ISSOOH BELGIË GOES DOWN UNDER, 31-1-2014/ 9-4-2014
The busy and intensive year 2013 we worked hard to spread our systemic and relation oriented ideas in many countries, giving workshops and selling the book SHAKE UP.
Places we worked and people we contacted were:
Le Pontreau where Lars brok and Russell Haber gave a week training focused on the role of the therapist.
Tbilisi where Russell and Lars gave a training also focused on the person of the therapist.
Prague, where Audrey Ellenwood and Lars Brok had contact with Zdenek and spoke about organising a workshop in September 2014 around the topics described in SHAKE UP.
We had intensive contact with Angelica Siretchi from Brasow, Rumenia. She will organise a translation of SHAKE UP in Rumenian language and we will go to Brasow in September 2014.
In october 2014 Lars Brok and Marijke Goud have been invited to facilitate the opening of the Family Therapy Training Program of Okunguarri Psychotherapeutic Center in Namibia by Herman Rath.
Audrey Ellenwood went to the AAMFT congress in Florida and contacted many colleagues about Shake Up.
Further we sold SHAKE UP to people in more than 30 countries. No big amounts but as we allow people from less privileged countries to copy chapters of Shake Up or the whole book, it will be read by much more people than bought a book.
At the AAMFT congress Audrey met very smart colleagues from New Zealand and they invited us to
come to a family therapy congress in Auckland in march 2014 to be one of the main speakers,
focused on Shake Up. After long and deep thinking we accepted the invitation and asked ISSOOH to
support us to travel all Down Under.
We hope to sell a reasonable amount of books and to spread our ideas about how to create change in relationships by changing your role in the therapeutic system.
Also we hope to promote our( Audrey Ellenwood's and Lars Brok's) new book "EXPAND", written in the form of a selfhelp book, focused on how to change your relations by changing your role.
On our way to New Zealand we will go to different places where we will try to learn about cultures and different organised (family) relations there.
As always we are also especially interested in food, eating culture, recepies and also, when available, in wine making. This related to the cook book that I am trying to write.
And , blood goes where it must go, we will also try to find some time to play golf and report about the courses we will discover.
First step we take is a two days visit of london. There we will visit Colin who we met last time, after the Roman congress in 2012, in his house in Gubbio. There we tasted the regional wines and Colin repaired my Pavoni Coffee machine. So we remember him every day several times.
We will have the opportunity there to have lunch at Ottolenghi's restaurant and learn more about his excellent way of preparing food.
from londen we will go to Dubai for three days. Then, we will go to Singapore where we will meet our old friends Willem and Iet Canneman. Remember it was Willem who wrote the basic rules and goals for ISSOOH.
from Singapore we will go to Melbourne for a week. We will have a home exchange house there. The exchangers are extremely welcoming. They will meet us at the airport and guide us to their(our) home in the center of melbourne.
From Melbourn we will fly to Christchurch and from there our journey around New Zealand will
start.
Audrey Ellenwood and her husband will join us from the 3rd of March in Queenstown.
I hope I will be able to tell you interesting stories about culture, relationships,food,golf and wine and nature during this journey. Marijke will help me with all this!
I will organise the blog, if possible, in some chapters:1. culture and relationships, including system therapy issues
2.Food , recipies and wine.
3. Golf
4.Nature.
31-1-2014
2. Food and Wine.
The 29th We had dinner at Miche and Jan's home. Jan shared he really finished the drawings for the new book EXPAND. Even Audrey is happy with them now! It can be printed I guess. Miche made a nice farewell dinner: salad with smoked wild salmon, extraordinary soup with small coquilles st jacques from france with bulgurh and lettuce!, porc meat with fabulous pasta with sauce with curry and peas, italian cheeses, crêpes with sweet sauce(apricots) and buffalo ice. Delicious. And excellent wines: pink champagne to begin with, a St Veran, a chardonnay with this special cool and "distant"taste, a 2011 red wine from Aragon, Papa Luna, named after cardinal and later pope Luna from Aragon. Deep colour and strong sunny taste. And as desert drink a pink and slightly sweet drink from the champagne region, made from the mout of grapes and some alcohol; kind of pineau from the champagne? we had nice discussions even about making art (paintings and poems) without the goal to become well known, but just to communicate through your makings with other people. After midnight we said goodbye, untill april. And went home on our bicycles through the quite warm night.
30-1-2014
1. System therapy work.
We had to arrange the last things. I had to write a short support for a very important project of a
family therapy institute, OSMOSE. They are starting with a project for the treatment of couples who are entangled in heavy and long lasting fights after a divorce (vechtscheidingen) and their children. They are going to use the excellent method that Justine van Lawick developed with her team at "Het Lorentzhuis" in Haarlem. I can recommend you to read her article in System Therapy (Dutch journal). In Rome in 2012 at the congres Andolfi organised I followed a workshop that she gave with her colleague about this method. Impressive!
Further I had to write to someone who wants to participate at the training Russell Haber and I will give in Le pontreau in july. Who ever reads this and is involved in therapeutic work: try to go there too! see our advertisement on www.brokgoud.nl under ISSOOH. It will be our last training I guess and the first two were a big success. Further I wrote a friend concerning his family situation.
Tonight we say goodbye to Bieke and Marcel at Cafe Baba. Also John who will be in and take care of our home, will have a drink with us.
31-1-2014 friday
Early wake up call, small breakfast,the bicycles in the garage, and there he is, right on time, our good friend Marcel. An always complicated ride to Antwerp CS. Who had the courage to make a normal approach of this station impossible? Fire the city planner.
Down to my so well known platform downstairs and off we are to Bruxelles MIDI. We both have some difficulty to carry our bgs down the staircase. The Eurostar platform is not easy to find but we
succeed. The English still have not ended their passport and luggage control. A first step to leaving the European community I guess( did they ever really enter). The fast train( can go more than 330km p/h) departs in time. Not much to see outside. And 2 o' clock we arrive at St. Pancreas. We still have
our Oyster card with picture of William and Kate. Reloading takes some effort but we prove to be
real travellers. It is good to be in the underground again! Always fascinating. And crowded. A long run to clap ham south and a too long walk through the heavy rain to Colin's and Tamae' s old and charming home. Later we see on TV that all over England the country is innundated. The wettest January in history.
We are welcomed very heartedly Last time we met was in 2012 in Gubbio. A lot to share about the families etc. no big changes in our lives these years. We decide to stay home and talk. Colin shows his incredible collection of cards from cigarette boxes, soap etc. very old ones too. They give you a fantastic view back in time. He asks me to tell about old soccer player cards from Holland, from about 1920. I recognise most of them but also there are clubs I never heard of:
Z.A.C Zwolle, T.A.C. Tilburg, and old, now no more existing clubs as V.S.V, Storrmvogels, Robur et Velocitas. He has a picture of Wim Lagendaal from Xerxes. I have known him and his son Wim Jr.
No player of Sparta. He has just 30 cards out of the 200 made.
Also he shows us a book about the history of the part of the city where he lives. His house is in it as it is a monument, an old billiard room and stables.
It belonged to the big mansion standing beside it.
The billiard room has marvellous paintings and painted ovals with images of hunting,soccer playing, Cricket playing. And a big window in the ceiling with leaded glass that has to be restored.
We drink red wine discussing old England and the big changes we old people have seen during our time.
Tamae has prepared a very nice Japanese meal. Very fresh sushi from Mackerel and than delicious made Asian chicken.
Time flies and we have plans to go to the center early tomorrow.
Our bed waits downstairs.
1-2-2014. Saturday.
Early wake up, light breakfast .Then walk to the underground and through Victoria line all to Pimlico, to the Tate Gallery. Do not confuse with the Tate Modern Gallery. It is a nice classicist ice building. Big pillars and a Rittenburg like staircase. First we stroll through the different rooms, with English paintings, from 1950 down to 1920th. Interesting all these for us not known artists who have made so many quite beautiful paintings. Always remarkable how smal my knowledge is. We decide to take a one hour tour, with a guide. All free. That is so good here, no high prices to enter a museum like in Holland or Belgium. When we are on the meeting point for the tour a very friendly older man tells us he will not be our guide now, he does the later tour. He asks where we come from. Holland, or better, Antwerp. We still feel Dutch. But are also connected to Antwerp. He tells us his father has fought in Arnhem. He survived but it has been terrible. He just has returned to Arnhem with his family to commemorate his father. Our guide is an older woman. She will speak about the way the painters painted, the techniques, in the 16 th untill 20th century. We go and see several interesting paintings , first some Dutch painters and Anton van Dijck and then several English painters. We learn about the quick dry method, without brushes, the time with more brushes, the different competitive painters in England in the 18th and 19th century, about Turner of course and how mean and rich he was. Very entertaining indeed. The guide absolutely had a more socialistic background. after the tour we went to Regent street and walk to Warwickstreet were we will have our lunch with Tamae and Colin at NOPI, the restaurant of Ottolenghi.
2. Food and wine.
You can imagine how excited we are.We love his cookbook and his cooking style and made many of his recipes. When we arrive they cannot find our reservation first. But when we show their answer
they are convinced. The restaurant is quite modern and very charming. We had asked for a table downstairs, in front of the big open kitchen. Downstairs it is even more cosy,quite info. Real with long shelves along the whole place. On it all kind of ingredients for their food. Olive oil from Italy, many cans with purée of pumpkin, picketed walnuts, rice vinaigrette, ready made tamarinde juice etc.
interesting to see that they do not make all this ingredients themselves but trust on the huge experience and quality of good brands. As I always say: do not try to make basic things yourself that are made so well by very good producers already a long time. Use your time and energy being creative with it.
We order three different starters from the quite small menu card. Some grilled octopus in a sauce with red quinoa. It tasted very good. Unfortunately the portion was very small and their idea to take several starters and share it with your partners did not work out well. But we succeeded in trying out each small portion. Further we had slowly cooked poor belly, also very tasty but also a small portion. Third we had green beans and mange tous with nuts and very nice dressing. Good taste but the beans were a little bit too hard; one minute too short cooked. As main course Colin had bass grilled perfectly. He was happy with it. Further polenta chips and a tomato vegatable sauce. We had a double cooked small chicken with polenta chips and tomato sauce. The chicken was slowly cooked and then heavenly grilled. I guess too heavily as all birds were black on the outside.
The taste was good however. The meat not too dry. We had a Spanish penedes white wine. Excellent quality. Nicely dry, lot of interesting flavours. We ended with three desserts as Marijke preferred to take half of mine. I had a very special trifle with creamy sauce and bet root ice cream.
Tamae and Colin had a sorbet from blood orange and lavender syrup. Very good.
All together we had a nice lunch but the quality was not as good as we expected. The ambiance was very good however. Unfortunately we did not see Ottolenghi himself as he was not present in the kitchen. But the hardworking 8 persons in the kitchen did well.
Culture. Marijke and I went to the British Museum after our lunch. We visited an exhibition about the enlightment and an exhibition about the challenges of life as they are handled in different cultures. In
the latter one we got a lot of info about the Maori culture in NZ. We learned how to start a lecture and I will try to use it later in Auckland.
When we came home Colin took us to a nearby pub where we drunk bitter. Tamae made very good risotto and we went to bed happy but tired.
Unfortunately I fell during the night from two mean steps and nearly broke my arm, ankle and leg. I was lucky and had just some huge bruises. And some pain the next days. Getting old? You will think. No, just no contact lenses .
2-2-2014. Sunday.
6 o'clock we jumped out of bed( I slowly crawled). Quick breakfast and then in the car to Clapham Junction. The station. We succeed in finding a way to get tickets to Gadwick Airport. A warm goodbye from Tamae and Colin. So interesting how friends of your partner accept you so easily and heartedly. The train is quite comfortable and goes fast. We arrive at 8 at Gadwick. The plane will leave at 9.30. So time to eat a meat roll from Jamie Oliver. He has a restaurant in the airport. Not too bad but not too good either. Those Chefs want to do too much I think. Make money and forget to restrain themselves.
The plane leaves in time for Dubai. The Emirates .The Boeing 777 is very spacy and we sit extremely well. Howevuer Marijke did not succeed in checking in on the internet so all best places were given. We had a six hour flight, the food was very good and the wine acceptabel and French.
Dubai airport is incredible beautiful. Huge water wall and very spacious and ligh.
We took arab from the well organised platform. A lady from easy Africa was our driver. She was quite emotional towards other drivers on the road. She tried to find out where our small hotel was, taking on the phone, but did not succeed totally. She told that the area normally was not very much sought by visitors. .. Not such a very nice hotels... Perhaps I made a mistake not booking through booking.com? Traffic was very crowded and we arrived after nearly 40 minutes at the entrance of the gold souk where our hotel supposed to be. The driver told us that she would leave us there and asked a man to Carry our stuff in a "diable" towards our hotel. He would know where. We payed her and
the man laadde the luggage on his little thing. But he did not know where to go. We asked about ten times where our al uruba hotel might be. Some men send us in direction easy other west, nobody know for sure. We walked through the lovely gold souk, unfortunately in the rain. Yes I did it again.
It rained when we arrived. Everybody happy our cab driver Saïd. Very rare rain here.
But I made it rain in Namibia desert too.
But we kept a good humourous and Marijke phonedagain the hotel. The person there however could not explain where the Hotelwas. Yes very nearbjt where? After 20 minutes some jeweller kiew where to go and we found in a small alle your place. Not just what we expected. Quite shabby you could say insidea young man from I guess Korea was sitting behind a dirty desk working on a computer from 15 yearsago he looked at our reservation, puzzeld. Then phoned someone. He told that the room was not yet cleaned... At , now, 10 pm. We had to wait. After t,en minutes a lady from Somalian origin entered and started to shout against our Korean boy. She took the phone and shouted again telling someone at, the other end of the line that he had to come immediately to clean the room. We where puzzled now. She told us that after half an hour the room would be ready... We sat down in the quite dirty hall where some man were sitting, doing nothing. They were friendly. Even Marijke kept her good humour. More people entered, all from East African origin. I think they lived in the Hotel . Also children entered. After half an hour we could enter the elevator which worked very well. The most new part of the place . The room was as we fear ed. But the sheets were clean( with holes but that did not matter). The shower worked, and Marijke had the courage to use it also. Toilet was clean. We deciDed to go into the Souk and try to find some food. They had told the shops stayed open untill midnight but we saw most merchants closing them already. We walked through a more and more dark area. The gold from the still open shops sparkled. Incredible lot of gold. Some men tried to convince us to buy from them as if it was the last night the shops were open. We walked towards the Creek where old wooden boats danced on the water. The owners proposed us to make a tour on the dark water. We thanked them for their friendly ness. Not many restaurants here. But we found a Chinese one, quite simple but with promising menu. There were still four people eating there. The room was simple but exactly what we wanted. The women serving were very friendly . We ordered from the
very extensive card: both we took a half Duck in brown bean sauce with rice. A very good choice. Also the head of the Duck was present on our plate and well prepared. We were surprised how much two very slim young women on the table next to us had ordered, and ate. We were happy and had fun
about the challenging room we stayed in. We walked through darkness now , but we knew that Dubai is very very safe. Even Marijke did not feel uncomfortable when we met many men on the way back.
We slept well in our simple bed!
3-2-2014, Monday .
We have just one day in Dubai. Fortunately we woke up at 20 to six. A very loud voice told us to listen. A nice voice, singing the praise of Allah. Yes we nearly forgot, we are in a Muslim country.
We jumped out of bed and went to the Fishmarket. That should be an event. Most of the shops were still closed. But luckily we found a cafeteria where fresh fruit juice was sold. We sat down in the sun and enjoyed some dates we also had bought. As we passed a metro station we entered to find out how to use the metro later. The metro was extremely beautiful and brand new. We bought some tickets. We then walked further to the Fishmarket. The enormous amount of gulls told us where to go, and later the terrible smell guided us. We passed through an enormous vegatable and fruit market and reached the Fish place. We could not believe our eyes .Never We had seen so many and so many different kinds of fish. Most of them unknown to us, but also red bass so big we could not believe. And enormous shrimps and many other very very big fishes. Many of them still breathing and flapping their fins. Hundreds of men all dressed in white coats with blue lining were selling the fish. The fish market in Saintes is a very very tiny market compared with this. Unfortunately we could not buy any fish! No kitchen to cook, no house to eat. Haha.
So we walk back to the creek. We pass by a nice looking gold shop, We pass by hundreds of them, but decide to enter this one. Do not ask why. Two men nicely in suit welcome us. We have a whish! Marijke has to give me a new wedding ring as she lost mine. Had it in her purse and the purse was stolen in France. She does not want me to walk around as if datable.haha. So we bought a nice ring, even broader than the old one. She will give it to me later. We reach the creek and buy tickets for the
crossing for 1! Dirham. An old wooden boat brings us with ten other people to the other side, to Bur Dubai. Also an older part of Dubai. With a museum and a Souk with mostly clothes and materials. We must buy a nice silk shawl for Marijke. We leave the museum alone and take the metro to
downtown Dubai and the Dubai mall.
Unfortunately we take the wrong direction but at the end we arrive there. We are pleasantly surprised! What a splendid architecture, what a very cosy sidewalks and squares. And the mall, not to believe. Not just enormous but before all extremely beautiful inside. Everything is well thought through and perfectly finished. Many many romantic or cosy places to sit and eat or drink, and all shops you can imagine. Just the golf shop is a bit small and not well equipped. No 14 degree driver from Taylor Made for example. We walk and walk, visit the huge aquarium, vises, visjes, Annabel would shout.
The Ice hockey stadium and much more. We sit down at Shakespeare Coffee Place and bistro on a romantic couch and eat a very beautiful made little cake, as wedding cake. Marijke puts the ring on my finger and promises to love me forever.Again. So do I. We cannot kiss because they arest you when you touch each other here in Dubai. Strange habit. To prevent this the women have to wear the long black dresses and have to cover their head totally. No seducing face visible. We see quite a lot of women dressed like this, but of course much more women who reveal their charm.
After our ceremony we go outside and sit in the warm and gentle sun for an hour. Then we walk around the Souk close to the mall. We cannot get enough of looking at the enormous tower building, what a most beautiful one. Never seen such a marvellous thing. So elegant. We decide to have dinner here and play romantic. With the dancing fountain each half hour in front of us. After some doubting we chose the Argentine restaurant Asado because of its nice place and good menu. We have two more hours to walk and sit in the sun before our meal.
We go back to our nice square and let the sun shine on our faces. We enjoy all the people walking by. Many Arabian men, with beautiful and very clean white thawb with a Ghutrah, the square piece of cotton , mostly red and white but also totally white, with the black cord , Agal,to keep it in place walk with one or more ladies , perhaps wives, mostly dressed in black Abaja and their faces hidden behind a nikab, also black. Some black dresses are however made more beautiful with some silver
embroideries . When the women have to eat or drink they have some difficulties . I wonder how they feel about this special way of being dressed, surrounded by so many other women who are dressed so totally different. And how the men feel. The people who dress in this way are absolutely in the minority. But I read that in Dubai live about two and half million people and just one out of ten is an Emirati. So the immigrants are by far the majority. an interesting system. From a systems perspective you expect that this will undermine the original culture of the Emirates. We saw no signs of tension between the different groups but the distance seems quite big. Also the economical position is quite different. We were surprised that so many immigrants seem to come from East Africa, Somalia mostly. Also many people come from Afghanistan .
At seven o' clock we walked to our restaurant. The waiters were busy bringing tables inside. They thought it would rain later on the evening. We preferred to sit outside, with a heater. We ate very tender Argentine beef carpaccio and Marijke a ceviche as main. I preferred the fantastic rib eye. The presentation of the different courses was marvellous . And the setting very romantic. Each half hour we enjoyed the dancing fountain. Around ten we walked back to the metro and 11 o'clock we were back in the gold Souk. Most shops were closed already.
Unfortunately we did not sleep well as many other guests made a terrible noise. Women shouting at
children etc.
4-2-2014 Tuesday
Again we are happy with the Imam singing at a quarter to six in the morning. Many Imams, as there are many mosques here in the neighborhood . We pack and leave the hotel at 6.30. Still nobody on the street, just some men who return from the mosque. We walk with our suitcases to the metro, fifteen minutes walk. The shops still closed. A grey sky but no rain and around 20 degrees C.
This is much easier than when we arrived by taxi! And much cheaper! We pay 6,50 Dirham for the train tickets. We have to change train one time. No problem. At half past seven we are at the airport. We have to check in at building three. It takes half an hour. Then we have to go by shuttle to another hall. We are boarding more or less on time but then we have to wait more than an hour in the plane as a connecting plane has an enormous delay and we wait for the passengers. We have to sit in the two middle seats of a row of four. Marijke is a bit angry. She cannot check in on internet and so we have always the last and less good places. One of the crew members tells us to contact the people at the desk next time. It has to do with our around the world ticket. The man besides me is big and keeps his warm and big coat on. He is not a communicator. Beside Marijke sits a very tiny young woman who is quite talkative. She seems Chinese but lives in Russia. The flight is quite smooth however. We both see a movie with de Nero about four older friends who meet for the marriage of one of them with a very young girl. A movie about people our age and our problems haha. The title was Las Vegas. But we arrived one and a half hour to late in Singapore. And the man who picks us up from the airport had waited two hours! But he was happy to see us. He had a small taxi company and hoped we would ask him to bring us back to the airport too. He talked a lot and was very proud about Singapore. We had to go to the new build parc near the Marina, between the Marina Sands Hotel and the sea. We remembered that they were building it two years ago when we were there. The driver told us it costed one and a half billion dollar to build it. They bought very old trees and planted them there.
Our Hotel is quite luxurious this time. The contrast between this and our place in Dubai could not be bigger. That is what we like the best. We recognise the area where we stay now from two years ago. But there are much more buildings now! And the huge parc with the two enormous buildings in it.
We drink one glass of white wine at the very nice bar. The seats are build on floating little islands on water. Big hats made of many red lights above each bank. There are quite a lot of Russian people, all men. We think a business meeting. Also there are some very beautiful girls sitting on the bar and seducing the eager Russians. So a real hot atmosphere, haha. We go to our very beautiful room and take a long long shower. And sleep very deep.
5-2-2014 Wednesday
Marijke remembers me that it is Takes Birthday today! Very good that we do not forget him. We wish him many happy years and many pleasant hours in our company. Haha.
We go quite early to the new Marina Park. We take the, also here very beautiful made, metro. The park is indeed unbelievable nice. With artificial huge trees with a walk around the tops. The iron trees are full real plants so that in some years they will be green like real trees. Do you get the idea? In the park they have build two enormous buildings of steel and glass. In one they have made a huge mountain and on it they have planted a real rainforest! With big trees, all kind of tropical plants, some totems from South America, waterfalls and a lot of interactive material , so you can learn about tropical rainforests and the devastating influence of the heating of the earth. You can walk through the forest , on all levels. Very impressive and beautiful indeed. The other hall is filled with flowers and trees from all over the world. Baobabs, all kind of palms, also olive trees, some more than 300years old. We are surprised, two years ago there was nothing here and now there are thousands of big trees and plants. They have them bought while already very big. But also it must be a very very difficult task to contain all this nature. The entrance fee is of course quite high, 28 dollar per person. But for Singapore residents much less.
After our nature walk we go to Chinatown. There it is very alive now because it is in the new year time. That takes here not a day but two weeks. The streets are decorated with dragons and many horses. It is the year of the horse this year. And, as a Chinese tells us, a very good horse this time, so it will bee a very prosperous year. We decide to buy a present for someone special.
We have lunch in a very authentic Chinese restaurant. We are the only ones who are not Chinese. We eat sticks with chicken hearts, with pis intestines and with a little bird. The bird is nailed on two iron sticks and spread out and grilled. And covered with very spicy stuff. Further we eat seaweed soup and pork belly . And drink tea. Quite a meal. We are surprised how much all the Chinese order and eat! Now we understand why you get so much to eat in Chinese Restaurants in Holland. The Chinese love to eat a lot. But they are mostly very thin, especially the women. Incredible.
We walk through the Chinese town and discover some very fancy streets with fancy bars and restaurants. And a beautiful square, Far East Square and surroundings. A lovely area. The oldest market place is closed because of rebuilding works. Back home we take a rest near the pool and Marijke goes swimming. At 8 we go out for another dining experience. Back to Din Tai Fung where we had such a wonderful experience two years ago. Really the best dumplings we ever had. But we go to another restaurant owned by them nearby in Suntec City, five minutes from our hotel. You can reach it directly from the Hotel. It is even nicer than the one in Marina Sands area.
We have again an excellent meal. The dumplings are so tender en soft and the filling so good. Pork Meat, crab meat, shrimps. And also the sliced duck meat in crispy coat is fantastic. And the prices very very reasonable. We are absolutely happy. Ten o'clock back home. We visit an exhibition here in the Hotel of a Singaporese painter. Really beautiful works with a lot of colour and interesting technique. Really strong work the name of the older man is Mark Luo Pook Chiang . He seems to be famous here. We think that one work is very suitable for Marius and make a picture of it. Then home and I write this stupid blog. Marijke tries to reach the Quantas people And hopes to get good places in the plane tomorrow evening.
19-2-2014,woensdag
Rustig weer ontbijten op onze vaste plek aan zee. Dan naar Kaituna, richting Christchurch om te gaan golfen op een zeer landelijk baantje daar. een mooie en slingerende tocht en mooi weer. Uiteindelijk rijden we langs Lake Elsemore en vinden de baan. een bijzondere ervaring. Er is helemaal niemand en zoals je leest over schotland en wales baantjes zo is het ook hier. Je wordt gevraagd om 15$ in een zakje te doen en dat in een bus. Dan kun je spelen. De baan is uitgezet op grote weilanden met bos ertussendoor. Er lopen honderden schapen die het weinige gras kort houden. Helaas is het ook erg droog en dus lastig spelen maar dat vergroot de uitdaging. De greens zijn redelijk en omheind met draad tegen de schapen. De baan is wel lang en door de omstandigheden en ook de wind niet eenvoudig. het zijn negen holes die wel soms een andere afslag hebben zodat je prima 18 holes kan spelen. Wat we in de warmte doen. We vinden gelukkig een trekkarretje. Marijke speelt erg goed en scoort 39 punten, ook ik speel redelijk en maak 38 punten, krijg hier volgens de lijst 16 slagen. Dus 14 boven.Marijke kreeg 20 slagen dus speelde 17 boven. Wonderlijk genoeg won ik de matchplay met 1 up (drie slagen gegeven aan Marijke). jaja we doen ons best.
Na de golfpartij weer helemaal terug over de prachtige route. Thuis eerst eten kopen (weer verse vis bij Murfy, ditmaal Sole) Dan biertje drinken en het avond ritueel. Er ligt alweer een Cruiseschip in de haven en het dus weer druk op de boulevard.
de Sole is lekker maar toch van andere consistentie dan bij ons, minder compact. Iets tussen kabeljouw en tong in.
20-2-2014, donderdag
Vandaag op weg naar Dunedin, je spreekt uit Dun (betekent stad in het schots) Eden, naar het Paradijs. Dus Paradijsstad. Halverwege stoppen we in Timaru om te gaan lunchen bij onze home exchangers van Cromwell. Zij wonen even buiten de stad in de heuvels met prachtig uitzicht. Aan hun straat maar meer stadwaarts ligt Egg and Tie( zo spreek je het uit, het is een Keltische naam; het barst hier van de schotse immigranten) een kunst gallery /museum/activiteiten centrum. Geschonken door een Schotse immigranten familie, Grant, aan de stad met een deel van de kunst erin. Een fraai ,groot huis wat iets is uitgebouwd door de stad. Er hangen/staan kunstwerken uit europa en ook door Nieuw Zeelanders gemaakte schilderijen en beelden. Geen grootse werken maar de bijhangende teksten en verhalen wie en wat het gemaakt heeft maken het boeiend.Het geheel ademy veel dynamiek en creativiteit en enthousiasme. Entree is gratis.
Na dit toefje kunst naar het fraaie huis van Mark en Trish, die ons bijzonder hartelijk verwelkomen. De zon schijnt en we worden naar een reusachtig terras gebracht vol grote houten meubelen die mark zelf heeft gemaakt. Hij is een zeer enthousiaste verteller evenals zijn vrouw. de lunch is herlijk: heel bijzonder zelfgemaakt brood, salade en prima quiche. We slaan de wijn af ivm het nog te rijden traject van 200km. Mark was veeboer, zijn vader kwam na de oorlog hierheen. Die had gevochten in de oorlog, in het verzet, en had het gehad met Europa. De ouders van Mark komen uit Nederland maar hij spreekt de taal niet . In de hal staat overigens een oude Hindeloopense kast uit 1640. Na de lunch toont Mark mij zijn enorme werkruimte met allerlei machines voor houtbewerking. Een knutselaars paradijs.
Dan door naar Dunedin. Even stoppen bij de zee om de Boulders te zien bij Mouraki. Niet zeer speciaal maar uitzicht is fraai over de azuurblauwe (alweer) zee.
Wij hebben afgesproken in Port Chalmers, een plaatsje iets hogerop aan de noordkant van de harbour van Dunedin. Daar staan onze Home exchangers alweer op ons te wachten.Karin en Kelvin. Hij is een advocaat(Barrister) in ruste en zij heeft over de zeeën gezworven met een eerdere echtgenoot gedurende 21 jaar. Ze kenden elkaar als kinderen in Engeland maar zij verhuisde veel met haar vader die bij de FAO werkte. Ze woonde zo ook in Rome en overal.Ze nemen ons mee naar hun op een afgelegen hoge punt gelegen zeer fraaie woning. Een adembenemend uitzicht over een grote baai naast de harbour Bay. Verder bergen en bossen. Wel flink eindje van de winkels enz natuurlijk(15 min van Port Chalmers en 35 minuten van centrum van Dunedin.) Zij hebben allerlei eten voor ons in huis gehaald wat we met zijn vieren opeten, met WW erbij uit Z Afrika. Ze vertellen uitgebreide verhalen en zo doen wij en hij is geinteresseerd( of doet als of) in Shake up, dus krijgt een exemplaar. Helaas hebben zij ook slecht nieuws: het weer gaat slecht worden. dat kan hier (soms) zomaar omslaan. Morgen is het nog 25 graden maar daarna regen en 13! graden de verdere dagen op een na. Het begint laat op de avond al vreselijk te misten, weg uitzicht. ook de volgende morgen staan we in de wolken (letterlijk) op.
We worden alvast uitgenodigd voor barbecue op zaterdag avond en de kayaks worden naar beneden gebracht.
Moet kunnen allemaal. Heerlijk ook om weer internet te hebben hier!!! haha.
21-2-2014,vrijdag
Uitgeslapen en bij wakker worden geen uitzicht!!in de wolken. Het weerbericht is inderdaad heel somber zegt ons internet. aiaia. Proberen vandaag te golfen en naar Dunedin te gaan. Morgen gaat het nl regenen en wordt het 13 graden (normaal is het hier nu 28 graden). Marijke maakt koffie en ik schrijf de blog.
Na ontbijt dus de hele kustweg langs op weg naar Dunedin en de golfclub aan de baai. Chisholm Park golf club. Aan de Victoria road. Het is een werkelijk mooie baan, een echte links baan . Maar het is er ook vreselijk druk. er bis een wedstrijd gaande, een charity game. Dus geen plek. Maandag en dinsdag genoed plek verzekeren de vriendelijke mensen ons. Dan maar naar de wat verder van de haven liggende baan St Clair. Zo zien we in ieder geval het zuidwesten van Dunedin. ook deze baan die veel hoger ligt, is prachtig. Maar ook hier is het stampvol. Dezelfde wedstrijd zegt men ons daar. we kunnen het proberen op Otago Golf club, liever gezegd de Balmacen Golf club. Die ligt in het Noord oosten van Dunedin. Dus een prachtige rit dwars door het centrum van Dunedin. Dat ziet er heel gezellig uit met veel terrasjes en een lange straat kleine winkeltjes. een paar meer monumentale gebouwen , geen hoogbouw. Maar toch niet een stad waarvan je zegt : daar moet ik heen. Eerder een groot dorp. Er wonen ook maar 125.000 mensen in heel Dunedin. Uiteraard is hier de natuur weer het hoogtepunt en de ligging aan de onwaarschijnlijk mooie baai. Een heel deel van de stad maakt zelfs een verwaarloosde indruk en er staan nogal wat lege panden, ook in het centrum. Geen goed teken. Er is wel een redelijk grote Universiteit. Vandaar ook de gezellige drukte op straat denk ik.
Als we op de baan aankomen zien we een prachtige baan met veel hoogte verschillen. Maar ook daar is een wedstrijd. De vriendelijke Caddymaster zegt ons dat we zeker de komende week moeten komen. het is de oudste baan van Zuid Eiland, opgericht in 1871!! Er hangen foto's aan de muur van Gary Player die daar de NZ open speelt, en van zelfs Walter Hagen, die speelt met een jasje aan en een das voor! Dat waren nog eens tijden
Ook het bestuderen van de zeer oude kampioenslijsten is een belevenis. de kampioen van 1872 staat boven aan en het loopt keurig door tot 2013. We gaan hier zeker terugkomen. Ze raden ons nu aan te spelen op
een baan aan de andere kant van de berg, in een del van de stad Mosgiel geheten. Of misschien is het een ander dorp. We rijden over een fraaie weg de bergen over en vinden eenvoudig de baan.Tieri Golf club. Daar is er eindelijk plaats voor ons. We betalen de NZ affiliated fee, samen 60 dollar, dus 36 euro. Het is een ruim aangelegde baan met aantal forse hoogteverschillen. En behoorlijk lang. Marijke krijgt er 23 en ik zelfs 19 slagen, van blauw. Het is hier duidelijk warmer dan aan de zee en Marijke vindt het zelfs bijna te warm Door het vele klimmen en trelkken aan onze karretjes raken we flink vermoeid. het spel gaat redelijk, zo op onze hcp. Op de vijftiende hole echter begint het te regenen en ook onweren zodat we moeten stoppen. Marijke is blij. Dan naar huis, door weer een ander deel van Dunedin. Mosgiel is geen fraai deel overigens. Onderweg inkopen doen bij een soort Macro en dan thuis eten maken en genieten van de uitzichten vanuit ons huisje. We lezen dat Nederland het bij de Olympische spelen wondergoed doet, al 22 medailles en op de zesde plek qua landen!! Helaas zie je er hier niets van. Uiteraard houd ik mij de avond bezig met werken voor het ISSOOH. Contact leggen met Family Therapy Institutes hier enz. Maar de werkinfo zal ik elders neerzetten en in het Engels.
22-2-2014, zaterdag
Vandaag zou het hele dag regenen maar de morgen begint zonnig , maar wel koel. Gisteren nog 25 graden, vandaag niet meer dan 18. En ook nogal wat wind. we besluiten om van het goede weer gebruik te maken en gaan de Wildlife Cruise maken met Monarch Cruises en daarna de Pinguin tocht naar de Yellow eyed pinguins.
Na zorgvuldig alle info gelezen te hebben en onze homeexchangers gevraagd te hebben waar te boeken , belt Marijke naar Monarch. Het is bijna vol! Er zijn namelijk twee cruiseships aangekomen hier en dat zorgt ook hier voor volle bussen naar de bezienswaardigheden, hier de dieren.Maar we krijgen een plek op de boot van twee uur. Dan rustig naar de andere kant van de baai gereden. Duurt een . We nemen de High Cliff road naar Wellers Rock. prachtige maar smalle en zeer kronkelige weg. Veel schapen aan de kant en supervergezichten. Wellers Rock ligt als een klein piertje aan de baai. We zijn te vroeg en rijden naar het 500m verderop gelegen Pinguin Place waar we naar de Pinguins gaan kijken na onze boot trip. Om 4 uur. Het blijkt dat we daar de hele tour moeten betalen en dat we ook nog eens 10 dollar de neus uitsparen omdat we ze alle twee doen. Hollanders natuurlijk. Terug naar de pier. Erg vriendelijke mensen nemen ons met nog ongeveer tien andere mensen aan boord. Een Israelisch echtpaar met jengelend kind en wat andere toeristen. Het is een middelgroot bootje wat ons eerst rustig door de baai vaart. We zien meteen al een aantal Shags, lees cormorants lees aalscholvers, van meer bijzonder soort.De Stewart Island Shag, die soms helemaal donker maar soms met sneeuwwitte borst begiftigd is. Ze "maten"gewoon door elkaar heen. verder de Little Shag en de Spotted Shag een grijsgerugde aalscholver. ze zitten op een hoge heuvel en hebben daar talloze heuveltjes op gemaakt, hun nesten. In de haven eerst veel meeuwen, de algemene red billed gull en zijn aanverwante Black billed gull. Dan de veel grotere Black Backed gulls, de pijlsnelle en elegante white fronted terns,een enkele white faced Heron. We zien ook de al eerder geziene ped oystercatchers, met dus witte buik zoals onze scholeksters en de helemaal zwarte hier variable Oystercatcher genoemde vogels die in Zuid Afrika zo zeldzaam en bijzonder zijn en bijna uitgestorven. Hier wemelt het er nog van gelukkig.
Dan komen we bij het absolute hoogtepunt van de tocht en ik denk van deze hele reis, wat betreft unieke ervaring: de heuvel waarop de Northern Royal Albatrosses nestelen. We zien de enorme vogels komen aanzeilen. De grotere met een vleugelwijdte van wel drie! meter. Hoe ouder ze zijn des te minder bewegen ze hun vleugels. Ervaring! Ze zeilen naar de heuvel en strijken neer. Daar zitten ook een aantal vrouwtjes te broeden en een ander aantal vogels, adolescenten, te "maten". Een snavelgewrijf van jeweklste en veel gesnater. Een onuitwisbaar gezicht. De vogels broeden om het jaar en de kuikens verlaten in september het nest om dan vier! jaar niet op het land te komen.Het vijfde jaar keren ze terug naar hun geboorte plek om te paren.Ze kunnen wel 100km per uur vliegen en leggen in hun leven van ongeveer 45 jaar meer dan vier miljoen! km af.We vergapen ons aan het schouwspel. Onder aan de berg liggen op de rotsen de New Zealand fur Seals te zonnen. Ja het is zonnig vandaag. Dan draaien we langzaam de baai uit om Taiaroa Head heen naar de zee. De swell wordt heftiger. We varen niet ver van de kust af. We zien een paar bijzondere vogels op de zee. de Sooty Shearwater en op het land een kleine kolonoie van Royal Spoonbills.Zij worden omgeven door grote kolonie meeuwen.We zoeken naar de Petrels maar zien ze niet. Wel zijn we zo gelukkig om enkele zwemmende little blue pinguins te zien, vlakbij onze boot. Eeen zeer zeldzame en kleine pinguin soort, slecht 33 cm groot. We misten ze in Akaroa. ook zien we geen zeeluipaarden maar dat is geen probleem. We genieten genoeg ook van de uitzichten op de woeste kust. Basalt onderop en dan steil omhoog de verdere vulkanische lagen. Terug naar onze basis passeren we het huis van de havenmeester wat op een landtongetje ligt , een eilandje denk ik. Prachtig verscholen achter een duin en hoge oude bomen. Daar geboren worden bepaalt je leven geheel.. Na de boottocht naar de pinguin place om de bijna uitgestorven yellow eyed pinguins te zien. Er is daar een conservation reserve gebouwd door een farmer die daar in 1960 een hele berg plus strand kocht. Deze man, Howard Mc Grouther, raakte naast het fokken van schapen ook geboeid door de pinguins die op zijn strand aan land kwamen. het is een bijzondere pinguin soort die integenstelling tot alle andere pinguins niet sociaal levend is. Dat wil zeggen de paartjes hebben privacy nodig voor hun ei leggen en kindjes opvoeden. ook zijn ze niet migrerend. Er leben er ongeveer 700 hier op de kust van NZ en verder nog een paar duizend op eilandjes voor de kust. Helaas neemt de populatie langzaam af.De familie McGrouther heeft zich meer en meer toegelegd op het behoud van deze pinguins. Ze hebben het oude habitat, wat bestond uit bossen om te paren, weer langzaam opgebouwd. Alles was ontbost door de eerste migranten uit europa. die overigens bijna heel Nieuw Zeeland hebben ontbost in anderhalve eeuw. Toen was de ecologische gedachte nog niet uitgevonden natuurlijk.
Zij slagen erin om de conservatie,met ook zelf gegraven loopgraven waarin de toeristen de beestjes kunnen waarnemen zonder ze teveel te storen, en een hospitaal voor verzwakte pinguins, zelf te financieren. Voorbeeld voor veel van onze ecomensen!!
We krijgen eerst les in het leven van de geelogige pinguin en gaan dan met busje naar het conservatorium aan de kust. Daar wandelen we met tien man door de loopgraven en zien eerst een ouder mannetje lui liggen. Hij staat netjes op als wij komen zodat we zijn schoonheid kunnen bewonderen. Dan zien we een dit jaar geboren en bijna volwassen jong. Het staat in een hide en wacht op zijn ouders die 's avonds terugkomen om hem te voeden. ze gaan 's morgens de zee in eom te eten en nog eens eten en vertreren het voedsel(vis) half alvorens het aan de jongen te geven. Dit jaar is er te weinig vis omdat het water 2 graden warmer is. Zou je niet zeggen gezien ijskoude zomer dit jaar hier. Maar het is oorzaak van het sterven van 94 van de 95 jonge pinguins dit jaar hier!! de ouders hebben niet genoeg om te voeden. Zij kiezen namelijk eerst voor het zichzelf voeden en pas dan voor het voeden van de jongen. Bij mensen is dat anders. Idee is dat de ouders betere productiekansen hebben dan een eerste jaars jong.Dit jong is dus een super jong. Geen wonder dat de populatie na aanvankelijke stijging tot 1998 langzaam afneemt.
Daarna zien we nog enkele andere pinguins. Toch heel indrukwekkend. Interessant ook de inzet van deze mensen om goed te maken wat onze voorouders kapot maakten wat betreft deze vogels.Het is nu een win win situatie: de familie leeft van het in leven houden van de vogels!!
Dan terug naar huis, uurtje slingeren over de weg. de regen begint en ook de wind. Thuis eten maken en werken voor ISSOOH.Marijke lezen. Deze nacht stormt het enorm! ook daalt de temperatuur tot 3 graden!! Zomer in nieuw Zeeland is een speciale zaak. We lazen dat het hier altijd stabiel mooi was in februari en maart, tenzij grote uitzonderingen. Nu die hebben we nu weer ervaren. De nacht was zelfs wat angstig, zo hard waaide het, ik schat windkracht 12 hier boven op de berg. Beneden minder
23-2-2014, zondag.
Na de heftige storm nacht die overigens geen schade heeft aangebracht aan ons pand, staan we op tijd op. Ontbijten en dan hard werken aan het beantwoorden van allerlei mails. Ik moet Audrey veel info sturen en moet ook Herman Raath uitgebreid schrijven over de week workshop die ik moet geven in Namibië in oktober. Een beetje vreems om hier in NZ me te moeten bezig houden met live sessies in namibië en dergelijke. Maar het wordt een boeiend programma waarin ik veel harder moet werken dan gedacht. Ik ga voorstellen om ook Audrey te laten invliegen om deel van de presentaties te doen. Om twaalf uur ben ik klaar en kunnen we de natuur in. Een koude dag! buten wordt het niet warmer dan 13 graden met een keiharde wind erbij, dus gevoel is 8 graden. Dat is dus zomer in Nieuw Zeeland!!Hadden we niet gedroomd!! Gelukkig hebben we een trui meegenomen. We gaan vandaag naar het zeer nabijgelegen natuurpark Orokonui, een ecosanctuary waar ze weer de oude vogels hebben weten terug te zetten van weleer. het blijven er weinig. In heel Nieuw zeeland wonen maar 75!!! vogelsoorten; in zuidelijk afrika 850 om maar een vergelijking te geven!
het is hier dezelfde fauna treurnis als in Australië.Weinig soorten die zich hebben ontwikkelden wat er was is door de Maori's opgegeten en later door de Europeanen uitgeroeid door verwoesting van Habitat.
In het centrum worden met name de Kaka's beschermd en weer opgekweekt. Dat zijn een soort papegaaien. groot en bruin met rode ondervleugels.Ze hebben een grote kromme bek/snavel.
Het park is verder vol met prachtige inheemse bomen, struiken en planten. Bijzonder zijn de varen bomen die allen in NZ voorkomen. De aanleg is schitterend. Door het park heen zijn voedings stations aangelegd voor de Kaka's waar natuurlijk ook andere vogels komen snoepen. Het terrien is hoog in de heuvels en flink geaccidenteerd. We wandelen er meer dan twee uur in de harde wind maar meestal ook in de zon als we niet onder de dichte beplanting lopen. We bewonderen een oude Miro boom en een Rimu.Deze planten behoren tot de podocarps die uit Gondwana stammen.Ze worden tot 2000 jaar oud en dragen vruchten waar de kaka en kakapo van eten. Ze dienden ook als hout voor huizen.
We zien de luide Bell Birds in grote getale. Mooi mosgroene en olijfgroene vogels met kromme wat langere snavels. Ook zijn we zo gelukkig om enkele Tui's te zien, blauw zwarte vogels met een fraai wit toefje veren op hun borst. Verder spotten we de Silvereye, de Tomtit of Miromiro, de Eastern Rosella, een kleurrijke papegaai die daar eigenlijk niet hoort voor te komen en de Redpoll een klein vogeltje met rose hoofdje en borst als het broedt. we zagen enkele rose varianten inderdaad. Een prachtige wandeling verder. na het wandelen naar huis en eten maken en 's avonds werken aan boek en praatje en het verder regelen van de praatjes in Namibia. Veel correspondentie met Audrey en Raath.
De nacht is rustiger nu, geen storm.
24-2-2014, maandag.
Op tijd op en de zon schijnt. de wind is gaan liggen. Dus Golf op het programma op de links course Chisholm Park Golf club.Maar eerst rijden we langs de door ons ontdekte groothandel in vis waar ook eenvoudige particulieren kunnen kopen. Een uiterst aardige vissersman in het wit staat ons te woord. veel soorten zijn er niet, geen Dubai!! Maar de door ons gewenste zalm zal er zijn na de golf.
De baan is ditmaal leeg en de zeer vriendelijke pro is verbaasd over ons lidmaatschap vd NZ golfassociatie. Evenals in Akaroa had hij nog niet van deze mogelijkheid gehoord. Maar we krijgen de Affiliatie prijs zoals het hoort , 30$ ipv 60$ ieder. De baan ligt er mooi en prettig verlaten bij. Inderdaad een echte links course die langs de zee door lage duinen loopt. Nu ja laag, we moeten best wel klimmen vaak. Lange holes, kleine maar lastige en hoge bunkers, mooie maar gek genoeg trage greens.met heelveel hellinkjes en golfjes erin. We spelen eigenlijk heel goed behalve dan het putten. Hier wreekt zich de onbekendheid van de baan het meest. Marijke maakt 7 drie putts en een vier putt en ik 8 drie putts. We scoren toch redelijk: marijke 34 en ik 37 punten stbf. ik versla Marijke met matchplay (geef haar drie slagen weer) met 5 up liefst.
De uitzichten op de oceaan zijn prachtig en de begroeiing evenzo. Oude bomen en hoge struiken.
Na de golf even een praatje met de pro. De Open NZ is dit weekeinde. Vlak bij waar we dan logeren in Cromwell. Dus we proberen de zondag mee te pakken.
dan naar de visman. We zien de zalm en zeggen dat we in Akaroa zulke zachte zalm aten. Aha zegt de visserman, dat is dan zoutwaterzalm geweest. Die heb ik achter ook liggen. En hij brengt ons een inderdaad even zachte zalm als in Akaroa. we maken vanavond voor 8 man zalmtartaar want we gaan naar de barbecue bij onze Exchangers Kelvin en Karin. Wellicht nog een boek verkopen want er zijn enkele psychotherapeuten aanwezig.
.
Early wake up call, small breakfast,the bicycles in the garage, and there he is, right on time, our good friend Marcel. An always complicated ride to Antwerp CS. Who had the courage to make a normal approach of this station impossible? Fire the city planner.
Down to my so well known platform downstairs and off we are to Bruxelles MIDI. We both have some difficulty to carry our bgs down the staircase. The Eurostar platform is not easy to find but we
succeed. The English still have not ended their passport and luggage control. A first step to leaving the European community I guess( did they ever really enter). The fast train( can go more than 330km p/h) departs in time. Not much to see outside. And 2 o' clock we arrive at St. Pancreas. We still have
our Oyster card with picture of William and Kate. Reloading takes some effort but we prove to be
real travellers. It is good to be in the underground again! Always fascinating. And crowded. A long run to clap ham south and a too long walk through the heavy rain to Colin's and Tamae' s old and charming home. Later we see on TV that all over England the country is innundated. The wettest January in history.
We are welcomed very heartedly Last time we met was in 2012 in Gubbio. A lot to share about the families etc. no big changes in our lives these years. We decide to stay home and talk. Colin shows his incredible collection of cards from cigarette boxes, soap etc. very old ones too. They give you a fantastic view back in time. He asks me to tell about old soccer player cards from Holland, from about 1920. I recognise most of them but also there are clubs I never heard of:
Z.A.C Zwolle, T.A.C. Tilburg, and old, now no more existing clubs as V.S.V, Storrmvogels, Robur et Velocitas. He has a picture of Wim Lagendaal from Xerxes. I have known him and his son Wim Jr.
No player of Sparta. He has just 30 cards out of the 200 made.
Also he shows us a book about the history of the part of the city where he lives. His house is in it as it is a monument, an old billiard room and stables.
It belonged to the big mansion standing beside it.
The billiard room has marvellous paintings and painted ovals with images of hunting,soccer playing, Cricket playing. And a big window in the ceiling with leaded glass that has to be restored.
We drink red wine discussing old England and the big changes we old people have seen during our time.
Tamae has prepared a very nice Japanese meal. Very fresh sushi from Mackerel and than delicious made Asian chicken.
Time flies and we have plans to go to the center early tomorrow.
Our bed waits downstairs.
1-2-2014. Saturday.
Early wake up, light breakfast .Then walk to the underground and through Victoria line all to Pimlico, to the Tate Gallery. Do not confuse with the Tate Modern Gallery. It is a nice classicist ice building. Big pillars and a Rittenburg like staircase. First we stroll through the different rooms, with English paintings, from 1950 down to 1920th. Interesting all these for us not known artists who have made so many quite beautiful paintings. Always remarkable how smal my knowledge is. We decide to take a one hour tour, with a guide. All free. That is so good here, no high prices to enter a museum like in Holland or Belgium. When we are on the meeting point for the tour a very friendly older man tells us he will not be our guide now, he does the later tour. He asks where we come from. Holland, or better, Antwerp. We still feel Dutch. But are also connected to Antwerp. He tells us his father has fought in Arnhem. He survived but it has been terrible. He just has returned to Arnhem with his family to commemorate his father. Our guide is an older woman. She will speak about the way the painters painted, the techniques, in the 16 th untill 20th century. We go and see several interesting paintings , first some Dutch painters and Anton van Dijck and then several English painters. We learn about the quick dry method, without brushes, the time with more brushes, the different competitive painters in England in the 18th and 19th century, about Turner of course and how mean and rich he was. Very entertaining indeed. The guide absolutely had a more socialistic background. after the tour we went to Regent street and walk to Warwickstreet were we will have our lunch with Tamae and Colin at NOPI, the restaurant of Ottolenghi.
2. Food and wine.
You can imagine how excited we are.We love his cookbook and his cooking style and made many of his recipes. When we arrive they cannot find our reservation first. But when we show their answer
they are convinced. The restaurant is quite modern and very charming. We had asked for a table downstairs, in front of the big open kitchen. Downstairs it is even more cosy,quite info. Real with long shelves along the whole place. On it all kind of ingredients for their food. Olive oil from Italy, many cans with purée of pumpkin, picketed walnuts, rice vinaigrette, ready made tamarinde juice etc.
interesting to see that they do not make all this ingredients themselves but trust on the huge experience and quality of good brands. As I always say: do not try to make basic things yourself that are made so well by very good producers already a long time. Use your time and energy being creative with it.
We order three different starters from the quite small menu card. Some grilled octopus in a sauce with red quinoa. It tasted very good. Unfortunately the portion was very small and their idea to take several starters and share it with your partners did not work out well. But we succeeded in trying out each small portion. Further we had slowly cooked poor belly, also very tasty but also a small portion. Third we had green beans and mange tous with nuts and very nice dressing. Good taste but the beans were a little bit too hard; one minute too short cooked. As main course Colin had bass grilled perfectly. He was happy with it. Further polenta chips and a tomato vegatable sauce. We had a double cooked small chicken with polenta chips and tomato sauce. The chicken was slowly cooked and then heavenly grilled. I guess too heavily as all birds were black on the outside.
The taste was good however. The meat not too dry. We had a Spanish penedes white wine. Excellent quality. Nicely dry, lot of interesting flavours. We ended with three desserts as Marijke preferred to take half of mine. I had a very special trifle with creamy sauce and bet root ice cream.
Tamae and Colin had a sorbet from blood orange and lavender syrup. Very good.
All together we had a nice lunch but the quality was not as good as we expected. The ambiance was very good however. Unfortunately we did not see Ottolenghi himself as he was not present in the kitchen. But the hardworking 8 persons in the kitchen did well.
Culture. Marijke and I went to the British Museum after our lunch. We visited an exhibition about the enlightment and an exhibition about the challenges of life as they are handled in different cultures. In
the latter one we got a lot of info about the Maori culture in NZ. We learned how to start a lecture and I will try to use it later in Auckland.
When we came home Colin took us to a nearby pub where we drunk bitter. Tamae made very good risotto and we went to bed happy but tired.
Unfortunately I fell during the night from two mean steps and nearly broke my arm, ankle and leg. I was lucky and had just some huge bruises. And some pain the next days. Getting old? You will think. No, just no contact lenses .
2-2-2014. Sunday.
6 o'clock we jumped out of bed( I slowly crawled). Quick breakfast and then in the car to Clapham Junction. The station. We succeed in finding a way to get tickets to Gadwick Airport. A warm goodbye from Tamae and Colin. So interesting how friends of your partner accept you so easily and heartedly. The train is quite comfortable and goes fast. We arrive at 8 at Gadwick. The plane will leave at 9.30. So time to eat a meat roll from Jamie Oliver. He has a restaurant in the airport. Not too bad but not too good either. Those Chefs want to do too much I think. Make money and forget to restrain themselves.
The plane leaves in time for Dubai. The Emirates .The Boeing 777 is very spacy and we sit extremely well. Howevuer Marijke did not succeed in checking in on the internet so all best places were given. We had a six hour flight, the food was very good and the wine acceptabel and French.
Dubai airport is incredible beautiful. Huge water wall and very spacious and ligh.
We took arab from the well organised platform. A lady from easy Africa was our driver. She was quite emotional towards other drivers on the road. She tried to find out where our small hotel was, taking on the phone, but did not succeed totally. She told that the area normally was not very much sought by visitors. .. Not such a very nice hotels... Perhaps I made a mistake not booking through booking.com? Traffic was very crowded and we arrived after nearly 40 minutes at the entrance of the gold souk where our hotel supposed to be. The driver told us that she would leave us there and asked a man to Carry our stuff in a "diable" towards our hotel. He would know where. We payed her and
the man laadde the luggage on his little thing. But he did not know where to go. We asked about ten times where our al uruba hotel might be. Some men send us in direction easy other west, nobody know for sure. We walked through the lovely gold souk, unfortunately in the rain. Yes I did it again.
It rained when we arrived. Everybody happy our cab driver Saïd. Very rare rain here.
But I made it rain in Namibia desert too.
But we kept a good humourous and Marijke phonedagain the hotel. The person there however could not explain where the Hotelwas. Yes very nearbjt where? After 20 minutes some jeweller kiew where to go and we found in a small alle your place. Not just what we expected. Quite shabby you could say insidea young man from I guess Korea was sitting behind a dirty desk working on a computer from 15 yearsago he looked at our reservation, puzzeld. Then phoned someone. He told that the room was not yet cleaned... At , now, 10 pm. We had to wait. After t,en minutes a lady from Somalian origin entered and started to shout against our Korean boy. She took the phone and shouted again telling someone at, the other end of the line that he had to come immediately to clean the room. We where puzzled now. She told us that after half an hour the room would be ready... We sat down in the quite dirty hall where some man were sitting, doing nothing. They were friendly. Even Marijke kept her good humour. More people entered, all from East African origin. I think they lived in the Hotel . Also children entered. After half an hour we could enter the elevator which worked very well. The most new part of the place . The room was as we fear ed. But the sheets were clean( with holes but that did not matter). The shower worked, and Marijke had the courage to use it also. Toilet was clean. We deciDed to go into the Souk and try to find some food. They had told the shops stayed open untill midnight but we saw most merchants closing them already. We walked through a more and more dark area. The gold from the still open shops sparkled. Incredible lot of gold. Some men tried to convince us to buy from them as if it was the last night the shops were open. We walked towards the Creek where old wooden boats danced on the water. The owners proposed us to make a tour on the dark water. We thanked them for their friendly ness. Not many restaurants here. But we found a Chinese one, quite simple but with promising menu. There were still four people eating there. The room was simple but exactly what we wanted. The women serving were very friendly . We ordered from the
very extensive card: both we took a half Duck in brown bean sauce with rice. A very good choice. Also the head of the Duck was present on our plate and well prepared. We were surprised how much two very slim young women on the table next to us had ordered, and ate. We were happy and had fun
about the challenging room we stayed in. We walked through darkness now , but we knew that Dubai is very very safe. Even Marijke did not feel uncomfortable when we met many men on the way back.
We slept well in our simple bed!
3-2-2014, Monday .
We have just one day in Dubai. Fortunately we woke up at 20 to six. A very loud voice told us to listen. A nice voice, singing the praise of Allah. Yes we nearly forgot, we are in a Muslim country.
We jumped out of bed and went to the Fishmarket. That should be an event. Most of the shops were still closed. But luckily we found a cafeteria where fresh fruit juice was sold. We sat down in the sun and enjoyed some dates we also had bought. As we passed a metro station we entered to find out how to use the metro later. The metro was extremely beautiful and brand new. We bought some tickets. We then walked further to the Fishmarket. The enormous amount of gulls told us where to go, and later the terrible smell guided us. We passed through an enormous vegatable and fruit market and reached the Fish place. We could not believe our eyes .Never We had seen so many and so many different kinds of fish. Most of them unknown to us, but also red bass so big we could not believe. And enormous shrimps and many other very very big fishes. Many of them still breathing and flapping their fins. Hundreds of men all dressed in white coats with blue lining were selling the fish. The fish market in Saintes is a very very tiny market compared with this. Unfortunately we could not buy any fish! No kitchen to cook, no house to eat. Haha.
So we walk back to the creek. We pass by a nice looking gold shop, We pass by hundreds of them, but decide to enter this one. Do not ask why. Two men nicely in suit welcome us. We have a whish! Marijke has to give me a new wedding ring as she lost mine. Had it in her purse and the purse was stolen in France. She does not want me to walk around as if datable.haha. So we bought a nice ring, even broader than the old one. She will give it to me later. We reach the creek and buy tickets for the
crossing for 1! Dirham. An old wooden boat brings us with ten other people to the other side, to Bur Dubai. Also an older part of Dubai. With a museum and a Souk with mostly clothes and materials. We must buy a nice silk shawl for Marijke. We leave the museum alone and take the metro to
downtown Dubai and the Dubai mall.
Unfortunately we take the wrong direction but at the end we arrive there. We are pleasantly surprised! What a splendid architecture, what a very cosy sidewalks and squares. And the mall, not to believe. Not just enormous but before all extremely beautiful inside. Everything is well thought through and perfectly finished. Many many romantic or cosy places to sit and eat or drink, and all shops you can imagine. Just the golf shop is a bit small and not well equipped. No 14 degree driver from Taylor Made for example. We walk and walk, visit the huge aquarium, vises, visjes, Annabel would shout.
The Ice hockey stadium and much more. We sit down at Shakespeare Coffee Place and bistro on a romantic couch and eat a very beautiful made little cake, as wedding cake. Marijke puts the ring on my finger and promises to love me forever.Again. So do I. We cannot kiss because they arest you when you touch each other here in Dubai. Strange habit. To prevent this the women have to wear the long black dresses and have to cover their head totally. No seducing face visible. We see quite a lot of women dressed like this, but of course much more women who reveal their charm.
After our ceremony we go outside and sit in the warm and gentle sun for an hour. Then we walk around the Souk close to the mall. We cannot get enough of looking at the enormous tower building, what a most beautiful one. Never seen such a marvellous thing. So elegant. We decide to have dinner here and play romantic. With the dancing fountain each half hour in front of us. After some doubting we chose the Argentine restaurant Asado because of its nice place and good menu. We have two more hours to walk and sit in the sun before our meal.
We go back to our nice square and let the sun shine on our faces. We enjoy all the people walking by. Many Arabian men, with beautiful and very clean white thawb with a Ghutrah, the square piece of cotton , mostly red and white but also totally white, with the black cord , Agal,to keep it in place walk with one or more ladies , perhaps wives, mostly dressed in black Abaja and their faces hidden behind a nikab, also black. Some black dresses are however made more beautiful with some silver
embroideries . When the women have to eat or drink they have some difficulties . I wonder how they feel about this special way of being dressed, surrounded by so many other women who are dressed so totally different. And how the men feel. The people who dress in this way are absolutely in the minority. But I read that in Dubai live about two and half million people and just one out of ten is an Emirati. So the immigrants are by far the majority. an interesting system. From a systems perspective you expect that this will undermine the original culture of the Emirates. We saw no signs of tension between the different groups but the distance seems quite big. Also the economical position is quite different. We were surprised that so many immigrants seem to come from East Africa, Somalia mostly. Also many people come from Afghanistan .
At seven o' clock we walked to our restaurant. The waiters were busy bringing tables inside. They thought it would rain later on the evening. We preferred to sit outside, with a heater. We ate very tender Argentine beef carpaccio and Marijke a ceviche as main. I preferred the fantastic rib eye. The presentation of the different courses was marvellous . And the setting very romantic. Each half hour we enjoyed the dancing fountain. Around ten we walked back to the metro and 11 o'clock we were back in the gold Souk. Most shops were closed already.
Unfortunately we did not sleep well as many other guests made a terrible noise. Women shouting at
children etc.
4-2-2014 Tuesday
Again we are happy with the Imam singing at a quarter to six in the morning. Many Imams, as there are many mosques here in the neighborhood . We pack and leave the hotel at 6.30. Still nobody on the street, just some men who return from the mosque. We walk with our suitcases to the metro, fifteen minutes walk. The shops still closed. A grey sky but no rain and around 20 degrees C.
This is much easier than when we arrived by taxi! And much cheaper! We pay 6,50 Dirham for the train tickets. We have to change train one time. No problem. At half past seven we are at the airport. We have to check in at building three. It takes half an hour. Then we have to go by shuttle to another hall. We are boarding more or less on time but then we have to wait more than an hour in the plane as a connecting plane has an enormous delay and we wait for the passengers. We have to sit in the two middle seats of a row of four. Marijke is a bit angry. She cannot check in on internet and so we have always the last and less good places. One of the crew members tells us to contact the people at the desk next time. It has to do with our around the world ticket. The man besides me is big and keeps his warm and big coat on. He is not a communicator. Beside Marijke sits a very tiny young woman who is quite talkative. She seems Chinese but lives in Russia. The flight is quite smooth however. We both see a movie with de Nero about four older friends who meet for the marriage of one of them with a very young girl. A movie about people our age and our problems haha. The title was Las Vegas. But we arrived one and a half hour to late in Singapore. And the man who picks us up from the airport had waited two hours! But he was happy to see us. He had a small taxi company and hoped we would ask him to bring us back to the airport too. He talked a lot and was very proud about Singapore. We had to go to the new build parc near the Marina, between the Marina Sands Hotel and the sea. We remembered that they were building it two years ago when we were there. The driver told us it costed one and a half billion dollar to build it. They bought very old trees and planted them there.
Our Hotel is quite luxurious this time. The contrast between this and our place in Dubai could not be bigger. That is what we like the best. We recognise the area where we stay now from two years ago. But there are much more buildings now! And the huge parc with the two enormous buildings in it.
We drink one glass of white wine at the very nice bar. The seats are build on floating little islands on water. Big hats made of many red lights above each bank. There are quite a lot of Russian people, all men. We think a business meeting. Also there are some very beautiful girls sitting on the bar and seducing the eager Russians. So a real hot atmosphere, haha. We go to our very beautiful room and take a long long shower. And sleep very deep.
5-2-2014 Wednesday
Marijke remembers me that it is Takes Birthday today! Very good that we do not forget him. We wish him many happy years and many pleasant hours in our company. Haha.
We go quite early to the new Marina Park. We take the, also here very beautiful made, metro. The park is indeed unbelievable nice. With artificial huge trees with a walk around the tops. The iron trees are full real plants so that in some years they will be green like real trees. Do you get the idea? In the park they have build two enormous buildings of steel and glass. In one they have made a huge mountain and on it they have planted a real rainforest! With big trees, all kind of tropical plants, some totems from South America, waterfalls and a lot of interactive material , so you can learn about tropical rainforests and the devastating influence of the heating of the earth. You can walk through the forest , on all levels. Very impressive and beautiful indeed. The other hall is filled with flowers and trees from all over the world. Baobabs, all kind of palms, also olive trees, some more than 300years old. We are surprised, two years ago there was nothing here and now there are thousands of big trees and plants. They have them bought while already very big. But also it must be a very very difficult task to contain all this nature. The entrance fee is of course quite high, 28 dollar per person. But for Singapore residents much less.
After our nature walk we go to Chinatown. There it is very alive now because it is in the new year time. That takes here not a day but two weeks. The streets are decorated with dragons and many horses. It is the year of the horse this year. And, as a Chinese tells us, a very good horse this time, so it will bee a very prosperous year. We decide to buy a present for someone special.
We have lunch in a very authentic Chinese restaurant. We are the only ones who are not Chinese. We eat sticks with chicken hearts, with pis intestines and with a little bird. The bird is nailed on two iron sticks and spread out and grilled. And covered with very spicy stuff. Further we eat seaweed soup and pork belly . And drink tea. Quite a meal. We are surprised how much all the Chinese order and eat! Now we understand why you get so much to eat in Chinese Restaurants in Holland. The Chinese love to eat a lot. But they are mostly very thin, especially the women. Incredible.
We walk through the Chinese town and discover some very fancy streets with fancy bars and restaurants. And a beautiful square, Far East Square and surroundings. A lovely area. The oldest market place is closed because of rebuilding works. Back home we take a rest near the pool and Marijke goes swimming. At 8 we go out for another dining experience. Back to Din Tai Fung where we had such a wonderful experience two years ago. Really the best dumplings we ever had. But we go to another restaurant owned by them nearby in Suntec City, five minutes from our hotel. You can reach it directly from the Hotel. It is even nicer than the one in Marina Sands area.
We have again an excellent meal. The dumplings are so tender en soft and the filling so good. Pork Meat, crab meat, shrimps. And also the sliced duck meat in crispy coat is fantastic. And the prices very very reasonable. We are absolutely happy. Ten o'clock back home. We visit an exhibition here in the Hotel of a Singaporese painter. Really beautiful works with a lot of colour and interesting technique. Really strong work the name of the older man is Mark Luo Pook Chiang . He seems to be famous here. We think that one work is very suitable for Marius and make a picture of it. Then home and I write this stupid blog. Marijke tries to reach the Quantas people And hopes to get good places in the plane tomorrow evening.
6-2-2014. donderdag
Onze laatste dag alweer in Singapore. Om 11 uur afgesproeken
met de Cannemannen, Iet, Willem en zoon Richard. De laatste woont hier al vier
jaar! Hij heeft twee kindjes al!Jochies van drie en nul. We hadden de
verjaardag van Iet gemist ivm mijn plotselinge ziekenhuis bezoek voor
gastroscopie,echo en scan. Was miltinfarct. Of dat alle pijnen verklaart is
niet duidelijk. Ik heb nl nog altijd veel last van heftige pijn aanvallen
achter het sternum (geen hart lijden) sinds PVI. Heb het vroeger ook gehad
echter. Maar goed geen ziekte gezeur. We treffen onze vrienden in ons hotel,
Pan Pacific. Ze zijn uiteraard op tijd. Richard werkt voor SUNTEC waar hij heel
veel creatief en ontwerpwerk heeft gedaan voor de enorme exhibitie hal. Vooral
op IT gebied maar ook lay out enz. Hij geeft ons een rondleiding. Duidelijk is
dat hij de grote mijnheer is daar. Wat worden onze kinderen toch groot!!Richard
is uiterst aardig, joviaal, extravert. Goed opgevoed door Iet en Willem! Willem
heeft enkele jarengeleden een klein CVA gehad en is enige tijd geleden ook nog
eens met de fiets gevallen terugkomend van de Witte. Tramrails! Hij is daarom
iets minder praatgraag dan normaal wat Iet meer ruimte geeft! Richard laat ons het enorme (grootste van de
wereld) IT scherm zien upfront SUNTEC. Twee apart voor ons gecharterde mannen
draaien een film erop af. Fantastisch. Dan door het hele gebouw heen, alle IT
techniek, de keukens. In het gebouw is ook een kerk met een dominee die nu vast
zit. Daar halen ze vlgs R. 500 miljoen dollar per jaar op! Het is een genoegen
om rondgeleid te worden en we zien zo SUNTEC als een isnsider. Daarna met Iet
en Willem naar onze Dumpling man, Dim Tai Fung. Alsof wij in Singapore wonen
haha. Gisteren ook al daar gegeten. Heel veel bijgekletst natuurlijk. Afgesproken
om vanavond bij Richard thuis te borrelen. Wij nog even de stad in.
Bij Richard is het zeer aangenaam toeven. Hij woont in een
heel mooi ruim huis met tuin en balkon en zwembadje. De kindjes zijn erg lief!
Met name de oudste is een echte mensenvriend! De jongste lijkt op Willem (en
Richard) en zal dus ook wel praatgraag en sociaal worden. Een nijvere Nanny
zorgt voor hapjes. Richards vrouw zit in new York voor haar werk. Zij werkt
voor Unilever. Komt van een echte golffamilie zegt Richard. Helaas geen tijd om
met Richard en haar hier te golfen.
Vanuit Richards huis nemen we de taxi naar het vliegveld. We
zijn prima op tijd en hebben rustige vlucht met goed slapen naar melbourne.
7-2-2014, vrijdag
We komen vroeg aan en onze lieve Home Exchangers Diane en
Rodger staan al te wachten met een briefje met Marijke erop. Ze verwelkomen ons
hartelijk. Ze zijn helemaal uit brisbane gekomen om ons te verwelkomen!!!Te
gek. Ze brengen ons naar een heel aangenaam huis in Brunswick, de meer
artistieke buurt van melbourne waar nog veel oudere huisjes staan. Hun huis is
echter helemaal vernieuwd. We hebben de eerste en tweede verdieping, slapen op
een en wonen op twee. Daar is een ruim en zonning balkon waar je heerlijk op
kunt eten en zitten. Zeer lichte kamers. Diane en Rodger kennen elkaar al vanaf
jeugd maar zij ging naar australië en hij bleef in engeland. Na dertig jaar
ontmoetten ze elkaar weer. Nu wonen ze samen maar Rodger heeft nog geen echt
lang verblijf vergunning voor Australië. Gaat moeizaam hier.We nemen afscheid
en zij vliegenterug naar Brisbane!!. Wij de stad in.Je ziet de sky scrapers
hier vanaf het balkon liggen. Tram 19 op Sydney Road helemaal tot eindpunt op
Flinders street. Maar eerst even op sydney eruit om naar de Royal Park Golf te
wandelen. Dat ligt naast de diergaarde. Twee vriendelijke mannen ontvangen ons
op het negen holes charmante complexje. Ze blijken beiden van nederlandse
komaf, uit Schiedam en Enschede. We spreken af morgen om 7.30 te spelen. Dan is
het nog koel. Het is nu bloedheet. Hittegolf. Dan door naar centrum. Wepasseren
vele heel leuke oudere huizen in Victoria stijl. Met ijzeren balkonnetjes, mooi
gecicelleerd. Tuintjes ervoor en erachter. Verderop beginnen de torenflats.
Heel indrukwekkend ook. Het is vreselijk druk en gezellig in het centrum. We
dwalen door de kleine straatjes rond Bourke street enz. Wandelen door straatje
vol graffitti ( blijkt bezienswaardigheid te zijn) en bewonderen de afwisseling
vn oude en nieuwe gebouwen. We zijn natuurlijk moe en gaan via Victoria Market wat
bijna dicht is, terug naar huis. Moren vroeg op!
8-2-2014, zaterdag
Heel vroeg op, want 7.30 uur golfen.Met de tas in de tram en
stukje lopen! Helaas zijn onze vriendelijke mannen van nederlandse komaf er
niet. Een veel onvriendelijker jongmens geholpen door een zelfs norse man, de
pro, verschaffen ons na enig aandringen twee trekkarren en een lege tas. We
spelen slechts negen holes. Op de eerste tee worden we tot onze vreugde
verwelkomd door vele rainbow parkieten!! Of eigenlijk zijn deze iets groter.
Opzoeken dus. Prachtige oranje en blauwe en rode en groene vedertooi. De eerste
hole is rechtvooruit. Ik begin maar met een par (3). Dan moeten we een heel
eind lopen, langs het spoor en eroverheen. Uiteindelijk vinden we de tweede
hole. We worden wat gestoord door het geschreeuw van .. Gibbons. Ja we zitten
hier tegen de diergaarde aan. We horen ook nog wat olifanten trompetteren. De
zon schijnt fel, maar het is nog wel koel. Het baantje is heel charmant, niet
te lang ( lekker om in te komen) goede greens en droge grond zodat de bal wat
verder rolt. We spotten nog een Ibis en veel Myna’s en van die roeken met witte
kanten en snavel die zo’n jiejoeet geluid maken. Kortom we genieten voor zes
met zijn twee-en.
Het loopt vlot door al zijn er drie oudere mannen voor ons.
Marijke is minder in vorm dan ik. Ze wordt dan ook
verslagen, maar we spelen geen wedstrijd dus dat scheelt. Ik speel 4 boven de
baan, niet slecht voor onbekende baan en drie maanden niet spelen!. Goed
geluimd terug naar huis. Ontbijten ( het is pas half tien en de golf zit er al
weer op!). Naar de buren waar een internet koffiehuis is. Helaas is het
internet eruit!!! Koffie is goed. We worden bediend door een heel monter meisje
duidelijk in de rol van Angel (volgens shake up).
Dan op naar het centrum. We stoppen op Federal Square, een
prachtig aangelegd plein, modern, met verschillende niveaus. Afdalend naar de
yarra (rivier) waar allemaal terrasjes aan liggen. Marijke duikt het Tourist
Office in om te internetten. Ik ook en probeer de ASUS uit Singapore aan de
praat te krijgen. Na veel gesteun en steun van marijke, lukt het. We wandelen
dan over de fraaie brug uit 1888 ( even oud als SPARTA) naar de andere oever.
Daar , The Southbank, zijn een aantal culturele centra gebouwd en verder langs
de hele oever een schitterende boulevard met allemaal cafétjes en
restaurantjes. Er liggen een aantal voetgangersbruggen over de rivier en een
aantal autobruggen. Het is een plaatje. En druk druk!! Op een peiler van een
van de bruggen is een café gebouwd, terrasje dus midden in het water. We willen
er iets drinken maar het is overvol. We genieten van de schitterende skyline,
de zon, de gezellige drukte en een biertje op een ander terras. Dan over een
brug en in The circle line gestapt. Gratis en voor niks. Het is een oud
trammetje wat een circel (je raadt het) rijdt rond de oude stad. Heel
informatief. Je ziet veel zo en weet waar je naar terug wil gaan. We passeren
het een groot Football stadion met schuifdak, enkele haven wijkjes en stappen
uit bij Queen Victoria Markets. Binnen veel visstalletjes met mooie vissen. We
kopen Barramundi voor de avond. Ook veel slagers en een leuke wijnverkoper. Het
is buiten heet heet. Meer dan 40 graden. Rondom Melbourne brandt het overal
lezen we. De heetste zomer sinds 5 jaar. We wandelen naar onze tram en stoppen
voor een ijsje. Thuis even uitblazen en etn. Dan naar de buren: The Retreat
Hotel. Daar is elke! Avond live music. Het is een oud Hotel nu echter zijn het
een aantal verschillende bars. Beneden een kleinere, waar the raiders, een
country band achtige, optreden. Boven enkele kleinere slaons met barretjes,
heel charmant, beneden achter een grotere bar met heus podium met rode
gordijnen en doodshoofd van gems of geit, zal wel geit zijn omdat hier geen
gemzen wonen. En daarachter, als je door een klein gangetje met veel graffiti
bent geslopen, een grote Biergarten!!(Beer garden) Uiterst aangenaam allemaal
en vol . We drinken een WW (Marijke) en een donker biertje (pint, lars). Na een
uurtje luisteren hebben we het gehad. Moe naar bed.
9-2-2014, zondag
Na ontbijt en koffie bij de nog altijd internetloze buurman
gaan we op reis naar het strand bij St Kilda. Meer dan een uur met de tram door
een dynamisch en gezellig Melbourne. Alle terrasjes vol en de straten druk
druk. De tram is ook propvol met strandgangers. Iedereen is hier zeer informeel
gekleed! Alle mannen bijna in korte broek; veel T shirtjes en hemdachtigen.
Opvallend is dat niemand een baseball petje draagt zoals in de USA. Veel blanke
mensen en Aziatische mensen. Bijna geen Afrikaners in het straatbeeld. Het weer
is aan het omslaan. Als we uitstappen bij St kilda stormt het! Het zand stuift
hoog op. Men is druk in de weer om strandtentjes neer te halen en parasols te
sluiten. Er is een groot festival gaande met overal live music en allerlei
activiteiten en een grote kermis. We wandelen langs de lange lange boulevard en
kijken naar de schuimkoppen op de golven. Er zijn maar weinig mensen in de zee.
Te woest. We gaan glaasje wijn drinken in Republica, een zeer bekende starndtent.
Achter glas, buiten. Het is er natuurlijk vol vol. De prijzen zijn toch hoog
hoog! Iedereen moet wel veel verdienen hier. Dan verder langs het strand. We
luisteren naar een meisje wat zit te spelen en zingen met vier man publiek.
Inderdaad is haar zangkunst in balans met de belangstelling. De fraaie
boulevard gaat almaar door, vele ilometers lang. We lopen de blaren op de
voeten. Alleen even stoppen voor een ijsje. We bereiken Elwood, een wat
chiquere badplaats met veel winkeltjes en cafétjes. Ziet er gezellig uit. Dan
stuiten we op een golfbaantje, Elsterwick Golf. In een park. We lopen er
helemaal omheen en passeren een Bowl club, uiteraard Elsterwick Bowl en Golf
club. We gaan vragen hoeveel het golfen kost
daar. In het clubhuis worden we door een zeer vriendelijke dame ontvangen die
zegt dat de Golfclub ernaast ligt. Ze zal een poortje openen zodat we erin
kunnen. Ze vraagt of we wel eens Bowl gespeeld hebben. Nee dus. Kom dan
woensdag langs, dan hebben we altijd een barbecue om zes uur en daarna bowlen
we. Je kunt dan les krijgen van een van onze mensen. Toale kosten , met nog
glas wijn, 15 dollar pp ( 10 euro). Daar hadden we nooit aan gedacht: Bowlen.
Worden we echt bejaard? Maar een folder zegt ons dat er in Victoria alleen al
60.000 mensen lid zijn van Bowl club en dat de gemiddelde leeftijd van Bowlers
lager is dan die van cricketers ( nu is dat volgens mij ook niet erg
anstrengend). We besluiten het te doen. Dan naar de golf en we spreken af daar
te spelen voor het Bowlen. We zijn toch niet bejaard!! De tramhalte is op de
hoek, maar we moeten een enorme snelweg over. Dat is hier matig geregeld.
Voetgangers zijn hier niet zo hoog op de prioriteitenlijst als in Nederland of
Frankrijk. Het lukt toch en ruim een uur later zijn we weer thuis. We eten een
dikke steak uit Australië. Dan naar de muziek!! Vanavond treedt Susanna Espie
op met haar band bij de buren, Hotel Retreat. Dat mag niet gemist worden. Ze
treedt op in de achterzaal op het grote podium. Boven het podium hangt een
grote kaal gekloven kop van een geitachtige. Heel country allemaal! Suus is een
heel struise montere dame die ons vertelt dat ze net met haar come back
begonnen is. Er spelen nog een gitarist en een drummer en een keyboarder mee.
Suus zingt fantastisch en ook de teksten zijn pakkend. Echt country stijl,
beetje Emmylou Harris achtig. Allison Ferrier, je weet wel, die Allison, komt
ook nog een song zingen met Suus. Ook prachtig!. Een donker biertje erbij en
Marijke een WW. De bar is redelijk vol. Wel veel geloop ertussendoor van mensen
die naar de achtergelegen Biergarten (beergarden heet dat hier) gaan en
versmaden om naar Susanna te luisteren. Heel dom en a-cultureel. Na een uur is
Suus moe en gaan we naar huis en storten moe in bed. Bijna bejaard!
10-2-2014, maandag
Om 8 uur op en naar Royal Park golf baan met de tas in de
tram. Er blijken 30 oude mannen op de tee te staan. Maar we kunnen voor gaan.
Ditmaal geen Gibbons te horen wel brullen de leeuwen nu luid. We zien ook de
vertrouwde Ibis en roze papegaaien. Spel iets minder dan eerste keer. Wel
genieten. Na de golf naar huis en ontbijt. Dan een lange tocht naar de
Botanische Tuin. Via het Sport Precinct. We bewonderen het rod Laver stadion,
het Olympische complex, en een groot in 2010 gebouwd stadion voor 60.000 mensen
waar Australian Football speelt. Zze zijn naast Laver stadion nog een nieuw
tennisstadion aan het bouwen , nog groter en met schuifdak. Is in 2015 klaar
voor de Australian open. De zon schijnt flink en we krijgen het heel warm!
Lange wandeling verder naar de Tuin. Daar veel prachtige oude bomen uit de hele
wereld. Fraai aangelegd en uitgestrekt park. We spotten een ijsvogel en veel
purple moorhennen. .Dan helemaal terug naar Federation Square lopen. Langs het
gedenkingsmonument voor de gevallenen in eerste (en tweede0 wereldoorlog. Een
heel groot pyramide achtig bouwwerk, met veel grote zuilen in klassicistische
stijl. We passeren een heel mooi monument voor Sir “Weary”Dunlop, een arts die
eerst aan front vocht in tweede WO en als gevangene aan de Birma spoorweg
werkte. Hij was tevens de kamparts en redde vele medegevangenen of steunde hen.
Na de oorlog zette hij zich in voor verzoening met de Aziaten, lees Japanners.
Een groots man, een echte held en goed mens. Het monument bestaat uit zes
palkkaten met zijn levensgeschiedenis en een mooi standbeeld van hem boven op
een helling. Indrukwekkend.
Oop het plain met de tram naar huis. We zijn kapot
natuurlijk. Toch nog naar de muziek bij Retreat! Daar treden vier jonge
talenten op. Een meisje uit de Filippijnen maakt indruk. Zij zingt zelf
geschreven protestsongs over de situatie op de filippijnen. Ze moet iets meer
power hebben vindt marijke. Meer vanuit haar Hara zingen . Marijke adviseert
haar en geeft oefeningen. Kan ze niet laten haha. Zie op facebook littlefootfolk.
Ze is een Creative rebellion Youth volgens de CD die we kopen voor 2,5 euro. De
andere talenten waren ook goed overigens maar niet om over te schrijvn naar
huis. Uiteindelijk toch slapen.
11-2-2014,dinsdag
Vroeg op en na ontbijt snel naar het Albert Park met de
golfclubs in de trekzak. Bijna een uur met de tram. Die zit vol ijverige
werkers en studenten. Een hele school chinese kinderen in ruiten jurkjes spoed
zich naar de school vanaf het station waar we overstappen. De stad is levendig
als altijd en de zon schijnt maar het is niet zo heet. 25 graden. Albert park
is een 18 holes baan die langs een groot meer ligt. Helaas wel een grote en
lawaaierige weg aan de andere kant. Iik heb angst soms om op de weg te slaan.
Mooie oude bomen en een aantal vogels te spotten. We spelen lekker. Ik 13 boven
de baan, wat niet slecht is gezien de onbekendheid van de baan. Marijke speelt
heel goed maar scoort niet echt ivm matig putten. Na het golfen naar huis en ’s
avonds naar de muziek weer in Retreat Hotel om de hoek. Een heel goede band met
oudere spelers, The prayers. We zijn toch vermoeid na 18 holes. Niet meer
gedaan sinds drie maanden!!
12-2-2014, woensdag.
Vroeg op, even naar de koffiebar maar nog altijd geen
internet. Om 9 uur naar de stad. Marijke daar internet contact met de ticket
mensen in Londen. Wij hebben nl een ticket gekregen waarop we geen bagae mogen
meenemen. Marijke heeft gebeld maar ze deden moeilijk bij Virgin Airlines.
Ik probeerde mijn blog tekst van drie! Dagen op het net te
zetten maar de tekst verdween zomaar!! Afschuwelijk. Enkele uren werk verloren.
De nieuwe ASUS moet nog vertrouwd worden.
We nemen de visitors shuttle voor een rondtour door
melbourne. Stoppen bij het Melbourne museum. Prachtig modern gebouw met erin
o.a. een tentoonstelling over de cultuur en historie van de aboriginals.
Leerzaam. Maar wel wat vreemd dat de aboriginals almaar vasthouden aan hun
rechten op het land waar ze vroeger woonden. Welk land wordt nog beheerst of
bewoond door de oorspronkelijke bewoners? Wie zouden dat bij ons zijn? Hun
recente geschiedenis(laatste 150 jaar) is uiteraard treurig omdat ze door de
Engelsen zijn verdreven en onderdrukt en uitgemoord of omgekomen door ziektes.
Maar dat geldt ook voor de indianen in Noord Amerika en Zuid Amerika, voor de
Palestijnen in Israel, voor de
Kirchiesen, voor de Timorezen, voor noem maar op. Uiteraard is het goed om van
hun cultuur te leren wat waardevol is, maar het voert toch te ver om te zeggen
dat ze het verloren land zouden moeten terugkrijgen. Kennelijk weinig geleerd
van de wetten van de natuur en evolutie? Opvallend is in het museum de nadruk
op de slachtofferrol die door de aboriginals wordt gekozen. Er was een tekst
waarin letterlijk werd gezegd dat het schandelijk is dat de machtigste altijd
gelijk heeft. Wie zal dat bepalen wat schandelijk is? Is er een andere wet in
de natuur en de geschiedenis van de mensheid ooit geweest?Waarom niet de nadruk
gelegd op de eigen sterke kanten en die propageren in plaats van jammeren over
het verloren terrein? Acceptatie van de realiteit en dan er boven op zien te
komen en een andere wending geven aan de toekomst van je volk of familie. Het
gaf mij een beetje een dubbel gevoel. Uiteraard als je je inleeft in het
noodlot dat hen heeft getroffen, of liever gezegd de droevige periode van
neergang en destructie van hun leefwereld en cultuur dan voel je met ze mee.
Zoals we met de Joden in Europa meevoelen en met alle volkeren die onderdrukt
zijn en wiens cultuur ten onder is gegaan. Maar blijven omkijken vol weemoed
zal niet helpen. Uiteraard hebben veel aboriginals dat ook begrepen en hebben
ze zich een eigen plek veroverd in de Australische smeltkroes. De ingewikkelde
factoren die spelen bij de overheersing van sommige volkeren van anderen en de
verschillen in culturele ontwikkeling, wat dat ook mag zijn, worden uitstekend
weergegeven in het boek Guns,Germs and Steel. Een absolute aanrader. Het is een pijnlijk probleem het overheersen van de zwakkere door de sterkere maar of het reëel is om te verwachten dat het anders worden zal? Je hoopt dat de mens zal leren om respect te hebben voor ieder ander. Maar als het verzet tegen verandering die hoort bij het voortgaan van de tijd zo groot blijft als b.v. bj nogal wat Aboriginals, die liefst de tijd 500 jaar zouden terugzetten dan blijft er strijd ontstaan. En bij strijd legt de zwakkere het altijd af.
Na het museum verder toeren en naar huis om de golfclubs te
halen. Dan de lange tocht naar
Elsternwick Park. Meer dan een uur. De baan is niet druk, het is een aardige
lay out maar het onderhoud is niet groots. Greens zijn prima. We spelen voor 21
euro met zijn beiden. All in. Na de golf naar het ernaast gelegen Bowl terrein.
We gaan daar eten en krijgen les in Bowlen. Uiterst vriendelijke mensen. Wij
lessen en spelen met Richard, de president van de Elsternwick Bowl en Golf
Club. Het lijkt wat op jeu de boules, je rolt echter de ballen die een
excentrische gewichtsverdeling hebben. Ze rollen dus met een boog. Of linksom
of rechtsom naar gelang je de zware kant R of L houdt. Het lijkt wat op putten
met je handen. Er is veel feel voor nodig. We doen ons best en blijken
natuurlijk talent te hebben. De president vraggt mij zelfs of ik zaterdag met
een wedstrijd wil meedoen. Ook Marijke is heel zuiver!
We hebben veel plezier en na twee uur terug naar huis.Daar
belt Marijke nog met londen en ze wordt gerustgesteld. De bagage kan zeker mee.
We zullen zien.
13-2-2014, donderdag.
Laatste dag in Melbourne. Dat ging wel erg snel. Veel gezien
en gedaan natuurlijk. Melbourne scoort toch op plaats een wat betreft
aangenaamste en meest gezellige stad die we kennen. Het weer werkt natuurlijk
mee hier. Vanmorgen heel stijf opgestaan. Hhet Bowls spelen is erg tegen
gevallen wat betreft spierpijn. De bovenbenen doen vreselijk zeer. Je buigt
namelijk helemaal door je knieën en eindigt op je linker knie. Dan weer omhoog
enz.We ontbijten en dan naar de Victoria Markets. Nu echt de hele markt
bekijken. Bij aankomst eerst een kopje heerlijke segafredo cappuccino op terras
van Victoria Café. Onder het afdak in de lichte koele bries. En onder de
platanen. Een genot. Dan naar de markt zelf: wat een enorm aanbod van vis en
vlees is er. En erachter de groenten markt verder in het binnengedeelte heel
veel super delicatesse zaken met allerlei kazen ( ook uit europa), worsten,
wijnen, veel veel olijven en aanverwante producten. We wandelen ook naar het
non food gedeelte. Ook enorm groot. En lekker druk.We kop4n een klein koffiezet
apparaatje, zo’n echt Italiaans ding.want in de huizen hier staat geen
nespresso of espresso apparaat. Dan kopen we verse oesters en eten die met
glaasje wijn erbij op bij de markt. Overal staan stoeltjes. Dan door naar
Flinders street waar we UGG’s kopen voor de KK. In de speciale Ugg winkel. Vandaar
naar het Federal Square waar weer veel te doen is. Een happening voor Love your
sister, een vereniging die borstkanker aanpakt. Uiteraard kopen we een cap voor
Audrey. We zien nog twee kennelijk zeer beroemde Australische sterren die
worden geinterviewd. Iedereen erom heen. Helaas ons onbekend. Door naar het
Arts Center waar een exhibitie is Melbourne Now. Veel zeer fraaie installaties
en moderne kunstwerken in een fantastish gebouw met grote fonteinen. Nog even
de europese conceptual art gezien met mooie werken van Hoffman in Jugendstil
vorm. Ook nog in de tuin beelden gezien. De Balzac van Rodin die in Middelheim
staat staat hier ook. Kennelijk zijn er veel copieën van. Ook een beeld van
Moore wat in middelheim staat staat hier. Dan huiswaarts, eten kopen. Ik krijg
helaas weer een heftige pijnaanval maar het herstel treedt snel in. Vanavond
weer naar de live music in Retreat! Vier bands! Na een heerlijke maaltijd thuis erg moe maar toch naar de muziek, De eerste band speelt country, man en vrouw, weinig boeiend, Daarna komen de Kildoors, heftige en harde muziek, Het is weer vol in de bar! wij houden het half uur vol en vertrekken dan met enige weerstand naar huis. Morgen 6 uur op. En dan zit Melbourne er weer
op. We komen zeker terug. Wat een stad.
14-2-2014,vrijdag
Op naar Nieuw Zeeland. Taxi is op tijd. We zetten water en electra af en vertrekken. Nauwelijks verkeer. De chauffeur praat de hele reis door. Hij komt uit Croatia bij Split vandaan. Hij zegt graag terug te willen maar geen werk daar. Hij is al 26 jaar in Australië. Hij klaagt over de grote hoeveelheid immigranten die geen werk hebben en ook niet willen werken en verder over het toenemende geweld op straat. Ziet er niet zo uit maar hij zal wel gelijk hebben. Boeiend hoe mensen blijven verlangen naar hun vaderland. Hebben wij toch niet? Ik ben tevreden in België en frankrijk! Op het vliegveld blijkt dat het hele bagage verhaal nergens op slaat. Onze koffers worden gewoon in gecheckt. Dus twee uur over om deze blog te schrijven. Laura schrijft trouw over de Olympische prestaties van Nederland! Hier is er geen moment!! iets te zien van het schaatsen. Ook niet van de meeste andere sporten, alleen als er een Australiër meedoet zenden ze het uit. Jammer. We hopen om drie uur plaatselijke tijd(twee uur tijdsverschil, vooruit) aan te komen.
14-2-14
Vervolg. Op tijd dus op het vliegveld met dank aan de croaat.
De vlucht was wat moeizaam omdat het vliegtuig kleiner was
dan de anderen. Weinig beenruimte dus. Maar op tijd vertrokken en op tijd
aangekomen in Christchurch. Klein vliegveld met uiterst vriendelijke douane
enz. We moeten natuurlijk de golfbag aangeven omdat er zaden enz in kunnen
kleven die de hele natuur van Nieuw Zeeland verstoren. Maar geen zaden
gevonden. Ook een hash hond ruikt niets bij ons. Nederland is toch te ver weg?
Dan de auto halen. Een lange tocht naar APEX land maar daar worden we heel
vriendelijk ontvangen door Chinees meisje die gebrekkig Engels spreekt. Dat
schept een band. We krijgen een heel grote en fraaie auto, een Toyota four
wheel drive. Daar kunnen we de wereld mee rond. Marijke springt achter het
stuur en crosst door spitsuur Christchurch. Eerlijk gezegd er is bijna geen
verkeer. Wel veel wegwerken na de aardbevingen. Het landschap wordt alras heel
bijzonder, eerst vlak dan langzaam bergen en later de prachtigste steile bergen
met vele haarspeldbochten en ongelofelijke vergezichten over de baaien. We
passeren Duvauchelle een dorpje met de Akaroa golfbaan. Dan Akaroa. Het is een
klein maar heel gezellig en levendig badplaatsje met voornamelijk cafés en
Hotelletjes en Motels. Wij zitten in een drie op een rij huisje in het midden.
Beneden een garage en slaapkamer met douche, eerste verdiep woonkamer met
balkon, toilet en een keuken, tweede verdiep twee slaapkamers en badkamer .
Helaas van het balkon geen zeeview, uit
de slaapkamer wel. Maar zeer voldoende. We gaan meteen het hele dorpje
langs wandelen, langs de boulevard en de pier op. Heel charmante uitspanningen.
Wij strijken neer bij L’Hotel, een Hotel annex bar en restaurant. Het is daar
heel gezellig druk en een DJ staat buiten muziek te draaien. Op het terras
staan enkele grote houtkachels ( wel een omineus teken voor hartje zomer) die
echt wel nodig zijn. Het is hier nl aanmerkelijk kouder dan in Melbourne.
Overdag rond 22 graden maar ’s avonds zakt het naar zo’n twaalf graden. Na ons
kostelijke biertje en wijn naar de plaatselijke kleine supermarkt. Geen groots
aanbod daar. Kennelijk moet je voor vlees bij de slager tegenover zijn en voor
vis op de Pier.Bij Murfy. Maar beiden zijn nu dicht. We vinden toch een laatste
stuk lamsbout en wat corn. Op Valentijnsdag
neemt Marijke me mee naar ons huis restaurant en we hebben weer veel plezier.
15-2-2014, zaterdag
Uitgeslapen tot 8 uur. Dan door het dorp gelopen en naar de
Pier waar Marijke zwemmen met de dolfijnen afspreekt voor morgen. We maken
ontbijt in picnick vorm en eten dat op aan de zee op een zonnige bank. Genieten.Dan
even postkantoor want onze golflidmaatschappen zijn niet aangekomen.Ook op
kantoor niet dus even bellen. Afwachten tot maandag dus.Het is nu tien uur en
ja op de Wharf is Murfy open. Hij is de enige die hier verse vis verkoopt. Of
zelf of door zijn neef die morgen gevangen!!We kiezen vandaag voor de Monkfish.
Dan naar de golf. Die
ligt Duvauchelle, vlakbij de zee maar ietsje hogerop zodat je mooie uitzichten
hebt. Het is er druk , een wedstrijd. Wij spreken af voor maandag 11 uur omdat
ervoor de dames hun dag hebben. Inderdaad lijkt de baan extreem mooi maar we
zullen het dus meemaken maandag. Vervolgens maken we een grote rondtoer door de
bergen en langs alle baaien. Little Alakoa bay,Okains bay, Le bons bay. We
kronkelen met onze 4x4 langs alle hairpins en roepen elke keer weer oh en ah,
zo weergaloos mooi is de kustlijn en de uitzichten strekken zich wijd en diep
voor ons uit. We wandelen af en toe over het strand waar opvallend weinig mensen
zich verpozen. Bijna niemand zwemt. Waarom? Het water is toch ongeveer 24
graden. Komende dagen gaat Marijke zeker zwemmen. We gaan grotten in waarin
veel poep van waarschijnlijk vleermuizen. Wit met roze stukken erin.? We
spotten onderweg enkele fraaie vogels waarvan we de naam niet kennen en we
hebben ook nog geen goed vogelboek kunnen vinden. We komen slechts af en toe
een auto tegen. Een sterk Namibia gevoel. We kunnen met gerust hart stoppen op
de weg om een vogel goed te bekijken. Slechts her en der een huis en heel ver
uiteen heel kleine dorpjes, nee nederzettinkjes. Kleiner dan Le Pontreau. Deze
kustlijnen zijn oneindig veel mooier dan The Big Sur! En ook fraaier dan Costa
Brava of Côte d’Azure. En nog geheel ongerept. Na enkele uren toeren terug naar
Akaroa. Daar aan de zee een biertje en WW gedronken, uitzicht weer
adembenemend. Hier is het wel redelijk druk. Zelfs een Bowling baan aan het
strand. We weten daar nu iets van. Even kijken dus naar de toch vooral oudere
spelenden. Gaan we van de week weer even meedoen.haha. Als echte Hollanders
maken we onze eigen koudvlees salde en nemen we een flesje wijn mee naar een
bank weer aan de zee. In de zon die hier ongeveer om half negen/negen uur onder
gaat. Heerlijk. Achter ons verpozen de rijken zich op de terrassen. Niet direct
aan de zee zoals wij . Dan naar huis en de verse Monkfish stoven in de oven met
wat wijn, tomaten uitjes en beetje knoflook en limoenpeper. Heerlijk vooral
omdat de kok zo goed oplet dat de garing perfect is. De vis is inderdaad super
vers.
De avond besteed ik aan het bestuderen van de problematiek
van de Maori’s in de periode eind 20ste eeuw. Het is een boek met de
titel “One were Warriors” dat indringend de leefwereld van de Maori’s
beschrijft na de nederlagen tegen de engelsen en tijdens de periode van racisme
en onderdrukking. Hoe de Maori’s helemaal hun gevoel van waardigheid kwijt zijn
en alleen nog een soort trots hebben die vooral gebaseerd is op physieke
kracht. Hun onderlinge strijd om wie de sterkste is. En hoe ze de weg kwijt
zijn wat betreft het vinden van een waardige en waardevolle plek in de nieuwe
samenleving die wordt gedomineerd door de blanken.Duidelijk wordt hoe de
Maori’s vooral hun eigen vijnad zijn nu omdat ze zich in grote getale alleen
maar met drinken bezig houden. Ze verwaarlozen hun oude normen en waarden en
weten geen nieuwe te vinden. De kinderen vallen buiten de boot, worden vaak in
opvanghuizen geplaatst na kleine criminaliteit. Jongens vormen criminele gangs
enz. Dus een sterke overeenkomst met de Mexicaanse jeugd in de VS en de
Marokkaanse en Antilliaanse jeugd in Nederland. Ook daar zijn de ouders hun
bestaansgrond en waardigheid vaak kwijt. Het vinden van een andere rol in een
veranderde samenleving, die ook nog eens gekleurd wordt door racisme en een
negatieve kijk op de minderheidsgroep (hier Maori’s) is lastig. Werkloosheid
ontstaat, opleiding blijft achter. Duidelijk dus geen specifieke Maori
problematiek maar de problematiek van de minderheid die door de heersende
klasse negatief wordt bezien. Het feit dat het hier om een groep gaat die niet
de immigranten groep is maar de oorspronkelijke bevolking maakt het nog
moeilijker en hard voor hen. Heel erg vergelijkbaar met de Indianen in de VS.
Uit het boek leer ik dat de oorspronkelijke Maori cultuur ook op onderlinge
physieke krachtsverschillen een grote nadruk legde. Ook de verschillende maori
stammen vochten onophoudelijk met elkaar. En de sterkste man zijn is altijd
belangrijk geweest en gebleven. De sociale vaardigheden van compromissen sluiten,
zaken uitpraten scoorden nooit hoog bij de mannelijke Maori’s. Ik ben benieuwd
of in het boek een richting wordt gegeven naar de oplossing toe.
Het is sterk verwant met de problematiek van de Aboriginals
in Australië al lijkt mij de Maori cultuur wezenlijk anders. Meer op geweld en
kracht gebaseerd. Ook hier is de vrouw degene die het gezin draagt zoals vaak
bij de Antillianen . Ook hier veel geweld van mannen t.o.v. hun vrouwen en
kinderen. En ook hier is alcohol misbruik een groot probleem. Rol veranderingen lijken hier van grootste belang maar de culturele
waarden maken het ook hier lastig. Als je als jongen niet macho bent wordt je
uitgestoten door je leeftijdsgenoten.
16-2-2014, zondag
Rustig opstaan en ons picnick ontbijt maken. Dan in de volle zon naar onze ontbijtbank. het is vreselijk druk op straat. Er is een cruiseschip aangekomen en vele vooral oudere mensen drommen samen op de boulevard. Allemaal een kaartje om. Bussen staan te wachten voor een rondrit of tocht naar Christchurch. Heel erg lijkt mij dat zo'n georganiseerde massa tocht. Maar Marlise en Han genieten ervan. Ieder zijn eigen ding natuurlijk. Wij ontbijten met vol uitzicht over de zee en baai en gaan dadelijk op ons kleine georganiseerde tochtje, haha, met de dolfijne dolle dolfijnen zwemmen.
En ja het is een festijn Eerst een ruime inleiding van een
enthousiaste jonge dame die een van de twee boten coacht vandaag. Haar collega,
Thomas, is rustiger maar even vaardig. Marijke moet zich in een wetsuit hijsen
dat haar de adem beneemt. Een dik soort want het water is hier niet warm.
Ongeveer 16 graden. De poolzee. Dan in de boot: een vrij groot gevaarte wat met
grote snelheid de zee opvaart. Na enkele kilometers zien we al de eerste
dolfijntjes. Het gaat hier om de zeer zeldzame Hector dolfijnen. De kleinste
dolfijn soort en bijna uitgestorven Komt alleen hier nog voor. Is ongeveer 5
kilo zwaar en 1m 10 lang. Grijs met wittige bovenkant. Ze jumpen vrolijk met de
boot mee. Maar de kapitein verkiest om verder de zee op te gaan. Het weer is
schitterend, zon.We zijn met 12 zwemmers en 4 kijkers( waaronder ik de gek).
Uiteindelijk zien we een groep van 8 dolfijnen en we stoppen. Iedereen in het
water. De dolfijnen zouden zelf naar de zwemmers toe moeten komen. Dat gebeurt
ook maar ze zwemmen weer snel verder. Geen leuk gespeel met de diertjes. Wel
komen ze later weer terug maar ook dan geen lang samen zijn.Zo gaat het een
uurtje door . Marijke geniet en ik praat met de goede Thomas. Het is wel
bijzonder natuurlijk. Na twee uur varen we terug naar de haven. Marijke is
blij. In de haven eten we een heerlijke gebakken vis bij Murfy en kopen we een
zalm van hier. Gekweekte.
Even naar huis en dan naar de Pinguins. Op pohatu beach. Een
hele tocht naar de baai daar. Inderdaad een tocht om nooit te vergeten. De weg
begint al snel smal te worden. Na enkele kilometers een bord; alleen doorgang
voor 4x4 autoos. Die hebben we. Na nog enkele km een bord dat de weg heel smal
wordt. Alleen voor 4x4. We klimmen heel steil omhoog en de weg wordt inderdaad
erg smal met een peilloos diep ravijn aan een kant. Dat gaat zo vele km door.
Uiteindelijk komen we , angstig, aan in een baai. Daar staat een pension en we
zien mensen. De pinguins zitten om de hoek in andere baai en je kan er niet
heen want het is privé terrein. Alleen officiele autoos van een toeristen trap
mogen er heen. Zo gaat dat hier. Geld kloppen uit de zakken van toeristen. Geen
echt publiek terrein al is het een wildpark!! Maar de omgeving is ongelooflijk
mooi en de tocht erheen ook. Vergezichten om van te smullen. Maar we moeten
weer helemaal terug langs de steile hellingen en over de smalle weggetjes.
Brrrr. In het dorp terug gaan we snel wijntje drinken bij Marbar. Een bar die
echt op zonsondergang ligt. We ontmoeten daar drie mensen uit Tholen. Tja. Die
zijn enkele weken met een camper op stap. Verder nog twee Duitse groepen in de
bar. Pfff. Dan naar huis om onze zalm te snijden en te vercarpaccio-en. Mee
naar de zeekant met flesje wijn. Wat een feest. De zalm is onwaarschijnlijk
zacht en smakelijk!! Tenslotte naar huis en ons spring lamb klaar maken. Ook
super. En nu lezen en dan slapen.
17-2-2014,maandag
Zelfde routine, ontbijtbox maken en in de zon aan de zee
opeten. Dan naar Akaroa golfclub. De vriendelijke dame is er al.Alle dames zijn
al vertrokken. We hebben de man vd golfassociatie kaart gebeld en hij zegt dat
zijn collega per abuis de kaarten naar België heeft vestuurd. Hij geeft ons
lidnummer,dat moet genoeg zijn. Inderdaad krijgen we de greenfee vd affiliated
members. Maar de dame vd club heeft nooit eerder een dergelijk lidmaatschap
gezien.de baan is inderdaad ongelofelijk qua uitzichten en ook moeilijk. Veel
fairways liggen dwars op de steile hellingen en ballen stuiten en rollen ver
weg. Ook veel lastige doglegs en leuke hoogteverschillen. Marijke speelt goed
en verslaat mij ruim, 36tegen 33 stbf punten. En liefst one up open. Helaas is
de baan twee dagen dicht ivm dressen vd greens dus kunnen we niet terugkomen.
Na de golf drinken de dames vd damesdag geen van allen iets. Dat is hier geen
gewoonte zegt de caddy master. Saai toch? Ook wij kunnen niet iets drinken.Dus
naar Akaroa terug en de superzalm kopen bij Murfy die ons al kent. Even rust en
blogbijwerken. De zalm is inderdaad heerlijk . we maken er een zalm tartaartje
van en grillen een deel. Wonderzacht van smaak. Echt anders dan in Europa.
18-2-2014, dinsdag. Flink windje staat er vandaag maar de
hemel is al snel geheel blauw. We gaan vandaag wandelen en proberen te regelen
dat we de Little Blue Pinguin toch gaan zien. Eerst ontbijt op de vaste
zonnebank aan zee.Ik wil toch ook het Giants House zien waar een kunstenaar?
Allerlei mozaieken heeft gemaakt. Een beetje zoals in Chérac op de hoek tegenover
de kerk.... Ook zoeken we naar een Maori heritage plek. We hebben gisteren de
Maori muziek beluisterd. Dat zijn toch vooral War Songs!! Interessant dat ze zo
blijven leunen op de oorlogszuchtige kanten van hun cultuur. Als je de vrouwen
ziet die in zo’n koor zingen dan wordt je ook angstig. Ook zij zijn helemaal
getatoueerd met een zeer agressieve uitstraling. Ik heb nog niet uitgezocht
waarom de Maori’s in vroeger tijden zo veel oorlog moesten voeren tegen elkaar.
Er lijkt toch genoeg voedsel in zee? En genoeg land? Maar volgens mijn Germs
steel and guns book is hier nooit een farmersgroep geweest en waren er geen
geschikte planten en dieren om te domesticeren. En dus ook geen hogere
organisatie van de samenleving en neiging tot samen werken ivm handel. Tasman
al toen hij hier aan land wilde gaan werd geconfronteerd met de agressieve
opstelling van de Maori’s tav vreemdelingen en zag af van het proberen om een
handelsrelatie met hen aan te gaan. Ik ben benieuwd wat ze mij gaan leren in
Auckland over de families en cultuur van de Maori’s. De agressieve kant van hen
is in ieder geval erg werkzaam bij het rugby!
Na ons ontbijt naar de visman Murfy voor een Groper en een
zalmstukje voor de entree.
Dan op reis in onze fraaie 4x4 naar The Giants House, een heel bijzonder gebeuren toch wat ons veel meer beviel dan we hadden gedacht. Het is een groot huis wat tegen een vrij steile helling is aangebouwd. Het is oorspronkelijk gebouwd door een BNZ Bank manager in 1880. Deze man kwam uit Linton in Engeland. Waar dat ook mag zijn.Het is een fraai houten huis, redelijk grot, twee verdiepingen. Het is in vijf! Jaar gebouwd schrijt men in de folder. Het Collosseum in vier jaar, dus geen snelle bouw. Het is gebouwd met hardwoods uit deze streek. De grote trap in het huis, inderdaad een aardige trap, komt uit Frankrijk, van mahonie hout. Ook niet echt speciaal overigens.
Dan op reis in onze fraaie 4x4 naar The Giants House, een heel bijzonder gebeuren toch wat ons veel meer beviel dan we hadden gedacht. Het is een groot huis wat tegen een vrij steile helling is aangebouwd. Het is oorspronkelijk gebouwd door een BNZ Bank manager in 1880. Deze man kwam uit Linton in Engeland. Waar dat ook mag zijn.Het is een fraai houten huis, redelijk grot, twee verdiepingen. Het is in vijf! Jaar gebouwd schrijt men in de folder. Het Collosseum in vier jaar, dus geen snelle bouw. Het is gebouwd met hardwoods uit deze streek. De grote trap in het huis, inderdaad een aardige trap, komt uit Frankrijk, van mahonie hout. Ook niet echt speciaal overigens.
Sinds 20 jaar is het huis in bezit van Josie Martin een
Nieuw Zeelandse uit Wellington die allerlei kunst en tuinier opleidingen heeft
gedaan en in de jaren eind veertig is geboren. Opleidingen in Spanje,
frankrijk, usa,china,japan, Italië, Turkye, India. Ze heeft inderdaad een
prachtige gelaagde tuin aangelegd met allerlei grote en grotesque mozaiek
werken erin; beelden, banken, zitjes,tafels,fonteinen, koepeltjes. En verder
een aantal abstarcte beelden. De muurtjes en paden zijn ook helemaal van
mozaiek. Met leuke details: stukjes theepot, oren van kopjes, tegeltjes,
flessenhalzen, flesbodems en noem maar op. Het geheel is een paradijselijk
mooie tuin met creatieve bouwsels die ook heel gebruiksvriendelijk zijn. Je
kunt erin en op zitten en geniet van de zitplaats en het uitzicht op de andere
beelden enz. Boven in de tuin die hoger is dan het huis, heb je uitzicht op de
azuur blauwe zee en de bergen aan de andere kant. Entree was 20 dollar, zeker de
prijs waard. We eten een kostelijk ijsje (coupe) in de tuin onder een
vijgenboom vol met vijgen.. De vogeltjes vliegen rond. Je kunt in het huis ook
overnachten ( is een Bed and breakfast) en je kunt het ook huren voor feesten
en partijen. Een zeer ondernemende vrouw dus die Josie Martin!! Hoe je een
dynamisch leven kan leiden zelfs als je in een toch afgelegen en weinig
boeiende plaats als Akaroa woont. Zo zie je weer je maakt je eigen leven zelf!
Als je maar durft te leven en durft creatief en ondernemend te zijn. Dat is de
kunst. En je moet volhardend zijn!!
Na deze culturele uitstap gaan we naar Pigeon’s Bay om te
zwemmen (Marijke) en te wandelen (beiden). Een prachtige tocht weer door de
bergen. Nauwelijks een tegenligger. De baai is rdelijk fraai, met een aantal
huizen zelfs. We rijden tot voorbij de camping die dicht is en stoppen bij een
grote vlonder waar ook boten kunnen te water gelaten worden(ook dicht) twee
jonge mensen liggen te genieten in de zon en hebben gezwommen. Je moet wel via
een steile trap het water in. Marijke trekt haar badpak en haar stoute schoenen
aan. Daalt de trap af en steekt een teen in het water. Aiaiaiai. Dat is toch
frisser dan zij dacht. En in Pontreau zwemt ze toch in water van 17 graden. Dit
is nog kouder. Dus geen zwemmen. Dan maar wandelen langs de baai. Heel fraai
pad onder bomen eerst maar verderop in de brandende zon. Half uur heen en dan
maar weer terug. Even liggen onder een boom en dan zien we in grote andere boom
drie duiven ( pidgeons bay) zitten. Prachtige exemplaren, heel groot en met
rode snavel, grote groene hals en koraalrode poten. Zeer mooi. Het zijn de Kerer of New Zealand pigeons.
We hebben intussen al heel wat vogels gezien. Veel zijn er natuurlijk niet vergeleken met Afrika. maar we hebben gespot:
De Pukeko, de fraaie swamphen. verder de Peihana of fazant, , de Kahu of Australasian Harrier, ,de Makipae of Australian Magpie,, de Spur winged Plover, de California Quail, de Myna, de Manu Pango, of blackbird(merel), de Kotare of kingfisher waarvan hier maar een soort woont,, de song Thrush,, de New Zealand Pipit of pihoihoi, de Korimako of Bellbird, de Greenfinch(groenling), de Yellowhammer, de Mohua of Yellowhead,, de Pahirini of Chaffinch, de Tiu of mus, de Welcome Swallow, de Redpoll, Dit voor de vogelaars onder ons
Dat is de
wandeling zeker waard haha. Dan retour Akaroa. Marijke gaat zwemmen ( je moet toch
wat) in de baai hier. Het water is hier wel warmer, ze denkt 20 graden.
Genieten dus. Ik ook in de zon met een boekje. Daarna naar huis en weer een
zalmtartaartje maken. Dat later opeten aan de zee met een flesje sauvignon
prikwijn uit NZ erbij. Onder een palm in de halfzon, meeuwen aan onze voeten en
aalscholvers ietsje verderop zich drogend in de lauwwarme wind. Het leven is
mooi. Om half acht naar huis en de Groper grillen voor het avondmaal. Onze
vriendin uit de Filippijnen , little foot, zingt voor ons. Boze the day off en
leren over de Maori’s uit mijn boek. Morgen vroeg op en golfen op klein baantje
richting Christchurch.
19-2-2014,woensdag
Rustig weer ontbijten op onze vaste plek aan zee. Dan naar Kaituna, richting Christchurch om te gaan golfen op een zeer landelijk baantje daar. een mooie en slingerende tocht en mooi weer. Uiteindelijk rijden we langs Lake Elsemore en vinden de baan. een bijzondere ervaring. Er is helemaal niemand en zoals je leest over schotland en wales baantjes zo is het ook hier. Je wordt gevraagd om 15$ in een zakje te doen en dat in een bus. Dan kun je spelen. De baan is uitgezet op grote weilanden met bos ertussendoor. Er lopen honderden schapen die het weinige gras kort houden. Helaas is het ook erg droog en dus lastig spelen maar dat vergroot de uitdaging. De greens zijn redelijk en omheind met draad tegen de schapen. De baan is wel lang en door de omstandigheden en ook de wind niet eenvoudig. het zijn negen holes die wel soms een andere afslag hebben zodat je prima 18 holes kan spelen. Wat we in de warmte doen. We vinden gelukkig een trekkarretje. Marijke speelt erg goed en scoort 39 punten, ook ik speel redelijk en maak 38 punten, krijg hier volgens de lijst 16 slagen. Dus 14 boven.Marijke kreeg 20 slagen dus speelde 17 boven. Wonderlijk genoeg won ik de matchplay met 1 up (drie slagen gegeven aan Marijke). jaja we doen ons best.
Na de golfpartij weer helemaal terug over de prachtige route. Thuis eerst eten kopen (weer verse vis bij Murfy, ditmaal Sole) Dan biertje drinken en het avond ritueel. Er ligt alweer een Cruiseschip in de haven en het dus weer druk op de boulevard.
de Sole is lekker maar toch van andere consistentie dan bij ons, minder compact. Iets tussen kabeljouw en tong in.
20-2-2014, donderdag
Vandaag op weg naar Dunedin, je spreekt uit Dun (betekent stad in het schots) Eden, naar het Paradijs. Dus Paradijsstad. Halverwege stoppen we in Timaru om te gaan lunchen bij onze home exchangers van Cromwell. Zij wonen even buiten de stad in de heuvels met prachtig uitzicht. Aan hun straat maar meer stadwaarts ligt Egg and Tie( zo spreek je het uit, het is een Keltische naam; het barst hier van de schotse immigranten) een kunst gallery /museum/activiteiten centrum. Geschonken door een Schotse immigranten familie, Grant, aan de stad met een deel van de kunst erin. Een fraai ,groot huis wat iets is uitgebouwd door de stad. Er hangen/staan kunstwerken uit europa en ook door Nieuw Zeelanders gemaakte schilderijen en beelden. Geen grootse werken maar de bijhangende teksten en verhalen wie en wat het gemaakt heeft maken het boeiend.Het geheel ademy veel dynamiek en creativiteit en enthousiasme. Entree is gratis.
Na dit toefje kunst naar het fraaie huis van Mark en Trish, die ons bijzonder hartelijk verwelkomen. De zon schijnt en we worden naar een reusachtig terras gebracht vol grote houten meubelen die mark zelf heeft gemaakt. Hij is een zeer enthousiaste verteller evenals zijn vrouw. de lunch is herlijk: heel bijzonder zelfgemaakt brood, salade en prima quiche. We slaan de wijn af ivm het nog te rijden traject van 200km. Mark was veeboer, zijn vader kwam na de oorlog hierheen. Die had gevochten in de oorlog, in het verzet, en had het gehad met Europa. De ouders van Mark komen uit Nederland maar hij spreekt de taal niet . In de hal staat overigens een oude Hindeloopense kast uit 1640. Na de lunch toont Mark mij zijn enorme werkruimte met allerlei machines voor houtbewerking. Een knutselaars paradijs.
Dan door naar Dunedin. Even stoppen bij de zee om de Boulders te zien bij Mouraki. Niet zeer speciaal maar uitzicht is fraai over de azuurblauwe (alweer) zee.
Wij hebben afgesproken in Port Chalmers, een plaatsje iets hogerop aan de noordkant van de harbour van Dunedin. Daar staan onze Home exchangers alweer op ons te wachten.Karin en Kelvin. Hij is een advocaat(Barrister) in ruste en zij heeft over de zeeën gezworven met een eerdere echtgenoot gedurende 21 jaar. Ze kenden elkaar als kinderen in Engeland maar zij verhuisde veel met haar vader die bij de FAO werkte. Ze woonde zo ook in Rome en overal.Ze nemen ons mee naar hun op een afgelegen hoge punt gelegen zeer fraaie woning. Een adembenemend uitzicht over een grote baai naast de harbour Bay. Verder bergen en bossen. Wel flink eindje van de winkels enz natuurlijk(15 min van Port Chalmers en 35 minuten van centrum van Dunedin.) Zij hebben allerlei eten voor ons in huis gehaald wat we met zijn vieren opeten, met WW erbij uit Z Afrika. Ze vertellen uitgebreide verhalen en zo doen wij en hij is geinteresseerd( of doet als of) in Shake up, dus krijgt een exemplaar. Helaas hebben zij ook slecht nieuws: het weer gaat slecht worden. dat kan hier (soms) zomaar omslaan. Morgen is het nog 25 graden maar daarna regen en 13! graden de verdere dagen op een na. Het begint laat op de avond al vreselijk te misten, weg uitzicht. ook de volgende morgen staan we in de wolken (letterlijk) op.
We worden alvast uitgenodigd voor barbecue op zaterdag avond en de kayaks worden naar beneden gebracht.
Moet kunnen allemaal. Heerlijk ook om weer internet te hebben hier!!! haha.
21-2-2014,vrijdag
Uitgeslapen en bij wakker worden geen uitzicht!!in de wolken. Het weerbericht is inderdaad heel somber zegt ons internet. aiaia. Proberen vandaag te golfen en naar Dunedin te gaan. Morgen gaat het nl regenen en wordt het 13 graden (normaal is het hier nu 28 graden). Marijke maakt koffie en ik schrijf de blog.
Na ontbijt dus de hele kustweg langs op weg naar Dunedin en de golfclub aan de baai. Chisholm Park golf club. Aan de Victoria road. Het is een werkelijk mooie baan, een echte links baan . Maar het is er ook vreselijk druk. er bis een wedstrijd gaande, een charity game. Dus geen plek. Maandag en dinsdag genoed plek verzekeren de vriendelijke mensen ons. Dan maar naar de wat verder van de haven liggende baan St Clair. Zo zien we in ieder geval het zuidwesten van Dunedin. ook deze baan die veel hoger ligt, is prachtig. Maar ook hier is het stampvol. Dezelfde wedstrijd zegt men ons daar. we kunnen het proberen op Otago Golf club, liever gezegd de Balmacen Golf club. Die ligt in het Noord oosten van Dunedin. Dus een prachtige rit dwars door het centrum van Dunedin. Dat ziet er heel gezellig uit met veel terrasjes en een lange straat kleine winkeltjes. een paar meer monumentale gebouwen , geen hoogbouw. Maar toch niet een stad waarvan je zegt : daar moet ik heen. Eerder een groot dorp. Er wonen ook maar 125.000 mensen in heel Dunedin. Uiteraard is hier de natuur weer het hoogtepunt en de ligging aan de onwaarschijnlijk mooie baai. Een heel deel van de stad maakt zelfs een verwaarloosde indruk en er staan nogal wat lege panden, ook in het centrum. Geen goed teken. Er is wel een redelijk grote Universiteit. Vandaar ook de gezellige drukte op straat denk ik.
Als we op de baan aankomen zien we een prachtige baan met veel hoogte verschillen. Maar ook daar is een wedstrijd. De vriendelijke Caddymaster zegt ons dat we zeker de komende week moeten komen. het is de oudste baan van Zuid Eiland, opgericht in 1871!! Er hangen foto's aan de muur van Gary Player die daar de NZ open speelt, en van zelfs Walter Hagen, die speelt met een jasje aan en een das voor! Dat waren nog eens tijden
Ook het bestuderen van de zeer oude kampioenslijsten is een belevenis. de kampioen van 1872 staat boven aan en het loopt keurig door tot 2013. We gaan hier zeker terugkomen. Ze raden ons nu aan te spelen op
een baan aan de andere kant van de berg, in een del van de stad Mosgiel geheten. Of misschien is het een ander dorp. We rijden over een fraaie weg de bergen over en vinden eenvoudig de baan.Tieri Golf club. Daar is er eindelijk plaats voor ons. We betalen de NZ affiliated fee, samen 60 dollar, dus 36 euro. Het is een ruim aangelegde baan met aantal forse hoogteverschillen. En behoorlijk lang. Marijke krijgt er 23 en ik zelfs 19 slagen, van blauw. Het is hier duidelijk warmer dan aan de zee en Marijke vindt het zelfs bijna te warm Door het vele klimmen en trelkken aan onze karretjes raken we flink vermoeid. het spel gaat redelijk, zo op onze hcp. Op de vijftiende hole echter begint het te regenen en ook onweren zodat we moeten stoppen. Marijke is blij. Dan naar huis, door weer een ander deel van Dunedin. Mosgiel is geen fraai deel overigens. Onderweg inkopen doen bij een soort Macro en dan thuis eten maken en genieten van de uitzichten vanuit ons huisje. We lezen dat Nederland het bij de Olympische spelen wondergoed doet, al 22 medailles en op de zesde plek qua landen!! Helaas zie je er hier niets van. Uiteraard houd ik mij de avond bezig met werken voor het ISSOOH. Contact leggen met Family Therapy Institutes hier enz. Maar de werkinfo zal ik elders neerzetten en in het Engels.
22-2-2014, zaterdag
Vandaag zou het hele dag regenen maar de morgen begint zonnig , maar wel koel. Gisteren nog 25 graden, vandaag niet meer dan 18. En ook nogal wat wind. we besluiten om van het goede weer gebruik te maken en gaan de Wildlife Cruise maken met Monarch Cruises en daarna de Pinguin tocht naar de Yellow eyed pinguins.
Na zorgvuldig alle info gelezen te hebben en onze homeexchangers gevraagd te hebben waar te boeken , belt Marijke naar Monarch. Het is bijna vol! Er zijn namelijk twee cruiseships aangekomen hier en dat zorgt ook hier voor volle bussen naar de bezienswaardigheden, hier de dieren.Maar we krijgen een plek op de boot van twee uur. Dan rustig naar de andere kant van de baai gereden. Duurt een . We nemen de High Cliff road naar Wellers Rock. prachtige maar smalle en zeer kronkelige weg. Veel schapen aan de kant en supervergezichten. Wellers Rock ligt als een klein piertje aan de baai. We zijn te vroeg en rijden naar het 500m verderop gelegen Pinguin Place waar we naar de Pinguins gaan kijken na onze boot trip. Om 4 uur. Het blijkt dat we daar de hele tour moeten betalen en dat we ook nog eens 10 dollar de neus uitsparen omdat we ze alle twee doen. Hollanders natuurlijk. Terug naar de pier. Erg vriendelijke mensen nemen ons met nog ongeveer tien andere mensen aan boord. Een Israelisch echtpaar met jengelend kind en wat andere toeristen. Het is een middelgroot bootje wat ons eerst rustig door de baai vaart. We zien meteen al een aantal Shags, lees cormorants lees aalscholvers, van meer bijzonder soort.De Stewart Island Shag, die soms helemaal donker maar soms met sneeuwwitte borst begiftigd is. Ze "maten"gewoon door elkaar heen. verder de Little Shag en de Spotted Shag een grijsgerugde aalscholver. ze zitten op een hoge heuvel en hebben daar talloze heuveltjes op gemaakt, hun nesten. In de haven eerst veel meeuwen, de algemene red billed gull en zijn aanverwante Black billed gull. Dan de veel grotere Black Backed gulls, de pijlsnelle en elegante white fronted terns,een enkele white faced Heron. We zien ook de al eerder geziene ped oystercatchers, met dus witte buik zoals onze scholeksters en de helemaal zwarte hier variable Oystercatcher genoemde vogels die in Zuid Afrika zo zeldzaam en bijzonder zijn en bijna uitgestorven. Hier wemelt het er nog van gelukkig.
Dan komen we bij het absolute hoogtepunt van de tocht en ik denk van deze hele reis, wat betreft unieke ervaring: de heuvel waarop de Northern Royal Albatrosses nestelen. We zien de enorme vogels komen aanzeilen. De grotere met een vleugelwijdte van wel drie! meter. Hoe ouder ze zijn des te minder bewegen ze hun vleugels. Ervaring! Ze zeilen naar de heuvel en strijken neer. Daar zitten ook een aantal vrouwtjes te broeden en een ander aantal vogels, adolescenten, te "maten". Een snavelgewrijf van jeweklste en veel gesnater. Een onuitwisbaar gezicht. De vogels broeden om het jaar en de kuikens verlaten in september het nest om dan vier! jaar niet op het land te komen.Het vijfde jaar keren ze terug naar hun geboorte plek om te paren.Ze kunnen wel 100km per uur vliegen en leggen in hun leven van ongeveer 45 jaar meer dan vier miljoen! km af.We vergapen ons aan het schouwspel. Onder aan de berg liggen op de rotsen de New Zealand fur Seals te zonnen. Ja het is zonnig vandaag. Dan draaien we langzaam de baai uit om Taiaroa Head heen naar de zee. De swell wordt heftiger. We varen niet ver van de kust af. We zien een paar bijzondere vogels op de zee. de Sooty Shearwater en op het land een kleine kolonoie van Royal Spoonbills.Zij worden omgeven door grote kolonie meeuwen.We zoeken naar de Petrels maar zien ze niet. Wel zijn we zo gelukkig om enkele zwemmende little blue pinguins te zien, vlakbij onze boot. Eeen zeer zeldzame en kleine pinguin soort, slecht 33 cm groot. We misten ze in Akaroa. ook zien we geen zeeluipaarden maar dat is geen probleem. We genieten genoeg ook van de uitzichten op de woeste kust. Basalt onderop en dan steil omhoog de verdere vulkanische lagen. Terug naar onze basis passeren we het huis van de havenmeester wat op een landtongetje ligt , een eilandje denk ik. Prachtig verscholen achter een duin en hoge oude bomen. Daar geboren worden bepaalt je leven geheel.. Na de boottocht naar de pinguin place om de bijna uitgestorven yellow eyed pinguins te zien. Er is daar een conservation reserve gebouwd door een farmer die daar in 1960 een hele berg plus strand kocht. Deze man, Howard Mc Grouther, raakte naast het fokken van schapen ook geboeid door de pinguins die op zijn strand aan land kwamen. het is een bijzondere pinguin soort die integenstelling tot alle andere pinguins niet sociaal levend is. Dat wil zeggen de paartjes hebben privacy nodig voor hun ei leggen en kindjes opvoeden. ook zijn ze niet migrerend. Er leben er ongeveer 700 hier op de kust van NZ en verder nog een paar duizend op eilandjes voor de kust. Helaas neemt de populatie langzaam af.De familie McGrouther heeft zich meer en meer toegelegd op het behoud van deze pinguins. Ze hebben het oude habitat, wat bestond uit bossen om te paren, weer langzaam opgebouwd. Alles was ontbost door de eerste migranten uit europa. die overigens bijna heel Nieuw Zeeland hebben ontbost in anderhalve eeuw. Toen was de ecologische gedachte nog niet uitgevonden natuurlijk.
Zij slagen erin om de conservatie,met ook zelf gegraven loopgraven waarin de toeristen de beestjes kunnen waarnemen zonder ze teveel te storen, en een hospitaal voor verzwakte pinguins, zelf te financieren. Voorbeeld voor veel van onze ecomensen!!
We krijgen eerst les in het leven van de geelogige pinguin en gaan dan met busje naar het conservatorium aan de kust. Daar wandelen we met tien man door de loopgraven en zien eerst een ouder mannetje lui liggen. Hij staat netjes op als wij komen zodat we zijn schoonheid kunnen bewonderen. Dan zien we een dit jaar geboren en bijna volwassen jong. Het staat in een hide en wacht op zijn ouders die 's avonds terugkomen om hem te voeden. ze gaan 's morgens de zee in eom te eten en nog eens eten en vertreren het voedsel(vis) half alvorens het aan de jongen te geven. Dit jaar is er te weinig vis omdat het water 2 graden warmer is. Zou je niet zeggen gezien ijskoude zomer dit jaar hier. Maar het is oorzaak van het sterven van 94 van de 95 jonge pinguins dit jaar hier!! de ouders hebben niet genoeg om te voeden. Zij kiezen namelijk eerst voor het zichzelf voeden en pas dan voor het voeden van de jongen. Bij mensen is dat anders. Idee is dat de ouders betere productiekansen hebben dan een eerste jaars jong.Dit jong is dus een super jong. Geen wonder dat de populatie na aanvankelijke stijging tot 1998 langzaam afneemt.
Daarna zien we nog enkele andere pinguins. Toch heel indrukwekkend. Interessant ook de inzet van deze mensen om goed te maken wat onze voorouders kapot maakten wat betreft deze vogels.Het is nu een win win situatie: de familie leeft van het in leven houden van de vogels!!
Dan terug naar huis, uurtje slingeren over de weg. de regen begint en ook de wind. Thuis eten maken en werken voor ISSOOH.Marijke lezen. Deze nacht stormt het enorm! ook daalt de temperatuur tot 3 graden!! Zomer in nieuw Zeeland is een speciale zaak. We lazen dat het hier altijd stabiel mooi was in februari en maart, tenzij grote uitzonderingen. Nu die hebben we nu weer ervaren. De nacht was zelfs wat angstig, zo hard waaide het, ik schat windkracht 12 hier boven op de berg. Beneden minder
23-2-2014, zondag.
Na de heftige storm nacht die overigens geen schade heeft aangebracht aan ons pand, staan we op tijd op. Ontbijten en dan hard werken aan het beantwoorden van allerlei mails. Ik moet Audrey veel info sturen en moet ook Herman Raath uitgebreid schrijven over de week workshop die ik moet geven in Namibië in oktober. Een beetje vreems om hier in NZ me te moeten bezig houden met live sessies in namibië en dergelijke. Maar het wordt een boeiend programma waarin ik veel harder moet werken dan gedacht. Ik ga voorstellen om ook Audrey te laten invliegen om deel van de presentaties te doen. Om twaalf uur ben ik klaar en kunnen we de natuur in. Een koude dag! buten wordt het niet warmer dan 13 graden met een keiharde wind erbij, dus gevoel is 8 graden. Dat is dus zomer in Nieuw Zeeland!!Hadden we niet gedroomd!! Gelukkig hebben we een trui meegenomen. We gaan vandaag naar het zeer nabijgelegen natuurpark Orokonui, een ecosanctuary waar ze weer de oude vogels hebben weten terug te zetten van weleer. het blijven er weinig. In heel Nieuw zeeland wonen maar 75!!! vogelsoorten; in zuidelijk afrika 850 om maar een vergelijking te geven!
het is hier dezelfde fauna treurnis als in Australië.Weinig soorten die zich hebben ontwikkelden wat er was is door de Maori's opgegeten en later door de Europeanen uitgeroeid door verwoesting van Habitat.
In het centrum worden met name de Kaka's beschermd en weer opgekweekt. Dat zijn een soort papegaaien. groot en bruin met rode ondervleugels.Ze hebben een grote kromme bek/snavel.
Het park is verder vol met prachtige inheemse bomen, struiken en planten. Bijzonder zijn de varen bomen die allen in NZ voorkomen. De aanleg is schitterend. Door het park heen zijn voedings stations aangelegd voor de Kaka's waar natuurlijk ook andere vogels komen snoepen. Het terrien is hoog in de heuvels en flink geaccidenteerd. We wandelen er meer dan twee uur in de harde wind maar meestal ook in de zon als we niet onder de dichte beplanting lopen. We bewonderen een oude Miro boom en een Rimu.Deze planten behoren tot de podocarps die uit Gondwana stammen.Ze worden tot 2000 jaar oud en dragen vruchten waar de kaka en kakapo van eten. Ze dienden ook als hout voor huizen.
We zien de luide Bell Birds in grote getale. Mooi mosgroene en olijfgroene vogels met kromme wat langere snavels. Ook zijn we zo gelukkig om enkele Tui's te zien, blauw zwarte vogels met een fraai wit toefje veren op hun borst. Verder spotten we de Silvereye, de Tomtit of Miromiro, de Eastern Rosella, een kleurrijke papegaai die daar eigenlijk niet hoort voor te komen en de Redpoll een klein vogeltje met rose hoofdje en borst als het broedt. we zagen enkele rose varianten inderdaad. Een prachtige wandeling verder. na het wandelen naar huis en eten maken en 's avonds werken aan boek en praatje en het verder regelen van de praatjes in Namibia. Veel correspondentie met Audrey en Raath.
De nacht is rustiger nu, geen storm.
24-2-2014, maandag.
Op tijd op en de zon schijnt. de wind is gaan liggen. Dus Golf op het programma op de links course Chisholm Park Golf club.Maar eerst rijden we langs de door ons ontdekte groothandel in vis waar ook eenvoudige particulieren kunnen kopen. Een uiterst aardige vissersman in het wit staat ons te woord. veel soorten zijn er niet, geen Dubai!! Maar de door ons gewenste zalm zal er zijn na de golf.
De baan is ditmaal leeg en de zeer vriendelijke pro is verbaasd over ons lidmaatschap vd NZ golfassociatie. Evenals in Akaroa had hij nog niet van deze mogelijkheid gehoord. Maar we krijgen de Affiliatie prijs zoals het hoort , 30$ ipv 60$ ieder. De baan ligt er mooi en prettig verlaten bij. Inderdaad een echte links course die langs de zee door lage duinen loopt. Nu ja laag, we moeten best wel klimmen vaak. Lange holes, kleine maar lastige en hoge bunkers, mooie maar gek genoeg trage greens.met heelveel hellinkjes en golfjes erin. We spelen eigenlijk heel goed behalve dan het putten. Hier wreekt zich de onbekendheid van de baan het meest. Marijke maakt 7 drie putts en een vier putt en ik 8 drie putts. We scoren toch redelijk: marijke 34 en ik 37 punten stbf. ik versla Marijke met matchplay (geef haar drie slagen weer) met 5 up liefst.
De uitzichten op de oceaan zijn prachtig en de begroeiing evenzo. Oude bomen en hoge struiken.
Na de golf even een praatje met de pro. De Open NZ is dit weekeinde. Vlak bij waar we dan logeren in Cromwell. Dus we proberen de zondag mee te pakken.
dan naar de visman. We zien de zalm en zeggen dat we in Akaroa zulke zachte zalm aten. Aha zegt de visserman, dat is dan zoutwaterzalm geweest. Die heb ik achter ook liggen. En hij brengt ons een inderdaad even zachte zalm als in Akaroa. we maken vanavond voor 8 man zalmtartaar want we gaan naar de barbecue bij onze Exchangers Kelvin en Karin. Wellicht nog een boek verkopen want er zijn enkele psychotherapeuten aanwezig.
.
De barbecue is binnen, hier rekent men kennelijk op slecht weer
want het barbecue apparaat, zo’n groot electrisch ding als iedereen in de
states heeft, staat in een overdekte ruimte die kon worden afgesloten. Met een
soort schoorsteen. We waren natuurlijk de eerste gasten omdat Marijke een Goud
is en altijd stipt wil zijn. Onze zalmtartaartjes hadden we in glazen
afsluitbare potjes gedaan zodat je hard moest werken om de inhoud eruit te
krijgen, heel Hollands want dan lijkt het meer. Haha.. Was heerlijk. De andere
gasten zijn Mary en Christopher, een man van meer dan 2 meter lang, en Barbara
en Thomas, die van schotse komaf zijn. De laatsten zijn hierheen verhuisd 40
jaar geleden omdat de economische omstandigheden in Luton bij Londen zo slecht
waren. Het vóór Thatcher tijdperk. Hij is Ingenieur. Ze belandden in Dunedin
met twee kleine dochters en vonden het hier aangenaam. De rust en de ruimte is
wat iedereen hier zo prettig vindt. Nooit files b.v. en nooit echt haast. Wat
voor te zeggen. Ook weinig dynamiek natuurlijk. En het weer is veranderlijk al
zegt iedereen dat het normaal veel beter is dan dit jaar. Waar hoorde ik dat
eerder. Barbara was psychotherapeute, maar is nu gestopt. De avond was zeer
geanimeerd, met politiek, veel grappen en natuurlijk verhalen over ieders
levensgeschiedenis. Opvallend hoeveel mensen toch de laatste 40, 50 jaar en nog
altijd, naar Nieuw Zeeland emigreerden en emigreren. Natuurlijk werd er ook uitgebreid
over Shake Up gesproken zodat het een echte werkavond werd. Er was uiteraard
teveel te eten, geen lam!! Vreemd genoeg zie je ook in de supermarkten relatief
weinig lamsvlees. Meeste is Beef of Varken hoewel ik nog geen enkel varken heb
gezien. Koeien temeer natuurlijk. Opvallend verder is dat er geen schapenkaas
of geitenkaas te vinden is. Volgens onze medegasten lusten de Engelsen hier (en
de Maori’s nog minder) geen schapenkaas. Schapen worden ook niet gemolken.
Zelfde als in Zambia!! Je kunt wel geiten en schapenkaas kopen maar die komt
uit frankrijk en is heel duur. Vreemd vreemd. Veel mensen hebben geprobeerd dat
gat op te vullen maar er is geen vraag naar. Ze eten alleen Cheddar zonder
smaak. Brrrr.
Omdat we om 6 uur al begonnen met borrelen waren we om twaalf uur
natuurlijk allemaal behoorlijk gevuld en werd het geen Franse avond tot drie
uur. Marijke kon niet nalaten om onze Kelvin en Karin voor vrijdag uit te
nodigen.
25-2-2014, dinsdag
Een rustige golfdag vandaag. We gaan naar de nabij gelegen baan in
Port Chalmers waar we weer de enigen zijn. Geld in een zakje doen (15$ pp) en
spelen maar. De baan is wonderschoon met uitzichten over de baai en grote
hoogteverschillen. Het spel gaat de eerste 12 holes redelijk, daarna slaat de
vermoeidheid ( veel klimmen en de kar trekken!) toe. Op negen zien we een
vriendelijke man die de club captain blijkt te zijn. Hij vertelt dat de leden
van de club bijna al het onderhoud zelf doen. Daardoor is de prijs voor een
jaar lidmaatschap slechts 350$!! 210 euro!! En de baan ligt er eerlijk gezegd
beter bij dan Toxandria, met name ook de greens!! Alleen het clubhuis is hier
veel eenvoudiger en kost dus weinig. Wij doen echt iets verkeerd in nederland.
Maar goed, we genieten zeer al is er soms even geen zon en is het dan zeer koud
omdat er wel een windje uit het zuiden staat. Temperatuur in schaduw niet meer
dan 12 graden, in zon 20. Helaas verliest Marijke en stbf en matchplay zodat ik
nu twee up sta. Na de golf rijden we langs een klein gravel weggetje naar de
zee bij ons huis in de buurt. We kunnen vanaf ons terras dit strand net zien,
bij de pinguins. We wandelen nog een lekker stuk door het zand en klimmen over
een heuveltje naar het echte Pinguinstrand. Helaas is het nog te vroeg. Wel
adembenemend(alweer!) mooi. En totaal stil!!ook opvallend weinig vogels. Maar
we zien wel de White faced Heron, een flink aantal, twee kingfishers!! En de
fantail of piakawaka, zwarte vorm met klein wit stipje. Ook de pied Stilt of
Poaka. En zowel de variable oystercatcher zwarte en pied vorm, als de pied
oystercatcher Dus geen slechte oogst. Dat was een echt wandeldagje dus. Dan
naar huis en eten maken en werken.
Ik lees Mating in Captivity van Perel. Eerlijk gezegd valt het wat
tegen. Geen echt nieuwe gezichtspunten. Veel nadruk op wat wij dertig jaar
geleden al leerden namelijk dat je individuatie nodig hebt om een goede relatie
te houden en dat fusie of enmeshment problemen geeft. Volgens haar vooral ook
bij sexualiteit omdat je een “ander”nodig hebt om opgewonden van te worden en
je die ander niet helemaal moet kennen om iets te willen ontdekken. Zo
benadrukt ze afstand en hebben van eigen leven als noodzakelijk en claimt ze
dat een relatie die berust op teveel intimiteit, gelijkheid en vriendschap als
belemmerend voor het hebben van opwinding en sexuele beleving. Het is toch meer
oude wijn in nieuwe zakken en met vooral nadruk op het erotische deel van de
relatie dat wordt belemmerd bij fusie/enmeshment relaties.
Maar goed, het is boeiend om weer eens te horen. Ze komt ook niet
met onderzoek maar stelt al haar standpunten zonder die echt met onderzoek te
staven. Nu hoeft dat voor mij ook niet zozeer omdat er teveel nadruk op
zogenaamd evidence based therapie wordt gelegd mijns inziens en je veel van
onze problematiek in relaties en gedrag niet zomaar evidence based kan
onderzoeken en staven.
26-2-2014, woensdag
Vandaag een rustdag wat betekent dat we pas om half een naar
beneden afdalen om te gaan kanoën. Het is iets warmer, 18 graden, dus haalbaar.
De getijden zijn vanaf een uur hoogwater en dan weer ebbend getij zodat we
eerst de ene en dan de andere richting kunnen opvaren. Vanavond naar de
Pinguins kijken. Verder studeren, praatjes voorbereiden, lezen enz. Morgen zou
het nog warmer worden en dan gaan we golfen op de oudste baan, Balmacewen Golf Club of Otago Golf Club.
Zojuist belt Audrey en ze toont ons een heel fraai boek: EXPAND!!! Het is haar gelukt om het op tijd gedrukt te krijgen. Audrey is echt persistent en heeft enorm gezwoegd om het klaar te maken. Nu de advertisements en de verkoop nog goed regelen!!Wat een feest.
Zij komen drie maart aan in Queenstown, dan kijken hoe het boek hier in NZ in de winkels te krijgen.
27-2-2014, donderdag
Het belangrijkste vandaag is de operatie van Jaap. Die is uitgesteld maar gaat nu toch gebeuren. Hopelijk geen doorgroei van zijn tumor in de wand. We horen het pas morgen hier omdat we 12 uur voorlopen.
Vandaag schijnt de zon hier boven niet maar op weg naar the old course Balmacewen opgericht 1871 komt de zon er aan de andere kant van onze berg door. Het wordt een prachtige dag. de baan is niet druk en de ontvangst is weer heel hartelijk. Ons NZ golf lidmaatschap wordt weer erkend al hebben we nog geen kaartje. Het verschil is ditmaal 25$ per persoon zodat we nu op 72 dollar per persoon korting staan op het totaal van 150$ investering. We zullen uitvinden of het een goede deal is.
Marijke koopt een zwarte pet met embleem en ik een shirtje met embleem om te gedenken dat we op deze oude en beroemde baan hebben gespeeld.
Marijke bestelt ook een buggey omdat de baan erg veel hoogte verschillen heeft en we 18 holes trekken aan een kar niet trekken.haha. Ouderdom slaat toe. De baan is inderdaad extreem fraai met enorme hoogte verschillen. De absoluut mooiste hole is de "signature hole" nr 11. Je staat hoog(40m?) boven de fairway die aan een kant wordt begrensd door een beekje wat out of bounds is en aan de andere kant door een steile heuvelwand met enorme bomen. de green is niet zichtbaar want die ligt rechts om de hoek van de berg. het gras is prchtig in vierkanten gemaaid. De vogels zingen. Alles is klaar voor een wereld klap. helaas sla ik niet goed en valt de bal rechts voor een boom. Marijke slaat een prachtige bal de hole waardig. De volgende hole is een par drie heel steil omhoog, rechts een enorme pijnboom, links steil aflopende helling naar out of bounds. Ik sla tegen de pijn boom waarvoor nog op het bord gewaarschuwd wordt. Het is niet mijn dag , teveel geïmponeerd door de fantastische baan en het natuurschoon. Marijke speelt prima(uiteindelijk 36 stbfpt, dus stand is weer een up voor mij). Om van de elfde naar de 12de hole te komen moet je als loper een zeer steile helling op waar een koord hangt wat je omhoog trekt de helling op. Met de kar moet je helemaal terug en dan een vlakker pad omhoog. De dertiende hole is een par vijf met een enorme kloof op 250m. Ook de holes daarna hebben grote hoogte verschillen, dus enkele zeer hoog gelegen greens en enkele afslagen diep het dal in. En prachtige oude bomen overal. Een feest.
Na het spelen drinken we een donker bier uit de streek uit de tap en eten we een worstje. Er is een vetreanen morgen gaande en er is prijsuitreiking. Een medespeler is jarig en alle mannen gaan keurig staan en zingen voor hem. Daarna wordt een grote fles whisky geopend en drinkt een ieder een fors glas op de jarige. Een man, die voor ons liep en ons door had gelaten met zijn makkers, kwam gezellig bij ons zitten om te vragen waar we vandaan kwamen. Hij zelf was in India geboren maar had lang in Singapore gewoond. Hij was nu met zijn Vietnamese vrouw 7 jaar geleden naar Dunedin verhuisd omdat het leefklimaat hier zoveel aangenamer is. Zijn vrouw had een goede baan, hij was met pensioen. Vooral de rust en de non competitieve sfeer trekken hem aan. En de prachtige natuur. En Dunedin is als grote studentenstad toch voldoende dynamisch zegt hij.
Dan naar de winkel om inkopen voor ons etentje van morgenavond te doen en ook om eten in te slaan voor Cromwell waar het veel minder groot is natuurlijk.
De avond doorgebracht met zoeken op internet hoe het boek hier te verkopen. Aantal mensen hebben al gereageerd op het verschijnen en Audrey heeft er al drie verkocht. haha.
28-2-2014, vrijdag.
De hele nacht en morgen giet het en is het ook koud, pas om 12 uur een waterig zonnetje. Ik serveer Marijke ontbijt op bed. De verdere morgen eerst verder internetten . we lezen tot onze grote vreugde dat de operatie van Jaap goed is verlopen. Geen verdachte cellen gevonden!! Het loopt hopelijk redelijk goed tot goed af, al moet de PA nog komen natuurlijk.
Dan eten voorbereiden voor vanavond en alvast het huis schoon maken want morgen gaan we alweer weg, naar Cromwell!!Zondag daar naar de NZ open kijken, maandag zelf golf spelen op Arrowtown Golf club. De dag erna Audrey en John ophalen van het vliegveld en dan begint het harde werken helemaal. Praatje oefenen, boek op de markt zetten. Namibië workshop opzetten, Roemenië workshop en praatjes bespreken en opzetten. Te druk voor een oude man van bijna 68 haha. En de niet optimale gezondheid doet natuurlijk geen goed al is er prima mee te leven.Moet wel beter gaan straks als we terug zijn en de wijze artsen een list moeten verzinnen.
We krijgen bericht van onze bewoner in Antwerpen dat het huis goed erbij staat en dat hij in mei met Marcel en Bieke en Veroniqueen Marc mee komt naar Pontreau. Maar dat lijkt nu allemaal nog erg ver weg.
René schrijft dat zijn zoon Joel een zoontje, Valentin, heeft gekregen ( Camille natuurlijk kreeg het kind). Overal springen de lammetjes de wei in haha. Wij zijn echt de oudste generatie!. Adriaan en Femke hebben de komst van de kleine Larsina ook al openbaar gemaakt!!En Miem gaat per 1 april niet alleen de verjaardag van Annabel vieren maar ook samen wonen. Tja.
Vroeg op. Ontbijten en dan het praatje oefenen en timen. Om half een hebben we lunch met de organisatoren van het congres, Frances en Rick. frances is erg goed met computers en beiden hebben een internet opleiding GT opgeet. We gaan haar vragen om de video van de sessie die ik heb in te passen in de powerpoint. Frances is een vrouw van in de vijftig die al jaren opleiding geeft en samen met Rick ook boeken heeft geschreven. Ze is erg vriendelijk en competent maar ook wat gestressed. Enkele van de medewerkers aan de organisatie zijn plots uitgevallen. Rick is een wat kleine man met een grote snor. Hij is monter en geestig. Het lukt Frances om ons te helpen met de presentatie. We bespreken ook een eventueel gaan van hen naar Namibia eind van het jaar omdat zij nuttig kunnen zijn voor de opleiding per internet daar. Ik ga het schrijven naar Herman Raath.
Na de lunch gaan we golfen op de baan hier vlakbij waar al 12 keer de NZ open is gespeeld. Een echte linksbaan met geen enkele fairway die een effen plekje heeft, kleine maar zeer golvende greens en naast de smalle fairways van dat hoge en droge gras waar je nauwelijks uit kan komen. We spelen 9 holes met John erbij dan negen samen. Spel gaat redelijk goed maar scoren is er niet bij. Goed om weer eens te ervaren hoe een echte zware baan eruit ziet. Wel een feest natuurlijk. Dan eten kopen eten en naar bed.
12-3-2014, woensdag
Vandaag naar Kapiti eiland maar helaas is het afgelast wegens gebrek aan deelnemers. Dan maar naar Wellington vandaag. Niet met de trein zoals van plan maar gewoon met de auto.
Kleine veertig minuten rijden deels op een vierbaans weg. De eerste in Nieuw Zeeland die we zien. Ook is hier echt wat verkeer. Maar alles binnen de perken gelukkig. Wellington is een vrij kleine stad zeker voor een hoofdstad. heeft 200.000 inwoners. Op het eerste gezicht is het eenminder fraaie stad maar als je er doorheen loopt valt het erg mee. Met name langs het water zijn heel veel gezellige en ook mooie pleinen en lanen gemaakt. opvallend is bijvoorbeeld het Mojo gebouw tegenover de koffiebranderij. In het gebouw met leuk terras kun je prima koffie drinken. verderop ligt een groot plein waaraan ook een monument voor de mensen die nieuw zeeland ontdekt hebben en ook voor de latere europese ontdekkers. Erachter ligt een groot gebouw van de Maori waarin drie grote waka's of oorlogskano's staan en ook een café. Met terras en bomen van zaden die de eerste polynesiérs meebrachten. Soort broodbomen. Daarachter ligt een soort brug van grof hout met een plein met beelden van hout: walvissen en vogels. beneden ligt een plein waaraan de bibliotheek ligt. Heel smaakvol. Maar niet veel mensen die er aanwezig zijn. Verderop de stad in de gebruikelijke grotere straten en kleine dwarsstraatjes met veel restaurantjes en winkels. Niet echt bijzonder. Wij bezoeken het gote museum waarin veel te zien is over de geologie van de aarde, en met name van nieuw zeeland. je krijgt een goede voorlichting over de verschillende tectonische platen en hoe Nieuw Zeeland precies op de rand van twee platen ligt te schuiven. Ook zijn er alle dieren ,opgezet, te zien die in NZ leven. Zelfs is er een geconserveerde reuzen inktvis van 8m. De enige die er in de wereld te zien is. Dan is er nog een gedeelte met zaken over de Maori cultuur. heel interessant vooral hun ideeén over ontstaan van de wereld en de bijhorende mythen. Opvallend is het ontbreken van wat wij kunst of architectuur noemen in het westen. Het is geen volk wat schilderkunst of beeldhouwkunst tot grote hoogte heeft gebracht. Geschreven kunst, literatuur, ontbreekt uiteraard. Begrijpelijk dat de Maori het zoals vele honderden jaren van de mondelinge overdracht moeten hebben en vooral aan riten en rituelen hun identiteit ontlenen. Overigens valt ons hier op dat de Maori enorm veel toegankelijker zijn dan de aboriginals die wij in Australië zagen.Zij lijken ook aan de ene kant meer geintegreerd in Nieuw Zeeland van nu dan de aboriginals terwijl ze aan de andere kant veel trotser en duidelijker zijn over hun oude identiteit. Ze lijken veel minder in de verdediging als het ware en meer een minderheid die er zijn mag van zichzelf uit. Maar we zijn nog maar kort hier en hebben nog niet veel contacten. Wellicht wordt het meer in Auckland? We hadden John en Audrey hun eigen tour door Wellington laten maken en ontmoeten elkaar later weer. Zelf nog even geluncht in klein maar charmant broodjeszaakje waar een vreselijk aardig meisje ons hielp. Ze was zojuist hier gekomen zei ze om te studeren. Ze kwam uit India, de Punjab. Wat een moed! ze genoot van het leven hier . En werken voor de kost. IJverig zoals alle Indiërs die ik ken. Laat in de middag zien we Audrey en John en we kunnen niet nalaten een heerlijke koffie te drinken in de zon, onder een parasol bij MOJO. Dan weer naar ons paradijsje in Raumati Beach. thuis weer oefenen, veel correpondentie met Authors Solutions en Barnes and Noble. Nog niet duidelijk hoe dat allemaal precies zal gaan. klinkt hoopvol voor het boek.
13-3-2014, donderdag
Vandaag dan toch naar Kapiti Island. Om half negen present aan het strand. Eerst een lezing met video over het eiland. Ze zijn hier dol op het geven van leerzame informatie. het eiland is bedoeld als een voorbeeld van hoe Nieuw Zeeland er uitzag voordat die duivelse Engelsen de hele natuur kwamen verwoesten en de dieren uitroeiden door de invoer van konijnen, fretten,opossums en ander kwaadaardig gedierte. Inderdaad is het ongelofelijk hoe snel de engelsen het hele ecosysteem hier hebben verwoest. ik denk dat geen ander volk zo goed is geweest in het uitroeien van de plaatselijke bevolking als de Engelsen, zie de Aboriginals, de Indianen in Noord Amerika . Merkwaardig die neiging om meteen maar allerlei mensen te laten emigreren naar de koloniën alsof Engeland een klein nietig landje is. Ik geloof niet dat de portugezen of Spanjaarden of Hollanders en Fransen zoveel mensen naar hun koloniën hebben gesleept. Dat terzijde en graag verbering als het niet klopt. In ieder geval lijken de Engelsen meer geneigd te zijn geweest om hun cultuur op te leggen aan de bevolking in hun kolonieën. Overal spelen ze cricket bijvoorbeeld. En dat is toch niet een sport die je graag tot je cultuurgoed wil laten behoren, haha.
Maar goed op Kapiti eiland wordt al jaren ge[ploeterd om alle PESTS zoals ze ze hier noemen, uit te roeien. De Fret, de Opossum, de rat, de muis het konijn. En ze zijn er in 2012 in geslaagd het eiland inderdaad PEST vrij te krijgen. je moet dan ook je tas laten onderzoeken als je er met een klein watertaxibootje heen gaat. Om te zien of je niet stiekem een muis of rat of fret meesmokkelt. Echt waar!! Niet dat ik me kan voorstellen dat ik ooit een muis in mijn tas heb gehad.Laat staan een fret. Maar goed het is een obsessie voor de mensen hier. De dieren vraten alle jonge planten op en de eieren van de vogels en de vogels zelf. Nu leven er weer de oude diersoorten op het eiland(vogels want andere dieren hebben ze hier eigenlijk niet). Ze zijn teruggezet op het eiland als ze niet al helemaal waren uitgestorven. Wij dus op het bootje zonder muizen. het bootje ligt op een trailer die met een tractor de zee op wordt getrokken. Kennelijk om de muistoegang te belemmeren. Daar gaat de motor aan en kiezen we het ruime sop. Twintig minuutjes varen naar een inderdaad paradijs achtig eiland . het bestaat uit paar hogere bergen 9hoogste punt is 560m) die vrij direct de zee inlopen. Alles is bedekt met een zeer weelderige plantengroei. Veel verschillende bomen en struiken. En als je aankomt klinken de vogelstemmetjes je als muziek in de oren. Heel on.nieuw zeelands voor ons maar zo was het dus voor de Engelsen kwamen. We krijgen op het eiland nog een les van onze gids. Over de vogels en de bestrijding van de pests en de nieuwe, teruggekeerde, oorspronkelijke beplanting. Daarna gaan we een uur met de (Maori) gids door de bossen lopen. We zien zo de vele oorspronkelijke bomen en planten en enkele boeiende vogels zoals de Weka, de Saddleback, de Red Capped Parakeet, de Tui natuurlijk en de Bell bird die hier overal in de bomen zijn prachtige liedjes zingt. Je denkt ook iedere keerdat je een varken hoort, maar dat is de Tui. Na dit uur wandelen we helemaal omhoog naar de Hihi feeding place. Vrij steil zeker voor een oude man! Tot ik denk 420 m hoogte. lijkt wel vier kilometer. Maar de weggetjes slingeren omhoog door een werkelijk prachtig regenwoud. we zien nog een vijftal saddlebacks, van heel dichtbij en op de top zien we als beloning vier Kaka's, de grote bruin en rode papegaaien van hier. Een loopt gewwon voor ons op en neer op de tafel waaraan we zitten. Feest voor de vogelaar dus. Helaas wordt de little Kiwi niet gezien. Er leven daarvan nog 1500 exemplaren waarvan 1200 hier op het eiland. Maar het zijn nachtdieren en dus verscholen overdag. Na vier uur gestaag wandelen komen we moe weer beneden aan waar we Audrey en John terugzien. dan onze meegebrachte muisvrije lunch opeten aan de zee. Beetje zon. Als laatste gift zien we nog de Australasian Ganneth langs vliegen met fraaie gele kop en grote snavel. Bij ons vertrek punt vinden we nog een zojuist gestorven Blue Pinguin. Die zitten hier in grote getale maar zijn uiteraard overdag de zee op. Om vier uur zijn we weer terug op het vaste land. Boodschappen doen en dan borrelen en eten. thuis eerst nog weer werken aan verschillende praatjes in Roemenië en Namibia en even praatje van hier oefenen. 's avonds uit eten in een heel aardig restaurantje aan de zee. We namen, behalve Audrey, de dagschotel: een grote steak met twee gebakken eieren erop. Wel erg aan de zware kant, met een pint donker bier erbij.Van een geraffineerde keuken hebben ze hier nog niet echt veel kaas gegeten. Maar het was gezellig en smakelijk. Weer keurig binnen de tijd. Het vliegtuig uit Maleisië is nog altijd niet gevonden!! Ongelofelijk. Ook de Ukraine is nog altijd gedeeltelijk bezet, de Krim althans, door de Russen. Hier is dat allemaal een heel erg ver van je bed show.'s nachts kreeg ik veel last van mijn buik. Straf voor teveel eten.
14-3-2014, vrijdag.
Samen met Marijke om tien uur gaan golfen op de golfclub van Waikanae tien km naar het Noorden. Een heel charmante baan vlakbij de zee. Die zie je helaaas niet op de baan. Maar er waren mooie holes met hoogteverschillen en veel bomen. En het was prachtig weer. Geen cycloon Lusi die narigheid bracht. We schoten vlot op al moesten we wel na negen holes veel op oude mannen voor ons wachten.haha.Tijdens het wachten spraken we met twee dames die ons inhaalden; Toen ze hoorden dat we een huis in Frankrijk hadden wilden ze meteen het adres hebben om het te huren. Afwachten maar. We speelden heel redelijk. Binnen de buffer beiden. Maar Marijke won nipt. Stand dus gelijk. Na afloop biertje en pie op het terras in de zon. John kwam ons ophalen, hij had geen zin in golf. Audrey was naar de kapper. Daarna naar huis en praatje oefenen.Helaas kreeg ik later op de avond weer veel last van mijn maag. Marijke moest alleen met Audrey en john naar de zonsondergang gaan kijken. Die was onwaarschijnlijk mooi ditmaal: een dieprode kleur die telkens van tint veranderde. Nooit eerder zo gezien. Stof in de lucht van Lusi?Deze nacht zou Lusi gaan toeslaan met veel storm en regen . Maar er gebeurde niets.
15-3-2014, zaterdag
Ook vandaag de hele dag mooi weer. Lusi heeft wel veel regen en wind gegeven maar meer naar het Oosten. We gaan naar de Farmers market en de festival dag in het dorp. Het is er druk. Ook veel jongeren. Er is een skateboard competitie , zang en muziek, manifestaties. Het marktje stelde niet veel voor. Je hebt toch echt het gevoel dat je hier terugstapt in de jaren 60, 70. Ook de jeugd is heel beleefd en vriendelijk. Wel aangenaam.
Na deze culturele uitstap nog naar een strand verderop gereden: Pake Pake beach. Daar zagen we een merkwaardige manier van vissen: ze zetten een lange draad uit op een katrol die vastzit aan een soort bootje wat met een batterijtje en motortje de draad de zee intrekt. Aan de draad zitten om de vijf meter grote haken. De draad loopt rond en bij terugkomst zaten er bijna aan al de haken jonge haaien. Die werden echter losgehaakt en weggegooid op het strand waar ze een jammerlijke verstikkingsdood stierven. Al rap komen de meeuwen op de stervende dieren af en pikken het vlees van de graten en kop. De bedoeling is om grotere en eetbaardere vissen te vangen.
We rijden met de auto het strand op en langs de zee. Dat mag hier en er zijn bijna geen mensen aan het strand gek genoeg. Het water is ook wat koud, ongeveer18 graden. Dus niet echt lekker om te zwemmen. 's avonds uiteindelijk toch een beetje regen van Lusi. Geen zonsondergang dus. IK oefen met Audrey ijverig het praatje.
16-3-2014, zondag
Vandaag is Yme jarig en natuurlijk ook Ritta. Ritta hebben we gisteravond al gebeld en gefeliciteerd. Dag te vroeg. De kleine Sofie zat weer lekker te smikkelen. Gelukkig een echte eetliefhebster net als Annabel. Yme gaan we vanavond bellen. Hebben hem wel al geschreven. Hij wordt 70 jaar!! echt oud dus.
Vanmorgen vroeg op want we moeten het huis opruimen. Vandaag vertrekken naar Taupo, 350km naar het Noorden. Maar dat duurt wel ongeveer vijf uur met stoppen erbij. Het huis was dus fantastisch hier en het weer eigenlijk ook. Prima home exchange.
De tocht is weer onwaarschijnlijk mooi qua natuur en landschap. Ongelofelijk hoe elk deel van Nieuw Zeeland weer anders eruit ziet. Nu veel hogere heuvels eerst met canyon achtige steile wanden en heel veel bos. verderop hoge bergen Dan weer rollende heuvelen . We passeren een aantal charmante dorpen. Maar de dorpen en steden zijn niet het meest boeiende hier. Vrij saai al staan er veel mooie vaak houten huizen. En ditmaal naast de vele schapen ook grote kudden koeien. Varkens zie je hier nergens, kippen ook niet.
Uiteindelijk komen we 30km voor Taupo in de heftige regen terecht, staartje van Lusi. Juist als we door de hogere bergen moeten slingeren. En almaar tweebaanswegen met soms even drie banen. En dat voor de grote weg van de hoofdstad naar de grootste stad.
Ook in Taupo dat aan het grootste meer van Nieuw Zeeland ligt, regent het. Maar het is wel zacht. Onderweg was het overigens hele stukken 29 graden!
Taupo is bekend om zijn thermale bronnen. Het meer is een vulkaan krater. De vulkaan werkt nog.Overal warme bronnen. We slapen in een heel charmant motel, Cottage Mews met een heel aardige en behulpzame eigenares, en aan het meer. We gaan met Audrey naar de thermale baden. Met allerlei mineralen in het water. Eerst in prive binnen badje dan in grote buiten baden. Het regent maar dat is wel lekker. Na een paar uur gezond doen terug naar John en dan tochtje rond het dorp en zijn golfbaan(36 holes) en grote parken. Prachtige natuur met grote hoogteverschillen en rivier in de diepte. Dan eten bij een restaurantje, Dixie Browns. Ik eet gebraiseerde beef cheek. Marijke australische garnalen p mediterrane wijze. Met knoflook betekent dat. Mijn wangen waren heel slow gegaard en zacht als zijde. Wel veel. Oppassen. Marijkes garnalen waren goed gemaakt maar helaas weinig smaak aan de beestjes, Dan retour huisjes en lezen en bloggen.
17-3-2014, maandag
Eindelijk de laatste tocht naar Auckland. En alweer een onvergelijkelijk mooie natuur. Het landschap is hier zo wisselend. met dan weer grootse gebergten, dan een terrein met heel veel kort op elkaar liggende heuvels, dan weer meer golvend heuvelland, nu eens vol met bossen dan weer grote weiden met of bruin of groen gras. Zo rij je door een vriendelijk dal en zo schiet je de bergen weer in met vele hairpins.Omdat we niet meer dan 300km hoeven te rijden nemen we de touristische route door vulkanenland. We stoppen lang bij Wai-O-Tapu (sacred waters) de meest vulkanische streek van Nieuw Zeeland. Omdat Audrey niet tegen sulfur kan gaat zij niet mee de wandeltocht langs de vulkanische poelen. John blijft trouw bij haar. Dus marijke en ik lopen langs de meest ongelofelijke geysers,pruttelende modderpoelen, kraters met kokend heet geel of groen of rood water vol met de meest uiteenlopende mineralen. Kijk op www.waiotapu.co.nz om een indruk te krijgen van de fascinerende geothermale activiteiten die we hebben gezien. Nooit zo iets gezien. Vandaar door naar Rotorua waar vlakbij de hobbits stad is gebouwd voor de lord of the ring films. We gaan naar mata mata waar het zou liggen. Vlak voor dit leuke dorpje even bij een pie maker gestopt die de beste chicken pies zou hebben. Ze waren allemaal uitverkocht, alleen nog beef pies. Die waren ook prima. Echt een tentje in the middle of nowhere. Mata mata was gezellig druk. Helaas konden we niet naar het hobbit dorp rijden. Dat kon alleen met een georganiseerde bus reis. Heel erg Nieuw Zeelands. Ze proberen zoveel mogelijk geld uit hun weinige attracties te halen.Omdat de tour maar tweemaal per dag ging en de laatste al weg was hebben we het dorp niet gezien. Overigens ook erg duur zoals alles hier.
Dan kalm verder naar Auckland. we komen om vijf uur aan in het voor ons gereserveerde hotel wat gelukkig recht tegen over het centrum ligt waar het congres wordt gehouden. het is een heel aangenaam motelletje. Wij hebben een kamer beneden en kunnen voor onze kamer lekker in de zon zitten Audrey slaapt een etage hoger. We besluiten meteen te gaan repeteren Audrey en ik en John en Marijke halen de drie koffers met boeken van het vliegveld ( John had ze daar gelaten). Daarna borrelen. Ik haal snel bij de buren, een chinese supermarkt, wat avocado's en maak guacamole. Onze gastheer en vrouw komen snel langs. Ook de overige sprekers zijn in ons motel gehuisvest. George burns en zijn partner Karin en Froma Walsh en nog een jongere dame uit de VS die oorspronkelijk uit Litauen komt.Verder zit er een groep studenten uit San Diego in ons motel. Die komen ook voor het congres. we gaan met zijn allen eten bij een chinees in de stad. Prima en gezellig.
Morgen gaan Audrey en ik naar de preconference workshop van georg burns. Marijke en John gaan de stad in.
18-3-2014, dinsdag
De workshop van Georg Burns is heel aardig. Hij praat over verhalen vertellen in therapie. Hij heeft daar een aantal boeken over geschreven. Verder schreef hij ook over Nature Guided Therapy. Hij vertelde me dat hij als vrijwilliger al enkele jaren drie maanden per jaar naar Bhutan gaat om daar les te geven aan de staf van een psychiatrische kliniek. er is maar een psychiater in Bhutan zegt hij. Ik vertel over mijn praatjes over de behandeling van psychosen enz en hij zegt dat het fantastisch zou zijn als ik naar Bhutan zou kunnen komen. Moet wel minimaal drie maanden zijn. Boeiend natuurlijk. ik heb een prachtig boek gelezen over een golfleraar die daar een paar jaar heen ging om les te geven.
Ik zeg dat ik in ieder geval mijn powerpoint verhaal met het therapieprogramma aan hem zal geven. Er heen gaan is een andere zaak.
Na de workshop gaan we met zijn vieren naar Auckland. de havenbuurt bekijken. Die is schitterend opgeknapt en heel luxueus. Veel terrasjes. We zien nog een jacht van 70meter wat bijna afgebouwd is. Sommige mensen zijn echt te rijk. haha.
Dan 's avonds het officiele etentje met alle sprekers bij een heel prima Thais restaurantje. Weer heel gezellig en we doen weer vele contacten op. Het ISSOOH kan tevreden zijn.
19-3-2014, woensdag
Vandaag is het onze presentatie dag. Maar eerst nog het morgen programma met Froma Walsh, Frances Steinberg en anderen. Froma was rustig en informatief als altijd. Zij is toch al heel wat jaren ouder dan ik. Ik herinner me goed dat Rick en ik in ons opleidingscuriculum van 1986 al haar boek Normal Family Processes hadden staan. Ze werkte toen met Eva Imber Black en Monika Mac Goldrick samen. Overigens verkocht ze ook hier nog haar boek Normal Family Processes!! Dus dertig jaar later!!
Frances hield een bijna perfecte lezing. GEHEEL IN RIJM! Met als leidende metafoor de therapeut als director van het therapie gebeuren. Ze had vele prachtige you tube filmpjes van beroemde dirigenten. Het was werkelijk een kraker. Goed idee om haar met dit praatje naar Nederland te halen. Verder heeft ze een prima digitaal opleriding programma voor family therapy gemaakt. ik heb het gekocht en denk dat het zeer nuttig kan zijn voor landen als Georgië , Namibië, Roemenië enz. Ook voor Nederland en belgië zeer handig. IK ga het voorleggen aan de NVRG.
Dan de middaglunch en nog een praatje en dan na de thee eindelijk Audrey en ik. De presentatie liep heel goed. Audrey was kalm en vaardig en ik kon mijn verhaal van de muziekmetafoor, the language of music, prima vertellen in goed Engels volgens John. Ik weet echter niet of iedereen de echte diepgang van de op de therapeut gerichte veranderinegn kon begrijpen. het niveau van de aanwezige therapeuten was nl niet heel erg hoog. Maar het succes was er. Helaas ging het programma meteen gestaag door zodat er weinig tijd was voor boeken kopen. De volgende dagen kregen we wel veel positieve kritieken. We hebben ook boeken verkocht maar geen grote aantallen helaas.
Wel waren er veel mensen met belangstelling voor de training van Russell en mij in Frankrijk. We hadden folders neergelegd. Waarschijnlijk dat er toch zeker twee Australische therapeuten en een Nieuw Zeelandse gaan komen. Afwachten maar.
Na deze zware maar goede dag zijn we met Audrey en john en nog een Australische uit eten gegaan bij een Malay. De mensen stonden buiten in de rij om te eten daar. Wij konden allen nog een tafeltje buiten krijgen, onder de verwarming. Een zeer charmante bediende uit Pakistan verleidde de dames en raadde het beste eten aan. Kostelijke kpi in soort zoete ketjapsaus, een grote geroosterde en heerlijke vis, hapjes vooraf en nog een kipgerecht. Overheerlijk. En gezellig. De mensen bleven aan komen stromen en stonden bij tientallen te wachten. Marijke wilde de ober meenemen naar België, zo aardig en vaardig was hij. Kortom een feestelijke avond. Thuis nog even een laatste glas witte wijn (bij de Malay alleen thee gedronken). Dan tevreden slapen. Het ISSOOH kon alweer heel tevreden zijn over onze inzet en het leggen van contacten en de promotie van de boeken Shake Up en EXPAND.
20-3-2014, donderdag.
Marijke en John gaan dagje rijden en Audrey en ik gaan verder met bijleren en vanmiddag nog een workshopje geven. Vanmorgen weer een lezing van George Burns. Was toch weer heel goed. Wel ditmaal wat teveel leunen op zijn werk in Bhutan. Maar iedereen was toch tevreden. Dan nog een lezing van onze Litause schone die een heel aardig verhaal hield over sextherapie en systeemaanpak. Wel veel open deuren ingetrapt maar de presentatie was sexy en vlot. Niet de scherpte van Esther Perel maar wel vaardig. Basis boodschap was het navragen van de cultuur van de familie rond sexuele opvoeding en rond het genieten van sex.
Ook nog een lezing van een Maori vrouw over de specifieke aanpak en visie op problemen vanuit de Maori cultuur. Boeiend. Tot slot een verhaal van een man die in Japan woont. Hij vertelde over zijn uitgebreide programma van tree climbing als therapie. Uiterst boeiend en meeslepend en een ongelofelijkke inspanning die hij geleverd heeft om het van de grond te krijgen. Hij kon heel mooi en open aangeven hoe zijn eigen jeugdervaringen van groot belang waren geweest bij het opstarten van zijn programma. Moedig en goed.
Ons eigen workshopje viel iets in het water omdat we aan een alcohol programma promotor waren gekoppeld. Helaas te weinig kunnen benadrukken hoe ons EXPAND boek kan aansluiten bij shake up als zelfhulp boek gebruikt door de therapeut om de cliënt te inspireren via expand.
Al met al weer een prima dag. Een mooie afsluiting door Frances. Nog een boek verkocht aan een Russische therapeute!!
's avonds uit eten met een groepje. Daar nog twee boeken verkocht en hopelijk nog een deelneemster voor de Franse training gevonden.
21-3-2014, Vrijdag
Vijf uur op want we moeten Audrey en john naar het vliegveld brengen . Ze moeten er om zes uur zijn. het is al behoorlijk druk op straat! Om half zeven liggen we weer in bed tot acht uur. Dan inpakken en opweg naar Keri Keri. Officieel 280 km rijden maar we maken vele mooie omwegen en doen er 8 uur over ipv vier.
De natuur is weer weergaloos en zo afwisselend. We rijden om via Whangarei Tututkaka en Hikurangi. Dat is een ongelofelijk mooie route langs de zee. Dan naar Kawakawa. Dat dorp is bekend om het werk van de Oosterijker Hundertwasser die er prachtige en speelse gebouwen en ook andere zaken zoals banken van mozaiek en een openbaar toilet heeft neer gezet. Hij woonde vele jaren in dit dorp. Fascinerend inderdaad. En het gaf goede ideeen voor onze eigen huizen en tuinen. Dan over de tien via Moerewa door naar Keri Keri. Dat is een heel mpooi en redelijk groot plaatsje, als het ware in het tropisch regenwoud gelegen. Ons huis is een plaatje. Gebouwd in de vorm van een zwaluw, geheel van hout. En met prachtige houten terrasen en een tuin als een troipisch woud. met bananen bomen en hoge bomen en een kruiden tuin en groententuin. De Tui's zingen en er zitten zelfs Kiwi's in de tuin. Die hoor je wel maar je ziet ze niet. Een fantail fladderde al snel ons tegemoet. Alweer een fantastische home exchange dus!! We eten vol van de reis op ons schitterende terras. Ik gebruik de grote grill die buiten staat. Glaasje wijn erbij en dan sterren kijken. We luisteren naar de Kiwi. Helaas is er een weg ergens beneden die tijdelijk lawaai maakt. Maar we horen de Kiwi echt. Dan even lezen en slapen. Het is duidelijk: qua natuurschoon kan geen enkel land tippen aan Nieuw Zeeland!!
22-3-2014, zaterdag.
Op tijd op en boodschappen doen in het dorp. De buurman wipte even langs om ons te informeren over Keri Keri en vroeg of we ( hij bedoelde Lars) met hem wilden gaan spelen in de clubwedstrijd dinsdag. Op een negen holes baan even verderop. Toen hij begreep dat de echte golfster marijke was, haakte hij af omdat kennelijk dames niet mochten meedoen. Wel een aardige man dus.Het dorp is redelijk groot. Er zijn een aangename straat met vele café's en restaurantjes en winkeltjes en verder een New World supermarkt en een Countdown. Sportvelden in het midden van het dorp. De verdere lay out is sprookjesachtig mooi met huizen op de vele hellingen die allemaal wel een uitzicht om van te dromen hebben. Het hele gebied hier is bosrijk, tropisch woud eigenlijk.
We besluiten om langs de golfbaan in Keri Keri enlangs de golfbaan in Waitangi bij Paihia te rijden. De golfbaan hier ligt achter ons huis eigenlijk. In de heuvels en buitengewoon fraai. Onder de baan langs loopt een rivier en daaromheen staan de bossen. We spreken af voor maandag om te golfen. Dan de fraaie tocht naar Waitangi bekend van het valse verdrag tussen de Engelsen en de Maori. De Maori erkenden het gezag van de Engelse koning en kregen in ruil alle burgerrechten van de Engelsen. Lariekoek natuurlijk want de Engelsen hebben zich behoorlijk misdragen ten opzichte van de maori's. dat is nu wel heel erg veranderd. Overal is veel aandacht voor de cultuur en de rechten van de Maori's maar het zal nog lang duren voor de schade is hersteld. Wel valt op dat de manier waarop de Maori's hier functioneren heel anders is dan hoe de Aboriginals in Australië functioneren. De Maori's die wij hebben ontmoet (op congres en elders) zijn open, zelfbewust, vriendelijk en lijken langzaam hun plek te hervinden. Ze werken vaak ook in de natuurbescherming en in het toerisme. Flink uit de kluiten gewassen mensen allemaal, dat zeker. Uiteraard is er een hele groep Maori's die nog grote achterstand hebben en in armoede leeft. Alcohol is bij die groep een groot probleem omdat de Maori's evenals de Aboriginals en de Indianen in Noord Amerika, slecht tegen alcohol kunnen.
Maar goed. Wij naar Waitangi. de plek van het verdrag bezocht. En de ernaast gelegen golfbaan. Die ligt op hoge heuvels uitgestrekt aan de zee. Werkelijk fabelachtig mooi. De vlag hangt half stok: er is een lid van de club overleden. We spreken af voor dinsdag middag. Dan gaan we lunchen op een oud schip, Shippeys wat in de haven vlakbij ligt, op de weg naar Paihia. Een wat ongeinteresseerde jonge man ontvangt ons op het verder lege schip( zeilboot, soort Lotos). De keuken is wel open. Er is goed bier uit de tap en witte wijn voor marijke. En er is fish and chips van twee verschillende soorten vis: snapper en trevally een vis uit de familie van de horsmakrelen. Nooit eerder gehad. We nemen ieder een andere soort en delen. Beide vissen zijn uitstekend. de Trevally is steviger dan de snapper ( zie op you tube bij giant trevally). Wij hebben deze vis gewoon op het bord gekregen in een zeer fijn deegje en knapperig en NIET VET. Omdat ook de chips goed waren kunnen we spreken van een wel heel mooi gemaakte fish and chips! Na ons arriveren nog enkele paartjes. de avond schijnt het druk te zijn. Het uitzicht, aan twee kanten de zee, is adembenemend. We zien later in de Lonely Planet dat zij dit restaurantje ook zeer aanbevelen. Wij kunnen hun mening ditmaal dus ondersteunen.
Na de lunch even naar het charmante badplaatsje Paihia. Daar eten we een ijsje en wandelen we even rond. Vervolgens op de terugweg naar de Haruru Falls . De falls zijn wondermooi, redelijk breed en hoog. We wandelen langs de rivier richting kust voor ongeveer een uur. We zien een boom vol met nesten van aalscholvers, the pied shag, ze zitten op de nesten en sommigen hebben al naakte kuikens die hun kopjes omhoog strekken met luid gepiep. Heel leeuk voor een vogelaar. Het pad loopt door het woud en de natuur is weer adembenemend. we spotten helaas geen kiwi's. Die sllapen. Ze zitten hier wel want er is een apart anti hond hek begin pad. Honden en kiwi's zijn niet een goede combi.
Dan terug naar huis. ook daar is het weer wondermooi. Wat een bofkonten zijn we en wat een fantastisch idee die home exchange. Dannog even wat werken en lezen in Stoner en dan slapen. Natuurlijk weer even gegrilled op de buitengrill: lam. het gas was op maar we hebben de fles gevuld. Dat is veel goedkoper hier dan gasfles wisselen: 12 ipv 40 dollar. Waarom doen ze dat niet in Frankrijk? Of kan het wel en weten we het niet?
23-3-2014, zondag
Vandaag even lekker ontbijten en dan naar de farmersmarket. Iedereen is daar altijd enthousiast over hier maar het stelt nooit wat voor. We zijn wat dat betreft wel erg verwend in Frankrijk met de markten en ook in nederland wel. Ook ditmaal weinig wol wat veel te dure groenten ( de markten hier doen mee aan de rare gewoonte om alles hier heel duur te verkopen). Verder nauwelijks bijzondere dingen. Lekkere kazen bestaan niet hier, de wijn van het nabijgelegen chateau moet 28$ de fles kosten. Maar het is gezellig om er even te lopen. We halen reegebraad bij de new World en gaan naar huis. we hebben weer wandelen op het programma staan. Hier vlakbij . Een wandeling eerst naar de rainbowfalls, alweer ongelofelijk mooi en dan langs de rivier die met vele rapids langs ons schiet. Soms zien we enkele dappere kanovaarders die zich door de stroomversnellingen worstelen. Het woud weer heel dicht en divers. Er staan hier ook veel Kauri bomen. Dat kunnen echte reuzen worden en wel meer dan 3000!!! jaar oud worden. Indrukwekkend. Na deze wandeling naar de andere kant van het dorp waar we naar de Warepuke falls. We zien onderweg een waterkracht centraletje uit 1928. Die is gesticht omdat de vrouwen van gepensioneerde ambtenaren uit Azië (Engelsen) alleen naar Nieuw Zeeland wilden komen als er electriciteit zou zijn. In Azië hadden ze meer dan drie man personeel maar dat ging hier niet omdat de Maori niet personeel geschikt waren. Dus moesten de verwende ladies stroom hebben. Het kleine turbinetje leverde stroom voor 17 huishoudens. het werd in 1967 gesloten Toch allemaal heel recent de geschiedenis hier en men doet alsof het echt oude geschiedenis is. Maar zelfs de maori's zijn hier pas echt vanaf 1300 . de eerste zette rond 950 voet aan wal. deengelsen kwamen pas in 1825 of zoiets. Het land heeft geen echte geschiedenis wat betreft menselijke bewoning dus. En al helemaal geen schriftelijke verslaglegging ervan omdat de maori's nooit het schrift hebben uitgevonden en alles mondeling overdroegen. Ik moet nog altijd even lachen als je ziet staan: historische brug, en die is dan uit eind negentiende of begin twintigste eeuw. Ons huis in frankrijk stamt al uit 1750. Je moet daar echt aan wennen.
Maar de natuur is onvergelijkbaar mooi hier. En dan is die nog verwoest door 150 jaar Engels wanbeheer. Maar er wordt enorm aan gewerkt om dat weer te herstellen. Ecologie staat hier zeer hoog op de prioriteiten lijst. Daar kunnen we wel van leren.
Tussen de twee wandelingen hebben we even naar live music geluisterd op een tuinteras van een zeer fraai gelegen restaurant, the pear tree. Uitzicht op het water van de rivier. de guinness daar werd met de grootste liefde klaargemaakt. Dat zie je hier vaker overigens. op zuid eiland hadden we die ervaring ook al. de muziek was vrij saai; lounge achtig beetje jazz . Wel genieten zo in de zon.
Na onze wandelingen weer huiswaarts en lam grillen. Zalmtartaartje vooraf. Wijntje erbij. Wat een leven. de rust wordt wel wat verstoord, op goede wijze, omdat we in onderhandeling raken met Babs over toch het huis in den Bosch kopen.Wel een heel grote stap. Maar omdat Jaap en laura mee willen doen is het een haalbare , hoewel zware maar ook boeiende klus. Heel vreemd om zulke zaken te bespreken en regelen als je 25.000 km verderop zit. de moderne communicatie doet wonderen. En inmiddels is Audrey terug in Amerika en zwoegt om EXPAND op de markt te brengen. Mijn hoofd loopt om dadelijk.
24-3-2014,maandag
Vandaag weinig nieuws gelukkig. Wel het nieuws dat we Den Bosch echt gaan verbouwen en dus overnemen van Babs.
Deze morgen golf op Bay of Islands Golf Club hier om de hoek. de baan is inderdaad nog mooier dan we dachten. de tweede negen vooral heeft enorme fraaie holes met grote hoogte verschillen. Geen makkie, want we lopen de kar te trekken. Marijke speelt zeer goed! 40 stbf punten, ik minder. teveel aan mijn hoofd? 33 stbf punten. Marijke speelt zelfs bruto dire slagen beter dan ik!!!Bijna historisch moment maar ze deed het al paar keer eerder, o.a. in hermanus.(Zuid Afrika). Twintig boven de baan op deze heel moeilijke onbekende baan met heel lastige en onbekende greens. Hoera voor marijke.
Na de golf even lunchen thuis en dan pootje baden in de rivier. dan naar huis en blog schrijven en veel schrijven naar Jaap en kinderen en naar Audrey enz. Ons volgende home exchange huis is gewijzigd: we gaan niet naar Hokianga maar naar Opononi . Daar vlakbij
Spannende tijden!Nog niet gehoord of EXPAND echt de winkels in gaat. Anders toch kiezen voor herpublicatie via Penguin club.
25-3-2014, woensdag
Weer een geheel blauwe lucht en bijhorende zon. Vandaag golfen op de Waitangi Golf Course aan de zee. Maar eerst de hele morgen vanaf 8 uur mailen en alles regelen in Nederland . het blijkt dat onze huurster nog altijd gewoon in Alphen woont ondanks haar belofte er 1 februari uit te zijn. En natuurlijk niets schrijven en niets betalen. Opvalend is dat Craydon, het incasso bureau dat we betaald en ingeschakeld hebben helemaal niets doet!!!Daar heb je dus niets aan.
verder veel correspondentie met Audrey omdat vandaag Author Solutions haar gaat bellen over EXPAND om het evt te herpubliceren. Ook erg spannend. En last but not least alle verwikkelingen over het huis in Deuteren wat we nu definitief hebben besloten te gaan verbouwen met Jaap en Laura. Dat betekent heel veel uiteraard.
De grote rust hier in Nieuw Zeeland zullen we zeer zeer missen. De wereld gaat hier echt aan je voorbij!! En de natuur is zo mooi en vredig. Geen enge beesten, vriendelijke mensen, niemand heeft haast. Helaas mag je hier niet naar toe verhuizen als je ouder dan 56 bent.
De laatste week hier dus nog even dubbel genieten.
Morgen gaan we bovenlangs naar Opononi, langs de schitterende kust in het uiterste Noorden, via Kaitaia. Zal ongeveer vier uur duren. Niet golfen dus morgen.
Het huisje daar heeft geen internet wat wel een handicap is in deze roerige tijden. Hopelijk is er wel een café met internet in Opononi!! Bloggen zal er dus niet meer bij zijn vanaf vandaag. In Sydney weer , op de verjaardag van de lieve Annabel!! Twee jaar wordt ze dan al/pas!! Ze zal erg blij zijn met Opi en Omi in Den Bosch, met kipjes en veel ruimte om te ravotten. Met de andere kleinkindjes haha. Christopher en Ritta hebben het al over ook intrekken in Den Bosch. we zijn te populair. Wel een goed gevoel natuurlijk. Inderdaad een prima locatie om de familie regelmatig bijeen te hebben. Minder verre reizen wellicht en meer rust in Pontreau en Den Bosch. Maar hopelijk roept het werk niet te hard zodat niet teveel workshops hoeven te worden gegeven. Den Bosch is natuurlijk een prima locatie voor korte trainingen!!Het ISSOOH gaat zeker verhuizen van Antwerpen naar Den Bosch over een jaar of zo. Geukkig leerden we op het congres in Auckland dat je niet meer oud bent met 65. Van 45 tot 65 is de fase van Mastering en van 65 tot 85+ de fase van Integration. En de mensen van nu zijn gemiddeld meer dan 10 jaar jonger dan mensen van dezelfde leeftijd in de generatie van onze ouders. Dus ik ben pas 57, bijna 58 en Marijke 52. dat scheelt.haha.
Marijke ligt al een uur aan de telefoon met de vliegmaatschappijen om onze seats te regelen. het schijnt uiterst complex omdat we zoveel tickets hebben en geen Nieuw Zeelanders zijn. Maar ze houdt dapper vol!!Een echte direktrice!!Wat zou ISSOOH zonder haar moeten beginnen wat betreft alles regelen?
We zijn weer terug van ons partijtje golf. Wat heet. Dit was werkelijk de mooiste baan waar wij ooit gespeeld hebben, wat betreft uitzichten, hoogteverschillen,fantastische holes. Mooier dan Arabella, mooier dan elke baan. Maar niet erg eenvoudig omdat de lengte erg veel langer is dan de officiële lengte omdat veel holes heel erg omhoog gaan en de greens ook nog eens hoog liggen. De tweede negen holes liggen aan de baaien en hebben weergaloze vergezichten over de zee, de eilanden en de bergen aan de andere kant.
En de prijs om hier te mogen spelen? 45NZ$ per persoon dus 27 euro! Nogmaals zijn we verbaasd over de absurd hoge prijzen in Nederland en België waar je voor een baan als Spa b.v. 90 euro voor een rondje moet neerleggen.
We genoten en speelden ook goed wat ook te maken had met de wijdsheid van de meeste holes. Marijke scoorde 37 en ik 39 stbf punten. Ik speelde 15 over en marijke 22 over.
Na deze heerlijke ervaring, in de zon, weer naar het fish and chips schip gegaan. De Duitse jongeman die naast ons zat te eten vorige keer hielp nu achter de bar. Een duidelijke verbetering vergeleken met de norse man van vorige kee26-3-2014, woensdag
Marijke ligt al om half zeven in het zwembad van ons hotel. Water is 28 graden of warmer. Dan ontbijt wat erg uitgebreid is. met naast de standaard eitjes spek worstjes enz ook aantal Thaise gerechten zoals gefrituurde vis en gefrituurde kip en een heerlijke bouillon met balletjes en groenten en gefrituurde noedels enz.verder veel vers fruit en sappen. we proberen ons niet te overeten. dan met de skyline naar onze kookles bij de Bankok Cook Academy. We worden opgehaald bij een Donut standje op een station in hun buurt. Een vriendelijk Thais meisje haalt ons op. Zij is onze lerares, tenminste van mij want marijke gaat leren snijden! Ik ben de enge kookleerling blijkt. Marijke is met twee andere snijleerlingen. eerst gaan we met Las, zo heet ze, naar de markt vlakbij. Daar laat ze ons alle groenten zien die gebruikt worden. Ik ken de meeste soorten niet en het is moeilijk na te vertellen. ik moet het weer even in een boek opzoeken. In iedergeval gember en vele uiachtigen, bamboe, tamarik wortel (koenjit), allerlei soorten komkommerachtigen. En natuurlijk alle pepertjes. de grote zijn minder pedis dan de kleine leren we. Onze lerares koopt wat ik nodig heb voor de vijf gerechten die ik ga maken. de school is een vrij klein gebouwtje met een aantal tafeltjes waarop snijplank en mes. Naast de kamer is een ruime buitenplek waar een flink aantal fornuizen staan met elk twee wokbranders.
Ik begin met het maken van een curry paste (gele) wat betekent veel en heel fijn hakken en daarna alles fijnstampen in een grote stenen vijzel. Draaien is niet goed ik moet hard stampen. Maakt lawaai maar is beter. Er ontstaat inderdaad een prachtige pasteuze massa. Ook leer ik beter snijden en rustig aan maak ik met mijn zeer vriendelijke lerares de vijf gerechten klaar voor de afmaak op de branders.Ik zal hier de gerechten niet noemen. Kom maar eten bij ons dan zal ik ze maken.
marijke is al die tijd ijverig de mooiste bloemen aan het snijden uit tomaat, aubergine en andere groenten. Werkelijk heel fraai. Kom dat ook zien.
Dan maak ik met Las de gerechten af en gaan we , Marijke en ik, de vijf gerechten heerlijk opeten.Ze waren wel koud geworden omdat Marijke's snijles een half uur langer duurde dan mijn kookles. maar de smaak bleef fantastisch. pedis maar niet te.
Rond half twee waren we klaar. Toen op weg naar een winkel waar ze kleding maken. ik wilde een winterjas laten maken hier. de winkel die was aangeraden vonden we snel en de eigenaars waren zeer sympathieke en goed Engels sprekende Indiérs. De chef kennelijk een Sikh, met speciale hoofddracht.
Marijke weet mij ervan te overtuigen dat het tijd is om de geijkte zwarte of blauwe jas achterwege te laten. Ze raadt een donkerrode stof aan. na lang aarzelen begrijp ik dat een nieuwe levensfase is aangebroken. Ik neem rood en een blauwe voering. We moeten dezelfde avond nog komen passen, eerste pas.
Dan naar de ferry iets naar het zuiden. We kiezen een ferryride over de rivier maar stappen in verkeerde boot die alleen naar overkant gaat. Dus weer terug en op de juiste boot helemaal naar het Noorden. het begint dan ook hard te regenen (normaal zijn er 5 dagen met regen in april). Dan na de boottocht die heel aangenaam is, met de taxi naar huis en even zwemmen. Omdat het bijna acht uur is snel naar de Indiers en daarna eten in een restaurant in dezelfde straat. Leuk oud teak huis. Ik probeer aan lage tafel te gaan zitten op zijn Thais maar ben te stijf!! Dan maar aan gewone saaie tafel. we bestellen onbekende gerechten. O.a. ronde varkensballetjes gefrituurd. pittig en erbij liggen soort boontjes, rauw. Marijke steekt er een in haar mond en kauwt erop. Ze vliegt bijna van haar stoel af. Zo pedis is het ding. de hele avond kan ze nauwelijks eten en zeker niet lachen. gelukkig zijn de andere soepachtige gerechten ietsje minder pedis. Maar wel even een missertje. dan huiswaarts en slapen. te moe om nog te lezen.
Maar wel lezen we nog de mail: en zie Adriaan schrijft dat de tweede baby een meisje gaat worden!! Toch een Larsina!! Wij zijn zeer blij; meisjes zijn de toekomst!!
5-4-2014,zaterdag
Vanmorgen om 6 uur op. We gaan naar de drijvende markt toe aan de andere kant van de rivier. het beste is om daarvoor een eigen bootje te huren met kapitein die je door de kanalen, Khlongs, stuurt. Die vertrekken van de Sathorn Ferry pier waar we gisteren ook zijn geweest. Om half acht komen we daar aan. het is nog rustig. We besluiten de prijs van 2400 bath voor twee uur varen te betalen en stappen in een fonkelnieuwe snelle jonk . de eigenaar is vreselijk trots op zijn boot en terecht, Hij glanst en blinkt en ziet er zeer solide en mooi uit. Eerst een heel stuk de rivier op en dan de yai khlong in We komen dan in veel smallere kanalen die er allemaal even romantisch en Oosters uitzien. met krakkemikkige en fraaie huizen, meest van hout maar pook van steen. ertussendoor scholen met rijkversierde gevels en tempels en huis tempeltjes en altaartjes. En veel groen en ook vogels. Alle huizen natuurlijk op palen. Die zien er soms behoorlijk dun en weinig solide uit maar er wordt bovenop gewoond. de mensen zijn overal druk bezig met de favoriete bezigheid koken en eten. Onderweg leggen we eerst even aan om te tanken later bij het huis van de kapitein. Een heel fraai houten huis op een supermooie locatie. Zijn vrouw stapt aan boord om mee te varen om inkopen te doen op de markt.
Uiteindelijk bereiken we de markt. Wat een belevenis. Aan een aantal steigertjes schuiven prauwen aan waarin vrouwen en mannen die allerlei waren verkopen maar meestal ook koken. we zien vrouwen drie soorten vissen roosteren op houtskoolvuurtjes in de bootjes. Bovenop de kade staan lange tafels onder afdakken waaraan gegeten wordt door de marktgangers. De prijzen zijn zeer laag Vis een 150 bath, vis twee 190 bath en vis drie 250 bath, afhankelijk van de sooort en grootte van de vis. de naam staat er niet bij.In het water waarin de bootjes liggen krioelt het overigens van vis een twee en drie. Ook worden er kippen, kreeftjes, krabben en allerlei noedel gerechten aangeboden. Een feest om te zien en ervaren. Er zitten al heel wat mensen te eten maar de grote groep moet nog komen. Wij hebben al ontbeten helaas. de vissen zien er heerlijk uit. We wandelen naar het deel van de markt wat niet meer drijvend is en drinken een heerlijke verse vruchtenjus. . Na dit bezoek varen we weer terug door de kanalen en de grote rivier richting paleis waar we uitstappen. We willen eigenlijk het paleis gaan bezoeken maar het is erg druk en heet. We worden aangesproken door een politieman die ons vertelt dat het paleis vanmorgen dicht is ivm de demonstraties van gisteren. Inderdaad zien we later als we met onze tuktuk rondrijden overal grote prikkeldraad versperringen, zandzakken en barricades. Nu onbemand. de agent vraagt waar we vandaan komen en als we Nederland zeggen begint hij gebrekkig nederlands te praten. Hij zegt dat hij ons aanraadt met een tuk tuk rond te rijden tot een uur. Hij zegt dat dat voor 50 bath voor anderhalf uur kan en zie er staat al een tuktuk met zeer vriendelijke jonge man klaar. Natuurlijk doorgestoken kaart maar geen slechte kaart voor ons. we rijden naar een tempel , een juwelen/sieraden/kleding winkel/ fabriek, de doorgestoken kaart, en later nog langs twee kledingwinkels. Door ons daar even te laten uitstappen krijgt de tuktukker een benzinebon van een paar liter zegt hij. Voor ons geen probleem. de tocht door de stad en de tempel en ook de winkel bevallen ons prima. We kopen zelfs een prachtig kledingstuk voor Marijke en een klein goudengeschenkje voor de toekomstige Larsina! grijp de kans als die zich aandient. Na terugkomst bij het paleis vinden we het te veel om ook dat nog te bezoeken. we nemen een andere Tuktuk naar de Indiase wijk en bezoeken de markt daar en strijken later neer in een restaurantje waar alleen autochtonen eten. Alles is in het thais geschreven maar de jeugdige en dynamische bazin weet in gebrekkig Engels uit te leggen wat er te eten is en wijst het aan in de bruisende en borrelende pannen. heel prima. Na het eten wandelen we nog even maar we zijn eigenlijk oververhit en moe.Marijke bijna dood zegt ze. Dus terug naar huis om te zwemmen. we komen om twee uur thuis en nemen rust. Dan om half zeven naar Siam Square. Een andere wereld. Vol glitter en rijkdom. Enorme malls Met winkels van alle bekende grote kledingmerken: Armani, Yves St Laurent noem maar op. We wandelen met vreugde door de goed gekoelde en prachtige winkels. We lopen ook naar Sra Bua een restaurant wat erg goed schijnt te zijn met een Scandinavische chef en met Michelin ster. Het is deel van een groot en heel fraai hotel, Kempinsky. We spreken daar af voor morgen avond. Daarna gaan we langs een grote boekhandel en ik vraag de manager te spreken. Hij is er en ik vraag hoe EXPAND in de winkel te krijgen. Hij geeft me het nummer van de hoofdmanager die ik maandag moet bellen. Kijken wat die te vertellen heeft. het boek moet toch in de winkel kunnen komen zonder teveel tussenpersonen? We zullen zien.
We wandelen dan naar een sea food restaurant in het complex. het is er vol vol en mensen staan in de rij. We wachten braaf en krijgen vrij snel een tafeltje.Gelukkig staan de gerechten niet alleen ook in het engels benoemd maar ook op plaatjes. Ik bestel oesters, maar diezijn op. We nemen een grote (heel grote0 garnaal samen, een soepje met vis erin, coquilles st Jacques, klein van stuk maar nog in de schelp en in een pittig sausje, gefrituurde inktvisjes en vruchtensap en cocosnoot erbij. Als het soepje wordt gebracht, met een brandend vuur in het midden zodat het blijft borrelen, zeggen onze chinese buren dat dit gerecht heel erg pedis is. Of we dat weten. Aiaia.We scheppen de stukken vis eruit en die zijn heel zacht en lekker en beetje pedis. het soepje is echt te heftig voor ons. we lepelen een beetje over de rijst en dan is het prima maar het uitlepelen zoals mensen om ons heen doen dat is na de ervaring van gisteren van marijke echt teveel. De rest is heerlijk.Wel stuk prijziger dan langs de straat!! Je betaalt hier voor de airco en de luxe meer dan voor het eten. Maar kennelijk zijn er heel veel Thai die genoeg verdienen om dit te kunnen betalen. Dan naar huis en slapen.
6-4-2014,zondag
Vroeg op en naar de JJ market ten noorden van ons. we zijn zo vroeg dat de meeste winkeltjes en kramen nog gesloten zijn. Wel prettig omdat we nu in rust en koelte een aantal aankopen kunnen doen voor de kinderen en vrienden. Langzaam gaan de vele winkeltjes open . we slenteren langs de dieren winkeltjes waar je allerlei honden en katten kan kopen maar ook papegaaien, vissen, siervogeltjes, caviae , slangen enz. de gangen zijn heel verdwaalgericht maar we vinden onze weg . Langzaam wordt het drukker en drukker en heter en heter. we verbazen ons weer over de vele bak kook en eetgelegenheden. Nog voor de winkels goed en wel open zijn staan de mensen al te stoven en grillen en eten. Heel gezellig. Een wonder dat er niet meteen brand uitbreekt in deze mierenhoop met overal open vuurtjes. Na enkele uren rondslenteren keren we terug naar ons hotel, gaan even zwemmen en dan volgende programma punt: met de tuktuk naar de slapende, of liever gezegd rustende buddha. een enorm beeld van de liggende buddha op moment dat hij het Nirvana gaat betreden en verlost is van de cyclus van wedergeboorten. Omdat het een lange tocht is vraagt de tukrukker of we tweemaal willen stoppen bij een kledingwinkel en een juwelenwinkel. Dan krijgt hij een paar liter gratis benzine.Uiteraard stemmen we in en belanden bij een heel mooie winkel/fabriek van juwelen. met name slijpen ze hier ook mooie edelstenen. Natuurlijk kan Opi niet nalaten om iets voor een kleine schattige opivriendin te kopen voor haar verjaardag nog.marijke protesteert wel maar niet echt. De aankoop verzekert onze tukker van 10 liter benzine. Uiteindelijk belanden we bij het tempelcomplex Wat Pho waar de buddha ligt te rusten. nderdaad een prachtig complex en de buddha is enorm groot, van bakstenen gemetseld en daarna met gips bestreken en daarna met bladgoud bedekt. De tempel waarin hij ligt is schitterend beschilderd van binnen Wat een mozikjes en spiegelsteentjes! De er omheen liggende gebouwen bevatten in lange galerijen 394 vergulde buddha beelden( ik heb ze nageteld) In alle verschillende bekende vormen. De mediterende, de onderwijzende,enz. Ook de ingelegde parelmoer in de voeten van de rustende buddha is ongelofelijk. En alweer vallen de daken van de tempels op.
Na enkele uurtjes weer terug met de boot naar onze metro en naar huis. Tijd om ons mooi te maken voor het bezoek aan Sra Bua, sterrenrestaurant met Scandinavische chef. Het restaurant is heel fraai van binnen, niet echt groot met enkele vijvers met bloemen erin. We worden naar een zithoekje geleid en krijgen daar heerlijke koele thee en daarbij de menukaart: in de vorm van een Ipad. je kan daarop alle gerechten en de menu's aanklikken en bekijken, in detail met foto's erbij en alle ingrediënten uitgeschreven en verklaard. Lijkt natuurlijk heel mooi, is het ook, maar het haalt alle verrassing weg van het eten en de verwachtingsvolle instelling . ik zou hett niet aanraden als psychotherapeut. Mijns inziens te overdone, teveel show off. Zoals eigenlijk het hele diner verder. We zitten dus op een luie bank aan een heel laag tafeltje als we de Nibblings zoals ze het noemen krijgen. Een drietal versnaperingetjes die er mooi uit zien en redelijk smaken. Niet echt groots. Daarna wordt onze aperitief gebracht, we hebben een mocktail bested, alcoholloos. Ze zijn prima. Dan worden ook een achttal amuses geserveerd in tweetallen. Allemaal plaatjes van presentatie, b.v. twee lepels met heerlijk hapje, een stukje varkensbuik met kwarteleitje aan een stokje en nog meer dus. Maar niet alle hapjes zijn even heerlijk en het vervelendste is dat je niet echt lekker zit op die bank en met dat veel yte lage tafeltje. beter was het deze toch lange fase van het diner aan tafel te serveren, of om de zithoek iets aan te passen. dan naar de eettafel: we krijgen een heel romantische maar wel ietwat grote eigen zithoek, aan drie kanten afgesloten. Voor vier personen denk ik. wij worden tegenover elkaar gezet op ieder een brede bank die echt vervelend zit. je glijdt voortdurend wat naar voren. de tafel staat te ver van de bank om echt gemakkelijk te kunnen eten en is ook veel te hoog. Ook hier het design veel belangrijker dan het comfort. We krijgen dan vijf! voorgerechten, allemaal uitzonderlijk mooi opgemaakt en ook uitzonderlijk virtuoos gemaakt. Echt moleculair eten dus. Maar helaas gaat de smaak bij een drietal gerechten verloren in de presentatie. zo kregen we stukjes kreeft in een schuimige meringue , wondermooi om te zien, de meringue heerlijk maar de kreeft taai als rubber! ook een portie zwezerik was onder een schitterend gemaakte schuim geserveerd, maar de zwezerik was ook veel te hard en taai en op mijn schuim een veel te spicy groenige waas. Bij marijke was dat minder spicy en een stukje zwezerik was wel zacht. ook een stukje perfect gegaarde (in oestersaus) beef ging vergezeld van een veel te pedis suasje. ook hier was de presentatie echter wonderschoon. En een in zout gebakken rode biet (ja je leest het goed) werd op side tafeltje opgediend in zijn croute en daar voor onze ogen gesneden. een mooie ervaring en spannend maar de biet was toch echt voor deel veel te zout. ook nu de presentatie de hoogste prioriteit en de smaak van het eten tweede rang en matig geslaagd. de twee toetjes waren ook een lust voor het oog en virtuoos gemaakt en ditmaal ook prima van smaak al was het eerste iets te zoet maar dat is de aard van het land ook. De koffie en thee als slot werden vergezeld door de lekkerste petit fours die ik gegeten heb en ook heel fraai. tenslotte: we hadeen een Juice Pairing ( je leest het weer goed) besteld bij het menu. je kon ook wine pairing kiezen maar we wilden in bangkok alcoholvrij blijven. Deze pairing was een revelatie!! De verschillende vruchtensappen en andere dranken pasten perfect bij de gangen. Dit was de eerste non alcohol pairing die we ooit hadden gehad en het was een succes. Na het eten nog even opgehouden omdat de grote mall dicht was zodat we niet naar de metro konden. Maar de manager van het Hotel bracht ons met een golfcart naar de metro. Toch een heel bijzondere ervaring al was niet alle eten lekker.
Zij komen drie maart aan in Queenstown, dan kijken hoe het boek hier in NZ in de winkels te krijgen.
27-2-2014, donderdag
Het belangrijkste vandaag is de operatie van Jaap. Die is uitgesteld maar gaat nu toch gebeuren. Hopelijk geen doorgroei van zijn tumor in de wand. We horen het pas morgen hier omdat we 12 uur voorlopen.
Vandaag schijnt de zon hier boven niet maar op weg naar the old course Balmacewen opgericht 1871 komt de zon er aan de andere kant van onze berg door. Het wordt een prachtige dag. de baan is niet druk en de ontvangst is weer heel hartelijk. Ons NZ golf lidmaatschap wordt weer erkend al hebben we nog geen kaartje. Het verschil is ditmaal 25$ per persoon zodat we nu op 72 dollar per persoon korting staan op het totaal van 150$ investering. We zullen uitvinden of het een goede deal is.
Marijke koopt een zwarte pet met embleem en ik een shirtje met embleem om te gedenken dat we op deze oude en beroemde baan hebben gespeeld.
Marijke bestelt ook een buggey omdat de baan erg veel hoogte verschillen heeft en we 18 holes trekken aan een kar niet trekken.haha. Ouderdom slaat toe. De baan is inderdaad extreem fraai met enorme hoogte verschillen. De absoluut mooiste hole is de "signature hole" nr 11. Je staat hoog(40m?) boven de fairway die aan een kant wordt begrensd door een beekje wat out of bounds is en aan de andere kant door een steile heuvelwand met enorme bomen. de green is niet zichtbaar want die ligt rechts om de hoek van de berg. het gras is prchtig in vierkanten gemaaid. De vogels zingen. Alles is klaar voor een wereld klap. helaas sla ik niet goed en valt de bal rechts voor een boom. Marijke slaat een prachtige bal de hole waardig. De volgende hole is een par drie heel steil omhoog, rechts een enorme pijnboom, links steil aflopende helling naar out of bounds. Ik sla tegen de pijn boom waarvoor nog op het bord gewaarschuwd wordt. Het is niet mijn dag , teveel geïmponeerd door de fantastische baan en het natuurschoon. Marijke speelt prima(uiteindelijk 36 stbfpt, dus stand is weer een up voor mij). Om van de elfde naar de 12de hole te komen moet je als loper een zeer steile helling op waar een koord hangt wat je omhoog trekt de helling op. Met de kar moet je helemaal terug en dan een vlakker pad omhoog. De dertiende hole is een par vijf met een enorme kloof op 250m. Ook de holes daarna hebben grote hoogte verschillen, dus enkele zeer hoog gelegen greens en enkele afslagen diep het dal in. En prachtige oude bomen overal. Een feest.
Na het spelen drinken we een donker bier uit de streek uit de tap en eten we een worstje. Er is een vetreanen morgen gaande en er is prijsuitreiking. Een medespeler is jarig en alle mannen gaan keurig staan en zingen voor hem. Daarna wordt een grote fles whisky geopend en drinkt een ieder een fors glas op de jarige. Een man, die voor ons liep en ons door had gelaten met zijn makkers, kwam gezellig bij ons zitten om te vragen waar we vandaan kwamen. Hij zelf was in India geboren maar had lang in Singapore gewoond. Hij was nu met zijn Vietnamese vrouw 7 jaar geleden naar Dunedin verhuisd omdat het leefklimaat hier zoveel aangenamer is. Zijn vrouw had een goede baan, hij was met pensioen. Vooral de rust en de non competitieve sfeer trekken hem aan. En de prachtige natuur. En Dunedin is als grote studentenstad toch voldoende dynamisch zegt hij.
Dan naar de winkel om inkopen voor ons etentje van morgenavond te doen en ook om eten in te slaan voor Cromwell waar het veel minder groot is natuurlijk.
De avond doorgebracht met zoeken op internet hoe het boek hier te verkopen. Aantal mensen hebben al gereageerd op het verschijnen en Audrey heeft er al drie verkocht. haha.
28-2-2014, vrijdag.
De hele nacht en morgen giet het en is het ook koud, pas om 12 uur een waterig zonnetje. Ik serveer Marijke ontbijt op bed. De verdere morgen eerst verder internetten . we lezen tot onze grote vreugde dat de operatie van Jaap goed is verlopen. Geen verdachte cellen gevonden!! Het loopt hopelijk redelijk goed tot goed af, al moet de PA nog komen natuurlijk.
Dan eten voorbereiden voor vanavond en alvast het huis schoon maken want morgen gaan we alweer weg, naar Cromwell!!Zondag daar naar de NZ open kijken, maandag zelf golf spelen op Arrowtown Golf club. De dag erna Audrey en John ophalen van het vliegveld en dan begint het harde werken helemaal. Praatje oefenen, boek op de markt zetten. Namibië workshop opzetten, Roemenië workshop en praatjes bespreken en opzetten. Te druk voor een oude man van bijna 68 haha. En de niet optimale gezondheid doet natuurlijk geen goed al is er prima mee te leven.Moet wel beter gaan straks als we terug zijn en de wijze artsen een list moeten verzinnen.
We krijgen bericht van onze bewoner in Antwerpen dat het huis goed erbij staat en dat hij in mei met Marcel en Bieke en Veroniqueen Marc mee komt naar Pontreau. Maar dat lijkt nu allemaal nog erg ver weg.
René schrijft dat zijn zoon Joel een zoontje, Valentin, heeft gekregen ( Camille natuurlijk kreeg het kind). Overal springen de lammetjes de wei in haha. Wij zijn echt de oudste generatie!. Adriaan en Femke hebben de komst van de kleine Larsina ook al openbaar gemaakt!!En Miem gaat per 1 april niet alleen de verjaardag van Annabel vieren maar ook samen wonen. Tja.
1-3-2014, zaterdag
Vandaag vroeg op. Huisje schoonmaken en dan koffie drinken
bij Karin en Kelvin en afscheid nemen. De moeder van Karin, 97 jaar, waas op
bezoek. Bijna blind mar nog behoorlijk monter en helder. We horen dat onze
opvolgers in het huis , de Russen haden gebeld. Karin dacht dat ik het was en
een grapje maakte. Hij had gezegd Vladimir here, from Russia. Zij had
geantwoord “haha, nice joke Lars”Maar het was echt vladimir. Foutje. We
bedanken hen voor de prima tijd en zien ze hopelijk in Augustus even in Antwerpen.
Dan de zeer fraaie tocht door de bergen naar de andere kant van het eiland. We
passeren o.a. Alexandra wat een vrij grote maar niet erg gezellige
toeristenplaats blijkt te zijn. Goed dat we daar niet heen gegaan zijn.
Cromwell blijkt veel mooier te liggen. Aan een groot stuwmeer. We moeten over
een lange brug en rijden het wel heel rustige plaatsje binnen met zonnig weer.
Een groot beeldhouwwerk van verschillende vruchten staat aan de rand van de
stad. Het is de vruchtenplaats van het eiland. We passeren de golfbaan die er
heel aangenaam uit ziet. Ons huisje is snel gevonden. Op 500m vanaf de golf.
Het is een eenvoudiger huis dan in Dunedin maar heel aangenaam. Met ruime tuin
op de avondzon, zelfs ook op de ochtendzon op een deel van de tuin. Drie slaapkamers
en grote woonkamer met hout haard. Die blijkt de komende dagen heel nodig te
zijn! We gaan meteen het dorp verkennen en besluiten niet te gaan golfen. Het
dorp is in 1995 voor deel verzwolgen door het nieuw gecreeerde stuwmeer. Een
aantal oude huizen zijn afgebroken en weer opgebouwd enkele honderden meters
hogerop. Dat is nu een soort historisch centrumpje met musea en gallerijtjes.
En een leuke oude bar/bistro waar we een biertje drinken. Dan even inkopen doen
en terug naar huis. Gezellig barbecuen in de tuin en buiten eten. Zomer hier.
Morgen naar de Nieuw Zeeland open in Arrowtown hier een half uur vandaan.
2-3-2014, zondag
Vroeg op, eerst even ergens koffie drinken. We vinden een
heel gezellig winkelcentrum met aantal koffietentjes en terrasjes in het dorp.
Met ook internet al is het erg moeizaam. Daar taartje eten en koffie drinken in
de zon. Dan naar Arrowtown. De weg gaat door een lange Gorge langs een rivier
door bergen en over sterk kronkelende weg. We stoppen bij een stuwmeer annex
oud goudzoekers plekje. In 1860 werd hier goud gevonden. In de hele streek
overigens. Na vijftal jaren was het beste ervan af en verdwenen de europeaanse
delvers weer. Er zijn toen chinezen geronseld om er te komen delven. Die werden
echter slecht behandeld en moesten keihard zwoegen om te overleven. Allerlei
discriminerende wetten werden aangenomen. Daarvoor is in 2002 door de regering
hier nog hun excuses aangeboden. Daar hebben die arme sloebers echt wat aan
gehad. De weg voert ook langs een groot aantal wijngaarden die in een vallei
liggen. Op ongeveer 400m hoogte. Het is daar kennelijk vaak koud want de
druivenstokken zijn met netten bedekt en er staan kachels om de andere rij
stokken om de vorst te bestrijden.
We vinden de baan waar de NZ open wordt gehouden vrij snel.
Het wordt op de Hills gespeeld een privé baan , eigendom van een man die
juwelierszaken heeft en diamanten verhandelt. De baan heeft 200 leden en je kan
er verder alleen op uitnodiging spelen maar moet dan ook nog 450$ voor een
rondje betalen. Belachelijk uiteraard. De baan blijkt wel wondermooi te zijn en
bij groot aantal fairways staan prachtige sculpturen. Het is erg druk en we parkeren naast een ingang die naar de 17 de hole leidt. De grote mannen staan af te slaan op deze 533 m lange par vijf en jagen bijna allemaal de bal door de korte hoek over de dikke rough. Een enkele slaat hem toch in het zeer hoge gras wat betekent dat hij een slag kwijt is omdat het zelfs voor deze mannen niet mogelijk is om meer te doen dan de bal terug de baan op spelen max 60m verder. de anderen slaan met enige moeite de bal in twee op de hoger gelegen green. Dat betekent dat ze flink wat meters hebben afgesneden, ongeveer 70 tot 100 denk ik. de greens zijn uiteraard golvend en zeer snel. We wandelen na een paar groepen te hebben zien spelen hier door naar het centrum van de baan waar de gebruikelijke tenten staan met reclame mensen en hapjes en drankjes. het is allemaal wel heel wat minder luxueus als twee jaar terug op Hawai toen we de championstrofee hebben gezien. Maar de baan is bijna even lastig en de uitzichten ook schitterend. Geen zee hier maar de bergen met eeuwige sneeuw op de achtergrond. De hoogteverschillen zijn enorm ook. we hebben goe weer tot ongeveer drie uur, Dan begint het hard te waaien en al snel regent het ook flink. De temperatuur zakt meteen naar rond de 8 graden!! We bevriezen bijna en de spelers hebben nu een totaal andere context te bedwingen. Het is op een par drie bijna onmogelijk om een birdie te slaan omdat het te riskant is de bal dicht bij de vlag te krijgen. We trotseren de omstandigheden ongeveer tot half vijf en geven dan bevroren de strijd op. Uiteindelijk wint een Australier van griekse komaf. Dimitrios Papadatos. En ik blijf denken dat Adriaan het ook had kunnen maken.haha.Zijn hcp is nu 12,8 dus nog 16 omlaag te gaan.
3-3-2014, maandag.
Vandaag hebben we afgesproken om te gaan spelen op Arrowtown golf maar de lucht is zo donker boven in de bergen dat we afbellen en gaan spelen tegenover ons huis op de Cromwell Golf Club. Het is een heel prettige baan en de mensen die ons op de baan laten zijn erg vriendelijk. De baan is gemiddeld lang en de fairways zijn smal. Ernaast is ruwe grond met graspollen en zand. Veel mooie bomen. En natuurlijk de altijd harde wind. We genieten en spelen heel aardig maar scoren niet goed omdat de greens extreem moeilijk zijn met veel twee of drie level greens en veel hellingen erop. We komen achter een vierbal mannen terecht en besluiten 10 en 18 te spelen en totaal 17 holes. Een hele bus vol mannen was namelijk gekomen en voor ons gestart op vier verschillende holes. het is hier echt een golfers paradijs in de regio. We waren ook behoorlijk moe omdat we natuurlijk met trekkar moesten lopen.
Na de golf eerst even langs de vruchtenhal om gedroogde en verse vruchten te halen. een feest. Een bus vol Japanners was ook aanwezig. Dan op weg naar Arrowtown om dat oude goudzoekersdorp te bezoeken. het is nogal toeristisch maar wel aardig. Er is een apart chinees gedeelte, nu leeg, ter herinnering aan de chinese goudzoekers die na de blanken kwamen, uitgenodigd door de bestuurders van het dorp toen. Maar de Chinezen werden behoorlijk gediscrimineerd en slecht behandeld. Ze hielden echter vol met de bekende volhardenheid van de Chinezen. De regering heeft later excuses aangeboden voor het schandelijke gedrag maar wat heb je daar aan. Nu is er wel een aantal gedenkplekken gecreeerd.
Na Arrowtown op naar het vliegveld van Queenstown. omdat we wat vroeg zijn eerst langs Kelvin Heights waar de fraaie golfbaan ligt op het schiereiland in het meer. Het begint helaas te regenen en het wordt weer veelkouder. De temperatuur valt naar 7 graden. We gaan dan naar het vliegveld waar John en Audrey aankomen om half zes. Zij zijn prima op tijd. Ze hebben een tocht van 36 uur erop zitten met enkele uren slapen tijdens het wachten op de verbinding Sydney - Auckland. Het is een warm weerzien!! Audrey heeft het nieuwe boek EXPAND wat nu echt klaar is gedrukt en wel bij zich. We besluiten het thuis officieel in te wijden. Helaas is het een kil en nat welkom wat Nieuw Zeeland hen geeft. Maar thuis smaakt de wijn goed en ook het door ons geserveerde eten. het boek wordt met prikwijn gevierd. het ziet er prachtig uit. Audrey heeft er in de USA al tien verkocht. Een begin van de 100.000. haha. Zij heeft ook al contact gehad met Barns and Noble. Afwachten.
4-3-2014,dinsdag.
Op tijd op want Audrey sliep niet uit zoals verwacht. John maakt pancakes voor ontbijt en na het ontbijt gaan Audrey en ik aan de slag met het praatje. We repeteren het hele praatje en het blijkt dat we toch teveel tijd nodig hebben. We besluiten om een van de twee voorbeelden die ik ga vertellen te laten vallen zodat ik twee keer tien minuten heb voor het verhaal van de language of music. We gaan ook stukjes van de sessie zelf laten zien. Na het harde werken gaan we Cromwell verkennen met hen.Een rustige dag dus met gelukkig beter weer dan gisteren.
5-3-2014, woensdag.
Om vijf uur op omdat we naar Queenstown gaan waar we om half zeven vertrekken naar Milford Sound.Met een bus als echte toeristen. Ikmoet in het donker de kronkelige weg afleggen naar Queenstown. Geen eenvoudige zaak. Gelukkig is het stil op de weg. We komen in de ochtendschemer aan op het plein waar de bus vertrekt. Parkeren van de auto waslastig. We halen koffie in een café op de hoek. Dat gaat pas om 7 uur open. De bus vertrekt kwart over. als we met de koffie de bus in willen stappen zegt de chauffeur dat het verboden is koffie mee te nemen in de bus. We moeten het buiten laten staan!! Heel vreemde regels hebben ze in Nieuw Zeeland. De bus haalt nog andere gasten op en is helemaal vol als we de bergen in gaan.Het eerste half uur rijden we door de wolken! dus weinig te zien. Maar dan klaart het op. Het landschap is inderdaad ongelofelijk mooi. Hoge bergen met besneeuwde toppen en grote meren met water van hele jaar door ongeveer 10 graden. Smeltwater van de gletschers. We stoppen een paar keer, een keer om Kaka papegaaien te zien die we niet vinden. Dan om een meer te bekijken wat Mirror Lake heet. Inderdaad glad als een spiegel en de bergen spiegelen er schitterend in. Dan om koffie te drinken in Te Anau, een dorp halverwege. Daar drinken we de slechtste koffie ooit. Als laatste een stop in een regenwoud! En de hele reis geeft de chauffeur veel informatie over de natuur in Nieuw Zeeland. Zo leren we dat de Engelsen eerst konijnen hebben ingevoerd en toen die een ramp werden fretten hebben ingevoerd om de konijnen te bestrijden. Maar de fretten hebben vooral de vogels van nieuw zeeland en de eieren ervan, opgegeten zodat een groot deel van de vogels is uitgestorven! Vroeger had NZ een heel groot aantal verschillende vogels en grote aantallen. Veel vogels die niet meer vlogen. Niet nodig omdat er geen predators waren. Toen die werden ingevoerd is de grote uitsterving begonnen. Ook zijn de uitgestrekte bossen bijna allemaal omgehakt om er weiland en bouwland van te maken. Het hele land is in 100 jaar tijd door de Engelse immigranten verwoest. Nu probeert men te redden wat te redden is. Er wordt gejaagd op de fretten en opossums, bomen die niet inheems zijn worden gedood, inheemse soorten weer aangeplant. Maar het is een bijna onmogelijke taak. Het regenwoud is een voorbeeld van heraanplant en goede conservatie. Vol inheemse planten en bomen. En met bijzondere papegaaien die we helaas weer niet zien.Prachtige wandeling. Helaas dus geen bijzondere vogels gezien wel een grote waterval.
We leren ook dat er geen mammals zijn in Nieuw Zeeland omdat het van Gondwana is losgescheurd, 90 miljoen jaar geleden, voordat de zoogdieren waren ontstaan .
Dan aankomst in de Fjord. Milford Sound, wat dus geen sound is maar een fjord, dus door gletschers gevormd. We stappen op een mooie boot en varen door het fjord naar de zee. Zien zeehonden maar geen pinguins of vogels. Wel een enkele dolfijn. Maar het natuurschoon is geweldig. Kilometers hoge wanden met aantal grote watervallen. Een is tweemaal zo hoog als de Niagara. Maar veel kleiner, smaller, natuurlijk. Het weer is heerlijk! We hadden kou verwacht maar het was zon zon en bloedheet. Dan de hele tocht weer terug. Maar de omgeving verveelt niet. Veel schapen en herten in de weilanden en op de hellingen.Om half acht zijn we terug in Queenstown. Half negen thuis. Eten en dan toch moe naar bed.
6-3-2014, donderdag
vandaag erst werken. Het praatje repeteren.imen enz. Alles loopt goed. Dan naar Queenstown. Dat is veel leuker dan gedacht. Een mooi waterfront en vele gezellige uitspanningen. We gaan met de kabelbaan omhoog. We weigeren de kiwi voel tour want datkost maar liefst 40! dollar om een paar vogelsin hokken te zien. Een afrader dus. De kabelbaan toht is wel een succes ook al is de prijs evenzeer te hoog: 27 dollar.Dan naar de Ice Bar, een zelfde gebeuren als in finland. Maar ok daar 20 dollar entree, om in de kou te zitten. Ook een afrader dus. We genieten van een lunch aan het meer op het grote plein. Dan wandelen en terug naar Cromwell. mooie dag.
7-3-2014,vrijdag
Vertrek uit Cromwell. Prachtige tocht naar Noorden en Oosten. e passeren paar hoge passen. Het natuurschoon is weer ongelofelijk. Grote meren die een azuurblauwe kleur hebben. Nee een cobalt blauwe kleur. Te gek. We gaan ook even Christchurch in en zijn behoorlijk verrast over de enorme schade die de aardbevingen hebben aangericht. Heel veel gebouwen zijn nog een ruine. Veel gebouwen al gesloopt en een bouwput blijft over. De kathedraal verwoest. En nog elke dag naschokken. De stad is verder absoluut lelijk. Je zou zeggen een mooie gelegenheid om alles opnieuw en dan mooier op te bouwen. Maar de mentaliteit hier likt niet geschikt daarvoor. te conservatief en te weinig dynamisch. We slapen in een super B en B in Kaiapoi, een klein dorp. We slapen tegenover de golfbaan maar helaas geen tijd om te spelen. We eten in een plaatselijk restaurantje the three cows. Niet slecht maar ook niet groots.
8-3-2014, zaterdag.
Een relatief korte tocht naar ons volgende dorp, Kaipoura. Weer een uiterst fraaie route langs de kust meestal. We drinken koffie in Cheviot in een bijzonder leuk café. tevens kunstgalerij. Buiten in de heerlijk warme zon. Feest. Kaipoura iseen redelijk groot dorp en bekend om zijn boottochten naar de walvissen. Marijke heeft geboekt voor half vier. We hebben een uizonderlijk fraai appartement gehuurd aan de zee. The Waves on the Esplanade geheten. Een aanrader! En niet duur, 150 euro voor appartement met grote woonkamer en twee slaapkamers.We rijden naar de zeehonden kolonie even verderop en eten een heerlijke fishchowder in Hotel de Pier. Nog een absolute aanrader. Onze boottocht is helaas afgelast ivm slechte weer. Maar we kunnen morgen om kwart voor acht de zee op. Thuis eten, praatje oefenen en slapen.
9-3-2014,, zondag
zeven uur op en naar de boot. Het walvis kijken is een geheel Maori aangelegenheid. Kapitein en gids en whale watcher zijn allen grote getatoueerde Maori's. De tocht is uitstekend georganiseerd. het weer is kalm dus de boot vaart. We varen met tweemaal 900 PK de zee op. We zien vier walvissen van heel dichtbij, allemaal Sperm Whales die ongeveer 18 meter worden. Zeer indrukwekkend. Ze duiken alle vier prachtig met een klap van de staart de diepte in. Deze walvissen eten vissen, tot heel grote toe. Ze slikken hun prooi zonder kauwen door. In principe kunnen ze ook mensen doorslikken, soort Jonas in de walvis, alleen is de terugkeer van Jonas vaak minder goed verzorgd. We zien ook albatrossen op de zee drijven en vliegen, en giant petrels. Een prima tocht. Kost wel wat, 150 dollar pp.
Na het varen alles weer inpakken en op naar Picton. 170 km verderop. Daar nemen we morgen om acht uur de ferry naar het Noordeiland. Weer een schitterende tocht door bergen en langs de zee.
Picton is een charmant havenplaatsje. De baai is ongelofelijk mooi. Onze B en B is prima. We wandelen langs de haven en Audrey wil kijken bij een juwelier naar blauwe parels die gekweekt worden in de abalones ( Paua). We vinden een prachtige winkel aande haven. Daar hebben ze ook heel bijzondere edelstenen gemaakt uit een unieke steen die alleen uit deze streek komt. Ooit ontdekt door een Nederlander, Gerrie Commandeur. Een gesteente waari allerlei edelstenen zijn samen gesmolten. Er is maar een grote steen ooit gevonden en de edelstenen die daarvan zijn gemaakt zijn bijna op. De man laat ons een filmpje ven zes minuten zien over de steen. Hij en zijn vrow hebben zelf de meeste edelstenen gemaakt ervan. Audrey is enthousiast en ook ik wil Marijke een steen geven ervan. Marijke weigert en ook een steen voor Annabel wordt weggestemd. Is ook wel erg duur. John geeft Audrey wel een hel fraaie steen.De juwelier vertelt dat hij een soortgelijke steen heeft gezet in een halsketting die Kate, de kroonprinses uit Engeland, ten geschenke gaat krijgen begin april. Hij laat ons de ketting zien die in een heel mooi doosje zit. Bijzonder. We kletsen heel wat af met de juwelier. Hij woont helft van het jaar in Cornwall andere helft hier. Hij zegt dat het hier normaal de hele lente, zomer en herfst tussen de 22 en 36 graden is. Deze zomer is ongewoon koud en nat.
We maken foto's van Audrey en steen en doosje met steen voor Kate. De juwelier belooft ons een foto te sturen va de uitreiking van de steen aan Kate. Afwachten maar.
We gaan eten bij Spinnaker Restaurant bij de jachthaven aan een andere baai wat verderop. Het eten is er uitstekend en Cheffin Hillary heeft topprestatie geleverd. Een absolute aanrader.Ik eet de groene grote mosselen en marijke en ik de wilde herten biefstuk.Toetjes na.Dan slapen.
10-3-2014, maandag
Zes uur op want we moeten om 7 uur bij de boot staan om de overtocht te maken nar het Noord Eiland, naar Wellington haven.Het is erg druk en de boot lijkt vol! Ongeveer 250 auto's en ook nogal wat voetgangers.Het is helaas nogalkoud, zelfs als de zon doorbreekt zodat we niet de hele tijd buiten kunnen kijken naar het prachtige landschap. er zijn helaas ook geen mooie zitplekken buiten waar je iets kan zien. Dat moet staande gebeuren. vreemd.We zien toch veel dolfijnen, de bruin van boven beige van onderen soort. Soms wel scholen van enkele tientallen. Ze springen soms meters boven het water. We varen eerst een uur tussen de bergen door van het zuid eiland en dan een anderhalf uur op de open zee, door de straat van Cook en dan een uur langs Noordeiland en om de bocht terug de baai bij Wellington in. Toch een soort cruise en erg mooi. Wellington is een echte stad, voor het eerst eigenlijk hier in Nieuw Zeeland. Met hoge gebouwen en pleinen en verkeer. Het verschil met Zuid eiland is eigenlijk enorm. Daar stap je vijftig of meer jaar terug in de tijd en hier voel je je weer in het heden. We rijden eigenlijk meteen door naar Raumati Beach omdat onze home exchangers op ons wachten om alle info te geven over het huis. Raumati Beach is een behoorlijk mondaine stad/dorp aan zee natuurlijk. Met veel winkels en enkele supermarkten. Het ziet er heel gezellig uit. Veel mooie huizen en enkele hogere gebouwen maar niet veel. Ons huis ligt vlakbij zee en we hebben zeezicht vanaf onze slaapkamers. De eigenaresse wacht op ons en we krijgen een rondleiding door het heel aangename en ruime huis. Eigenlijk is het hun eerste huis al wonen ze meestal in Wellington. Ze zijn oorspronkelijk Engels en een dochter woont daar. Die is pas getrouwd. De man zien we niet. Als we alleen zijn gelaten pakken we uit en wij maken met Audrey een lange wandeling langs de zee over het brede strand. Veel half opgegeten vissen liggen er waaraan de meeuwen knabbelen. Dan drinken een glas wijn in de ruime tuin met groententuin en verse kruiden en een grote appel en citroenboom. We zijn zeer tevreden. Wat een wonder toch die home exchange. We doen nog boodschappen voor de avond en gaan om half acht naar het strand ( 100m lopen) om de zonsondergang te bewonderen. Die is iets vroeger omdat de zon niet in de zee maar net achter het zuideiland zakt. Wel heel mooi. Aan het strand ontmoeten we een aantal locals die daar elke avond met honden en glazen wijn en bier naar de zonsondergang komen kijken. We raken druk aan de praat en Marijke en Audrey verkopen een EXPAND boek aan een dame uit de buurt. Zij heeft wat zorgen over haar rol in de familie en hoopt via het boek daarin verbetering te brengen.
Om half negen eten. Veel discussies over het verdwenen Maleisische vliegtuig en minder over de Ukraine waarover hier overigens nauwelijks wordt bericht. Het is de andere kant van de wereld dat is duidelijk.
Audrey en ik repeteren nog ons praatje. Dan bedtijd.
11-3-2014,dinsdag
3-3-2014, maandag.
Vandaag hebben we afgesproken om te gaan spelen op Arrowtown golf maar de lucht is zo donker boven in de bergen dat we afbellen en gaan spelen tegenover ons huis op de Cromwell Golf Club. Het is een heel prettige baan en de mensen die ons op de baan laten zijn erg vriendelijk. De baan is gemiddeld lang en de fairways zijn smal. Ernaast is ruwe grond met graspollen en zand. Veel mooie bomen. En natuurlijk de altijd harde wind. We genieten en spelen heel aardig maar scoren niet goed omdat de greens extreem moeilijk zijn met veel twee of drie level greens en veel hellingen erop. We komen achter een vierbal mannen terecht en besluiten 10 en 18 te spelen en totaal 17 holes. Een hele bus vol mannen was namelijk gekomen en voor ons gestart op vier verschillende holes. het is hier echt een golfers paradijs in de regio. We waren ook behoorlijk moe omdat we natuurlijk met trekkar moesten lopen.
Na de golf eerst even langs de vruchtenhal om gedroogde en verse vruchten te halen. een feest. Een bus vol Japanners was ook aanwezig. Dan op weg naar Arrowtown om dat oude goudzoekersdorp te bezoeken. het is nogal toeristisch maar wel aardig. Er is een apart chinees gedeelte, nu leeg, ter herinnering aan de chinese goudzoekers die na de blanken kwamen, uitgenodigd door de bestuurders van het dorp toen. Maar de Chinezen werden behoorlijk gediscrimineerd en slecht behandeld. Ze hielden echter vol met de bekende volhardenheid van de Chinezen. De regering heeft later excuses aangeboden voor het schandelijke gedrag maar wat heb je daar aan. Nu is er wel een aantal gedenkplekken gecreeerd.
Na Arrowtown op naar het vliegveld van Queenstown. omdat we wat vroeg zijn eerst langs Kelvin Heights waar de fraaie golfbaan ligt op het schiereiland in het meer. Het begint helaas te regenen en het wordt weer veelkouder. De temperatuur valt naar 7 graden. We gaan dan naar het vliegveld waar John en Audrey aankomen om half zes. Zij zijn prima op tijd. Ze hebben een tocht van 36 uur erop zitten met enkele uren slapen tijdens het wachten op de verbinding Sydney - Auckland. Het is een warm weerzien!! Audrey heeft het nieuwe boek EXPAND wat nu echt klaar is gedrukt en wel bij zich. We besluiten het thuis officieel in te wijden. Helaas is het een kil en nat welkom wat Nieuw Zeeland hen geeft. Maar thuis smaakt de wijn goed en ook het door ons geserveerde eten. het boek wordt met prikwijn gevierd. het ziet er prachtig uit. Audrey heeft er in de USA al tien verkocht. Een begin van de 100.000. haha. Zij heeft ook al contact gehad met Barns and Noble. Afwachten.
4-3-2014,dinsdag.
Op tijd op want Audrey sliep niet uit zoals verwacht. John maakt pancakes voor ontbijt en na het ontbijt gaan Audrey en ik aan de slag met het praatje. We repeteren het hele praatje en het blijkt dat we toch teveel tijd nodig hebben. We besluiten om een van de twee voorbeelden die ik ga vertellen te laten vallen zodat ik twee keer tien minuten heb voor het verhaal van de language of music. We gaan ook stukjes van de sessie zelf laten zien. Na het harde werken gaan we Cromwell verkennen met hen.Een rustige dag dus met gelukkig beter weer dan gisteren.
5-3-2014, woensdag.
Om vijf uur op omdat we naar Queenstown gaan waar we om half zeven vertrekken naar Milford Sound.Met een bus als echte toeristen. Ikmoet in het donker de kronkelige weg afleggen naar Queenstown. Geen eenvoudige zaak. Gelukkig is het stil op de weg. We komen in de ochtendschemer aan op het plein waar de bus vertrekt. Parkeren van de auto waslastig. We halen koffie in een café op de hoek. Dat gaat pas om 7 uur open. De bus vertrekt kwart over. als we met de koffie de bus in willen stappen zegt de chauffeur dat het verboden is koffie mee te nemen in de bus. We moeten het buiten laten staan!! Heel vreemde regels hebben ze in Nieuw Zeeland. De bus haalt nog andere gasten op en is helemaal vol als we de bergen in gaan.Het eerste half uur rijden we door de wolken! dus weinig te zien. Maar dan klaart het op. Het landschap is inderdaad ongelofelijk mooi. Hoge bergen met besneeuwde toppen en grote meren met water van hele jaar door ongeveer 10 graden. Smeltwater van de gletschers. We stoppen een paar keer, een keer om Kaka papegaaien te zien die we niet vinden. Dan om een meer te bekijken wat Mirror Lake heet. Inderdaad glad als een spiegel en de bergen spiegelen er schitterend in. Dan om koffie te drinken in Te Anau, een dorp halverwege. Daar drinken we de slechtste koffie ooit. Als laatste een stop in een regenwoud! En de hele reis geeft de chauffeur veel informatie over de natuur in Nieuw Zeeland. Zo leren we dat de Engelsen eerst konijnen hebben ingevoerd en toen die een ramp werden fretten hebben ingevoerd om de konijnen te bestrijden. Maar de fretten hebben vooral de vogels van nieuw zeeland en de eieren ervan, opgegeten zodat een groot deel van de vogels is uitgestorven! Vroeger had NZ een heel groot aantal verschillende vogels en grote aantallen. Veel vogels die niet meer vlogen. Niet nodig omdat er geen predators waren. Toen die werden ingevoerd is de grote uitsterving begonnen. Ook zijn de uitgestrekte bossen bijna allemaal omgehakt om er weiland en bouwland van te maken. Het hele land is in 100 jaar tijd door de Engelse immigranten verwoest. Nu probeert men te redden wat te redden is. Er wordt gejaagd op de fretten en opossums, bomen die niet inheems zijn worden gedood, inheemse soorten weer aangeplant. Maar het is een bijna onmogelijke taak. Het regenwoud is een voorbeeld van heraanplant en goede conservatie. Vol inheemse planten en bomen. En met bijzondere papegaaien die we helaas weer niet zien.Prachtige wandeling. Helaas dus geen bijzondere vogels gezien wel een grote waterval.
We leren ook dat er geen mammals zijn in Nieuw Zeeland omdat het van Gondwana is losgescheurd, 90 miljoen jaar geleden, voordat de zoogdieren waren ontstaan .
Dan aankomst in de Fjord. Milford Sound, wat dus geen sound is maar een fjord, dus door gletschers gevormd. We stappen op een mooie boot en varen door het fjord naar de zee. Zien zeehonden maar geen pinguins of vogels. Wel een enkele dolfijn. Maar het natuurschoon is geweldig. Kilometers hoge wanden met aantal grote watervallen. Een is tweemaal zo hoog als de Niagara. Maar veel kleiner, smaller, natuurlijk. Het weer is heerlijk! We hadden kou verwacht maar het was zon zon en bloedheet. Dan de hele tocht weer terug. Maar de omgeving verveelt niet. Veel schapen en herten in de weilanden en op de hellingen.Om half acht zijn we terug in Queenstown. Half negen thuis. Eten en dan toch moe naar bed.
6-3-2014, donderdag
vandaag erst werken. Het praatje repeteren.imen enz. Alles loopt goed. Dan naar Queenstown. Dat is veel leuker dan gedacht. Een mooi waterfront en vele gezellige uitspanningen. We gaan met de kabelbaan omhoog. We weigeren de kiwi voel tour want datkost maar liefst 40! dollar om een paar vogelsin hokken te zien. Een afrader dus. De kabelbaan toht is wel een succes ook al is de prijs evenzeer te hoog: 27 dollar.Dan naar de Ice Bar, een zelfde gebeuren als in finland. Maar ok daar 20 dollar entree, om in de kou te zitten. Ook een afrader dus. We genieten van een lunch aan het meer op het grote plein. Dan wandelen en terug naar Cromwell. mooie dag.
7-3-2014,vrijdag
Vertrek uit Cromwell. Prachtige tocht naar Noorden en Oosten. e passeren paar hoge passen. Het natuurschoon is weer ongelofelijk. Grote meren die een azuurblauwe kleur hebben. Nee een cobalt blauwe kleur. Te gek. We gaan ook even Christchurch in en zijn behoorlijk verrast over de enorme schade die de aardbevingen hebben aangericht. Heel veel gebouwen zijn nog een ruine. Veel gebouwen al gesloopt en een bouwput blijft over. De kathedraal verwoest. En nog elke dag naschokken. De stad is verder absoluut lelijk. Je zou zeggen een mooie gelegenheid om alles opnieuw en dan mooier op te bouwen. Maar de mentaliteit hier likt niet geschikt daarvoor. te conservatief en te weinig dynamisch. We slapen in een super B en B in Kaiapoi, een klein dorp. We slapen tegenover de golfbaan maar helaas geen tijd om te spelen. We eten in een plaatselijk restaurantje the three cows. Niet slecht maar ook niet groots.
8-3-2014, zaterdag.
Een relatief korte tocht naar ons volgende dorp, Kaipoura. Weer een uiterst fraaie route langs de kust meestal. We drinken koffie in Cheviot in een bijzonder leuk café. tevens kunstgalerij. Buiten in de heerlijk warme zon. Feest. Kaipoura iseen redelijk groot dorp en bekend om zijn boottochten naar de walvissen. Marijke heeft geboekt voor half vier. We hebben een uizonderlijk fraai appartement gehuurd aan de zee. The Waves on the Esplanade geheten. Een aanrader! En niet duur, 150 euro voor appartement met grote woonkamer en twee slaapkamers.We rijden naar de zeehonden kolonie even verderop en eten een heerlijke fishchowder in Hotel de Pier. Nog een absolute aanrader. Onze boottocht is helaas afgelast ivm slechte weer. Maar we kunnen morgen om kwart voor acht de zee op. Thuis eten, praatje oefenen en slapen.
9-3-2014,, zondag
zeven uur op en naar de boot. Het walvis kijken is een geheel Maori aangelegenheid. Kapitein en gids en whale watcher zijn allen grote getatoueerde Maori's. De tocht is uitstekend georganiseerd. het weer is kalm dus de boot vaart. We varen met tweemaal 900 PK de zee op. We zien vier walvissen van heel dichtbij, allemaal Sperm Whales die ongeveer 18 meter worden. Zeer indrukwekkend. Ze duiken alle vier prachtig met een klap van de staart de diepte in. Deze walvissen eten vissen, tot heel grote toe. Ze slikken hun prooi zonder kauwen door. In principe kunnen ze ook mensen doorslikken, soort Jonas in de walvis, alleen is de terugkeer van Jonas vaak minder goed verzorgd. We zien ook albatrossen op de zee drijven en vliegen, en giant petrels. Een prima tocht. Kost wel wat, 150 dollar pp.
Na het varen alles weer inpakken en op naar Picton. 170 km verderop. Daar nemen we morgen om acht uur de ferry naar het Noordeiland. Weer een schitterende tocht door bergen en langs de zee.
Picton is een charmant havenplaatsje. De baai is ongelofelijk mooi. Onze B en B is prima. We wandelen langs de haven en Audrey wil kijken bij een juwelier naar blauwe parels die gekweekt worden in de abalones ( Paua). We vinden een prachtige winkel aande haven. Daar hebben ze ook heel bijzondere edelstenen gemaakt uit een unieke steen die alleen uit deze streek komt. Ooit ontdekt door een Nederlander, Gerrie Commandeur. Een gesteente waari allerlei edelstenen zijn samen gesmolten. Er is maar een grote steen ooit gevonden en de edelstenen die daarvan zijn gemaakt zijn bijna op. De man laat ons een filmpje ven zes minuten zien over de steen. Hij en zijn vrow hebben zelf de meeste edelstenen gemaakt ervan. Audrey is enthousiast en ook ik wil Marijke een steen geven ervan. Marijke weigert en ook een steen voor Annabel wordt weggestemd. Is ook wel erg duur. John geeft Audrey wel een hel fraaie steen.De juwelier vertelt dat hij een soortgelijke steen heeft gezet in een halsketting die Kate, de kroonprinses uit Engeland, ten geschenke gaat krijgen begin april. Hij laat ons de ketting zien die in een heel mooi doosje zit. Bijzonder. We kletsen heel wat af met de juwelier. Hij woont helft van het jaar in Cornwall andere helft hier. Hij zegt dat het hier normaal de hele lente, zomer en herfst tussen de 22 en 36 graden is. Deze zomer is ongewoon koud en nat.
We maken foto's van Audrey en steen en doosje met steen voor Kate. De juwelier belooft ons een foto te sturen va de uitreiking van de steen aan Kate. Afwachten maar.
We gaan eten bij Spinnaker Restaurant bij de jachthaven aan een andere baai wat verderop. Het eten is er uitstekend en Cheffin Hillary heeft topprestatie geleverd. Een absolute aanrader.Ik eet de groene grote mosselen en marijke en ik de wilde herten biefstuk.Toetjes na.Dan slapen.
10-3-2014, maandag
Zes uur op want we moeten om 7 uur bij de boot staan om de overtocht te maken nar het Noord Eiland, naar Wellington haven.Het is erg druk en de boot lijkt vol! Ongeveer 250 auto's en ook nogal wat voetgangers.Het is helaas nogalkoud, zelfs als de zon doorbreekt zodat we niet de hele tijd buiten kunnen kijken naar het prachtige landschap. er zijn helaas ook geen mooie zitplekken buiten waar je iets kan zien. Dat moet staande gebeuren. vreemd.We zien toch veel dolfijnen, de bruin van boven beige van onderen soort. Soms wel scholen van enkele tientallen. Ze springen soms meters boven het water. We varen eerst een uur tussen de bergen door van het zuid eiland en dan een anderhalf uur op de open zee, door de straat van Cook en dan een uur langs Noordeiland en om de bocht terug de baai bij Wellington in. Toch een soort cruise en erg mooi. Wellington is een echte stad, voor het eerst eigenlijk hier in Nieuw Zeeland. Met hoge gebouwen en pleinen en verkeer. Het verschil met Zuid eiland is eigenlijk enorm. Daar stap je vijftig of meer jaar terug in de tijd en hier voel je je weer in het heden. We rijden eigenlijk meteen door naar Raumati Beach omdat onze home exchangers op ons wachten om alle info te geven over het huis. Raumati Beach is een behoorlijk mondaine stad/dorp aan zee natuurlijk. Met veel winkels en enkele supermarkten. Het ziet er heel gezellig uit. Veel mooie huizen en enkele hogere gebouwen maar niet veel. Ons huis ligt vlakbij zee en we hebben zeezicht vanaf onze slaapkamers. De eigenaresse wacht op ons en we krijgen een rondleiding door het heel aangename en ruime huis. Eigenlijk is het hun eerste huis al wonen ze meestal in Wellington. Ze zijn oorspronkelijk Engels en een dochter woont daar. Die is pas getrouwd. De man zien we niet. Als we alleen zijn gelaten pakken we uit en wij maken met Audrey een lange wandeling langs de zee over het brede strand. Veel half opgegeten vissen liggen er waaraan de meeuwen knabbelen. Dan drinken een glas wijn in de ruime tuin met groententuin en verse kruiden en een grote appel en citroenboom. We zijn zeer tevreden. Wat een wonder toch die home exchange. We doen nog boodschappen voor de avond en gaan om half acht naar het strand ( 100m lopen) om de zonsondergang te bewonderen. Die is iets vroeger omdat de zon niet in de zee maar net achter het zuideiland zakt. Wel heel mooi. Aan het strand ontmoeten we een aantal locals die daar elke avond met honden en glazen wijn en bier naar de zonsondergang komen kijken. We raken druk aan de praat en Marijke en Audrey verkopen een EXPAND boek aan een dame uit de buurt. Zij heeft wat zorgen over haar rol in de familie en hoopt via het boek daarin verbetering te brengen.
Om half negen eten. Veel discussies over het verdwenen Maleisische vliegtuig en minder over de Ukraine waarover hier overigens nauwelijks wordt bericht. Het is de andere kant van de wereld dat is duidelijk.
Audrey en ik repeteren nog ons praatje. Dan bedtijd.
11-3-2014,dinsdag
Vroeg op. Ontbijten en dan het praatje oefenen en timen. Om half een hebben we lunch met de organisatoren van het congres, Frances en Rick. frances is erg goed met computers en beiden hebben een internet opleiding GT opgeet. We gaan haar vragen om de video van de sessie die ik heb in te passen in de powerpoint. Frances is een vrouw van in de vijftig die al jaren opleiding geeft en samen met Rick ook boeken heeft geschreven. Ze is erg vriendelijk en competent maar ook wat gestressed. Enkele van de medewerkers aan de organisatie zijn plots uitgevallen. Rick is een wat kleine man met een grote snor. Hij is monter en geestig. Het lukt Frances om ons te helpen met de presentatie. We bespreken ook een eventueel gaan van hen naar Namibia eind van het jaar omdat zij nuttig kunnen zijn voor de opleiding per internet daar. Ik ga het schrijven naar Herman Raath.
Na de lunch gaan we golfen op de baan hier vlakbij waar al 12 keer de NZ open is gespeeld. Een echte linksbaan met geen enkele fairway die een effen plekje heeft, kleine maar zeer golvende greens en naast de smalle fairways van dat hoge en droge gras waar je nauwelijks uit kan komen. We spelen 9 holes met John erbij dan negen samen. Spel gaat redelijk goed maar scoren is er niet bij. Goed om weer eens te ervaren hoe een echte zware baan eruit ziet. Wel een feest natuurlijk. Dan eten kopen eten en naar bed.
12-3-2014, woensdag
Vandaag naar Kapiti eiland maar helaas is het afgelast wegens gebrek aan deelnemers. Dan maar naar Wellington vandaag. Niet met de trein zoals van plan maar gewoon met de auto.
Kleine veertig minuten rijden deels op een vierbaans weg. De eerste in Nieuw Zeeland die we zien. Ook is hier echt wat verkeer. Maar alles binnen de perken gelukkig. Wellington is een vrij kleine stad zeker voor een hoofdstad. heeft 200.000 inwoners. Op het eerste gezicht is het eenminder fraaie stad maar als je er doorheen loopt valt het erg mee. Met name langs het water zijn heel veel gezellige en ook mooie pleinen en lanen gemaakt. opvallend is bijvoorbeeld het Mojo gebouw tegenover de koffiebranderij. In het gebouw met leuk terras kun je prima koffie drinken. verderop ligt een groot plein waaraan ook een monument voor de mensen die nieuw zeeland ontdekt hebben en ook voor de latere europese ontdekkers. Erachter ligt een groot gebouw van de Maori waarin drie grote waka's of oorlogskano's staan en ook een café. Met terras en bomen van zaden die de eerste polynesiérs meebrachten. Soort broodbomen. Daarachter ligt een soort brug van grof hout met een plein met beelden van hout: walvissen en vogels. beneden ligt een plein waaraan de bibliotheek ligt. Heel smaakvol. Maar niet veel mensen die er aanwezig zijn. Verderop de stad in de gebruikelijke grotere straten en kleine dwarsstraatjes met veel restaurantjes en winkels. Niet echt bijzonder. Wij bezoeken het gote museum waarin veel te zien is over de geologie van de aarde, en met name van nieuw zeeland. je krijgt een goede voorlichting over de verschillende tectonische platen en hoe Nieuw Zeeland precies op de rand van twee platen ligt te schuiven. Ook zijn er alle dieren ,opgezet, te zien die in NZ leven. Zelfs is er een geconserveerde reuzen inktvis van 8m. De enige die er in de wereld te zien is. Dan is er nog een gedeelte met zaken over de Maori cultuur. heel interessant vooral hun ideeén over ontstaan van de wereld en de bijhorende mythen. Opvallend is het ontbreken van wat wij kunst of architectuur noemen in het westen. Het is geen volk wat schilderkunst of beeldhouwkunst tot grote hoogte heeft gebracht. Geschreven kunst, literatuur, ontbreekt uiteraard. Begrijpelijk dat de Maori het zoals vele honderden jaren van de mondelinge overdracht moeten hebben en vooral aan riten en rituelen hun identiteit ontlenen. Overigens valt ons hier op dat de Maori enorm veel toegankelijker zijn dan de aboriginals die wij in Australië zagen.Zij lijken ook aan de ene kant meer geintegreerd in Nieuw Zeeland van nu dan de aboriginals terwijl ze aan de andere kant veel trotser en duidelijker zijn over hun oude identiteit. Ze lijken veel minder in de verdediging als het ware en meer een minderheid die er zijn mag van zichzelf uit. Maar we zijn nog maar kort hier en hebben nog niet veel contacten. Wellicht wordt het meer in Auckland? We hadden John en Audrey hun eigen tour door Wellington laten maken en ontmoeten elkaar later weer. Zelf nog even geluncht in klein maar charmant broodjeszaakje waar een vreselijk aardig meisje ons hielp. Ze was zojuist hier gekomen zei ze om te studeren. Ze kwam uit India, de Punjab. Wat een moed! ze genoot van het leven hier . En werken voor de kost. IJverig zoals alle Indiërs die ik ken. Laat in de middag zien we Audrey en John en we kunnen niet nalaten een heerlijke koffie te drinken in de zon, onder een parasol bij MOJO. Dan weer naar ons paradijsje in Raumati Beach. thuis weer oefenen, veel correpondentie met Authors Solutions en Barnes and Noble. Nog niet duidelijk hoe dat allemaal precies zal gaan. klinkt hoopvol voor het boek.
13-3-2014, donderdag
Vandaag dan toch naar Kapiti Island. Om half negen present aan het strand. Eerst een lezing met video over het eiland. Ze zijn hier dol op het geven van leerzame informatie. het eiland is bedoeld als een voorbeeld van hoe Nieuw Zeeland er uitzag voordat die duivelse Engelsen de hele natuur kwamen verwoesten en de dieren uitroeiden door de invoer van konijnen, fretten,opossums en ander kwaadaardig gedierte. Inderdaad is het ongelofelijk hoe snel de engelsen het hele ecosysteem hier hebben verwoest. ik denk dat geen ander volk zo goed is geweest in het uitroeien van de plaatselijke bevolking als de Engelsen, zie de Aboriginals, de Indianen in Noord Amerika . Merkwaardig die neiging om meteen maar allerlei mensen te laten emigreren naar de koloniën alsof Engeland een klein nietig landje is. Ik geloof niet dat de portugezen of Spanjaarden of Hollanders en Fransen zoveel mensen naar hun koloniën hebben gesleept. Dat terzijde en graag verbering als het niet klopt. In ieder geval lijken de Engelsen meer geneigd te zijn geweest om hun cultuur op te leggen aan de bevolking in hun kolonieën. Overal spelen ze cricket bijvoorbeeld. En dat is toch niet een sport die je graag tot je cultuurgoed wil laten behoren, haha.
Maar goed op Kapiti eiland wordt al jaren ge[ploeterd om alle PESTS zoals ze ze hier noemen, uit te roeien. De Fret, de Opossum, de rat, de muis het konijn. En ze zijn er in 2012 in geslaagd het eiland inderdaad PEST vrij te krijgen. je moet dan ook je tas laten onderzoeken als je er met een klein watertaxibootje heen gaat. Om te zien of je niet stiekem een muis of rat of fret meesmokkelt. Echt waar!! Niet dat ik me kan voorstellen dat ik ooit een muis in mijn tas heb gehad.Laat staan een fret. Maar goed het is een obsessie voor de mensen hier. De dieren vraten alle jonge planten op en de eieren van de vogels en de vogels zelf. Nu leven er weer de oude diersoorten op het eiland(vogels want andere dieren hebben ze hier eigenlijk niet). Ze zijn teruggezet op het eiland als ze niet al helemaal waren uitgestorven. Wij dus op het bootje zonder muizen. het bootje ligt op een trailer die met een tractor de zee op wordt getrokken. Kennelijk om de muistoegang te belemmeren. Daar gaat de motor aan en kiezen we het ruime sop. Twintig minuutjes varen naar een inderdaad paradijs achtig eiland . het bestaat uit paar hogere bergen 9hoogste punt is 560m) die vrij direct de zee inlopen. Alles is bedekt met een zeer weelderige plantengroei. Veel verschillende bomen en struiken. En als je aankomt klinken de vogelstemmetjes je als muziek in de oren. Heel on.nieuw zeelands voor ons maar zo was het dus voor de Engelsen kwamen. We krijgen op het eiland nog een les van onze gids. Over de vogels en de bestrijding van de pests en de nieuwe, teruggekeerde, oorspronkelijke beplanting. Daarna gaan we een uur met de (Maori) gids door de bossen lopen. We zien zo de vele oorspronkelijke bomen en planten en enkele boeiende vogels zoals de Weka, de Saddleback, de Red Capped Parakeet, de Tui natuurlijk en de Bell bird die hier overal in de bomen zijn prachtige liedjes zingt. Je denkt ook iedere keerdat je een varken hoort, maar dat is de Tui. Na dit uur wandelen we helemaal omhoog naar de Hihi feeding place. Vrij steil zeker voor een oude man! Tot ik denk 420 m hoogte. lijkt wel vier kilometer. Maar de weggetjes slingeren omhoog door een werkelijk prachtig regenwoud. we zien nog een vijftal saddlebacks, van heel dichtbij en op de top zien we als beloning vier Kaka's, de grote bruin en rode papegaaien van hier. Een loopt gewwon voor ons op en neer op de tafel waaraan we zitten. Feest voor de vogelaar dus. Helaas wordt de little Kiwi niet gezien. Er leven daarvan nog 1500 exemplaren waarvan 1200 hier op het eiland. Maar het zijn nachtdieren en dus verscholen overdag. Na vier uur gestaag wandelen komen we moe weer beneden aan waar we Audrey en John terugzien. dan onze meegebrachte muisvrije lunch opeten aan de zee. Beetje zon. Als laatste gift zien we nog de Australasian Ganneth langs vliegen met fraaie gele kop en grote snavel. Bij ons vertrek punt vinden we nog een zojuist gestorven Blue Pinguin. Die zitten hier in grote getale maar zijn uiteraard overdag de zee op. Om vier uur zijn we weer terug op het vaste land. Boodschappen doen en dan borrelen en eten. thuis eerst nog weer werken aan verschillende praatjes in Roemenië en Namibia en even praatje van hier oefenen. 's avonds uit eten in een heel aardig restaurantje aan de zee. We namen, behalve Audrey, de dagschotel: een grote steak met twee gebakken eieren erop. Wel erg aan de zware kant, met een pint donker bier erbij.Van een geraffineerde keuken hebben ze hier nog niet echt veel kaas gegeten. Maar het was gezellig en smakelijk. Weer keurig binnen de tijd. Het vliegtuig uit Maleisië is nog altijd niet gevonden!! Ongelofelijk. Ook de Ukraine is nog altijd gedeeltelijk bezet, de Krim althans, door de Russen. Hier is dat allemaal een heel erg ver van je bed show.'s nachts kreeg ik veel last van mijn buik. Straf voor teveel eten.
14-3-2014, vrijdag.
Samen met Marijke om tien uur gaan golfen op de golfclub van Waikanae tien km naar het Noorden. Een heel charmante baan vlakbij de zee. Die zie je helaaas niet op de baan. Maar er waren mooie holes met hoogteverschillen en veel bomen. En het was prachtig weer. Geen cycloon Lusi die narigheid bracht. We schoten vlot op al moesten we wel na negen holes veel op oude mannen voor ons wachten.haha.Tijdens het wachten spraken we met twee dames die ons inhaalden; Toen ze hoorden dat we een huis in Frankrijk hadden wilden ze meteen het adres hebben om het te huren. Afwachten maar. We speelden heel redelijk. Binnen de buffer beiden. Maar Marijke won nipt. Stand dus gelijk. Na afloop biertje en pie op het terras in de zon. John kwam ons ophalen, hij had geen zin in golf. Audrey was naar de kapper. Daarna naar huis en praatje oefenen.Helaas kreeg ik later op de avond weer veel last van mijn maag. Marijke moest alleen met Audrey en john naar de zonsondergang gaan kijken. Die was onwaarschijnlijk mooi ditmaal: een dieprode kleur die telkens van tint veranderde. Nooit eerder zo gezien. Stof in de lucht van Lusi?Deze nacht zou Lusi gaan toeslaan met veel storm en regen . Maar er gebeurde niets.
15-3-2014, zaterdag
Ook vandaag de hele dag mooi weer. Lusi heeft wel veel regen en wind gegeven maar meer naar het Oosten. We gaan naar de Farmers market en de festival dag in het dorp. Het is er druk. Ook veel jongeren. Er is een skateboard competitie , zang en muziek, manifestaties. Het marktje stelde niet veel voor. Je hebt toch echt het gevoel dat je hier terugstapt in de jaren 60, 70. Ook de jeugd is heel beleefd en vriendelijk. Wel aangenaam.
Na deze culturele uitstap nog naar een strand verderop gereden: Pake Pake beach. Daar zagen we een merkwaardige manier van vissen: ze zetten een lange draad uit op een katrol die vastzit aan een soort bootje wat met een batterijtje en motortje de draad de zee intrekt. Aan de draad zitten om de vijf meter grote haken. De draad loopt rond en bij terugkomst zaten er bijna aan al de haken jonge haaien. Die werden echter losgehaakt en weggegooid op het strand waar ze een jammerlijke verstikkingsdood stierven. Al rap komen de meeuwen op de stervende dieren af en pikken het vlees van de graten en kop. De bedoeling is om grotere en eetbaardere vissen te vangen.
We rijden met de auto het strand op en langs de zee. Dat mag hier en er zijn bijna geen mensen aan het strand gek genoeg. Het water is ook wat koud, ongeveer18 graden. Dus niet echt lekker om te zwemmen. 's avonds uiteindelijk toch een beetje regen van Lusi. Geen zonsondergang dus. IK oefen met Audrey ijverig het praatje.
16-3-2014, zondag
Vandaag is Yme jarig en natuurlijk ook Ritta. Ritta hebben we gisteravond al gebeld en gefeliciteerd. Dag te vroeg. De kleine Sofie zat weer lekker te smikkelen. Gelukkig een echte eetliefhebster net als Annabel. Yme gaan we vanavond bellen. Hebben hem wel al geschreven. Hij wordt 70 jaar!! echt oud dus.
Vanmorgen vroeg op want we moeten het huis opruimen. Vandaag vertrekken naar Taupo, 350km naar het Noorden. Maar dat duurt wel ongeveer vijf uur met stoppen erbij. Het huis was dus fantastisch hier en het weer eigenlijk ook. Prima home exchange.
De tocht is weer onwaarschijnlijk mooi qua natuur en landschap. Ongelofelijk hoe elk deel van Nieuw Zeeland weer anders eruit ziet. Nu veel hogere heuvels eerst met canyon achtige steile wanden en heel veel bos. verderop hoge bergen Dan weer rollende heuvelen . We passeren een aantal charmante dorpen. Maar de dorpen en steden zijn niet het meest boeiende hier. Vrij saai al staan er veel mooie vaak houten huizen. En ditmaal naast de vele schapen ook grote kudden koeien. Varkens zie je hier nergens, kippen ook niet.
Uiteindelijk komen we 30km voor Taupo in de heftige regen terecht, staartje van Lusi. Juist als we door de hogere bergen moeten slingeren. En almaar tweebaanswegen met soms even drie banen. En dat voor de grote weg van de hoofdstad naar de grootste stad.
Ook in Taupo dat aan het grootste meer van Nieuw Zeeland ligt, regent het. Maar het is wel zacht. Onderweg was het overigens hele stukken 29 graden!
Taupo is bekend om zijn thermale bronnen. Het meer is een vulkaan krater. De vulkaan werkt nog.Overal warme bronnen. We slapen in een heel charmant motel, Cottage Mews met een heel aardige en behulpzame eigenares, en aan het meer. We gaan met Audrey naar de thermale baden. Met allerlei mineralen in het water. Eerst in prive binnen badje dan in grote buiten baden. Het regent maar dat is wel lekker. Na een paar uur gezond doen terug naar John en dan tochtje rond het dorp en zijn golfbaan(36 holes) en grote parken. Prachtige natuur met grote hoogteverschillen en rivier in de diepte. Dan eten bij een restaurantje, Dixie Browns. Ik eet gebraiseerde beef cheek. Marijke australische garnalen p mediterrane wijze. Met knoflook betekent dat. Mijn wangen waren heel slow gegaard en zacht als zijde. Wel veel. Oppassen. Marijkes garnalen waren goed gemaakt maar helaas weinig smaak aan de beestjes, Dan retour huisjes en lezen en bloggen.
17-3-2014, maandag
Eindelijk de laatste tocht naar Auckland. En alweer een onvergelijkelijk mooie natuur. Het landschap is hier zo wisselend. met dan weer grootse gebergten, dan een terrein met heel veel kort op elkaar liggende heuvels, dan weer meer golvend heuvelland, nu eens vol met bossen dan weer grote weiden met of bruin of groen gras. Zo rij je door een vriendelijk dal en zo schiet je de bergen weer in met vele hairpins.Omdat we niet meer dan 300km hoeven te rijden nemen we de touristische route door vulkanenland. We stoppen lang bij Wai-O-Tapu (sacred waters) de meest vulkanische streek van Nieuw Zeeland. Omdat Audrey niet tegen sulfur kan gaat zij niet mee de wandeltocht langs de vulkanische poelen. John blijft trouw bij haar. Dus marijke en ik lopen langs de meest ongelofelijke geysers,pruttelende modderpoelen, kraters met kokend heet geel of groen of rood water vol met de meest uiteenlopende mineralen. Kijk op www.waiotapu.co.nz om een indruk te krijgen van de fascinerende geothermale activiteiten die we hebben gezien. Nooit zo iets gezien. Vandaar door naar Rotorua waar vlakbij de hobbits stad is gebouwd voor de lord of the ring films. We gaan naar mata mata waar het zou liggen. Vlak voor dit leuke dorpje even bij een pie maker gestopt die de beste chicken pies zou hebben. Ze waren allemaal uitverkocht, alleen nog beef pies. Die waren ook prima. Echt een tentje in the middle of nowhere. Mata mata was gezellig druk. Helaas konden we niet naar het hobbit dorp rijden. Dat kon alleen met een georganiseerde bus reis. Heel erg Nieuw Zeelands. Ze proberen zoveel mogelijk geld uit hun weinige attracties te halen.Omdat de tour maar tweemaal per dag ging en de laatste al weg was hebben we het dorp niet gezien. Overigens ook erg duur zoals alles hier.
Dan kalm verder naar Auckland. we komen om vijf uur aan in het voor ons gereserveerde hotel wat gelukkig recht tegen over het centrum ligt waar het congres wordt gehouden. het is een heel aangenaam motelletje. Wij hebben een kamer beneden en kunnen voor onze kamer lekker in de zon zitten Audrey slaapt een etage hoger. We besluiten meteen te gaan repeteren Audrey en ik en John en Marijke halen de drie koffers met boeken van het vliegveld ( John had ze daar gelaten). Daarna borrelen. Ik haal snel bij de buren, een chinese supermarkt, wat avocado's en maak guacamole. Onze gastheer en vrouw komen snel langs. Ook de overige sprekers zijn in ons motel gehuisvest. George burns en zijn partner Karin en Froma Walsh en nog een jongere dame uit de VS die oorspronkelijk uit Litauen komt.Verder zit er een groep studenten uit San Diego in ons motel. Die komen ook voor het congres. we gaan met zijn allen eten bij een chinees in de stad. Prima en gezellig.
Morgen gaan Audrey en ik naar de preconference workshop van georg burns. Marijke en John gaan de stad in.
18-3-2014, dinsdag
De workshop van Georg Burns is heel aardig. Hij praat over verhalen vertellen in therapie. Hij heeft daar een aantal boeken over geschreven. Verder schreef hij ook over Nature Guided Therapy. Hij vertelde me dat hij als vrijwilliger al enkele jaren drie maanden per jaar naar Bhutan gaat om daar les te geven aan de staf van een psychiatrische kliniek. er is maar een psychiater in Bhutan zegt hij. Ik vertel over mijn praatjes over de behandeling van psychosen enz en hij zegt dat het fantastisch zou zijn als ik naar Bhutan zou kunnen komen. Moet wel minimaal drie maanden zijn. Boeiend natuurlijk. ik heb een prachtig boek gelezen over een golfleraar die daar een paar jaar heen ging om les te geven.
Ik zeg dat ik in ieder geval mijn powerpoint verhaal met het therapieprogramma aan hem zal geven. Er heen gaan is een andere zaak.
Na de workshop gaan we met zijn vieren naar Auckland. de havenbuurt bekijken. Die is schitterend opgeknapt en heel luxueus. Veel terrasjes. We zien nog een jacht van 70meter wat bijna afgebouwd is. Sommige mensen zijn echt te rijk. haha.
Dan 's avonds het officiele etentje met alle sprekers bij een heel prima Thais restaurantje. Weer heel gezellig en we doen weer vele contacten op. Het ISSOOH kan tevreden zijn.
19-3-2014, woensdag
Vandaag is het onze presentatie dag. Maar eerst nog het morgen programma met Froma Walsh, Frances Steinberg en anderen. Froma was rustig en informatief als altijd. Zij is toch al heel wat jaren ouder dan ik. Ik herinner me goed dat Rick en ik in ons opleidingscuriculum van 1986 al haar boek Normal Family Processes hadden staan. Ze werkte toen met Eva Imber Black en Monika Mac Goldrick samen. Overigens verkocht ze ook hier nog haar boek Normal Family Processes!! Dus dertig jaar later!!
Frances hield een bijna perfecte lezing. GEHEEL IN RIJM! Met als leidende metafoor de therapeut als director van het therapie gebeuren. Ze had vele prachtige you tube filmpjes van beroemde dirigenten. Het was werkelijk een kraker. Goed idee om haar met dit praatje naar Nederland te halen. Verder heeft ze een prima digitaal opleriding programma voor family therapy gemaakt. ik heb het gekocht en denk dat het zeer nuttig kan zijn voor landen als Georgië , Namibië, Roemenië enz. Ook voor Nederland en belgië zeer handig. IK ga het voorleggen aan de NVRG.
Dan de middaglunch en nog een praatje en dan na de thee eindelijk Audrey en ik. De presentatie liep heel goed. Audrey was kalm en vaardig en ik kon mijn verhaal van de muziekmetafoor, the language of music, prima vertellen in goed Engels volgens John. Ik weet echter niet of iedereen de echte diepgang van de op de therapeut gerichte veranderinegn kon begrijpen. het niveau van de aanwezige therapeuten was nl niet heel erg hoog. Maar het succes was er. Helaas ging het programma meteen gestaag door zodat er weinig tijd was voor boeken kopen. De volgende dagen kregen we wel veel positieve kritieken. We hebben ook boeken verkocht maar geen grote aantallen helaas.
Wel waren er veel mensen met belangstelling voor de training van Russell en mij in Frankrijk. We hadden folders neergelegd. Waarschijnlijk dat er toch zeker twee Australische therapeuten en een Nieuw Zeelandse gaan komen. Afwachten maar.
Na deze zware maar goede dag zijn we met Audrey en john en nog een Australische uit eten gegaan bij een Malay. De mensen stonden buiten in de rij om te eten daar. Wij konden allen nog een tafeltje buiten krijgen, onder de verwarming. Een zeer charmante bediende uit Pakistan verleidde de dames en raadde het beste eten aan. Kostelijke kpi in soort zoete ketjapsaus, een grote geroosterde en heerlijke vis, hapjes vooraf en nog een kipgerecht. Overheerlijk. En gezellig. De mensen bleven aan komen stromen en stonden bij tientallen te wachten. Marijke wilde de ober meenemen naar België, zo aardig en vaardig was hij. Kortom een feestelijke avond. Thuis nog even een laatste glas witte wijn (bij de Malay alleen thee gedronken). Dan tevreden slapen. Het ISSOOH kon alweer heel tevreden zijn over onze inzet en het leggen van contacten en de promotie van de boeken Shake Up en EXPAND.
20-3-2014, donderdag.
Marijke en John gaan dagje rijden en Audrey en ik gaan verder met bijleren en vanmiddag nog een workshopje geven. Vanmorgen weer een lezing van George Burns. Was toch weer heel goed. Wel ditmaal wat teveel leunen op zijn werk in Bhutan. Maar iedereen was toch tevreden. Dan nog een lezing van onze Litause schone die een heel aardig verhaal hield over sextherapie en systeemaanpak. Wel veel open deuren ingetrapt maar de presentatie was sexy en vlot. Niet de scherpte van Esther Perel maar wel vaardig. Basis boodschap was het navragen van de cultuur van de familie rond sexuele opvoeding en rond het genieten van sex.
Ook nog een lezing van een Maori vrouw over de specifieke aanpak en visie op problemen vanuit de Maori cultuur. Boeiend. Tot slot een verhaal van een man die in Japan woont. Hij vertelde over zijn uitgebreide programma van tree climbing als therapie. Uiterst boeiend en meeslepend en een ongelofelijkke inspanning die hij geleverd heeft om het van de grond te krijgen. Hij kon heel mooi en open aangeven hoe zijn eigen jeugdervaringen van groot belang waren geweest bij het opstarten van zijn programma. Moedig en goed.
Ons eigen workshopje viel iets in het water omdat we aan een alcohol programma promotor waren gekoppeld. Helaas te weinig kunnen benadrukken hoe ons EXPAND boek kan aansluiten bij shake up als zelfhulp boek gebruikt door de therapeut om de cliënt te inspireren via expand.
Al met al weer een prima dag. Een mooie afsluiting door Frances. Nog een boek verkocht aan een Russische therapeute!!
's avonds uit eten met een groepje. Daar nog twee boeken verkocht en hopelijk nog een deelneemster voor de Franse training gevonden.
21-3-2014, Vrijdag
Vijf uur op want we moeten Audrey en john naar het vliegveld brengen . Ze moeten er om zes uur zijn. het is al behoorlijk druk op straat! Om half zeven liggen we weer in bed tot acht uur. Dan inpakken en opweg naar Keri Keri. Officieel 280 km rijden maar we maken vele mooie omwegen en doen er 8 uur over ipv vier.
De natuur is weer weergaloos en zo afwisselend. We rijden om via Whangarei Tututkaka en Hikurangi. Dat is een ongelofelijk mooie route langs de zee. Dan naar Kawakawa. Dat dorp is bekend om het werk van de Oosterijker Hundertwasser die er prachtige en speelse gebouwen en ook andere zaken zoals banken van mozaiek en een openbaar toilet heeft neer gezet. Hij woonde vele jaren in dit dorp. Fascinerend inderdaad. En het gaf goede ideeen voor onze eigen huizen en tuinen. Dan over de tien via Moerewa door naar Keri Keri. Dat is een heel mpooi en redelijk groot plaatsje, als het ware in het tropisch regenwoud gelegen. Ons huis is een plaatje. Gebouwd in de vorm van een zwaluw, geheel van hout. En met prachtige houten terrasen en een tuin als een troipisch woud. met bananen bomen en hoge bomen en een kruiden tuin en groententuin. De Tui's zingen en er zitten zelfs Kiwi's in de tuin. Die hoor je wel maar je ziet ze niet. Een fantail fladderde al snel ons tegemoet. Alweer een fantastische home exchange dus!! We eten vol van de reis op ons schitterende terras. Ik gebruik de grote grill die buiten staat. Glaasje wijn erbij en dan sterren kijken. We luisteren naar de Kiwi. Helaas is er een weg ergens beneden die tijdelijk lawaai maakt. Maar we horen de Kiwi echt. Dan even lezen en slapen. Het is duidelijk: qua natuurschoon kan geen enkel land tippen aan Nieuw Zeeland!!
22-3-2014, zaterdag.
Op tijd op en boodschappen doen in het dorp. De buurman wipte even langs om ons te informeren over Keri Keri en vroeg of we ( hij bedoelde Lars) met hem wilden gaan spelen in de clubwedstrijd dinsdag. Op een negen holes baan even verderop. Toen hij begreep dat de echte golfster marijke was, haakte hij af omdat kennelijk dames niet mochten meedoen. Wel een aardige man dus.Het dorp is redelijk groot. Er zijn een aangename straat met vele café's en restaurantjes en winkeltjes en verder een New World supermarkt en een Countdown. Sportvelden in het midden van het dorp. De verdere lay out is sprookjesachtig mooi met huizen op de vele hellingen die allemaal wel een uitzicht om van te dromen hebben. Het hele gebied hier is bosrijk, tropisch woud eigenlijk.
We besluiten om langs de golfbaan in Keri Keri enlangs de golfbaan in Waitangi bij Paihia te rijden. De golfbaan hier ligt achter ons huis eigenlijk. In de heuvels en buitengewoon fraai. Onder de baan langs loopt een rivier en daaromheen staan de bossen. We spreken af voor maandag om te golfen. Dan de fraaie tocht naar Waitangi bekend van het valse verdrag tussen de Engelsen en de Maori. De Maori erkenden het gezag van de Engelse koning en kregen in ruil alle burgerrechten van de Engelsen. Lariekoek natuurlijk want de Engelsen hebben zich behoorlijk misdragen ten opzichte van de maori's. dat is nu wel heel erg veranderd. Overal is veel aandacht voor de cultuur en de rechten van de Maori's maar het zal nog lang duren voor de schade is hersteld. Wel valt op dat de manier waarop de Maori's hier functioneren heel anders is dan hoe de Aboriginals in Australië functioneren. De Maori's die wij hebben ontmoet (op congres en elders) zijn open, zelfbewust, vriendelijk en lijken langzaam hun plek te hervinden. Ze werken vaak ook in de natuurbescherming en in het toerisme. Flink uit de kluiten gewassen mensen allemaal, dat zeker. Uiteraard is er een hele groep Maori's die nog grote achterstand hebben en in armoede leeft. Alcohol is bij die groep een groot probleem omdat de Maori's evenals de Aboriginals en de Indianen in Noord Amerika, slecht tegen alcohol kunnen.
Maar goed. Wij naar Waitangi. de plek van het verdrag bezocht. En de ernaast gelegen golfbaan. Die ligt op hoge heuvels uitgestrekt aan de zee. Werkelijk fabelachtig mooi. De vlag hangt half stok: er is een lid van de club overleden. We spreken af voor dinsdag middag. Dan gaan we lunchen op een oud schip, Shippeys wat in de haven vlakbij ligt, op de weg naar Paihia. Een wat ongeinteresseerde jonge man ontvangt ons op het verder lege schip( zeilboot, soort Lotos). De keuken is wel open. Er is goed bier uit de tap en witte wijn voor marijke. En er is fish and chips van twee verschillende soorten vis: snapper en trevally een vis uit de familie van de horsmakrelen. Nooit eerder gehad. We nemen ieder een andere soort en delen. Beide vissen zijn uitstekend. de Trevally is steviger dan de snapper ( zie op you tube bij giant trevally). Wij hebben deze vis gewoon op het bord gekregen in een zeer fijn deegje en knapperig en NIET VET. Omdat ook de chips goed waren kunnen we spreken van een wel heel mooi gemaakte fish and chips! Na ons arriveren nog enkele paartjes. de avond schijnt het druk te zijn. Het uitzicht, aan twee kanten de zee, is adembenemend. We zien later in de Lonely Planet dat zij dit restaurantje ook zeer aanbevelen. Wij kunnen hun mening ditmaal dus ondersteunen.
Na de lunch even naar het charmante badplaatsje Paihia. Daar eten we een ijsje en wandelen we even rond. Vervolgens op de terugweg naar de Haruru Falls . De falls zijn wondermooi, redelijk breed en hoog. We wandelen langs de rivier richting kust voor ongeveer een uur. We zien een boom vol met nesten van aalscholvers, the pied shag, ze zitten op de nesten en sommigen hebben al naakte kuikens die hun kopjes omhoog strekken met luid gepiep. Heel leeuk voor een vogelaar. Het pad loopt door het woud en de natuur is weer adembenemend. we spotten helaas geen kiwi's. Die sllapen. Ze zitten hier wel want er is een apart anti hond hek begin pad. Honden en kiwi's zijn niet een goede combi.
Dan terug naar huis. ook daar is het weer wondermooi. Wat een bofkonten zijn we en wat een fantastisch idee die home exchange. Dannog even wat werken en lezen in Stoner en dan slapen. Natuurlijk weer even gegrilled op de buitengrill: lam. het gas was op maar we hebben de fles gevuld. Dat is veel goedkoper hier dan gasfles wisselen: 12 ipv 40 dollar. Waarom doen ze dat niet in Frankrijk? Of kan het wel en weten we het niet?
23-3-2014, zondag
Vandaag even lekker ontbijten en dan naar de farmersmarket. Iedereen is daar altijd enthousiast over hier maar het stelt nooit wat voor. We zijn wat dat betreft wel erg verwend in Frankrijk met de markten en ook in nederland wel. Ook ditmaal weinig wol wat veel te dure groenten ( de markten hier doen mee aan de rare gewoonte om alles hier heel duur te verkopen). Verder nauwelijks bijzondere dingen. Lekkere kazen bestaan niet hier, de wijn van het nabijgelegen chateau moet 28$ de fles kosten. Maar het is gezellig om er even te lopen. We halen reegebraad bij de new World en gaan naar huis. we hebben weer wandelen op het programma staan. Hier vlakbij . Een wandeling eerst naar de rainbowfalls, alweer ongelofelijk mooi en dan langs de rivier die met vele rapids langs ons schiet. Soms zien we enkele dappere kanovaarders die zich door de stroomversnellingen worstelen. Het woud weer heel dicht en divers. Er staan hier ook veel Kauri bomen. Dat kunnen echte reuzen worden en wel meer dan 3000!!! jaar oud worden. Indrukwekkend. Na deze wandeling naar de andere kant van het dorp waar we naar de Warepuke falls. We zien onderweg een waterkracht centraletje uit 1928. Die is gesticht omdat de vrouwen van gepensioneerde ambtenaren uit Azië (Engelsen) alleen naar Nieuw Zeeland wilden komen als er electriciteit zou zijn. In Azië hadden ze meer dan drie man personeel maar dat ging hier niet omdat de Maori niet personeel geschikt waren. Dus moesten de verwende ladies stroom hebben. Het kleine turbinetje leverde stroom voor 17 huishoudens. het werd in 1967 gesloten Toch allemaal heel recent de geschiedenis hier en men doet alsof het echt oude geschiedenis is. Maar zelfs de maori's zijn hier pas echt vanaf 1300 . de eerste zette rond 950 voet aan wal. deengelsen kwamen pas in 1825 of zoiets. Het land heeft geen echte geschiedenis wat betreft menselijke bewoning dus. En al helemaal geen schriftelijke verslaglegging ervan omdat de maori's nooit het schrift hebben uitgevonden en alles mondeling overdroegen. Ik moet nog altijd even lachen als je ziet staan: historische brug, en die is dan uit eind negentiende of begin twintigste eeuw. Ons huis in frankrijk stamt al uit 1750. Je moet daar echt aan wennen.
Maar de natuur is onvergelijkbaar mooi hier. En dan is die nog verwoest door 150 jaar Engels wanbeheer. Maar er wordt enorm aan gewerkt om dat weer te herstellen. Ecologie staat hier zeer hoog op de prioriteiten lijst. Daar kunnen we wel van leren.
Tussen de twee wandelingen hebben we even naar live music geluisterd op een tuinteras van een zeer fraai gelegen restaurant, the pear tree. Uitzicht op het water van de rivier. de guinness daar werd met de grootste liefde klaargemaakt. Dat zie je hier vaker overigens. op zuid eiland hadden we die ervaring ook al. de muziek was vrij saai; lounge achtig beetje jazz . Wel genieten zo in de zon.
Na onze wandelingen weer huiswaarts en lam grillen. Zalmtartaartje vooraf. Wijntje erbij. Wat een leven. de rust wordt wel wat verstoord, op goede wijze, omdat we in onderhandeling raken met Babs over toch het huis in den Bosch kopen.Wel een heel grote stap. Maar omdat Jaap en laura mee willen doen is het een haalbare , hoewel zware maar ook boeiende klus. Heel vreemd om zulke zaken te bespreken en regelen als je 25.000 km verderop zit. de moderne communicatie doet wonderen. En inmiddels is Audrey terug in Amerika en zwoegt om EXPAND op de markt te brengen. Mijn hoofd loopt om dadelijk.
24-3-2014,maandag
Vandaag weinig nieuws gelukkig. Wel het nieuws dat we Den Bosch echt gaan verbouwen en dus overnemen van Babs.
Deze morgen golf op Bay of Islands Golf Club hier om de hoek. de baan is inderdaad nog mooier dan we dachten. de tweede negen vooral heeft enorme fraaie holes met grote hoogte verschillen. Geen makkie, want we lopen de kar te trekken. Marijke speelt zeer goed! 40 stbf punten, ik minder. teveel aan mijn hoofd? 33 stbf punten. Marijke speelt zelfs bruto dire slagen beter dan ik!!!Bijna historisch moment maar ze deed het al paar keer eerder, o.a. in hermanus.(Zuid Afrika). Twintig boven de baan op deze heel moeilijke onbekende baan met heel lastige en onbekende greens. Hoera voor marijke.
Na de golf even lunchen thuis en dan pootje baden in de rivier. dan naar huis en blog schrijven en veel schrijven naar Jaap en kinderen en naar Audrey enz. Ons volgende home exchange huis is gewijzigd: we gaan niet naar Hokianga maar naar Opononi . Daar vlakbij
Spannende tijden!Nog niet gehoord of EXPAND echt de winkels in gaat. Anders toch kiezen voor herpublicatie via Penguin club.
25-3-2014, woensdag
Weer een geheel blauwe lucht en bijhorende zon. Vandaag golfen op de Waitangi Golf Course aan de zee. Maar eerst de hele morgen vanaf 8 uur mailen en alles regelen in Nederland . het blijkt dat onze huurster nog altijd gewoon in Alphen woont ondanks haar belofte er 1 februari uit te zijn. En natuurlijk niets schrijven en niets betalen. Opvalend is dat Craydon, het incasso bureau dat we betaald en ingeschakeld hebben helemaal niets doet!!!Daar heb je dus niets aan.
verder veel correspondentie met Audrey omdat vandaag Author Solutions haar gaat bellen over EXPAND om het evt te herpubliceren. Ook erg spannend. En last but not least alle verwikkelingen over het huis in Deuteren wat we nu definitief hebben besloten te gaan verbouwen met Jaap en Laura. Dat betekent heel veel uiteraard.
De grote rust hier in Nieuw Zeeland zullen we zeer zeer missen. De wereld gaat hier echt aan je voorbij!! En de natuur is zo mooi en vredig. Geen enge beesten, vriendelijke mensen, niemand heeft haast. Helaas mag je hier niet naar toe verhuizen als je ouder dan 56 bent.
De laatste week hier dus nog even dubbel genieten.
Morgen gaan we bovenlangs naar Opononi, langs de schitterende kust in het uiterste Noorden, via Kaitaia. Zal ongeveer vier uur duren. Niet golfen dus morgen.
Het huisje daar heeft geen internet wat wel een handicap is in deze roerige tijden. Hopelijk is er wel een café met internet in Opononi!! Bloggen zal er dus niet meer bij zijn vanaf vandaag. In Sydney weer , op de verjaardag van de lieve Annabel!! Twee jaar wordt ze dan al/pas!! Ze zal erg blij zijn met Opi en Omi in Den Bosch, met kipjes en veel ruimte om te ravotten. Met de andere kleinkindjes haha. Christopher en Ritta hebben het al over ook intrekken in Den Bosch. we zijn te populair. Wel een goed gevoel natuurlijk. Inderdaad een prima locatie om de familie regelmatig bijeen te hebben. Minder verre reizen wellicht en meer rust in Pontreau en Den Bosch. Maar hopelijk roept het werk niet te hard zodat niet teveel workshops hoeven te worden gegeven. Den Bosch is natuurlijk een prima locatie voor korte trainingen!!Het ISSOOH gaat zeker verhuizen van Antwerpen naar Den Bosch over een jaar of zo. Geukkig leerden we op het congres in Auckland dat je niet meer oud bent met 65. Van 45 tot 65 is de fase van Mastering en van 65 tot 85+ de fase van Integration. En de mensen van nu zijn gemiddeld meer dan 10 jaar jonger dan mensen van dezelfde leeftijd in de generatie van onze ouders. Dus ik ben pas 57, bijna 58 en Marijke 52. dat scheelt.haha.
Marijke ligt al een uur aan de telefoon met de vliegmaatschappijen om onze seats te regelen. het schijnt uiterst complex omdat we zoveel tickets hebben en geen Nieuw Zeelanders zijn. Maar ze houdt dapper vol!!Een echte direktrice!!Wat zou ISSOOH zonder haar moeten beginnen wat betreft alles regelen?
We zijn weer terug van ons partijtje golf. Wat heet. Dit was werkelijk de mooiste baan waar wij ooit gespeeld hebben, wat betreft uitzichten, hoogteverschillen,fantastische holes. Mooier dan Arabella, mooier dan elke baan. Maar niet erg eenvoudig omdat de lengte erg veel langer is dan de officiële lengte omdat veel holes heel erg omhoog gaan en de greens ook nog eens hoog liggen. De tweede negen holes liggen aan de baaien en hebben weergaloze vergezichten over de zee, de eilanden en de bergen aan de andere kant.
En de prijs om hier te mogen spelen? 45NZ$ per persoon dus 27 euro! Nogmaals zijn we verbaasd over de absurd hoge prijzen in Nederland en België waar je voor een baan als Spa b.v. 90 euro voor een rondje moet neerleggen.
We genoten en speelden ook goed wat ook te maken had met de wijdsheid van de meeste holes. Marijke scoorde 37 en ik 39 stbf punten. Ik speelde 15 over en marijke 22 over.
Na deze heerlijke ervaring, in de zon, weer naar het fish and chips schip gegaan. De Duitse jongeman die naast ons zat te eten vorige keer hielp nu achter de bar. Een duidelijke verbetering vergeleken met de norse man van vorige kee26-3-2014, woensdag
Met verdriet nemen we afscheid van ons fraaie zwaluwhuis in
Keri Keri. We besluiten om boven langs te rijden naar Kaitaia en dan via de
pont naar Rawene en dan naar Opononi.
De tocht gaat, zoals altijd, langs een formidabele kust met schitterende
baaien. We gaan even genieten van Doubtless bay en draaien dan omhook de
Karikari peninsula in. Daar zien we tot onze verbazing een golfcourse glanzen
in de zon. Carrington Resort staat er bij. Het is inderdaad een heel fraai
boven op een hoge heuvel gelegen Hotel met erlangs en eronder een fabelachtige
golfbaan. We besluiten dat we dit niet mogen missen en gaan 9 holes golfen. Wel
prijziger hier dan elders. 45 dollar voor negen holes pp. Dat is 30 euro. Alle
resort banen , zie ook queenstown, zijn zo duur. Maar ook deze is werkelijk
uitmuntend onderhouden. De fairways met dik groen gras bedekt, de greens
onberispelijk. Maar zo moeilijk! Ook de holes die op en neer door het sterk
geaccidenteerde landschap gaan zijn stuk voor stuk te moeilijk. Dat komt ook
omdat we pech hebben: Er staat een keiharde storm die almaar toeneemt. Ik schat
windkracht negen!! Om voorbeeld te geven: Ik sla een ijzeren zes, normaal 140m
en kom niet verder, met een prachtig schot, dan 50m!! Maar de uitzichten zijn
weer adembenemend en we spelen met plezier en voelen weer even hoespelen op een
professional baan is. Wat is Tox hierbij vergeleken een eenvoudig parcours. Na
de golf rijden we naar een hoge punt aan zee en eten onze thuisgemaakte
heerlijke lunch salade op. Dan verder door naar Kaitaia. Ook daar vinden we een
heel aangename en fraaie links course. Hier betaal je 30 dollar voor 18 holes!
We hopen komende week hier een keer heen te gaan. Kaitaia is verder een wat
armelijk plaatsje . Veel Maori huizen en helaas ditmaal van de meer armelijke
soort. Heel merkwaardig dat ze in principe aardige houten huizen hebben met
veel grond maar dat op hun eigen grond ze er een enorme puinhoop van maken. In
elke tuin wel een paar autowrakken, overal plastic rommel en chaos. Ik blijf het
vreemd vinden dat we dit fenomeen zowel in Mexico als in Afrika en nu weer hier
bij de Maori’s terugzien. Je zou veel zorg voor de omgeving, de woonplek en de
eigen grond verwachten maar nets is minder waar. Wie kan dit nu eens echt
verklaren? Het oogt vreemd, de huizen waar Maori’s wonen zijn rommelig en
welhaast vies, de tuin een puinhoop en ernaast wonen dan mensen van Engelse
komaf en de huizen zien er dan ineens netjes verzorgd uit. Terwijl we weten dat
de engelsen van het hele land natuurlijk een ecologische puinhoop hebben
gemaakt. Maar de eigen tuintjes zijn schoon en fraai en opgeruimd.
Van Kaitaia door weer andersoortig land naar Hokianga. We
stoppen nog even bij Broadwood Golfcourse in broawood. Die ligt eve van de weg
af in een idyllisch landschap. Maar helaas is de baan ten onder gegaan.
Clubhuis is vervallen, fairways overwoekerd. We rijden even het weggetje verder
in en zien in een zeer oude boom plotseling een aantal crimson rosella’s!! Wat
een feest. We stoppen en stappen uit en eten onze laatste boterham. Voor ons
stappen dan een aantal kwartels die verschrikt opvliegen. Bovenop een heuvel
ligt een farm. Romantisch en zo ver weg van de bewoonde wereld. Door naar de
pont. Die vertrekt elk uur. Wij komen om twee voor vijf aangereden en kunnen
nog net mee. Kwartiertje varen op de grote inham. Naar Rawene. De man die de
kaartjes verkoopt vraagt waar we vandaan komen. Antwerpen zeggen we. Hij zegt
in het Antwerps: ik ben geboren in Antwerpen en ben 30 jaar geleden hierheen
vertrokken. Ik ben nooit meer teruggegaan. Alleen twee jaar geleden om mijn
oudste broer te begraven. Hij geniet van het leven en de natuur hier.
De overtocht is fraai maar ietsje winderig. Rawene is een
lief dorpje. We vragen de pontman waar we verse vis kunnen kopen; in een shed
naast de pont. We vinden die en binnen is het een onbeschrijflijke rommel. Een
strandjutters idee. Binnen zit een oude man met wit haar wat in een staartje is
gebonden. Hij heeft ook een baard die in een starrtje is gebonden. Hij vertelt
geen vis te hebben helaas. Morgen. Marijke ziet meteen enkele heel lieflijke
panden te koop staan recht aan het water. Onder andere een café. Maar nu even
geen geld!! Al lijkt het ons een super investering.
Voorzekerzullen de kleinkinderen over twintig jaar ons voor
stom en weinig vooruitziend beschouwen als ze zien dat dit café aan het water
naast de pont voor 190.000 euro te koop stond en wij het niet gekoch hebben.
Overigens staan hier overal huizen op veel grond op de meest adembenemende
plekken te koop voor rond de 200.000 euro. Als we het geld hadden zouden we het
kopen voor onze kleinkinderen. Of gewoon enkele hectaren grond al weet je nooit
of je er dan later op mag bouwen.
We rijden door , na wat groenten te hebben gekocht in de
plaatselijke ecostore waar ze ook zelfgemaakte pies verkopen. Oponomi ligt een
kwartiertje verderop, langs een slingerende en mooie weg soms langs de baai
bereiken we het dorp waar we onze home exchange hebben. Eerst nog even naar de
toerist info om een tocht met de Maori’s naar waipoea forest af te spreken voor
morgen. Een twilight tocht van 6 tot 10 uur ’s avonds. Door het oerwoud met de
Kauri bomen. Die worden mer dan 3000 jaar oud. Later meer hierover.
Als we Opononi binnen rijden zien we allemaal heel aardige
huizen die allemaal een schitterend uitzicht hebben op de Hokianga baai en het
aan de overkant gelegen enorme duingebied met zand duinen van honderden meters
hoog. Aan het eind welven de twee landengten naar elkaar toe en laten een
redelijk smalle toegang open voor de tasman zee. Door de vele zandbanken is de
entree zeer lastig, ook vroeger al. Je ziet op zee vele schuimkoppen en
brandingen wat op de vele banken wijst. De baai
wordt helemaal omzoomd door de hoge bergen die tot vlakbij het water
lopen. Aan de kust een smalle strook , voor een weg en drie rijen huizen, maar
het land loopt dan vrij snel op zodat elk huis hoog genoeg ligt om over de rij
ervoor heen te kijken. Er wonen 5000 mensen in Opononi en dus ver van elkaar.
Er is een kleine 4 square supermarkt verder nauwelijks winkels wel veel
motelletjes en B en B’s. Mensen komen er vissen, zwemmen en kanoén. Ook enkele
zeilboten maar geen jachthaven. Vreemd want de baai is meer dan 70km lang het
land in en paar km breed met almaar inhammen. Voor de Nieuw Zeelander is
Northland echter het eind van de wereld. De mensen prefereren de Oostkust bij
Keri keri boven de westkust hoewel het weer hier zeker zo goed is en de zee
zelfs iets warmer. Maar nog wel verrassend fris, 20 graden denken we. Ons huis
zien we liggen op de bovenste heuvelrug waar gebouwd is. Het is een heel modern
en zeer lichtrijk huis. Aan alle kanten grote glazen puien en beneden terrassen
en op de eerste etage balkons aan drie kanten met een ongelofelijk uitzicht op
de baai. Onze Home exchanger Muz komt aan als wij arriveren. Ze is uiterst
vriendelijk en vertelt meteen over het huis en de omgeving. Het huis is van
vrienden van hen. We zouden in hun huis gaan , helemaal beneden bij de kust
maar er waren familieleden gekomen die ze liever thuis ontvingen. Dit huis is echter
nog fraaier. Helemaal modern ingericht met grote witlederen banken en fauteuil,
een grote open keuken en beneden twee badkamers en kamers en boven onze grote
slaapkamer en badkamer met uitzicht over de baai natuurlijk. Er staat op een
balkon een grote grill á la John zoals iedereen die hier heeft.
We wordenuitgenodigd voor een borrel bij Murray en zijn
vrouw. Wij odigen hen ook uit voor een borrel en op de laatste dag gaan we bij
hen eten. Zo gastvrij de Nieuw Zeelanders. Zij is Engels hij een geboren nieuw
Zeelander die lange tijd als manager werkte voor United Airlines in Nieuw
Zeeland.
We nemen afscheid voor vandaag en gaan heerlijk op ons
balkon een verdiend glas wijn drinken en de steak grillen.
27-3-2014, donderdag
Een rustig begin van de dag
met ook aandacht voor spelen met het huis in Deuteren. Hoe het te
verbouwen. Verder veel acties tav het boek helaas nog zonder groot succes omdat
het allemaal lastiger blijkt dan gedacht om het boek echt in de winkels te
krijgen. De boekhandel neemt 50% van de verkoopprijs! Tenminste Barnes en
Nobles dus dat betekent dat het duurder moet worden. En de door hen geeiste
wholesaler neemt ook nog eens een paar dollar per boek. Te gek en ze doen er
eigenlijk niets voor. Zien hoe dat verder moet.Onze Author Solutions man is
volgens John die hem uitgebreid sprak en ondervroeg een oplichter en belooft
veel maar levert niets. Helaas.Hoe de weg te vinden in het uitgeverswoud.
Om half zes naar Copthorn hotel waar onze tocht naar het
Waipoea woud begint. Er zijn tien andere enthousiastelingen en twee vrouwelijke
Maori gidsen. We gaan met een busje ongeveer twintig km verderop de bergen in.
We rijden echt een oerwoud in met enorme bomen en reusachtige varenbomen en
veel struiken.In de bus moeten we allemal over onszelf vertellen. Soort
groepssessie. Dan wandelen we het bos in. Maar eerst onze schoenen spoelen
tegen een infectie van de Kauri bomen die er nu heerst. De gidsen vertellen ook
hier uitgebreid over de ecologische ramp die de Engelsen in 150 jaar hebben
aangericht in Nieuw Zeeland. Over de schandelijke boskap, de invoer van
konijn,wezel,opossum,rat en muis.En over de enorme inspanningen die nu worden
geleverd om de ellende terug te draaien. Er is nog 1!!procent over van de
enorme wouden met Kauri bomen. Overigens spreek je dat uit als KOODIE. Dan
leggen ze uit hoe verschillende bomen zijn gebruikt door hun voorouders. We
lopen in de schemer naar de derde grootste Kauri. 17m omtrek! Hij is ongeveer
3000 jaar oud.Als we deze Vader van het Woud naderen gaan de gidsen oude
liederen zingen om de boom te groeten en om toestemming te vragen om hem te
ontmoeten. Wel heel indrukwekkend. Hetzelfde als we in het donker naar de God
van het Woud lopen, de een na grootste boom. Het is een moment van bezinning
als je deze enorme reuzen ziet en je realiseert dat ze er al waren toen de
farao’s Egypte bestuurden en duizend jaar voor de geboorte van Augustus.we
horen dat ook de Gum erg geliefd was van deze bomen en dat die ook met teveel
ijver eruit is gehaald zodat vele bomen sneefden. De gum werd er ook door de
Maori al uitgehaald overigens en gebruikt als toorts.
We krijgen de mannelijke en vrouwelijke geslachtsorganen van
de boom te zien die overigens beiden op de boom aanwezig zijn. De bomen groeien
elk jaar ongeveer 2mm in doorsnede. Trage groeiersdus maar langdurige groeiers!
Na de tocht thuis wijntje drinken en mijmeren over hoe
nietig we zijn. Staren naar de prachtige sterrenhemel helpt daarbij.
28-3-2014, vrijdag
We gaan na een rustig ontbijt vandaag golfen op het baantje
in Rawene. Het blijkt een heel wat mooier baantje te zijn dan we dachten en ook
heel wat vermoeiender met sterke hoogte verschillen de laatste 4 van de negen
holes. Er is niemand als we spelen gaan. Het clubhuis ligt bovenop een
heuveltop en kijkt uit over de hele baan. Je moet geld in een stalen buis
gooien als greenfee: 10 dollar. Er is wel een man met een tractor en maaier de
fairways aan het maaien. Metvreugde slaan we af. Het gras is goed gemaaid dus
maar van een merkwaardige consistentie , een soort dikke mat wat je slag
behoorlijk afremt. De greens zijn nog wat lang. Op enkele holes raken we de weg
kwijt omdat de vlag op de grond ligt(maaien) Er zijn weer mooie vergezichten en
we genieten. Maar het is heet: 32 graden zodat Marijke na 113 holes uitgeput is
en ik alleen verder moet. Het spel gaat prima en ik speel onder mijn hcp weer.
Na onze partij terug naar huis en borrelen met onze home exchangers bij ons.Ze
vertellen veel over het leven hier. Zo is gezondheidszorg in de Hokianga
gratis, is de belasting hier laag en is dat het antwoord op de hoge
levensstandaard en de relatief hoge prijzen voor ons. We horen dat thai
airlines en Korean Airlines erg goed zijn en ook dat de baai vol vis en
kreeften(homards) zit. Dan eten , werken en lezen en naar bed.
29-3-2014, zaterdag
Vandaag na het ontbijt eerst werken( alle berichten uit USA
en Engeland beantwoorden). Dan om 12 uur wandeling langs de zee helemaal vanuit
het dorp bij het Copthorn Hotel om South head heen en verder langs het strand
en dan omhoog en weer terug naar het strand en het hotel. Het is een
schitterende wandeling. Links de hoge steile klif en rechts de inham en
verderop de wilde Tasman zee. Overal zijn rotsen vol met kleine mosseltjes en
in de spleten zien we honderden krabben zitten. Prachtige kleine poeltjes in de
rotsen nodigen kinderen en ook ons uit om erin te springen. Vaak gevuld met
koraalplanten. We wandelen en Marijke zwemt zelfs even al is de zee toch fris.
Oppassen voor de zeer sterke stromingen die je overal duidelijk ziet. Even zwemt
ze tegen de stroom in en komt niet vooruit. Na drie uur wandelen komen we terug
in het Hotel. Daar is een bruiloft aanstaande. We nemen eendrankje en genieten
van de zeer romantische bruiloft ceremonie. Een vijftigtal witte fauteuils
staat met wapperende witte bekleding onder een reusachtige boom vlak aan zee.
Daar vindt het huwelijk plaats. Er zijn zo’n hondervijftig man. De bruid en
bruidegom worden hier niet door de dame van de burgelijke stand gevraagd of ze
het jawoord willen geven maar spreken zelf eerst een woordje tot elkaar en
zeggen dan zelf dat ze de ander graag als man of vrouw willen hebben. Meer
actieve instelling van het paar dus en spannender en authetieker.
Na de trouwerij stappen we op en gaan huiswaarts. Borrelen,
eten lezen enz.
30-3-2014,zondag
De laatste dag in Hokianga ofwel Opononi. Vandaag rustige
dag. Eerst wat lezen, dan naar Rawene waar we de mangrove walkway lopen. Niet
ver maar prachtig door het mangrove bos hier aan de kust. Helaas zien we geen
banded rail die hier wel moet zitten. Maar de wandeling over een walkway die
door het moeras is aangelegd is heel romantisch. We zien de laatste resten van
een zaagmolen die hier stond in de twintigste eeuw, begin ervan. Hier werd al
het hout verzaagd dat de engelsen grof weg hebben gekapt uit de grote bossen
hier. Alle Kauri (spreek uit Koodie) bomen en andere grote bomen. Zonder enige
consideratie en enig ecologisch besef. Je zou zeggen dat dat toen toch al
enigszins bekend moest zijn. En ze hebben al het houtafval gewoon in de mangrove
bossen gedumpt. Het moet toch wel een bepaald soort mensen zijn geweest dat
hier zich vestigde om zo maar te zeggen. Interessant is dat je van iedereen,
Maori’s maar ook blanke Nieuw Zeelanders hoort hoe fout het allemaal was, en
toch is het zo kort geleden. Een beetje “wir haben es nicht gewust”.
Maar goed nu wordt er wel heel wat aan conservatie gedaan en
probeert men te redden wat er nog te redden valt. Na de wandeling gaan we
heerlijk icecoffee drinken op een terrasje direct aan de lagune. Het is een heel
romantisch café met ook heerlijke zelfgemaakte taarten. We nemen de dadel
walnotenversie. Prima. Het blijkt dat het etablissement te koop is evenals een
ernaast gelegen winkeltje, ook aan de haven. We mijmeren over hoe goed
Christopher en Ritta het hier konden doen op deze prachtige plek en hoe de plek
naast de aankomende pont ideaal is. Over twintig jaar vervloeken onze
kleinkinderen ons omdat we dit niet hebben aangeschaft. Maar we hebben nu al
genoeg aan ons hoofd haha. Zou Nieuw Zeeland een land zijn waar onze kinderen
zouden willen werken en wonen? Ik denk dat het toch te weinig dynamisch zou
zijn.
Maar goed, we genieten van onze koffie en taart en het
uitzicht. Dan naar het golfbaantje in Rawene waar we twee dagen geleden al
speelden. Er is vandaag een wedstrijd dus was het vanmorgen druk. Nu is
iedereen klaar. We worden heel hartelijk begroet en lopen negen holes. Dat is
genoeg om ons helemaal uit te putten. Laatste 4 holes erg stijgend en lang. En
het is 31 graden en windstil. Ik speel juist mijn hcp, Marijke iets erboven. Te
heet voor haar weer. Als we weggaan komt de zelfde vriendelijke man ons gedag
zeggen die ons vorige keer 6 ballen gaf. Hij vertelt dat het terrein, 28 acres,
door de leden is gekocht en dat alle onderhoud door vrijwilligers wordt gedaan.
Er zijn ook twee Nederlanders lid zegt hij als hij hoort dat wij uit Nederland
komen.
Even later komt een jonge man naar ons toe en vraagt of we
willen mee eten, er staat eten in het clubhuis. Uiterst vriendelijke mensen
dus. En tot ons genoegen zijn de meeste leden van Maori komaf. Dus een heel
goed geintegreerde club!
Dan huiswaarts want vanavond gaan we bij onze home
exchangers eten. Zij hebben beloofd te gaan duiken om kreeft te vangen. Dat is
hier heel simpel. Ook vis vangen is een makkie. Daarom zijn er nergens
viswinkels zeggen ze. Iedereen vangt hier in Nieuw Zeeland zelf zijn vis.Of
krijgt het van buren of vrienden. Zoals het wild in Frankrijk dus.
Omvijf uur richting Murray and Muz, ze ontvangen ons
hartelijk in de achtertuin. Kennelijk zijn ze al uitgekeken op het uitzicht op
de baai.Elke dag kunnen ze ervan genieten natuurlijk. Dan wordt ook dat gewoon.
We drinken een glas witte wijn en praten over de families en de manier van
leven in Hokianga. Het is een buitengebied voor de Nieuw Zeelanders. Dan naar
binnen en eerst een voorgerecht met verse vis in een marinade, een ceviche dus.
Heerlijk. Verder mosselen, de grote groene mosselen. En gerookte Mullet.
Gerookt door de man een eindje verderop. De Mullet van voor de deur. Heel stevige
vis en smaakvol. En als klap op de vuurpijl een halve enorme Crayfish. Zeker
een helft van 400gram. De consistentie is heel stevig en de smaak fris en
zacht. Het nat in de poten is overheerlijk op een of andere manier. Een
vorstelijk gerecht. Daarna een toetje. De conversatie verloopt heel vlot. Wij
vertellen een aantal van onze standaard reisverhalen die altijd spannend zijn.
Verder meer over de cultuur hier in noord land. Om elf uur naar huis. Even
lezen en dan slapen. Morgen rijden we naar Auckland.
31-3-2014, maandag
Vroeg op en op weg naar Auckland. Het eerste stuk gaat door
het fantastische oerwoud. We stoppen nog even bij de God van Het Woud en
bewonderen hem in volle zon. Weer een top ervaring. Dan verder door het woud
over een smalle en slingerende route onder de bomen door. Na 40km zijn we het
woud voorbij. Het landschap is weer heel anders met wel nog veel hoge heuvels
maar veel weidegrond afgewisseld met bos. We stoppen bij Dargaville in de buurt
om te gaan golfen in Bayleys aan de kust. Een heel charmante baan met weer
uitzichten op de zee en weer vele hoogteverschillen. De greens zijn
schitterend, de fairways erg erg droog. Het heeft hier vier maanden nauwelijks
geregend. We spelen 12 holes en genietenzeer. Beiden spelen we goed, ik ruim onder
mijnhcp( krijg hier 17 slagen) . dan verder naar hetstrand. We rijden de auto
op het zand en lunchen met zicht op de golven. Dan door naar Helensville en
Auckland, nog een drie uur rijden. Om 6 uur komen we aan bij de ons bekende
Knights Inn. Even borrelen op het terras en dan eten bij de Malay. Maar die is
helaas dicht dus maar naar de Thai waar we met frances en de sprekers hebben
gegeten. Prima weer.. Dan slapen, morgen om een uur vliegen we weg.
1-04-2014, dinsdag
Hoera hoera, Annabel wordt twee jaar vandaag. We schrijven
alvast al zijn we vroeg en zingen via de telefoon. Adriaan stuurt later een
foto waarop Annabel haar lego huis uitpakt. Wat is ze lief!
Op tijd naar het vliegveld en de auto inleveren. Helaas, we
zijn gewend geraakt aan deze prima 4x4. Dan vliegen naar Sydney. Heel rustige
en goede vlucht. We hebben een groter vliegtuig dan bedoeld, dus veel
beenruimte. Twee uur tijdsverschil. We komen dus om drie uur plaatselijke tijd
aan. Taxi naar ons hotel in Coogee. Het blijkt vlak bij het praschtige strand
van Coogee te liggen. Heel fraai. We gaan meteen wandelen langs de baai en
pakken de wandeling op waar we die twee jaar geleden gestopt zijn. Toen zijn we
van Bondi naar Coogee beach gelopen. We lopen door een mooi parkje vol bomen
waarin we al snel vijf verschillende mooie vogels spotten. Heel wat meer vogels
hier dan in Nieuw Zeeland!! Na terug gewandeld te zijn,o.a. langs de baden in
zee, halen we een lekkere fles witte wijn en gaan aan de zee op een schitterend
stuk rots zitten om een glas te drinken. Wat een uitzicht alweer. Het weer is
hier veel veel warmer dan in Nieuw Zeeland. En de wind is hier tot heel laat
zwoel. We wandelen dan door de heel leuke hoofdstraat vol restaurantjes en café
’s en willen gaan eten bij een shusi restaurant. Maar er staat een lange rij
buiten te wachten, dus maar naar Legions, een restaurant waar je voor goede
rpijs goed kan eten. Boven op het balkon buiten. Ik eet een werkelijk zalige
lams backrap en Marijke een prima Angus steak. Dan nog even wandelen en een
ijsje eten en tot slot lezen en naar bed. Voor ons is het dan eigenlijk een
uur.
2-4-2014, woensdag
Vandaag besluiten we er een heel rustige dag van te maken.
Eerst ontbijtje aan de zee en dan Marijke zwemmen in zee en ik luieren aan het
strand.dan wandelen helemaal door langs de kust walk. En terug. Dan hapjes
halen bij twee restaurantjes en die in het parkje aan de baai opeten, met een
gezonde verse juice. Dan weer zwemmen ( Marijke) en weer wandelen nu de andere
kant op. Flesje wijn mee en het bekende recept van borrelen aan de zee, maar
hoog op de rotsen met super uitzicht. Er zijn veel wandelaars. Ovrigens rent en
traint hier iedereen de hele dag door. Overal zien we personal coaches met
groepjes dames en heren druk in e weer om ieders conditie op te voeren. We zien
twee jonge mannen die elkaar keihard trainen in boksen afgewisseld met stuk
rennen de berg op. Je voelt je extreem lui als je niet zelf ook loopt of rent.
Australië is nog meer een sportland dan Nieuw Zeeland. En je ziet bijna geen
dikke mensen. En de dikke zijn meestal toeristen .
Na onze verpozing lopen we langs een heel leuk café op de
hoek van ons hotel met uitzicht op zee. Daar hebben ze van die charmante grote
open puien met erachter grote raambrede planken waaraan je gezellig kunt zitten
drinken met zicht recht naar buiten. Dat willen we ook in Den Bosch gaan maken
in het café. Een aantal mannen wenkt ons naar binnen, want de drank is vandaag
gratis. We lachen eerst en lopen door. Maar het ziet er zo gezellig uit dat we
toch naar binnen gaan. De mannen geven ons dan een aantal biertjes en cola met
whiskey flesjes. Inderdaad gratis. Het café gaat dicht nl en verbouwen. En de
drank is gratis.
We kletsen met een vaste klant daar die oorspronkelijk uit
melbourne komt. Hij vertelt dat hij hierheen kwam o.a. omdat het weer hier
zoveel beter is. In Melbourne is het vanaf eind april al winter met
temperaturen tussen vijf en twaalf graden, hier is het herlijk tot juni en dan
twee maanden kouder met minima van 9 tot 16 graden. En de zomers zijn minder
heet hier.
Na deze tussenstap gaan we eten bij de shusi man diegisteren
zo vol was. We moeten weer in de rij staan, ongeveer twintig minuten. De sushis
zijn nl maandag dinsdag en woensdag 2,90$NZ per plate. Dus erg goedkoop.
Uiteindelijk krijgen we een plek en kunnen we ons tegoed doen aan de langs ons
rijdende plateautjes met allerlei heerlijke sushis. We eten samen 11
plateautjes, dus reken maar uit . Kopje groene thee erbij. Dan naar huis Morgen
vliegen we om 10.40 uur. Kwart over zeven vertrekt de shuttle naar het
vliegveld.
3-4-2014,donderdag
Vroeg op en naar het vliegveld. Gaat vlot Sydney airport is
aangenaam We drinken een cappuccino en marijke haalt de mails op. Niet veel
nieuws ditmaal. Alleen dat Ricky Snyders ook komt praten in Namibia in oktober.
Heel gezellig. Kijken of hij ook mee kan naar Botswana. Ik schrijf Koos nog
even voor zijn verjaardag en die van Naledi ons petekind. Lang niets van hem
gehoord. Spannende tijden voor hem. Zou hij naar Zambia gaan?? Het vliegtuig
vertrekt iets te laat en ik schrijf dit in de lucht op weg naar Bangkok. Weer
een avontuur. Ik bedenk dat ik ga bekijken of we EXPAND niet via de
kapperszaken moeten verkopen! En zelf direct aan kleinere boekwinkels verkopen.
De grote zaken zuigen alle winst naar zich toe. Marijke kijkt haar film af die
ze twee dagen geleden niet kon afzien in het vliegtuig. Haha. En ze heeft opi
nagellak gekocht omdat die zo goed is hier en goedkoop op het vliegveld. Op de
flesjes staat dat de nagellak wordt gemaakt in.... Helmond Nederland. Moet het
daar toch goedkoper zijn?? Of is het zoals met de Nieuw Zeelandse wijnen,
duurder in Nieuw Zeeland dan in nederland of België. De vlucht is voorspoedig.
Wel tien uur vliegen We komen om half vijf plaatselijke tijd aan. Vier uur
tijdsverschil. Dus voor ons is het half negen.
Alle formaliteiten erbij gerekend zijn we rond kwart voor
zes in de sneltrein of express line richting ons hotel. We moeten overstappen
op de BST een soort sneltram die hoog boven de stad rijdt.Dat is wel even
klimmen een aantal trappen op en af. Met ieder 35kg bagage is dat niet mis. De
tram stopt wel voor ons hotel, maar voor is hier een rekbaar begrip. Weer
moeten we vele trappen afdalen. Hier geen roltrap of lift helaas. We komen
uitgeput aan in ons koele Hotel. Buiten is het nog altijd 38 graden. Even
uitrusten en douchen en dan meteen op stap. We wandelen door de vreselijk
drukke straten waar overal kraampjes staan waar ijverige handelaars staan te
koken en braden en snijden. Ook veel vruchten te koop en verder allerlei
prullaria. De stad is hier niet fraai ook de hoge nieuwbouw niet. En op veel
plaatsen is het echt vuil. De schaarse waterwegen in de stad stinken ook
flink.Maar het is heel dynamisch en gezellig. Je bent echt ver weg van huis. Je
kunt niets lezen of verstaan. Al worden de wegen enz ook in het Engels
aangegeven. Ze rijden hier ook links. We gaan op zoek naar een winkelcentrum
met kleding omdat ik een jas wil kopen hier. Het centrum wat we vinden,
platinum fashion mall blijkt bijna dicht te gaan. Dan maar gewoon doen wat de
Thais de hele dag lijken te doen: eten. We kiezen een klein winkeltje langs de
weg met ook een kraam waar ze mooie verse garnalen onder ijs hebben liggen. En
ze ook grote snappers aan het grillen zijn. We drinken een verse kokosnoot en bestellen
garnalen. Ze zijn groot en heerlijk en goed gebakken. Dan weer lopen en lopen
naar ons Hotel. Vlakbij strijken we weer even neer bij een ander restaurant.
Het is druk daar, We zitten buiten op een plein.We eten iets soepigs en wat
vlezigs. Prima maar wel wat pedis. Marijke loopt even bij een pedicure annex
massage salon binnen. Moet ze morgen heen. Dan door de drukte naar hotel en
naar bed. Morgen vroeg op!!
4-4-2014. vrijdag
Marijke ligt al om half zeven in het zwembad van ons hotel. Water is 28 graden of warmer. Dan ontbijt wat erg uitgebreid is. met naast de standaard eitjes spek worstjes enz ook aantal Thaise gerechten zoals gefrituurde vis en gefrituurde kip en een heerlijke bouillon met balletjes en groenten en gefrituurde noedels enz.verder veel vers fruit en sappen. we proberen ons niet te overeten. dan met de skyline naar onze kookles bij de Bankok Cook Academy. We worden opgehaald bij een Donut standje op een station in hun buurt. Een vriendelijk Thais meisje haalt ons op. Zij is onze lerares, tenminste van mij want marijke gaat leren snijden! Ik ben de enge kookleerling blijkt. Marijke is met twee andere snijleerlingen. eerst gaan we met Las, zo heet ze, naar de markt vlakbij. Daar laat ze ons alle groenten zien die gebruikt worden. Ik ken de meeste soorten niet en het is moeilijk na te vertellen. ik moet het weer even in een boek opzoeken. In iedergeval gember en vele uiachtigen, bamboe, tamarik wortel (koenjit), allerlei soorten komkommerachtigen. En natuurlijk alle pepertjes. de grote zijn minder pedis dan de kleine leren we. Onze lerares koopt wat ik nodig heb voor de vijf gerechten die ik ga maken. de school is een vrij klein gebouwtje met een aantal tafeltjes waarop snijplank en mes. Naast de kamer is een ruime buitenplek waar een flink aantal fornuizen staan met elk twee wokbranders.
Ik begin met het maken van een curry paste (gele) wat betekent veel en heel fijn hakken en daarna alles fijnstampen in een grote stenen vijzel. Draaien is niet goed ik moet hard stampen. Maakt lawaai maar is beter. Er ontstaat inderdaad een prachtige pasteuze massa. Ook leer ik beter snijden en rustig aan maak ik met mijn zeer vriendelijke lerares de vijf gerechten klaar voor de afmaak op de branders.Ik zal hier de gerechten niet noemen. Kom maar eten bij ons dan zal ik ze maken.
marijke is al die tijd ijverig de mooiste bloemen aan het snijden uit tomaat, aubergine en andere groenten. Werkelijk heel fraai. Kom dat ook zien.
Dan maak ik met Las de gerechten af en gaan we , Marijke en ik, de vijf gerechten heerlijk opeten.Ze waren wel koud geworden omdat Marijke's snijles een half uur langer duurde dan mijn kookles. maar de smaak bleef fantastisch. pedis maar niet te.
Rond half twee waren we klaar. Toen op weg naar een winkel waar ze kleding maken. ik wilde een winterjas laten maken hier. de winkel die was aangeraden vonden we snel en de eigenaars waren zeer sympathieke en goed Engels sprekende Indiérs. De chef kennelijk een Sikh, met speciale hoofddracht.
Marijke weet mij ervan te overtuigen dat het tijd is om de geijkte zwarte of blauwe jas achterwege te laten. Ze raadt een donkerrode stof aan. na lang aarzelen begrijp ik dat een nieuwe levensfase is aangebroken. Ik neem rood en een blauwe voering. We moeten dezelfde avond nog komen passen, eerste pas.
Dan naar de ferry iets naar het zuiden. We kiezen een ferryride over de rivier maar stappen in verkeerde boot die alleen naar overkant gaat. Dus weer terug en op de juiste boot helemaal naar het Noorden. het begint dan ook hard te regenen (normaal zijn er 5 dagen met regen in april). Dan na de boottocht die heel aangenaam is, met de taxi naar huis en even zwemmen. Omdat het bijna acht uur is snel naar de Indiers en daarna eten in een restaurant in dezelfde straat. Leuk oud teak huis. Ik probeer aan lage tafel te gaan zitten op zijn Thais maar ben te stijf!! Dan maar aan gewone saaie tafel. we bestellen onbekende gerechten. O.a. ronde varkensballetjes gefrituurd. pittig en erbij liggen soort boontjes, rauw. Marijke steekt er een in haar mond en kauwt erop. Ze vliegt bijna van haar stoel af. Zo pedis is het ding. de hele avond kan ze nauwelijks eten en zeker niet lachen. gelukkig zijn de andere soepachtige gerechten ietsje minder pedis. Maar wel even een missertje. dan huiswaarts en slapen. te moe om nog te lezen.
Maar wel lezen we nog de mail: en zie Adriaan schrijft dat de tweede baby een meisje gaat worden!! Toch een Larsina!! Wij zijn zeer blij; meisjes zijn de toekomst!!
5-4-2014,zaterdag
Vanmorgen om 6 uur op. We gaan naar de drijvende markt toe aan de andere kant van de rivier. het beste is om daarvoor een eigen bootje te huren met kapitein die je door de kanalen, Khlongs, stuurt. Die vertrekken van de Sathorn Ferry pier waar we gisteren ook zijn geweest. Om half acht komen we daar aan. het is nog rustig. We besluiten de prijs van 2400 bath voor twee uur varen te betalen en stappen in een fonkelnieuwe snelle jonk . de eigenaar is vreselijk trots op zijn boot en terecht, Hij glanst en blinkt en ziet er zeer solide en mooi uit. Eerst een heel stuk de rivier op en dan de yai khlong in We komen dan in veel smallere kanalen die er allemaal even romantisch en Oosters uitzien. met krakkemikkige en fraaie huizen, meest van hout maar pook van steen. ertussendoor scholen met rijkversierde gevels en tempels en huis tempeltjes en altaartjes. En veel groen en ook vogels. Alle huizen natuurlijk op palen. Die zien er soms behoorlijk dun en weinig solide uit maar er wordt bovenop gewoond. de mensen zijn overal druk bezig met de favoriete bezigheid koken en eten. Onderweg leggen we eerst even aan om te tanken later bij het huis van de kapitein. Een heel fraai houten huis op een supermooie locatie. Zijn vrouw stapt aan boord om mee te varen om inkopen te doen op de markt.
Uiteindelijk bereiken we de markt. Wat een belevenis. Aan een aantal steigertjes schuiven prauwen aan waarin vrouwen en mannen die allerlei waren verkopen maar meestal ook koken. we zien vrouwen drie soorten vissen roosteren op houtskoolvuurtjes in de bootjes. Bovenop de kade staan lange tafels onder afdakken waaraan gegeten wordt door de marktgangers. De prijzen zijn zeer laag Vis een 150 bath, vis twee 190 bath en vis drie 250 bath, afhankelijk van de sooort en grootte van de vis. de naam staat er niet bij.In het water waarin de bootjes liggen krioelt het overigens van vis een twee en drie. Ook worden er kippen, kreeftjes, krabben en allerlei noedel gerechten aangeboden. Een feest om te zien en ervaren. Er zitten al heel wat mensen te eten maar de grote groep moet nog komen. Wij hebben al ontbeten helaas. de vissen zien er heerlijk uit. We wandelen naar het deel van de markt wat niet meer drijvend is en drinken een heerlijke verse vruchtenjus. . Na dit bezoek varen we weer terug door de kanalen en de grote rivier richting paleis waar we uitstappen. We willen eigenlijk het paleis gaan bezoeken maar het is erg druk en heet. We worden aangesproken door een politieman die ons vertelt dat het paleis vanmorgen dicht is ivm de demonstraties van gisteren. Inderdaad zien we later als we met onze tuktuk rondrijden overal grote prikkeldraad versperringen, zandzakken en barricades. Nu onbemand. de agent vraagt waar we vandaan komen en als we Nederland zeggen begint hij gebrekkig nederlands te praten. Hij zegt dat hij ons aanraadt met een tuk tuk rond te rijden tot een uur. Hij zegt dat dat voor 50 bath voor anderhalf uur kan en zie er staat al een tuktuk met zeer vriendelijke jonge man klaar. Natuurlijk doorgestoken kaart maar geen slechte kaart voor ons. we rijden naar een tempel , een juwelen/sieraden/kleding winkel/ fabriek, de doorgestoken kaart, en later nog langs twee kledingwinkels. Door ons daar even te laten uitstappen krijgt de tuktukker een benzinebon van een paar liter zegt hij. Voor ons geen probleem. de tocht door de stad en de tempel en ook de winkel bevallen ons prima. We kopen zelfs een prachtig kledingstuk voor Marijke en een klein goudengeschenkje voor de toekomstige Larsina! grijp de kans als die zich aandient. Na terugkomst bij het paleis vinden we het te veel om ook dat nog te bezoeken. we nemen een andere Tuktuk naar de Indiase wijk en bezoeken de markt daar en strijken later neer in een restaurantje waar alleen autochtonen eten. Alles is in het thais geschreven maar de jeugdige en dynamische bazin weet in gebrekkig Engels uit te leggen wat er te eten is en wijst het aan in de bruisende en borrelende pannen. heel prima. Na het eten wandelen we nog even maar we zijn eigenlijk oververhit en moe.Marijke bijna dood zegt ze. Dus terug naar huis om te zwemmen. we komen om twee uur thuis en nemen rust. Dan om half zeven naar Siam Square. Een andere wereld. Vol glitter en rijkdom. Enorme malls Met winkels van alle bekende grote kledingmerken: Armani, Yves St Laurent noem maar op. We wandelen met vreugde door de goed gekoelde en prachtige winkels. We lopen ook naar Sra Bua een restaurant wat erg goed schijnt te zijn met een Scandinavische chef en met Michelin ster. Het is deel van een groot en heel fraai hotel, Kempinsky. We spreken daar af voor morgen avond. Daarna gaan we langs een grote boekhandel en ik vraag de manager te spreken. Hij is er en ik vraag hoe EXPAND in de winkel te krijgen. Hij geeft me het nummer van de hoofdmanager die ik maandag moet bellen. Kijken wat die te vertellen heeft. het boek moet toch in de winkel kunnen komen zonder teveel tussenpersonen? We zullen zien.
We wandelen dan naar een sea food restaurant in het complex. het is er vol vol en mensen staan in de rij. We wachten braaf en krijgen vrij snel een tafeltje.Gelukkig staan de gerechten niet alleen ook in het engels benoemd maar ook op plaatjes. Ik bestel oesters, maar diezijn op. We nemen een grote (heel grote0 garnaal samen, een soepje met vis erin, coquilles st Jacques, klein van stuk maar nog in de schelp en in een pittig sausje, gefrituurde inktvisjes en vruchtensap en cocosnoot erbij. Als het soepje wordt gebracht, met een brandend vuur in het midden zodat het blijft borrelen, zeggen onze chinese buren dat dit gerecht heel erg pedis is. Of we dat weten. Aiaia.We scheppen de stukken vis eruit en die zijn heel zacht en lekker en beetje pedis. het soepje is echt te heftig voor ons. we lepelen een beetje over de rijst en dan is het prima maar het uitlepelen zoals mensen om ons heen doen dat is na de ervaring van gisteren van marijke echt teveel. De rest is heerlijk.Wel stuk prijziger dan langs de straat!! Je betaalt hier voor de airco en de luxe meer dan voor het eten. Maar kennelijk zijn er heel veel Thai die genoeg verdienen om dit te kunnen betalen. Dan naar huis en slapen.
6-4-2014,zondag
Vroeg op en naar de JJ market ten noorden van ons. we zijn zo vroeg dat de meeste winkeltjes en kramen nog gesloten zijn. Wel prettig omdat we nu in rust en koelte een aantal aankopen kunnen doen voor de kinderen en vrienden. Langzaam gaan de vele winkeltjes open . we slenteren langs de dieren winkeltjes waar je allerlei honden en katten kan kopen maar ook papegaaien, vissen, siervogeltjes, caviae , slangen enz. de gangen zijn heel verdwaalgericht maar we vinden onze weg . Langzaam wordt het drukker en drukker en heter en heter. we verbazen ons weer over de vele bak kook en eetgelegenheden. Nog voor de winkels goed en wel open zijn staan de mensen al te stoven en grillen en eten. Heel gezellig. Een wonder dat er niet meteen brand uitbreekt in deze mierenhoop met overal open vuurtjes. Na enkele uren rondslenteren keren we terug naar ons hotel, gaan even zwemmen en dan volgende programma punt: met de tuktuk naar de slapende, of liever gezegd rustende buddha. een enorm beeld van de liggende buddha op moment dat hij het Nirvana gaat betreden en verlost is van de cyclus van wedergeboorten. Omdat het een lange tocht is vraagt de tukrukker of we tweemaal willen stoppen bij een kledingwinkel en een juwelenwinkel. Dan krijgt hij een paar liter gratis benzine.Uiteraard stemmen we in en belanden bij een heel mooie winkel/fabriek van juwelen. met name slijpen ze hier ook mooie edelstenen. Natuurlijk kan Opi niet nalaten om iets voor een kleine schattige opivriendin te kopen voor haar verjaardag nog.marijke protesteert wel maar niet echt. De aankoop verzekert onze tukker van 10 liter benzine. Uiteindelijk belanden we bij het tempelcomplex Wat Pho waar de buddha ligt te rusten. nderdaad een prachtig complex en de buddha is enorm groot, van bakstenen gemetseld en daarna met gips bestreken en daarna met bladgoud bedekt. De tempel waarin hij ligt is schitterend beschilderd van binnen Wat een mozikjes en spiegelsteentjes! De er omheen liggende gebouwen bevatten in lange galerijen 394 vergulde buddha beelden( ik heb ze nageteld) In alle verschillende bekende vormen. De mediterende, de onderwijzende,enz. Ook de ingelegde parelmoer in de voeten van de rustende buddha is ongelofelijk. En alweer vallen de daken van de tempels op.
Na enkele uurtjes weer terug met de boot naar onze metro en naar huis. Tijd om ons mooi te maken voor het bezoek aan Sra Bua, sterrenrestaurant met Scandinavische chef. Het restaurant is heel fraai van binnen, niet echt groot met enkele vijvers met bloemen erin. We worden naar een zithoekje geleid en krijgen daar heerlijke koele thee en daarbij de menukaart: in de vorm van een Ipad. je kan daarop alle gerechten en de menu's aanklikken en bekijken, in detail met foto's erbij en alle ingrediënten uitgeschreven en verklaard. Lijkt natuurlijk heel mooi, is het ook, maar het haalt alle verrassing weg van het eten en de verwachtingsvolle instelling . ik zou hett niet aanraden als psychotherapeut. Mijns inziens te overdone, teveel show off. Zoals eigenlijk het hele diner verder. We zitten dus op een luie bank aan een heel laag tafeltje als we de Nibblings zoals ze het noemen krijgen. Een drietal versnaperingetjes die er mooi uit zien en redelijk smaken. Niet echt groots. Daarna wordt onze aperitief gebracht, we hebben een mocktail bested, alcoholloos. Ze zijn prima. Dan worden ook een achttal amuses geserveerd in tweetallen. Allemaal plaatjes van presentatie, b.v. twee lepels met heerlijk hapje, een stukje varkensbuik met kwarteleitje aan een stokje en nog meer dus. Maar niet alle hapjes zijn even heerlijk en het vervelendste is dat je niet echt lekker zit op die bank en met dat veel yte lage tafeltje. beter was het deze toch lange fase van het diner aan tafel te serveren, of om de zithoek iets aan te passen. dan naar de eettafel: we krijgen een heel romantische maar wel ietwat grote eigen zithoek, aan drie kanten afgesloten. Voor vier personen denk ik. wij worden tegenover elkaar gezet op ieder een brede bank die echt vervelend zit. je glijdt voortdurend wat naar voren. de tafel staat te ver van de bank om echt gemakkelijk te kunnen eten en is ook veel te hoog. Ook hier het design veel belangrijker dan het comfort. We krijgen dan vijf! voorgerechten, allemaal uitzonderlijk mooi opgemaakt en ook uitzonderlijk virtuoos gemaakt. Echt moleculair eten dus. Maar helaas gaat de smaak bij een drietal gerechten verloren in de presentatie. zo kregen we stukjes kreeft in een schuimige meringue , wondermooi om te zien, de meringue heerlijk maar de kreeft taai als rubber! ook een portie zwezerik was onder een schitterend gemaakte schuim geserveerd, maar de zwezerik was ook veel te hard en taai en op mijn schuim een veel te spicy groenige waas. Bij marijke was dat minder spicy en een stukje zwezerik was wel zacht. ook een stukje perfect gegaarde (in oestersaus) beef ging vergezeld van een veel te pedis suasje. ook hier was de presentatie echter wonderschoon. En een in zout gebakken rode biet (ja je leest het goed) werd op side tafeltje opgediend in zijn croute en daar voor onze ogen gesneden. een mooie ervaring en spannend maar de biet was toch echt voor deel veel te zout. ook nu de presentatie de hoogste prioriteit en de smaak van het eten tweede rang en matig geslaagd. de twee toetjes waren ook een lust voor het oog en virtuoos gemaakt en ditmaal ook prima van smaak al was het eerste iets te zoet maar dat is de aard van het land ook. De koffie en thee als slot werden vergezeld door de lekkerste petit fours die ik gegeten heb en ook heel fraai. tenslotte: we hadeen een Juice Pairing ( je leest het weer goed) besteld bij het menu. je kon ook wine pairing kiezen maar we wilden in bangkok alcoholvrij blijven. Deze pairing was een revelatie!! De verschillende vruchtensappen en andere dranken pasten perfect bij de gangen. Dit was de eerste non alcohol pairing die we ooit hadden gehad en het was een succes. Na het eten nog even opgehouden omdat de grote mall dicht was zodat we niet naar de metro konden. Maar de manager van het Hotel bracht ons met een golfcart naar de metro. Toch een heel bijzondere ervaring al was niet alle eten lekker.
7-4-2014, maandag
Op tijd op want we willen niet te laat in het paleis zijn
vanwege de hitte. We nemen de BST en dan de boot en wandelen dan naar het
paleis. Als we aankomen wandelt, nee marcheert, er net een hele groep in het
witte pak gestoken soldaten naar binnen. Het is kennelijk toch een feestelijke
dag maar het paleis is gedeeltelijk open. We lopen met de troep mee en komen in
het enorme complex. De tempels zijn schitterend. Een aantal gewijd aan de
koningen en een aan de emerald boeddha. Vreemd dat Buddha hier meer als een god
wordt vereerd terwijl hijzelf natuurlijk elke goddelijkheid heeft ontkend. De
vermenging van buddhisme met hindoeisme is hier ook groot evenals op Bali.
Interessant is ook een enorme lange wand beschildert met de geschiedenis van
ontstaan van de mensen enz en vele mythen en verhalen. De moeite ward om nog
weer eens terug te zoeken op internet. Nu genieten we van de fraaie
schilderingen zonder precies de strekking van de verhalen te begrijpen. Na
enkele uren wandelen, vaak in de heftige hitte soms binnen in de koelere
tempels, zijn we uitgeput. We wandelen naar het in de reisgids genoemde
restaurant van de marine. Inderdaad eenvoudig maar heel adequaat. We eten er
een prima lunch voor weinig geld en het is koeler dan op straat in de
restauratjes. Dan naar de boot en naar huis. Even zwemmen en dan de jas ophalen.
Die was nog even niet klaar dus even wat juice drinken in en leuke tuin. Dan de
jas ophalen. Hij is goed gelukt. Wel rood natuurlijk. Vervolgens de jas thuis
brengen en dan eten om de hoek bij het restaurantje op de straat waar we de
eerste dag aten. We nemen nu de grote gegrillde, in zout, vis waar we zo
benieuwd naar zijn al die dagen. Verder een sopeje wat niet heet is. De vis is
werkelijk exellent! Zqacht en bijna romig. Een feest. Na het eten naar huis en
slapen. Morgen de laatste dag hier. We vertrekken dan ’s avonds om 10 uur naar
Dubai en dan meteen door naar Londen en dan naar Brussel. Brrrr.
8-4-2014, dinsdag
Vroeg op want we gaan eerst naar het grote centrum voor
computers en aanverwante zaken. We zoeken een draadje om de ASUS mee op te laden
in Europa. Marijke wil een beschermlaagje voor de IPAD. En we zoeken een nieuwe
batterij voor ons fototoestel. We nemen een Tuktuk. De chauffeur weet te
vertellen dat de winkel pas om tien uur open gaat Hij rijdt ons zoals altijd
weer langs enkele kledingzaken zodat hij benzine krijgt. Wij vragen naar de
mogelijkheid om gordijnen te laten maken. Maar dat is niet eenvoudig. Ze willen
ze niet maken en zeggen dat het beter is dat we alleen de zijde meenemen en ze thuis laten maken. Maar de
koffers zijn vol. Uitbeindelijk komen we in de compu winkel, vijf verdiepingen
hoog vol met afzonderlijke winkeltjes, honderden! We slagen erin na veel gezoek
om de batterij te vinden! Ook een draadje voor de oplaad wordt gevonden en een
hoesje!! Hoera. Dan gaan we naar de rivier om daar te wnadelen enom riverside
mall te bezoeken dat is een heel erg mooie mall met alleen maar zeer luxe
winkels. Kleding, antiek!! En kunsten mooie spullen. De architectuur van de
mall lijktop het museum in Praag waar de Slavische geschiedenis schilderijen
van Muka hangen. Het binnencentrum is van een echte mystieke en toch moderne
schoonheid. We lopen langs een heel mooie kleding zaak en Marijke valt meteen
voor enkele zijden spullen. Ik kies uiteindelijk een heel mooi jasje van Thaise
zijde voor haar. Schitterend. Kan nog net in de koffer. Na lang wandelen en
genieten van de vele antiek gaan we eerst een juice drinken aan het water. Dan
in een echt heel authentiek chinees restaurantje in de straat eten we een
heerlijke soep met eend, Echt lekker en de oma zit bij de kassa. Niks toeristen
hier. De prijs is zo laag dat ik me schaam.Dus een te hoge fooi. Tja. En
uiterst vriendelijke mijnheer die ons helpt. De baas na oma.
Dan huiswaarts. We hebben alles al ingepakt staan in de hal
van het hotel. We gaan op aanraden van marijke nog een uur massage doen om de
hoek. We worden naast elkaar liggend gemasseerd door twee jonge dames. Die van
Marijke is charmant die van mij wat zwaarder. De massage is een hel. Heftig en
soms pijnlijk. Maar het zal wel goed zijn.Marijke geeft een fooi aan haar
masseuse en vergist zich in het biljet. 500 bath ipv de gedachte 50 bath.
Meisje weer een goede dag.
Dan toch met de taxi naar het vliegveld. Een lange tocht
voor slecht 100 bath. Te gek. Ik geef natuurlijk 200. De goede man moet door de
spits weer helemaal terug. Het vliegveld is heel groot met oneindig veel
winkels. Fraai ook. We wandelen en er is een groot standbeeld wat we
bewonderen. Het vertrek is min of meer op tijd. Een lange vlucht van 9 uur naar
Dubai. Daar twee uur wachten en dan weer 7 uur naar londen. Daar moeten we
helaas de bagage ophalen, door de douane gaan en weer via de incheckbalie en
douane naar binnen. Pfff maar we redden het gelukkig. Nog tijd voor een pint of
bitter. Na 40 uur opzijn komen we in België aan. De bus naar Antwerpen. De
chauffeur is vriendelijk en wacht zelfs even op nog aan komende mensen. Een
chagerijnige vrouw klaagt daar over! Die zal wel in een zelfgecreeerde nare
wereld leven en denken dat het aan de wereld ligt. Na 50 uur wakker zijn gaan
we dan moe naar bed in ons eigen heerlijke waterbedje! Oost West Thuis best. De
wereldreis zit er weer op.
