordt heel vriendelijk bejegent door iedereen. Ook door de uitsmijter die bij de poort van het terras bij de trap staat en die echt een reus is met enorme spieren. Hij controleert later iedereen of hij betaalt heeft. De kreeft, een langoustine zonder grote scharen smaakt als een reuze langoustine, natuurlijk. Heel compact en mooie smaak. En groot! De wijnfles schijnt weer een gat te hebben zodat we een tweede moeten bestellen. De muziek is fantastisch de dansers dansen. Dan komt er een rank meisje met kort spijkerbroekje en spijkerjasje en hoedje op , het terras op en praat met de band. Ze kennen haar. En ze gaat zingen. Zo fantastisch goed, echte Morna. Vol weemoed en emotie. Ze zingt half uurtje dan staat een man op die zit te eten en loopt naar de band. Ook hem kennen ze. En hij gaat ook zingen. Ook erg goed. Daarna ons meiske weer. Wij zijn helemaal tevreden en het is een onvergetelijke avond! Marijke had eindelijk een keer geen gelijk! Wij dansen nog even nadat we betaald hebben en de taxi nog ver weg is. Als die komt zwaaien mensen ons uit en wij kapen de taxi voor neuzen van een hele familie weg. Maar hij was voor ons besteld!  De chauffeur neemt een andere route. Hij pikt nog een jonge dame op uit een andere auto. Zijn vriendin. We komen rond elf uur moe thuis aan. Een super dag! We vallen meteen in slaap.

21 januari vrijdag

Om 8 uur op Marijke goed geslapen ook. Veel minder benauwd en minder moe!! Vakantie helpt.

We pakken alles in. Dan gaan we te voet weer naar het plateau om een restaurant met muziek voor vanavond te regelen daar en om te zien wat te doen met onze geboekte vlucht. Wel bevestiging maar geen tickets nog. Om 12 uur gaan we met de auto van het hotel naar ons nieuwe adres wat iets noordelijk ligt van de plek waar we gisteren geluncht hebben.

Maar eerst wandelen, weer de berg op. Het is oneindig veel drukker nu. Geen feestdag meer. We komen aan bij de rua pedonal dan naar de cabral want daar is ons restaurant, 5Quintal da Musica. Er zitten al mensen koffie te drinken. We worden begroet door een heel vriendelijke jonge man die perfect Engels spreekt. We bespreken een tafel rechts voor bij de muziek voor 8 uur. De muziek start 9 uur. Dan op zoek naar een reisbureau. We zien het ministerie van toerisme en vragen daar of iemand ons kan zeggen of we nu een test moeten doen of niet voor de vlucht. Helaas weet niemand het en worden we naar een reisbureau gestuurd. Daar zeggen ze dat het niet nodig is . Als we vragen hoe we onze tickets krijgen kunnen zij dat niet zeggen. Wij hebben online besteld en dat kennen zij niet. We worden nog naar de Correa gestuurd maar daar staan lange rijen voor. Dan maar vertrouwen op het bericht en dat we de instapkaart op het vliegveld kunnen halen. We hebben een reserverings  ericht.Komt goed.

We wandelen verder en drinken niets. Ik maak nog foto’s van plaatselijke D66 slogan en dan terug naar Hotel. We betalen en nemen afscheid van zeer vriendelijke dame. De chauffeur weet niet waar we heen moeten maar de eigenaresse legt het hem uit.

De chauffeur weet toch fors te verdwalen en we komen veel te noordelijk uit in een nieuw te ontwikkelen gebied. Ondanks vele malen vragen. Hij kan ook onze gastvrouw niet bereiken zegt hij. Marijke pakt onze oude telefoon en bereikt haar meteen. Zij leidt ons naar het huis wat inderdaad vlak aan zee ligt. Else is een Belgische dame die veertig jaar of meer geleden met een Kaapverdiaan is getrouwd. Ontmoet op de universiteit van Leuven. Ze hebben 4 kinderen, twee in USA, een in Portugal en een elders. Voorheen woonden ze in Mozambique. Ze laat ons onze verdieping zien. Met een ruim appartement en balkon direct aan boulevard. Super uitzicht over de oceaan. Die bruist en brult lekker. De Belgische is wat bezorgd over de criminaliteit hier. Ze zegt nooit s avonds op straat te lopen en nooit je telefoon zichtbaar te dragen zoals wij gisteren hele dag deden. Het is tien min lopen naar waar we gisteren geluncht hebben. Lijkt iets verder. Google zegt 15 minuten. Het is ruim binnen met grote slaapkamer keuken heel grote L-vormige  living en lang balkon. Ideaal. We gaan rustig zitten. WiFi aan, ik aan de blog. Maar ik wordt gestoord door bericht van one .com dat ik website lacoliinedor moet betalen. Dacht dat automatisch te doen. Dan ben ik mijn kaartjes kwijt, te goed opgeborgen blijkt. Ouderdom! Marijke gaat lekker lezen op het balkon en ik werk blog bij vanaf gisteren. Veel werk! Na twee uur schrijven ben ik klaar. Het is dan 16.01 uur. Om half vijf gaan we wandelen naar waar we gisteren waren bij de leuke restaurantjes. Daar is ook een grote supermarkt. Onderweg is ook nog een leuk restaurant zegt onze Else. Je hoort het van me.

De lijst met meest voorkomende creoolse of Portugese woorden doet al goed werk. Morgen Gaan we naar de oude stad. Ciudad Velha.

Inderdaad om half vijf op stap. Het is een mooie wandeling langs de woeste zee. Fraaie uitzichten. We zien geen uitspanningen en komen na 15 minuten aan bij de restaurantjes Roma, Osteria 3 ,Orla en nog een vierde op de punt. De enige plek waar je een terras hebt ook op het westen kijkend dus om de zonsondergang te zien in de zee. We kiezen dat. Het is een heel modern en trendy ding. Een zeer vriendelijke en actieve man spreekt ons meteen aan. Hij is kennelijk de gerant of baas. Hij wijst ons hoe omhoog te gaan met een trap naar het terras op het westen. Ook daar is een fraaie bar. Beneden is het groter met uitzicht op het strand. Daar kun je ook eten. Wij kiezen twee gerieflijke fauteuiltjes aan klein tafeltje uit de wind die ietsje te koel is. De zon staat nog hoog maar daalt heel veelbelovend in de zee. Helaas gaat het dan sterk bewolken en zien we dus geen zonsondergang. We bestellen cocktails. ik caipirinha Classico voor 3 euro 60 Marijke een Margarita. Het lieve dienstertje vertelt ons dan dat we Margerita alleen beneden kunnen krijgen!?!? Wij slikken onze verwondering in en Marijke neemt een groggy, rum dus, met schijfje citroen.

Na enige tijd wordt de prima caipirinha en de groggy gebracht. De laatste is te sterk voor vrouwtje en zij neemt er een tonic Schweppes bij. We genieten van het uitzicht. Dan komen er enkele branie Hollanders binnen. Twee blank en drie kennelijk uit CV van oorsprong. Zij reden op grote quads. Ze roepen flink en nemen een waterpijp. Haha. Dan weer rust. We zien veel gebeuren beneden op straat. Op een plein geeft een man met hond les aan grote groep in gymnastiek, workout. Erachter ligt een voetbalveldje, met plavuizen waar gevoetbald wordt. Vele trendy dames komen bij ons barretje binnen. Feest. Wij moeten om 8 uur in de stad op het plateau zijn. Bij 5 Quintal da Musica. Om te eten en van muziek te genieten. We gaan zeven uur met taxi erheen. Zijn dus veel te vroeg. We krijgen niet het tafeltje wat ons beloofd was maar een twee tafeltjes naar achteren. Omdat het anders te lawaaierig is voor de oudjes… jaja. Wij zijn de eerste gasten. We zetten ons met vreugde aan ons tafeltje en genieten van de fraaie ruimte. Heel mooi opgeknapt oud gebouw. Met vele foto’s van zangers aan de muren.zie foto’s. Een zeer vriendelijke dame van kennelijk Surinaamse komaf? Helpt ons. Zij vertelt dat de eigenaresse Surinaams is. Onze dame, Monika geheten, runt in haar eentje!! De hele zaal met ongeveer 100 gasten. Later helpt een jonge man haar iets. Zelfs Marijke staat perplex. De competentie, snelheid en vriendelijkheid van Monika is enorm. Zij kent ook bijna iedereen die binnen komt. Er zijn maar ongeveer  12 blanken en gasten van buiten. Merendeels Fransen. Veel locals dus. De band bestaat uit een gitarist, drummer, keyboard speler en grote zwarte saxofonist. Ze spelen zeer goed maar ik ben iets teleurgesteld aanvankelijk omdat ze meer jazz spelen dan CV muziek. De overgang met gisteren is groot en even wennen. Maar later komt er ook een zanger bij en de muziek wordt dan meer CV. De zanger is geloven wij dezelfde man die gisteren enkele liedjes zong! Hij weet iedereen op te zwepen en de sfeer is fantastisch met dansen op het eind. Wij nemen weer een fles Cha en ik begin met een vissoep die sterk gebonden is met gortkorreltjes erin ; toch heerlijk. Marijke neemt daarna weer polvo nu gesauteerd en ik neem… Meeresschnecken, Buzios, abalones dus!! Miraculeus. Ze zijn in reepjes gesneden en in mooi tomaten sausje gelegd met rijst en verse groenten. Heerlijk en zeer speciaal. Al met al is het eten op voor de muziek gaat spelen om 9 uur. Dus klein toetje, Marijke mousse van passievruchten. Overheerlijk, ik mango ijs van het huis. Ook prima. Later nog een klein flesje witte wijn om niet op droogje te zitten. De aanwezige dames en heren zien er allemaal heel speciaal uit. De dames veelal chique maar wel heel korte rokjes en erg strakzittende jurkjes. Veel borstjes die goed zichtbaar zijn. De vrouwen kletsen vooral met elkaar en de mannen zitten er allemaal wat verloren bij. Maar wellicht lijkt dat maar zo. In ieder geval is de sfeer super. De dames drinken meest gin tonic , light on the tonic. Onze Monika bedient iedereen zo rap en elegant! Om elf uur houdt de muziek op en nemen we een taxi, 2 euro, terug naar huis. Alweer een super avond.

22 januari zaterdag

Weer rustig om 8 uur opgestaan. Vannacht wel wat last gehad van het lawaai, constant, van de zee en branding. Is even erg als de weg bij ons maar dan ook snachts . Marijke heeft vanmorgen de chauffeur voor maandag al geregeld om ons naar vliegveld te brengen. We ontbijten niet. Wandelen naar de grotere weg om ,en te zien of we een bakker of koffietentje vinden zoals gezegd door de Belgische Else , en om een taxi te vinden naar ciudad velha, 20 minuten rijden naar westen. We moeten flink klimmen op de steile weg. Lijkt Hole vier wel merk ik op. Marijke beaamt het als kenner. Geen brood maker gezien wel enkele mensen met zakje brood. Desgevraagd moeten we gewoon doorlopen. Maar een taxi komt ons achterop en we besluiten naar velhadorp te gaan. Hij vraagt 2000 escudos. Ik weiger en prijs wordt dan 1500. Lijkt nog veel maar we willen de arme CV Dianen niet nekken. De rit voert door heuvelachtig terrein heel dor inderdaad. We passeren een grote universiteit aan de linkerhand, met reclame in het Chinees, of aanwijzingen. De weg is zo goed als verlaten. Wat een rust hier. We bereiken veilig het stadje, dorp. Het is veel kleiner dan we dachten. Wat nu precies het erfgoed is kunnen we niet achterhalen. Er is een ruïne van een eens grote kathedraal, die we bezoeken, en hoog boven ligt een fort wat we wijselijk niet bezoeken. Hoog dus. Het dorpje is wel enigszins levendig. Vele mannen. Vrouwen en kinderen hangen wat rond en er staan aantal dames kleding en groenten te verkopen. Ook wordt een enkele kale kip gewassen. In het midden van wat toch een pleintje is, met wat bomen en kramen, is een groot rond gedenkteken, een ijzeren plaat, aangebracht ; er staat een schip op en rondom staat tekst. In mei 1460 zijn hier navigators aangekomen ene Antonio Nilo en ene Gubio die voeren voor de Portugese Koning Henrique. De plaat is bijna geheel bedekt met vogelpoep. Het wordt kennelijk niet als bijzonder ervaren dat de voorouders van de CV Dianen hier aankwamen. Er zijn niet veel toeristen. We wandelen over een brug met gedenkteken van aanleg, een houten brug, over een totaal droge stoffige rivier. Geen druppel water. De Ponte da Lagoa geopend door zijnde excellentie de eerste minister v CV Dr Ulisses Correia e Silva.

. We komen dan bij twee heel pittoreske restaurantjes die pal aan zee zijn gelegen. In een ervan heeft Marijke een tafel gereserveerd om 1 uur. Lijkt ietwat tot geheel onnodig gezien de verlatenheid. We lopen erlangs en klimmen een trap op. Daar ligt nog een pleintje wat betegeld is en bij een ander restaurantje hoort. Restaurant del mondo genaamd. Ietwat overdreven weer. Er is een loket opening aan de zijkant waar je kan bestellen. Het terras is groot en overdekt ;met super uitzicht. We besluiten koffie te nemen hier. Een vriendelijk meisje gaat Meteen de koffie in een  pot zetten we vrezen met…. Maar even later worden twee prachtige espressokopjes met heel redelijke koffie gebracht. We genieten ervan en van de oneindige rust en het uitzicht over de bruisende zee. We bestellen zelfs nog twee kopjes. Dan komt er plotseling een groep van ongeveer 25. Jongeren, studenten kennelijk, aan met muziek hard aan en zeer vrolijk. Ze zingen en lachen en kletsen. Ze zijn kennelijk wezen hiken. Tot onze verbazing is de man die wij gisteravond de groep zagen leiden met het gymnastieken en work-outen erbij en is de gids.

Het is gedaan met de rust maar het is ook een verfrissende en monter makende ervaring. 

Ik zeg tegen Marijke dit lijkt op de twijfelfontein ervaring, zij corrigeert me: de sesfontein ervaring. Haha.

Wij gaan toch maar wat verder wandelen. We lopen de stoffige straat verder in, omhoog , en komen bij een heel bijzondere boom aan. Met een grote plaat erbij waarop staat hoe groot hij is. Het lijkt een baobab maar het is het niet  Enorm fraai . Een Calabaceira om precies te zijn. Honderd plus jaar oud staat erbij , ik denk meer dan 300 jaar. Maar wie ben ik. Hoogte 40 m omtrek bij voet 3,28 m omtrek van kruin 16,60 m.

Wij betuigen respect en klimmen erlangs omhoog. Daar worden kleine nieuwe huisjes? Gebouwd en hogerop eindigt de weg bij een grote boerderijachtige met Mulher die was ophangt. Kippen ook. Verderop loopt een kudde geiten, hogerop, met hoeder. Romantisch en authentiek. We keren terug en lopen nog naar de kathedraal ruïne. Zien vele jonge mensen en heel veel schattige hele kleine kindjes. Het dagelijks leven speelt zich voor onze toeristenogen af.

We zien nog de twee Fransen lopen, die aan het tafeltje voor ons zaten gisteravond.  Wij begroeten elkaar. Bij ons restaurantje zien we de vier Hollandse jongeren zitten naast wie we de eerste avond zaten te eten en luisteren naar de muziek, bij As Campanas. Ik vertel ze dat het bij 5 quintal da musica heel anders is ook mooi maar meer gelikt en professioneel. Dan strijken we neer op het terrasje van Kaza Antú. Leeg nog. Later komen er drie Duitse gasten en twee Fransen. We zijn uur te vroeg maar reserveren was inderdaad een krankzinnig idee. Haha. Een heel lief meisje met gestreepte lange broek en Kaza Antú polo aan helpt ons. We bestellen een fles…..Cha. Die kost hier 1500 escudos. Dus nu hebben we al twee flessen van 2000 een van 1900 en een van 1500 gehad. In de winkel kosten ze overigens 900 escudos. Haha.Er liggen er twee te wachten in onze koelkast.

Wat een charmante plek en wat een prachtig weer. 25 graden koel briesje. Hoog opspattende schuim van de zee waar die slaat op de grote lavarotsen in de zee. Er ligt een groot zeilschip voor anker, kleiner dan de Margelliti van Laura en Jaap. We zijn weer God in Frankrijk hier in CV. Een zeer goede keus om hierheen te gaan. Je vindt deze speciale atmosfeer niet veel meer.

Wat te eten? Het restaurant had een 5 bij TripAdvisor. De kaart is klein. Marijke wil Lagosta, hebben ze bij de buren hier. Hier is die niet. Dan maar weer polvo Ik wil groupa ,grouper, hebben ze ook niet. Dan maar tonijn. Ik zeg dat ik die heel kort , very short, tjiftjaf sis- sis gebakken of gegrild wil hebben. De polvo van marijke is te hard gegrild helaas maar eetbaar. Het meisje komt met mijn twee grote plakken tonijn aan en kijkt vragend. Ik zie het al. Veel te lang gebakken. Droog als leer. Ze begrijpt het meteen en gaat nieuwe halen. Snel is ze terug, ja even sis, sis en klaar. Drie mooie plakken nu en bijna rauw zoals het hoort! Hoera en lekker. Rijst en mooie groentjes erbij. Wat heet genieten!

Na het eten besluiten we met de aluguer terug te gaan. Het minibusje voor de gewone mens. We zien er al rap een die bijna leeg is. We stappen in want hij rijdt toch omdat hij even verderop nog enkele mensen, o.a. Vrouw met baby, oppikt. Twee meisjes zitten voor ons met een prachtige bruinzwarte huidskleur. En een man met een schitterende tattoo op zijn arm. Het busje suist over de bergweg. We eindigen bij de grote markt in Praia waar we nog niet heen durfden. Nu wel dus. We dwalen de enorme markt binnen waar van alles wordt verkocht ;er zijn ook talloze mini hokjes waar je wat kan eten en mini kappertjes . We willen Peixe. Vragen dus. Aan de zijkant van de markt zijn enkele dames met vis. Niet veel ;we kopen een grote vis, naam onbekend . En wat groentjes en broodachtige mariakaakjes achtige plakken O ja de aluguer kostte 200 escudos voor ons beiden. 1300 minder dan heenweg. Dan voor 200 naar ons huis. Met privé taxi weer. En rusten en ik blog schrijven maar eerst de vis gefileerd op bevel, aanraden, van Marijke. Niet simpel omdat er geen enkel scherp mes in huis is en ook geen aanzetter. Het is nu kwart voor zes. Op naar het café voor een cocktail. Is dit vakantie? Lang leve CV!

We wandelen weer gezellig langs de zee. Alweer bewolkt helaas. Dus geen zonsondergang te zien dadelijk. We slaan rechtsaf vlak voor de opgang naar de grotere weg en ik loop een mini mercado in om blokjes tomaat in blik te halen en een eitje en ui voor de vissoep die ik ga maken en het ontbijt. Er is echter bijna niets in de winkel. Wel veel blikjes worstjes en sardines en veel olijfolie. Hieraan kun je de betrekkelijke armoede hier het best aflezen. Ik koop twee verse mini tomaatjes en 4 eitjes. Doe ze behoedzaam in mijn rugzakje. Dan maar naar de iets grotere, voor hier grote, mercado da Praia. Daar vind ik ook geen blikjes met tomaat. Alleen tomaten pasta, puree, in vele soorten en maten. Koop klein blikje puree en een pakje met kreeftensoep poeder van Knorr. Voor 1.30 euro.

Dan naar ons terras. De gerant herkent ons meteen en zegt dat we nu boven wel margaritas kunnen krijgen. Hetzelfde meisje neemt onze bestelling van twee margaritas dan ook monter aan. Ik zet mijn rugzakje wederom behoedzaam, neer achter mijn stoel. Je raadt het al: de volgende morgen als ik een eitje wil gaan bakken blijk ik het zakje vergeten te zijn. Dom!!

De margaritas smaken helaas niet groots. Te weinig of geenszins citroen toegevoegd en waarschijnlijk geen tequila maar rum van hier. Maar klagen op vriendelijke manier helpt dus. 

Dan lopen we naar Osteria 3 . Geen live music Ook bij Roma niet. Dus wandelen we verder door langs het Praia quebra canela. Daar is wel, harde, muziek, niet onze smaak en ook niet live. Er zitten weinig mensen. Dan terug en toch bij Roma eten. Wat een goede keus blijkt later. Het is daar langs de strand kant helemaal vol dus een tafeltje binnen wel met grote open deuren aan twee kanten ;het ziet er gezellig uit. Grote bar met een pizza oven waar twee man pizzas bakken, ernaast een ruime keuken waar wel vier man aan het werk zijn. Een weer uiterst vriendelijk rank meisje helpt ons. Ze spreekt goed Engels. Ik besluit om de op een bord aangeprezen spaghetti do Chef te nemen en Marijke een tonnerelli roma met veel rauwe en ook wat gewarmde ronijn. En kruiden en olijfjes. Mijn Chef dish was  onwaarschijnlijk lekker. Alleen spaghetti met een smooth sausje waarin anchovisjes waren weggesmolten en met wat gehakte peterselie, maar dan fijn, en parmezano. Niet goed te beschrijven. Wellicht een van de beste spaghetti's die ik gegeten heb en ik heb er heel wat op ,overal en kook zelf natuurlijk ook heerlijke pastas . Ook de pasta van Marijke was heerlijk ;de mixture van verse en licht gekookte tonijn was prima en de saus smaakvol. We dronken er een half! Flesje Cha bij die heerlijk koel werd geserveerd en in een mooi koelzakje werd geplaatst. De borden waren trouwens ook fraai. Groot met een diepe kuil in het midden zodat het leek of je weinig op je bord had maar het was toch veel! 

Ik vertelde het meisje dat het uitstekend was en vroeg haar de Chef mijn complimenten over te brengen. Zij vertelde dat de Chef achter ons stond bij de bar. Ik wandelde naar hem toe. Een vijftiger die vertelde in Rome te zijn geboren en daar een restaurant had en later in Napels. Hij woonde nu paar jaar hier. Ik vertelde hem dat de pastas zo heerlijk waren . Hij waardeerde dat zeer. Zijn naam is Allessandro Ieraci. Hij raadde ons als toetje de mousse Roma aan met chocolade mousse en onderin banaan en ook knisperende rolletjes gevuld met creme. Wat wij deden Heerlijk ook. Hij vertelde me ook nog dat in Mindelo, waar we maandag heen gaan, ook een super Italiaans restaurant is ,van een vriend van hem. De naam vh restaurant is Saboresh. Daar dus heen!

Het werd dus weer een gedenkwaardige avond. En een fantastische dag. Met de taxi het kleine eindje naar huis. Marijke is duisternis vrezend en de Belgische waar we logeren raadt ook wandelen in het donker af. Maar de hele weg naar ons huis is overigens uitstekend en ruim verlicht. We nemen een taxi zonder taxi erop zien we later. Een vriendelijk echtpaar naast ons staand zegt de taxichauffeur dat hij ons niet mag oplichten! Zo attent de mensen hier. Wij wijzen de  hauffeur hoe hij moet rijden en het kost 200 escudos, 1,80 euro. Niet opgelicht dus. 

Thuis drinken we nog een half flesje Cha en gaan dan slapen. Marijke eerst nog lang lezen. Ik te slaperig.

23 januari, zondag, Babs wordt 81! 

Dus als eerste om 8 uur bellen naar Babs. Die natuurlijk niet opneemt. Dus inzingen van lang zal ze leven. Wat een leeftijd al. En nog going strong. Ik ga koffie zetten en zie dat ik mijn tas vergeten ben als ik eitje wil maken aiai. Ook zien we dat er een lekje is in de boiler en dat de keuken enigszins nat is. Kastje vol water. We maken het schoon en informeren eigenaar die later komt.We eten dan maar geroosterd zoetig broodje wat we op de markt kochten met vijgenjam. Die is wat zoet en komt uit Brazilia. Dan weer proberen om ons formulario da vigilanca sanitaria in te sturen maar als we op verzenden drukken verschijnt almaar bericht: not sent. Technical overflow of information. We laten het later aan onze Kaapverdische gastheer zien. Die zegt geen zorgen je kunt dat ook op vliegveld invullen. We hebben foto gemaakt van onze poging en het bericht. Ook feit dat we nog geen Instapkaart hebben gehad is geen probleem zeggen hij en zijn vrouw. Dat hoort bij CV. Onze confirmatie mail is genoeg. Wij Hollanders zijn te angstig en geloven teveel in de bureaucracie. Haha. Het is weer bewolkt en vannacht stormde het en ik dacht regen te brengen maar dat ging net niet door. Het is nu wel warm.ik denk 28 graden. Marijke praat met Sofinka en Christopher in Praag. Wonderen van whats app. Gratis contact. Straks naar de Seven Resto bar lopen om te zien of ze mijn zakje gevonden hebben. De bar heeft kennelijk zelfde eigenaar als Roma. Die eigenaar hebben we gisteren overigens ook gezien en gesproken hij is ook een Italiaan uit Rome. Hij sprak Italiaans met de serveersters en die spraken Italiaans terug! Boeiend. Een Italiaanse en-clave in Praia. Vanavond verder schrijven we gaan onze door mij gemaakte visbouillon eten en de gefileerde vis, waaraan ik gisteren zo hard gewerkt heb.

Lekker naar de S7even resto bar gelopen Ze hebben mijn zakje gevonden maar het was opgeborgen door de vindster en die heeft de sleutel. Om 6 uur kan ik het halen We drinken een biertje op het fraaie terras ah strand en vragen John de gerant of hij ons een ui en een tomaat kan verkopen ; wij krijgen ze gratis mee Dan terug naar huis wandelen We zien een grey headed kingfisher en een bruinkop pelikaan. Hoera. Marijke zwemt nog niet .Teveel andere mensen. Thuis bak ik wat uitjes die we toch nog hadden en smeer de vis in met de gestolen pirri pirri olie. Wat sla erbij en brood. De vis is werkelijk heerlijk. Veel smaak, wel iets losjes visvlees maar mild. Klein glaasje cha erbij. Dan ga ik tripadvisor reviews doen Cesaria en as campanas en 5 quintal da musica. Ik hoop dat het doorgekomen is. Cesaria wel zie ik. Ik zie ook dat reeds 166870 mensen mijn reviews hebben gelezen. Als die nu eens allemaal mijn kookboek zouden kopen! Voor ons in zee spotten we nog een pelikaan die een vis verschalkt. Het zijn hele andere vogels dan de doorsnee pelikanen Geen hangzak snavel. Lange smallere snavel met donkere kop en hals en wit van onderen donker van boven.

Nog even: wij verbazen ons er over en zijn zeer aangenaam verrast, dat de bevolking hier echt

 Super geïntegreerd lijkt geen bepaalde groep die als beter of slechter wordt gezien. Blank zwart bruin en er tussen in gaat zeer amicaal met elkaar om. Een voorbeeld voor de wereld;dit lijkt ook in dorpjes zo te zijn. Maar we zijn er pas natuurlijk en weten nog weinig. Nog even wat geschreven aan my heritage ik zou vandaag iets besteld hebben? Wellicht voorheen per ongeluk? Ik heb geschreven dat ik het niet wil. Back up service.5 euro per maand.

Het is half zes, tijd voor onze wandeling naar onze S7even bar om de tas op te halen. Heerlijk weer aldoor nooit heet altijd briesje. Ongekend. We zien onze ijsvogel niet meer. Onze gerant John begroet ons weer. We gaan weer aan de strandkant zitten. En bestellen twee caipirinhas. Het meisje met sleutel v onze tas is er nog niet. Komt zo. We horen van John dat dit restaurant een andere eigenaar heeft als Roma. Ook dat het zo nieuw is dat het nog niet op tripadvisor staat. Of ik het wil aanmelden. Hij zegt dat de eigenaar naast ons aan tafel zit. We houden ons in en gaan niet praten. Na nog een caipirinha te hebben genomen en mooie foto's te hebben gemaakt en onze tas in ontvangst te hebben genomen , zakken we af naar Roma om daar toch samen een pasta - tje te eten ; aldaar nemen we ook nog een carpaccio van tonijn. Beiden eten we samen op en ze zijn heerlijk al is de pasta iets minder mooi dan gisteren. Teveel olie. We denken dat de Chef er niet is . Maar even later komt hij naar ons toe gelopen. We kletsen weer wat en hij zegt dat we een ander toetje moeten proberen. Van hazelnoot , nutella zeg maar en dat over een gefrituurd rolletje waarin een vulling. Aldus Gedaan . Een voor ons samen. Heerlijk . Een mini karafje wijn erbij en dan afscheid nemen van Alessandro. We beloven naar Sabresh of sobresh te gaan in Mindelo. Taxi terug want het is donker. Onnodig denk ik want van enig gevaar blijkt hier al die dagen helemaal niets. Thuis maak ik dan nog een heerlijk bordje vissoep. Zelfs Marijke smult ervan. De zee is veel rustiger nu. De wind is minder. Wel nog bewolkt en dus geen sterrenpracht. Marijke leest nog op de e reader en ik maak de blog af voor vandaag. En dan slapen. Praia is ons 200% meegevallen. Een bijna ideaal oord. Veilig, super weer, goed eten en veel muziek en gezelligheid. En betaalbaar bovendien. Morgen worden we om kwart voor twaalf opgehaald en vliegen we hopelijk soepel naar Sao Vicente

24 januari maandag

Vannacht stormde het heftig. Zo hard dat ik opstond om deuren te sluiten. Rondwandelend hoorde ik water stromen. Nooit een goed teken in een huis. Het overdruk kraantje van de boiler bleek weer ernstig te lekken. Stromen. Hele kastje en aanrecht en vloer oner water. Dus flink dweilen. Niet met kraan open want ik had ,verstandig, de watertoevoer naar de boiler dichtgedraaid. Kwartiertje later weer slapen. Vanmorgen nogmaals het formulario etc getracht in te sturen. Alweeer dat bericht van overflow enz.Volgens onze gastvrouwe is dat geen probleem. Je kunt het op vliegveld op papier invullen. Opstaan inpakken en eitje met tomaat en ui bakken en koffie zetten. Koffie hier uit CV( is Cabo Verde voor de lezers). Prima van kwaliteit. Melita zetting. Het waait nog altijd flink. Maar de locals zijn niet verontrust. Gesproken met de gastvrouwe en heer. Probleem van water besproken. Wij hadden dus geen warm water vanmorgen. Hij vertelde dat hij nieuw kraantje ging kopen , van de overdruk. Loodgieters zijn er wel en ook vriendelijk maar helaas geen kaas van loodgieten gegeten. Hij vertelde nog dat hij onlangs een nieuwe pomp voor het water op het dak had gezet.... ja Jaap weet het al: deze nieuwe pomp is krachtiger dan de vorige. Dus ik denk dat bij watervragen er water met te hoge druk komt en de veiligheids kraan zich nietsvermoedend opent. Denkend goed te doen. Mogelijk Jaap ( Jaap de Voogd is bedoeld , architect nooit in ruste en zeezeiler, zijn lieve vrouw Laura is een van de weinigen die ooit mijn blogs leest)?

Na ontbijt rustig op balkon naar de aanstormende zee kijken. Marijke heeft vannacht wel tienmaal opgelucht geroepen" wat ben ik blij dat ik geen zeilboot heb" . Ja je bent vaak blijer om wat je niet hebt dan over watje wel hebt... Hopelijk zijn we wel blij met de komst van onze chauffeur om kwart voor twaalf. Vanavond vervolg

Onze chauffeur is prima op tijd. We praten nog wat met onze Belgische gastvrouw die meer ontdooid lijkt. 

Nelo, zo heet onze chauffeur, is een goed geklede sportief ogende man van rond de dertig. Hij spreekt goed engels. Hij vertelt tijdens de rit naar het vliegveld over een project wat we zien namelijk de aanleg van een brug naar een klein eilandje voor de kust. Daar gaan de Chinezen een casino bouwen zegt hij. Een lelijk groot gebouw aan de wal vlakbij is er ook onderdeel van. Het begon in 2017. Nu willen de Chinezen hun eigen bank opzetten in praia om zo hun inkomsten te beheren. Heel terecht heeft de regering van CV dat niet toegestaan en nu hebben de Chinezen het werk stil laten leggen. Ze gaan pas weer investeren als ze hun bank hebben. Nelo vertelt dat de Chinezen vele panden en winkels op het plateau hebben opgekocht. Daar zijn nu vele chinese winkels. Klopt want wij kochten een t shirtje daar van een Chinese mevrouw. Overal in het land kopen de Chinezen veel op. De Chinezen integreren niet zegt Nelo. Ze zijn vriendelijk maar gaan alleen met elkaar om. En dat terwijl CV juist zo trots is op zijn geheel geintegreerd zijn van al zijn inwoners. Zonder onderscheid te maken tussen huidskleur en ras en dergelijke.

We zijn op het vliegveld voor we het weten. We spreken af dat Nelo ons 4 februari ophaalt en naar het Noorden brengt. Hij kent het hotel waar we heengaan goed en geeft hoog op over het prachtige natuurgebied waarin dat ligt. Hij kent ook onze gastheer in Tarrafal, de duikinstructeur.

Op het vliegveld worden we uiterst aangenaam en vriendelijk ontvangen door een meisje van de info. Onze ticket is prima. Wij leggen uit dat we geen formulario da vigilanza sanitaria hebben kunnen insturen. Dan brengt ze ons naar een oudere dame die ons gaat helpen. Zij spreekt slechts Creools dus is niet handig. Zij roept meisje een weer en die gaat op zoek naar iemand van de sanitaria. Een  blanke man komt ons helpen, Henry heet hij; want we raken natuurlijk aan de praat. Hij is hoofd van ,,de covid regelingen hier en is een epidemioloog/ arts uit Cuba die hier naar toe is gestuurd om CV te helpen. Hij is zeer aardig en komt met een papieren formulier. Is sneller zegt hij. Dit blijkt het formulier te zijn wat we al ingevuld hebben in het  vliegtuig! Nadat ik het mijne heb ingevuld haal ik die te voorschijn. Hilariteit. Die zijn prima , alleen even invullen dat we naar Sao Vicente gaan. We nemen zeer hartelijk afscheid. In -checken gaat vlot en als we de departure poort doorgaan komt Henry ons nog goede reis wensen.

Al onze zorgen waren dus zoals altijd onnodig. We gaan gewoon naar sao Vicente vliegen..

We zitten heerlijk rustig in ons propeller aangedreven vliegtuigje. Rij 6. Het is behoorlijk vol. 60% denk ik. Op naar de muziek op Mindelo. Voor de lezers: ga dus gerust naar CV. Een top bestemming. En oneindig minder Covid gevaar dan in Holland en de regels worden er ook beter nageleefd. En alles is gewoon open. Gisteren waren op alle eilandjes samen 52 besmettingen.... schande dat wij dit land als onveilig te boek stellen en Nederland of Frankrijk of andere Europese landen niet. Dat is een niet terechte aanslag op hun toeristen economie!!!

De  vlucht is prettig en duurt 50 minuten. Uit de lucht ziet Sao Vincente er erg droog uit. Nauwelijks tot geen groene velden. Onze  hauffeur staat al blij te wachten met een groot papier met daarop LARS en MARIJKE. Wij zijn de eerste mensen die aankomen want we hebben slechts handbagage. Ik had eerst een lange  broek over korte aangedaan om gewicht te minderen omdat er maar 6 kg handbagage mee zou mogen. Allemaal flauwe kul. Geen controle op gewicht hier zoals in Australie wat natuurlijk ook een notoir controle freek land is. Hier blijheid vrijheid.

De chauffeur rijdt kalm naar het huis  van onze gastheer Jules. Die staat al buiten te wachten. Het is een huis wat op 5 minuten lopen van de zee ligt. Jules is een man van ongeveer 67 jaar. Hij heeft hier zijn middelbare school gedaan en is toen in New York gaan studeren. Hij heeft Franse en Spaanse literatuur gestudeerd. Hij heeft lange tijd bij een muziek bedrijf gewerkt waarvoor hij platen en later  CD s verkocht in het groot. CD s met muziek van verschillende zangers. Bij een groot muziekbedrijf. Jules laat ons het zeer fraaie appartement zien waar wij gaan logeren. Het is eigenlijk zijn woning . Maar hij heeft naast het huis nog twee woningen een waarin zijn ouders wonen, die 88 en 91 zijn en een wat leeg staat. Ons appartement is een hele onderste laag .eerst een fraaie zitkamer met twee zeer luie stoelen veel kunstboeken en paar mooie schilderijen aan de muur. Die zijn evenals enkele andere fraaie werken geschilderd door zijn beste vriend die helaas vorig jaar is overleden. Met hem heeft hij ook veel gereisd naar allerlei kunst exposities en verkopers. Deze vriend is ook bij ons bekend: hij heeft voor Rotterdam het slaven monument gemaakt, een boot met slaven erop. Wij kennen het. Aangrenzend aan zithoek is een ruimte met grote eettafel en een open keuken met SMEG koelkast/ vriezer Zo een die Maas heeft weggedaan. En ernaast een vrij kleine ruimte , wel mooi, met toilet en douche met doorstroomboiler. Dan een fors marmeren kookeiland ook zeer luxueus en verderop een slaapgedeelte met een groot bed met zeer goede matras. Vervolgens ga je door glazen deur trapje op naar een groot terras,  8 bij 4 , met fraai uitzicht over de stad en naar de bergen en de haven.  Erop staan twee tafeltjes met elk twee eetstoeltjes , een luie stoel, een bank met tafeltje ervoor en 13 potten met forse cactussen. Het hele huis is zeer luxueus van binnen opgezet, Miem zou het een mooi design vinden. Er zijn alleen geen hangkasten vreemd genoeg wel veel lades.

Jules is voor de tweede keer getrouwd met 15 jaar jongere vrouw. Zij wonen in principe in Lissabon waar zijn vrouw nu ook is omdat zij nog werkt. Uit eerste huwelijk heeft Jules een zoon die in Rotterdam woont. Daar heeft Jules  namelijk langere tijd gewoond. Hij verstaat Nederlands maar spreekt het niet zegt hij. Hij houdt van veel reizen en heeft hele wereld gezien. Hij is een jaar in Azie geweest, thailand,vietnam,birma, cambodja en filippijnen en bali. Zijn vrouw komt dan regelmatig over maar moet verder gewoon werken. Hij is nu hier omdat zijn ouders wat zwakker worden en steun nodig hebben. We drinken een super bock wat gewoon pils is en kletsen over wat er hier te zien is. Hij raadt ons twee restaurantjes aan die echt heel goed en local zijn. Sodade en Tchicau, beiden wat hogerop aan de andere kant van de stad die 40000 inwoners heeft. In het huis staan op een mooie plank,verlicht , vele flessen chique drankjes, paar soorten whisky,  cointreau,twee vodkas, vijf soorten gin, tequila port en rum. Eronder een plank met vele mooie glazen.Daar mogen we niet aankomen zegt hij. Wij stellen hem gerust: wij zijn wijndrinkers. Ik vertel hem over ons en over het principe van home exchange. 

Dan krijgen we de sleutel. We proberen die en krijgen de sleutel niet uit het slot. Ook Jules niet. Hij belt meteen een slotenmaker die binnen vijf minuten arriveert. Beetje olie in het slot en het werkt weer. 

Wij gaan dan de stad verkennen. We lopen richting stad, door het midden langs een groot plein met marktje met allerlei spullen. Links daarvan is een groenten markt, nu dicht, en aan het water een mercado de peixe, vismarkt, ook dicht nu. We besluiten daar morgen heen te gaan en dan s avonds thuis te eten. Er is nl pas op woensdag en donderdag en weekeinde muziek. Maar wij gaan vrijdag al om 7 uur varen. Naar San Antao. We wandelen de stad door verder . Het is hier een stuk armer en rommeliger dan in Praia. Overal hangen wat mensen rond en proberen van alles te verkopen. Allemaal erg vriendelijke mensen. We lopen door een duidelijk heel arme buurt maar ook daar geen enkel gevoel van dreiging. Het is veel klimmen. Erg veel zelfs. We gaan zoeken naar de twee restaurantjes. We vinden sudade maar het is ferchado. Maandag .we vragen waar Tchicau is .we vinden enkele jonge mannen die weten waar het is. Zij roepen een andere jongen die ze opdragen ons erheen te brengen. We klimmen over zandpaden steil omhoog en met veel moeite en hijgend bereiken we een straatje met het restaurant. We danken de lieve jongen en zien inderdaad een plakkaat met restaurant Tchicau. We wandelen erin, het ligt enkele treetjes hoger dan de straat. Er is een middelgrote overdekte ruimte met schilderingen aan de muur. Om de hoek ga je nog drie treden op en dan weer een plaatsje waar stoelen opgestapeld staan;aan eind daarvan staat een deur open. Ik loop erin en zie een steile stenen trap die omhoog draait . Er lopen een aantal kippen binnen in het huis maar geen mens te zien. Dus onverrichterzake weer de berg af en richting haven. Een flink eind lopen maar naar beneden gelukkig  . We passeren het museum, een groot fel roze en wit gebouw, mooi en te bezoeken. Dan naar de haven , naar een groot plein waar een bekend cafe restaurant is wat geheel vol zit. Cafe Mindelo, of Caza Mindelo. We lopen naar waterkant en daar ziet Marijke de Pont D Aqua. Je moet door een hal heen, die bij het geheel hoort: een hotel, zwembad en restaurant. Erg modern en wel mooi maar verre van authentiek. Soort vlag op modderschuit idee. We worden door een jonge man naar het restaurant deel geleid. We zien een fraai maar niet te groot zwembad ,aan de zeehaven , met aantal ligstoelen ,allen leeg. Daarvoor ligt het restaurant, drie treden hoger en dus uitkijkend over piscina en haven. Op het terras met chique gedekte tafeltjes zit een ouder blank echtpaar. Verder leegte. Marijke is moe van het klimmen en wil daar gaan eten. Maar ik vind het te onnatuurlijk en posh. Dan hoor je echt niet bij het eiland. Marijke mort maar stemt toe. We wandelen dan naar het cafe mindelo en de straat daar in, de rua santo antonio. We zien daar enkele restaurantjes, die er wat shabby uitzien ondanks dat ze redelijk bekend zijn. Het publiek in de straat wordt almaar jonger en het is vol soms. Marijke is wat bezorgd maar echt geen dreiging. Iedereen is vriendelijk. We draaien op einde van de straat naar rechts en lopen terug richting plein over de avenida da republica. Daar treffen we een zwerver die ons zegt dat het restaurant waar we voor staan, met een vergeelde foto aan de muur, op de derde etage is en erg goed is. La goute de grill. Hij gaat ons voor de donkere houten trappen op en ja we komen in een geheel leeg restaurant met een zestal tafels aan het raam met schitterend uitzicht over de haven. Een zeer vriendelijke ober spreekt ons in het engels toe en zegt dat het open is. Het is 7 uur en men eet hier pas vanaf 9 uur. We geven de zwerver 100 escudos en hij is blij. We zetten ons aan een tafeltje. Het restaurant is erg groot verder naar binnen toe, maar de tafeltjes daar zijn niet gedekt. Achterin is een lange en gezeliige bar. Het oogt eerst wat verlaten en obscuur maar de lichten gaan aan en het ziet er heel aangenaam uit. We bestellen een Cha Branco voor 2000 escudos en Marijke bifa de tuma en ik een gegrillde groupa. We krijgen eerst vier heerlijke vispasteitjes, gefrituurd, Bafas, van het huis. Dan wordt de uitstekend gesauteerde tuma en super gegrillde groupa gebracht. Inmidels zijn er twee jonge hollanders binnengekomen , een paartje wat elkaar kennelijk nog maar kort kent. Hij geeft hoog op over zichzelf en zij kibbelt wat. Weinig kansrijk denkt de gezinstherapeut. Later komen nog drie mensen uit CV en een echtpaar en vier wat vervelende mannen , blank en kennelijk portugees en wat te hoog in bol hebbend. Een man schuift het raam dicht wat Marijke had open gezet. Marijke zegt hem dat hij dat eerst had moeten vragen. Geen reactie. Het eten is echter heerlijk en de bediening super. We nemen nog 'een toetje, verse geitenkaas met jam van papaia. Simpel maar lekker . We besluiten ondanks duisternis naar huis te lopen,Is 8 minuten, voor ons 5. Dan lekker slapen in ons chique appartement.

Super dag!

25 januari dinsdag

Vannacht paar maal wakker door ietsje lawaai. Om 8 uur opgestaan. De zon staat al hoog en het is half bewolkt, toch wat heiig. Maar het is daardoor prima van temperatuur. Natuurlijk ook het briesje. We gaan naar de winkel en de groenten en  vismarkt. Vanavond thuis eten. We lopen met plezier naar beneden. Even de supermarkt in. Ze hebben er melk en brood en boter zien we. En eieren, in plastic zakje , per vier of zes. We wandelen naar de zee en de niet erg grote vismarkt, overdekt, vier rijen met schappen verse vis en veel ook bevroren visstukken. Hele zwaardvissen en tonijnen. De kleinere vissen zijn niet gevroren. Wat heet klein. Kleurrijke vissen en een soort mosselachtigen, blijkt de buzio te zijn. Zijn dus geen abalones, gelukkig. 

We besluiten voorzichtig te zijn De buzio eten we wel in een restaurant. We willen eerst zwaardvis maar je kan slechts per  halve of hele kilo kopen! Marijke kiest toch voor tonijn en we zien een prachtig , wel eerst ingevroren geweest, stuk liggen ;we nemen het. 350 escudos, 800 gram. Tja. We gaan van een deel tartaar maken en een deel even sissen , met wat rijst. Dan naar de groenten ;we kiezen voor een klein stalletje op een hoek, twee tomaten, een bosje ui, peterselie, die hier erg lekker is, meer smaak, een courgette en verderop in de groentenhal, nog een zoete aardappel. En een citroen. Die zien er hier onderkomen uit, wel vol smaak.

In supermarkt even boter , geen kaas en eieren en brood en melk kopen. Voor ontbijtje

Dan de berg op en ontbijt maken en koffie niet in nespresso apparaat, cubjes kosten hier 56 eurocent, maar in de ons bekende Italiaanse espresso koker, niet rood hier maar zilverig. Ik maak prima eitje met tomaat en ui en we genieten buiten op ons terras met view.

Ik ga daarna blog schrijven en Marijke gaat lekker lui lezen. Ik zie wel dat Sparta alweer verloren heeft, dat wordt een zwaar seizoen! Pech gehad ik kan er niets aan doen.

Straks gaan we wandelen naar de haven en kaartjes voor de boot bestellen, voor vrijdag

Aldus gedaan .Het is een lange wandeling langs de zee. We passeren het plein met adelaar weer en zien in het water bij de jachthaven een a- vormig gebouwd cafe liggen , heel charmant. Via steiger te bereiken. Doen we niet. We lopen door en zien aan rechterkant veel hotels in aanbouw. Op enkel ervan wordt er maar gewerkt. Maar het belooft druk te worden hier aan de baai. Er zijn ook enkele toeristen op straat. Wij passeren zonder het te weten het restaurant Dukas, op terugweg lopen we er even naar toe. Dicht. Maar wel gedekte tafeltjes. Dan zien we rechts twee lelijke grote opslagtanks voor gas of olie, onbegrijpelijk dat ze op die locatie liggen, maar ze moeten natuurlijk wel dicht bij de haven liggen. Er tegenover ligt de wel erg uit de kluiten gewSsen vertrek hal van de boten. De boot uit S Antao komt zojuist aan. Heel wat passagiers toch. We willen kaartjes kopen voor vrijdag, het is nu vijf voor vijf. Het loket wat lastig te vinden is, want verplaatst, is dicht. Sluit om vijf uur. Een meisje binnen heeft kennelijk iets te vroeg de deur gesloten. Morgen beter. Dan lopen we een heel eind door langs de zee, de hoek om als het ware. Langs grote industriele gebouwen en loodsen. Aan de rechterhand zien we dan een groot gebouw met erin op flinke hoogte, dus lange trap op, een Italiaans restaurant, Usor, geen sobresh. Ik ga toch vragen of de chef die Allessandro bedoelt, hier werkt. Neen. Geen Italiaanse chef hier. Marijke ontdekt dan dat wij bij terugkomst uit S Antao in dit gebouw gaan slapen. Georgette is hier. We vinden de ingang niet. Komt later wel. Tegenover dit gebouw ligt een heel groot breed en fraai strand. De zee is hier kobaltblauw gek genoeg. Weinig badgasten . Verderop ligt een charmant restaurantje, een strandtent zouden we zeggen in Nederland. Caravela. Erheen en een caipirinha drinken recht aan het strand, in de zon . Lekkere caioirinha ook. Er zitten meerdere toeristen te eten hier. Matig druk. Het eten lijkt niet groots, als we de borden zien aandragen. Dan terug maar we besluiten naar links te draaien voor georgettes gebouw omdat daar Anchote zou liggen, hogerop. Een restaurant waar ze ook live muziek hebben. We vinden hetna geklim maar het blijkt alleen zaterdag en zondag open te zijn. Het muziekrijke Mindelo uit de boeken is er zeker niet nu. Heel veel is dicht. Door de Corona zegt Jules later. Beetje dooie boel nu dus. MaR wel charmant. Dan met lange boog terug naar de boulevard langs zee. We zien dan een restaurant liggen, Nautilus, wat er veelbelovend uitziet. Iets voor morgen. Het is open en we vragen of er ook muziek is. Ja, maar pas donderdag. Dan afgesproken. Verder terug naar ons huisje. Het is inmiddels al donker. Thuis is de vieze lucht van de aangebakte pan bijna weg. Ja vanmorgen had ik aardappels opgezet en was ze vergeten. Onze gastheer zag rook en rook brandlucht en kwam in paniek aangerend. Marijke schrok ervan. Pan zwart, vieze geur, erg vies zoals je weet. Ik heb pan weten schoon te boenen met echte vim. Alle deuren enramen open om lucht te verversen. Duurde heel lang. Maar s avonds wS het voor 90 % weg en nu helemaal. Toen we wilden gaan eten kwam Jules langs om excuus te maken voor zijn heftig optreden. Ik bedankte hem dat hij ons gered had van erger. Hij bleef gezellig een uur kletsen en vertelde zijn levensverhaal. Zijn ouders zij naar Tome e Principe verhuisd van hier en hij is daar geboren. Zijn ouders waren daar eigenlijk soort slaven. Het heette contractarbeiders, maar in wezen slaven. Zij werden ook met de zweep geslagen door de opzichter. Later werd zijn vader gepromoveerd tot hogere functie. Uiteindelijk zijn ze teruggekeerd naar S Vicente. Jules was al eerder gestuurd toen hij drie was. Naar grootouders. Hij heeft hier school afgemaakt ook middelbare school. En allerlei baantjes gehad. Toenis hij uiteindelijk naar VS afgereisd waar zijn zus een baan had bij Unicef. Daar eerst allerlei baantjes en hij is toen getrouwd om paspoort te krijgen met een Kaapverdische die daar al woonde. Zij raakte zwanger, onbedoeld, en toen zijn zij gescheiden. De zoon van nu 38 woont nu in Rotterdam. Jules raakte verliefd op een Amerikaanse met Europese achtergrond. Hij is met haar getrouwd. Kreeg tweede zoon die nog in New Yersey woont. Jules had inmiddels allerlei cursussen gedaan aan de universiteit daar en een baan gevonden bij een muziekfirma. Het huwelijk liep langzaam spaak maar ze hebben nog heel goed contact. Op een vakantie hier ontmoette hij een jongere vrouw en trouwde met haar. Zij woonde en werkte in Lissabon. Daar zijn ze heen verhuisd en zij werkt daar nog. Duidelijk werd dat Jules een avontuurlijk bestaan heeft gehad en nog heeft. Met veel reizen en veel plezier. Ook nog even in Nederland gewoond dus. We praten nog over slavernij en dergelijke en ik vertel hem over Dawn of Everything. Dat gaat hij meteen aanschaffen. Ook weer over home exchange gepraat. Hij had al op de site gekeken na ons verhaal gisteren. Uiteindelijk anderhalve fles wijn later, ging hij weg. Ik heb toen snel onze fantastische tonijn gesist en er een mooi sausje bij gemaakt met de uitjes, courgette, peterselie , een visbouillon blokje en schep papaia jam van hier en scheut witte wijn. Het totaal was uitnemend. Marijke zei nog nooit zulke lekkere tonijn te hebben gehad. Inderdaad was het een prachtig en dik stuk. Dan slapen.

26 januari woensdag

Half acht op , alweer wat bewolkt en fris, 22 graden. Wordt 24. Wandelen naar de vismarkt, toch weer tonijn gekocht. Is zo mooi hier. En wat groentjes bij ons groentenmeisje in de mercado. Thuis dan weer ontbijt met eitjes en dan koffie. Ik schrijf blog. Wordt wel saai zo. Om 11 uur met de alunguer naar Bahia en terug. Naar  strand

 Het busje is leeg als we komen alleen enkele scholieren wchten. Wij stappen in en  a veelgekrakeel van de jeugd die ijsjes laat halen enz rijden we weg. Onderweg worden nog enkele mensen opgepikt. De tocht voert door bergachtig gebied. Alles is dor en droog; in de stad passeren we enkele voetbalveldjes die geheel uit stof bestaan. Een ligt er in een al even stoffige rivierbedding. Er is zeker een water probleem hier. En het is toch bewolkt en de bergtoppen liggen in de wolken. Maar geen spat je regen. We laten salamansa linksterug naar  liggen en komen aan in Baia Norte. Alleen wij stappen uit. De rest reist terug naar Salamansa! We staan op een brede boulevard van steentjes en alles om ons heen is volstrekt zonder mensen. Grote lege vlakptes ook. Maar de stad die iets van het water af ligt, staat wel vol grote apart staande villas! Die echter geen van allen  bewoond zijn. Erg desolaat. Het strand is wel erg fraai en groot en er is een soort grote baai gemaakt door twee pieren aan te leggen die mooi zijn . Van duur hout en planken. Voor de pier zijn grote bergen lavastenen gestort om de pier te beschermen. Maar geen kip te bekennen. We lopen naar de zee en Marijke voelt met haar  voeten : water niet warm en niet koud. 21 graden. Er zijn verderop nog drie mensen aan het strand. Onwezenlijk zo leeg.

We wandelen wat en gaan dan naar het enige cafe restaurant wat er te zien is. Dat is net open, elf uur. Een wat somber meisje zet stoelen en tafels buiten. We drinken een cola en een biertje. Dan nog wat verder langs de zee en de pier op wandelen. De zee is hier woest met witte schuimkoppen. De baai is omzoomd met bergen.een berg is een heuse tafelberg, met ook een kleedje erover van wolk. Het is onbegrijpelijk dat het zo verlaten is. We zien nog een groot groen gebouw wat helemaal aan het vergaan is. Onduidelijk wat het was. Als we terug lopen naar Atlanta, het restaurantje, om er iets te eten , komt er net een Aluguer aan. We zwaaien want we denken dat er hier niet veel komen en gaan maar terug naar Mindelo. De chauffeur wacht natuurlijk op ons. Het busje is bijna vol.we kunnen er nog net bij. Toch pikt hij later nog twee mensen op zodat we met 17 man in het busje zitten. Voor mij zit een oude man met een.... heuse feyenoordpet op. Ik tik op zijn schouder en wil wat zeggen maar hij reageert niet.

Wekomen veilig aan in het centrum van Mindelo. We gaan door te voet naar het ticketbureau van de boot. Als we daar komen blijkt dat je je paspoort moet laten zien. Dat ligt thuis. Er zit niets nders op dan weer terug te lopen, 1,7 km en weer terug en weer terug. 5,1 km dus. Maar we passeren Dukas weer en het is nu heel open. Dus kleine lunch? Ja. We nemen een voorgerecht en de dagvis wat we eerlijk delen. Buzio en amberjack, gegrilld. Met rijst met tomatensaus, gefrituurde groenten. Beiden zijn uiterst smakelijk. Daarbij half! Flesje Gazel vinho verde, ook prima . De terugwandeling gaat wel wat moeizaam. Maar we besluiten toch fom al na tien minuten weer terug te gaan. Pfff mooie wandeling wat meer door de stad. We lopen door de chique-ste straat en draaien langs Cafe Royal naar de zee. Ik vraag nog of ze op 3 februari live muziek hebben. Het meisje begrijpt mij niet. Een andere dame spreekt Engels. Nee geen muziek. Bij het ticket bureau moeten we even wachten een vriendelijke assistent neemt ons dan mee naar nog een loket om de hoek. Een vriendelijke dame zit daar achter een groot glazen scherm en een computer. In een echt verschrikkelijk ongezellig hok. Achter haar is een klein wandje nog en we horen dat daar nog een dame zit te telefoneren. Weinig gezonde en opbeurende omgeving om de hele dag te werken. Eigenlijk ongepast. Maar het meisje dat ons helpt is vriendelijk en monter. We tonen paspoorten en kopen rickets voor vrijdag. Marijke zegt dan dat het wellicht verstandig is om ook kaartjes voor de terugtocht te kopen..... slim vrouwtje. Dat doen we. Kosten 800 escudos per persoon per tocht.

Blij lopen we terug en het is weer tijd! Voor een caipirinha. We zijn nog niet bij Casa cafe Mindelo geweest. Minpunt. Dus daar heen. We komen langs een verborgen cafe wat bij de alliance Francaise hoort. Ziet er leuk uit, soort binnen tuin. Er is daar ,zien we, ook live muziek. Dus vragen. Ja zeker. Elke dag vanaf half acht. Ook 3 februari. Meteen gereserveerd, dat was nodig. Dan naar vlakbij gelegen Casa Mindelo. Je zit daar echt lekker, zeker met die harde wind die er vandaag is. We woeien bijna met tafel en al weg bij Dukas en moesten onze glazen vast houden. De  aipirinha hier wordt niet met limoenen maar met lekkere citroenen gemaakt. Uitstekend van smaak. We genieten van de levendigheid voor het cafe. Drie dames met grote strooien hoeden op en met een karretje bij zich met twee vuilnisvaten erop, vegen met strooien vegers de straat aan en zijn daarbij vrolijk aan het kletsen ook met de security jongen voor de deur van het cafe. Een grote vuilniswagen komt eraan en de eveneens heel vrolijke vuilnismannen legen de vaten van de dames en maken grappen. Vergelijk dat met de zure en onwillige vuilnismannen in den bosch. Het is trouwens zeer opvallend hoe gemoedelijk en vrolijk iedereen hier in Kaapverdië is. Op,straat, in winkels, in restaurants. Iedereen wil je graag helpen. Een verademing!! Tegenover ons op de straat zit een man in een rolstoel die beide benen mist, helemaal vanaf de romp. Hij kijkt op,zijn telefoon en de man van ons cafe pakt van hem een extra batterijtje aan en gaat dat opladen in het cafe. Wij doneren de rolstoelman 100 escudos. Dan even brood halen en wijn en naar huis. Vanavond dus weer! Thuis tonijn smullen. Morgen laatste dag alweer hier op Sao Vicente. Maar we komen nog een avondje terug dus, 3 februari. Vier februari vliegen we weer naar Santiago/Praia

 

We hebben ons toch weer verkeken op de vele stappen die we vandaag gedaan hebben. Thuis eerst even uitpuffen dan ga ik de overheerlijke tonijn weer maken. Ditmaal met ook tomaat. De viss is iets donkerder v kleur dan gisteren en er it een donker randje aan wat betekent dat de vis lang gevochten heeft alvorens binnen gehaald te zijn. Door de stress verbrandt de ruggegraat dan als het ware.dat donkere is harder en minder smakelijk of soms zelfs niet te eten. Maar we hebben 600 gram dus wat te klagen. Het geheel is weer super, de vis weer geseard met kruiden en sesam. Heerlijk dus maar iets anders van smaak dan de lichtere soort.

We wilden naar de muziek in Jazzy Bird.... maar te moe. Bejaarden! 

Dus wat lezen en slapen.

27 januari, donderdag

Om 8 uur op. Ontbijt maken. Helaas binnen eten ivm de wind en  bewolking. Ik bel even naar Aemilia om te vragen hoe het gaat met haar, baby, huis en werk. Het huis is verkocht, Miem voelt zich goed en louis is blakend evenals Kevin die mij een goed artikel had opgestuurd uit tijdschrift voor psychiatrie over complotdenkers en psychosen. Baby ook goed, dinsdag hoort ze wat het is, jongen of meisje. Ik zeg dat wij graag willen komen oppassen vlak voor en na de bevalling. Vindt ze heel lief.  Ze overlegt. 

Dan naar het museum lopen. Dat heeft nu een tentoonstelling over 

Cesaria Evora de beroemde zangeres. Zij is pas na haar 40 ste bekend geraakt. Had het zingen al opgegeven. Maar plotseling dankzij een producer kwam de doorbraak. Ze ziet er op alle fotos uit als een ouder dametje dat zo uit haar keukentje is weggelopen. Bescheiden en eenvoudig. Toch heeft ze een ster in Los Angelos gekregen in de bekende straat op de grond. Ze heeft overal opgetreden, ook polen en Rusland. Er zijn veel oudere fotos, ze leefde van 1941-tot 2011. Ook jurken die ze droeg en veel brieven. Alles is verzameld door mijnheer Francisco Paulino ' Eder de Oliveira Rocha die zelf rondloopt en ons van alles aanwijst. Entree is ietsje hoog, 500 escudos perpersoon. Maar het is de moeite en geld waard.  Voor locals wellicht goedkoper? Na het museum wandelen we nog gezellig door de nu drukkere stad. Wat een verschil met Baia,,  aar dat schijnt in het seizoen ook druk te zijn met badgasten uit Mindelo . De rijkere mensen hier en elders hebben die grote huizen die wij leeg zagen staan. In augustus is er zelfs een muziekfestival waar 10.000 man komen.

Goed terug naar Mindelo. We ontdekken enkele leuke barretjes/ restaurantjes die binnen tussen de huizen liggen op kleine binnenplaatsen. Een heeft vaak muziek, er is een podium.Azmena geloof ik heet het. We zoeken ook een rokje voor Marijke. Niet gevonden. We hebben het plan om iets te drinken bij Mindelo casa. Maar Marijke oppert om naar San Pedro te rijden met de Aluguer. Daarheen dus. En ingestapt, maar het duurt erg lang voor er voldoende meerijders zijn en dus wandelen we naar huis en gaan daar lunchen. We hadden nog een bijna ernstig accident: Marijke verstapte zich bij een stoepje en  viel recht voorover en had keihard op de stenen gevallen als ik haar niet nog net had vastgegrepen waardoor ze maar half viel en niet hard. Samen met een geschrokken voetganger heb ik haar op moeten trekken. Ze is al heel lang vallerig. Opletten dus. Goed, thuis een heerlijke salade met.... tonijn gemaakt, klein glaasje wijn erbij en dan bekijken wat er allemaal te wandelen valt op S Antao vanaf morgen. Om 6 uur komt taxi ons oppikken. Vanavond naar Nautilus aan de boulevard om te eten en muziek te luisteren. Een trio komt spelen.

We wandelen rustig rond kwart over zeven naar Nautilus. Halverwege bedenk ik dat er op de deur een bord hing met info dat je je vaccinatiebewijs moest tonen. Was ik vergeten. Helemaal teruggelopen. En ontmoette Julio voor de deur. Afscheid genomen want wij vertrekken morgen om 6 uur al. Marijke is intussen niet beroofd of erger. Haha. We wandelen door het al donkere Mindelo en bereiken monter Nautilus. Het is er al heel druk. Wij zetten ons aan een tafeltje wat in het midden vlak bij de komende muziek staat. Wel wat in de wind die nog altijd flink blaast, voor en achter deur staan open en er is geen dak waar we zitten. Alleen achter ons is een lange strook met tafeltjes die onder een afdak staan. Er staat reservado op onze tafel. Wij zeggen dat wij gereservadoot hebben. OK. Veel later komen twee opgeschoten jonge dames die zeggen tegen de ober dat zij ons tafeltje hadden besproken. Maar ze worden elders geplaatst. Naast ons zit een bejaard lees boven de 80 Engels echtpaar wat nog altijd gezellig samen kletst en aan een flesje wijn en een grote spies inktvis zitten. Mooi perspectief. Wij nemen eerst een mini buzio en ik een mini spies garnalen , daarna elk een grote spies Polvo. En een flesje portugese vinho verde. Ze brengen later twee porties buzio, ook prima. Dan de goed gegrillde polvo op lange spiezen. De wijn is fris en sprankelend en de muziek is ook aangekomen. Een gitarist, een zanger en een zangeres. Ze spelen vol overgave maar hoewel het echte CV muziek is, is het toch niet erg pakkend. Hoewel een tweejarig kindje achter ons met blanke moeder en CV vader, uit Nederland, vol aandacht luistert. Toch een mooi afscheid van Mindelo. We gaan om half tien weg en wandelen door het nu iets warmere stadje naar huis. Slapen na nog een glaasje gedronken te hebben en wat gelezen in Web of Meaning, beiden.

28 januari,  vrijdag

Om half zes op. Zonder moeite. Kopje koffie en om exact zes uur staat onze taxi voor de deur. Vijf minuten later bij de boot. We moeten dus klein uurtje wachten in de nog lege grote hal. Het wordt niet echt druk. Wel aantal Duitse toeristen. Kwart voor zeven mogen we de pont op. We gaan op bovenste dek zitten, binnen en wandelen met regelmaat naar buiten. Er staat toch behoorlijke deining. We verwonderen ons over de moed van Laura en Jaap die deze wel erg woelige baren hebben getrotseerd, drie weken lang alleen water! Brrrrr. Geef ons maar golfen ipv golven.

De reis is mooi, we zien nu goed hoe San Vicente er uit ziet en aan de andere kant zien we het veel grotere S Antoa ook goed liggen. Uurtje varen. De gemaakte broodjes met opaletjes zijn snel op.

Bij aankomst staat Jerry al te wachten met bord Mareke Goud erop. Het is een jeugdige man die hier is geboren en in Paul woont. Eerst even naar kleine super om inkopen te doen. Is erg duur allemaal. Veel duurder dan in Nederland. Hoe dat kan? Er komen toch ook Locals.

Dan een 35 km lange rit door bergen maar langs de kust. Het is een prachtig maar zeer dor en desolaat landschap. Tot we over de  ergrand zijn, dan wordt het flink groener maar toch niet een echt tropisch woud. Prachtige dorpjes aan de bergwanden geplakt en aan zee maar met terrasvormige landjes waarop wel erg miezerige gewassen staan. Suikerriet, bananen, soms grote bomen ik denk papaias en andere onbekende soorten. Vlak voor Paul slaan we rechtsaf de bergen verder in en bereiken na vijf minuutjes ons huisje. Een vriendelijk meisje, Gosi, doet open. Zij heeft alles in orde gebracht. Een grote nieuwe TV staat aan op een voetbal zender. Zeer goed. Brazilie tegen Ecuador. Dus aantal Ajaxieden aan de bak. Wordt 1-1. Wij pakken uit en inspecteren het huis. Het ligt onwaarschijnlijk mooi aan een relatief smal dal met tegenover ons ruime balkon flinke bergen. In het dal vele akkertjes zoals genoemd. Naast ons woont de chauffeur. We liggen aan een doorgaande weg maar niet de hoofdweg naar Ribeira Grande. Wandelbaar. Naar Paul is het 15 min max wandelen. Prima dus. Helaas zijn 4 van onze tien eitjes gebroken , gelukkig in plastic zakje. Dus weer opaletje maken . Dan heerlijk op balkon lezen en genieten van de , weinige, vogels en het schitterende uitzicht. We zien twee kleine witte reigers wat witte duiven , twee kaapverdische mussen, mooi, en een klein valkje wat vlakbij ons rondvliegt, bruin van boven en gespikkeld van onderen. Het piept luid. Paradijselijk hier. We gaan echt lekker rustig aan doen. Vanavond wandelen naar Paul en eten daar. Morgen? Wandelen naar ?

Om half vijf de tocht omlaag gewaagd. We into het dorpje wat eigenlijk Pombas heet. Paul ligt ernaast. Er ij  enkele barretjes en restaurantjes die nu allen leeg zijn . Een ervan, zonder uitzicht op zee, zie je meteen liggen rechts van de rivier, die helemaal droog is, er wordt zelfs in gewerkt: stenen kappen enz.

Casa Maracunja. Daar zou ook toerist info zijn. We lopen het straatje in en zien het hoge, vier etages, gebouw. Het restaurantje ligt helemaal boven, op het dak. Ik klim omhoog en zie een charmant restaufNtje, een barretje rechts, een keukengebouwtje rechtvooruit en een L vormig terras naar links. Een uiterst vriendelijk meisje staat met mascara ,mondkapje, achter het barretje. Twee dames zitten wat te drinken. Ik vraag of ze straks open zijn om te eten. Jazeker. De info is matig, slechts een grote kaart aan een bord met daarop de omgeving inclusief matig aangegeven wandelroutes. Geen losse route kaartjes. Een verbeter punt duidelijk. Ik beloof dat we terugkomen en daal af naar Marijke die op de grote weg wacht. Door naar de weg langs de zee en rechtsaf het dorpje in. We passeren een vrij nieuwe bar aan het water, ziet er aardig maar geheel verlaten uit. Op de straat staan daar een vijftal Aluguers te wachten op klanten. We lopen door en zien rechts enkele mooie gebouwen, van begin 1900 denk ik. Meestal vrolijk geverfd. Zie fotos. Verderop aan zee nog enkele redelijk moderne restaurantjes, barretjes, in oude gebouwen, aan zee. Leeg allemaal. Er is een bank met atm waar ik geld haal. Voor de vele taxis die we zullen moeten nemen.

Welopen tot eind van de straat. Er zitten wat jonge dames met spelende schattige kindjes. Iedereen is hier mooi gekleurd qua huid. Alle schakeringen van zwartig tot lichtbruin. Meestal heel mooie huid hebben ze en wat ovale gezichtsvorm. Je ziet wel ook veel vrouwen met de typisch heftige heup en billen die je bij bepaalde Afrikaanse volkeren ziet. Maar ook juist weer heel slanke en ranke types. De mannen hebben nooit die brede heupen en grote achteruitstekende billen, dat is vreemd.

Maar voor zover wij kunnen waarnemen is er geen sociaal onderscheid tussen de diverse mensen. We wandelen door het dorpje naar ons restaurantje. Het meisje achternde bar begroet ons hartelijk. We nemen een tafeltje met zicht op bar en bestellen een caipirinha met citroen. Die is prima en kost hier 300 escudos, flink minder dan in Mindelo cafe, daar 450.

Op de menukaart, in portugees, frans, duits , engels en... nederlands verkrijgbaar, staat lagosta o.a. Kreeft . Maar we betwijfelen de beschikbaarheid zoals tot nu toe in meeste restaurantjes. Maar zie: hier is hij te krijgen. 1800 es udos voor exemplaar v 500 gram! Marijkes keus is gemaakt. Vooraf nemen we pastois, lekkere kleine visgevulde envelopjes, gefrituurd, bafas. Ik neem daarna een zwaardvis moot. Beiden met groenten en rijst.

Alles smaakt heerlijk. En is perfect gegaard, na onze voorkeur nadrukkelijk te hebben gegeven! Niet te lang garen. Het meisje is in,iddels naar huis en vervangen door een vriendelijke jonge man die helaas geen engels spreekt. Alleen Antao- s. Wenemen er een flesje vinho verde bij en ijsje toe. Feest. Er zijn later nog vier eters gekomen. Fransen. Er is een TV die CV muziek speelt. Dan naar huis. Een bijna te grote inspanning voor Marijke. De berg op. En die is lang en steil. Ze wil eerst met taxi gaan maar we besluiten toch te lopen. Na 300 meter is zij op. Er komt gelukkig toch nog een aluguer aan. Maar Marijke weigert in te stappen!? Ook je eigen vrouw blijft een raadsel natuurlijk. Zij verklaart het door mij te verwijten de eerste taxi niet genomen te hebben. Haha. We halen de deur toch, de weg is redelijk verlicht. Thuis lekker slapen.

29 januari, zaterdag.

Half acht op. Vandaag willen we eerst vis halen in het dorp en dan gaan wandelen ergens. Vanuit Ribeira Grande waar we dan per taxi heen gaan. Het is weer bewolkt en koel. Heel interessant: wij hadden constant blauwe luchten verwacht en ook de folders en verslagen van derden zeggen dat almaar. Maar wij hebben een dag half bewolkt gehad met soms zon en blauwe lucht, en nu negen dagen bewolking. En meestal is het wel lekkere temperatuur, rond 22 graden, maar regelmatig ook koel, 19 graden, s nachts rond 16, zodat je echt een truitje aan moet. En vaak ook nog harde tot heel harde wind. De lucht is regelmatig zo donker dat je meteen een bui verwacht maar helaas voor CV gebeurt dat niet. Paar maal wat spatten degen, grote druppels, maar het zet niet door. Laura weet waarom. Zo ook vandaag truitje aan bij het ontbijt buiten op ons heerlijke balkon met fenomenaal uitzicht. Vannacht hoorden we veel katten gejammer, krolse kat en krijsende katers, veel geblaf en iets wat op geknor of constant kikkergekwaak lijkt. Maar kikkers in deze relatieve droogte? Al is het dal  natuurlijk wel groen en waterrijk. We zullen later het geheim verklappen! 

Na opaletje met kaas van hier wandelen we weer naar het dorp. Naar beneden is zoveel beter dan omhoog! Beneden zoeken we naar een winkel of mercado met vis. Ja we vangen Bot! Juist dus, nergens verse vis. De Mercado Municipal die eruit ziet als gemaakt voor visverkopers, aantal stenen tafels enz, is rotaal verlaten en brandschoon, alsof al lange tijd in ongebruik!? Het gaat niet goed hier met CV, Antoa. Geen klant te bekennen ook. Alleen wanhopig wachtende Aluguer chauffeurs. Een spreekt ons zeer vriendelijk aan, in het Engels zelfs. We vertellen dat we naar Ribeira Grande willen. Wandelen. Hij toont ons kaart/folder met hikepaden. Die bestaat dus wel:maar waar verkrijgbaar weet ook hij niet. We vragen naar de prijs voor rit naar wandelpad. Hij raadt ons de wandeling van Xoxo, spreek uit shjoh shjoh, aan. Dat ligt 7 km boven Ribeira Grande, moeilijkheidsgraad 1 op schaal van 10. Haha. Kent zijn pappenheimers. De prijs ligt vast zegt hij. Door gemeente bepaald! Per alguer tocht. Dus te delen door aantal reizigers. Helaas ij  er maar twee prijsdelers die ook nog eens uit dezelfde smalle beurs moeten betalen. Tja. 1100 escudos totaal. Tien plaatsen in de Aluguer. Echter zie boven.

We doen het toch natuurlijk. De breedte van een beurs is uiteraard een kwestie van subjectief beleven. Gewoon flesje wijn minder en je ervaart de beurs breder. Wijn versmalt de waarneming dat is helder.

De tocht voert langs de zee, langs Synagoga, een dorpje waar voorheen veel Joodse mensen woonden, gevlucht voor discriminatie, uitroeiing, en die daar een synagoge hebben gebouwd. Maar niet onderhouden helaas. Het is nu ruïne , ligt fraai op uitstekende rots aan de zee. Kennelijk hebben de Joodse bewoners hun heil gezocht in profijtelijker oorden. Lees na op Wikipedia. Het dorpje stelt niets voor. Het groen zijn van de omgeving valt eerst ook wat tegen maar verderop zijn overal wel kleine landbouw  cultuurtjes, met babanen, veel, papaias, suikerriet, en onbestemde gewassen. Zoete aardappel?

We bereiken snel een wat grotere stad, dorp, de grootste van Antao, Ribeira , betekent kloof, Grande. Met weer aantal grotere en dleurig geschilderde huizen, ook weer enkele mooie muurschilderingen. Een modern maar vrij klein ogend ziekenhuis, enige op het eiland. Niet erg geruststellend voor de bevolking lijkt mij, een farmacie. Onze chauffeur legt onderweg van alles uit over de streek. Hij woont zelf in Ribeira. Groet regelmatig la gslopende mensen. We rijden voor de stad naar links en gaan de bergen langzaam in. Naar  Xoxo. Hij zegt dat we gewoon dezelfde afaltweg terug moeten wandelen en niet de er aast liggende hogerop gelegen paden moeten nemen. Te gevaarlijk voor bejaarden en je Iet echt niet meer. Na afloop van onze wandeling geven we hem 100% gelijk.

Hij zet ons af waar de weg stopt en het echte hooggebergte begint. Je kunt daar wel nog verder omhoog klimmen naar de huizen die echt tegen de bergwand zijn aangeplakt, zoals overigens langs de hele 7 km lange route terug naar Ribeira Grande. En je kunt de huizen die allemaal bewoont worden door de eigenaren van kleine boerenbedrijfjes, landerijtjes, die op steiloplopende terrasjes tegen de bergen aangeplakt, erin uitgehakt en met fraaie muurtjes aan de voorkant ondersteund, liggen. Zie fotos. Een unieke ervaring. De bewoners hebben overal paden met/ op muurtjes aangelegd om zowel de akkertjes als de huizen te bereiken.met alrijd zeer fraai uitgevoerde steile en soms relatief smalle trappen omhoog, en omlaag uiteraard. We zien overal mensen van alles helemaal omhoog torsen, de steile trappen op. Het is bijna niet te geloven dat ze alle materialen om de vaak grote en fraaie huizen te bouwen ook zo omhoog hebben moeten sjouwen. Een gigantisch werk. Om enorm veel respect voor te hebben. En de huizen zijn meestal helemaal op de rand van de plateaus gebouwd. Je moet het zien om te geloven. En overal spelen, kleine, kinderen daar hoog hoog boven de afgronden op de strookjes grond. Ik weetniet hoe breed het daar is maar de kinderen lijken zoals overal, altijd de gevaarlijkste plekjes te moeten belopen. De huizen staan echt vaak op wel enkele honderden meters hoge stroken grond. Boven elkaar et meestal wel een paar lagen akkers ertussen. Daarop papaias,  ananen, broodbomen, uien, suikerriet, maar ook kippen en eenden en varkentjes en koeien en geiten, soms een enkel schaap met hangoren. Over de varkens later meer.

Bij het bovenste punt van onze tocht  is een bedrijfje, huis, akkertjes, met ook een zestal magere koeien en twee of drie kalfjes, een stiertje wat net geboren lijkt,  nog wankel op pootjes.

Een koereigertje stapt parmantig en blij rond het miezerige vee. Deze koetjes zouden op eren als even in een Hollandse wei mochten grazen. Maar ook onze koeien wordt dat helaas vaak onthouden en moeten almaar in stallen huizen geketend aan  staken. Ja ik lees Web of meaning en ga steeds meer mee met de mening van Miem en Maas over het verbeteren van dierenleven. Zie verderop. Hoe verbaasd zouden de mensen hier zijn als ze horen dat onze koeien 50 liter of meer melk per dag geven. Ten koste van wat? Ze zijn bijna geen dieren meer maar melkfabrieken, ook al niet goed. Net zoals onze varkens worden gefokt tot biggenfabrieken, met toenemend spenen aantal. Ook dat moet anders. Dit terzijde.

We wandelen monter de berg af. 6,3 km staat er, maar het lijkt to h meer. Na een kilometer max komen we langs een heel xharmante uitspanning. Tegenover een dieper kloof waarin kipjes en kaapse eenden scharrelen . Er is een ondiepe poel gemaakt waarin wel veertig grote eenden en ook een enkele gans, wat dobbert.

De uitspanning heet  Melicia en ligt in het hameautje marrador. Een grrot terras met tafeltjes enstoeltjes onder parasolletjes, van rietbedekte ronde dakjes en enkele grotere langwerpige rietbedekte overkoepelingen, verder staan er twee gebouwtjes, heel mooi gemaakt van met natuursteen bedekte stenen, in een ervan is een bar , in de andere is een keuken. Ertussen staat een grote barbecue , braai eigenlijk, gezien de grootte. Daarop liggen kipjes te garen die de overtocht vanuit bovengenoemde kloof hebben gemaakt. Niet alle reisjes lopen goed af. Maar ze hebben wel een prettig leven gehad in de ruime kloof, in de schaduw, met eenden en ganzen als makkers. Aan de grote tafel zitten twee ouderen,  an en vrouw, blank en een jong donkerder meisje met dochtertje wat lichter is gekleurd. Wij denken dat de vader de zoon van de oudjes is die nu elders is. Gescheiden denk ik. En zijn ouders komen hier om hun grootouderrol gestalte te geven. Zij spreken goed Portugees met de jongere vrouw en kennen de familie die het restaurantje bezit goed. Veel omarmen over en weer en de eigenaar komt vele malen met de grogue dles langs waaruit beide oudjes met pleIer een glaasje nemen. De Opa maakt zelfs een spontaan dansje, waarbij oma en schoondochter en kleindochter vrolijk lachen en wij applaudiseren. Ik hoorde oma en opa eerder Nederlands praten maar we hebben ons ingehouden en geen " John " gedaan. Wij genieten van de dynamiek. De jonge man die de kippen roostert kletst gezellig met een Aluguer  hauffeur die bestelling vis enz komt brengen. Een dochter zit met kleiner Usje op schoot en moeder kookt in de keuken. Alles is overigens erg mooi verzorgd en schoon. Er is een plateautje lager ook nog een eethoek buiten met een zwembadje ernaast. Endaar zijn ook twee kraakheldere toiletten. Wij beginnen met een versgemaakte sumo van Papaia. Beetje flauw van smaak altijd papaia. Maar toch lekker. 

We besluiten, het is al een uur, toch iets te eten. De kip ziet er O uitnodigend uit op zijn vuurtje. Dus een portie kip voor ons met groentjes die gekookt zijn. En ieder een glaasje rode wijn. Er is geen witte per glas. Na enige tijd en dus de familiedrama opvoering, brengt de eigenaar twee borden met kip, Marijke grote bil, ik borst en vleugel partij. Hij zegt dat dit toch een portie is. Gedeeld! En ieder heel veel groenten, wortel, zeer Oet, broodboomvru ht, zoete aardappel, aardappel, maniok en  jam. Die hier in de ribier wordt geplant omdat de worteldie je eet in het water moet staan. De riveir zie je hier wel stromen meestal. Maar op veel plaatsen gaathij net ondergronds en zie je het water niet. Ligt vlak,onder het schijnbaar droge deel. Dus de ribieren zijn veel minder waterloos dan je zo denkt. Net als in Namibia bijvoorbeeld. De lovals weten het water te vinden en ook de olifanten.  Ee niet hier helaas. Geen dieren van enige betekenis. Ook extreem weinig vogels. We zien alleen koereigers, een enkele valk , kaapverdische mussen, die heel lief als paartje optrekken, eenmaal , op Praia, een bruinkoppelikaan. Weinig. Aleen fokdieren, tam, hier.

We genieten van ons kipje plus. De rekening wordt gevraagd.  Keli e Kantu verstaan ze hier maar net. Het is 950 escudos, erg weinig dus. Maar gelukkig zie ik dat de per computer ge aakte rekening, dat staat eeop, de wijn heeft vergeten. Haha vertrouw nooit computers. De mens daar gaat het om. Ik berisp de eigenaar en krijg nieuwe rekening, 1150 escudos. Ik betaal 1350 en na wat handjeklap zijn we akkoord. Een zeer positieve ervaring, alweer, rijker gaan we verder wandelen. We verbazen lns aldoor over de onwaarschijnlijke s hoonheid van de kloof en de krankzinnige bouw van de huizen en aanleg van de akkertjes. We zien nog twee nieuwe erg moderne en lelijke, want ijzeren oranje geverfde bruggen die volgens plakkaten, die ze hier ook op gebouwtjes plakken die gewoon hersteld zijn, met de naam van de minister en de burgemeester er op, uit 2019! Ze overspannen dus een totaal droge rivier waardoor de sporen van vele auto's lopen die geen andere overtocht hebben dan door de rivier naar hun huizen en akkers toe, de nieuwe brugmes zijn maar twee voetgangers breed. Vast en zeker door VS of Europa betaald?

Al wandelend horen we langs de weg, een tiental meters het land in, ook de kikkergeluiden die we thuis hebben gehoord. We lopen naar het geluid toe. Naar wat een rij aan elkaargebouwde ommuurde hokjes blijken te zijn van max twee bij anderhalve meter.  Je kijkt dus over een stenen muurtje van ongeveer 150 cm hoog in een geheel met stenen ommuurd hokje. Met weliswaar een deurtje, maar elk deurtje is voor de helft met grote stenen geblokkerd, tot halve hoogte dus, of met zware boomstammen geblokt. Duidelijk niet om regelmatig open te maken dus. Naar beneden kijkend wordt ons iets heel pijnlijks en treurig stemmends, ja zelfs mens/ dieronterends duidelijk: in de diepte zitten .... varkens of bigjes. De grotere varkens passen bijna niet eens in het hok. Op de bodem slechts stenen vloer, wat voedsel soms en een bak water. De dieren knorren droevig en lijken blij een levend wezen te zien. Ze springen allemaal omhoog als je naar ze kijkt en komen dan met hun lieve snuitjes boven de rand maar kunnen er natuurlijk nietuit. Het zijn redelijk forse varkens als ze volwassen zijn. Want er zijn ook hokken waarin nog vrij kleine biggen die soms gelukkig met zijn tweeen erin zitten maar toch meestal alleen. Jehhoet ze van binnen huilen en je smeken ze te redden. Want ons wordt met bijna pijn doende zekerheid duidelijk dat de mensen hier hun varkens vanaf big in zo een hok gooien en het dier daar laten zitten tot het geslacht wordt een half jaar of jaar later. Deze dieren zien de lucht boven hen maar nooit een ander varken of dier of mens alleen als iemand eten in de kuil gooit. Dit is nog afsxhuwelijker danhoe onze arme varkens moeten leven. Ja het zou echt verboden moeten zijn. Kennelijk is er geen dierenbescherming of zoiets op CV. Je zou hiervoor een actie moeten opzetten. Ik heb er slecht van geslapen. En we weten nu dat varkens en heel intelligent en heel erg sociaal zijn en emoties kennen en een vorm van bewustzijn hebben. Het is vergelijkbaar met de tijd van de slavernij van de mensen die hier vroeger leefden. Kennelijk is hun besef van het dierenleed dat ze veroorzaken nog ver weg. Maar wij in Nederland gaan het ook pas kort beseffen. Mede dankzij, het moet gezegd, de partij voor de dieren mensen. Gepaste dank aan hen daarvoor. Lees allemaal natuurlijk ook web of meaning waarin dit wordt beschreven en wetenschappelijk onderbouwd.

Wij zien nu dat er overal van dit soort gevangenisjes voor varkens staan. Waar de diertjes levenslange gevangenis uitzitten in death row dus. En vanaf hun geboorte. Hun misdaad bestaat uit het feit dat ze eetbaar zijn en hun aaibaarheid wordt ontkend. Iets voor Marius en Aemilia om een internet actie op te zetten, wellicht op Avaaz...?!

Wij lopen , nu wat minder blij, onze weg verder , toch genietend, af. De mensen zijn hier to h allemaal erg vriendelijk en lief maar het besef dat dieren ook levende wezens zijn zoals wij moet nog doorbreken. Opeten is wat anders dan zo laten bestaan en leven. Opeten en opgegeten worden hoort bij de natuur sinds het begin ervan.

We koen toch behoorlijk moe aan in Ribeira Grande. Op zoek naar vis. En een mondkapje voor mij( ben ik verloren) en koffie. Die vonden we langs de route niet ondanks plantagetjes daarvan.

Tot onze verbazing roept Joao,John, onze chauffeur ons als we stadje inlopen. Heeft hij al die vierr uren staan wachten? We vragen het maar niet. Hij gaat met ons de stad in opzoek naarvis. De mercado da peixe is net dicht. Dus maar retour Paul. In Paul,stopt hij aan begin van dorp bij vissershaventje. Vraagt naar vis. We gaan naar een huis waar visser woont die stuurt een meisje met ons mee naar ander huisje, met heuse tandeloze visser. Die heeft twee grotere en drie kleinere vissen, twee soorten, een rode soort, an een touwtje hangen. 2 kilo zegt hij. Vuil, helaas, aan de haak. 600 escudos. We dingen af naar 700 en geven het meisje 50 voor haar inzet. Dan blij met onze vis die al ietsje koud is omdat hij aan het invriezen was, naar huis. 1200 escudos voor de Aluguer man Joao. Dan uitgeput een glaasje wijn. Marijke haalt nog even brood bij de buurvrouw die een minimercado heeft. En peper. Ik zet mij aan de Ware taak van schoonmaken van de vis en het ontschubben. Waarvoor ik een leeg blikje tomatenpuree gebruik. Gelerd van visvrouw in Mindelo, op straat. Dat werkt. Helaas,ook hier volstrekt gebrek aan scherpe messen. Onbegrijpelijk. Een uur later kan ik de koppen gebruiken voor visbouillon en maak ik met de tomatenpuree, visbouillonblokjes en ui een weer prima soepje. De grote vis gaat vanavond in de pan. De kleintjes gaan morgen in de vissoep. Hmmmm. Dan rust. Ik mag even kijken naar Bendica tegen Sporting CP. Sporting wint 2-1. Een heftige wedstrijd. Helaas moet er ook gegeten worden.haha. Mis dus veel. Maar de gesauteerde vis met sausje was herlijk. Wel nog wat veel graatjes ondanks zorgvuldig schoonmaken. Fileren vooraf was te lastiggeen messen. Dan  nog even lezen in de goede stoelen, binnen. Buiten te koud om te eten en zitten! Het is veel kouder dan we hadden verwacht. 16 graden in de avond nacht.

Dan slapen tot half tien! Veel gelopen.

30 januari zondag.

Rustdag. Lekker ontbijt half in de zon. Dan ik bloggen en Marike werken en lezen. Vanavond even wandelen naar dorp en thuis eten. Eindelijk weinig te berichten

Ja dat leek zo. Maar toch een paar kleine gebeurtenissen. Om half vijf zijn we linksaf gegaan buiten de poort, omhoog dus en niet naar de stad. We zien een heel pittoreske omgeving. Een klein dorpje als het ware wat overgaat in een volgend dorpje. Het is wat klimmen maar niet veel. We passeren na 100 meter ons eerst kleine barretje, verscholen in de rotsen als het ware. Een paar  mannen drinken er een biertje of grogue. Zij zijn bezig een kleine barbecue aan te steken en praten vriendelijk tegen ons, ook in het Engels. Ze gaan kip grillen. Wij zeggen dat we thuis vissoep hebben en zij zegen dat dat ook heerlijk is. We lopen wat verder en zien, wat hogerop, opeen plateautje, nog een soort  cafeetje waar meerdere wat sjofeler mannen zitten maar waar ook wat kinderen spelen. Jongetje met een slipper aan en jongetje zonder slippers. Aan de andere kant van de weg zit een vriendelijke man van rond de zestig op een muurtje. Je kijkt daarvandaan in een valleitje waarin weer bananenbomen, papaias, broodbomen, wat acacias,  wat andere vruchten bomen staan .In het onderste deel zie ik ook enkele varkenshokjes, een met een treurig knorrend vark erin. Zielig. De man maakt een praatje. Hij is in Nederland geweest want hij heeft daar een zoon en een dochter wonen. In Amsterdam. Nog een zoon woont in Luxemburg. Daar is hij ook geweest. Hij heeft twee kleinkinderen . Hij heeft hen al jaren niet gezien. Hij toont ons zijn werk: hij maakt souvenirachtige dingen. Heel artisinaal. We wandeln door na hem hartelijk gegroet te hebben. Zo aardig die mensen hier. Hij vertelt nog dat SAntoa het mooiste eiland is . Alhoewel hij Santiago ook mooi vindt. De rest is veel lelijker zegt hij. Op S Antao is het leven veel kalmer, vrediger dan op Santiago., vindt hij. Relaxter.

Verderop zien we een nieuw schoolgebouw en een fel gekleurde trap omhoog naar enkele huizen. Daarbij weer een plakaat waarop staat dat de minister de trap heeft geopend. Wij genieten van de vallei beneden en bergen hoog boven ons. De vallei is hier een stuk breder. We zien tussen twee bergpieken, heel hoog nog een groot aantal uitgehakte en beplante terrassen. Hoe e daar ooitbij kunnen komen! We passeren ook nog een plakaat waarop staat dat 22 huizen hier zijn gerestaureerd. Met naam van minister, in 2011. De huizen zien er inderdaad prima uit, en mooi en kleurrijk opgeschilderd. Zie foto's. Nog weer verder zien we links van de straat een aantal mannen zitten die kaRten. Een aflopend wegje voert naar een groot gebouw met binnenplaats. Boven een poort staat geschreven " visit" . Larsjohn daalt af en kijkt binnen op een binnenplaats met een heel oude pers, druivenpers lijkt het maar hier zijn geen druiven. Aan de achterkant van de binnenplaats, waarop ook nog vele boomstammetjes staan, als zitplaatsen kennelijk, staat een hoog gebouw op palen. Met een trap naar dit soort terras wat mooi is bedekt met een groot houten dak waarover nog riet is gelegd, of liever palmbladeren. Daar zie ik een oudere man zitten. Hij wenkt mij om verder binnen te komen. Daar zie ik rechts een gat in de muur en het blijkt een soort bar te zijn. Op de toog staan een tiental flessen met allerlei verschillende grogues. Gewone pure, grogue van papaias, met koffie smaak, honinggrogue en nog veel meer onbekende smaken. Achter in de bar staan vele flessen die je kennelijk kunt kopen. Ook potjes met papaia jam en honing. De man gebaart mij dat ik een klein glaasje moet drinken. Ik zeg ja en dat ik mijn mulher moet halen. Die komt snel als ze hoort dat er iets gezelligs te beleven valt. Overigens is het uitzicht vanaf de binnenplaats adembenemend. De man schenkt ons twee kleine glaasjes met drank naar keuze in. Beiden zijn heerlijk, wel iets zoet. Ik ga snel nog een derde smaak scoren, pure grogue. Die is pittig maar zeker niet slecht. Als rum zal ik maar zeggen te sterk voor vrouwtje. Dus nog een smaak gehaald. Heerlijk en romantisch. Dan wil ik afrekenen maar de man zegt dat het gratis is. Nu pas begrijpen wij dat het een grogue proeverij is. We zien nu ook de grote vaten. We kopen een klein flesje grogue met papaia smaak voor 350 escudos, 250 ml. Licor de Maracuja. De brouwerij heet Beth de Kinha. Wat een feest. Flink opgemonterd lopen we verder. We zien dan dat de weg naar beneden gaat en dan weer in een grote bocht omhoog helemaal de verre bergen in. We besluiten nog een klein stukje te lopen en dan terug te gaan en morgen deze tocht te gaan doen. We ien uit het dalletje  or ons drie kennelijk toeristen aankomen. Twee stevige blanke jonge dames en een stevige blanke jonge man. We vragen hen in het Engels waar ze  andaan komen. Zij komen uit hoog in de bergen. Ze hebben 4 uur gewandeld eerst een stuk omhoog vanaf het dorpje Coral , naar de krater, en dan  na een lunch in Coral, hiernaartoe en verder dan naar Paul. We vragen in goed Engels waar e vandaan komen. Tja. Een meisje uit Utrecht en een uit Nijmegen. De jongen uit Berlijn. Haha. We vertellen dat ze 25 meter verder naar de grogue proeverij moeten gaan. Daat willen ze wel. Als we teruglopen zien we nog een ouder paar aankomen . Zij komen uit Belgie, antwerpen. Nu wonen ze elders. Ze kennen de nieuwe linde natuurlijk. Vragen of het nog bestaat. Ik vertel dat ze net het mooie karakteristieke en beschilderde plafond overgeschilderd hebben. Zij wenen met mij mee bij dit droeve feit. De man is spraakzamer dan de vrouw overigens. Wij keren om en lopen terug langs de proeverij waar de nederlandse meisjes en de berlijner al vol vreugde staan te drinken. Ze vragen of we ook nog een glaasje mee willen komen drinken maar wij hebben genoeg sociale a tie gehad en gaan naar huis. De Belgen staan bij onze man een souvenir te kopen. Thuis ga ik de visjes verder onts hubben en fileren. Twintig minuten werk. Dan lezen we en genieten van feit dat Nadal de australian open heeft gewonnen in vijf sets na twee sets achterstand. Hij is nu de enige die ooit 21 grandslams heeft gewonnen. Van de mannen dan. Court won er 24 bij de vrouwen. Dan de blog afmaken en vissoep maken en twee visjes in de pan omdat Marijke dat lekkerder vindt. Thuis gaat drie keer de bel maar er is nooit iemand te zien. Een glaasje wijn en toastje met tonijn uit blik versterkt ons. De tonijn in blik is veel beter dan bij ons. Is portugees. Na het eten lezen en  naar bed.

Alweer een super dag, al was deze relatief rustig

31 januari, maandag

Om 8 uur op. De poezen hebben vannacht weer veel herrie gemaakt. Ook horen we weer het kikkerachtige geluid. Het zijn toch niet de varkens. Eerder insecten. Wie zal het zeggen. We douchen niet omdat er geen warm genoeg water is. Het moet verwarmd worden door de zon, op het dak, maar er is geen zon. Wel lekker weer maar koel en nog altijd alleen de eerste dag zon. Verder almaar zwaar bewolkt. Vreemd. Ik las toch dat het meer dan 360 dagen zon was hier. Foutje dus.

Ik ga even bij de buurvrouw boodschappen doen. Er zijn nog net twee broodjes. Verder eieren, wijn , sap en twee blikjes visjes. Makreel en ? Ommeletje gemaakt en na ontbijt richting de krater. Even wandelen tot er een aluguer langs komt die ons meeneemt. Hij heeft geen mensen bij zich maar flessen water, cola, rijst zakken, en wat groenten voor enkele verderop gelegen winkeltjes. Daarna rijdt hij ons naar Coral een dorpje hogerop maar niet bij de top. We lopen nog 760 meter steil bergopwaarts tot we de Cado Ribeira bereiken, 7 km van ons huisje. Daar is ook een charmant restaurantje, Ady en Judi, waar we eerst een glas versgemaakte heerlijke appelsap krijgen, van geraspte yappel. Een vriendelijke man helpt ons en zijn vrouw staat in een keukentje. Er is ook hun vierjarig dochtertje wat later in het huis tegenover twee broodjes vor ons haalt. We bestelen nl ook geitenkaas met appeljam. Prima. We ien een boekje liggen waarover we net gelezen hadden, over Antao. Gekocht. De man vertelt dat naast ons een aantal koffiestruiken staan, met rode besjes. Zij maken hun eigen koffie. De bonen zijn wit en worden ter plekke door zijn vrouw gebrand. We willen pakje meenemen maar hij heeft alleen gemalen koffie in door hemzelf gemaakte potten die hij met luciferhoutjes heeft beplakt en daarna beschilderd. Iets teveel voor ons. Hij komt niet op idee om de koffie daaruit in een zakje te doen. Geen Hollander. Dan afrekenen, 19 euro voor het boekje!!! En dan afdalen. Alweer een onvergetelijk mooie tocht. De uitzichten zijn geweldig en de terrasjes met gewassen zo steil. De huizen weer zo hoog en tegen de berg aan geplakt. Bij het afdalen zien we zelfs een aapje maar dat zit vast aan een touw en is huisdier. Alle mensen en kinderen die je langs de weg tegenkomt groeten ons weer zeer vriendelijk. We maken veel foto's en zijn verwonderd over de grootte van de mango bomen. Die staan in bloei, geen mangos knu. Wat betreft de kreeften: we hebben de voorlichters oneer aan gedaan. Het kreeftenvang seioen is gesloten van januari tot en met maart. Dus daarom weinig kreeft. Ze mogen overigens alleen via opduiken worden gevangen. Geen fuiken dus. Om ze te beschermen daarom kunnen ze ook niet te diep worden gevangen. Met duikapparatuur mag ook niet. Alleen snorkelen of zonder iets duiken.

We zien weer aantal varkensgevangenissen. Dat is hier dus heel gewoon. Triest. Na twee uur wandelen hebben we onze 7 km afgelegd en enorm genoten. Nog wat miezerige tomaatjes gekocht en twee wortels. Dan thuis een papaia likeurtje uit eigen fles. Is 18% al ohol maar. Dan lezen en ik nu schrijven. Een prachtige dag. De foto's zijn natuurlijk veelzeggender dan de tekst.

Vanavond nog vissoep en dan slapen.

1 februari, dinsdag

Alweer geen zon hier. Bij nakijken van de gegevens over het weer v CV lees ik toch, wat ik al gelezen had en wat een vd redenen was om hierheen te gaan, dat er in Januari gemiddeld 9 uur zon per dag is en in februari 10. Wij hebben in 12 dagen nog geen 9 uur de zon gezien. Haha. Ik mag niet zeuren zegt Marijke. Het is wel lekker weer met s morgens rond de 19 en verder rond de 21 graden. Nu geen wind meer. We ontbijten rustig en krijgen dan bericht van Aemilia en Kevin!! Het is nu zeker het wordt een meisje bij miem. Een kleine Miempel dus of een kleine vrouwelijke Kevin, Kevinnetje.? Haha. Meteen gebeld ze was erg blij en vandaag ook de sleutels van nieuwe huis gehad. Helaas was Miem en Ook Louis paar dagen buikgrieperig geweest. Dunne poep! Maar nu was Louis weer naar de  crèche. Dan volgens plan om 12 uur naar het dorp wandelen. We gaan iets sappigs deinken bij Tienna de Mar aan de zee. Beneden rechtsaf dus. Het blijkt een hotel annex bar annex restaurant te zijn. Heel modern. Met in de ruimte bij de zee een heus zwembadje van ik denk vijf  bij vier meter. Daarvoor aan zee een breed terras met moderne design. We gaan er zitten men bestellen een vruchtensap naturel, dat is van verse vruchten. Ik neem banaan en Marijke papaia. Na enige tijd komt ober zeggen dat ze alleen banaan en sinaasappel hebben. Voor 300 escudos. Hmmm De menukaart leert ons dat een geroosterd visje hier 1200 esc kost en glas wijn 350. Erg over de top. Dus een , 1, banaan sumo gekocht. Was redelijk maar niet zo lekker koel als gisteren bij Ady en judi op de berg en 2 x zo duur. Tja. Dus toch maar lunchen bij Black Mama. Leuke wandeling langs de zee. We passeren een klein restaurantje waar een jonge vrouw op een bord het dagmenu schrijft. Black mama ligt bij een geheel uit stof bestaand  voetbalveldje. Het ziet er leuk uit van buiten en van binnen. Je kunt nl door open ramen erin kijken. Helaas is het erg dicht. Er hangt een kaartje aan de deur met  Orari di apertura. En dan alle dagen zonder een openingstijd.... we zien ook niemand binnen.

Ik stel voor om naar ons eerste restaurantje te gaan. Marijke oppert om eens te kijken wat dat kleine restaurantje met bord is waar we langs liepen. Dat doen we.het blijkt een tamelijk groot restaurant te zijn met een muziekpodium en een kleine pool tafel erin nog. Geheel leeg overigens. Helemaal op het eind is er een klein terrasje met twee tafels met elk drie stoelen, wel direct aan de kolkende zee. Heel romantisch. De jonge vrouw zegt dat ze open zijn. Ik bestel witte wijn. Er staat nog een open fles in de koeling en die nemen we maar. De menukaart is behoorlijk uitgebreid tot onze verbazing. Er staat ook Lagosta op en Marijke  vraagt of die er wel is. Even vragen... ja! Dus Marijkes keus is gemaakt. Ik bestel een buzio vooraf, 450 esc, en een gegrilde aal, maar krijg later een grouper die erg lekker is. De Buzio krijgen we keurig met twee vorken. De kreeft van ongeveer 450 gr, 1700 esc, is ook prima gegrild. Wat een verrassing dit uitstekende maal! Het restaurantje heet Sol e Mar. Welveel Mar gezien en van genoten, helaas erg weinig Sol nog altijd al doet die wel ietsje zijn best om door de wolken te breken. Na het eten willen we een Aluguer nemen naar huis maar degene die er staat bij de hoek, wil almaar nietvertrekken omdat er geen medereizigers zijn. Dus stappen we uit. Lopen dan maar. Na enkele tientallen meters klaagt Marijke dat het te zwaar is. Verderop komt een taxi langs en wil ons voor 300 esc meenemen. Marijke vindt het te duur. Dus lopen weer. Toch klaagt ze dat het te zwaar is. Ik moedig haar aan en we bereiken met gemak in alle rust ons huis. Voor de deur komt net de aluguer aanrijden die we niet genomen hebben. Zo verdien je 300 esc! Thuis lekker lezen. Er is een glimp ban zon. Ik vergeet nog te zeggen dat we aan zee een zeearend hebben gezien, een Ospry. Majestueus. We hoeven uiteraard niet meer te eten. Ik ga douchen omdat het water na de dag warm is geworden. S nachts koelt het teveel af en er is geen boiler of geiser. We drinken twee glaasjes papaia likeur uit ons flesje, die heerlijk smaakt. Ik luister dan naar 6 podcasts  van d66. Om te weten hoe dat gaat. Ongeveer 40 minuten elk. Kathedralen bouwen is het thema..... Ze zijn heel aardig overigens. Ik ga nl 27 februari een podcast mee maken voor d66. Ik wil het hebben over het probleem van het wantrouwen van burgers in de politiek en de gemeente bestuurders dat zozeer toeneemt. En dat dit een systeemprobleem is dat aan de wortel moet worden aangepakt. Mijn  voorstel is het creëren van een vaste terugkoppeling van het resultaat van gesprekken van burgers met gemeente ambtenaren. En het oprichten van een commissie van door loting aangewezen burgers die ingeroepen kan worden als burgers na enkele gesprekken ook met de leidinggevenden erbij en een extra iemand vanuit haar of  zijn eigen systeem, nog ontevreden blijven en gefrustreerd. Dit kan komen door de opstelling van de ambtenaar die te weinig begrijpend en flexibel is of door de regeling zelf die de ambtenaar moet toepassen. Voor beide problemen past uiteraard een andere oplossing en aanpak.

Jaja. Waar een mens zich niet mee moet bezig houden.

Om elf uur lekker naar bed. Ik hoop dat de kikkers vannacht minder herrie maken dan gisteren. En we zagen zojuist voor het eerst!! In 12 na hten sterren aan de hemel staan. Zou morgen de zon schijnen voor het eerst in 12 dagen?

2 februari,woensdag

Laatste volle dag op Sao Antao. Zowaar schijnt bij opstaan de zon. He is meteen echt warm op ons balkon. We begrijpen nu dat we heel blij moeten zijn met de 13 dagen bewolking , zeker hier als we wandelen berg op en af. Ik haal broodjes en maak ommeletje. Lekker in de zon ontbijten dus, met hoed op en zonnebril. Haha. Daarna wandelen naar dorp, in de zon. Niet mis. Daar nemen we een taxi voor 1500 escudos naar ponta do Sol zeker twintig minuten rijden langs de kust, westwaarts min of meer. We passeren Ribeira Grande en onze vriendelijke en blije chauffeur rijdt ons veilig naar de waterkant in centrum van het dorp. Daar wordt overigens overal gebouwd aan huizen en dergelijke. Ongelofelijk. Ze verwachten hier veel activiteit. En toeristen. Het schijnt ook nu al een toeristen dorp te zijn. Niets van te zien echter. Overal is het leeg en we zien in de hoofdstraat vele lege winkels. Slecht teken. Onze  chauffeur vraagt wanneer we terug willen , wij zeggen dat we naar Fonthainhas wat het dorpje met mooiste views op het eiland zou zijn. Een wandeling van ongeveer 2,5 km. Zonder teveel klimmen staat er. We stappen uit bij de vissershaven. Daar liggen een hele hoop kleurrijke vissersbootjes op de kant en er is ook een heel modern visschoonmaak en verkoop punt gebouwd. Net open lijkt het. Er staat een groot kunstwerk bij: een visser met hengel en een vrouw die vis schoonmaakt. Ook hangt er een groot plakkaat wat verder op de muur met een vissersboot en vissers in reliëf. We spreken af dat we om 4 uur hier weer vertrekken. De chauffeur zal er dan zijn. Dat is  vier en een half uur om heen en weer te wandelen en te lunchen. Moet lukken.

Maar als we de straat uitlopen richting Fontainhas blijkt dat de weg erheen heel veel hogerop loopt. We moeten zeker 800 meter door het dorp in aanbouw klimmen, heel stei, om bij die weg te komen. Twee keer moeten vragen hoe te gaan. Langs het kerkhof omhoog. We passeren dan vlak onder de weg een soort centrum voor varkensmesterij. De dorpelingen kunnen hier een hok huren om een varken in op te sluiten tot het geslacht wordt. We meten de hokjes nu uit. 2 bij 1,5 meter. Daar past het varken nog maar net in als het groot is. Het is duidelijk de varkenshel hier. We fantaseren dat slechte mensen, Tagi b.v., terugkomen als varken wat hier na geboorte in wordt gestopt en er pas uit mag om geslacht te worden. Het is werkelijk mens en dier onterend. Er lopen wat geiten ook door de gangetjes tussen de hokken door. En wat katten en een aantal kleine witte reigers. We horen de varkens klagend knorren. Brrrrr. Wij zijn dan al behoorlijk buiten adem en bereiken zwetend de weg. Gelukkig is de zon na vanmorgen meteen weer verdwenen zodat het koel is, en er staat hier aan zee een stevige bries. Het blijkt dat onze queeste nog niet is volbracht: de weg blijft flink stijgen, ongeveer 2 km lang tot een hoogte van zeker 1200 meter. Vanaf zee niveau dus. We genieten van de onwaarschijnlijk mooie uitzichten en verwonderen ons weer over de vele terrasjes die overal steil tegen de berghellingen op, zijn aangelegd waarop nu  rij weinig groeit. Te droog? Of buiten seizoen? We zien ook een kippen en varkenshouderij die in een spelonk is gebouwd. Fraai uitzicht maar een klus om het voer enz daar te krijgen. Er is een smal, smal paadje aangelegd vanaf de weg waarover de mensen kennelijk grote zakken naar beneden sjouwen. Ook hier zijn de varkenshokjes erg, erg klein. Uiteindelijk bereiken we na veel klimmen en draaien langs de hellingen, het hoogste punt. We ontmoeten nog twee mannen die twee geiten aan een lang lint mee naar beneden naar het dorp nemen. Een man heeft een baby geitje met wat bebloed neusje in zijn armen. De weg is smal, er kan net een auto op rijden en de helling is echt fors. We worden maar een keer ingehaald door een aluguer. Uiteindelijk zien we beneden ons het dorpje Fontainhas liggen. Kleurrijke huisjes, een klein kerkje, alles tegen de hellingen aangeplakt. Diep beneden is de bodem van de kloof die naar een prachtig strandje voert wat tussen de rotsen is ingeklemd. Er zou een bar zijn. En ma na een plein met een stenen tribune die in verschillende kleuren is geverfd, gepasseerd te zijn komen we via een paar draaiende trappen bij 

Tchu bar. We passeren een viertal nietsdoende mannen. Maar beneden aan de helling zagen we drie mannen zwoegen op de terrasjes. Later komen zij een voor een omhoog geklauterd met elk een grote zak uien en aardappelen op hun nek. Zeker 50 kg, als het niet meer is. Ze hijgen van inspanning en gaan een huisje enkele meters verderop in met hun last. Wij worden ontvangen door een heel lieve jonge vrouw. Er is een mini terrasje met twee tafeltjes en 4 stoeltjes. Drie treden hoger ga je een piepklein restaurantje binnen waar in een vertrekje drie tafeltjes staan met elk vier stoelen. Door een deur aan de achterkant kom je in een piep piep klein barretje met klein rond toogje. Wij krijgen een kaart met daarop verschillende drankjes, ook aantal vers gemaakte sumoos. We kiezen voor mango en even later krijgen we een werkelijk heerlijk glas ijskoud vers mangosap. Het

 Is zo op natuurlijk en we bestellen een tweede glas. Een allerliefst jongetje komt naar buiten, het 2 jarig zoontje van onze gastvrouwe. Hij is gefascineerd door mijn Iphone en ik laat hem foto zien van hemzelf die ik net gemaakt heb. Vol enthousiasme schuift hij alle foto's langs. Moeder verbiedt het hem lachend. Ook het tweede glas is snel op. We gaan terug lopen. De prijs per flink glas was 100 escudos. Ik geef 100 fooi. Want hier is het niet echt druk met toeristen. Hoewel we er later nog vier zien die langs komen wandelen. Maar die drinken niets in ons barretje. Schande. Als we bij de theater ruimte komen zien we daar een aluguer staan. Omdat we eerst zeker 800 meter heel steil omhoog moeten het dorp uit en Marijke angstig de helling op kijkt stel ik voor om , heel bejaard doend, de aluguer terug te nemen. Er zitten al twee dames in het busje. De chauffeur vertelt ons dat hij pas over twintig minuten vertrekt. Hij verwacht nog twee mensen. We twijfelen maar besluiten, heeeel verstandig, te wachten. Ik kijk alle foto's na en gooi slechte weg en de tijd is voorbij. Als we terugrijden de berg op blijkt dat het echt heel steil is en over een heel eind. Zeker een km. Je verkijkt je erop als je afdaalt. Met het busje over deze weg rijden is een stuk beangstigender dan lopen. Het busje past maar net binnen de muren en de bergwanden die  de weg begrenzen. En de bochten zijn extreem scherp. Je kijkt recht de zeer diepe afgronden in vanuit de bus. Brrrr  aar de chauffeur rijdt heel rustig en we bereiken veilig en wel het dorp en worden in het centrum afgezet. We wandelen dan naar de haven waar we een heel charmant restaurantje hadden gezien. Dat staat er nog en is ook open. Helemaal achterin is een klein terrasje met drie op elkaar gepakte tafeltjes met elk drie stoelen. Aan eentafeltje zit een , ik denk Pools stelletje, wat zijn eten al op heeft en op punt staat te vertrekken. Dat klopt. We hebben dan het hele terrasje voor onszelf. Een lange jonge man komt met de kaart. We nemen biertje en een buzio voor ons twee en ieder de gegrilde dagvis. De buzio was weer prima. MRijke kreeg een andere dagvis dan ik. Ik had een heerlijke en goed gegrilde, ik denk toch grouper. Marijke een tonijnachtige. Met allebei veel en heel diverse groentjes. Bakbanaan, wel droog spul, wortel, rode en witte kool, erg sappig en lekker, biet, tomaat, en rijst die alweer heerlijk was. We nemen nog een biertje en genieten van eten en het uitzicht. Er is veel dynamiek beneden langs de zee. Een aantal mannen heeft langs de zee gevist en maakt de vissen schoon in de kleine poeltjes die overal zijnin de rotsachtige bodem. Het water kleurt helemaal rod van het vissen bloed in de poeltjes. Verderop komen enkele vissersbootjes aan die met man en macht door wel twintig man op het strand worden getrokken. Zonder katrol te gebruiken. Pure mankracht. De vissen worden deels te drogen gelegd op de rotsen, deels naar de fraaie visafslag gebracht waar ze worden schoon gemaakt. We zien later dat ze een vijftql grote tonijnen hebben gevqngen. En veel kleinere en grotere vissen die ter plekke in een ouderwetse ijzeren weegschaal worden gewogen. Zo authentiek. Zoals 50 jaar geleden in Malaga zegt Marijke, bij Ineke, die toen ook een restaurantje aan de zee had. Dat waren nog eens tijden. Maar goed wij voelen ons ook in het paradijs nu. We betalen en onze chauffeur zien we al staan bij de visafslag. We stappen in en laten ons naar ons huisje brengen. Half uurtje langs de zee en onder een nog altijd zwaarbewolkte lucht. Het is zelfs frisjes. 18 graden ongeveer. Thuis ik bloggen en Marijke lezen. Glaasje papaia likeur erbij. Met de Kaapverdiaanse musjes vrolijk tsielpend bij ons. Morgen langzaam afdalen naar porto novo en om 4 uur varen naar San Vicente.

Het was een onvergetelijke ervaring hier op S Antao. Moet je echt eenmaal in je le en gezien hebben. De natuur is super en de inspanningen van de mensen om er nog wat agrarisch van te maken is enorm. En de mensen zijn vreselijk aardig. En geen nare insecten hier. Nergens op CV overigens . Wat een luxe is dat.

3 februari,donderdag.

Vandaag naar porto nuovo om naar Mindelo te varen. Vanavond eten met muziek. Maar nu genieten van de.... zon die er voor het eerst echt is. Maar er zijn wel veel wolken die dreigen boven de zee. Alles opgeruimd, kleine klus. Nu op balkon. Ik heb al enkele mails gehad v d66 commissie. Kennelijk is er meer onbetamelijk gedrag dan iedereen dacht. Inhaalslag? Me too? We zullen het zien. Ook een goed signaal dat mensen zich durven te laten horen.

Ik wil hier even opmerken dat een van de bijzonderste zaken die we hier zien, vergeleken met z afrika, namibia,botswana en zambia, rest weten we niet, het feit is dat het overal zo brandschoon is. Niet alleen in de huizen en kleine winkeltjes en restaurantjes, waar elke toilet wel een net geboend aanrecht v een sterrenrestaurant lijkt, maar ook meestal in het lege land. Daar is nog wel verbetering mogelijk maar als je het vergelijkt met de enorme rotzooi en viezigheid die we almaar in voorgenoemde landen zagen, is het hemel tegenover hel. Herinner je nog de leus " keep chishawasha clean , not Lars lean" die ik verzon in Lusaka kinderhome? En hoe ze toch stelselmatig alle snoeppapiertjes, blikjes enz enz gewoon op de grond gooiden ook op het eigen terrein? Ondanks vele prullenbakken en een grote vuilstort plek? En de rotzooi rond elk klein dorpje in Namibia en Z afrika? Hopen dat de mensen deze zeer goede gewoonte aanhouden. Ik denk het wel gezien hun traditie van schoon houden. Ook overal wappert de was, tientallen kinder blousjes, broekjes, rokjes, maar ook broeken enz v  olwassenen. De vrouwen zie je altijd aan het werk op zo n prachtig ouderwets geribbeld ijzeren wasbord in een teil water. Net als  roeger bij ons thuis. En daarna mocht ik in de teil. Is pas een generatie terug. Eigenlijk twee want wij deden het al niet meer en Onze dochters en schoondochters en onze zonen ook niet. Haha.

Wat me ook nogmaals van het hart moet: ik begrijp niet hoe 

De Nederlandse overheid erbij komt om CV een zeer risicovol covid land kan noemen met erbij een negatief reisadvies en allerlei eisen bij terugkeer. Iedereen is hier altijd buiten, altijd op ruime afstand, veel mensen zijn ingeent, iedereen draagt trouw een mondkapje en last but not least er zijn nauwelijks besmettingen. Gisteren 19, ja je leest het goed, in heel CV. Waarvan de helft op Santiago waar meer dan de helft woont. Dat is voor de andere eilanden 10 besmettingen dus een per eiland. Wij voelen ons hier vele malen veiliger dan in Nederland of Parijs ommaar wat tenoemen. Ik vindt het een onacceptabele manier om de toeristen industrie hier een slag toe te brengen. Weer een van de vele toch heel moeilijk te begrijpen maatregelen van onze Nederlandse regering. Ik ben echt benieuwd naar de verklaring hierachter. 

Goed wij houden hier gepaste afstand en dragen kapjes en zijn ook nog eens driemaal ingeent. Mij lijkt dat we heel wat andere meer risicovolle situaties meemaken in Europa dan hier tav covid in CV.

Genoeg hierover. Wie het weet mag het mij graag zeggen.

Wij wandelen na met Rosie gepraat te hebben en afscheid te hebben genomen van ons mooie huis op superplek met ook prima internet en TV maar met wat matige keukenspullen, met name geen enkel scherp mes en een slechte koekenpan en slechte matras met rugpijnigende ijzeren veren, bepakt naar beneden naar het dorp. Dat gaat wondergoed, ook Marijke danst de berg af. We gaan zitten op het terrasje aan de zee van het moderne restaurantje daar. Een overijverige bestuurder van een aluguer, zowaar dezelfde die ons gisteren naar punta do sol en terug bracht, vraagt of we met hem willen meerijden. Hij vertrekt hier om 2 uur. Uitstekend. Ook weer geregeld. We bestellen een glas versgerst papaia sap en een vijftal vispastijtjes voor 1 euro de vijf. Dan genieten van het uitzicht op de nu veel blauwere zee. Want de zon schijnt nu echt. Heerlijk lezen in web of meaning en Marijke in Fortunas kinderen. Nemen nog ieder een kriola biertje en iets wat we niet weten . Blijken stukjes gefrituurde worst te zijn. Ons eerste vleeshapje hier op CV! Om 2 uur stappen wij in. We gaan eerst nog wat mensen ophalen in Paul. Onder andere een Zwitser die in Black Mamba logeerde en die bij ons op terras zat. Hij  ertelt dat hij een organisator van evenementen is. Hard geraakt door corona. Hij lijkt wel met pensioen. Hij heeft hele wereld afgereisd. Verder geen spraakzame of  contact zoekende man. We halen nog vier mannen op , een laat even op zich wachten en komt dan in keurig pak aanstappen uitgeleide gedaan door zijn ook net geklede vrouw. Dan de prachtige tocht weer langs de zee. Wat een uitzichten en nu in de zon! Om precies drie uur komen we aan bij de boot. Een drukte van belang daar. Veel voller dan op heenreis. 7 uur was ook vroeg. We varen exact om 4 uur weg. Staan hele reis buiten in de zon. Zien geen enkele vogel of vis! Toch leuke tocht. Schip deint wat maar geen probleem. Om vijf uur komen we aan. In de haven liggen nog altijd een aantal half gezonken schepen. Vreemd dat ze die niet weghalen. De aankomst view is prachtig, nog altijd in de zon. Dan wandelen we in vijf minuutjes naar ons appartement. Daar is even niemand. Een aantal wat sjofele mannen vertellen ons bij welke deur we moeten zijn . Na vijf minuutjes komt een charmante jonge vrouw in mooie auto aan. Zij begroet ons in het Nederlands. Zij heeft hier een appartement met drie slaapkamers en twee badkamers en op Sao Antao een hotel met 12 kamers annex schoonheidssalon, zwembad. Dat is zojuist gebouwd. Wij zijn er langs gelopen op onze  voorlaatste wandeling. Erg chique. Haar moeder woont in Rotterdam. Zij is daar geboren en opgegroeid en heeft nu dit project gestart. Heel goed en het appartement is ook prachtig , modern en goed ingericht met een heel breed bed met supermatras. En mooie badkamer met heet! water. Het uitzicht vanaf het leuke balkon is schitterend: op het brede geelbruine zandstrand. Vlakbij ligt een leuke strandtent, Kalimba , met heuse ligstoelen onder parasolletjes van riet. De zee is hier echt kobaltblauw en er ligt een zwembad in het water met echte zwembanen. Marijke rent naar beneden, met de lift, van 5 de etage naar min vier, negen lagen dus. Ik zet mij op het terras  an Kalimba en bestel een caipirinha en kijk naar de halve finale afrika up. Kameroen met Onana van Ajax, tegen Egypte met Salah. Marijke gaat zwemmen en ik maak , dom, geen foto. De stroom is erg sterk zegt Marijke. Best eng. Water ongeveer 22 graden. Wpoedig komt zij ook een caipirinha drinken en daarna ieder nog een. Dan  aar huis en douchen. We zijn laat  oor ons restaurant. We wandelen er in 12 minuten heen. La Pergola. Het is bijna leeg, nee er zijn wel 16 mensen buiten ons. Er is een tafel voor ons gereserveerd. Naast twee franse dames, uit Parijs. Twee oudere mannen spelen muzikant. Een op gitaar de ander beweegt vegertjes langs een trommelachtige. Aardig maar niet groots. Ze hebben een hodje voor zich waar je geld kan indoen. Memphis, New Orleans en Austin gevoel dus. Ik doneer 350 escudos. We bestellen vis van de dag met groentjes. Tonijn. We benadrukken dat we die even sis sis willen. Dat lukt. Maar de tonijn is wat donker aan een kant en er zitten veel zenen in. Jammer. Flesje Cha erbij en toetje na, geflambeerde banaan. 1 x. We praten met de francaises en laten ze cha proeven. Toch een aangename afsluiting van Mindelo. Dan naar huis wandelen in 7 minuten. Zeer zwoele avond eindelijk.

Dan slapen in heerlijke bed.

4 februari, vrijdag

Om half zeven sta ik even op en wandel naar badkamer. Daar val ik bij a neer. Kan me nog juist vastgrijpen. Schrikken. Ik denk orthostatische hypotensie. Maar ook mijn hartslag is plotseling weer erg onregelmatig Zal toch niet alweer atrium fibrilleren hebben? Na drie PVI s!!. Het trekt snel bij maar echt slapen lukt niet meer. Dus langzaam opstaan alles inpakken en kopje koffie op balkon drinken. Onze gastvrouw die in andere kamer sliep, begroet ons hartelijk.

Om negen uur hebben wij een chauffeur besteld , via Julio, die ons naar vliegveld al  rengen. Hij is stipt op tijd. We zijn kwart over negen al daar. Kunnen toch inchecken zonder problemen. Cake eten en dan aan boord. Er vliegt kennelijk een vip mee. Er worden TV beelden van hem en zijn vrouw gemaakt.

Wij eten een cakeje en als iedereen is doorgelopen gaan ook wij rustig naar de ingang. Daar moeten onze kleine koffertjes worden gecontroleerd. Mijntasjes passeren soepel maar ikzelf piep. Heup. Dus onderzoek. Afschuwelijk piepen bij r'heup. Marijke wordt helemaal gestopt. Ze moet allebei haar rugzakjes inleveren en die worden helemaal geleegd. Het dich

te blikje olijfolie is de oorzaak. Dat moet ze achterlaten. Daartoe leidt domme bureaucratie en niet meedenkende en niet flexibele ambtenaren. Dat is wat onze bu

 rgers jaar na jaar frustreert en wat zal ontploffen als we daar niet iets aan doen.

Ales komt uiteraard goed. Een bejaarde vrouw uit nederland zal op een binnenlandse vlucht in cabo verde toch echt geen aanslag plegen. Gebruik je verstand.

Na nogmaals enige tijd wachten mogen we naar ons vliegtuigje met propeller stappen. De vlucht is vlot, we komen half uur te vroeg aan op Praia. Onze chauffeur Nelo is er nog noet. Andere chauffeurs proberen ons te stelen. Maar ik heb op de foto v Marijke het nummerbord gezien. En zie een auto met dat bord aankomen.

Dus wederzijdse blijdschap. Dan de tocht door een steeds ergachtiger en redelijk groen landschap naar assumada, sumada op zijn CV s. De uitzichten zijn weergaloos en de bergtoppen enorm steil en spits. De afgronden ook diep en recht. We passeren assumada, een grote stad zonder veel schoonheid en bereiken ons hotelletje wat direct aan de  grote weg ligt. Een geel geverfd huis wat een twintig meter vanaf de weg ligt. Met ertegenover , aan de andere kant vd weg een terras met twee grote tafels met banken eromheen. Om op de Aluguers te wachten. Voor het hotel dus ook een flink terras met een papaia boom, enkele cypressen een oleander en een grote paarse bougainville die  vol,vol, in bloei staat. Verder aantal kleinere struiken en een melisse plant en een Jambara boom. Er staan aantal van palles gemaakte stoelen en bankjes en tafels en een paar luie soelen zoals in pontreau bij het zwembad. Een paar zijn al vertaked en verjohnd en vermarcelt. Voor de goede verstaander. Een tengere jonge man komt ons al tegemoet nadat we 4000 escudos aan de chauffeur hebben betaald. Naar tarrafal is het 6000. We zijn dus op wee derde. Vlak voor het grote natuurpark in de bergen. Vlak boven Boa Entrada waar je beneden een grote baobab kan bewonderen.

Onze kamer is nog niet op orde dus gaan we lekker op het terras voor zitten lezen met een glas water. Na een uurtje worden we naar onze kamer aan de achterkent op derde etage van het huis gebracht. Een heel charmante redelijk grote kamer met badkamer en uitkomend op een achterbalkon, terras. Daar staan ook luie stoelen en wij vleien ons daarin en bewonderen het uitzicht over wat kale suikerriet velden en op de hoge prachtige bergtoppen. We gaan na wat lezen een korte wandeling maken achterlangs door de landerijen. 30 minuten officieel maar wij doen er een uur over ivm veel stoppen om vogels, pluimvee, diepe dalen en primitieve boerenbevolking te bewonderen. We zien een torenvalk die heel Lang in de lucht stil staat zonder met zijn vleugels te bewegen. Zeer bijzonder. Verder vele kippen en kuikens en... van heel dichtbij een prachtige greyheaded kingfisher! Thuis nog even boven op balkon dan wordt het daar fris, koude wind geen zon, en zakken we af naar eerste terras. We bestellen nu een koele  Cha, fles, en genieten vd volledige rust. 

Maar dat is ons uiteraard niet vergund. Er komt een dure auto het erf opgereden en een man in keurig blauw pak samen met een veel jongere vrouw in roze jurk en een meisje van vier, stappen uit. De man gedraagt zich alsof hij de eigenaar is vh hotel. Marijke vraagt hem dat niets vermoedend. Hij begint dan meteen vrij luid en indringend met ons , of liever tegen ons, te praten. Hij zegt dat hij heel belangrijk is en herhaalt dat de komende tijd zeker twintig keer. Hij is het hoofd van de kaapverdische televisie en radio, en wil met ons praten en ons helpen om onze onderneming nog succesvoller te maken. Wij begrijpen het niet maar na enige tijd wordt duidelijk dat hij denkt dat wij de eigenaren zijn van dit hotel. Echt een mooie klucht. Wij leggen uit dat wij pensionados op vakantie zijn en dat de eigenaresse van het hotel een francaise is die er niet is. Wij dachten in frankrijk maar de gerant zegt later dat zij in Praia zit. De man blijft ons zeggen dat hij wil dat wij hem komen bezoeken in Praia op zijn kantoor. Hij zal ons dan ook voorstellen aan de president van CV. Ja, dat werd tijd natuurlijk we zijn er al ruim twee weken en nog geen president gezien. Zelfs de bekende man in het vliegtuig werd niet aan ons voorgesteld. Kun jeje niet voorstellen toch? Wij kunnen er geen touw meer aan vast kno pen en we spreken zijn vrouw aan die volgens hem journaliste is en voor hem werkt. Hij geeft ons dan meteen zijn kaartje, waarvan hij er zo te zien wel dertig in zijn zak heeft. Zijn naam is Policarpo de Carvalho, zijn nickname is Polis vertelt hij later. Zijn vrouw spreekt prima engels, veel beter dan Polis. Zij houdt zich echter opde vlakte. Zij is inderdaad journaliste en werkt in assumada bij tv en radio. Polis vertelt dan, op voor ons wat warrige manier, maar dat is ook de taal, dat hij economist is en in Lissabon heeft gestudeerd. Zijn opa had een grote bananen plantage hier vlakbij in santa Cruz en exporteerde bananen naar portugal en was erg rijk. Die heeft voor polis en zijn oudere broer een appartement gekocht in portugal. Zijn broer studeerde daar, en dan komt er een verhaal wat hij wel tien maal herhaalt en wat wij niet echt vatten. Hij zou in Lissabon hebben gezeten op middelbare school en toen op universiteit en in een klein en armoedig appartementje, kamer, hebben gewoond, zonder zelfs electriciteit. Zijn broer zou toen in Coimbra hebben gezeten en met zijn curacao- se vriendin op bezoek zijn gekomen en de vriendin zou ijn broer hebben gezegd dat kun je niet toelaten je jongere broer zo armoedig wonenden toen zou de vriendin zijn broer heben maangezet om zijn st udie te betalen en heeft hij het afgemaakt. Hij vindt zijn broer nu echter een not smart man, omdat hij de curacaose vriendin die rijk was en wiens familie sinaasappelplantages zou hebben gehad op curacao, hebben ze die daar? , in de steek heeft gelaten. Ik breng nu enige lijn aan in het verhaal, maar in het echt werden wij telkens uitgenodigd om op de TV te komen vertellen over onze plannen en om zo de Kaapverdianen te helpen. Ik ben toch wel wat gewend, maar kon geen directe verklaring geven voor zijn gedrag.Eerst dacht ik dat hij dronken was of aan de coke, maar tussen door praatte hij heel rustig en normaal met zijn vrouw in het creools, kortom een vreemd beeld voor deze arme oude psychiater. Later vertelde hij nog dat hij vijf zusters had en nog meer broers, maar een genogram heb ik niet kunnen maken. Wij hebben tenslotte hen een glaasje van onze kostbare Cha aangeboden. Zij dronk het rap op, hij dankte ons en proostte met ons maar liet het glas staan. Ze bestelden nog wat kaas en worst en uiteindelijk vertrokken ze , niet nadat de vrouw nog een afspraak had gemaakt met Marijke voor a.s. Maandag om een interview te doen in Tarrafal. Zal wel niet doorgaan. Later vroegen wij aan de gerant of deze man nu e ht een bekend iemand was en hij gaf aan dat het een echte kaapverdiaanse man was, die mKen zichzelf altijd belangrijker dan ze zijn, zei hij. Waarvan acte. Op zijnkartje staat toch policarpo de Carvalho, Presidente do Conselho de Administracao da RTC , radio televisao caboverdiana. Wie zalhet zeggen. Elke cultuur zijn eiegn regels en presentaties. Adres is Rua 13 de Janeiro C.P. IA ASA Praia. Wij wachten af. Het was een merkwaardige en boeiende ervaring.

Dan rustig aan tafel. We betalen 900 escudos voor een prima maaltijd met wntree, hoofdgerecht, bonito enz, en heerlijk huisgemaakt ijsje. De wijn raakt op het humeur blijft verbeteren of stabiel goed en we gaan om half negen vermoeid maar blij weer naar bed. Nog uurtje lezen dan vallen de oogjes toe.haha. Geen dag zonder avontuur.

5 februari, zaterdag

 februari, zaterdag,take jarig, 76 jaar

8uur op, het is zonnig maar nog wat fris; hoog in de bergen. Ons ontbijt staat al klaar aan zelfde tafeltje als gisteravond. Verse papaia met yoghurt die home made is. Verder homemade geitenkaas, een ommeletje, een mooi stuk lekkere cake, vier grotere broodjes en ook nog twee croissantjes. En wat chocopasta.

Prima kopje espresso erbij, 2x. En weer zeer hartelijke service. Na ontbijt betalen en buiten wachten tot er een aluguer langskomt die ons naar Tarrafal kan brengen. Dat wachten duurt maar 7 minuten. Dan stopt een busje wat al bijna vol zit met 6 dames die naar de markt gaan met hun producten. Grote manden papaias, tomaten, aardappelen, groene kolen, uien, knoflookjes. Ze kletsen de hele reis door met elkaar. Wij mogen als laatsten helemaal voorin zitten naast de chauffeur. Marijke zit lekker in grote stoel ik op een klein extra stoeltje in het midden met beentjes tegen dashboard. Maar het is toch een fraaie en aangename tocht. We gaan echt de bergen in, tot even boven de 1000 meter. Door het natuurgebied wat schitterend is met weer heel steile hellingen en grillige bergpunten. We passeren een aantal kleinere dorpen. De mensen hier leven van wat landbouw, veel meer is er niet te doen. Ook hier zie je iedereen monter lachen. Ook de dames in de auto zijn erg vrolijk. Na een drie kwartier ongeveer rijden we het aan zee gelegen Tarrafal binnen. Dat is toch groter dan gedacht, met een heus ziekenhuis, veel ook mooie huizen naast de gewone ,bijna altijd niet helemaal afgemaakte huizen die je overal ziet. Dan kunnen ze later er nog leen verdieping op 

Zetten. Ook schijn je geen belasting te hoeven .betalen over een huis dat nog niet af is. Maar dat kan ook een verhaal zijn. We stoppen voor de Mercado Municipal waar op dit moment, half elf, alleen groenten worden verkocht. Onze dames laden hun spullen dan ook uit en gaan die in de markthal verkopen. Zo authentiek! We nemen hartelijk afscheid en kijken op de kaart die Marijke heel slim gedownload heeft zodat je geen internet nodig hebt om erop te kijken. Ons nieuwe verblijf is niet echt ver weg. Kwartiertje lopen . Even naar rechts vanaf de markt en dan linksaf bij cafe Tata, foto maken natuurlijk voor onze sofinka en sarah, de rua di lyceo in, waar uiteraard een groot middelbare schoolgebouw ligt, en ook een leuke lagere school. De zon schijnt lekker en we passeren een leuke bakker annex koffieshop, zonder hash, en enkele minimercados. Ook een zaak waar je zaken kan laten copieren en printen. Zal later nuttig blijken. We lopen de rua helemaal uit tot vlak bij de zee.  Langs een mooie b en b, alegria geheten. Dan linksaf een stukje ongeplaveide weg in die stoffig is en ook met wat rommel bezaaid. We vragen waar Antonio woont wat even niemand weet. Dan komt er een jonge dame die ons het huis wijst. Het is een helder wit geschilderd huis met ervoor een aantal fleurig geverfde autobanden met planten erin. Voor het huis een ruim terras voor de gasten in het andere appartement, beneden. Er zijn drie deuren, een voor beneden huis een voor appartement op tweede verdieping en een voor het grootste appartement helemaal boven op verdieping drie en met nog een terras daar bovenop. We slagen erin om het kastje met sleutel te openen, zelfde soort als bij ons in Pontreau, en vinden na opening van eerste deur en beklimmen van vier trappen, 32 treden, de sleutels in deur twee. Ook die openen we en komen dan op het grote eerste terras met een grote tafel met twee banken en twee luiere stoelen, en nog een hoekbank met kussens en nog een. Zie foto's , dan komt er net een jonge dame aan die ons Huisje nog moet oppoetsen. Zij heeft een heftige grote zwarte wijnvlek met witte haartjes erop re hts rond haar oog. Ze heeft het nog zwarter geverfd om weg te werken. Verder een heel lief gezichtje en ze is zoals allen hier, zeer vriendelijk. Wij Laten haar de derde deur openen en rustig haar werk doen. Wij gaan intussen wat boodschappen doen in het dorp en wat rondwandelen, verkennen. Het wordt weer een lange tocht. We hebben een kaartje ook wat in het huis ligt. We lopen eerst naar Kingfisher Village wat vlakbij ligt , aan de zee. Een heel mooi complex met huisjes, restaurant, terrassen met luie stoelen aan het water en trapjes daarvanaf naar de zee. Er hangt een menukaart buiten; alles erg duur. Gegrilde gropa, overal tot nu toe 800 escudos, hier 1400. Een fles Cha voor 2200 esc, enz. Te vermijden dus. Haha. Dan lopen we rechtsaf langs de zee en zien een heus tweebaans fietspad, rood geverfd met een afbeelding in wit van een fiets erop. Dat loopt helemaal door langs de zee in een grote bocht, naar het verderop gelegen strand en de vissershaven. Wij lopen een stukje het pad af, geen fiets te zien, er is overigens ook nog een breed voetpad met klinkers aangelegd en langs de zeekant vele vele mooie houten banken om de zonsondergang te zien b.v. Het blijkt dat dit fraais maar weinig authentieks, in 2020 is aangelegd met europees geld.

Wij gaan niet verder dan het diving center waar onze huisbaas Antonio werkt. Er is een oudere man die zegt dat Antonio onder water is. Hij komt later terug. Wij zeggen hem dat wij bij Antonio logeren en dat alles goed is. We keren dan op onze schreden terug en lopen vanaf de zee de hele rua do lyceo uit naar het centrum. We gaan ook zoeken naar een plek waar we maandag onze p r test kunnen halen. Er is een gezondheids centrum. We lopen door de straten die niet erg druk zijn. We wandelen door een straatje met een viertal restaurantjes en paar barretjes. Bij een staat dat er vanavond live muziek is. We vragen of dat zo is, ja om 8 

Een wat mager en heel vriendelijk meisje staat ons te woord. Binnen is er een binnenplaats, zonder dak, en dan erachter nog een overdekt deel met een bar. Op de eerste binnenplaats staat een podium. Veelbelovend dus. We gaan op zoek naar health center en vinden het na wat rondgeloop. Het is een prive kliniek ook. Een vlotte dame zegt ons dat we maandagmorgen om half negen terecht kunnen voor een test en dat de uitslag er dan dinsdag om 6 uur s avonds is, op onze mail. Het gaat ons 100!!! Euro de man kosten. Monopoli positie. We maken toch afspraak en we moeten dan een copie van onze paspoorten mee nemen. Gelukkig weten wij waar dat te laten doen. We wandelen eerst verder richting het strand om op zoek te gaan naar restaurant vista de mar waar ook muziek zou zijn. We lopen naar het hoger gelegen plein wat uitkijkt op eronder gelegen strand en eerst de vissershaven. Daar is het een drukte van belang. Vele tientallen mensen, grote muziekinstallatie en mensen die toespraken houden. Politieke bijeenkomst? Er is ook een visafslag maar geen vis. Ik vraag waar die is. Die gaat straks weer komen met bootje. Wij wandelen dan verder naar rechts naar het prachtige strand. Heel breed en mooi zand. Er zijn aantal badgasten. Er staat ook een leuke strandtent met  volleybal net ervoor en luie stoelen en rieten parasolachtigen. Een sumo natural, versgeperst vruchtensap naar keus, sinaasappel, banaan, papaia, limoen, kost 250 esc. Te doen. De zee is hier ook prachtig , je kunt soepel vanaf het strand de zee in, er zijn twee strandjes, later zien we dat er eigenlijk vier zijn, die door rotspartijen, lava, gescheiden zijn. Op de grens van de twee strandjes staat bovenop de redelijk hoge rotspartij, acht treden, en met een afrastering langs de treden die behangen is met vele schelpen aan touwtjes, zoals mijn lamp in pontreau, ; het zijn vreemde schelpen , en ja we dachten het al, dit zijn de befaamde buzio schelpen. Van de lekkere buzio gerechten., ja ik ben de weg kwijt: dus bovenop de rots staat een heel romantisch rond gebouwtje met rieten dak. Vrij groot met twee barretjes. En bele tafeltjes en stoeltjes en een hangstoel aan een koord waarin ik ga zitten met tafeltje gemaakt van boomstronk, geverfd met afbeelding bovenop. We bestellen twee limoen pressees. Die worden ter plekke bereid. Fraai. Wel erg zuur, maar fris. Na een twintig minuten gaan we weer weg. Verkwikt. De prijs voor een sumo is wel erg hoog. Geen 250 zoals honderd meter terug, maar 500 esc per stuk. Duidelijk erover dus. Dom, niet eerst prijs gevraagd. Altijd doen. Dan wandelen we terug naar de vissersplek waar inmiddels een bootje aankomt. Vele vrouwen zitten al geduldig te wachten met grote plastic bakken , kennelijk om er vis in te doen die ze dan verder gaan verkopen. Er liggen overigens wel veertig vissersbootjes op de kant. Een is dus net omhoog getrokken. Met vis. Verser kan het niet. Ik loop naar het botje en een paar dames ruziën over de vis. Die wordt gewogen op een grote schaal die aan een trekweegschaal wordt gehangen. Alle vissoorten door elkaar. Kennelijk maakt dat voor de prijs niet uit. Een zeer zwarte dame heeft kennelijk de leiding en de portemonnaie. Voorzichtig vraag ik of ik een visje mee mag prikken. Niemand luistert. Marijke wil al weg gaan maar ik vraag het dan met meer durf. Ik wijs een forse vis aan en na veel gedoe moet ik 150 esc neertellen voor het beestje. Het heeft grote schubben! heel,dikke ;een vrouw heeft een echt ontschub werktuig. Zij ontschubt de vis. Een heel werk. Dan in een plastic zakje en in de tas zit de verste vis ooit. We lopen dan door, een zojuist aangelegde helling op. Daar ligt nl heb ik vernomen, vragen, vista da mar. Een groot geel geverfd gebouw. Het blijkt een hotel te zijn met ook restaurant. We gaan binnen en een dame snelt op,ons af. Of er vanavond muziek is, vragen we. Nee. Maar om de hoek zijn een paar restaurantjes met muziek zegt ze en loopt met ons mee om te wijzen. Ja dat is het straatje waar we al geweest zijn. Dus toch naar ons reeds ontdekte restaurantje. Daar bespreken we een tafeltje vlak bij de muziek. Dan even inkopen doen en nietbte vergeten het copieren v onze paspoorten. Ik ga dat doen en Marijke haalt eieren, ui, tomaat. Er is een klant in mijn copieer winkel die veel moet bestellen. En nog een maar de winkelier helpt mij snel eerst. De andere klant is ook behulpzaam. Ik moet 10 esc afrekenen....

Dan huiswaarts. Daar komt Antonio langs. Hijmis een sportieve veertiger uit Portugal. Hij laat ons het hele huis nog eens zien, legt het sleutelgebruik uit, vertelt dat er maar twee dagen water is vd gemeente en dat je een pomp moet aanzetten als er geen druk is. Met een elektriciteits switch zoals in een meterkast. Dan gaat hij gezellig met ons aan tafel zitten. Hij vertelt desgevraagd dat hij sinds 2012 hier woont. Hij heeft economie gestudeerd in Coimbra, waar hij geboren is. Toen gewerkt en na aantal,jaren een nieuwe opleiding gedaan, hotelmanagement. Hij heeft toen tien jaar als tweede manager gewerkt bij een groot hotel tussen coimbra en lissabon. Heel hard werken. Hij zou manager worden maar wilde dat werk niet meer. Nooit thuis, stress. Op vakantie hier, met vriend, viel hij voor tarrafal, het duiken hier, zag twee zeepaardjes, en is met de vriend een gasthuis hier begonnen. Liep prima, huis erbij en hostel en nog een appartement. Toen kreeg hij aanbod om te werken op de duikschool, halve dagen. Dat gedaan.

Corona kwam en pension liep sterk terug. Een appartement weg moeten doen. Hij heeft zoontje v anderhalf. Van vrouw uit CV. Wij vertellen over onze ontmoeting met Polis. Hijmbekijkt kaartje en zegt dat het echt lijkt. We stellen voor dat, als de echtgenote belt,wat we niet geloven, we het interview op de duikschool zullen houden. En dat we zijn werk aan promoten.

Hij vertelt nog dat onze testafspraak waanzin is. Veel te duur. We moeten naar het hospitaal gaan. Dan vertrekt hij.

Wij besluiten naar het hospitaal te gaan omdat opbellen geen succes is. We lopen naar centrum. Nergens een taxi. Uiteindelijk een  aluguer gevonden naar ziekenhuis. Dat ligt ver buiten tarafal, richting praia. Het is een modern gebouw. Buiten staat een man in witte jas. Geen dokter. Hij  wijst naar binnen. Daar komt een forse zwarte dame naar ons toe. Zij spreekt alleen portugees en creools. Wij vragen naar test in ons beste portugees. Binnen zit achter een compu een zwarte man met bril en in witte jas. Hijmroept me toe dat dat hier zeker kan. En dat we ook certificaat krijgen. Maandag om 8 uur komen. De test is zo klaar en de uitslag is er na halfuur. Voor 1000 esc de man. Dus een tiende vd prijs van de prive kliniek. Boeven. Ik vraag of copie paspoort nodig is. De dame zegt nee maar de Engels sprekende dokter? Zegt dat we dat moeten meenemen. Hopen dat het goed komt. Denk v wel want dit is het officiele ziekenhuis.Dan naar de grote weg wandelen, drie minuten bergafwaarts. En in een aluguer gestapt waarin twee werkers zitten me een hele hoop volle en lege kitspuitbussen. Een man lijkt zwakbegaafd. Wel heel vriendelijk. Bij de markt, alweer, eruit en lopen. Stoppen bij ons bakkerijtje. Daar elk wat lekkers gehaald en een stoutbiertje. 7,5 %. 

Dat blijkt uit de trio brouwerij in Breda te komen. Via import in Singapore en Maleisia. Via soort NOZ? Ik vertel het zeer vriendelijke meisje achter de balie dat het biertje 20 km van ons huis vandaan komt. Uit Holland, brabant. Dat wist ze niet.

Thuis lezen en uitrusten.

Om half zeven wandelen langs de zee naar het strand en ons restaurantje. Dat is nog geheel leeg. Meisje herkent ons wel en we krijgen de beste tafel, recht voor de muziek en niet te dicht erop.

Ze weetnog wat we besteld hebben. In een hoek naast het podium is een ruimte afgescheiden waar een barbecue staat. Het vuur gloeit al. Daar worden onze vissen op gegrilld. Ik zeg weer dat mijn tonijn even sis sis moet. De eigenaar blijkt keyboard te spelen en ik denk dat zijn dochter gaat zingen. Ze starten al om half acht, juist als ons eten ook wordt gebracht. Tonijn net aan goed, bijna nog te lang gesist. Gropa v Marijke prima. Evenals groentjes en rijst. Het resturant loopt dan snel vol. Naast ons gaan een paar stoere donkere mannen zitten die ons vriendelijk groeten. Het meisje zingt recht uit het hart. Prachtig en vol tempo. De man nastme zegt me dt zij zijn nichtje is. Alle mannen zingen mee en zijn wildenthousiast. Na enkele liedjes springt de neef op en gaat dansen met de zangeres die vrolijk door zingt. Feest. Dan gaat al rap iedereen de vloer op. De eigenares vraagt Marijke ten dans en even later gaan ook Marijke en ik samen mee dansen. Een man kan super dansen en beweegt zijn heupen als van elastiek.

De mannen drinken halve liter blikken bier. Oranjeboom bier export, 8,5 % alcohol. Nooit gezien in Nederland. Op blikje staat oranjeboom Rotterdam en breda. Geïmporteerd door iets arabisch.

Nederland is nooit ver weg. We eten met smaak en dansen tussendoor. Ik doe de Indian Jive en mijn zambia shuffle, tot vreugde van de andere dansers. Dan gaan de jonge mannen weg, naar het strand. En naast ons komen onze burenvan bij Antonio zitten. Twee meisjes, jonge vrouwen, uit Amsterdam Een heet Gaia.. zij komt uit achterhoek de andere uit Arnhem.

Het is toch nog druk geworden ook met blankere mensen die wel hier vandaan komen. Om half tien houdt de muziek op, wellicht pauze, en houden de oudjes het voldaan en moe voor gezien. Naar huis wandelen, de straten zijn goed verlicht en het is hier zeer veilig. Bij het restaurant zagen we nog een politieman on duty, die gezellig een biertje meedronk alvorens zijn ronde verder te doen. Thuis even lezen en slapen. Vroeg wakker van de vele hanen.

6 februari, zondag

Op tijd, dat is acht uur, op en een ontbijtje met eitje tomaat en verse ui gemaakt. Broodje beetje gebakken. Dan onze tocht naar de diving school van Antonio, of liever gezegd van zijn twee bazen. De zon schijnt en er is niet veel wind. Wij zien dat er al menen weg zijn om echt te duiken. Wij huren bij de baas v Antonio twee paar vliezen en twee duikbrillen en snorkels. Dan naar de rots punt en het trappetje de zee in. Marijke is zeer blij, ik ben wat gemengd gestemd. Het water is ongeveer 22 graden, de zee toch ietsje wild. En ik ben niet een echte snorkelaar hoewel het in australie en bali prima ging. Marijke springt rap van de rotsen en ik pruts er kalmpjes achteraan. De koude valt erg mee. Water is zeker 24 graden dus. Marijke drijft vlot met de stroom mee, en geniet van de vele visjes die je meteen ziet als je te water gaat. Ik geniet ook, er zijn hele scholen zacht grijze vissen met gele staarten, een aantal heel lange en dunne vissen, enkele donkere wat meer vierkante vissen en enkele heel kleurrijke  vissen, rood, blauw, grijs en wit. Na tien minuten verslik ik me en ga even aan de kant zitten. Een heel geklim de ladder op. Brr. Marijke is een kwartier later ook wat moe en komt ook rusten. Na tien minuten springt ze er weer in. Ik zie even af maar besluit toch ook te springen. Het gaat nu veel veel rustiger en ik zie talloze vissen en laat me heerlijk meedrijven. Een feest ineens. Na een half uur of meer is het mooi geweest. Anderhalf uur water en snorkelen is wel genoeg. We mogen de hele dag maar ja. Beetje bejaard toch. Als we uithet water komen komt Antonio aan met drie duikers. Even kletsen en dan op weg naar huis. Daar zelfgemaakte vissoep met tomatenpuree gegeten die wat pittig was. Ik had er een handje pepertjes in gedaan. Toch prima. Dan schrijf ik blog en Marijke leest. 

Ik zie dat Sparta alweer verloren heeft. 4-0 tegen feyenoord. Gaat niet goed.

Om half twee naar het strand. Nog altijd zon. Op het strand is het nu gezellig druk. Een heel Afrikaanse sfeer. Veel meisjes met heel mini bikinis en veel stoere donkere mannen die met ze flirten. En volleyballen en zwemmen in de lekker wilde zee. De golven zijn soms echt prachtig hoog en spoelen je zo omver. We Zitten even op een bank en dan op het strand. Marijke gaat eerst even zwemmen. Het is heerlijk zegt ze. Dan mag ik. Driekeer in zee is voor mij wel veel op een dag. Haha. Maar ik ga en geniet van de wilde golven en duik er monter in.  

Terug naar huis passeren we ons restaurantje v gisteren waar al een band aan het spelen is, met zelfde zangeresmaar met extra een drummer, basgitaar en gewone gitarist. Er is al publiek ook wat meteen gaat dansen en swingen. Wij drinken een verse passievruchten sumo en genieten weer. De eigenares vraagt of we vanavond komen. Natuurlijk. Er is immers muziek? Thuis schrijf ik weer de blog.

Aiai, Marijke had gelijk met haar intuitie dat er geen muziek zou zijn ondanks de stellige belofte van de eigenares. Wij wandelden na een gesprekje met Antonio, die zijn zeer schattige alfredo, 15 maanden, bij zich had. We hadden geen internet en Antonio zij dt het op was. 5 gigabite. Raar. Maar hij heeft nieuwe gekocht. Nu durven we niet te uploaden voor dinsdag in Praia. Daarom hebben jullie niets te lezen gehad. Haha. Was wel geschreven.

Kortom wij wndelden dus kalm naar ons leuke restaurantje, Churassqqueira Mangue Baxu, tarrafal,Fatima  costa.

Het was er helemal leeg. Wij vragen dus aan de eigenares of er echt muziek is vanavond. Zij zegt volmondig ja. Iets later, om half negen. Wij zetten ons in lege restaurant aan oude tafeltje en onze vertrouwde dames bedienen ons. Flesje Cha, Samen een moreia, die ze nu echt hebben, een aal uit zee, Marijke een.... nee ik weiger het te zeggen. Hamburger!.... ik polvo grelhado. De aal is heerlijk maar bevat heel veel valse graatjes. Een Take vijand zal ik maar zeggen. Maar nogmaals de smaak is raak. Vol, mooie vissmaak, tussen paling en tong in. Dan de Hamburger en de mooi gestoofde inktvis. Prima. Maar nog altijd gewoon muziek uit de jaren 80 en later wat meer CV. Niks levends. Uiteindelijk komt de eigenaar en keyboard man ons zeggen dat de zangeres keelpijn heeft. Jaja. Lief dat hij het zegt. Maar het is een leugentje om bestwil.haha. Marijke had het al,gedacht. Ook dat ze zouden proberen nog een klant binnen te houden. Wij zijn toch heel gelukkig en blij en genieten van elkaar en de zwoele avond. Wat een feest weer deze dag.

In Nederland is het kil en nat en heerst een alweer nieuwe variant van covid. Hier is het veilig. Morgen om tien voor acht komt de taxi om ons naar het ziekenhuis te brengen. We zijn benieuwd maar vol vertrouwen. Nu nog even lezen en dan lekker slaap. Tot morgen.

7 februari, maandag.

Om kwart over 7 wakker en opgestaan. Om 7.50 h komt de taxi. We maken alles klaar, paspoorten en 2000 esc. En gaan voor het huis aan de weg staan. Om 7.46 komt een blauwe taxi aangereden maar of ziet ons niet of denkt aan de overkant te moeten zijn. Uiteindelijk begrijpt de chauffeur dat wij de passagiers zijn. Om 7.49 zitten we in de taxi en om 7.56 zijn we bij het ziekenhuis. Ik loop naar de plek waar ik gisteren was en men zegt mij dat we eerst naar de administrao moeten. Daar staat al een ,klein, rijtje. We sluiten aan en om 8 uur stipt stopt een aluguer waaruit een aantal mensen stapt die hier aan het werk gaan. Keurig. Een mevrouw piept om onverklaarbare reden voor maar de andere mensen laten het toe. Zij heeftiets verteld tegen hen in het creools wat afdoende was. Als we aan de beurt zijn komen we in een keurig redelijkhroot kantoor. Met achter de balie twee dames, een heer die op een stoel zit achter een extra bureau en een groot copieerapparaat. Je raadt het al. Onze10  ent actie was niet nodig geweest. Niemand spreekt engels of frans, alleen de in donkerrood geblouste heer aan het bureau. Hij spreekt zelfs prima engels. Hij zegt dat we voor de antigeentest die 1000 esc is, morgen pas moeten komen ivm de geldigheid die tot 48 uur is. Voor de pcr test kunnen we nu terecht maar die kost 6000 esc pp. Zoals we ook gelezen hadden op het info formulier op de tel. We doen dat omdat er in nederland een pcr wordt gevraagd. We hebben maar net genoeg geld bij ons!  Dan moeten we naar de andere kantvan het ziekenhuis. We ontmoeten tot onze verbazing halverwege de eigenares van ons restaurant van afgelopen twee dagen! Zij begroet ons hartelijk en is in uniform van de politie! Baantje erbij altijd goed! Leuk. Om de hoek vinden we na de e g afdeling de   X- Foto afdeling en nog enkele afdelingen, helemaal achteraan een kantoortje met er op geschreven  Covid tests. Hoera. Aan een bureautje zit een allerliefste jonge vrouw die onze namen noteert en ons e mail adres. De uitslag komt morgen middag op onze email aan.een ander even prettige jonge dame test ons met een neuswatje, zo voorzichtig en perfect dat we geen heftige pijn voelen zoals altijd in Nederland. We bedanken hen en complimenteren hen met hun vriendelijkheid en goede zorg.

Dan met een al aanwezige aluguer naar het centrum. De aluguer stopt even voor het centrum omdat hij rechtsaf moet met de anderen. De reis is daarom gratis. Alweer zo vriendelijk! Wat een prettige bevolking hier. Het is inmiddels 8.36! Dat is tempo maken.

We wandelen naar ons bakkerijtje. Er staat een lange rij. Het lieve meisje is geheel alleen. Voor de bakkerij en koffieshop. We kopen 4 broodjes en buiten twee banaan tjes van een dame die we gisteren op het strand met kokosnoten zagen zeulen, op haar hoofd. We zagen een vader een banaan kopen voor zoontje en de banaan in een banaan vormig doosje doen voor in zijn schooltasje. Zo authentiek. Dan naar huis en ontbijt en koffie. En de administratie. Niet niks. Passengerlocation forms voor portugal, gezondheidsverklaring voor nederland, quarantaine formulier voor nederland.en dan te weten dat het hierzo veel veiliger isen bijna  Corona vrij. In nederland schijnt er alweer een  ieuwe nog besmettelijkere variant te zijn gekomen.

Hier is iedereen buiten en is er nauwelijks echt contact. Meeste mensen dragen ook maskertjes.

Dan ik bloggen en Marijke lezen. Zij had vanmorgen een pijn en benauwdheids aanvalletje. Is nu beter. Wel zorgelijk en zielig natuurlijk. We worden oud.mijn hart klopt ook weer veel regelmatiger. Tja. Wel veel extrasystolen nog. 

Om twaalf uur roept Marijke mij weg van de blog. We gaan naar het centrum om te kijken of er dan aluguers naar Praia rijden. Weer de gezellige wandeling. We lopen langs het plein waar een aantal gezellige authentieke restaurantjes naast elkaar liggen met een groot gemeenschappelijk terras. Overal staan barbecues te branden met vissen en kippenpoten erop. Zo basic en leuk. Marijke ziet dat ik likkebaardend langs de vuren sluip. De eters zijn allemaal echte locals en ze kwebbelen gezellig met elkaar en roepen naar andere tafels. Een aantal honden wandelt langs de tafeltjes en de hondjes leggen zich gezellig aan de voeten van de mensen die gaan zitten eten, zonder te schooien overigens. Wij lopen door naar de plek waar de alenguers naar Praia vertrekken. Een kennelijk baasachtige jonge man met zeer kleurrijke hoofdtooi, meer een andes man dan afrikaan of juist erg een afrikaan, uit Senegal, dan vertelt ons dat ook morgen rond 12 uur de aluguers rijden naar Praia. Ze vertrekken als ze genoeg vol zijn natuurlijk. Dan even 4 bananen en een papaia kopen op de mercado en tenslotte... zegt Marijke " ik denk dat jij erg graag op het plein een kipje wil eten." Dat is pas een vrouw die haar man kent. Zelf wil ze geen kip ,ook geen vis ( alleen stukje van mijn kip en groentjes en rijst natuurlijk). We kiezen eenleuk tafeltje uit en de wat oudere eigenares van het stalletje brengt me even later een kippenpoot die ze zojuist nog even heeft omgedraaid op haar vuurtje. Met zoete aardappel,rijst,wortel en.... een apart schaaltje met bruine bonen in een heerlijk sausje! Hoera. We smullen en alles gaat op. De kip smaakt heel vreemd: naar echte kip. De bonen smurrie is goddelijk over de rijst en de wortel weer stevig en zoet. Ja.

Dan naar huis en verder wat gelezen. Op de terugreis nog wat wijn, halfje Cha en blik oranjeboom v halve liter, zoals in het restaurant gezien. Om drie uur weer op stap naar het star d. Niets meegenomen , alleen een briefje v 1000 om een sumo te drinken. We wandelen langs de zee boulevard en komen weer bij het vissershaven deel van het strand. Het wemelt daar weer van de mensen: de vis is weer aangekomen. Heel veel flinke vissen met gele punt op de staart die we ook met snorkelen veel hebben gezien. Er is kennelijk een hele school van gevangen. Maar vrees niet, hier kleine bootjes, geen sleepnetten! We bewonderen het spektakel. Het zijn de mannen die vangen en de vrouwen die verkopen en kopen. Wij dan door naar het verste strandje, van gisteren. De zee is rustiger en het strand alleen met toeristen bevolkt dus ook bijna leeg. We gaan meteen in zee. Heerlijk water en toch nog af en toe hele hoge golven en zeer sterke branding. We dobberen en zwemmen zeker een drie kwartier in de woelige baren. Dan gaan we er uit maar dat geeft problemen omdat er juist zeer sterke golven zijn . Ik wordt omver gekegeld en met zand overdekt, Marijke wil helpen en wordt ook omvergezogen. Ook vol zand, ook in de badbroek. Haha . Mensen aan de kant lachen zich dood om de ploeterende oudjes. We overleven het en gaan in de , alweer, zon zitten drogen. Meisjes met heel weinig broek en stoere mannen vertonen zich weer. Dan wandelen langs ons restaurantje wat open is. We gaan nu buiten zitten in de zon en bestellen weer een papaia natural. De eigenares komt aan met de auto, met spullen. Zij begroet ons zeer hartelijk, ze heeft haar politieuniform weer verruild voor een gewoon kloffie. Haar dochter is bij haar, in een oud autootje met open dak. Er worden een paar dozen bezorgd door een jonge man. Vol bevroren kippenpoten, blijkt. Die neemt de eigenaresse mee en brengt ze weg. Als ze terugkomt komen er twee jongens langs met grote zakken verse vis. Ja , die met de gele punt op de staart, van daarnet. De eigenaresse koopt er een paar en een man aan eentafeltje koopt een hele zak. We genieten van onze sumo. "Ons" slanke meisje bedient ons weer en lacht voluit. Feest weer het is toch een menselijke eigenschap om het leuk te vinden iemand te zien die je ( her) kent! Ik reken af en het meisje geeft briefje v 500 terug vd 1000. Ik laat haar het wisselen en geef haar voor laatste keer 100 fooi. Dan huiswaarts en blog schrijven. Ook lezen in de hangmat. We gaan om 7 uur douchen. Voor het eerst hier, met de pomp aan. De douche is heerlijk warm. We houden het kort om water te sparen. Dan een biertje en eten maken. Onze vis die we gisteren gekocht hebben en die ik heb gefileerd. Met allerlei groentjes gestoofd in deel van de vissoep. Het oranjeboom bier van 8,5 % smaakt heel goed. Een beetje zoals een Duvel. Marijke heeft nog altijd last van brok inde keel gevoel. En met pijn op sternum. Afwachten. Ik denk dat we geen Corona hebben en dat we morgen dus rustig terug kunnen vliegen. Wat een super beslissing om naar CV te gaan. We zijn achteraf blij met de eerste veertien dagen bewolking. Anders hadden we nooit zoveel kunnen wandelen. Laatse drie dagen hier zijn zeer zonnig. De mensen zijn super, de atmosfeer vredig,relaxed en het is totaal veilig. Eten is eenvoudig maar zuiver en goed, de wijn helaas erg duur in verhouding. Zeker een aanrader om hierheen te gaan.

Het is een zeer positieve culturele ervaring. Veel afrika invloed, maar het goede daarvan , goed humeur van mensen, sociaal gedrag, hartelijkheid, spontaneiteit, behouden en het kwade, agressie en discriminatie en criminaliteit en almaar gebedel is er niet. Ook'is het hier veel schoner dan in , inieder geval zuidelijk, afrika.  Een zeer aangenaam land en elk eiland nog verschillend ook. 

Marijke zegt dat ik nogmaals moet benadrukken dat het ook zo prettig is omdat er geen vliegen, muggen, andere insecten, slangen en overige nare dieren zijn. 

8 januari, dinsdag

Laatste dag op CV.

We staan om half negen op en ontbijten rustig. Dan wat lezen en alles inpakken. Relaxed zoals hoort op CV.

Om kwart voor twaalf nemen we onze rugzakken op en wandelen naar het centrum. De zon schijnt weer volop. We nemen lopend in gedachten afscheid van deze leuke plaats. Waarschijnlijk komen we er nooit meer terug. Maar wie zal het zeggen. 

Er staan al een aantal aluguers te wachten als we komen aanlopen. De voorste heeft nog net twee plekken, mooi achterin bij het raam. Daar waait het ook lekker de hele reis omdat de raampjes uiteraard open staan. Naast ons zit een donkere vrouw met een kindje van ik denk 6 op schoot. Dat is een beetje ziekjes en ze gaan naar Praia naar de dokter. Hij heeft een soort ontstekingen in zijn nekje. Het is wel een schatje. Prachtige grote zwarte ogen met lange wimpertjes. Voor ons zitten twee scandinaviers, te horen aan de taal. Op weg naar vliegveld begrijpen we later, om naar Fogo te gaan. Voor de rest een aantal mannen en vrouwen die deels naar praia deels naar assumada moeten. Onderweg dus uitstappen en later ook weer nieuwe mensen erin. We rijden in assumada naar de universiteit. Een dependence die pas een jaar open is. Keen keurige jonge man stapt uit. Kennelijk een professor.

De tocht is weer weergaloos mooi. De uitzichten op de hoge bergkammen indrukwekkend en iedere keer weer een wonder dat al de huizen die op allerlei richels zijn gebouwd, hoe lastiger plek hoe beter lijkt het, er blijven staan. Een heerlijke sfeer in de dorpjes. Helaas zie ik nu toch een aantal plekken waar veel rotzooi langs de weg is gegooid. Toch een afrikaanse invloed. Het is hier erger dan op s vincente en s antao. Zo jammer. Maar nog altijd veel beter dan in z afrika. De reis gaat zeer vlot en de chauffeur doet weer wonderen op de slingerende weg met enorme stijgingen en dalingen. Deze bus is iets nieuwer en kreunt minder dan die op de heenweg vanaf assumada. We komen na twee urr precies aan in Praia na ook nog ergens wat lege accus en oud ijzer te hebben afgeleverd. Marijke heeft het jongetje een banaan gegeven die hij gulzig opat. In praia stappen her en der mensen uit. Wij zijn benieuwd waar het busje eindigt. Tot we horen dat het naar het vliegveld gaat. Dus rap roepen dat we eruit willen, bij de mercado. Het is 1200 esc voor twee, ik geef 1500. Nog een koopje.

Dan nemen we een taxi naar las campanas om iets te drinken en te vragen of er muziek is. Daar gekomen blijkt het restaurant binnen mutvol te zijn. Buiten terras is leeg wij nemen ieder een citroenpressee. Er is geen muziek vanavond. Nergens. Quinta da Musica is zelfs dicht. Dan wandelen naar Quebra Canela, naar Roma om een pasta te scoren. Maar zie, het is ook dicht, evenals het restaurant ,bar ernaast al staat op de deur dat het alle dagen open is van 9 tot 00.30. Je kunt wel gewoon het terras oplopen en gaan zitten. We kijken daar of onze testuitslag er al is. Nee. Aiai. We besluiten naar Orla te gaan, ernaast. Daar zitten wel aantal mensen. We zien nu ook dat het daar heel groot is met zelfs tafeltjes op het strand en dan drie etages erboven . We gaan op tweede verdieping zitten. Prachtig uitzicht op het strand en de zee. Het is daar niet echt druk overigens. Vooral witte mensen, werkdag dus. We eten een heerlijke buzio en kippenvleugels. En drinken een half flesje wijn. De tijd vliegt en we lezen ook een tijdje , in luiere stoelen. We worden wat zenuwachtig ivm de testuitslag en Marijke schrijft Antonio die het ziekenhuis gaat bellen. Post of propter, krijgen we 5 minuten later een keurig bericht dat we beiden negatief getest zijn met uitvoerig verslag van alle gegevens. Heel goed. We kunnen dus gewoon vliegen. Om zes uur verplaatsen we ons per taxi naar de overkant van de baai. Naar Oasis hotel en restaurant. Een groot en redelijk chique hotel waar we vriendelijk worden ontvangen door een gerant. Hij vertelt ons dat we welzeker kunnen blijven hier tot kwart voor elf. Onze koffers worden keurig opgeborgen en wij worden naar het restaurant met groot en heel mooi gelegen terras geleid. Het terras heeft twee lagen en licht naast een rij met kamers, appartementjes die er redelij uitzien maar ook niet echt super. Kleine terrasjes ervoor. Er is wel een mooi zwembad. De lounge van het hotel en het terras voor het wat armetierige restaurant zijn het meest geslaagd. We gaan in prima fauteuiltjes zitten en genieten van de komende zonsondergang. We drinken een glaasje en lezen rustig in onze boekjes. En mijmeren over de fraaie drie weken. Om acht uur gaan we wat eten. Een viscombi. Inktvis, zwaardvis,tonijn en twee soorten garnaal, allen gelegd op bedje van puree met groentjes erdoor. Op zich aardig gebracht maar de zwaardvis en tonijn zijn ondanks feit dat Marijke speciaal de opdracht heeft gegeven dat het maar heel kort mocht worden gebakken, veel te droog en te lang gebakken. Merkwaardig die weerstand soms om vis mooi beet te laten en tonijn bijna rauw. Er stond overigens dat dit restaurant bekend was om zijn sushi. Nu even niet. We nemen nog een tiramisu na en genieten toch van deze bijzondere avond en plek. Ik doe mijn lange broek aan en Marijke doet dat later ook omdat er toch een fris briesje staat. Het blijft echter wel 21 graden dus niet gezeurd.

Na het eten nog even op het terras en dan naar de lounge en om kwart voor elf naar het vliegveld.