Het Issooh weer naar Namibië: november-december 2016

2016 Namibia mala en Ellenwoods

14-11-2016, Monday

We have different goals this time, Lars has to give a training in family therapy, special focus also on the treatment process of families with members who have (had) psychotic experiences. Marijke will share in a workshop with Audrey Ellenwood about use of action in therapy and Lars will give supervision during several days and perhaps see families together with Ricky Snyders , Herman Raath and Audrey Ellenwood.
It will be a kind of follow up from the week training we gave in 2014 when Herman Raath opened the first Family Therapy Institute in Namibia, in Otjiwarongo.

After the work we will go with the group of trainers to the Naukluft Desert Park in the South of namibia. We will travel 5 days through the desert all to Walvisbaai.
From there Marijke and me will travel to Windhoek where we will meet ... Take de vries, the President of the board of ISSOOH.

The three of us will travel around Namibia, through the Okavango Delta and back to Windhoek. Hopefully we will meet Dr. Koos Stiekema who is living in Maun and famous Internist working already 30 years in Southern Afrika (Joburg, Maputo,Francistown ,Maun).
Marijke and me will be the travelagents and Guides of Take on this trip. He has to obey Marijke and we will protect him (try) against Lions, Elephants,Hippo's,Snakes,Insects, Alcohol,and all kind of mean deseases that threaten you in Afrika. Also we will guide him when making contact with the lovely people there in Afrika. And he will help us to spot all kind of rare and special birds.
We will travel in a 4x4 with two tents on the roof of the car. SoTake can introduce a mate when travelling and sleeping. We have a good Italian coffee maker with us to keep Take calm.

No we are not yet gone and down there, but we are preparing a lot of things. First the workshop. Than all the organising of the car, the campplaces, some restaurants and B and B's, especially when we will be in  Cape Town ,Stellenbosch and Paarl.
We discussed with Koos about the prevention of malaria and he advisedus Doxycycline. Marijke will do that.I will however not follow his advice and take malerone as will do Take . He also needs injections against evil deseases.
We gave our itinarary plan to the children so they can see where we are, or suppose to be. That will give them a feeling of security.Useless but most of our actions to predict fate are useless. And still we believe in it.
The house in Den Bosch will be very well protected as we will have first three guests living there later even five. Tomek will be close and immediately available too. And fons Didde will supervise the whole family house.
We will try to write some words every three days if possible. Who is interested in our experiences can read this on this blog.
If possible we will add some pictures too, to prove we are really there.

We will be back the first of January 2017 and we whish you all a very peaceful and happy Christmas and a very Ynamic 2017 with lots of love from your family members and friends.
Special greetings to thijmen Spartacus!!

15-11-2016; tuesday
Today the visit of the BAM from Den Bosch who came to do the last control of our restoration work at our beautiful old far. They were happy enough and the restoration has been finished technically now. But there were problems around the rebuilding of the old "Hooimijt"because the committe "welstand"of the city Den Bosch thought that the roof was not as they like it. The very beautiful aluminium tile like roof was not good enough. We replaced the old dirty and leaking "asbest stone"roof!! We had to place a roof that was not too heavy as the construction cannot support a heavy tile roof. We will have to go to court or use  the support of other people in the community to help us.
Jaap and Laura were here to celebrate the ending of all the work Jaap did for us more or less for free!Cremant de Saumur , good red wine and the softest veal meat will be their dinner. haha.

Next message will be about our journey from Den Bosch to Schiphol,to MUnnich to Joburg,to Windhoek, friday. 17 hours of reading and enjoying quietness.
We will depart very relieved as we sold our home today n(inAlphen) definitively. The procedure will happen in two weeks when we are out of Europe.


16-11-2016

Today we go for a short time to Antwerp to bring a fridge and a cupboard to our new Spanish guys in our house there. Than a nice dinner at Bieke and Marcel, our lovely friends and unmissable support in Anvers. Tomorrow we have a party at our B and B from people from JBZ. And friday is D-Day. We leave at one oçlock from our home. We hope to write you again on saturday or sunday.

18-11-Friday. Early up, Lars makes another two curtains in the stable. Marijke did her last washing and we said goodbye to the Spanish girls.Also Fons came to say oodbye. It is sad to leave the hous now it is becoming so nice and cosy.

We do not trust the Arriva busses so we walk too early to the busstop across the road, 4 minutes. The bus arrives immediately and five minutes later we are on the central station. We wait 25 minutes and than the direct train to Schiphol arrives. Rainy and grey landscape. Time to find the sun.

At Schiphol we have another 4 hours! Inchecking goes difficult for the old people haha. But we succeed. The beautiful moment that your luggage is travelling on his own responsibility. Like grown up children. See you in Windhoek my books and clothes.

There is ashort delay for the flight to Munich.  No problem we feel good and enjoy the luxury of shiphol but do not spent money haha. Just a capuccino and a muffin at starbucks.

Munich airport is big and just totally renewed. Not yet cosy and with a warm atmosphere but that will come. We have a long distance to cover to our next flight: 23 minutes walking and by underground train/shuttle.

WE still are in time and have to wait 90 minutes. So we search for a bar and find a new and more or less cosy one. They sell enormous curry wuurst for low prices and a good beer for 4.60 euro. For the beer we go.

We read also the different german News papers about Obama’s visit to Merckel and the vice versa respect and admiration and friendship is clear. The good times seem to be over with a man as Trump in USA. It is the proof that democracy has his bad sides too. Time to create something totally new.

The flight to Johburg with South African Airlines is perfect, Airbus and not the terrible Boeing, and many very charming and black and beautifully coloured and always friendly people are our cabin crew. The food is good and the wines even better. Shortly before time we arrive and walk through huge Joburg airport. No time for a drink, A full little plane brings us to Windhoek. Joburg is chilly and totally clouded.

W fly hour above the Kalahari who is dry dry now. Brown and grey with many saltpans in it and long small sandroads always straight straight going to nowhere. Sometimes you see something as a village, in the heat. What are they doing there? Salt collecting? We will hear in two weeks. I see no animals walking. Strange. From above the colours of the desert are quite nice, Beige darkbrown, grey, whitish, Most intriguing the long long small dirtroads straight and totally empty as far as you can see, Incredible how many shades of beige and brown you see. And not one wandering Oryx or Springbok Just now a huge salt lake, snow white. Perhaps we fly too high to see animals.

The more brownish colours now change in more greyish colours again roads everywhere, small and empty. No more villages.

The colour of the soil changes again, now more orange, reddish, sometimes even pink. More saltlakes now,

You see patterns now of square pieces of terrain. As if people bordered some pieces of land  and do something with it. The land becomes even a bit greener, still dry dry, but a flush of green , many sandy roads now and some very small communities I think. Even such a thing as a small farm. Can you believe to live there. But people do it.

19-11-2016 saturday

We will land in 15 minutes. There the big city is waiting. Compared to this desert very luxurious. I am curious how it changed intwo years. Windhoek, 30 degrees today in the shade.

We are there. Wow, it was cold in Joburg but it is hot hot in Windhoek. It falls on you immediately. We have to fill in , in a chaotic way, our forms at the border and have to wait half an hour  before entering the country. A big KLM plane arrived just before us.

We try to get money from the AMT but it refuses to help us. We have enough money from last time to take a cap. A nice man who also has a pension with his family. He brings us to our B and B, SHINE, in Aries street. We thought that it was close to the center but no it is far far outside so we ask our taxi driver to come back at four to bring us to the center.

The B and be is run by a small man , coloured they say here. He speaks English but prefers to speak Afrikaans. He is a big fan of the All Blacks and has seen them 4 times in SA.

He is very friendly. The room is nice with a good bathroom. There is a very small pool and a nice terrace where I am sitting now, 9 o’clock in the morning, after a good breakfast with eggs, boerewors, spek,russisch worstje, yoghurt, wortelsap, geode koffie.

We enjoy still the very nice evening we had yesterday.

At four our driver was there and we went to the new( we call it new) Checkers super . We see that de Brock supermarket has gone. A lot of new buildings in the city . The Checkers did not change at all. So still some anchoring. We buy shaving gel and look at the different kinds of tanned food for the last four weeks. There is enough to make Take happy. All kind of worst and hot tomato and vegetable things. From Checkers we walk yo the restaurant where Marijke booked for tonight. The Stellenbosch Wine Bar and Bistro. Should be nr 1 at trip advisor. Sam Nujoma street 825. We pass by a very nice Biergarten, Andy’s and I want to have a beer but first Marijke wants to find the resto. We walk and no Wine bar at Sam’s street. Just sand further on and the numbers don’t tell you where you are: 85 is next to 926 etc. We see a big new building Jenny’s Place, where you can buy appartments. The entrance is in a side street of Sam. Marijke says that it must be there somewhere, in the area of the new bulding; with big wall around it etc. I laugh because it is another street . We return to the Andy’s bar, hurrah, and ask there. It is in the side street they say. Marijke is glad and we take a beer and a Savannah. The café is as a café has to be. Four big TV screens with Italy SA rugby on two and some soccer on the other. There are several little gardens where all kind of people sit and have fun. Black people, young and old, coloured, white. But still the different “colours”seem not to mingle really. Just some coloured and white sit together.

I see three strong and well-dressed black man sitting at the beautiful bar across us who are drinking angostura from the well-known small bottles, mixed with tonic I guess. Burt the interesting things are three big wooden “rocks”in front of them on the bar. With a hammer on each and a small tin filled with something. I do a “John”and walk to them One of them is very friendly, the others see me more as an intruder, what I am of course. I ask them what the rocks are. They say: it is for Snuff.

OK. We drink our beer and later a white man with a beard sits beside us and we speak about the snuff rock. He tells us that this is made since some years by a man from Uis, Piet Coetzee, and that it is popular now. He gets a rock and shows me how it works. You put your nose on the iron spoon where you have put some snuff on. Than you hit with the hammer, best someone with you does it, and the snuff will go deep in your nose.

It is a very good taste and it opens your nose so you can breathe better. We buy two boxes with snuff and hope to get one rock in Uis when we pass bye there. The man tells me he knows the owner of the bar /hotel in Uis very well. We have to greet him.

From there we go to our restaurant. It turns out to be a very new and very beautiful made place ; an inner garden with two big restaurants , all with one owner . Further some shops upstairs, even a family therapy practice.

On a long table in the garden, under a portico, sits a group of black women. It is the vrijgezellen party of one of them . I speak with them and the marriage will be in December. I give a card of our B and B for the honeymoon. Haha.

We are still early and order a glass of wine as the restaurant is named Stellenbosch Wine Bar and Restaurant. We had reserved but our table for two is not yet ready. We take another nice table and our waiter, Steve, a young Herrero man who is very friendly, tells us that they have just one white wine by the glass. Strange for a Wine Bar, but we enjoy the Protea Sauvignon Blanc.

It is still empty , just the lady’s group and a group of white Namibian or South African men.but later all the tables fill up with a very diverse group of people.

We order each a starter, Marijke lamb in dough and me chicken livers. The last are made extremely well, “gefrituurd”. After that the famous Namibian Beef, Marijke a fillet (250gr) and me a ribeye ( 350gr). Both excellent cooked, rare.With nice sauce and vegetables. We drink another glass of red wine and order our taxi from before. But he does not show up so we walk to Andy’s beergarten and there the same white man, now with his two suns, sits still there. He phones a taxi for us and we go back to our far away but nice b and B.

Windhoek absolutely is becoming a quite modern and lively city. It seems that everything is much more clean and wealthy than before.

A wonderful start of our journey. And very sunny.

20-11-2016. Sunday.

At 9.30 herman will pick us up at our Shine. We have a very nice breakfast first. The owner is a All Blacks fan and has seen them play 4 times already in SA. He shows us several trophy’s and gadgets from the all blacks. He himself is smaal and not a rugby type. Sa lost yesterday from Italy he tells us. The house inside is spacious and it has a nice little terrace where I wrote a part of this blog. Herman is in time with Audrey and Ricky. Audrey nearly wasn’t allowed to enter the country as she was so stupid to tell that she came to give a workshop. And she had no work permit. An over active man at the customs wanted to send her back. Herman had to come to get her in.

He succeeded.

We are going to Otjiwarongo and from there to Okonguarri where we will stay for the night. We stop at Otjiwarongo at the Spar which is totally renewed. It is the same Spar where they copied, 7 years ago, our credit card. Now it is a very modern and chique shop with many fresh products: vegetables, meat etc . Nearly as well equipped as in Holland. What an enormous difference with 7 years ago. We have a small lunch at the counter in the Spar, with a good cappuccino . Than We go to the clinic where we will work . herman shows us an ambulance that he bought from the city. The city had got this ambulance from the community of…… Heusden, N Brabant!!! But when the car came here it had of course a steerwheel on the left side and the police forbid the community to use it here. So herman bought it for fun for nearly nothing. That is what happens with our gifts to Africa. We have to stop this crazyness perhaps or organise it better.

From there to Okonguarri. I drove with Herman in a second “Bakkie”. We discussed the work, okonguarri doing very well mostly filled with addicted patients who want to stop but also other psychiatric patients. The family therapy institute is working but not very busy yet. It has to develop.

We also discuss Namibia’s fast growing economy. Every town we pass by is much more wealthy and clean. People in the cities are well dressed etc, It is the country side that is still poor and people live there in huts or tents in bad conditions. But there is a huge progress.

We drive through very dry country. It is already two years much to dry. I tell Herman that where ever I come it starts raining. And indeed on our way to Okonguarri it starts raining very hard with lightning. I did what I promised haha.

In Okonguarri we meet Ferdinand from Germany who was there also in 2014. He is retired now and is working for two months at Okonguarri as a counselor. The idea is that he will work the next five years there for some months every year. Ina is now in Germany and will get married in april. She will live in Okonguarri half the year. We again are asthonished about the beauty of Okonguarri. Not much changed there. The Hornbills are still in the same trees and the bull bull’s fly happily around. We go to feed Lala, the cheetah who still is in a very good shape . We sit in the shadow and have a drink and later a very good barbecue with boere wors and Oryx . Tja. We discuss Trump’s case and agree that he will be very overworked soon. We discuss many workrelated things  and personal family stories from the time of our parents ( from german, Dutch, American and South African viewpoint)and go to bed around eleven. A bit tired of course.

21-11-2016. Monday

Up at 7 oçlock. It was hot this night. We enjoy the place of Ina again. So calm and quiet. Far from the nervous and busy world.

Than we have breakfast at the center under the trees and sit there talking. Ricky tells about his very severe illness. He nearly nearly died and came from intensive care one month ago. The doctor told him he would die now but another surgeon saved his live. He saw death really in the eyes. He felt becoming weaker as he had an enormous bleeding. But survived. So good he is here with us!!! Same story with John from Audrey, we are all so close to death. Opgaan in vergetelheid. John is in SA now and will arrive tomorrow in Windhoek.

At noon we drive back to Otjiwarongo. Had a lunch in Outjo in a bakery where we were 7 years ago. Also there a total renewal. Beautiful done and everybody very friendly and happy.

In Otjiwarongo we go to C’est si bon Hotel. Yes Marijke and me stayed there too, in 2009, when it rained so hard we did not dare to sleep in our rooftop tents. Here we met a farmer who bred game and had a nice evening. Also this hotel is much enlarged and more luxurious!! Economy seems really to boost here in Namibia. Tonight we will have dinner here and discuss the work to be done tomorrow.

We saw in De Republikein, a newspaper here in ZuidAfrikaans, dat onze psychiatrist that was so critical during the workshops in 2014 had been arrested this morning , accused of raping a client at his office after sedating her. With his picture on the front page.

Now I stop, we are going into the pool here and than have a drink, dinner and a peaceful night. Marijke worked two hours at her part of a presentation with Audrey about nonverbal language etc.

22-11-2016. Tuesday

Up at 6.30, breakfast at 7. Workshop starts 8 o’clock.

The group is not big, in total about 20 people, half white half black,but that makes it very workable. Two psychiatrists from Lusaka are attending. They know Chishawasha.

Audrey starts with her presentation about action in therapy sessions. Very elaborated and the people are impressed and happy. Part of the lecture is Marijke who does some excercises with the group around the theme of posture and nonverbal information/communication. She does it very well.

We have decided to show the movie Trama Familiar from Moises as this exactly shows what Audrey is talking about. Again I am impressed by the movie. Also the group likes it very much and it brings about a lot of positive discussions.

Than lunch and Then we see a family with a bicultural background, man German and wife a Kavango, with three daughters from 17,14 and 5 who all have a black father. Complicated. I do a kind of consultation with Herman. The family will return the next two days.

A good working day. Tonight we go to another restaurant across the street.

Marijke gets a message that de Duiventil in Den Bosch has been bowed from the pole and has damaged our car because of a heavy storm there. She has arranged something to protect the roof of the car further and I have written Donatus, our assurance. Hopefully they pay for the damage on the car?

Here it has rained extremely heavy many hours today. The streets are overflowed. Lars is there again.
We had a nice dinner, kudu etc, across the street and John arrived from SA after a dangerous drive from Windhoek. Many animals on the street.
He looked a bit tired but good enough after all his problems.

23-11-2016, wednesday

Today it is my day. First my workshop about psychosis, than group supervision and then the family again. I thought about the session long hours during the night. Was not happy. I realized I knew not enough from herman and about the family and they deny they need further therapy although there are many heavy issues. 
The workshop went very well. I even had to cry a bit when talking about my Apollo patient. The clients were so nice those days. Good to feel they still are so close to my heart. The psychiatrists from Lusaka really wanted the powerpoint. Hopefully it helps to make the care in Zambia to be better.The supervision went very well and the session with the family went much better. Father and mother spoke more however they were still quite careful. We had a good after session. We sold about 10 shake ups and some Expands. Good sign. Then to the hotel and sitting around the pool. We speak about the family therapy session.
Tonight we have dinner at the manoirs, the clinic.
We have a nice dinner at the clinic with good wines. There are about 150 people from the village as they have a party there as the children have a christmas play. It is very cosy, many children and our group and many parents, black and white. We go to bed at ten.

24-11-2016, donderdag.

The Americans tell us its Thanksgiving Day. Killing Turkeys, eating too much, family around you; it is to memorize the days that they as early immigrants had dinner with the Indians to celebrate. Now Indians are no longer sitting at the table.

We have our third day work: Ricky Snyders will present. We start at 8.30; Marijke is talking about the task she gave the people. Then Ricky gives a very good lecture about the process of therapy. I have the lecture in my computer for who is interested. After that the supervision in small groups start, then lunch then again supervision. The end of the day we see the family again, For the third time with me as consultant to Herman. The family is doing well. They were interested in the vision of the audience and several persons tell their observations. It was a warm and emotional sharing. The father told at the end that the whole experience had been a very positive one and mother agrees, as the two older daughters.

Audrey and Marijke made then a very charming and humorous ending speech with dia’s. We sold more books and the two psychiatrists from Zambia tell us that they surely will invite us for a workshop in Lusaka. Would be nice.

Several people want a copy of my referring person article, the trama movie and my workshop. So we spread the systemic ideas. All as the ISSOOH wants.

We say goodbye to the group and everybody has been very happy with the work we did. A lot of embracing.

Then we we go shopping for the next week, especial wine and beer haha.Tonight the last dinner in Otjiwarongo. Tomorrow we will leave very early for Windhoek and further south towards the desert!! Exciting!25-11-2016.  vrijdag. goodbye English. The work has done , Back to Dutch.

Vandaag de lange tocht van Otjiwarongo naar Kanaan Rest Camp ; 900km ongeveer. Een rustig ritje door heet landschap, af en toe een warthog near the road, af en toe een impala , een hartebeest. Niet veel wild. We rijden ook te hard: 140km /h. Eerste stop in Okahandja waar we bij Spurs ontbijten. Drie gebakken eieren, het no carb ontbijt. Wel spek en worst haha. Veel indianen gadgets aan muur en plafond. Een keten. Zuid Afrikaaans. Ze spreken hier Afrikaans ook de donkergekleurde bediening. Dan naar Windhoek, full speed. We ontmoeten onze andere reisgenoten bij een benzinepomp die een van de groepsgenoten bezit: Mannetjie van Wijk. We zien daar een zeer gemengd gezelschap, naast Mannetjie, die vroeger ander werk deed, zijn broer Dereck van Wijk een echte Namidische boer met een grote farm. Ronde buik, snorretje en baard. Recht voor zijn raap, Beiden spreken Afrikaans zoals de hele groep overigens. Alleen Audrey en John zijn strikt engels sprekend en Ferdinand Duits en Engels. Wij verstaan het Afrikaans als ze langzaam, stadig, tegen ons praten.  Zij rijden samen in een Mitsubishi. Verder is er een schitterende landrover die twee echtparen vervoert. Bertha en Marcus, uit Pretoria; beiden werkend, marcus nu als in en verkoper van 4x4 auto’s, voorheen in de verzekeringen, en Hugo en Ankie uit Windhoek maar ook met huis in Swakopmund. Hij is architect en heeft Okonguarri ontworpen en de memoires , de kliniek waar wij de workshop gaven, en Herman’s huis in Otjiwarongo. Tenslotte nog het oudere farmers echtpaar Willie en Anna, 74 en 72 met een Ford met bredere wielbasis.

Van Windhoek met deze gestaalde groep 4x4 rijders op naar Betta via Rehoboth, waar veel nieuwe gebouwen zijn verrezen. Maar we lezen in de republikein dat de bevolking aan het protesteren is tegen de gemeente. Onvrede alom met de bestuurders, niet alleen in USA en Europa.

We rijden hard over de tweebaansweg vanaf rehoboth  naar Mariëntal; we laten de kortere weg vanaf Kalkrand liggen op advies van de experts. Te veel hobbels en berg en dal. Vanaf Mariental op naar Maltahöhe, een klein dorp met een benzine station, een kerk en veel niets. Het landschap is dor en droog en de temp loopt kalm op naar boven de 40 graden. Na Maltahöhe over gravel naar Betta. Een fraai lodge achtig gebouw staat daar de weinige toeristen op te wachten. Een enorm bouwsel met stalen buizen blijkt een auction plek voor vee te zijn. Ze vertellen dat de farmer daar meer dan 50.000 hectare bezit en ongeveer 35.000 schapen en vele koeien. Elke koe heeft 2 hectare nodig om van te kunnen leven hier. Als je in de verzengende hitte staat in dor zanderige omgeving met wat lage harde begroeiing begrijp je dat wel. In Mariëntal hadden we het genoegen onze gidsen te ontmoeten: De baas Armand en zijn vrijwilliger/assistent Daniël en de kok en alles doener Nessy, een  Ovambo.  Armand is reusachtig, met forse buik, kettingen rond blote benen , blootsvoets, stoer en Blank Afrikaans. Hij doet de woestijntochten al 7 jaar. Met zijn zeer zware Toyota Hilux, met veel staal op de neus om zoals we later ervaren de meer dan 70 graden steile duinen te kunnen afgaan. Maar nu zijn we nog blij en naïef.

We rijden nu over gravel en zand naar ons eerste kamp. We passeren  in Duwisib het gelijknamige  kasteel van  een duitser, Baron Captain Hans Heinrich von Wolf die het begin vorige eeuw, 1909, liet bouwen , hij fokte er paarden, arabische en engelse. Zijn vrouw , Miss Jayta Humphries, dochter van de US consul van Dresden,was niet erg blij met deze totaal afgelegen veste. Het kasteel staat er nog en er is nu een lodge. De goede man heeft niet lang genoten van zijn droom: hij ging in 1914 terug naar Duitsland en meldde zich voor het leger als zeer vaderlandslievend man en sneuvelde na enkele weken bij de Somme. Zijn vrouw is nooit meer teruggegaan naar het kasteel wat dus verwilderde. De paarden ontsnapten en tot vandaag leven zij nu in de woestijn, elke generatie meer aangepast aan deze barre omstandigheden. Het zijn nu de enige wilde paarden van zuidelijk afrika.

We passeren deze oude droom en mediteren over onze vervlogen dromen, de eindigheid van ons bestaan, nukkige vrouwen en paarden.

We rijden nu echt door de woestijn maar komen toch af en toe een grote farm tegen. Daar worden of koeien of ook wild gehouden. Zoals een grote Oryx, gemsbok, farm. Wilde dieren natuurlijk maar binnen de hekken van de enorme farm, vele duizenden hectaren. We moeten naar de tweede ingang van Kanaan lodge/camp. Volgens Herman. Marijke zegt dat we langs de eerste ingang rijden en dat daar staat dat het de enige is. Eigenwijs rijdt men door en zie: bij de tweede ingang staat dat het verboden is daar binnen te gaan. Dus 14km over zand terug naar Marijkes ingang. Door glooiend terrein klimmen we langzaam op naar een hoger gelegen kampplaats: Er staan dakjes waaronder je kan kamperen en elke plek heeft eigen douche en echte toilet en was bak. Zeer veel luxe voor hier. We moeten eerst naar de receptie en zien daar een heel dorpje met lodge, paarden stallen met vier paarden waarop je kunt rijden. Dan terug naar ons kamp: Herman deelt tenten uit en we zetten vaardig onze eigen tent op. Ruim en hoog. Op plek samen met A en J. DE borrel en het eten is op de plek ernaast. Herman deelt heerlijke ingepakte zelf( lees dionne en haar staf) maaltijden uit. En iedereen krijgt van hem een T-shirt bedrukt met al onze namen en de route die we door de woestijn gaan afleggen. Een zeer belangrijke trofee!!Zeer aardig van Herman die ons almaar blijft verrassen met zijn tomeloze energie, zijn zeer montere humeur en zijn gulheid. We maken nu pas echt kennis met onze groepsleden. De witte wijn is koel, de whisky met ijs staat klaar. We hebben een prima diner en gaan moe en happy om tien uur slapen. Morgen eerst ontbijt ind lodge, dan gaat het echt los….

26-11-16, zaterdag. Je vergeet snel welke dag het is en dat gaat nog veel erger worden. De lodge ligt hoog op een bergje en kijkt uit op een waterhole waar de springbokjes komen drinken . Het is 8 uur. Bij dit kamp is ook een onderzoekscentrum naar de cheeta’s die hier nog leven. Het ontbijt is super luxe, met allerlei eitjes, worstjes, meloenen, vruchten, broodjes. Slapen in een van de vijf tenten die hier staan, onderaan het prachtige terras, kost 1800 N$ per persoon in een dubbel huisje en 2020 pp als je allen bent.

We horen dat hier Angelina Jolie en Brad Pitt regelmatig verbleven, toen ze nog samen gelukkig waren. Angelina geeft veel geld aan de projecten hier en aan de educatie van de mensen hier. Dat zijn Nama’s of ook Khoi-San genoemd. Zij bewonen nog altijd de enorme Naukluft woestijn, de oudste woestijn in de wereld en nog helemaal zoals het miljoenen jarengeleden was.

Wij zitten dus op dezelfde stoelen als de VIPS Angelina en Brad. Haha.

Ik voel me een filmster en Marijke is er een natuurlijk.

Kamperen met ontbijt kost hier 300 N$ per persoon. Dat is 21 euro. Redelijk gezien alles moet worden aangesleept; hoewel de lodge eigen kipjes heeft voor de eieren.

Dan echt de woestijn in.  Dat is niet zomaar wat want het is een sperrgebiet. Alleen mensen met een zeer speciale vergunning kunnen met een groep erin gaan. De concessies worden afgegeven door de locale Nama bevolking die in principe over dit gebied gaat.We krijgen een lange inleiding: Armand gaat voorop om een weg te zoeken. Er is geen enkele gebaande weg of ouder spoor dus hij moet een route vinden die wij ook kunnen berijden. Niet simpel want Herman rijdt in een verlengde chevrolet 4x4 wat het nemen van hoge richels moeilijk maakt en ook de power van de landrover is niet super en de duinen zijn soms zo hoog en steil dat het lastig zal worden. De banden worden leeggemaakt: van 2.0 bar naar 0.8 of later zelfs 0,6 bar. Ze zien er echt plat uit. Nodig voor het zeer fijne zand waar we doorheen moeten ploegen.

Wij rijden in de Amarok, een zeer krachtige volkswagen 4x4. Enige probleem is dat deze auto wat laag is vergeleken met de andere auto’s. Tot onze schade zullen we later zien….

Het is de bedoeling dat we zelf de auto besturen!! Een verrassing, we zullen na deze tocht door de wol geverfde 4x4 rijders zijn belooft Armand. Vol goede moed begint John aan de rit. Ik ga hem straks aflossen. De eerste paar uur gaat het redelijk. Het terrein is wel soms erg hobbelig en we wippen met onze hoofden regelmatig tegen ons dak. Maar John doet het goed, hij trekt de auto de hellingen op, de duinen af door grassige delen en door vlakkere zanderige delen. De natuur is onwaarschijnlijk mooi. En de totale leegte is onwezenlijk. Een enkele keer moet de landrover een helling twee of drie keer nemen; omdat wij achter de landrover onze plek hebben gekregen en die nooit mogen verlaten, is het soms moeilijk voor ons ook.

Dan neem ik het stuur over en voort gaan we langs bergen, een stop bij een waterplek waar dode oryxen liggen , kale gebeenten. Ik neem een lange hoorn mee van een van de schedels, voor thuis. Een paar uur is het land redelijk vlak, wel lastig en hobbelig. Maar onze ervaring neemt toe. We lunchen onder een paar Camel Thorns zoals de Oryxen dat doen. We hebben intussen al een aantal Oryxen vlakbij gezien. Dat zij overleven in deze woestijn! Nauwelijks water; maar zij schijnen lange tijd zonder echt drinkwater te kunnen. Ze zijn zo mooi, de beige, witte en bruin en zwarte tekening is absoluut design. Ze staren ons altijd belangstellend maar wat wantrouwend aan. Ze worden ook veel gegeten! Maar je mag ze niet schieten hier.. Andere dieren zie je niet. De lunch wordt door Nessy en Daniël op lange tafels opgediend. We maken broodjes en zitten op de boomtakken. Genieten van de natuur. En kletsen natuurlijk over van alles, ook over Trump, Namibia enz.

Ik rijd weer verder tot een volgende stop. Dan neemt plotseling Audrey het stuur over. Zij pakt de sleutels van de auto en steekt…. De verkeerde sleutel in het contactslot. Ze maakt het erger door te wrikken, de sleutel zit onwrikbaar vast. Paniek bij iedereen. Niemand krijgt beweging in het sleuteltje; het stuur staat op slot. Expert Marcus die al vanaf tien jaar knutselen aan auto’s als hobby heeft, komt met een dun ijzerdraadje. Niets helpt. Ik ga de heilige Antonius vragen om even buiten zijn normale takenpatroon te stappen. En ja, daar floept het sleuteltje uit het slot. Audrey blij allemaal blij. Een kwartier modderen. Audrey insist om te rijden. Maar de weg wordt almaar pittiger en na enkele moeizame hellingen raakt ze muurvast tegen een helling. Ze panikeert en John neemt het stuur over. Hij is weer helemaal de oude overigens na zijn tweemaal bijna dood ervaring. Evenals Ricky die pas een maand geleden als opgegeven werd beschouwd na een totaal misgelopen buikhernia operatie. Thuis sprong de wond open en hij verloor enorm veel bloed, redde het nog net, zwaar bloedend, naar het ziekenhuis. De chirurg ter plekke gaf hem op en hij voelde zich wegglijden in het niets. De hoofdchirurg besloot wel te opereren en redde zijn leven. Hij loopt nu met een stevige band rond zijn buik omdat we zoveel hobbelen. Maar is in super conditie en goed humeur.

John neemt dus over. De auto wordt achteruit gesleept door Daniël met zijn Toyota landcruiser. Die heeft hij van zijn vader geleend vertelt hij later. Zie vanavond.

John weet de helling te nemen; ook de landrover en de chevrolet raken vast. Uitgraven en eruit trekken en opnieuw achteruit om vaart te kunnen maken.

Ook de afdalingen worden langer en steiler. Op een afdaling remt John ondanks onze adviezen niet hard genoeg. Hij is bang anders de meteen erop volgende helling niet te halen. Maar het resultaat is dat onze auto zich onderaan de helling in de grond boort . Een geweldige klap. De bumper voor breekt in stukken. We halen de helling wel maar met forse schade. De brokstukken worden ons door Daniël nagebracht. Gelukkig is de koelwatertank niet gescheurd! We kunnen dus verder! . John en wij allen hebben weer een les geleerd. Er volgen nog talloze steile hellingen. Een maal moet John, wij ziijn uitgestapt, vier keer opnieuw terug om vaart te zetten:Daniel zegt: put your paddle down and keep it down, hij zit dan even naast John om te coachen. Ze vliegen met een klein sprongetje over de rand op het overigens vlakke stuk erachter.

Keer op keer raken of Herman, of de landrover, of de Mitsubishi vast . Maar telkens lukt het met alleman de auto’s weer vlot te krijgen. De natuur verandert langzaam maar blijft ongelooflijk mooi. Het zweet staat ons op het lijf. Ondanks de airco die John almaar aan wil houden tegen alle adviezen in omdat het veel power wegneemt van de auto. Bij steile hellingen zetten we die wel af.

Om zes uur stoppen we boven op een duin met schitterend uitzicht . De ondergaande zon kleurt alles roze rood en oranje. We gaan hier ons kamp opslaan. Echt in the middle of nowhere. De stilte is bijna pijnlijk. De tenten worden opgezet, wij krijgen er al  vaardigheid in. De lange tafels worden neergezet voor de dranken en het eten, het kampvuur wordt door Nessy gemaakt. Zeer tevreden en kapot van de zeer spannende tocht genieten we van de wijn de windhoek draught, die ook aan het stuur soms even is gedronken, de whisky, de amarula banana kahlua mix van Audrey. We bespreken alle kleine rampen van de dag en maken verder kennis met elkaar Een echte groep van “die hards!” Allen wij en Audrey en John de onervaren 4x4 mensen. John heeft zich kranig geweerd achter het stuur ondanks de ene misser. Maar de auto kan gewoon verder. We hebben veel plezier . We eten lamsstoofpot uit een echte Potjie van de barbecue; een tentje is opgezet met een douche zelfs, het water wordt op het kampvuur gekookt Ook een  chemisch toilet is opgesteld. Je mag in deze woestijn zelfs je poep niet achterlaten. Ecologisch niet verantwoord! Wat een ervaringen. We zijn wel echt flink out of our comfort zone geworpen, maar dat houdt ons jong en scherp. Regelmatig zeggen we: als onze kinderen dit zagen zouden ze het niet geloven. Ze zouden ons opsluiten in huis, te gevaarlijk voor oudjes. Haha. We gaan weer om tien uur slapen. Voldaan, moe. Morgen wordt het pas echt moeilijk zegt Armand. Pffff.

27-11-2016, zondag.

Ik begin vandaag te rijden. We hebben de tent weer ingepakt, ontbeten, koffie, en om half acht op weg. We moeten helemaal naar de kust vandaag, dwars door de hoge duinen; sommige wel 300 tot 500 m hoog. En met helling tussen 65 en 80! Graden.Ik heb nooit geweten dat je daar vanaf en op kon rijden. Na 100 meter al kom ik voor de vuur proef. Een downslip, zoals zij zeggen een slipface, van 75 graden en 200 meter lang de diepte in Je moet de sporen volgen van Armand, maar als je op de rand staat zie je alleen maar  blauwe lucht. Geen grond. Je voelt je zoals bij een attack de peur met skiën: boven aan de rand van een pikzwarte helling. Alleen kun je dan wel de helling zien , de afgrond zien gapen. Hier niet. Je geeft een beetje gas en duikt de diepte in dan kantelt de wagen naar voren en valt op het zand, de afgrond en de sporen liggen recht beneden je; ik was bang dat de auto over de kop zou rollen maar dat gebeurt niet merkwaardig genoeg. Newton en soft sand. Dan kalm remmen en de auto recht houden dat is het voornaamste. Als je gaat schuiven  draait hij door en rolt wel over de kant. Het lukt het lukt. Kalm en statig rolt de auto naar beneden. Ik heb mijn eerste slipface gedaan. Ik zal niemand vervelen met de volgende vijf uren. Het gaat hoge duin op en hoge duin af, meestal vooral af, kennelijk dalen we van hoger stuk naar de kust. Omhoog gaat goed omdat de helling omhoog niet zo steil is. Maar ik doe vele slipfaces van enorme afmetingen, soms wel 350 meter, recht omlaag. Maar het went. Rustig remmen en glijden. De auto de tijd geven om onder aan de helling omhoog te buigen en niet zoals bij John recht het zand in te duiken. De natuur is onwaarschijnlijk  mooi. Hoog tegen de duin zien we een eenzame Oryx, als geplakt tegen de steile zand wand. Soms ook een jakhals. Verder alleen maar leegte en de meest schitterende duinformaties. Het grassige spul verdwijnt, de pure zandduinen blijven over. Heel regelmatig raakt Herman vast op de richel van de afdaling. Zijn auto is te lang en als hij over de rand moet duikelen blijft de onderkant in het midden in het zand steken. Allemaal helpen met graven , de auto van Daniël erbij de auto van Herman achteruit trekken uit het zand, laten zakken en een iets hardere aanloop nemen. De rand is nu iets vlakker geworden. Ook andere auto’s raken vast nu en dan. Ik hou dapper vol en dank de power van de Amarok. Iedereen is wel gespannen maar tevreden. Dan komen we bij een heel hoge rand. De twee auto’s voor ons redden het telkens niet tot de rand. Pas na drie vier keer helemaal achteruit terug zakken en vaart zetten lukt het om over de rand te kantelen. Wij vragen via de radio die we allemaal hebben wat er achter de richel is: vlakke grond of afgrond en  of we er gewoon overheen kunnen rijden met vaart. Iemand zegt : geen probleem rijden maar. Daniël houdt zijn duim omhoog en ik volg het advies”paddle down and keep down. We rijden met volle vaart de zeer steile helling op, maar tot onze schrik, later natuurlijk, is er achter de rand een zeer diepe afdaling en geen grond. Ik schiet als een raket over de rand, met ongeveer 50 km per uur en de auto vliegt 20 seconden lang door de lucht en landt dan , gelukkig, op zijn vier wielen. Ik houd hem mooi recht en we rijden kalm uit, na de forse landingsklap, naar de anderen. Daar staan al Armand en twee andere auto’s. Iedereen is verlamd van schrik. Ze vertellen dat we zeker 20 meter door de lucht hebben gevlogen met gevaar van verkeerd neerkomen en omslaan. En we hebben alle reserve benzine in onze achterbak blijkt dan……Armand zegt dat het slecht , lees dodelijk , had kunnen aflopen. Met veel vuurwerk….

Maar iedereen is blij nu en de hele verdere tocht wordt ik de Flying Dutchman genoemd. Wij zijn natuurlijk zelf achteraf erg geschrokken. Marijke en Audrey, achterin, zijn tegen het dak gevlogen, Marijke flinke klap. Maar eind goed al goed. De volgende auto’s halen het pas na enkele pogingen. De kunst is natuurlijk om precies op de rand te stoppen, zodat de auto net om kan kantelen de helling af. Maar de verkeerde info die we kregen was bijna fataal. Armand is boos op degene die dat gezegd heeft.

WE moeten verder. Ik een stuk zenuwachtiger dan tevoren. Na enkele afdalingen weer een heel hoge ridge, ik ben nu te voorzichtig en haal het niet. Na twee pogingen toch erover. Omdat er nog een aantal enorm steile hellingen komen biedt Marcus aan onze auto te rijden. Hij is zeer ervaren. Wij aanvaarden met dank en vreugde zijn aanbod. Ik heb nu bijna 6 uur de moeilijkste 4x4 hellingen genomen en het is welletjes voor de oude man. Nooit je ego laten prevaleren boven de veiligheid!!Inderdaad komen er nog enkele afschuwelijke duinen en dan een stuk vlak gebied naar een oude nederzetting aan de kust. Fisch Brun. Er werd daar water uit een ondergrondse rivier gehaald en naar Windhoek enz gepompt. Ook was er even een diamantmijn. Nu zijn de hutjes in gebruik door een visvereniging die ze ook verhuurt aan Armand voor zijn trekkers. Er staan ongeveer 20 huisjes van hout met elk vier bedden. Er zijn twee douches en twee wc’s en er is stroom. Het ziet er krakkemikkig uit maar is nu voor ons een luxe.

We blijven hier twee nachten. Vanavond, we zijn er om 4 uur, gaan mannen nog vissen evenals morgenvroeg. Wij richten ons huisje, De Steenbra, in en bekomen van de echt heel zware dag. Alife and Kicking!! We survived. De natuur is weer heel anders, grove groene begroeiing, de Oryxen vlakbij  staren ons aan, de jakhalzen lopen rond.

We gaan mee vissen. Het waait hard. En hier geen 40 graden zoals overdag maar nauwelijks 14 met veel mist en een ijzige wind, gevoelstemp van 4 graden. Wat een overgang.

Er wordt gevist op kabeljauw en Steenbra, dat is zee baars, weinig  vangst helaas, niet genoeg voor het avondeten.

Terug in het kamp gaan we rond het kampvuur zitten, verkleumd. De biertjes, wijn en vooral de jägermeister wordt tevoorschijn gehaald. Het is een gewoonte dat de leider elke dag aan mensen die iets speciaals , lees iets stoms, hebben gedaan een klein flesje jägermeister geeft. Die moet dat dan in een teug opdrinken. Enkele mensen verdienen er een. Ik krijg er twee. Voor de bijzonderste vlucht in de zeven jaar van Armands tochten. Ik ben er mooi mee. Intussen ligt Marijke ziek op bed. Diarrhee, braken en hoofdpijn. Later denken we dat ze een lichte hersenschudding heeft gehad. Ik moet alleen eten met de groep. Spiesjes met Oryx vlees en boerewors stoofpot. Heerlijk maar niet licht verteerbaar. De hele nacht blijf Marijke zuchten en braken, ik haal een emmer die wordt gevuld, niet helemaal, met pure gal. Zielig. De volgende dag is ze veel beter al. Ze ziet het zelf als een shock reactie.

28-11-2016, maandag

Een rustdag, hoera. De meeste mannen gaan vissen, het is zonnig weer vandaag. Wij blijven lekker thuis en gaan in het zonnetje zitten lezen en kijken naar de Oryxen die dichtbij komen grazen. Wat een genot na die zware tocht. Morgen weer een zware tocht. Maar we hebben Marcus kunnen strikken om morgen te rijden. Dus ook een rustig vooruitzicht.    

Om drie uur komen de mannen en enkele dappere visgrage vrouwen terug met ladingen vis!!dat wordt smullen vanavond. Nessey gaat kabeljouw nuggets maken en gegrilde steenbra.

Om vier uur gaan we stunten in de duinen. Ik rijd met de grote leider mee en we suizen over het zand naar enkele wel heel hoge zandduinen. Ik denk 500m. Armand suist naar beneden en dan de hoogste duin op, maar zelfs hij haalt het net niet. We moeten helemaal achteruit de helling af. Ik moet uit de auto en hij gaat alleen. Wellicht te gevaarlijk. Dan lukt het wel en hij scheurt over onze duin langs een steile helling een ander dal in en weer omhoog. Daniel gaat met iemand het ook proberen. Het lukt er wordt geklapt en gejoeld. Het is een ongelofelijk gezicht. Dan ga ik met Herman nog eens met Armand mee en we maken een ongelofelijke rit de berg op, af langs de steile helling bijna loodrecht erop, het dal in volgende hoge duin op en suizend omlaag. Net kermis. De snelheid is toch op zijn hoogst maar 130km in het diepe zand. Er wordt nog meer gestunt. Marijke durft het niet. Dan naar een ander kamp even verder op en naar een schitterend deel waar de duinen tot de zee reiken. Het is ook nog eens zonnig. wel fris. Ik rijd dan met daniel mee omdat hij nog benzine moet halen in het andere kamp. We drinken een biertje en Daniel vertelt dat hij in Stellenbosch studeert, bedrijfsmanagement. Zijn ouders hebben een wijngaard een half uur van Paarl. 350 hectaren. Hij zegt dat we zijn ouders moeten bezoeken als we straks in Paarl zijn. Ze hebben ook een game parkje bij de wijngaard. Ik beloof te gaan. Hij vraagt naar Amsterdam, en hash en weet niet dat Amsterdam in Nederland ligt. Ook veel ongeloof bij de 17 miljoen mensen in Nederland wat stuk kleiner is dan deze woestijn, en 15x kleiner dan Namibië.Ongeveer. Andere wereld. Ik zeg hem dat hij plek in Bordeaux moet vinden voor stage.Hij wil ook naar Amerika voor stage.

Als we op het kamp komen zit iedereen alweer rond het vuur. Ditmaal geen Jágermeisters. We kletsen meer en meer en Marijke kaan het goed vinden met Ankie. De nuggets zijn inderdaad heerlijk, zo vers, en de steenbra is super. Ik eet weer veel te veel. Ben al zeker 4 kilo aangekomen hier.

29-11-2016, dinsdag.

We hebben een simpele rit naar Walvisbaai, over het strand 65 km. Beetje modderig wellicht, maar geen duinen. Dus John begint gewoon met rijden en ik neem het later over. We zien duizenden zeehonden en ook honderden dode zeehonden. Die liggen allemaal te rotten op het starnd. Teveel voor de jakhalzen, gieren en meeuwen.Ook veel heel jonge dieren.Volgens mij een ziekte, maar de Namibiers zeggen dat het gewone sterfte is. We passeren een hele kudde en allemaal gaan ze de zee in op een heel klein zeehondje na. We gaan kijken. Het is net geboren, de navelstreng zit er nog aan! Moeder zeehonden interesseren zich nauwelijks voor hun jongen. Ze slapen gewoon door naast hun jong als dat levend door een jakhals wordt opgegeten. Raar.

We maken een omweg langs een oud spoorweggetje het land in. Daar staat een piepklein museumpje. Er was vorige eeuw diamant gevonden daar en er werd een politiepost gebouwd om de 800 geluks en diamantzoekers in te tomen. Echt in de meest barre woestijn. We bewonderen het houten huisje wat er verwaarloosd bij staat. Dan terug naar het strand en laatste eindje naar Walvisbaai.

 Maar dan loopt de auto van Armand vast. Het tij blijkt hoger dan verwacht en we moeten weer de zeer hoge duinen in. Maar eerst Armand redden. Als het te lang duurt wordt de auto meegesleurd de zee in en weg auto. Daniel schiet te hulp maar hij loopt ook vast in het water. Een echte noodsituatie weer. We maken alle touwen aan elkaar vast en Dereck trekt eerst Armand met veel moeite los uit de modder en dan trekt Armand Daniel eruit. Net op tijd Het water klotst tegen de auto’s aan.

We moeten uur wachten tot het tij zakt. Na een uur weer verder. Maar na een half uur blijkt dat het toch te hoog water blijft: we moeten de duinen in en zullen sandwich bay niet halen vandaag.We vragen of Marcus nu wel wil rijden omdat we nu echt steile duinen in moeten. Hij doet dat graag. John in de landrover. We doen er nu twee uur over om over de steilste duinen te klimmen en dalen. Langs het strand zou het een kwartier geweest zijn.

Als we bij een mooi beschutte plek in het duin komen besluit Armand daar de tenten op te slaan. Jakhalzen staren ons meewarig aan. We zijn snel met ons tentje. Vlak voor de auto zetten tegen de harde wind. Nessy maakt het vuur aan en iedereen zit dik ingepakt rond het vuur. Het is echt koud nu. Ik klets verder met Daniel en met Mannetjie. Het is ondanks de kou een schitterende ervaring zo midden in het duin. We eten heerlijke aardappelsalade en biefstukken. Drinken genoeg en gaan snel de warme tentjes in.

30-11-2016, woensdag.

Marcus zal ons rijden omdat het traject nu echt heel heel steil en moeilijk wordt

We passeren een plek waar vorige maand een auto in een dal gerold was. Kostte dagen om de auto er weer uit te krijgen. Echt mannenwerk hier. We zien nu veel groen in het zand en dat zijn planten met wortels die 45m! diep gaan. Er groeien boven de grond een soort pompoenen aan die water bevatten. Dan komen we bij de zoutpannen en zie: eerst tientallen, dan honderden, dan duizenden flamingo’s scharrelen daar rond, vliegen rond en kleuren alles roze en wit. De greater flamingo en de Lesser Flamingo, de laatste met zwartere vleugels dan de grotere. Schitterend. Ook vliegen pelikanen af en aan. Het landschap wordt groener en groener. Walvisbaai is vlakbij. We crossen verder  langs de zee en op de invalsweg naar walvisbaai nemen we afscheid van onze gidsen. Omhelzen, foto’s enz. We zijn aan onszelf over geleverd. We rijden door walvisbaai, een aardig stadje met mooie boulevard met chique huizen. Dan 30km naar Swakopmund waar we gaan kamperen en eten in het restaurant van de neef van Ankie, aan het einde van de pier daar. De camping is een mooi resort met conferentieruimten, druk marijke en ik hebben er denk ik in 2010 al eens gekampeerd!! Mooie plekken met elk een cique douche en wc ruimte en braaien, op gras grond ditmaal zetten we onze tenten op. Dan na een biertje even naar Swakopmund, naar boekwinkels en de stad doorlopen. Ook hier is veel gebouwd. Dan gaan Marijke en ik nog even samen naar the Tug een ander restaurant aan de zee waar we toen samen hebben gegeten. Glaasje wijn nu. Het restaurant op de pier is heel cosy en mooi. In het water natuurlijk. John betaalt het eten voor iedereen en Marijke de drank voor iedereen. Vreugde dus. We kletsen heel wat af en halen banden aan. Een heel boeiende groep was het, voor ons super, want zelf zouden wij zo’n tocht nooit hebben kunnen maken. Wij kennen niemand die dat zou aankunnen. Wellicht iets voor de jaarclub van Jaan en Maas? Maar dan weel eerst les nemen en niet zoals wij blind erin storten, Zonder Marcus waren we gewoon gestrand haha.

Dan slapen en morgen vroeg op pad.

1-12-2016, donderdag

We ontbijten nog met zijn allen minus Bertha die teruggevlogen is vandaag naar Pretoria(werken). In een heel kek restaurantje wat aan Ngepi doet denken qua vrolijkheid. The Village Café. Ga er heen.

Dan afscheid van de landroverfamilie en van Dereck en Mannetjie.

Herman, ferdinand met wie ik heel veel heb gepraat over van alles en die hier nog tot eind december blijft werken op Okonguarrie, Ricky , A en J en wij rijden de 360 km naar Otjiwarongo. Ik begin met rijden. Tweebaansweg, smal, druk. A en J en wij rijden de Amarok, een super auto, de banden zijn weer op 2.0 bar.

Eigenlijk veel gevaarlijker hier rijden dan in de hoogste duinen.We moeten wennen aan al die drukte.

We stoppen bij de draai omhoog , Karibib en John neemt over. Na vier uur bereiken we otjiwarongo. Slapen weer in C’est si bon. Onze koffers overpakken, want we laten een koffer in Windhoek achter, met de zebrahuis die we gekregen hebben, met certificaat!! Prachtig. Vanavond eten bij Herman thuis. Dionne heeft gekookt: ossenstaart, heerlijk, met saus sla en rijst. En goede wijnen natuurlijk. We slapen daarna eindelijk weer in een echt goed bed.

2-12-2016, vrijdag.

Ontbijt in het hotel en dan naar de kliniek waar we onze certificaten voor ons werk krijgen. Was ik bijna vergeten. Geen certificaat voor 4x4 rijden al is iedereen het erover eens dat John en ik het eigenlijk heel goed hebben gedaan.

Dan rijdt Ferdinand Marijke en mij naar Windhoek. 360km.

A en J rijden met Herman. Ik schrijf de hele rit aan dit blog!!!!Dank ferdinand. We stoppen bij een super slager die de beste billtong en worstjes verkoopt. We slaan in voor drie weken. Dat is in Okahandja. Dan door naar Windhoek. We slapen in een een ster hotelletje wat veel te duur is vinden wij, 70 euro per kamer!!Een maandsalaris. Wij zouden dan in Den Bosch 2000 euro moeten vragen voor een nacht. Haha. We gaan even de stad in, naar het leuke crafts center en ik neem een milkshake. Ook daar is alles veel te duur geworden. Verkeerde aanpak als je het mij vraagt. Daarna naar deze kamer en het afmaken van deze blog tot heden. De foto’s komen later. Uploaden ervan duurt eeuwen. Ik zie dat Sparta gefaald heeft: verloren van Excelsior en moeizaam gelijk tegen Roda. Wat is dat nu weer? Zondag Feyenoord maar vernederen. Hup Spartacus 1 en 2!!

Ik doe nog wat zaken via deze compu en we zien dat 7 december de overdracht van Alphen zal plaatsvinden. Marijke moet nog achter het alweer niet goed werkende slot in Antwerpen aan. Er zit drie weken een nieuw slot op!!!

Zorgen. Wij verlangen naar de woestijn en de diepe rust. Maar Suus staat paraat weten wij, en Bieke die nimmer ons laat vallen de heldin, en Marcel.

Ik doe nog wat zaken via deze compu en we zien dat 7 december de overdracht van Alphen zal plaatsvinden. Marijke moet nog achter het alweer niet goed werkende slot in Antwerpen aan. Er zit drie weken een nieuw slot op!!!

Zorgen. Wij verlangen naar de woestijn en de diepe rust. Maar Suus staat paraat weten wij, en Bieke die nimmer ons laat vallen de heldin, en Marcel.

Dank bij deze allemaal.

WE hebben een pension wat niet erg groots is. Geen airco wat te erg is voor John en Audrey en zelfs Ricky; erger nog is de schandalig hoge prijs voor een matige kamer en wat shabby geheel met een piep zwembadje wat zeer vies is en niet aan een pomp is verbonden. We betalen 75 euro, een bijna maandsalaris voor mensen hier. Zoiets als wanneer wij in Den Bosch 1500 euro zouden rekenen. Haha.

Maar goed, we doen het ermee. We gaan eten bij NICE, wat betekent Namibian Institute for Culinary Education. Het is een heel mooi gebouw met verschillende fraaie bars en zalen en een grote binnentuin. Heel chique. Het is er zeer druk, veel heel mooi geklede jonge(zwarte) dames en jonge mannen. Ook enkele blanken. We eten binnen oner de airco(John) De bediening door een Damara meisje is vlekkeloos. Men neemt hoofdgerecht en toetje. Marijke en ik genieten van een zeer zachte rare gebakken oryx, heerlijk. Marijke neemt nog een chocolate fondant. Heavy. Dan op tijd naar huis en om tien uur slapen.

3-12-2016, zaterdag

We gaan na afscheid genomen te hebben van John, Audrey en Ricky, na een redelijk ontbijt, eerst naar de Value Car Hire. Daar het bekende ritueel. We krijgen een Toyota Helix mee, 2,5 liter. Handgeschakeld. Verder alle kampeer spullen. Het duurt bijna twee uur. Dan op naar de Pick and Pay in een reusachtige mall. Het is er vol vol en vol en wij zijn de enige blanken. Die kopen bij Checkers en duurder. Haha. We slaan van aales in voor de reis: hout, lucifers, worsten,shampoo,cola wijn ,wijn, bier, bier, savanna, sap, talloze blikjes met chakallah, tomaat, bonen,cornet beef, veger, brood, groenten, ui, houtskool, aanmaakblokjes, water en nog meer water…. Bijna twee uur shoppen. Dan om exact een uur retour ASCO waar Take nog niet is gearriveerd. Hij was onvindbaar op het vliegveld. Blijkt toch gevonden te zijn en wij wachten nu rustig af. Maar we hebben beetje haast want de tocht naar bestemming duurt 4 uur en het is 7 uur donker. Het is nu vakantie hier en Windhoek is leeg aan het lopen. Daar komt Take.

Hij heeft een moeilijke vlucht zonder veelslaap gehad en is dan ook al bijna “gegaan”. Even toilet bezoek en dan in de auto die wij al klaar hebben staan. Overigens kon ASCO hem bijna niet vinden omdat hij Ellenwood heette.

Marijke loodst ons door leeg Windhoek en naar Rehoboth. Het is licht bewolkt. Geen airco nog. Dan afslaan naar de C24 die even na Rehoboth afbuigt van de B1. Je denkt altijd dat je hem gemist hebt. Dan over gravel wegen met Lars aan het stuur. Rustig, niet harder dan 80km rijden we door het woeste en droge landschap. Al is er toch veel groen te zien en roze struiken met bloempjes en zelfs gele bloemen aan struiken. We slaan af naar de D 1261 naar Nauchas. Het is de bedoeling om via de Spreetshoogte pas naar Solitaire te rijden. Maar bij Nauchas missen we om onduidelijke redenen de afslag naar de D 1275 en we rijden nu naar en door de Remhoogte pas door het Rantgebergte. Werkelijk onwaarschijnlijk mooie uitzichten met woeste bergen en lekker op en neer gaande weg. We zetten zelfs de 4x4 aan als we door water! Moeten rijden.

Weinig tot geen dieren gezien Alleen een lesser Kestrel met mooie witte buik en gele snavel en voeten. Even zijn we bang dat we niet voor donker aankomen maar dat valt erg mee ook al omdat het hier pas rond half acht donker wordt. Na de afslag naar de C14 en de C19 zien we eindelijk springbokjes langs de weg en over de weg springen Take is blij. Voorheen alleen wat Baboons gezien. We rijden langs enkele mooie lodges in nergens en komen dan aan op Weltevreden, een guest farm met twee heel mooie en ruime kampeerplaatsen met stroom en fris drinkwater en licht. Met leuke stenen banken waarop ik nu zit en met Barbecue en tafel en vuurplek. Als we aankomen is het tent opzetten geblazen. Take moet nog alles leren en is nu helemaal gegaan. Het blijkt dat de jonge man van ASCO de ijzers voor het openzetten van de raampjes vd tent is vergeten in te pakken. Dom. Maar het opzetten gaat toch voorspoedig. Onderbroken door het aankomen vliegen van een groep…. Rosy faced lovebirds!! Take toont geen belangstelling!! Zo gegaan is hij. Ook staan we naast een boom met een reusachtig sociable weavers nest vol weavers. Prachtig. Verderop bouwt een ijverige weaver, ik denk een southern masked, aan een nieuw nestje. Er staat verder een prima blok met een douche en toilet voor onze plek, 1, er is overigens geen gast op plek 2. Er is ook een lodge met een tiental appartementen en een heel erg fraaie eetzaal met rieten dak en een heuse bar en een ruimte , ommuurt, met een grote vuurplaats en barbecue in het midden. Een vriendelijke Z Afrikaanse mevrouw is de eigenares. Man is namibisch Ze wonen hier al 23 jaar; hebben schapen en de lodge enz. Er is ook een zwembad waar we niet in zwemmen. We gaan wel naar de bar en restaurant. Het eten is prima, een soort gevulde crêpe vooraf,  dan wortelsoep, dan boeuf bourgignonne dan malva toetje. Take haakt na de soep af en gaat slapen. Als wij om half tien ook gaan slapen ligt hij in bed te kreunen en steunen. Dit gaat de hele nacht een beetje door: krampen, hoofdpijnen, totaal gegaan zijn. Maar met morele steun van ons en enkele malen de trap van het tentje afdalen en water drinken lukt het hem om te herstellen. De volgende morgen is hij zelfs vroeger op dan wij: half zeven.

De Love birds komen weer terug evenals de sociable weavers en een fysical shrike. Het uitzicht is adembenemend; de hele nacht tokte de plaatselijke tok tok, een salamander. Paradijs. Eitje voor ontbijt met ui en paprika, vers, en sterke koffie door Take gemaakt. De rondtocht is begonnen. Take is weer “De Man”en heeft zijn kijker al geinstalleerd. Hij is vannacht op zijn bril gaan liggen en die is in twintig delen uiteen genomen. Gelukkig had Marijke gezegd dat hij extra bril moest meenemen en gehoorzaamde hij haar zoals elk wijs mens. Marijke is onmisbaar.

Zij heeft al een zak voor douchen, voor ontbijt, voor lunch en voor avondeten gemaakt. Alles strak georganiseerd. Niets kan nog mislopen. De Enorme cactussen met fichi d’Indi staan voor ons. De Camel Thorns, waaronder ik ook zit spreiden majestueus hun fijne blaadjes over de plek uit, de Oryxen ontbreken nog. Er zitten hier volgens de eigenares cheeta’s, luipaarden, Oryxen, springbokken, struisvogels, jakhalzen. Niets in ons zicht nog. O, er zitten ook berg zebra’s . De sporen daarvan lopen inderdaad langs onze plek. De hoge bergen van het  Naukluft gebergte liggen achter en naast ons. Wat een pracht.

4-12-2016, Zondag, Sparta gaat van Feyenoord winnen met 1-3.

Na ons rustig ontbijt met heerlijke koffie van Take ga ik betalen. De eigenaar staat water te geven aan zijn vele planten en boompjes. Hij vertelt dat de laatste regen in april 2015! Is gevallen. Hier sta zelfs ik machteloos. Hij heeft echter een goede bron die 70 m diep is geboord, dus er is genoeg water. Zoals overal onder de woestijn maar dat mag niet worden opgepompt. Zelfde als het verwachte desalination plan wat niet gaat lopen en de solar energie die niet wordt gerealiseerd, wel een nieuwe grote kerncentrale omdat de politici daar meer aan verdienen, maar de centrale zal niet onderhouden kunnen worden, te duur en te moeilijk. Aldus een ingevoerde Namibiër.

Maar goed wij gaan op weg naar Sesriem. Dat ligt 47 km verderop. We zien nu een aantal springbokken en ja, zelfs 6 mountain zebra’s!! kleiner dan gewone en met witte buik, wat smallere strepen op de rug en brede op de billen. En verder regelmatig Oryxen. Take is wild enthousiast. Wij ook. We draaien naar rechts naar Sesriem en bereiken de campsite. Wat een veranderingen weer. Tien jaar geleden stond er nog niets, nu een groot benzine station met eigen camping, een lodge, onze camping met een groot en chique restaurant bar, met een winkel enz. Wij kopen onze permit voor de tocht naar de vlei. 500 N$ pp.

De rest is al betaald. We krijgen plek 5 maar Marijke wil meer aan de rand en we krijgen plek 28 inderdaad buitenaf en toch niet te ver van de toiletten Er is een zwembadje, in 2009 ook al geloof ik. Verder is het behoorlijk vol. In 2009 stonden we nog alleen en in 2007 ook. Toerisme is hier werkelijk booming, helaas aan de ene kant. Goed voor de mensen hier.

We zetten alles neer en gaan zwemmen. Het is nl erg erg heet, heter dan andere jaren. Bij onze plek zien we een Oryx op 10 meter van de tent. Het wemelt dit jaar van de Oryxen. We moeten later wel de auto dwars zetten omdat er een keiharde wind komt opzetten en we achter de auto moeten zitten om te kunnen eten. Helaas geen barbecue vanavond. We maken rijst met chakalakha, erg pedis en bockwursten. Prima. Dan nog koffie en even douchen.

Als ik douche zien Take en Marijke een woestijn vosje bij de tent. We zagen al om onze voeten heen veel schattige kleine vinkjes, baardmannetjes met rose snaveltjes.

Een prachtige dag . We gaan om 9 uur slapen want morgen half vijf op voor de zonsopgang.

5-12-2016, maandag Sinterklaas en zwarte Piet. Een bijzondere dag voor Annabel Phileine en op wat afstand Spartacus Thymen. Hopelijk verdwijnen ze niet in de zak naar Spanje.

Wij staan met de zwarte Piet op en gaan niet het dak op maar wel de weg naar Sossusvlei. Wij kennen de weg. In het donker de tentjes invouwen gaat prima. We suizen naar de duin waar je wezen moet. Helaas is het wat bewolkt dus de zonsopgang gaat wat later plaats vinden. Take en ik lopen de duin op die onze lieve kinderen ook opliepen. Wij halen de top niet, Take de helft ik twee derde en haak dan ook af: geen ego slaaf zijn. Het is weer schitterend. Marijke loopt beneden de duin langs en maakt foto’s.

Dan verder naar het eind van de vlei. Alles is zoals het was daar. Ik zet de 4x4 aan en even de low gear waar Miem in 2008 vastliep haha. Het is nu natuurlijk peanuts voor mij na de duin ervaringen van vorige week haha. We rijden naar het droge meer en zien dit maal geen bee eaters. Het ecosysteem is dus veranderd. Door de grote droogte.??  Wel staan er enkele Oryxen onder de bomen in het droge meer. We durven daar niet te dicht langs te lopen. Ook drie grote struizen. We ontbijten lekker en drinken weer koffie, zien sparrow weavers en de bekende woestijn muis. Een prima morgen. Dan terug naar de campsite. Waar ik nu de blog zit te schrijven in de bar achter een prima pulletje bier van de tap. Dadelijk zwemmen dan borrelen en eten en morgen via Solitaire naar Swakopmund. Johhoo.

Het zwemmen was weer heerlijk en afgekoeld gaan we naar onze plek om onzetentjes uit te vouwen. Nu met balle raampjes open. Daarna rustig zitten en later borrelen. Ik maak het barbecue vuur aan en rustig roosteren we ons oveerheeerlijk Namibisch rund. Het is boterzacht.En vol smaaak. Erbij de nog wat pittiger geworden rijst en kidneybeans salade. Wijntje erbij. We genieten van het spectaculaire uitzicht. Een Oryx staat vlakbij onder een boom, ik breng bakje water maar dt wil hij niet. De zonsondergang is fraai en we wachten op de woestijnvos die niet komt. De wereld is ver van ons en de echte wereld zo dichtbij. Dan rond tien uur slapen. Het is koeler vannacht gelukkig.

6-12-2016, dinsdag

Sint heeft zijn werk gedaan in Nederland, ditmaal zonder opi en omi. Maar plezier zal Annabel phileine en thymen wel hebben gehad. Haha

Wij zijn vroeg op en vertrekken om half zeven al richting Swakopmund. We rijden eerst naar Solitaire,  en verwonderen ons over de vele extra bouwwerken daar. Van der Lee van het boek Solitaire kan enerzijds trots wezen maar zal anderzijds met weemoed terugdenken aan hoe het was. Wij ook. We maken veel foto’s en horen dat de op(l)richter inmiddels het aardse heeft verlaten. We bezoeken het graf van de goede Moose, drinken een slechte cappuccino die uit een prachtig Italiaans espresso apparaat komt en eten redelijk goede koeken van de bakery die er nu ook is. Wel een bijzonder bezoek na Solitaire gelezen te hebben. De kracht van het geschreven woord is weer eens bewezen.

Dan richting de  Gaub pas. We zien vele ja vele mountain zebra’s!! meer dan 200 schat ik!! Dat gaat goed dus. Verder springbokken en veel Oryxen. En zelfs vijf bruine ezelgrote bokken die we niet eerder hadden gezien. Ook nog in een boom een lappetfaced vulture., Swartaaasvoël. En vooral bij de keuseb rivier brug een heuse european bee eater. De eerste bee eater die Take ooit heeft gespot! Hoera. Daarna door de zeer dorre woestijn die nu vlakker en lelijker wordt richting Walvis baai. Daar de vele flamingo’s gezien en de white pelicans en een aantal plovers. Schitterend.Take wordt gek omdat hij de plovers niet kan determineren zelfs als ze vlakbij zijn, zijn vader kon dat moeiteloos!! De terneergang van de generaties. Haha.

Om de ellende te vergeten dus maar naar een bistrotje daar en op terras warme en verse oesters gegeten en Marijke een hamburger in een deegjasje. Prima. Dan naar Swakopmund, even verdwalen en richting Windhoek naar onze huidige campsite, Sophia Dale campsite. De eigenaar een zeer stevig gebouwde blonde Duits sprekende man, wijst ons de weg naar een heel charmante en schaduwrijke plek, met stroom en water, onder een prachtige wijd uitgespreide boom, een acacia denk ik. Daar drinken Take en ik een biertje, Windhoek lager en Tafel, terwijl Marijke de zaken in Antwerpen via Suus en Maas en Bieke en de Spaanse huurregelaaarster probeert aan te sturen. Monika, de Spaanse, heeft er een beetje een rommeltje van gemaakt omdat de afgesproken huurders niet zijn gekomen en er nu andere willen komen voor beneden. Deze hebben met Bieke boven bekeken! En niet beneden. Dus moet die lieve Bieke ze nog een kker beneden laten zien. Bieke verdient alweer een gouden medaille op de vrienden beurs.

Marius was eventjes wat kriegelig geweest tegen de lieve Marijke omdat hij niet begreep wat er nu speelde, maar marijke wist dat ook niet omdat zij dacht dat er al huurders in zaten vanaf 1-12 en dat Marius dus met andere huurders aankwam. Haha. Vanuit ver Namibië zaken regelen is lastig. Gelukkig nam Suus het weer ter hand zodat alles zoals verwacht weer smooth ging lopen. De jonge moeder heeft het wel zwaar dus. Maar ik denk dat Maas de zaken ook wel weer op een rijtje krijgt. Hij moet wel erg geschrokken zijn, ja getraumatiseerd omdat ik net las dat Sparta met 6-1 van Feyenoord heeft verloren…. Vanavond dus vis eten en veel wijn drinken om er overheen te komen.

Morgen gaan we inkopen doen in Swakopmund en dan naar Spitzkoppe, waar  we Marius erg zullen missen ivm maken van een goed en veilig kampvuur.

Ik weet niet waar ik de blog weer kan bijwerken. Wellicht hier? Ik ben bang van niet, dan wachten tot in Opuwo over drie dagen.

Vanavond heerlijk gegeten in het restaurant van de camping, tonijn, kingklip,zeesnoek en zwaardvis gebakken, allemaal net uit zee. Take een overheerlijke filet de boeuf, marijke zwaardvis; met goede witte wijn erbij. En prima espresso.  Dan slapen

7-12-2016, woensdg

Vanmorgen 7 uur op. De vogels fluiten al lang. Wij zien de dusky sunbird in de acacia boven ons, common waxbills elders en enkele grey loeries. Ik nog een orange river white eye. Take maakt koffie, mijn hondjes zitten naast mij. Wat een begin van alweer een mooie dag. De nacht was koel hier. Nu naar Swakopmund en spitzkoppe.Het is voor ons een herhaling van zetten:Swakopmund. We gaan koffie drinken in Muschel boekhandel en kopen het boek van de twee DuitsersSheltering Desert, in het duits voor de vriend van Take. We wandelen wat rond en rijden dan naar heintiesbaai over de zoutweg. Even door het russische dorpje aan het strand gereden, desolaat als altijd evenals de hele kust hier. Het is er koel maar dat is dan ook alles. De Golfbaan in Heintiesbaai is in volle ontwikkeling: ze zijn villa’s naast de baan aan het bouwen. En er worden ook meer holes aangelegd. Maar de baan is even onaangenaam als voorheen al is er iets meer gras als fairways aangelegd. Een groep oudere blanke mannen slaat zojuist af vergezeld door enkele jonge zwarte jongetjes die shabby gekleed zijn en de ballen zoeken enz. Tassen dragen hoeft niet want de mannen hebben karretjes. Het spel is niet groots. Ik zou er niet tegen kunnen om zo te spelen. En het weer is somber als meestal hier. We rijden verder door het uiterst desolate landschap van Heintiesbaai naar Spitzkoppe. We zien de berg al van verre liggen. De natuur wordt iets vriendelijker met bomen en struiken. Bij de berg de bekende stalletjes gemaakt van wat stokken en doeken waar vrouwen en kinderen en mannen allerlei snuisterijen verkopen die ze zelf hebben gemaakt. De armoede straalt er toch nog altijd vanaf al zien we dat het dorpje er beter uitziet dan 9 jaar geleden. De entree van de camping is ook verbeterd/ vernieuwd. Er is een office gekomen waar drie mensen werken.Zoals overal veel te veel mensen en veel te veel bureaucratie. Na de formulieren te hebben ingevuld gaan we naar onze vertrouwde plek op plaats 11 onder de spleet met de lovebirds. Die zijn er nog altijd en maken weer vrolijk herrie. We zetten onze tentjes uit en de tafel en stoeltjes lekker in een koele spleet tussen de rotsen waar de wind heerlijk doorheen waait. Het uitzicht is fenomenaal. Al snel zien we een aantal mooie vogeltjes zelfs een die voortdurend bij ons zit en die we niet kunnen determineren. Staat niet in ons boek. Wel de White ear met zijn witte kapje en de Cape bunting (een gors). We drinken prikwijn omdat vandaag ons huis wordt overgedragen (Alphen). Hoera. Geeft rust.

Dan een braai maken van beef voor Take en Hert voor Marijke en mij. Take eet geen wild. Het was heerlijk en erg mooi met de ondergaande zon die alle rotsen weer oranje en goud en donker rood kleurt.

8-12-2016, donderdag

We staan vroeg op en kijken naar vogels die om ons heen zingen. Dan ontbijten en de tenten inpakken en een rondrit door Spitzkoppe maken. We zien de Verreau Eagle, twee zelfs. Prachtig. De rockpool was helaas helemaal droog. Uitzonderlijk. Ik zie nog een bijzondere prinia maar de anderen zijn weinig alert. Wel zien we een groot aantal dusky sunbirds.

Dan naar Uis en door naar twijfelfontein. Het is een wat hete tocht door wisselend maar altijd wel droog landschap. In Uis blijkt de stad erg veranderd. Er is een heuse ingang naar de stad en het café hotel is helemaal uitgebreid, met groot zwembad en vele huisjes. We drinken en een biertje en vragen naar Piet Coetzee. Die was er helaas niet zei de eigenaar , een man met grote baard. Jammer dus geen snuf apparaat.

Dan door naar twijfelfontein. We missen een afslag naar een weg die echter niet blijkt te bestaan. Komen dan weer terug op de grotere weg naar Khorixas en draaien af naar twijfelfontein. Een mooie en warme rit weer. We rijden langs de camping in de bergen waar marijke en ik samen stonden en alles is dicht en verwaarloosd. We rijden wel de berg op en zien de romantische douche en WC in de bergen, helemaal vervuild en geen water. Dus daar blijven we niet al was take bang dat wij het toch zouden doen. Hij wilde al naar een lodge van 200 euro pp per nacht gaan alleen haha. Dus door naar onze vertrouwde Abu Huab camping. Lonely planet geeft aan dat de camping verwaarloosd is maar als we er aan komen dan blijkt het erg mee te vallen. Inderdaad de douches en WC’s zijn niet gemoderniseerd maar afdoende. We zetten onze stoeltjes neer en gaan naar de orgelpijpen en verbrande berg kijken. Daar worden we verrast: er is nu een hek en een office waar 4! Dames werken. We moeten driemaal!! Onze naam, adres, bestemming, paspoortnr en nog net niet onze maten opschrijven!! De arme meisjes weten ook niet waarom natuurlijk . En we moeten 50 N$ pp betalen om de toch niet al te grootse natuurverschijnselen te mogen bekijken. Dat is toch wel erg “erover”vinden wij. En als er dan een beter weggetje was gebaand erheen, maar nee. Wel een weg naar de verbrande berg overigens maar die kun je ook vanuit de verte prima zien. Iedereen die er heen gaat raden wij af om deze “bezienswaardigheden”te bezoeken. Echt de moeite en kosten helemaal niet waard. Zo gaat Namibië niet de juiste kant op denken wij. Vergelijkbaar met het almaar openen van peperdure lodges zodat de gewone man nergens meer kan verblijven. Botswana achtig elitair dreigt Namibië zo te worden. Hopelijk draait het bij want de oude policy was natuurlijk veel beter en ook ecologischer.

Goed wij genieten toch natuurlijk en gaan dan maar even naar de Twijfelfontein lodge vlakbij waar we al twee maal eerder waren. Kamers van rond 130 euro pp per nacht. Er zijn vooral Duitsers en enkele nederlanders die mij niet erg rijk lijken maar kennelijk toch de zo hoge prijs willen betalen. De lodge is natuurlijk nog altijd heel fraai en het uitzicht ook. Maar toch… Het Afrika van de ongerepte natuur gaat zo toch te gronde en het wordt een toeristen oord. Wij genieten niet minder van onze witte wijn en keren terug naar onze eenvoudige campsite waar we weer heerlijk braaien en genieten van de onverwachte koelte en de langs sjokkende koeien en kwetterende , babbelaars en francolins, vogels. Wat een dag weer.

9-12-2016, vrijdag

Vandaag eerst heerlijk vroeg ontbijten met vele bijzondere vogels rond ons. Dan de zware tocht naar Opuwo over enkele gemene passen. Wij nemen nl niet de grote weg maar gaan via Palmwag enz omhoog. Ook op onze oude camping bij de warme waterval is nu een lodge gebouwd, maar je kunt er nog wel kamperen. Dat is veel beter. Take is blij hij ziet Rüppels Korhaan, tweemaal giraffen, eenmaal met twee jonkies, veel springbokken en een onbekend klein hertje.Grijze flanken. En de mooiste en meest woeste vergezichten en veel table mountains. De weg is nog altijd op veel plekken heel steil en onze auto klautert er moeizaam tegenop. Ik weet niet wat ze met die huurauto’s doen. 2,5 liter motor en geen enkel vermogen. Het is wel een afmattende tocht. Opuwo is zoals voorheen een puinhoop.Take kijkt zijn ogen uit.De rotzooi die mensen overal neergooien, de armoe, het voortdurende gebedel zelfs in de supermarkt. De half naakte himba vrouwen de vele kinderen de ellende. Er moet nog veel gebeuren hier. Wat een enorm verschil met Otjiwarongo of Okahandja of Windhoek of Swakopmund. Zoveel verschil binnen een land is niet goed natuurlijk. Wij gaan het niet veranderen.

Na tanken en boodschappen doen gaan we naar onze kampeerplaats bij Opuwo lodge. Een fraaie lodge met de grootste overkapping op traditionele manier. Er is een infinity pool met uitzicht tot aan de bergen van Angola waar Take en Marijke in gaan zwemmen. Ik moet bloggen. Vanavond hier op resto eten. Doe maar duur. Maar wel kamperen. Haha. We hebben een mooi plekje op de camping met uitzicht op bos en twee poeen op de plek. We borrelen even en gaan dan eten. Marijke en ik kudu steak, Take weer beef. Ik eerst chickenlivers peri peri en Take een aspergesoepje. Flesje wit erbij en rood en het is gezellig. Het is behoorlijk druk. We zitten heerlijk buiten onder de kap. Er staat een schitterende regenboog in de lucht want het heeft vlakbij geregend. Na het eten naar bed. Een rustige nacht want er zijn twee bewakers voor drie kampeerplekken. De stad ligt onder aan de heuvel en kennelijk is het gevaarlijk. Gezien de rommelen armoede wel begrijpelijk.

10-12-2016, zaterdag

De volgende dag is Take al om half zes op. Wij om 6 uur. We zien een golden breasted bunting. Dan op reis naar kunene. Een fraaie tocht door hoge heuvelen. Het wordt almaar groener en er is regelmatig water te zien op straat en in de rivieren die we passeren.We zien Take’s eerste Lilac breasted roller en zelfs een madagascar olive green bee eater( twee). Een mirakel. Om 12 uur zijn we op de camping na even gestopt te zijn bij het voortrekkers monument van 1928. Dat waren nog eens zware tijden. De graven ook van kinderen liggen er mooi en verlaten bij.

De kunene River lodge is nog mooier dan 7 jaar geleden. Wij krijgen plaats 6, dezelfde als 7 jaar geleden. Twee grote varanen lopen over ons plekje.

En ook zien we de zeer zeldzame palm thrush op onze plek. We staan aan de rivier. Snel stelen apen een zak chips van ons. Het is een paradijs.

Hier zou je prima een maand kunnen staan. Wel is het warm.En de pool is niet erg mooi.Marijke gaat er niet in zwemmen.

Ik heb vandaag nog even naar Fons geschreven over de belachelijke beslissing van de gemeente den bosch betreffende de hooimijt. We moeten alle krachten inschakelen. Wellicht weet Bar of Maas of Nick nog een goede advocaat in deze? Of iemand anders die deze blog leest.

We besluiten toch de sundowner boottocht op de kunene rivier te nemen. Met ons twee Italiaanse dames, een gynaecologe en een verpleegster, die voor een NGO in Angola werken in de gezondheids zorg. Verder een man die uit duitsland komt en langere tijd voor de Namibische regering werkte in de mijn bouw research. Hij werkt nu zelfstandig en weet veel van alle materialen en ertsen en ook van magneten. We vertellen over Fons en zijn bedrijf en nemen een kaartje van de man mee voor Fons. Op de boottocht die heerlijk was en naar de rapids voerde waar nu 250 kuub per minuut langs stroomt. We zien aantal krokodillen en de white backed night heron, the green backed heron, little bee eater en olive bee eater. En de goliath heron van 1.60m  Een prachtig gezicht om te zien wegvliegen. Take spot ook nog de Fish Eagle vlakbij. We drinken nog even een wijntje in Angola en landen om half acht weer thuis. Dan eten op het buiten dek. Beef en champignons vooraf. Rood wijntje erbij. Dan om tien uur slapen.

11-12-2016, zondag

Take is om half zes al op. Ongelofelijk. Wij even later. De vogels zingen hier luid als het nog schemert daarna zijn ze stiller. We bewonderen weer enkele vogels , onze cardinaals specht o.a.  Rustig ontbijten. Om half tien met Pete de eigenaar en twee Zuidafrikanen, een opa met kleinzoon, op zoek naar de cinderella waxbill..Een hele tocht zoals we weten met een lange wandeling door de rivier en een heftige klim omhoog die wij maar nauwelijks kunnen volbrengen. Flink steile afgrondjes en smalle richels om op te stappen. Het lukt. Bij een waterplek gaan we zitten. We zien de purple roller en de paradise flycatcher maar geen cinderella’s. Jammer maar de wandeling was groots Met hondje op schoot terug gereden. Overigens overleefden we ook de afdaling van de steilte maar nauwelijks.

Thuis blijken alle andere gasten weg te zijn. Een koel biertje en lunch en dan gaat Take slapen en snurkt flink. We gaan internetten en zwemmen.Tijdens het zwemmen komt er een Duits gezin met vier kleine kinderen wat de rust vermindert

12-12-2016,maandag

We staan vroeg op , eerder dan de apen en varanen. Take doucht weer lang en natuurlijk komen dan de Swamb Boubou en zijn vrouwtje een duet zingen en dansen in de boom bij onze tafel. Prachtig. Jammer voor Take. Dan tenten opbergen en even internetten. Snel op weg.

Eerst de rit naar Ruacana . Dat was een lastige weg in 2009. Maar er is nu aan gewerkt en de stenen zijn weg en een redelijk zandpad is aangelegd. Soms zijn we even de weg kwijt maar een kindje brengt raad en verdient mariakaakjes. De rivier is meestal aan onze linkerhand en het landschap is mooi. Veel kleine dorpjes/hutjes en kralen.

Na anderhalfuur bereiken we ruacana al. We gaan even onze camping daar op: niet veel veranderd al is het plekje waar wij stonden niet bereikbaar meer. De grote dam  ligt hoog boven ons in Angola. Dan door naar Outapi waar onze camping in de buurt moet liggen. Ik schreef op in Obalantu, outjo. Aangekomen langs de grote weg met de enorme aantallen barretjes en de onbeschrijflijke rotzooi overal. Take is even geschokt als ik 7 jaar geleden. Wat maakt dat er geen enkele aandacht voor de directe woonomgeving is hier? Overal afval, vooral kapotte bierflesjes, ook rond de hutjes en shebeens. Daartussen zitten de mensen rond tafeltjes te praten en drinken, kinderen scharrelen door de rotzooi. Dat geen enkele regering er een punt van maakt om de enorme rotzooi op te ruimen. Er lijkt geen vuilnisophaal hier, geen verwerking ervan. Dat is meer Zuidelijk zeker beter al is ook daar veel rotzooi. Wij zeggen Take dat je eraan moet wennen.. In Outapi vragen we waar de camping is. Wij praten over Outjo en men zegt dat het ver weg is, onder Etosha… We worden naar Tsandi gestuurd en vandaar naar Okahao. Daar ga ik naar het politiebureau en vraag of ze de camping kennen. Het blijkt dat het inderdaad zeker niet in Outjo  is. Binnen zitten zo’n tien mannen en vrouwen te kletsen. Achter een grote balie met tralies ervoor. Alsof ze zelf de gevangenen zijn. Een man begrijpt kennelijk niet goed mijn engels en er wordt een intelligent ogende jongere politieman geroepen die mij zegt dat de camping in Outapi ligt waar wij een drie kwartier geleden uit vertrokken zijn. We besluiten de baobab de Baobab te laten en het bevrijdingsmuseum het bevrijdingsmuseum en door te rijden naar Oshakati, Ongwediva en dan naar de camping bij de Finse dominee die daar de eerste missie stichtte in Namibia. Intussen ben ik toenemend ziek geworden. Bekende buikklachten enz en verzwakking.  We rijden naar het zeer lelijke Oshakati en het iets betere Ongwediva en het veel nettere Ondangwa en vandaar naar Nakambale museum en campsite.  Daar is veel bijgebouwd, zelfs een heel grote kerk! De secularisatie heeft hier nog geen voet aan de grond lijkt het. De camping is geheel hetzelfde maar dan wel meer verwaarloosd. Het museum met rondavels is zelfs wat vervallen.Jammer want Een dame doet de poort open. De plek waar we willen staan eerst, onder een boom, blijkt geen water in de buurt te hebben. Dus kiezen we een plekje naast de grote keuken en toilet/douche blokken. Met een echt origineel opgebouwd rondavel met banken en tafels erin en  palissaden zijwanden. Het is heet, ja verschrikkelijk brandend heet vandaag. We zetten onze stoeltjes in de schaduw en zoeken ietsje wind. Ik vind een matras in een van de rondavels van het nagemaakte dorpje/museum en vlei mij er doodziek op neer. Voor mij geen eten of drinken vandaag. Marijke en Take maken een maaltje van spaghetti in tomatensaus en Russians (worsten) en drinken een glaasje wit. De dames zijn weg en hebben de toilet ruimtes spik en span schoon gemaakt. Je kunt van de vloer eten. Wij douchen en gaan op tijd slapen. Het museum is dicht helaas. Later komt er nog éen man een tentje opzetten elders op het terrein. Kinderen lopen langs en staren naar ons. Opvallend dat wij in het hele gebied tussen ruacana en hier niet éen blanke hebben gezien.  

13-12-2016, dinsdag

Vandaag weer grote dag voor Take, die het overigens heel goed vol houdt! Elke dag om half zes staat hij op en zet heerlijkste koffie. Hij klautert met verve zijn laddertje op en af en blijft prima op tempo de hele dag. Nu gaat hij zijn eerste grote dieren zien hopen we. We rijden, na enkele roadbloks die echt nergens toe dienen , via de King Nehale Gate in het noordoosten Etosha binnen. We zien al snel kuddes zebra’s, Gnoes, veel giraffen. Bij een zijweg zien we een auto met een Japanse vrouw die zegt daar olifanten te hebben gezien. Wij draaien die weg in en na enkele kilometers zien we een grote kudde olifanten de weg over steken. Eén heel grote stier met enorme slagtanden en enkele jongere stieren en een aantal vrouwtjes en veel kleintjes. Sommigen heel klein, net geboren. Het is een fantastisch gezicht en Take staat paf. De Stier kijkt wat onderzoekend naar ons maar de kudde stapt langzaam verder zonder ons lastig te vallen. We rijden verder en zien prachtige korhanen, Kori bustards, veel lilac breasted rollers, oneindig veel springbokken en veel black faced Impala’s, ook een endangered species. Het is weer overweldigend en zeker voor Take die dit voor het eerst in den lijve meemaakt. We gaan om 12 uur naar het kamp en vinden dezelfde plek als met de kinderen nog vrij. Het blijkt wel dat het drukker is dan voorheen. Het toerisme neemt echt enorm,-teveel- toe. Het kamp is ook veranderd: een nieuw restaurant en bar en het fraaie fort verlaten en verwaarloosd. Onbegrijpelijk. Dat was veel mooier en leuker vroeger. De reden van de opzettelijke verwaarlozing is niet duidelijk. Of is het de historie van het fort met de gedenksteen die zegt dat in 1904 hier 500 ovambo krijgers het fort aanvielen waar toen 7!! Duitsers zaten. De zeven Duitsers hebben de aanval succesvol afgeslagen…….

Hun namen staan vermeld.

Hoe het zij: wij gaan lekker zwemmen in het nog altijd aangename zwembad waaraan wij oud en nieuw hebben gevierd met de kinderen 2008/2009.

Marijke is nog even assertief tegen een Duitse mijnheer die twee lig kussens had genomen. Om half vier weer een rondje wildernis,Fishers Pan, two Palms,Aroe.   Veel mooie kuddes gezien met zebra, giraf, wildebeest, Hartebeest en veel vogels. Om zes uur naar de camping, tentje opzetten en eten koken. Ik ben weer hersteld van mijn heftige ziekte maar nu is Marijke de klos. Zielig ligt zij terneer. Nu eten Take en ik alleen onze worsten en pasta. Haha. Take blijft gezond.

14-12-2016, woensdag

De hele dag door het park rijden. Geen leeuwengebrul gehoord vannacht. Slecht teken. Take is weer zeer matineus. Eerste een ontbijtje met koffie van Take, dan tentjes dicht klappen en dan op weg naar Halali, het middelste kamp van Etosha. Eerst veel mooie gemengde kuddes, verder enkele steenbokken , een elephant shrew, een soort muis met een slurfje, meerkatten, eindelijk twee vrouwtjes Kudu’s, helaas geen leeuwen of luipaarden. Dat blijft een zeldzaamheid hier in Etosha vergeleken met b.v. Krüger Park.

Wel een Tawny Eagle en andere vogels.

Om twaalf uur bereiken we Halali. Dat is een mooi kamp met een erg mooie waterhole. De waterhole in Namutoni is volstrekt waardeloos., overigens. Dat terzijde.

We gaan lunchen in het koele restaurant (koel terras) en dan heerlijk zwemmen in het zwembad ernaast.

Dan retour ons kamp. Eerst weinig dieren gespot maar op een detour stuiten we plotseling op een werkelijk reusachtige neushoorn. Een Zwarte Neushoorn zelfs. We kunnen hem wel een kwartier lang rustig bekijken, op ongeveer 50m afstand, en prima foto’s maken. Hij ziet ons ook en verbergt zich achter een struik alsof hij erg alert is. Zijn rechter oor is ernstig verminkt. Wellicht poachers?  Of een gevecht? Het is adembenemend dit reusachtige dier zo kalm te zien staan en later weg stappen, iets knabbelend van de grond.. Een van de laatste der Mohikanen. Drie weken geleden hebben stropers in Etosha 7 neushoorns gedood en de hoorns afgehakt. Er staat een millioen N$ op hun hoofd. De stropers zijn gewetenloos en schieten je dood bij het geringste vermoeden dat je ze ziet.

Daarom schieten politiemensen die hen aantreffen hen overigens ook meteen neer uit angst zelf neergeschoten te worden. Allemaal omdat een aantal bijgelovige Chinezen denkt dat er magische krachten in de hoorn zitten. Ongelofelijk in deze tijd.

Wij kijken vol respect naar dit bijna voor wereldlijke dier wat wel een soort magische rust uitstraalt vindt Marijke. Of zijn wij dan ook bijgelovig?

De rest van de tocht blijven we onder de indruk. We zien nog fraaie Black faced Impala’s, twee mannetjes Kudu’s, gevlekte Hyena’s vlakbij het kamp en veel vogels en schitterende natuur. Geen leeuwen.

Vanavond gaan we eten in het redelijk aangename nieuwe restaurant van het kamp.Maar het blijft een grote fout mijns inziens dat ze het restaurant en de winkeltjes uit het fraaie fort hebben weggehaald. Dat had veel meer charme en ook potentie. Een heel vriendelijke en competente dame bedient ons Ze heeft niet de NICE gevolgd. We eten varkensvlees (Take) en Oryx ( Marijke en Lars) en drinken leopard wine, een niet al te beste rode Zuid Afrikaans Merlot. Toch prima. Ik geef uitleg aan Take over Nederland onder Johan de Wit en de kuiperijen van de Engelsen en de agressie van Lodewijk de veertiende. Hij waagt het met mij het oneens te zijn. Nou ja.

Dan even naar de waardeloze waterhole by night. Is waardeloos. Dan slapen en morgenvroeg laatste wilddrive in etosha.

15-12-2016,donderdag

Take is al om half zes uit bed. Wij om kwart voor zes

We maken broodjes met wurst en vertrekken al om half zeven. We kiezen de oostkant weer en route Aroe. Een prima keuze blijkt: in de nu vol geregende pan staan honderden flamingo’s juist vannacht overgevlogen vanuit Walvisbaai. Hoe ze weten dat het hier vol staat is een raadsel. Grote flamingo’s en kleine. Het is een fraaier plaatje dan in walvisbaai. Dan rijden we verder en zien een aantal grote arenden: verreaux eagle en de tawny eagle. Verder veel zebra’s springbokken, impala’s,giraffen, wildebeesten. En plotseling ook een grote kudde olifanten die vlak voor ons de weg oversteken, met kleintjes. Ongeveer een twintigtal. Het landschap is hier meer met acacia’s begroeid en minder met mopane maar de olifanten hebben net gebadderd in een grote poel. We rijden verder en komen bij een andere poel weer een grote kudde olifanten tegen. Weer een twintigtal. Een mannetje blijft lang hangen en kijkt ons wantrouwig aan. We houden goed afstand en uiteindelijk stapt hij door.

Een prachtige start van de dag dus. Om tien uur draaien we etosha de rug ttoe en rijden we via tsintsabis naar de grote weg naar Rundu. Totaal 350 km waarvan 70 op asfalt. We rijden door een redelijk groene streek af en toe regen. Veel kleine dorpjes met hutten langs de weg. Alleen maar donkere mensen waarschijnlijk san want dit is hun deel van het land.Ze zijn uit etosha gezet en hierheen gestuurd.

In rundu dat we herinneren als een vieze en chaotische en wat gevaarlijke stad, worden we zeer aangenaam verrast: Overal staan mooie nieuwe gebouwen en zelfs de oude benzinepomp ziet er veel vriendelijker uit. Nog wel lekker rommelig. Met veel kraampjes waar dames allerlei vruchten en groenten verkopen. Ik koop 6 heerlijke grote rijpe mango’s voor 30 N$ en dan nog drie merkwaardige vruchten, met harde bast, ze noemen ze namibische sinaasappelen en het is soort kruising van mango en sinaasappel. De verkoopster hakt er een voor me open, een bruinige inhoud van vruchtvlees met veel grote pitten wordt zichtbaar. Je moet de delen met pit en al opeten zegt ze. Het smaakt heerlijk zoet . Maar ik prefereer toch om de grote pitten uit te spugen. Lang geleden at ik iets at wat ik nog nooit eerder had gegeten. Ik raakte wel geheel onder het kleverige sap en maakte vlekken op mijn korenblauwe shirt. Haha. Na het tanken door een veel moderner Rundu naar de grote mall met o.a. een shoprite. Heel chique allemaal en gezellig druk. We doen de inkopen in de prima uitgeruste winkel met veel producten, ook veel verse groenten en vlees. Ongekend. We kopen t-bone steaks, worsten, filet en veel sap en wat wijn en bier. En een nieuwe koffer voor ons omdat Marijke denkt dat onze oude koffer die in Windhoek staat, het echt niet zal halen tot Nederland. Is inderdaad gescheurd en rits is stuk.

Dan gaan we betalen. Als we onze card willen gebruiken valt het licht uit. De elektra is eruit gevlogen door de bliksem. Dus geen betaalmogelijkheden en onze cash is ook niet voldoende. Een zeer vriendelijke hoofd kassa mevrouw zegt dat we kunnen geld halen in een van de vele ATM machines in de mall. Ik wandel er heen en ook daar doet mijn card het niet, noch bij windhoek bank noch bij FNT. Een wederom heel vriendelijke man bij de ATM machine wandelt met mij en Take langs de overige machines: We wandelen zeker 15 minuten langs zeker 15 machines van vier banken. Nergens werkt er een. Alles ligt eruit door de bliksem. Niemand kan geld halen of betalen met card. Marijke zit intussen gezellig in de winkel bij onze volle kar en bestudeert het reilen en zeilen in de shoprite. Veel welwillendheid veel chaos en een licht wanhopige baas die een blanke Zuid-Afrikaan is en zijn grote staf moeizaam aanstuurt in deze kleine crisis. Maar alles is eindig dus ook de storing. Wij kunnen cash halen bij een bank en betalen. Het heeft allemaal een paar uur geduurd dus het is vijf uur en tijd om een slaapplek te zoeken. We rijden naar de Kavango River lodge niet ver weg . Op de info staat dat ze ook een campsite hebben. Het is een wat armoedige lodge met een fabelachtig uitzicht en een restaurant met nog fabelachtiger uitzicht op de rivier die diep beneden stroomt.

Wij gaan binnen en zien een folder van de lodge waarin staat dat er campsites zijn. Dus niet zegt de dame achter de receptie. Dan maar naar de Sarasengo lodge beneden bij de rivier. Na een flink ritje door fraai bos komen we op de…zelfde camping als in 2009 met de kinderen. Waar toen een feest aan de andere kant van de rivier was en met een piep zwembadje. Hier kunnen we wel terecht en we krijgen advies om niet dicht bij de rivier te gaan staan omdat er een feest is vanavond aan de andere kant… haha.

We zoeken een fraaie plek op de bijna lege camping onder grote bomen en met zicht op een schitterende bougainville, wit en rose. We zetten ons tentje op en dan begint het ietsje te regenen. Voor Take genoeg om te besluiten onder een ruim afdak de tafel en stoelen neer te zetten, alwaar ook braai plaatsen zijn.Wij braaien echter op onze eigen braai. Kortom weer heel plezierig , T bone steaks en salade á la marijke met extra salade van tomaat en mango.

Rondom ons zingen de vogels en verderop klinkt vrolijke muziek. De koffie van Take is weer prima en we gaan tevreden slapen.Het lawaai valt erg mee.

De internet werkt hier ook niet ten gevolge van het onweer. Wel sms jes die vertellen dat Sparta met 0-3 gewonnen heeft voor de beker bij Heracles. Op naar de bekerfinale dus. Nu bij laatste 8 denk ik. Nazien op internet gaat dus niet.

16-12-2016, vrijdag

We vertrekken na ontbijt met gepofte eitjes van take. Op naar Ngepi. Maar als we naar Rundu rijden passeren we een overdekt markthalletje en besluiten we dat te gaan bekijken. Het is er nog heel rustig, alleen de verkoopsters staan bij de stalletjes. Meestal kleding verkoop en dames zitten achter naaimachines te naaien aan hun producten. Er zijn ook veel eettentjes . Grote braaivuren met daarop ketels die er van buiten zwart uitzien van het aangekoekte roet en olie. De vuren branden hard, mopane hout. Een stalletje heeft zes grote vuren naast elkaar. We mogen niet fotograferen van de dames, ja , wel na betaling van 10N$. Dat maar even niet.  Een ander stalletje heeft twee grote vuren en vriendelijker dames achter de potten. Er liggen mooie gefrituurde kippenpoten. Dat is te verleidelijk en voor 10N$ koop ik en poot en maak een foto. De kip is goddelijk. Wat een verschil met b.v. KFC!! Pure kip smaak zoals je ook in nederland niet vaak meer proeft. Dwalend over de markt ziet Marijke heel leuke en super authentieke draagzakken voor baby’s. Zoals al de vrouwen die hier om de nek hebben hangen. Omdat Suus zo goed voor onze mails zorgt verdient ze natuurlijk zo’n zak om de kleine Suzette in rond te dragen. De verkoopster, die ze ter plekke maakt, haalt de fraaie strikken die erop zitten op verzoek van Marijke af. Zij zegt dat Suus niet van teveel opsmuk houdt.

Een andere dame zit erbij en eet een oliebol. Dat is ook weer te verleidelijk en tegenover de kledingstal worden de bollen gemaakt en gefrituurd. We nemen er twee en genieten van een pure en zeer luchtige bol.

Dan weer op weg naar Divendu. Weer door het sterk verfraaide Rundu, de B8 op. 200km tarroad. Een mooie route langs een lang lintbebouwd gebied. Overal kralen met rondavels . veel netter dan elders. Wel nog veel te veel rommel op de grond, maar veel minder. Moeders en kinderen wandelen langs de weg en zwaaien. Koeien en ezels laten zich met moeite van de weg toeteren. Toch een voorspoedige tocht. We passeren het benzine station van Divundu en zien dat dit dorp weinig verfraaid is. Dan na 14km de afdraai naar Ngepi. Niets is veranderd.Het weer is bewolkt, de vele bee eaters op de draden brengen take in extase; carmine, little, european. De camping is niets veranderd met 9 jaar geleden. Fraai, humorvol, goede service, prachtige plek om te staan aan de Kavango River. Echter er is een nadelige verandering: stonden we hier de vorige drie keer zo goed als alleen, nu is elk plekje bezet. Het toerisme in Namibië is ook hier zwaar toegenomen.

We zetten tafel en stoeltjes neer, drinken koffie en vertrekken dan naar Mahango Game Reserve. Ookdat is niet veranderd, erg mooi met de watervlaktes en de rivier erlangs. Ook in het binnen deel ligt overal veel water; veel rgen geweest dus. We zien veel bijzondere vogels en Take zijn eerste Hippo’s. verder gaffel antilopen, giraffen, vele Impala’s, Ledgewe’s, wrattenzwijnen. Geen olifanten vandaag en ook geen leeuwen al zitten die er genoeg. De bossages zijn dichter hier naast mooie groene vlaktes. Niets meer te zien van dorheid of droogte hier. We zijn net op tijd het park uit en komen rond half zeven op het kamp. Dan even biertje aan de rivier en tentje opzetten. De duisternis valt snel in en we moeten in het donker met lampjes op het hoofd koken en eten.. het blijft bewolkt en koel. Ook hier geen internet ivm het onweer. Dus geen nieuws uit wijde wereld. Wel rustig. We hebben gelukkig Suus en Maas die zeer competent zijn. Al heeft Marijke twee dagen geleden de gaskachels in den bosch vanuit hier moeten opstarten via sms adviezen aan de koude gasten daar. Ze blijft de directeur.

17-12 2016, zaterdag

De blog kan nog altijd niet worden opgeladen. Internet ligt er nog altijd uit. Dusalles zoals dertig jaar geleden in Nederland. Slechts af en toe bereikbaar zijn

Vanmorgen gaan we om 6 uur bird viewen. Met Christoph die we ook in 2007 en 2011 als gids hadden. Hij herkent ons niet echter en ook als we zeggen dat we hem tweemaal eerder als gids hadden reageert hij daar niet op. Hij heeft zijn dredlocks afgknipt en heeft nu kort kroeskopje, misschien daarom. Haha. We hebben nog twee koppels in onze wandelgroep, een uit Zuid Afrika, echte vogelaars en de ander uit onbekend land; wat stille mensen. Al opde camping heeft Christoph ons vier vogels laten zien: het nestje met paradise flycatcher, babblers,een thrush en een robin. Dan op stap door de werkelijk prachtige landerijen rond de villages. Met veel plasjes met riet en hoge bomen overal: acacia, rosewood,leadwood enz. Onwaarschijnlijk hoe hij elk vogeltje al van verre hoort en ziet. Arendsoog was blind vergeleken met hem. We kunnen het allemaal nauwelijks bijbenen en take al helemaal niet omdat hij telkens zijn bril moet afzetten en dan de vogel al gevlogen is soms. We zien de meest zeldzame vogels.: black cuckoo, black crake,broad billed rollers die hun nest verdedigen tegen starlings,dwarf bittern, rufous bellied heron, arrow babblers, southern black flycatchers,bee eaters, hartlaub babblers, magpie, longtailed, shrike, goliath heron, purple heron, great white egret, little white egret, hamerkop, squacco heron, green backed heron, lilac breasted rollers, twee soorten coucal’s, de copper tailed en de white browed, crimson breasted shrike, en ga zo maar door. Het is een feest. Christoph doet vele vogels na en sommigen komen op zijn “roep”af.

Na ruim twee uur wandelen keren we licht vermoeid en overprikkeld naar ons kamp terug. Wat een natuur hier. Daar gaan we een kop koffie drinken en dan om negen uur ons ontbijt maken. We hebben er dan al een werkdag opzitten.

Tot half vier hebben we een rustpauze. Dan gaan we de Makoro in en het water op, tussen de nijlpaarden. De bliksem flitst af en toe en de donder klinkt boven ons. Het is lekker koel. Als we de makoro tocht van twee en een half uur overleven gaan we braaien op ons plekje aan de rivier.ik neem een douche in de natuur, buiten douche met een emmer met gaatjes boven je hoofd gehangen in een grote boom. Een diep oranje gebuikte robin met witte oogstreep zit op een tak voor me. Romantisch en dicht bij de natuur dus al is het wel wat schijn wildernis natuurlijk. De hippo’s knorren wel vlakbij en de Tropical  boubou piept als de bekende klemmende deur boven ons.

Het is zo ver: Take staat met angstzweet op het hoofd klaar om het water op te gaan. Niet in hopen we. Twee competent ogende jonge kavango’s wachten op ons bij de bar. De papieren van alle verantwoordelijkheid zelf dragen worden getekend. De (helaas plastic) mokoro’s worden aangelegd en met zwemvesten aan stappen Marijke en ik in een bootje en Take me de captain Faby in de andere. E rivier stroomt stevig en boven ons dondert het. Later zal ook wat regen vallen en doen we mee gbrachte poncho’s aan.We varen richting eilandje waar al een vijftal hippo’s ligt te knorren en snuiven. We houden wel 50 tot 100m afstand. Glijdend door het lage riet en de vele waterlelies en bloemen zien we talloze reigers: zelfs de black capped heron en de ruffous bellied. Ook een enkele krokodil en een Bushbok. Vooral de rust en de stilte en de schitterende natuur raakt ons maar zeker ook het zien van een whitefronted beeeater. We leggen evn aan en lopen met een boog naaar een groot mannetjesnijlpaard toe. Die bewaakt de toegang vande rivier met twee andere jonge mannetjes. Ze moeten ver weg blijven van de grote stier die bij de vrouwtjes en jongen ligt, anders worden ze door hem gedood. De regen is niet koud en we varen twee en een half uur vredig over het vlakke water. Even is het spannend als we toch langs de mannetjes moeten sluipen. Na afloop de  verdiende borrel en Take krijgt de Makoro Surviver Trophy uitgereikt, ook symbolisch voor zijn moed en doorzettingsvermogen de eerste 6 wee weken van de MALA Out of Comfort Zone Experience.

 Ik maak het kamp/braaivuur en we braaien slow een heerlijke rumpsteak van 6600g. Rijstsalade van Marijke erbij, verse mango toe en koffie van Take. En witte en rode wijn uiteraard maar niet veel. We drinken hier eigenlijk erg weing alcohol. Gezond. We voelen ons dan ook heel fit op de kleine ongesteldheden na.

Het is half tien. Donker en slapen dus snel in.

18-12-2016, zondag.

Take weer half zes op en wij zes uur. Ontbijtje, douchen in de prachtige buitendouche en toilet bezoek op de troon met uitzicht over de kavango met opgaande zon. De woodlandkingfisher zit op een tak bij ons te zingen. Om 8 uur alles klaar en vertrek naar Kongolo.200km. We hopen dat ik dezelfde camping heb besproken als met de kk, waar de apen chris en jaan aanvielen toen ze op het dak zaten tijdens het rijden. Er zou u ook een lodge zijn?! De weg is dwars door het Bwabwata national park en overal staan borden die waarschuwen voor overstekende olifanten. Niet gezien wel geiten, koeien en veel keurig geklede mensen die naar de kerk wandelen. Wel een leuke tocht met ook delen multiple use, dw hutten met veel mensen rondom die na de kerk zitten te kletsen en eten..We hopen rond elf uur in ons kamp[ te zijn en een rondtocht te maken door de hier echte wildernis.

We zien geen dieren langs de weg en bereiken de afslag naar wat nu campsite en lodge blijkt te zijn geworden. De entree is niet langer aan de andere kant van de weg maar in een vrij groot wat hoger gelegen gebouw aan de r kant vd weg. Een vriendelijke beambte staat ons in moeizaam engels te woord. We vertellen hier in 2009 ook geweest te zijn. Hij werkte er toen ook al. Hij klaagt dat deze plek te weinig bekend is. Daaromweinig bezoekers. Marijke toont hem de lonely planet waar Nambwa niet vermeld wordt en raad hem aan daarheen te schrijven. Hij zegt dat de routes door het veel groter geworden park, tot in angola,zambia en botswana toe, veranderd zijn. Wel nog alleen 4x4 entree. De campsite is nog langs de rivier op zelfde plek. 14,5km verderop. We rijden het rulle zandpad op en zien al snel veel impala’s en een aantal bokken met en ronde witte ring op hun kot;de roan antiloop. Het bos is hier veel dichter en groener met mooie open plekken. Veel omgevallen/geduwde oude bomen, sommigen over de route. Prachtige natuur, veel wilder dan zelfs Mahango. Hier voel je je echt helemaal in de bush. We zien nog enkele kudu’s en wat lechwe op een loop langs de fraaie rivier de kewando die parallel aan de kavango de delta in stroomt. Op ons slechte kaartje staat dat hier veel leeuwen, cheeta’s,luipaarden olifanten enz zitten en natuurlijk veel hippo’s. Na anderhalf uur bereiken we ons kamp. Er blijkt aan de campsite niets veranderd te zijn gelukkig. Vier grote plekken onder reusachtige bomen langs de rivier en hetzelfde romantische lees rieten dak en rieten wanden, zeer goede ablution blok. Een zwarte man ontvangt ons. Naast de campsite is een heel fraai tented camp gebouwd hoog boven de grond om via hoge loopbruggen de verschillende hoog gelegen tenten en de main lodge te kunnen bereiken zonder door olifanten, hippo’s en ander wild te worden aangevallen. We bezoeken later het kamp en er blijkt helemaal niemand!! In de zeer ruime en fraaie tenten te logeren. Het uitzicht vanuit de tenten die op drie meter 50 hoogte liggen, is schitterend. De main lodge /bar heeft een reusachtig platform met vuurplaats, allemaal hoog boven de grond. Een aanrader en het wildernis gebied is hier veel authentieker en woester dan b.v. Etosha. En als waar is wat de ons ontvangende man zegt, dat er heel veel wild rondloopt, dan wordt dit het gebied van de toekomst waar wij nu nog geheel alleen vertoeven gelukkig. We krijgen plek 1 omdat de andere plaatsen vanavond ook bezet worden. Overigens de mooiste plek met uitzicht over rivier en achtergelegen savanne en rechts ook hoog gas. Waar we al meteen drie nijlpaarden zien grazen. Dus die komen ook gewoon overdag uit het water. We gaan na koffie en lunch rondtoeren. Moeilijk te zeggen hoe de paadjes lopen. Geen bewegwijzering meer , dus op de stand van de zon varen. We zien weer impala. Kudu,en dan plots een eenzame olifant die vlak voor ons door het bos loopt. Veel spannender hier om te ervaren omdat je geen kant opkan.Even later nog twee grote olifanten met een jong en nog vier. Vlak voor ons langs. Ze reageren niet op ons. We rijden door en zien tweemaal een heel mooi hoog gebouwd viewpoint vanwaar je de omgeving goed kan overzien. Dan stoppen we op een wat hoog gelegen viewpoint met uitzicht over een verbreding in de rivier en een groot soort strand ervoor met wel paar bomen. Daar komt plots een enorme kudde olifanten aangewandeld, het strand op, en nog een grote kudde met veel jongen en zelfs een heel klein olifantje, net geboren. Totaal meer dan 30 olifanten die het water iin gaan en rollen in het water en spuiten met de slurfen en spelen. Een fascinerend plaatje en ideaal te zien van boven af, niet ver en toch veilig. We horen nog een hippo naast ons en genieten. Dan terug naar onze plek, als we het kunnen vinden. Je bent hier zo verdwaald dat is het probleem. Ik houd voet bij stuk bij enkele keuzes van paden en heb gelijk dit keer: we herkennen de paden en vinden om zes uur ons kamp. Dan de lodge bekijken: alles is geheel gesloten . het personeel maakt lol in de eigen gebouwen.Geen mogelijkheid om er iets te drinken laat staan eten. Jammer. Dan betrekt de lucht en spoeden we ons naar de al opgezette tenten. Daar aangekomen begint het te stortregenen. We springen in de auto, dom want de raampjes van de tenten waren niet waterdicht gesloten. Dus moeten Take en Marijke half naakt de regen in om het dicht te doen. Te laat alles binnen is vol water. Dat wordt een natte klamme nacht. Verzopen stappen Take en marijke de auto weer in, we schenken een glas wijn in en kijken naar de voortdurende bliksem schichten en luisteren naar de heftige donder. Mijn al geprepareerd houtvuur is zijknat en kan niet meer worden aangestoken. Als het even droog wordt roosteren we de spareribs op het gas gepakt in alufolie en marijke bakt een rijstkoek. Een eenvoudige maaltijd. De lucht donkert alweer en de volgende bui komt eraan. Om half acht de tent in dan maar. We vinden nog iets droogs om op de natte matrassen te leggen en slapen toch goed. Alleen eenmaal gewekt door hyena’s op ons plekje en eenmaal een ver weg brullende leeuw. Geen grazende hippo’s vreemd genoeg.

19-12-2016,maandag

Na de wat klamme nacht om 6 uur op. Het is droog maar zwaar bewolkt en koel. We zien weer veelvogeltjes overvliegen en rondhippen. Ontbijtje onder het lawaai van de neushoornvogels en geschreeuw van de Hadea Ibissen. De hippo graast weer naast ons.

Een heerlijke morgen, goede douche en rustig afbreken en koffie drinken tweemaal. Ik schrijf deze zinnen op om ons geheugen te steunen en eventuele verre vrienden en familieleden te laten weten dat het goed met ons gaat.

Vandaag zelfde weg terug naar Mahango en dan de grens over naar Drotsky’s cabins in Shakawe. Totaal 260km denk ik. Hopelijk zien we hier nog wat wild. De eerste druppels vallen echter helaas alweer.Hier geen droogte zoals in het zuiden de eerste dagen waar het anderhalf jaar geen druppel had geregend. De woodland kingfisher roept, de boubou piept. Lang leve Afrika.

We rijden de weg terug naar de uitgang, ongeveer twee uur. We zien de brownhooded kingfisher,veel impala’s , kudu’s en vooral schitterende vergezichten. Nog wel lechwe’s

De weg naar Mahango gaat vlot. Marijke rijdt 160km ik de rest. In Divendu tanken dan naar Mahango en verder. In mahango rechtsaf de bush in gegaan. We zien al snel zebra’s en wildebeesten drie olifanten die vlak bij de weg staan. We zijn voorzichtig en wachten . Dan komt een ranger aanrijden die gewoon langs de fanten rijdt. Wij dan ook maar. Ze reageren niet. Verderop stuiten we op nog meer olifanten die onze weg over gaan. Als we verder rijden komt er plotseling nog een eenzaam mannetje aan Van de andere kant komt ook een auto. De olifant wordt echt boos, trompettert en rolt zijn slurf omhoog. Ik ben  snel achteruit gereden. De andere auto rijdt door en de olifant is echt boos. Omdat ik ver achteruit gereden ben kan de auto er toch langs. Spannend. Nog weer door zien we een lange tijd geen wild. Het land is hier droger, daarom waarschijnlijk. Bij de waterhole draaien we om. Op de terugweg weer enkele losse olifanten die de weg versperren. Ik rijd weer achteruit als een fant dreigend doet. Uiteindelijk stapt hij weg en kunnen we er langs. We zien nog een gazelle met heel grote hoorns en een witte kont. Gaffel gazelle’s ?? Opzoeken. Dan nog even van de weg af naar links waar we een grote kudde kudu’s zien. Dan naar Botswana. Dezelfde invul exercities als altijd maar geen problemen als we Namibië uit gaan. Bij entree van Botswana hetzelfde. Ik herken meteen een pittige jonge vrouw achter de balie van de politie. Ik zeg het en ze is verguld. We betalen ons entree geld en rijden Botswana binnen. De huisjes zijn hier toch welvarender dan in Namibië. In shakawe gaan we even wat geld halen en brood. Geen vruchten hier op een marktje zoals in Rundu.

Dan de laatste paar km naar Drotsky’s cabins. Het is niet echt veranderd. Nog altijd prachtige camping en dezelfde redelijk mooie lodge met zwembadje. We schrijven ons in en er is voor 4 nachten op ons gerekend.

Op de camping zien we Bob achter de bar zoals in 2011. We nemen een biertje en krijgen plek 11. Een erg grote en schaduwrijke plek aan het water. Met veel lastige apen natuurlijk. De tentjes kunnen voor drie dagen op gezet worden.

We eten onze reeds gemaakte potjie en rijst maar een snelle rot aap pikt ons zakje klare rijst met chakalaka weg en springt in een boom, dus dat wordt pasta maken. We genieten van ons maal en gaan op tijd naar bed omdat we morgen gaan varen om 7 uur tot 1 uur

20-12-2016, dinsdag

Vroeg op, take om kwart over vijf. Vannacht veel hippo gebrom verder geen problemen. Nu veel vogel gezang. Otto onze kapitein is er om zeven uur als wij al hebben ontbeten en koffie gedronken. Baaie goed. We varen met een snel bootje waarop vijf stoelen gemonteerd staan die kunnen draaien. Marijke en ik voorop daarachter Take en dan de kapitein. We varen met de zon in de rug stroomopwaarts richting Sakahwe waar de kapi woont. Het is een zeer vogeldeskundige man van ongeveer 35 jaar. En vriendelijk. Al meteen vaart hij naar een struik waarin we de white backed night heron zien. Toe maar. Take wordt gek Dan langs het riet waar we twee zeer zeldzame vogeltjes zien: de chirping cisticola en de greater swamb warbler. Aiai. Dan aan de andere kant van de Okavango een myriade van bee eaters: ditmaal veel blue faced bee eaters, white fronted Bee eaters en little bee eaters. En ook een keur aan kingfishers: woodland, grey headed, malachite, pied met een veel te grote vis in de gulzige bek die zij niet krijgt recht gedraaid om in te slikken Het mannetje kijkt afwachtend toe of hij de vis moet overnemen. Soort Nicole of Ineke haha.Maar het blijkt een Marijke te zijn en zij volhardt in haar wens zelf de vis op te eten. De tocht is overweldigend mooi, door zij armen en ondergelopen weilanden. We zien slaty egret, black heron, black capped night heron, jacana, lesse jacana, giant kingfisher, veel fisheagles,, teveel om hier op te noemen. We zien ook enkele woonbootachtigen die je kunt huren voor volgens Otto 700euro per dag/nacht. Met 8 slaapkamers erop en bar en eetzaal. Best goed idee. We varen tot voorbij shakahwe en weerterug stappen door het warme water, en zijn vreselijk blij dit te mogen meemaken. De rust. De eerste drie uur zien we niemand, dus niemand. Dan een bootje. Wat een avontuur. De kosten vallen mee: 1600 pula plus de benzine dat is 160 euro, zeg 180 euro dus 60 euro de man voor 6 uur varen met een werkelijk zeer ervaren vogelkenner. Hij ziet zonder kijker meer dan wij met. Ja ik vergat nog te zeggen dat we ook Pels Fish Owl hebben gezien diep in een boom, drie pelsen zelfs. Die zijn echt heel zeldzaam te spotten. En ook twee African Skimmers; bijna uitgestorven.

Onderweg stopt Otto bij een man in een Makoro die aan het vissen is. Daarbij koopt delodge meestal zijn vis zegt Otto. De man heeft 8 grote breams gevangen, brasem denk ik, die naar de lodge worden meegenomen. Wij vragen of hij nog een iets kleinere maat heeft gevangen: ja, die kopen we voor 15 pula; we betalen er later 30 voor, drie euro. Beestje is verser dan vers natuurlijk en weegt ongeveer anderhalve kilo. Zie foto. Take vindt het maar niks. Hij wil geen vis uit een rivier. Geeft niet hij krijgt Wurst, russian. Haha

Thuis ga ik meteen de vis schubben en schoonmaken en dan vullen met verse mango. Dan de koelkast( -1,5graad) in en vanavond op het vuur grillen. Mmmmmm.

We lunchen met soep en moeten de apen weer wegslaan. Take en Marijke doen de handwas en ik maak de vis klaar. Dan borrelen op het dek van de bar en deze blog schrijven. Wanneer die gepubliceerd wordt weten we niet. Hier op de lodge!! Is het internet al twee weken uitgevallen. Wat een rust en totale ontspanning voor deze drie oudjes..

Als we op het dek zitten is er een klein incident. Ik heb alle foto’s op de compu gezet en Marijke komt helpen. Ik laat zien hoe op het kaartje de foto’s nog per map gerangschikt staan. Zij zegt dat dat niet kan. Ik laat het zien Toch nog ongeloof. Dan pakt ze het kaartje met de foto’s en stopt het in haar fototoestel. Daar staat geen foto’s. Toch staan er nog foto’s op. Marijke haalt enigszins geïrriteerd, waarom?, het kaartje er weer uit en laat het vallen floep door een kier in het dek meteen tussen het riet waar de kroks en hippo’s huizen . gelukkig had ik alle foto’s zojuist gekopieerd!!

Marijke gaat dan douchen en Ik kom wat later met take omdat ik Otto de gids nog de vis moet betalen. Als ik aan kom lopen wenkt Marijke mij heftig: een varaan heeft mijn nieuwe korenblauwe shirtje meegenomen zegt ze. Ze wijst mij de varaan aan maar die is weg met mijn shirtje. Dan laat ze mij enkele foto’s zien die ze net heeft gemaakt: daarop staat een dier met mijn shirtje aan!!Maar niks varaan, het is een drie meter lange krokodil!!Goed dat ze niet geprobeerd heeft het shirtje weer af te pakken. Ongelofelijk een krok op onze plek. We gaan wijntje drinken, ik maak het vuur aan en ga de mooie vis grillen. Dat duurt natuurlijk even. Take eet liever een worst. Dan opeens komt er uit het slootje voor de tent een kleine krokodil omhoog geklommen, anderhalve meter schat ik. Hij kijkt vals naar ons met open bek vol scherpe tanden. Ik pak een stok en sla hem hard op zijn neus. Hij blijft liggen . Dan nog een mep en dan vlucht hij eindelijk de sloot weer in. Take en marijke zijn wat ontsteld over dit bezoekje. Maar we gaan lekker eten en de vis is heerlijk en prima gegrilleerd, niet te droog. Take eet zijn worstjes en allen de bonen ui salade van marijke. Een mooie dag dus met ook enige opwinding gelukkig. Vannacht toch maar niet de tent uit ook al vanwege de Hippo’s die voortdurend liggen te knorren onder aan onze plek in het riet.

21-12-2016, woensdag

Licht gesluierde hemel als we om zeven uur opstaan. Vandaag rust dag tot 3 uur. Dan weer varen tot 6 uur , nu stroomafwaarts de delta verder in. Ik begin met alle apen weg te jagen wat succesvol verloopt.

Ik werk daarna aan het kopiëren van de foto’s naar de compu en een stickje zodat er niets verloren kan gaan. Take maakt weer koffie en gepofte eieren. Het foto’s arrangeren neemt drie uur in beslag. Ik schrijf verder de blog tot hier en ga een brief aan burgemeester en wethouders van den bosch samen stellen over de schandelijke manier waarop welstand met ons om gaat. Om drie uur gaan we met een andere gids, Ray, een man die uit Eshta6 komt, de rivier op. We willen nu stroomafwaarts en de delta meer in. Dat kan maar dan gaan we eerst snel zuidwaarts de rivier af en dan verderop de delta in naar het oosten. We suizen heerlijk over het water en genieten van de vele opvliegende vogels. Dan naar binnen de delta in. We komen op een paradijselijk mooi vlak stuk land met ondergelopen gras, riet en veel vogels. Dan begint het plotseling te regenen en gaan we even aan land om onder een grote boom te schuilen. Daar zien we een prachtige collared sunbird, geel van onderen met klein blauw randje en iriserend groene nek en kop. Dan weer de boot in en verderop de delta in. Onwaarschijnlijk mooie natuur met velden met waterlelies, veel vogels die opvliegen, wel honderd! Kwakken of ralreiers, tientallen pied kingfishers die neerduiken en met visjes weer opvliegen, alle andere soorten reigers en de smaragd waterhoen, Africa swamp purple galluline. Ook de common moor hen en veel lesser jacana’s. Werkelijk het paradijs , zeker als we terug zoeven door de smalle lagunes en de vogels voor ons en langs ons blijven op en doorvliegen. Om half zeven komen we zeer tevreden weer op het kamp aan. Wat een feest. Thuis eten maken op de barbecue, worst voor de verandering. Take is blij.

 Dan koffie en vroeg slapen.

22-12-2016, donderdag.

Vandaag besloten naar Tsodillo Hills te gaan. De oude heilige plaats van de San die daar ook vele(4500) rotstekeningen heeft gemaakt. Een tochtje van 55 km naar de heuvels die inderdaad als uit het niets oprijzen uit de groene vlakte met de vele acacias en enkele mopanes. We komen bij een hek met een klein receptietje. Daar staat een wat afwezig ogende donkere dame die ons in gebrekkig engels ptobeert uit te leggen dat we eerst entree moeten betalen, 50 pula de man en dan verder moeten rijden naar een volgende receptie waar we een gids moeten nemen voor 120 pula. In de lonely planet staat dat het entree gratis is en de gids 50 pula mag kosten. Maar we hebben al vele malen gezien dat de lonely planet van botswana en Namibië erg slecht geïnformeerd is. Heel anders dan over andere landen. Dat was al met de vorige editie maar nu we een nieuwe hebben gekocht is het weer heel vaak mis. Wie iets over Namibië wil weten kan beter ons contacteren!

We  betalen en rijden over een zeer zeer slechte weg, liever pad, naar de echte ingang waar ook een “museumpje”is gemaakt. Een rad Engels sprekende vlotte zwarte man komt op ons af en legt uit dat de regering enkele jaren geleden besloten heeft dat de lokale bevolking van deze streek recht heeft op inkomsten uit het toerisme en dat ze dat nu zo geregeld hebben. Met een entree en verplichte gidsen uit het dorp hier. Iets voor te zeggen maar erg veel laat de regering zich toch niet gelegen liggen aan de bevolking in het noord westen van Botswana. Kijk maar naar de erbarmelijke toestand van de weg van de grens naar Maun , langs eshta etc. We nemen dus een gids , een slecht engels sprekende weinig echt geïnteresseerde jonge man met spijkerbroek en dikke trui in deze hitte. We wandelen de Rhino trail omdat die het gemakkelijkste is en wij bejaard zijn, aldus de rappe prater. Prima. We passeren een aantal heel  bijzondere schilderingen van eland, giraf, rhino, mensen, enkele geometrische tekeningen. Allemaal geverfd en niet ingekerfd zoals in Twijfelfontein. De rotsen zijn daarvoor ook te hard. De verf is gemaakt van haematite, bloed merg,diervet en bepaalde wortelextracten en houdt dus al zeker 2000 tot 20.000 jaar!! En heel goed zichtbaar rood op de rotsen. De natuur is ook erg groots en de route wordt steeds lastiger. Het laatste stuk zelfs bijna te lastig als we bijna 70% dalen langs rotsen en spleten. Take trekt het bijna niet meer, maar moet wel verder. Lekker uit de comfort zone dus weer. Ook voor Marijke en mij al gaat het met ons ietsje soepeler.Na een zware tocht van drie uur landen we weer aan bij de receptie. Zeker het is een bijzondere ervaring maar ik zou het toch niet nog eens willen doen. En ik zou het ook anderen niet echt aanraden. Je moet wel heel veel historisch besef hebben en primitieve culturen liefhebben om deze tocht ervoor over te hebben. Maar wellicht ben ik ( en ook Take en Marijke) een cultuur barbaar.

Dan was de vaartocht door de delta gisteren heel wat spectaculairder en dat kun je elke dag weer met even veel genoegen doen.

Na de tocht uitblazen met een biertje en dan naar het kamp waar we meteen naar de lodge gaan om er te betalen en zwemmen. In heerlijk warm water. We zien nog de brown firefinch en we kletsen wat met de dochter van Drotsky. De ouders zijn naar de Seychellen verhuisd: even mooi daar en heerlijk zeewater.

Zij zelf gaat er ook heen en Piet blijft als manager de zaak hier runnen. Goed geregeld. Het lijkt nu leeg maar volgens de dochter is het vol en morgen de camping ook.

Op onze plek geen krokodillen nu. We maken flink vuurtje en spaghetti. Vanaf morgen gaan we uit eten, te beginnen op de camping in Ghanzi. Vroeg slapen met veel lawaai van hippo’s (ik had gelijk dat voortdurende gekreun betekent dat ze paren).

23-12-2016, vrijdag.

Vroeg op en na ontbijtje op weg naar Ghanzi, de langste rit per dag, nl 440km. Eerste 250 km over de zeer slechte tar road met vele diepe potholes. Een schande voor de regering vind ik. Twee jaar geleden was het al even beroerd. Er zijn nu echter wel enkele korte stukken die vernieuwd zijn dus enige hoop is er op verbetering. Maar het blijft schandalig. De bevolking in deze streek vindt zelf ook dat ze erg worden achter gesteld bij het echte Tswana gebied als gabarone en francistown. Gelijk lijken ze te hebben. We zien dat het land overal heel groen is: er is hier flink regen gevallen. Ook veel ezels, koeien en geiten op de weg, dus langzaam rijden en oppassen geblazen. We halen de afdraai naar Ghanzi veilig en wel en besluiten even langs de weg te lunchen. Een mooie boom met een tafel en bankjes eronder nodigt ons uit van verre: helaas als we er stoppen is het zo verschrikkelijk vies daar, dat je er echt niet kunt vertoeven. Omgekeerde  vuilniszakken, lege flesjes, viezigheid enz. Wat een afschuwelijke mentaliteit hebben de mensen hier toch ten aanzien van hun leefomgeving. Maar daarover heb ik al genoeg gezeurd. Blijft toch heel jammer.

Om half twee bereiken we het treurige plaatsje Ghanzi. De plaatselijke shoprite verkoopt geen wijn dus naar de liquorstore van shoprite. Daar alleen twee flessen lambrusco en enkele flessen argentijnse wijn voor de hoofdprijs!!! Dus wijnloos verder. De camping bestaat nog. Wordt nu gedreven door de mevrouw, en haar dochter en schoonzoon. Heel moedig. We hebben haar nog niet gezien. Wat een drama twee jaar geleden toen wij hier aankwamen en enkele uren later de mevrouw hoorde dat haar man was omgekomen in een auto ongeluk.

De camping is leeg, alleen enkele mensen in een huisje: een jong echtpaar uit Mariahoeve, den haag die zojuist hun appartement daar hebben verkocht en blij zijn. Haha.

We hebben hier internet en zien dat we Maas en Suus op verkeerde rekening hun kerstgeschenk hebben gegeven. Zielig maar we corrigeren het vanuit dit verre oord.

Dus ik ga nu tot hier toe publiceren. Vanavond hier eten: zebra steak, of Kudu, of Eland, kiezen maar!!! Hoera.
De camping loopt later toch meer vol. Bij het zwemmen is het badje echter leeg genoeg voor Marijke en Take om zich thuis te voelen. Daarna een gin tonic voor Take en een witte wijn voor mij. We genieten van het zicht op de waterhole helaas nog zonder dieren. Take en ik gaan douchen . Daarna retour de gezellige bar/restaurant. We zien dat wijn in Botswana zeker tweemaal zo duur is als in Namibië of Zuid Afrika. Sterke drank en bier zijn beter geprijsd. Omdat de plaatselijke bevolking geen wijn drinkt? We nemen toch een flesje cabernet / shiraz en bestellen ons eten. Take is zoals altijd totaal wild vrezend en houdt het bij een biefstukje,jammer. Zo leert hij het nooit. Hij heeft er zelf geen verklaring voor anders dan: dat eet ik nooit. Toch geloof ik dat Alexander en zelfs Willem wel meer breedte hebben in hun voedsel keuze, een grotere window of comfort hebben w.b. eten. Zielig voor take die nu zoveel heerlijks moet missen.

Marijke en ik bestellen samen een carpaccio van Eland. Die kennen we van twee jaar geleden. Was toen en is nu voortreffelijk. Een must voor wie hier gaat eten. Daarna neemt marijke een Oryx sirloin steak en ik een Zebra sirloin steak. De oryx is prima maar ietsje veel beet is nodig. Niet echt taai maar wel flink kauwen. Smaak is prima. Mijn Zebra is  goddelijk,zacht en met veel smaak. Een aanrader. En een flink stuk ook.

We genieten van het eten, de aangename temperatuur, de gezellige ambiance met zeker zes tafeltjes bezet en later van springbokken en wildebeesten die komen drinken aan de waterhole.

Na een filterkoffie gaan we blij naar de tent en hebben een wat onrustige nacht: af en toe regen ( in de Kalahari) soms rondlopende mannen, bewakers? Dieven? Maar we slapen genoeg ditmaal tot zeven uur zelfs. Dan ontbijten met weer wat regen en op weg naar Gobabis, 320km snelweg.

Ik heb een somber bericht: Sparta heeft het zeer slecht gedaan de laatste weken!! Verloren van vitesse, thuis, en van ADO uit en afgezakt naar de dertiende plaats. Wat is er gebeurd mensen daar in Holland? Wel kwartfinale beker met gunstige loting, Volendam uit. Moet kunnen.

Maar Pastoor wel even aan de bak in het gesloten seizoen!!

24-12-2016, zaterdag

Kerstavond vanavond, hier geen kerst stemming natuurlijk. Te heet.Geen familie nabij.

De rit naar Gobabis verloopt prima, om half een landen we er aan. Een rommelige en weinig opbeurende stad die midden in het beef gebied ligt maar in de twee supermarkets is helemaal geen goed stuk vlees te krijgen!! Zo vreemd. Bij Woerman Brok helemaal niks en bij de Spar alleen wat kip en Oryx die in stukken gezaagd wordt en er slonzig en vies uitziet. Dus kip eten morgen op kerstmis. Het goede eten gaat overmorgen in Cape Town beginnen!!

Wel twee flesjes wit en een rood gescoord voor de kerst. Vanavond eten we op de camping hier. Dat is een eenvoudige camping met buren, lang niet gehad, die voortdurend de radio hard hebben staan. Een duits sprekend gezin met blanke man en zwarte vrouw en licht zwart meisje. Verder een groep Zuid Afrikanen van de wat louchere soort en nog een zwarte familie met drie kleine kinderen. Maar we staan aan de rand van een soort parkje met daarin Oryxen, sabel antilopen, springbokken, struisvogels en impala’s. Heel leuk.

Marijke is een beetje nerveus van de muziek. Ach  ja. Take ruimt zijn spulletjes weer eens op en marijke doet spullen die ze hier wil achter laten in een tasje. Verder wel heel ontspannen. Dadelijk vogels kijken omdat we hier achter een grote Dam zitten. Hoera. Marijke heeft gebeld over onze zebrahuid permit. Alles gaat goed komen.

De wind steekt op en er zijn weinig vogels te zien. Marijke en Take gaan zwemmen. Daarna aankleden en glaasje wijn terwijl de buren nu Kafiki’zolo draaien, mijn favoriete Afrikaanse muziek. Ik zeg het ze en dans even op de muziek. Ze hebben lol natuurlijk met zo’n oude witte man. We genieten van porcupine wit die echt goed is. Dan naar het aardig ogende terras van het restaurant. Er is een grote kaart met voor elk wat wil(d)s, zelfs voor Take die een …. Kipschnitzel bestelt en een champignon crème soepje. Ik neem kippenlevers peri peri en kudu steak, rare. Marijke oryx steak rare. De borden zijn weer behoorlijk vol! En we eten derhalve iets teveel, zelfs als Take de helft van zijn in bal vorm gepresenteerde schnitzel maar voor de helft opeet. De rest in een schaaltje mee voor morgen.

De steaks zijn zacht en hebben speciale sauzen. Marijke heeft een saus op chocolade basis, heel  aardig. De rode wijn is ook redelijk ( een merlot). We zien nog een red bishop en common waxbills naast ons zitten en genieten alweer.

Om half tien bij de tent waar de buren nog volop braaien en feest vieren. Het stoort echter niet en wij vallen toch rap in slaap.

25-12-2016, zondag, kerstmis

Maar zo voelt het helemaal niet hier. Ook de mensen zijn niet erg kerstmissig hier. We staan om zeven uur op , kijken naar het wild voor ons en douchen. Geen ontbijt want nog vol van vorige avond. Wel koffie natuurlijk, van Take.

Dan rustig op weg naar Windhoek, 195km. We zien langs de weg toch nog heel wat wild: roane herten, kudu’s,springbokken, zelfs twee elanden. En warthogs natuurlijk. Om tien uur komen we aan . eerst even naar ASCO omdat daar een man het geld van Herman komt ophalen. Het permit heeft nog veel voeten in de aarde. Terwijl Herman het toch maanden geleden heeft aangevraagd en het al klaar zou zijn drie weken geleden. Uiteindelijk horen we dat de man die het heeft met vakantie is en we het vel niet kunnen meenemen. Zij gaan het op hun kosten opsturen. Als dat maar goed gaat. Jammer.

Dan naar ons slaapadres, Areb bush camp en lodge. Wij zijn verrast over de goede ligging en de prachtige plek van ons huisje, met een rond terras boven een (droge) rivierbedding vol met bomen. Veel vogels vliegen rond. Het huisje is ook heel adequaat; en er is een zwembad voor de kleintjes, en de groten.haha. Een heel goed adres voor wie in Windhoek moet slapen. Je kunt er ook kamperen zelfs. Het ligt vlak naast de golfbaan aan Golfstraat.

We lunchen lekker en dan gaan Marijke en ik de auto wegbrengen. Take gaat weer een wasje doen! Proper kereltje die Take. Haha. Alles is goed met de auto en ze brengen ons gratis naar ons adres. We gaan hier zelf de kip braaien, of in de magnetronoven. Een mooie kerst toch met al die vogels rond ons, marico sunbird, blue waxbill, enz enz.

Morgen naar Cape Town, we vliegen om 9.20 uur.7 uur hier weg.

26-12-2016,maandag,tweede kerstdag

Na de regen is alles weer opgedroogd, zelfs de snel vlietende rivier naast ons is weer tot een rotsachtige bodem gereduceerd, zonder een drup water. De vogels fluiten en de taximan is op tijd. We rijden in vliegende vaart na even tanken, naar het vliegveld waar we dus te vroeg zijn. Geen problemen met inchecken en dan een tien minuten te laat vertrekken. Met een heel klein vliegtuigje waarin we met 20 man zitten. Prima. Lekker hapje kip met pasta en een drankje. De kleuren onder ons zijn fenomenaal. Rood, oranje allemaal woestijn. We zien de oranje rivier stromen omdat we betrekkelijk laag vliegen.

We landen op tijd in zonnig Cape Town waar we helaas een uur moeten wachten tot we voorbij de douane zijn en nog eens een halfuur bij het ophalen van de auto. Het is immens druk hier. Iedereen kennelijk met kerst naar ZA. De organisatie van budget is ook weer matig. We moeten weer al onze gegevens opschrijven die ze voor hun neus op de compu hebben. Wij hebben alles al betaald ook. Maar goed het zal wel zijn om zoveel mogelijk mensen aan het werk te houden. De inefficiëntie druipt er weer vanaf. Er staan wel twintig dames achter de counter die eigenlijk vooral werk doen wat al gedaan is naar onze mening.

Maar goed we zijn in Afrika.

We krijgen een kleine maar redelijk ruime toyota die goed rijdt. Dan op weg naar ons onderkomen wat we via de M9 door guguletu o.a. en de M4 en de M38 bereiken, in Wijnberg. Take kan nu de echte sloppenwijken met eigen ogen zien. Er is niet veel veranderd met tien jaar geleden al zijn er natuurlijk wel huisjes gebouwd voor de township bewoners die weer zijn verscholen achter nieuwe krotten en hutjes van ijzerplaat en oud hout. Het is dweilen met de kraan open hier.Als we de M4 oprijden is alles al helemaal veranderd. Grote huizen en tuinen en duidelijke welstand en zelfs rijkdom. Onze B en B Sunset lodge, ligt in een mooie rustige straat vlakbij de M38, Kendal road. We krijgen een grote kamer met drie bedden. En een goede badkamer.

Dan naar de stad. Eenvoudig te bereiken via de M3 in kwartiertje, door Constantia enz. De stad is uitgestorven ivm de vakantie. Meeste winkels zijn dicht. De markt is wel open. En we drinken een heerlijk glas smoothie en Take koffie bij Bellini, een trattoria met Italiaanse eigenaar. Er werkt ook een man van onze leeftijd , blank, die in Maun heeft gewoond en in Gabarone en die werkte aan project wat wilde honden bestudeerde. Heel aardige man. Hij kende Koos niet maar zei hem zeker ontmoet te hebben omdat Maun zo klein is. We eten een pizza die ook prima is. Dan gaan zoals altijd de kinderen weer een dansje doen voor het terras. Alles zoals het hoort dus. Dan even door het lege centrum wandelen en naar Waterfront rijden waar we weer flink wat wandelen. Take is blij verrast met al het moois daar. Het is hier wel heel druk en alles is open. Om zes uur is Take moe en gaan we naar ons restaurant voor de avond. Naar een groot strand , beach road, waar het Grand  Café and Beach ligt. Met een heus groot zandstrand en vele zitjes, parasollen en een heel leuk groot restaurant met enorm terras waar het vreselijk druk is. We bestellen ( ik) een mojito voor Take, een rock shandy voor Marijke en een Margarita voor mij. De jongens(zwart) achter de bar maken er echt een chaos van En veel ruzie onderling. Het duurt 45 minuten voor ze de drankjes hebben gemaakt. Niet omdat er zoveel mensen voor me waren maar gewoon omdat de vriendelijke jonge man die de drankjes moest maken niet wist hoe dat moest. Uiteindelijk is het gelukt. Om even na zevenen komen Leonie, Kees jr, Mees en Martine eraan. Ze hebben een tafel besteld . Take is geheel verrast. Wij hadden niets verteld. We hebben een uiterst gezellig etentje met zijn allen. Leonie blijkt ook D66 lid te zijn. Martine vertelt veel over ons kindertehuis in Zambia waar ze de maand november weer is geweest. Over Tyness en andere kinderen. De jonge lui gaan nog naar een concert, pop, vanavond en wij oudjes kletsen nog wat. Mees is zeer monter ondanks dat zijn behandeling niet goed verlopen is door een fout van de dokters. Maar hij heeft goede hoop dat de kwaal wel verholpen is. We nemen hartelijk afscheid en beloven elkaar snel weer te zien in Holland. Overigens blijkt Jami en familie vanavond bij La Colombe gegeten te hebben. Ook niet mis.

Dan in het donker naar huis. Om elf uur naar bed, dus twee uur later dan normaal, haha.

27-12-2016, dinsdag

We slapen goed met zijn drieën in een kamer. Marijke is als eerste op om half zeven. We nemen een zeer licht ontbijt met een broodje wat we gisteren op waterfront hebben gekocht. Prima kwaliteit, met olijven erin. Dan rustig op weg naar de kaap de goede hoop.het is nog rustig op de M4 naar Muizenberg, al zijn de eerste badgasten al aan het komen op de stranden. We rijden langs Kalkbaai en nemen ons voor daar te gaan lunchen. Dan langs Fishhoek en clovelly waar we zulke goede herinneringen aanhebben met Wendy en Jeremy. Nu geen tijd om hen te bezoeken is ook geen goed idee gezien kerstperiode. We Stoppen in Simonstown om daar de pinguins te bekijken in Boulder.We zetten de auto op een veld bij het strand waar al meerdere auto’s met badgasten staan. We wandelen naar de pinguin kolonie, betalen de man 70  Rand entree en genieten van de goed onderhouden loopbrug af van de vele pinguins die ditmaal bijna allemaal op het strand en in de zee zitten. Een aantal is in de rui en moet dan 21 dagen op het land blijven, al vastende, omdat dan de huid niet waterdicht meer is. Het is de Afrikaanse pinguin die hier zit. Een prachtig gezicht met veel baltsende en roepende pinguins ook. Uiteraard kunnen we niet weg gaan zonder een zachte pinguin te kopen voor Thymen Spartacus. We wandelen terug langs een leuk winkeltje annex koffieshop en schaffen een cadeautje aan voor Suus die voor onze mails zorgt. De bestelde espresso en macchiato’s worden almaar niet gebracht. Een wat klungelige zwarte man achter de tap zegt dat de schuimklopper stuk is als we hem vragen na tien minuten waar de koffie blijft. Dan ook geen koffie?! En ons niet even waarschuwen terwijl we daar zitten te wachten. De incompetentie van veel mensen hier is toch opvallend.Niet getreurd uiteraard en we rijden verder richting goede hoop. Het wordt allengs drukker op de weg. Nog even gestopt bij de golfclub in Boulder maar ook daar geen koffie. Bij de ingang van het natuurgebied van de kaap staan een aantal wachtende auto’s en de parkeerplaats bij Cape point zou vol zijn. Wij rijden door na ieder weer 135 rand te hebben betaald en rijden door het prachtige fijnboslandschap naar Cape point waar wel plek is om te parkeren maar we rijden naar Kaap de Goede Hoop door. Daar stappen we uit en maken foto’s. Take heeft zijn jekje aan met daarop de coördinaten van het noordelijkste plekje in Noorwegen. Nu dus op Noordelijkste en Zuidelijkste plekje geweest binnen een jaar. We wandelen de scenic route op, een hele klim maar de moeite zeer waard. We kijken neer op Kaap de goede hoop en zien nog wat bijzondere zeevogels.

Dan retour naar het Noorden. Inmiddels is de rij wachtenden voor de entree naar het park enorm lang geworden! Wel anderhalf uur wachten voor deze mensen. Wij hebben het goed gedaan door zo vroeg te komen. Ook bij de pinguins nu lange rijen. We besluiten te gaan lunchen an het schattige haventje van Simonstown. De file van auto’s richting stranden is inmiddels reusachtig. Alle stranden mutvol. Als we bij het haventje met zijn aantal schattige restaurantjes aankomen is er nog een heel mooi tafeltje aan het water vrij. We boffen want alle andere tafeltjes buiten en binnen zijn gereserveerd.Zo druk gaat het worden hier. Deze tijd is dus niet de meest aan te bevelen periode om hier op vakantie te gaan. Wij vleien ons blij neer en bestellen 6 oesters, die weeer nogal melkachtig zijn net als in Swakopmund, maar wel lekker. Verder tuna voor Take!, Fish and Chips voor Marijke en kleine squids voor mij. Allemaal heel erg lekker en goed klaargemaakt. Wijntje erbij voor Take en mij en Rockshandy voor de chauffeuze.

Zonnetje schijnt, een man maakt wat muziek, de zeeleeuw speelt in het water, kortom alweer een paradijselijke dag.

Na de lunch verder naar Somerset West waar we twee nachten blijven in de vertrouwde B en B, het Mooring House. De route is de andere kant op over over vol. Duizenden badgasten en afgeladen stranden waar elk stuk znd belegen is. Mensen zwemmen in de koude zee.en surfen.

Wij hebben ook file maar veel minder . Langs de Townships/steden Khayalitsha en Mitchells Plains waar ik eens een workshop gaf in Lentegeur, rijden we naar Somerset. Daar vinden we eenvoudig ons verblijf aan Mayfair Avenue. Het is er nog altijd wonder mooi. De kamer of liever ons appartement met twee grote slaapkamers, toilet, badkamer, zit keuken en tuintje ervoor is prima. Het zwembad is schoon en warm en de tuinmet aantal prieeltjes uitnodigend.

We gaan snel zwemmen en Take gaat daarna naar bed en slaapt wel drie uur aan een stuk. Marijke en ik lezen, ik in Stefan Zweig’s “de wereld van gisteren”dat ik van Marius heb gekregen. Ik ben op een derde.

Vanavond naar Waterkloof winery en restaurant. Wat een feest weer. De vogels fluiten om ons heen terwijl we nu in een prieeltje zitten. Elke? Ik heb geen kijker bij me hier.

Waterkloof is hier slechts 15 mn vandaan, Old Stellenbosch road af , dan Lowry’s Pass road een stukje op en dan naar links. De lange oprit naar het boven op de heuvel gelegen restaurant is nu helemaal nieuw geplaveid en verlicht langs de kant. Take is aangenaam verrast als we boven aankomen en het uitzicht en restaurant bekijken. Binnen is niets veranderd. Alleen hoef je geen wijn meer te proeven eerst om dan die te kopen en mee te nemen naar je tafel. Nu moet je gewoon aan tafel de wijn bestellen. Wij gaan eerst buiten op het, wat kille, terras een glaasje noir de blanc prikwijn nemen. En foto’s maken. Dan aan een tafeltje helaas niet aan het raam het diner. We nemen alle drie een drie gangen menu. Het 8 gangen tasting menu vindt men te veel. Take neemt een coquille St.Jacques vooraf en dan heilbot en kaas uit de streek hier toe. Marijke gaat voor een langoustine staartje, gefrituurd, Springbok loin en eeen cheesecake toetje en ik neem een bordje met baby kreeft, springbok loin en kaas toe. Wij nemen de aanbevolen wijnen bij elk gerecht; Take eerst een prachtige viognier van hier, dan een Cool Chenin Blanc en dan een cabernet sauvignon rood. Marijke een chenin blanc, dan een cinsault rood en ik een Cool Sauvignon Blanc van hier, de cinsault en de cabernet sauvignon. Alle wijnen waren voortreffelijk. Opvallend dat de rode wijnen heel koel werden geschonken, niet meer dan 15 graden denk ik. Mijn crème met erin tomaten stukjes en de kreeft was wonderbaarlijk zacht en evenwichtig van smaak, de springbok rug was van een behoorlijke portie en super mooi rare’rosé gemaakt met veel verschillende vruchten erbij en druppels sausjes. Uiteraard begonnen we eerst met broodje en vier soorten gekruide boter. Tussendoor nog een prachtige amuse en voor de kaas nog een kleine amuse om de smaakpapillen te schonen. Het was weer een feest hier. Dezelfde Franse Chef is er nog en kookt nog altijd twee sterren michelin niveau, de bediening is perfect en de ambiance superbe. Wie in de buurt is moet er heen gaan! En de wijnen zijn hier ook magnifiek.

Daarna nog even over de lege weg naar huis rijden en dan slapen tot half negen!!!

28-12-2016, woensdag. 

Om half negen dus op. We drinken koffie en willen even gaan ontbijten aan het strand, maar Paul vet, de vriend van Koos heeft een kaartje hier achtergelaten. Dus Marijke sms’t hem en hij belt terug dat hij om half elf langs komt en met ons wil gaan ontbijten samen met zijn vrouw. Dan alleen maar even snel naar het toeristencentrum om gegevens op te halen over wijnproeverijen. Dat lukt. Als we terug komen is Paul er snel. In een grote audi 8 komt hij met zijn vrouw ons ophalen. Koos had alleen gezegd: lars Mooring. Dat was alles. Toch ons gevonden. Paul is een grote man met snor die ik toch moet hebben gekend toen ik klein was. Hij woonde aan de klingendaal en zat bij Koos in de klas op de cellesschool bij broeder amuntius. We rijden naar woolworth en hebben daar een lekkere smoothie en ik een muffin die heerlijk was. Paul laat nog een foto zien van toen hij zes was en met Koos in de klas zat. Een heuse klasse foto. Grappig. Zijn vrouw is Engelse. Zij is dol op paardrijden. Hun huis is op de foto erg groot en mooi. Met kantoor aan huis. Paul werkt bij Barentz een bedrijf in Food ingredients en werkt nog zeven dagen in de week. Hij is er director.

Helaas hebben zij maar weinig tijd omdat er vrienden aan komen om bij hen te logeren. We nemen dus na een uurtje al afscheid van ze en bezweren hen langs te komen als ze in Nederland zijn. Ze hebben familie in vught dus dat moet lukken.

Wij worden thuis afgezet en gaan rap naar een food/wine pairing. Ik heb alles uitgespit en we kiezen voor Alto, een winery waar we vijf jaar geleden ook erg gezellig hebben “ gefoodpaired.’’ Er is daar niets veranderd en we hebben geluk dat er niemand is en we onder de grote boom in luie banken kunnen genieten van drie wijnen met drie hapjes; Alto rouge met gerookte kip paté, alto cabernet sauvignon met snoek paté en Alto Shiraz met kippelever paté.

We proeven ook nog een wat zoetere oude variant die een beetje als port smaakt en ook 20% alcohol bevat. Lekker en echt iets om met Miche en Jan te savoureren bij een toetje. We kopen er dus een flesje van.

Dan na een uurtje weer verder naar een plek waar we witte wijnen kunnen proeven: Neethlingenhof. Daar is het erg druk, heel Cape Town lijkt wel wijn te willen proeven of te willen lunchen daar. Leuk. We vinden nog een plekje in de schaduw en kunnen alleen proeven zonder hapjes Dat moet je 24 uur tevoren bespreken. We zeggen dat ook te willen morgen maar dan is het al helemaal volgeboekt!!gekkenhuis hier. Het is ook een erg mooie winery met mooie oude gebouwen. De moeite van bezoeken waard.

We proeven vijf wijnen, althans Take en ik want marijke ziet af omdat ze moet rijden. Ik neem witte wijnen: sauvignon blanc chenin blanc gewürztraminer een witte blend van zes druiven: sauvignon, chenin, viognier,gewurztraminer, pinot grigio en nog een. Als laatste nog een Late harvest. Allemaal redelijk goede wijnen maar ze missen toch iets. De wijnen van Waterkloof waren echt een kategorie beter vind ik. Take dronk drie rode wijnen die ook niet super waren. Minder dan bij Alto.

Dan weer naar huis en ons even verkwikken in het zwembad alvorens naar Bel air Graf op te stijgen om te eten. Wat een genot allemaal.

Een twintig minuten rijden naar het werkelijk weer sublieme restaurant Delair. De oprijlaan alleen is al een feest, met protea’s waarin de sugarbird zit te eten, het uitzicht op de bergen en wijngaarden. De beelden langs de weg. De ontvangst is zoals altijd in stijl. En vriendelijk. We drinken eerst een glaasje wijn op het buiten terras en bestellen ons eten wat we binnen gaan nuttigen, savoureren. Het tasting menu valt af omdat Marijke het teveel vindt en omdat ze niet warm wordt van de verschillende gangen. Even een lichte teleurstelling omdat je als tafel dat menu moet nemen. Vreemd want als ik alleen aan een tafel ga zitten kan ik het wel nemen. Wat de achtergrond is van dit idee weet ik niet, wellicht om iedereen ongeveer gelijk te laten eten?

We bestellen ieder een voorgerecht en een hoofdgerecht, Take combi van drie oesters, vers, in tempura en vers/gekruid. Dan een kingklip. Marijke kiest voor een gin cured trout en springbok loin en ik voor een terrine van pork belly en springbok loin. Erbij telkens een glas wijn, behalve Marijke die moet rijden en maar éen glas wijn neemt als Bob. We krijgen eerst een mooie amuse : een gehaktballetje (fricandel noemden ze het) van springbok met ratatouille van diverse groenten. Heerlijk Alle gangen zijn superb en schitterend op de borden gebracht en geraffineerd van smaak combi. Take zegt nog nooit zulke lekkere oesters te hebben gegeten en wil nog drie porties bestellen wat wij verhinderen. Na het voorgerecht nog een amuse van gevriesdroogde komkommer en appel, heel fris en papillen schonend. Onze springbok was absoluut beter , meer rare, gegaard dan bij Waterkloof en ook de textuur was “verser”dan daar. Marijke en ik hebben “geshared”zoals nu hoort. Dus ieder een helft van elkaars voorgerecht. De trout was wondermooi, de terrine uitstekend maar ietsje zwaar en met enkele wat taaie stukken erin, wel nog een 8 overigens. Als toe neemt Take natuurlijk een kaasplateau en Marijke en ik delen éen toetje: caramel-banaan parfait die werkelijk perfect was. Met een sausje van caramel dat ongeëvenaard was.

Dan espresso, met chocolade bolletje en een cake-je.

Ook de wijnen , zowel de sauvignon blanc als de chenin blanc als de rode wijnen, een shiraz bij takes kaas en een cabernet merlot combi voor ons, waren uitstekend.

Al met al, tezamen met de schitterende ambiance , ook binnen maakten het tot een feest.

Marijke rijdt om elf uur geheel alcohol vrij terug over de donkere weg naar ons fraaie onderkomen en we slapen allen tot 8 uur.

29-12-2016, donderdag

Het jaar loopt zo wel heel feestelijk ten einde. We gaan even bij het strand kijken en bij Gordons Bay en dan op naar een ontbijtje op een winery. Nog even uitzoeken welke. Dan Stellenbosch bezichtigen en door naar Paarl waar we nog rond half vijf de botanische tuin hopen te bezichtigen met vele sunbirds en sugarbirds naar ik verwacht. Marijke leest nu de e-mails en ziet dat Simon Buschman gevraagd heeft haar foto, die overigens van onze vogelman is, te mogen gebruiken. Hij heeft er al een mooi gedicht bij gemaakt! Wat een held is die man toch, zo creatief en actief! We zullen het onze vogelman vragen. Hij zal het wel leuk vinden dat er een gedicht is gemaakt bij zijn foto.

Miem heeft ook geschreven zodat we weer blij zijn met het verre contact met de kinders. Zij gaat met Babs ons “kerstdiner”op 7 januari regelen. Heel lief. Dan zien we ook de lieve peuters weer eens! Die zullen wel veel plezier gehad hebben met de kerstman en boom. Haha. Hoera voor Annabel, Phileine , Thijmen en natuurlijk Sofietje!!

Allez, we zijn op weg naar Somerset en Marijke wil per se naar het strand om de huisjes te zien die ze net niet heeft gehuurd. Lang zoeken helemaal in Gordons Bay aan de beach street daar maar toch weer niet. Uiteindelijk gevonden. De huisjes liggen wel aan het strand en de zee maar zijn armetierig en dus niet de moeite waard. Dan op zoek naar een restaurantje voor het ontbijt. Helaas is het vreselijk druk geworden en vinden we geen parkeerplek . ook is de boulevard die ze aan het aanleggen zijn hoger dan de straat en wordt dat dus een ramp voor de begane grond bewoners hier. Kortom wij rijden in de file, het strand mutvol, langs de lelijke kust hier. We besluiten dan maar in Stellenbosch te gaan ontbijten. De R44 op en langs de bekende wineries enz naar de stad. Stellenbosch gaan we via Dorp binnen en we parkeren bij een kerkje dichtbij Alexander ( een straat, niet de broer van Take). We moeten ons even oriënteren en vinden dan de weg naar het centrum en het wine house wat we van 2014 met Audrey en john kennen. Daar een klein hapje gegeten en een prima cappuccino/ double espresso gedronken. Goed adres. In de binnentuin.

Dan nog even rondlopen door fraai Stellenbosch en verbaasd zijn over de hoge prijs van huizen in stellenbosch. Belachelijk. Meer dan 500.000 euro!! Voor een appartement met vier slaapkamers in de stad. Dan kun je beter in Somerset een paar hectare en een villa kopen voor 350.000 zoals Paul Vet.

Dan op weg naar onze wijn en food pairing. We kiezen( marijke) voor Sylvandale, in het noord westen van Stellenbosch, in Devon Valley. Als we er aankomen herken ik het pas: daar hebben we twee jaar geleden ook food en wine gepaired! En heb ik aan de jonge man die ons bediende, een blanke jongen, mijn shake up book gegeven. Hij leek toen erg geïnteresseerd.het is er nu tjokvol, toen waren wij alleen. We vinden toch een mooi tafeltje op het schitterende terras en met uitzicht op de vallei. Heerlijk onder een boom met een briesje uit het dal. Een zeer vriendelijke heel zwarte man bedient ons. Ik ga naar de receptie en vraag aan een witte man of er nog iemand werkt wie ik het boek gegeven heb. De man vraagt wat voor jongen, slank en met langer haar? Robert? Ik zeg dat dat wel zo kan zijn. Hij zal die man waarschuwen en hij komt later langs. Wij krijgen een prachtig papier , ieder een place mat, met daarop de verschillende food pairings. Een met wijn, een met bier, een met whisky, een met gin!!! Ze blijken daar maar liefst 78! Soorten whisky te hebben en 15 soorten gin. Drie soorten bier en vijf soorten wijn.

We kiezen voor wijn natuurlijk. We krijgen vier soorten wijn om te proeven: een three colours white blend met chenin blanc, haneppot en colombard, een sauvignon blanc, een rosé met 5 soorten druif: chenin blanc,merlot, shiraz,cabernet sauvignon, pinotage. En een rode wijn , een blend van Cabernet sauvignon en merlot.

Met prima kleine hapjes de ik hier niet zal verklappen. Wij gaan dit concept in Den Bosch ook hanteren voor de gasten. We genieten extreem. Dewijnen zijn erg goed, ik bemin vooral de sauvignon blanc die fris is en toch vol van smaak. Onze ober is uiterst aardig en we krijgen extra wijn en veel ijs en ijswater erbij. Dan komt Robert, ik herken hem wel. Hij ons ook maar niet zo van harte als ik had gedacht. Haha. Hij werkt nog altijd hier , dus en heeft promotie gemaakt. Hij vertelt dat de beste wijn hier een viognier is en we krijgen allemaal een heerlijk glas van hem. Inderdaad smaakt deze wijn prima, met veel vuursteen tinten en frisheid. Daarna nemen we nog een pizza met zijn allen, ook aangeraden door robert. Inderdaad een zeer mooie pizza met uiterst dunne bodem. Mmmmh. Met een extra glas wijn erbij. We rekenen uiteindelijk 450 rand af met fooi erbij; dus 30 euro voor paar uur genot! Er komen intussen veel mensen aan die kennelijk een trouwerij gaan vieren. Aan een ander tafeltje zitten twee vlotte dames die eerst een wine/food pairing hebben gedaan, net als wij en die nu aan grote glazen bier en een pizza zitten. Ons soort mensen dus. Haha.

Dan op weg naar Paarl. Half uurtje. We vinden ons logeeradres eenvoudig. Mill street 56. Een groot oudhollands grijs geschilderd huis. We wandelen binnen en komen in een ruime hal met ernaast een grote zitkamer. Links is een grote trap omhoog. We horen kinder geroep. Niemand hoort ons. Marijke vindt een toilet. Dan komt er een heel aardige jonge vrouw de trap af met een beeldig klein meisje op haar arm: Bella. Ze doet haar naam zeker eer aan. De gastvrouw heet Shani. Ze vertelt dat zij sinds april dit huis bezit. Ze heeft het gekocht toen maar is er ook vanaf kind in opgegroeid. Haar moeder heeft het toen verkocht. Nu is het dus weer van haar en ze heeft er veel aan verbouwd. Dat is te zien. Het is prachtig en luxueus ingericht. Wij krijgen een heerlijke gin en tonic van haar en marijke een reuze glas wijn. Achter het huis is een korte tuin met een hoge helling waarop een klein zwembadje en nog hoger een prieeltje. Werkelijk fraai en charmant. De eigenaren wonen boven, beneden zijn drie B en B kamers met grote badkamers en nog een cottage die apart staat. Bloemen op de tafeltjes. Een werkelijke trouvaille weer!! Wij vertellen dat wij ook een B en b hebben en wisselen kaartjes uit. We drinken onze drankjes en gaan even poedelen in het badje. Take gaat daarna een paar uur slapen, ik schrijf deze blog en Marijke leest. De echtgenoot van Shani is een knappe jonge man die ook vogelaar is. Hij vertelt ons waar vogels te kijken. Vanavond naar Hussar Grill, evenals twee jaar terug. Vlees eten en in het restaurant zelf gebrouwen bier drinken.
Dat zelf gebrouwen bier was een foutje,Wel drinken we een tapbier van een halve liter. Het zelf brouwen was in een restaurant in North Carolina. Je kan je vergissen. haha.  Het eten was weer goed, Marijke struisvogel biefstuk Take een steak Béarnaise en ik een sirloin aan het bot. Mijn sirloin had helaas nogal wat heel taaie delen , maar de overall smaak was goed. De anderen waren zeer tevreden. Erbij crispy uienringen en nieuwe aardappeltjes en een pepersausje voor mij. En spinazie en butternut crème.

Een Roodenburg rood erbij uit Paarl en het was weer prima. We zijn binnen gaan zitten omdat het daar gezelliger was. Later het toetje buiten gegeten. Marijke nam een koffie amarula die niet drinkbaar was helaas. Ook teveel buiten haar comfort zone. Ik samen met haar een chocolat fondant met vanille ijs en Take crème brûlée.

Om elf uur naar bed in onze fraaie en airco voorziene kamer.

30-12-2016,vrijdag

Om zeven uur op. Om half acht op weg naar de botanische tuin hier om de vogels te bewonderen. Take is weer in zijn comfort zone beland en is later dan wij. Haha.  

Wij rijden langs het zandpad omhoog de berg op. Schitterende uitzichten op de vallei waarin Paarl ligt. DE natuur is fraai en er zijn veel appelboomgaarden langs de weg. We bereiken het hooggelegen park als het helaas al erg warm is. Vandaag is het zo wie zo een bloedhete dag met temperaturen rond de 40 graden in de schaduw. Zeker omdat Paarl als het ware in een kom tussen de hoge bergen ligt wat ervoor zorgt dat er nauwelijks wind is. Het botanische park is geheel leeg, op de ernaast gelegen kampplaats zijn al wel enkele gezinnen met kinderen die er komen picknicken. We wandelen door het fraaie park vol met fijnbos en protea’s en hoge bomen en palmen.Er zijn veel minder vogels dan de vorige keren dat we er waren en ook de protea’s staan niet in bloei op enkele na. Verkeerde maand? Maar gelukkig zien we toch wel heel veel sugarbirds met de lange staarten, veel double collared sunbirds (lesser) de cape batis, cape white eye en cape bulbul. We wandelen een paar uur en moeten dan toch door de hitte verdreven afhaken. We besluiten in Paarl een licht ontbijtje met koffie voor Take te gaan nuttigen. Even langs de toeristinfo voor de wijngaarden en dan naar Tikka , een erg leuk restaurantje/ koffie barretje langs hoofdstraat.

Paarl is echt een heel mooi stadje en erg schoon met schitterende huizen overal in het centrum en ook daarbuiten. Wat een verschil met veel andere plekken in Zuid Afrika en Namibië. Erg vergelijkbaar met het eveneens chique en schone Stellenbosch. Niet voor niets dat mensen graag hier wonen en niet zozeer aan de oostkant van Zuid Afrika.Wellicht dat de regering van de Westkaap die gevormd wordt door Democratisch Appel en niet door het ANC, mede debet aan is. Alles lijkt hier toch beter georganiseerd. Maar natuurlijk blijven de grote townships en de vele krotten rond Cape Town een levensgroot probleem waar hard aan getrokken moet worden. Het kan niet goed blijven gaan als zoveel welvaart direct naast zoveel armoede bestaat. Een symptoom is de enorme beveiliging die alle huizen hier nodig hebben, met hoge muren rond de tuinen met enorme prikkeldraad lagen daar nog bovenop en allemaal security met armed response. Afschuwelijk zo te moeten leven. Dan is leven in een sociaal democratische welvaartsstaat als in West Europa toch aangenamer . je betaalt veel meer belasting dan hier waar het 28% max is maar het zorgt voor betere verdeling en minder misdaad en angst. Wij hebben natuurlijk ook geen Zuma als president die uiterst corrupt is. Dan toch maar liever Rutte haha.

 Take wil graag buiten zitten en hoewel het heet is volgen wij zijn wens. Marijke neemt een decadence smoothie van ijs, lemon, mint en ik een healthy smoothie van ananas, mango en coconut en ijs. Take natuurlijk een double espresso met warme melk at the side. En als eten nemen Take en ik een scottie, iets met zacht gekookt eitje en dat in een crustje. Licht verteerbaar denken wij. De smoothie’s zijn heerlijk fris maar de scottie blijkt vier hard gekookte halve eieren in een crust van worstebroodvulling, erg ingenieus; met veel chutney en blaadjes groen. Op zich lekker maar een dubbele avondmaaltijd , zo zwaar. We hadden kunnen weten dat iets schots nooit luchtig en licht kon zijn . haha. Take moet een half ei aan Marijke geven en een voor de kat laten liggen. Als goede eter maak ik mijn bordje leeg, maar de rest van de dag voelt het wat zwaartjes aan.  Dan op weg naar onze wijnproeverij van deze dag. Marijke wil naar KWV omdat daar een nougat /prikwijn pairing te krijgen is. KWV is een groot gebouw wat er niet mooi uit ziet en waar je binnen een proeverij moet doen. Het is er mutvol overigens! Hoe populair is dat proeven inmiddels. Ook veel zwarte mensen. Een goede ontwikkeling uiteraard. Marijke neemt haar vier verschillende nougats en vier verschillende prikwijntjes en Take en ik gaan voor 5 wijntjes sec, zonder hapjes. Scottievol nog. Take neemt een witte wijn en vier rode, ik een prikwijn, blanc de blanc van KWV, een sauvignon blanc, een chenin blanc, een grenache blanc en een tryptich rood een combi van vijf druiven.

Alle wijnen zijn niet slecht maar toch niet echt groots. Zelfs prijs kwaliteits /prijs wijs zijn onze Franse chateau graves en Puy Barbe klasse beter voor ongeveer zelfde prijs. Alleen de wijnen van Waterkloof en Delair vond ik er wel uitspringen maar die waren ook wat duurder. De enige die tot nu toe betere kwaliteit/prijs hadden waren de wijnen van Sylvandale en Alto.

We worden langzaam een beetje kenner van wijnen hier. Ik denk er toch over om een importbedrijfje op te starten voor wijnen als ik weer in Den Bosch ben.

De prikwijnen van Marijke waren helaas allemaal zeer matig. Zielig. Dan richting ons fraaie onderkomen, even rusten en vanavond ons afscheidsdiner van Zuid Afrika. Bij La Grande Roche, een schitterend chateau hier vlakbij.

Nu even nog lezen in De wereld van gisteren. Helaas , Marius, ik krijg het niet helemaal uit misschien; ben op bladzijde 179 , maar heb nog een hele vliegreis natuurlijk. Ik hoorde van Take die af en toe iets van nieuws ziet, dat Wilders veroordeeld is in Nederland. Heel goed. Maar het moet niet zoiets worden als met Hitler natuurlijk, die ook terecht veroordeeld werd en toch de macht kreeg. Wij moeten leren van gisteren!!Daarom moet Marius zich actiever met D66 gaan bemoeien!! De oude vader wil dat wel maar is te oud om nog impact te hebben helaas.

Dit was denk ik de laatste blogbijdrage die we nog kunnen plaatsen. Peter de elektricien heeft ons een mooie foto van Den Bosch in de sneeuw gestuurd waar ook de hooimijt erg fraai op uit komt. We hebben die naar Peter Duijkers doorgestuurd.

Morgen onze laatste halve dag hier, we vliegen om vijf uur vanuit Cape Town naar eerst München en dan naar Amsterdam. Daar komen we dan volgend jaar aan. Haha. Jullie allemaal heel veel plezier met oud en nieuw en drink met mate en maak goede voornemens zoals lief zijn voor de oudjes en die vaak bezoeken en goed helpen. Haha En veel bezoek aan de oudjes in Pontreau ook en veel golf vreugde samen. En natuurlijk vooral voornemen om heeel lief te zijn tegen je lieve partners en doddige kindjes!!