The ISSOOH team Marijke and Lars Brok wandering through Southern Africa again

2011 mala naar Zuidafrika, Blauberg area.

17-1-2011
This time we will try to write our blog in English because our friends from abroad want to read it. We are curious who will do it!
Tomorrow, we will leave for Johannesburg. Flying with Egypt Air we will stop for five hours in Caïro. Hopefully we will have some new cultural event being there. It is an airport but it is also an Egyptian airport. And we will try to make contact with people there and will look for the differences with other airports we have been. The adventures are in the eyes of the beholders, so to say. Tonight a farewell dinner at home with Miche, Bieke, Jan and marcel. We are still a bit tired from our Amsterdam experience (with Meester Marius)  from last weekend. There we also met Koos Stiekema who was in Amsterdam for a couple of days. We spoke about our trip to his house and to the Okavango region.We made perfect plans!! You will read about it in March/April.
We have our two(!!) bags packed: one golf bag and one suitcase. More is not allowed but it is also too difficult to travel with train and bus- as we will do- with too much luggage. Luckily Marijke has her inborn beauty and does not need to change clothes all the time.
We will write you about our work, our golfing, the cultural events, the traveling by cars and public transport, and of course the meeting with the people there.
We fly from Cairo to Johannesburg and will land early Wednesday morning. Than immediately to Lynn Surnamer, who we know from our earlier Home exchanges. We will go this year to her home in Blauberg, north of Cape Town. From lynn we will go to Ricky Snyders, our good friend from the Andolfi group. We stay with him for 4 days. Hopefully we will do some support work as part of the Learning Around The World Project, founded by Audrey Ellenwood. When we are in Africa she will work on the book we hope to publish this year. A book about the role of the therapist in the therapeutic system.
We will write you every time we are able to find an internet access. Not easy but possible. So, good bye  dear friends and untill april.
To make it easy we will write the blog in different chapters so you can chose the chapter you are interested in, for example Golf or Work.



Travelling, Nature and Wildlife

18-01-2011
We fly in a small airbus to Egypt;very  much space and we have a seat at the emergency exit and have three seats for us two. Really a good idea to fly Egypt Air!! In Cairo we have to wait three hours. Not bad after 4 hours of flying. We have to check in again and to pass the security. But here the Arab looking people are not the one’s to be suspicious at. We are also not seen as potential terrorists , so the whole procedure is more calm and easy than in the USA!! On the airport is a room for prayer: Muslim prayer only. And men and women have to pray in different rooms.The airport is big and not really ugly. We eat some food from the culture here: lamb stew. Not bad.The time flies and the plain departs in time.Seven more hours to Johannesburg. This time a bigger Airbus and we have a whole row with four seats for our own and can lay down to sleep.Again , good idea to fly Egypt Air. Just no alcoholic beverages but that is even better.I read two Egyptian newspapers, not in Arab but one in French, one in English. It says that the Egyptian government is not afraid for a “Tunisian upheaval”to happen. What means that they are anxious. Also the newspaper says that Egypt belongs to the not free countries!! Concerning an international committee. Further nice words about Mubarak who is a friend of the poor. Etc.
I cannot sleep at all but Marijke sleeps as a rose.

19-01-2011
We arrive in Johannesburg at 7.30 in the morning. First get some money and than Marijke buys a telephone card. It is always a cultural event to arrive at a place with a majority of not white people. You can imagine better how the blacks and colored feel in white countries. Tambo (the founder of the ANC) airport is beautiful, all renewed for the World Cup Soccer. We get our rental car(Volkswagen Polo) at Avis. It works much better there than in the USA!! Very friendly black girls helping you and all organized well. Marijke will be the driver because she knows how to drive on the left side of the road. We Phone leon, Lynne’s husband and hear she is in Capetown now. We decide to visit them on Sunday, before we go to Capetown by train (is cheaper than flying or going by car!And very beautiful.We are looking forward to the dining,sleeping and meeting nice people).
We drive to Ricky Snyders. The roads are wide, four lanes, and not crowded.But cars pass you bye at both sides. And all but us drive faster than allowed. The Dutch are too well trained! The house is closed of course; nobody hears us as the doorbell is not visible. We phone but nobody comes except three barking dogs. After some minutes heide comes to open the door. The telephone does not work. She welcomes us as always very friendly and says she is happy to see us. (Unbelievable). The house is even more beautiful than three years ago. We were here newyears eve 2008. The garden still a paradise and we see this morning already many birds we know: crested barbet, grey loury, cape weaver, laughing dove, hadeda Ibis. After some talking we go out for shopping. In the afternoon we sit by the pool and get our first sun burn. However it rained also. The wheather here has been very wet untill now. We have a nice dinner, special Heide Chickens, and talk and talk and go to bed in time. Exhausted.

20-1-2011.
Six thirty we take a shower and leave for the golfcourse. See under golf. After golf we take a lunch at Ocean Restaurant; Marijke eats king prawns which are excellent and i eat prince prawns(smaller0 and blue nos, a kind of dolphin . It is sunny and we sit in the half shadow and enjoy life. Than we do some shopping as we will cook this evening: pasta al burro con cremolata and ostrich meat with red wine sauce. Ricky is late this evening and Heide has the tick fever. She got it at Audrey’s place in Knyssna!! We rest at the pool (Marijke swims) and cook .
After dinner not too late in bed. Some reading in Wisdom of the Psyche (lars).

21-1-2011.
Ricky took us to a nice little breakfast place in the middle of a housing area. No other shops. The Boston Kitchen and Deli. Nice little terrace under a balcony and with Blue Umbrella’s. We sit outside  although it starts to rain heavily. (again). The nice waittress, a Zimbabwian girl, helps us. Name is Caroline and Marijke wants to take her home as our personal housekeeper. We have a tasty meal and talk again a lot. After breakfast we visit a big mall and cross through Pretoria. We visit also the place of the parliament and make a picture on the same place as 7 years ago. Hopefully we did not grow much older.
We return, all in the heavy rain, home at twelve thirty. We have a tee time at Wingate Park at a quarter to one. Marijke wants to stay home because of the rain. But I am optimistic and see a blue sky. We decide to go and have a wonderfull round of golf, in the sun!! See under golf.
The evening we discuss again a lot of things, a friend from across the street who we knew visits us (Pamela). Rick and i look for a while at the cricket match SA –India. But they have to cancel the game because of the heavy rainfall in Port Elisabeth.
Tired to bed again.

22-1-2011 (Saturday)

With Ricky to a food market in town. A huge circle of little stands with all kind of homemade food or food made at the place. The foodmakers and sellers are for 95% white and for 5% indians or even indonesians. They make even “Dutch Kroketten”and sell “stroopwafels”and gouda kaas. Also indonesian food and stands with billtong paté ( we buy billtong from game and a chili-cream made from billtong), oosterse kruiden die ter plekke gemixt worden (we kopen een zak), verder allerlei soorten taarten en zoetigheden,lamsspiesjes(we eten er een) gemberbier(drinken er een), maleisische hapjes, dum sin, boereworsten. De meeste mensen aanwezig zijn blank(95%) en spreken Afrikaans . Onder grote acacia’s staan wat ruwe tafeltjes en stoeltjes waar hele families zitten te smullen.You understand I have to write this in Dutch/Afrikaans. Easy to understand I hope. After this real cultural experience we go to a flower shop. Incredible how expensive plants are here. Also all kind of simple tools are at least 5 times more expansive than in Holland. I cannot understand it. Labour is so cheap here. Who becomes so rich?? Plants grow here very easily!! After a visit to another big mall we go home and enjoy lunch with Heide. The sun shines again and we have a calm afternoon in the garden and I write this too long blog. For the children and for ourselves when we are old. Haha.
Marijke is reading.
Tonight last dinner at Heide’s and Ricky’s home.

We eat wonderful cooked oxtail and desert. One bottle of white: a porcupine and one red wine. Pamela and Kai are there too.

23-01-2011.

I do not forget it is Babs birthday: she becomes 70 years today.I phone her from Johannesburg when we are visiting Leon. She will have a smaal party at Barbara’s house: Bar is on the edge of getting her third child( a boy again). So, early breakfast, and Ricky brings us to the N14 to Krugersdorp. On the way to Lynn’s and Leon’s house in Glenferness, outside Joburg more or less in the country side. They are moved from their home where we have been two years ago: too crowded there. We find the new home so well that we are to early and have to wait. I phone Babs and she is surprised I did not forget her. How could I! I have just one sister. Haha.

Leon arrives after ten minutes and we enter a huge gate and drive along ba long entrance road. The house is very big and beautiful. Huge entrance and an enormous living room with fireplace and nice furniture. He offers us coffee and shows us the house. In the terrace in the backyard is a small swimming pool. Lynn has a little house further in the backyard where she can work. The garden is huge. Leon gives us the keys of the house in Blauberg. He says that they will visit us there and that Lynn wants to find out what the ISSOOH can do next years. He writes down how to go to the railway station in Central Johannesburg. It is still an hour drive.

The first 45 minutes are going well: we find the Empire road which should lead us to the station. However it is closed and we lose our way completely. No map of joburg in the car. We see a taxi standing for a cemetry with two man, more or less sleeping, in it. I knock on the window and ask how to find the station. They start to explain it to me but it is more than 15 minutes drive and complicated. They offer us to follow them. We drive indeed 15 minutes behind them and they stop at the entrance of the station. I asked how much I had to pay but they say that it costs nothing. I give some reward anyhow. How friendly and generous from these two cabdrivers.We enter the station area and get lost there. Haha. But we have luck today: a man who is helping there to park the cars offers us to bring us to the AVIS counter. We have to drive around the station and to go up to a parking lot on the second floor. There the man helps us to carry our bags and after the procedure of bringing back the car he carries the bags to the first class lounge of the train. It is still closed but someone will come soon. We give our helper some money and thank him friendly. Again a very nice experience here in Joburg.

After ten minutes a lady comes to open the Lounge. When we are inside she says that the train has been cancelled!!! We cannot believe that. Yes, she says, here were not enough passengers: there are 60 places in nthe train and just 16 were sold. So the manager decided to cancel the train!! They had tried to reach us three days ago but they did not succedd. Later two Namibian women, mother and sister, and a canadian couple arrived. They also were not reached by the train people. The Canadian couple were two soldiers, she came directly from Afghanistan where she isn in the canadian army and he came from Germany, but also was on duty nin Afghanistan. We all were quite angry because we all had booked the train months in advance. The Canadians were especially gone to Joburg because they wanted to have the experience of the train. We also took the train because of the special experience of travelling through South Africa. With stops everywhere and dining and having fun aboard the train. They advertised with this unique opportunity .Nowhere on there website was written that they should cancel the train when it was not full. The lady said they would bring us to the airport where we got a flight to Cape Town, economy class!!, and also ther was a hotel booked for us in Cape Town for the night because we should miss our night aboard of the train of course. We told her that we wanted to speak to the manager because this was not the deal we made! The Canadians were very angry because they came to Joburg and stayed there three days because of the train ride . (the train goes on thursdays and sundays). They should have token the flight to Cape Town as they should have known there was no train. They had two weeks hollyday and lost now three days of it and did not get the experience they wanted. Further we all payed more for the train than we should have payed for the flight. After some waiting we got somebody on the phone who said he was a manager but he could do nothing for us because his boss could not be reached and he had no power to do anything. We told him that we expected some problems at the airport because none of us had packed for a flight, so we would have overweight (we bought some books etc and the others had bought a lot.). he told us that we had to organise that ourselves and that he should ask his boss to pay the extra costs back to us. At the airport we had not too much weight but the others had. But a very nice lady who weighed all the luggage admitted us to weigh all the luggage together and to take some extra luggage in the plane.So nobody had to pay extra. But there was nobody of the train people there to help or advise us!!Marijke and the Canadian man phoned again to the manager, without much result. However, after a lot of discussion he told us that we could get a taxi from the hotel tomorrow to the station in Cape Town where everybody had a rental car waiting. We drunk a guinness on the airport and we talked a lot together: gedeelde smart was zeker weer halve smaart. The Canadians where very nice people and after a smooth flight a little bus brought us all to a very nice Hotel: hotel on Orange 15. A really very beautiful and modern Hotel right in the center of Cape Town. We got a very nice room and could have dinner on the cost of the railway company, however without alcoholic drinks. And on the train all drinks, even champagne, would have been for free.

The Hotel had a very special architecture: the reception was on the second level athere was also the very spacious restaurant, three bars, a pool table three places with computers,and a television room. The whole building was build around this central part what was open untill the roof so you had a fantastic view inside. Three elevators made of glass went up inside this space and you could look into the restaurant etc from the elevators. The rooms were big and the bathroom was open to the room so you had a very spacious idea. We took a bath and went down to the beautiful bar with a huge outside terrace. We ordered a nice bottle of white wine from the very friendly bartender. He came from Congo and we spoke about his country. He had lived in Katanga and had left there because of all the violence. I told him I had read Blood River and knew a bit about all the chaos there. The Canadian soldiers, david and Audrey, joined us and we had dinner togehtehr. The food was excellent: Marijke had Huge Prawns from mozambique and I started wih Tuna, well prepared and than took Gemsbok and a nice desert. The Canadians told about their mission in Afghanistan; how hard it was but also that they had the idea the people there really liked the interventions there. However, it seemed clear to them that it would take much longer time to reorganise the country. The man had worked in Bosnia before Afghanistan.Heavy duty!

Audrey was a nice woman who seemed very intelligent. She came from Ottawa and had studied in Montreal. She spoke French, English, Spanish and portugese and just started to learn Hindi. The waiter we had came from Angola so she spoke portugese with him. We discussed all kind of things and after the dinner Audrey offered us a bottle of Pink Champagne (laurent Perrier) and later another bottle of South African sparkling wine. We had a good time and went to bed at two o’clock! It should have been nice to have had a two day train experience with them, but perhaps we should not have met in this way. We slept well, that may be clear.

24-1-2011.

Next morning we had breakfast with the Namibian ladies. Mother lived in Mariental the daughter lived in Swakopmund where she worked in a Lodge. We told them about our Namibian experiences. Mother told that Mariental now was flooded and that she feared that her home also would be flooded because of the heavy rains!!

The bus did not arrive at 11 as promised, so Marijke acted as the director again and phoned the manager. At last the bus came and brought us to the Europcar office where we were received with a lot of friendlyness. Much better than last year in Atlanta. However the promised bigger car was not available. Because we had three suitcases and a golfbag we wanted the somewhat bigger car. So we had to wait two hours. We left the luggage there and took a walk to the waterfront. However we did not reach that because we saw a very nice and newe shopping center not far from the Europcar. We visited there several shops ate an icecream(hot wheather here!!) and bought a necklace for Marijke and nice Ndembele manchetknopen for Marius. Also we saw a very nice shower cabin, very interesting for Antwerp. It was made in england so we asked info and got it. We did the shopping for tonight and walked back with our food and drinks and enjoyed the views on Table Mountain and all the nice buildings in Cape Town. What a beautiful city!! And the sun warmed us!! Why people want to live in Holland??or Belgium? Haha. No, we should not want to live here, the social situation is still too unstable and the enormous difference in whealth hinders you all the time. Nowhere in Holland you will see so many expensive appartments and cars and nowhere so many slums. But in Cape Town the city seems quite safe, as long as you avoid some area’s in the night.

We returned to the Europcar and got a VW polo sedan. Big enough for us. From there we drove to Somerset West , passed all the townships which seemed unchanged, and took the direction of Gordons Bay. Many new houses seemed to been build. We passed our sleeping place from two years ago with Audrey Ellenwood and the group of students and went along the extremely beautiful coastal road to Betty’s Bay, Kleinmond and to Arabella. There we got the keys of our home and felt home indeed immediately. The house was still the same, the golfcourse more or less empty and the water in the pool warm enough , even for lars.

We made dinner and went to bed in time.

25-1-2011.

Early in the morning we went out to play golf. See there.We went to Caledon. A nice trip through the mountains.The fields were brown but sometimes some green parts were visible because it had rained more than normal here. In the fields we saw two beautiful Blue cranes walking aside. We thought they were nearly extinct but it seems that the wattled crane is very rare and not these ones.

Caledon is a little town with an enormous silo for weed. It has one mainstreet. We stopped there to buy banana’s to eat on the golf. I also bought a butternut and some lemons for a price much lower than in Hermanus.The atmosphere is very country- side like.Many black man are sitting along the road, obviously waiting for someone who can offer them some work or just hanging out. The ladies walk with heavy sacs with onions or mili on their heads. A town where you expect nothing to happen.

After our game of golf we drove direction hermanus over the Hemel en Aarde weg.

I decide to stop writing in English. So goodbye English speaking readers. Just the golf and work info will be in English from now on.

Aan deze deels niet verharde weg liggen een aantal wijngaarden die allemaal vrij “jong”zijn. De oudste is de Bouchard Finlayson wijngaard die 20 jaar oud is. De weg loopt tussen de hellingen en dalen van de Babylon Toren bergen door naar de zee. Na een heel landelijk ritje langs ook vele waterspaarbekkens, of meertjes, stopten we bij een wijngaard die er wel erg romantisch uitzag. De naam: Creation , een wijngaard die eigendom is van enkele Zwitserse wijnmakers, Jean Claude and Carolyn Martin en Christoph en Heidi Kaser.De wijngaard bestaat pas sinds 2002 . Boven op een heuvel lag een proeflokaal annex restaurant. Je bereikt het over een stoffig weggetje langs de wijnranken. Toen we uitstapten werden we overvallen door een uitbundig geuren palet: lavendel, allerlei kruiden. Helaas kon Marijke er niet teveel van ruiken omdat haar neus verstopt geraakt was door de pollen van het fijnbos. We wandelden over een pad wat gemaakt was van gebroken noten naar het prachtige gebouw . Binnen loop je over een grote glazen plaat die over de wijnkelders met vele vaten ligtg. Een grote bruine vleugel wachte op bezoekers die het pianospel meester zijn.

Een vriendelijke man vroeg of we wilden proeven en of we daarbij wat wilden eten. Mooi idee ; we waren hongerig na onze ronde golf (lopend heuvel op en af) . We vleiden ons neer op de stoelen aan een tafel op een ruim terras . Er zaten nog twee dames even verderop te proeven. Uitzicht was prachtig over het dal vol wijnranken en een meertje/spaarbekken vol riet en waterplanten. De zwarte werknemers waren ijverig bezig de wijnranken te bewerken.

Voor 8 euro( 80 rand) kregen we 6 wijnen te proeven met daarbij een “Foodpairing Platter”. Een heel goed idee! Wij namen ons voor om dit idee ook bij Café Baba te lanceren, bijvoorbeeld een keer per maand.

Wij proefden achtereenvolgens een Sauvignon Blanc, met als hapjes Salmon Chees Cake en Aubergine and Goat’s Cheese Crouton. De Sauvignon was fris en niet te zurig. Al blijft Marijke de Sauvignon Blancs uit deze kuststreek met zijn zilte en koele klimaat toch iets te zurig vinden. Maar ik vond hem prima. Wel aan de prijzige kant voor Zuid Afrika, 79,5 Rand de fles. (8 euro). Ik heb Sauvignons geproefd hier die zeker zo fijn waren voor lagere prijs.

Daarna een Viognier, met erbij een Chicken Roulade with Apricot Chutney. Wij vonde de viognier zeer helder en fruitig van smaak. Had een redelijke afdronk. Kost 90 Rand de fles.Vervolgens de rode wijnen van Creation: Een merlot, fruitig in de neus, nog wel jong, 2009, beter om op te ruiken dan op te drinken als het ware maar toch fijn bij een charmant mini mushroom burger.

Het warme zonnige weer, de verkoelende bries en het uitzicht brachten ons wel in de beste stemming om te proeven. Je kreeg overigens ongeveer een kwart glas per wijnsoort te proeven, die je ook kon uitspugen maar gezien de bijhorende hapjes was dat niet echt een optie. Dronken werd je er overigens niet van (anderhalf glas de man alles bij elkaar).

We smulden en dronken verder : bij de Springbok Rillette een blend van Merlot, Cabernet Sauvignon. Niet echt groots maar toch vooral ook met veel neus zonder helaas teveel body. Ook te jong nog.

Dan een Syrah met erbij Aubergine and Pinenut Pizette en Duck and Sour Cherry pie. Typisch syrah smaak, maar ook die nog erg jong-evenals de wijngaard natuurlijk- 2009. De prijs: 155 Rand. Flink aan de prijs dus. Ik denk dat de concurrentie met de Franse en Spaanse wijnen hier te groot zal zijn.

Tot slot een Springroll with Bobotie, een typisch Afrikaans, Cape Malay, hapje en Black Pepper Beef Sashimi with Cherry Gelee, wat wel een te ruime naam was voor het overigens lekkere kleine hapje. Daarbij een Syrah Grenache wijn ook uit 2009. Wij vonden die de mooiste rode wijn. Weer mooie neus, maar iets meer body ook.Voor de prijs van 135 Rand, wel een tikje aan de hoge kant . Ik drink dan toch liever een mooie Côtes du Bourg of Côte de Blaye wijn.

Al met al een heel goede ervaring, met gastvrijheid en een schitterende ambiance. We zagen nog een schouw binnen gemaakt van tegels van een soort cement gevuld met gebroken abalone en noesterschelpen!! Een idee om ook te onthouden. René laten maken?!

Na al dit moois boodschappen doen in Hermanus! Vanavond komen Jeremy en Wendy met de zus van Wendy, Fiona en haar man Ian, uit Engeland, bij ons borrelen, eten en slapen. En morgen komen ook Gwen en Trevor, vrienden van jeremy die op Arabella wonen, met de anderen hier eten. Zij verwachten dan een feestelijk door ons gebrouwen maal. Dus de Spar bezocht en de vishandel Lusitania aan New Harbour . We kozen voor vanavond een mooi stuk tonijn en voor morgen een hele yellow tail, een forse rondvis van 2,5kg voor 6 euro de kilo, dus 15 euro voor tien porties. Redelijk maar voor de meeste ongeschoolde zwarte mensen hier , waar het uurloon ongeveer drie euro is, natuurlijk toch duur. Niet voor niets eet men vooral rijst of mili met een combi van uien, wortelen en evt andere die dag goedkope groentes.Vlees en vis eet men niet vaak. En dan meestal nog kip of gehakt. Natuurlijk voegt men ook kruiden toe die her en der groeien.

De mensen arriveerden om 4 uur . het was gezellig om jeremy en Wendy weer te zien na hun bezoek aan ons in Pontreau in juni. Weer veel bijpraten natuurlijk. Wendy’s zus was een oudere zus en haar man was werkzaam geweest bij de vakbond begreep ik. Zij waren de minst praatgragen onder ons maar dat is niet moeilijk met Marijke erbij.haha. Onze gastheer en nu dus gast had vele flessen wijn meegebracht want ze hadden met zijn vieren een bezoek gebracht aan een paar wijngaarden bij Stellenbosch.

We gingen gelukkig niet te laat naar bed want morgen moeten we om 8 uur al op de golfbaan, Arabella, staan.

26-1-2011.

Iedereen vroeg op en actief met voorbereiden van de golfexperience. Fiona gaat meedoen met de damesdag wedstrijd. Wendy en Ian golfen niet. Marijke en ik gaan samen met Jeremy en Trevor een ronde spelen. Het is zonnig maar, zoals altijd, winderig. Je wordt echt onrustig in je hoofd van die wind vind ik. Voor de golf experience zie onder Golf.

Na de golf moeten Marijke en ik rap huiswaarts want we moeten het eten maken. We hebben blikje foie gras en blikje gésiers confits meegenomen uit Frankrijk; ik maak een prachtbordje van de foie gras: ik heb een appel in vier stukken gesneden, geschild en klokhuis eruit. Dan recht afgekant van onderen zodat de schijf blijft staan en dan de schijf nog een keer in tweeën gesneden zodat je per persoon twee mooie torentjes hebt. Die heb ik zacht aangebraden in de roomboter, bestrooid met fijne suiker en kaneel en na het bakken rechtop op de borden gezet met nog weer een stuifje suiker. Daarbij een gelei van sinaasappel vermengd met een mooie gekarameliseerde uien marmelade en een drupje zoete wijn. Verder een dun schijfje geblancheerde rode paprika op het bord voor de kleur en een klein takje koriander voor de finesse. De foie gras heb ik in acht parten gesneden, zelfde vorm als de appels ongeveer en tussen de appeltorentjes gezet. Heel aardig plaatje, probeer het maar eens. En simpel.Helaas natuurlijk geen zelfge kookte (mi-cuit) verse foie gras omdat dat niet meeneembaar is. Erbij een glaasje noble late harvest van Kanu, Kia Ora, vine yards.

Iedereen vond het heerlijk. Geen protesten van foie gras haters. Dan een eenvoudige salade met zelfgemaakte dressing van olie,balsamico,citroensap,grapefruitsap,wat gemengde vleeskruiden van de markt in Johannesburg en pietsie wijn. Daardoorheen de lauwwarme gekonfijte kippemaagjes. Helaas geen eenden maagjes erbij. Een blikje kon nog net in de bagae qua gewicht. Niemand had ooit gésiers gegeten en iedereen vond het heerlijk. We vertelden pas na het eten dat het maagjes waren. Dan de Yellow Tail, geen tuna maar wel een dikke rondvis. Rose van kleur. Het visvlees helaas wat aan de losse kant zodat het voorzichtig en met liefde moet worden gepocheerd. Ik had de vel eraf gestroopt en alle graten met een tang verwijderd. Zelfs Take zou hem zo gegeten hebben. Pocheren volgens vaste procedee: eerst visbouillon gemaakt van kop en graten, dan gehakte ui in de pan, de visstukken erop en de visbouillon en een spriets wijn erover , maar de vis niet helemaal onder. Dit enkele minuten laten stoven tot de vis mooi beetgaar is. Of iets ervoor want hij gaart nog door buiten de pan als je het gezeefde vocht inkookt tot vrij kleine hoeveelheid. Dan 250ml room erbij en dat weer mooi inkoken tot je een crèmige saus hebt. Erbij een puree van butternut, aardappel,en paprika met een beetje overgebleven cremolata van gisteravond; wat zout peper en ei erdoor en opwarmen in de oven. Een ieder twee patty pans erbij, gekookt en dan even gesmoord in boter. Ik vind die mooi gele patty pans heerlijk marijke vind ze zelfs overheerlijk.

Erbij een glaasje viognier 2010 van Creation.

Tot slot een vruchten salade met aardbei,verse mango’s,banaan en appel met een vleugje geslagen room. Simpel maar heerlijk.

Na het eten nog lang nagekletst over het Zuid Afrikaanse en Engelse leven. Wendy vertelde toen Jeremy naar bed was, dat negen jaar geleden de oudste zoon van Jeremy was vermoord. Hij ging de bruidsjurk voor zijn vrouw afhalen bij een winkel in Johannesburg en werd zomaar op straat door een bende doodgeschoten. Geen aanleiding, geen bekenden. Het zou volgens de politie, die natuurlijk nooit biemand heeft opgepakt, een initiatie rite moord zijn geweest van een gang. Veel familie, o.a. Fiona en Ian, was al overgekomen voor de bruiloft die enkele dagen later zou plaatsvinden. Nu konden ze naar de begrafenis.Horror scenario. Het is iedereen duidelijk hier: het geweld is een nog veel groter probleem dan de armoede. En hoewel er natuurlijk verbanden zijn tussen die twee is het niet zo dat armoede automatisch leidt tot zoveel geweld. De statistieken die vergelijkingen maken tussen Zuid Afrika en andere landen met armoede bewijzen dat. Ik vertelde dat ik met aandacht twee jaar terug het boek “South Africa , a country at war with itself” had gelezen waarin wordt ingegaan op deze gewelddadige cultuur alhier. Wendy had er wel van gehoord maar het niet gelezen. Zij ging het lezen. Ook een aanrader voor de bloglezers!

Zo gaat het vaak: de toerist weet je soms iets nieuws te vertellen over je eigen land en literatuur . haha

Een dag met dus veel luxe en plezier en ook vol verhalen over soms tragische transcultural experiences gezien het gezelschap .

27-1-2011.

Alle gasten vertrekken na het ontbijt. Marijke besluit tot een echte rust/leesdag en dat wordt dus afgesproken. Wel gaat zij nog even internetten in het Hotel. Alles goed daar. Alleen heeft Aemilia enige steun nodig bij het inhuren van haar nieuwe appartement en heeft zij besloten AT5 niet te gaan versterken omdat ze twee vakken moet doen voor haar nieuwe studie. Ze gaat dus een betaald baantje zoeken in Amsterdam. Als iemand nog een super gemotiveerd, charmant en slim meisje van 25 jaar een leuke en uitdagen de baan kan bieden, mail dan naar mailto:Aemiliabrok@gmail.com%21%21 Of naar ons.Je zult er allen maar voordeel van hebben. Tijdens het internetten van Marijke heb ik het putten geoefend(gisteren 41 putts). Het ging natuurlijk als een trein. Bij mij is het niet 95% mentaal dat stomme golf maar 99,9%. Haha. Weer thuis heb ik in Fiela se Kind gelezen. Een boek in het Afrikaans geschreven in 1987. Het gaat over een wit kind wat zoek raakt op 3 jarige leeftijd in het bos bij Knyssna en 9 jaar later wordt gevonden bij een kleurling familie die hem liefdevol heeft opgevoed. Hij moet dan tegen zijn zin terug naar eigen ouders die houthakkers zijn in het bos. Later gaat hij zelf op zoek naar zijn roots. Het boek is wel wat traag maar geeft een prachtig beeld van het leven rond Knyssna(met baie veel olifante!!) eind negentiende / begin twintigste eeuw. Met alle culturele verankerdheden toen al tussen wit en zwart.Heel mooie taal vind ik het Afrikaans. Niet echt heel gemakkelijk te lezen maar wel veel eenvoudiger dan Frans , Duits of zelfs Engels(voor mij).Marijke leest het zeer boeiende boek De Plaag van David van Reybroek, de AKO literatuurprijs winnaar met Congo, wat gaat over Zuid Afrika. Volgens haar een echte aanrader!!

“s avonds eenvoudig eten van restjes en vroeg slapen.

Morgen vroeg (7.28) afslaan op hermanus. Matchplay tussen marijke en mij. Zij zegt te gaan schitteren!!brrr en ook hoera!!

28-1-2011.

Vroeg op om weer naar Hermanus te rijden voor ons rondje matchplay. Zie bij het Golfen! Marijke had niets teveel gezegd gisteren. Na de golf zijn we naar een klein restaurantje aan de nieuwe haven in Hermanus gegaan dat we kenden van vorige keer. Toien troffen we daar de zingende jongeling aan die opera liederen ten gehore gaf. Het bleek dat Marlies en henk de Bok hem daar ook gehoord haddeen!

Het restaurantje aan de haven lifgt er werkelijk heel romantisch bij. Je gaat door de township langs de Spar naar de zee toe en slaat dan linksaf en dan rechtsaf het haven gebioedje in. Je moet bij een pportje 5 rand betalen om erin te mogen. Een absoluut raadsel waarom dat is omdat bhet gewoon openbare weg lijkt. Aan de rechterkant passeer je dan Lusitania vishandel en je slaat meteen links naar beneden af naar de haven(tje). Het restaurantje is een soort veredelde strandtent met aan het plafond allerlei parafernalia: reusachtige wervel van walvis, olifanten slagtand,ketels,netten,enz enz. Houten tafels en stoelen voor ongeveer 40 mensen, grote opengeschoven ramen overal behalve aan de kant waarvandaan de wind komt. En die komt er altijd aan. Ditmaal vanaf de kant van de ingang zodat de deur op een haak moest blijven om wegwaaien te voorkomen. Dezelfde klein gebouwde blanke vrouw met roodachtig kort haar als twee jaar vgeleden serveerde er nog steeds. Drie zwarte dames bevolkten de keuken en een vierde zwarte dame stond achter een glas afgesloten bar. Binnen alleen blanke mensen van het iets welgestelder soort. Geen chichique natuurlijk maar meer ons soort mensen. Opvallend geen zwarte bezoekers. Niet chique genoeg voor de rijke zwarten en niet goedkoop genoeg voor de wat minder rijke zwarten. Dat is duidelijk. De specialiteit is natuurlijk vis en nog eens vis. Echte aanrader is de gefrituurde inktvis. Wij namen die beiden en inderdaad nergens at ik een zo lekker gefrituurd inktvis ringetje/stukjes. Knapperig en droog van buiten en sappig van binnen. Daarna marijke prawns op een stokje voor 4 euro en ik de line fish van de dag voor 12 euro: Cape Salmon. Dat is geen zalm maar een mooie wat witachtige vis die eruit ziet als een zalm. Misschien is het wel familie van de zalm, maar dat kun je op WIKIPEDIA opzoeken natuurlijk. Marijke’s garnalen waren wat droog en hard, mijn vis maar net niet te droog en gaar, of wellicht wel iets te droog (volgens Marijke die steeds beter golft en steeds kritischer wordt!! Haha) We dronken een Rock Shandy eerst voor de dorst; een blikje met seven up ( heel toepasselijk voor marijke’s overwinning dus) soda, en angostura. Het heeft daardoor een frisse en iets bittere smaak. We konden het overigens in hermanus in de grote Spar niet vinden. Daarna een glaasje Zondernaam Tokara wijn . Heerlijk fris en fruitig. Al met al een feestelijke dis. In de zaak hangen allemaal briefjes met daarop een lijst met beste visrestaurants van Zuid Afrika, waarop ook dit restaurant vermeld staat. Niet echt terecht vinden wij. Pnama Jacks staat er ook op b.v. en dat is toch slag beter.Op Iens zou ik het eten een 6,5 gegeven hebben, de bediening een 6 en de ambiance een 9. Om maar ites ter vergelijking te geven. Haha.

Na het eten boodschappen in de Spar en dan even wijn proeven bij Bouchard Finlayson, op de Hemel en Aarde weg (waaraan ook Creation ligt). Mooie wijngaard met op hoge heuvel een prachtig huis en een wijn proef en eet gedeelte wat leuke muurschilderingen heeft gemaakt lijkt het door onze Tsjechische jongens uit de wijnbar aldaar. Haha. Een Afrikaans en engels sprekende jonge dame hielp ons vriendelijk. Het is de oudste wijngaard in dit gebied (20 jaar) wat altijd te koud en nat werd bevonden voor wijn. Ook de grond, klei!, is niet ideaal. Marijke vindt dat ze beter af hadden kunnen zien van de pogingen om hier wijn te maken, al is het heel wat beter hier dan op Catawby Island natuurlijk haha. We proefden een blanc de mer, gemaakt van vijf verschillende druivenrassen, die lekker fris en fruitig was en een sauvignon blanc reserve die zurig en slecht was. We kochten drie Blanc de Mer’s. Te duur toch: 70 rand per fles. Marijke heeft inderdaad gelijk denk ik: de inspanningen om hier wijn te maken zijn te groot om een goede kwaliteit/prijs verhouding te creëren. Natuurlijk heeft de wijn wel iets extra’s omdat je wel de ziltheid van de zee lijkt te proeven maar dat maakt toch het grote prijsverschil niet goed. Wij houden ons hart vast voor de toekomst van deze wijngaarden in deze moordende concurrentie van overal in de wereld. Maar aan de andere kant zijn de Zwitsers die hier wijnen maken natuurlijk financieel gezien niet helemaal gestoord.

Overigens was de echtgenote van monsieur Martin van Creation ook een Finlayson!!Ons kent ons hier.

Na het proeven naar ons zwembadje toe en zwemmen, zelfs ik. Water is 24 graden C. Zonnig de hele dag maar wel een wat koudere wind , wind. Het lijkt hier Curaçao wel.

Dan lezen in onze uit de wind zonnekamer aan de voorkant met een drupje wijn, een maaltijdje met louter vruchten en lars blog schrijven en naar bed. Het leven is kalm en goed in Zuid Afrika voor de toerist.

Ik denk weer na over welk onderzoek te doen voor het ISSOOH. pffff

29-1-2011.

Acht uur op; Marijke gaat meteen zwemmen, ik maak ontbijtje.Dan ga ik weer achter de compu om de blog te maken. Wat een werk! Goed dat ik van engels naar Nederlands ben overgestapt voor het hoofd gedeelte.

Om twaalf uur komen Trevor en gwen ons ophalen om ergens op speciale, geheime , plaats te gaan lunchen. Spannend natuurlijk. Trevor en Gwen weten enorm veel over Zuid Afrika. Ze houden alle nieuws zorgvuldig bij en kennen vele journalisten. Trevor was zelf hele leven journalist. Eerst sport journalist later politiek journalist. Hij kwam tijdens apartheid tijd in de problemen omdat hij voor linkse anti apartheid krant werkte. Na de Mandela machtsovername ging het natuurlijk veel beter. Gwen is ernstig gehandicapped ivm rheuma. Zij krijgt 2 februari een nieuwe heup. Wij hebben verteld hoe goed het bij Han gegaan is wat haar hoop gaf. Beiden blijven links politiek georiënteerd op op deze leeftijd. Al leven ze natuurlijk voor hier in grote luxe hier op Arabella.

Trevor was om 12 uur paraat om ons in zijn snelle Audi mee te nemen. We namen de weg naar Somerset West via de passen. Bij Somerset West reden we omhoog de bergen in, de Schapenberg Mountains. Boven op een hoge heuvel die uitkijkt over een diep dal met vele wijngaarden ligt een uiterst modern gebouw, bijna geheel uit glas opgetrokken. Je hebt er een fantastisch uitzicht. Binnen is een grote restaurant ruimte aan drie kanten met grote glazwn wanden omgeven. Er staat een ruime open haard midden in de ruimte waar je in de winter rond kunrt zitten. Een fraaie open keuken geeft zicht op een viertal ijverige ko0ks. De ruimte is helemaal tot aan de tweede verdieping open met rondom een vide. Zeker tien meter hoog open dus. Dat geeft een wijds gevoel. Wij hebben een tafeltje gereserveerd aan het grote raam: tripel A lokatie. Een vriendelijke , zwarte, bediende reikt ons de menukaart aan en de wijnkaart. Uiteraard allemaal wijnen uit eigen wijngaard. Constance heten de wijnen hier. Het Domein heet Waterkloof. Boven op de heuvel vlak voor de ingaang staat een grote boom die gemaakt is van metaal. Een gewone boom waait er te vaak weg!

Gwen vertelt dat zij de laatste keer dat ze hier aten bijna van de berg is gewaaid en dat de ramen op en neer bewogen in de storm. Je ziet beneden in het dal Somerset West en Gordons Bay liggen en je ziet de zee vol schuimkoppen aanstormen, ook nu terwijl er nu niet eens veel wind staat.

Het eten schijnt hier fabuleus. Er zou een franse chef-kok zijn.

We bestellen als wijn een fles Viognier van het huis. Die wordt in een karaf aangevooe4rd die midden in een grote kom ijs staat. Erbij krijgen we een kaartje waarop staat dat 10 rand wordt gedoneerd (van ons geld natuurlijk) per diner aan straatkinderen. Oud bisschop Tutu is daarvan de promotor.

Marijke bestelt uit de mooie kaart een Ravioli van Oxtail en daarna een stuk Tonijn. Ik neem een Gravat Lax van forel en daarna een kalfs combi met kalfshaas, sweetbread, dat is zwezerik, en kalfs niertje. De eerste gang ziet er werkelijk fenomenaal uit: mijn prachtige repen forel, dieprood, worden omzoomd door kleine druppels mayonaise van waterkers en anchovis. In de druppels staan kleine takjes met verse kruiden. Verder nog een schuimig geslagen mengsel van crème fraîche en kruiden(dille). Een plaatje!! En heel lekker. Marijkes ravioli was bedekt met een aantal blaadjes/takjes van een kruid waarvan ik de naam niet weet. Het smaakte heel peper-pittig. Erbij een mooi sausje. Om je vingers bij op te eten. Haar Tonijn (longfin tuna) was heel mooi dik en met een knapperig korstje van broodkruim met kriuden. Binnen in heel mooi rauw en met een zacht rose kleur. Ik had vier mooie plakken kalfshaas, die prachtig sappig waren maar ietsje te “hard’. Verder een kalfsniertje en een broodvormig stuk zwezrik. Erbij een bruine saus die mooi stond. Een plaatje op het bord en heerlijk. We hebben veel gepraat over de verschillende kunstenaars in de omgeving mede naar aanleiding van twee zeker 8 meter hoge banieren die door plaatselijke kunstenaars gemaakt waren (craftsman work). Ook vertelde gwen over de verschillende toprestaurants in de omgeving. Heerlijke espresso toe en daarna door het gebouw gedwaals om het te bekijken en van het fenomenale uitzicht te genieten op de ruime buiten terrassen. Ik heb nog even met de Chef gesproken, een man van rond de vertig. Hij kwam uit de Bourgogne en had vijf jaar in Parijs gewerkt in een restaurant met twee Michelin sterren als sosus chef. Twee jaar geleden is hij naar hier gekomen omdat hij met een zuid afrikaanse vrouw getrouwd was en heeft hij deze baan gevonden. Het restaurant was ook nog maar twee jaar open. Een echte aanrader voor iedereen die de Western cape bezoekt!! Voor ons helemaal bijzonder omdat we ook nog eens te gast waren en dat voor echte Hollanders natuurlijk heel mooi is. Trevor weigerde namelijk kategorisch dat ik iets zou betalen. Op de terugreis langs de kust gereden, over Gordons bay en Betty’s Bay. Trevor vertelde over een voor voor ouder van hem die bij Betty’s Bay was gestrand met de boot en toen lang moest wachten tot ze weer een bootje gemaakt hadeen om de bewoonde wereld weer te bereiken. Veel schepen vergaan almaar en zijn vergaan hier voor de kust. Hij vertelde ook nog over een zaken man die eind 19 de eeuw hier was gekomen uit Engeland en die verliefd geworden was op deze streek. Hij had er veel onderzoek gedaan naar de planten en bosjes en had vele tekeningen ervan gemaakt die hij op postkaarten had getekend en zo naar familie in engeland had gestuurd. Een wijze vriend had ze bewaard en nu is er een museum en een boek aan gewijd.

Na terugkomst heb ik in Mindfield gelezen: een must alweer!! Over de neuroscience van de laatse jaren. Geschreven door Deense vrouw die PhD in neurobiologie heeft en journaliste is. Kopen dus!! Verschenen in het Engels in 2009 (Deens in 2007) dus nog redelijk up to date.

Weer een dag om in te lijsten dus.

30-1-2011.

Vroeg op want het is weer golf dag. Met trevor op Arabella spelen. Zie golf. Na de golf borrelen in het clubhuis en dan nog even internetten om de familie blij te maken. Vervolgens hapje eten thuis en lezen!!! Marijke ook zwemmen.
31-1-2011.

Alweer golfen, nu een echte wedstrijd zie bij golf. Na de golf flink lang doorgepraat met onze medespelers .Zij gaan ’s avonds eten in Kleinmond in een klein restaurantje aan de zee, the sundown. Het waaide helaas heel hard en regende zelfs en was kil. Dus hebben we binnen moeten eten wat de pret niet drukte! De Zimbabwe mensen waren er en een man uit Engeland die nu 6 maanden per jaar op Arabella woont, Eric en zijn vrouw. Hij had een boeid beroep (gehad) Hij was veearts en hield zich al vele jaren bezig met het onderzoeken van allerlei dieren die voor consumptie worden gekweekt. Eerst vee later vooral vis die gekweekt wordt. Hij had jaren in Kenya doorgebracht en veel in China en Maleisié gewerkt ter controle van de hygiëne en gezondheid van de garnalen en vissen die daar in extreem grote farms worden gekweekt. In Engeland had hij ook gewerkt aan onderzoek van met name dieren die bovine tuberculose verspreiden. Dat zijn met name dassen. Omdat die nu beschermd zijn neemt het gevaar voor besmetting van de veestapel sterk toe.Hij was nu met pensieon maar werkte nog wel met regelmaat voor speciale projecten(voor de regering meest).Ook werkte hij zo soms voor de ZuidAfrikaanse regering om controles te doen van gefokt vee en wild.
We aten een kilo grote Prawns met zijn tweeën voor 120 Rand!! We hadeden zelf juist ook grote garnalen gekocht in de viswinkel en die waren daar duurder dan in het restaurant!!Erbij een fles witte wijn voor 59 Rand die in de Spar 49 Rand kostte. Dat is wat anders dan bij de bistro’s in Nederland en belgié waar en het eten en de wijn driemaal over de kop gat of meer.. het uitzicht op de zeer woeste golven was prachtig en de gesprekken verder geanimeerd.Ook nog uitgebreid ingegaan op de psychiatrie in Zuid Afrika in vergelijking met die in Europa.. Een iemand had een partner die psychiater was.
Na het eten weer thuisgebracht door Eric en zijn vrouw. Nog verder lezen en dan naar bed.

1-2-2011.

De eerste maand van het jaar is alweer voorbij. Veel beleefd deze maand!! Eerst twee weken werken, dan verjaardag en afstudeerfeest van marius in Amsterdam, verjaardag van Henk de Bok met cabaret voorstelling in Antwerpen, etentje bij Veronique en bij Miche en Jan, de reis naar Johanesburg enz enz. Geen tijd om ons te vervelen.
Vandaag een wandeldag. Het weer is echter somber en waaierig. We gaan naar Rooibosstrand, een strook aan de lagune met veel fijnbos, allerlei watervogels en wilde paarden. Deze paarden zijn afstammelingen van paarden die door het Engelse leger zijn achtergelaten tweehonderd jaar geleden. Er lopen er 70 rond en zij zijn nu officieel als wild paard beschermd. In het gebied is in 2009 door Arabella Golf Hotel een lange houten loopbrug aangelegd zodat ook gehandicapten een nheel stuk door het gebied kunnen wandelen/rijden. Wij zijn natuurlijk helemaal alleen omdat het weer zo matig is. We zien een twintigtal kleine Flamingo’s, eenkele grote pelikanen, een paar Lepelaars(African spoonbills), reed cormorants, wat plovers en de grote blauwe reiger en de kleine egret.Heel mooi maar we hadden al deze vogels al vorige keren gespot zodat er geen nieuwe vogel is toegevoegd aan ons arsenaal Maar dan zien we ook nog een Southern Tchagra en dat was een “nieuwe”. Er zouden vanuit de bird hide die er staat nog vele andere watervogels gezien moeten worden maar die zijn binnen gebleven kennelijk. Vanaf Rooisand(op de weg van Arabella naar kleinmond) naar Betty’s Bay waar we nogmaals de botanische tuin gaan bezoeken. Twee jaar geleden zagen we in deze fraaie tuin die geheel aan het fijnbos is gewijd, vele prachtige vogels. In kleinmond halen we nog een worstebroodje en een muffin als ontbijt en dan naar de tuin van Harold Porter. Het weer betrekt steeds meer en er valt zelfs een spat rgen. Toch de tuin in. Er zijn nauwelijks vogels te zien. Wel zien we ntot onze vruegde vier fraaie orange breasted Sunbirds in een boom spelen. Maar dat was alles. We hebben ons toen met meer aandacht o9p de vele fijnbos planten en struiken kunnen richten. Allerlei fraaie protea’s , cape berches, als voornaamste bomen,enz. We wilden de Dipsa Kloof in klimmen maar toen we achterin de tuin kwamen bleek daar een grote bosbrand te hebben gewoed(vorig jaar) en alle bomen en struiken waren zwart en kaal geblakerd. Heel troosteloos. Nu heeft het fijnbos af en toe brand nodig omdat vele planten alleen dan hun zaden losssen/openen, maar het duurt wel enige tijd voor alles in het landschap weer echt hersteld en fraai is. Om twee uur maar richting huis gegaan na eerst boodschappen te hebben gedaan voor ons etentje voor Trevor en zijn vrouw morgen. Zijn tumor is uit zijn oor geschraapt zodat er geen wig uit het oor hoefde vertelde hij toen we even lngs wipten om te informerenThuis weer rustig ezen en op tijd naar bed na een glaasje wit en rood.

2-2-2011.

Weer een wedstrijd vandaag op Arabella. Nu ieder apart stbf. Marijke met de dames ik met de mannen. Zie golf. Na de golf uitgebreid geborreld met Hans en Ian waarmee ik speelde. Hans is een Zwitser uit Zürich die 6 maanden per jaar hier woont en Ian is een Zimbabwaanse Farmer. Hij vertelde uuitgebreid over de situatie daar de laatste tientallen jaren. Zijn vader stamt uit een Engelse farmers familie uit Rye
. In dat dorp wonen allemaal familieleden van hem zei hij. Zijn vader is naar Zimbabwe gegaan en daar een Diary farm(koeien dus ) begonnen die hij heeft overgenomen. Een enorme farm van 1500 hectaren met vier eigen stuwmeren om de landerijen te bevloeien. Hij vertelde dat Zimbabwe altijd een heel prettig en vriendelijk land is geweest maar dat Mugabe meer en meer zijn eigen clan is gaan bevoordelen. Ook dat vanaf het begin van zijn regering Mugabe al zeer veel geweld gebruikte om tegenstanders uit de bweg te ruimen of te intimideren. Het is dus wel steeds erger geworden maar wel altijd zo geweest. Ian heeft niet lang na de machtsovername van Mugabe zijn farm verkocht wat hem als het ware gered heeft van bankroet omdat na enkele jaren de blanke boeren gewoon zijn verdreven van hun farms. Hij had zijn geld in Engeland en Zuid Afrika en elders geïnvesteerd maar is wel in Zimbabwe, in Harare blijven wonen omdat het leven daar in principe wel goed is en de mensen veelal erg aardig. Alleen politiek is het natuurlijk nu een chaos en het belooft niet veel beter te worden als Mugabe overlijden zal. De meeste farms functioneren tegenwoordig helaas niet meer nu ze zijn overgenomen door Mugabe’s mensen. Van alle landen in Afrika is Zuid Afrika nog het beste bestuurd en meest welvarend, al hebben ook Namibia en Botswana geen grote politieke problemen. Volgens Ian zijn er onlangs zeer grote diamantvoorraden ontdekt in Zimbabwe, de grootste ter wereld. Al deze mijnen zijn door Mugabe verkocht/verpacht aan de Chinesen die vele scheepsladingen ruwe diamant elke maand uit het land halen zonder dat er een cent aan de bevolking van Zimbabwe ten goede komt, behalve dan aan de clan van Mugabe. De inkomsten zouden nhet land er helemaal bovenop kunnen helpen als het eerlijk en ordentelijk zou worden geïnvesteerd. We discussieren over de moeizame politieke situatie in de meeste Afrikaane landen en de grote mate van gebruik van geweld door de regeringen en de "“rebellen"”. Op dit moment is er veel aandacht voor de rellen en opstanden  in Egypte en de vraag is wat dat gaat betekenen voor andere Afrikaanse landen met dictatuur.
Wij hebben zo snel gespeeld als eerste flight dat de tweede flight pas een uur en een kwartier na ons binnen komt. Marijke is nog veel later omdat de dames na de heren zijn gestart. Het blijkt dat Marijke alwer een prijs heeft gewonnen!! De tweede prijs ditmaal, een roze bal. Vierendertig stbf punten.
Haar humeur is natuurlijk prima. Na de golf huiswaarts en eten maken voor de gasten. Ik maak een carpaccio van verse garnaal waarop ik een sausje strijk en daarop een carpaccio van struisvogel waarover een ander sausje van billtongchili crême. De carpaccios rol ik dan op tot een rol en snij ze later in drie rolletjes.  Dan pasta al burro con cremolata omdat Gwen van pasta houdt en dan grote gegrillde garnalen met sausje. Dan kaas plateautje regionaal. Tot slot zelfgemaakte panacotta(recept van Miche) met coulis van verse Mango. Morgen weer golf, voor het laatst op Arabella en daarna naar Cape Town, Noordhoek waar we bij Jeremy en wendy gaan logeren voor vier dagen. En hopelijk met psychiater op stap gaan naar zijn werk.

3-2-2011.




Samen met Marijke golf gespeeld. Zie daar. Daarna de lange rit binnen door naar Cape Town, Noordhoek, Lake Mitchell.

De weg door de bergen genomen. Prachtige vergezichten. Bij Somerset West naar Stellenbosch gereden over de R44. Gestopt bij Klein Zalze, een onderdeel van Zalze golfestate. Nee niet golf gespeeld omdat we dat ’s morgens al hadden gedaan. Wel heerlijk gegeten op klein Zalze, met zicht op de golfbaan en binnen omdat alles op het terras vol was. Maar wel bij open raam. Een zeer vriendelijke en competente Afrikaner met wel een wat Hollands accent bediende ons. Het eten was voortreffelijk, een ster waard. De wijn erbij was van eigen estate(wijngaard) en ook heerlijk.Een Sauvignon Blanc. Na het eten hebben we enkele flesjes aangeschaft om bij Jeremy op te drinken. De tocht liep verder via Muizenberg, een gebied met veel township woningen en zelfs grote gebieden met echte krotten waar ongeveer een miljoen mensen wonen. Na Muizenberg kom je dan plots in een werkelijk fabelachtige kuststrook met blauwe zee en vandaag heftige golven. Veel mensen staan te vissen in de zee. Het achterland is groot gedeelte natuurreservaat. Tot je bij Klakbaai komt, een werkelijk heel romantisch en nog authentiek vissersplaatsje met wel al heel wat opgrading voor toeristen en rijke Zuid Afrikanen. Er zijn daar enkele fantastische restaurantjes, waarover later meer. Na kalkbaai kom je in Fish hoek, een plaatsje wat iets groter is maar minder fraai. Wel met prachtig strand in het centrum. Na Fish Hoek door naar Noordhoek en naar onze betsemming: Lake Mitchell, een compound aan een meer. Met hek en slagbomen. Daar troffen we wendy en Jeremy thuis en konden we meteen genieten van het sxchitterende uitzicht bover het meer waaraan hun terras ligt. Wij kregen een klein appartementje in het huis voor onszelf. Uitgebreid gesproken met de neef van Jeremy, John Parker, die Psychiater is in Lentegeur, een psychiatrisch Ziekenhuis in Mitchells planes. Ik zal woensdag met hem daarheen gaan.‘ Avonds heerlijk bij Wendy gegeten: Wendy had net vers uit het water enkele red snappers gehaald in Kalkbaai die ze prima gestoofd had.



4-2-2011.



Kalm opgestaan en rustig even zwemmen en genieten van het terras. ’s Middags golfen op Clovelly. Zie daar. Na de golf snel huiswaarts en omkleden want wij hebben de Mathers uitgenodigd om met ons uit eten te gaan als geschenk voor hun grote gastvrijheid. Verder is Wendy ook nog jarig de 7de en is het tevens een geschenk voor haar verjaardag. Wij nemen ze mee naar La Colombe, of liever gezegd zij rijden ons er heen .La colombe is onderdeel van een Wijngaard estate, Constantia Uitsig. Het restaurant had vorig jaar de twaalfde plaats bereikt in de wereld top honderd. Maar de Chef is onlangs vertrokken omdat men beloofd had dat hij partner kon worden maar dat almaar niet gebeurde. Hij heeft nu een Tasting Room geopend in Cape Town, in de wijk Woodstock, voorheen een te mijden wijk nu een zeer trendy wijk. De nieuwe Chef zou echter van zelfde kaliber zijn. La Colombe is een uiterst romantisch optrekje midden in de wijngaarden met een grote tuin waar nu de meeste tafeltjes stonden omdat het prachtig zomerweer was. Wij hadden een fraaie plek(geregeld door Direkteur marijke) vlak bij een fonteintje. De keuze was niet moeilijk: het degustatie menu met bijgekozen wijnen door de Chef. Ik zal niet teveel uitweiden: het eten was zeker twee sterren waard, met een opmaak die grandioos was. De wijnen waren voortreffelijk. Veel praten natuurlijk en genieten met volle teugen. Door de warme zomernacht naar huis en slapen. Een topdag dus.



5-2-2011.



Wij hebben ons schaars gemaakt om niet teveel onze gastheer en vrouw te belasten. Wij zijn al vroeg gaan wandelen en hadden een fraaie tocht gevonden in een boek. Start in Kalkbaai. De startplek snel gevonden maar na een kwartier zijn we kennelijk de verkeerde weg ingeslagen de bergen op en na twee uur ploeteren door fraai maar steil gebied kwamen we bij de golfbaan uit! Toen weer terug langs een andere bergflank met gevaar voor eigen leven. Vier uur later moe maar tevereden terug in Kalkbaai. Tijd voor een lunch bij Olympia Cafe, een trendy zaakje wat er heel Hollands gezellig uit zag. Houten tafels en stoelen, grote borden aan de muur, veel stof en helemaal vol. Toch een plek gevonden en een Linguine al Mare gegeten. Daarna verder door Kalkbaai gelopen naar het haventje waar vissers honderden grote snoeken hadden uigestald die zojuist gevangen waren. Een echte visser sprak ons in Afrikaans aan en vertelde hoe je deze vissen moest bereiden. Of gewoon te drogen hangen in de zon. In het haventje zwommen de zeehonden vrolijk rond.. Aan de kustkant van het haventje, gescheiden van het haventje door een lange pier, was een gedeelte met een strandje wat vol met mensen zat. Veel zwarte mensen en kleurlingen maar ook blanken. Eindelijk een meeer ge”integreerd stukje!! Ook de Fish en Chips kroeg aan het haventje was met gemengd publiek gevuld. Het gaat toch wel goed komen wellicht.

Om vier uur zijn we naar huis teruggegaan. Dineren met rstjes vis van geergisteren en gerookte angelfish en snoek.. Lekker kletsen onder genot van vele wijnen en lezen en naar bed.



6-2-2011.



Vandaag eerst naar het strandje in Fish Hoek met Jeremy en Wendy. Daar kun je heerlijk langs de zee wandelen, deels over het strand deels over een prachtig kustpad waar langs vele banken stonden, van beton, waarop mensen gedenkplaatjes hadden aangebracht voor overleden familieleden of vrienden. Dat is echt een mode hier.

Na de wandeling een kop koffie aan het strand en dan naar huis omdat Jeremy zijn zoon een afscheidsfeestje gaf. Wij hebben de familie natuurlijk aan zichzelf overgelaten en zijn gaan wandelen op Cape Point. De tocht erheen was prachtig, via Simonstown. Daar aan het zeer romantische haventje geluncht en rond gewandeld. Daarna van cape point naar Kaap de goede hoop gewandeld. Schitterende uitzichten. Enkele fraaie vogels gezoien (Malachite Sunbird o.a.) en verder een Kudu, een volstruis en vele Dassies. Terug binnen door en ’s avonds geen eten meer nodig gehad.



7-2-2011.



Vandaag wordt wendy 65!! Wij hebben natuurlijk gezongen voor haar. Hier doen ze niet aan stoel versieren. Verder rustig wat gekanoed op het meer met marijke en enkele fraaie vogels gezien. Marijke almaar bang om te dicht in het riet te komen: slangen angst. Na het varen gaan jeremy en ik golfen met de mannen club op Clovelly. Zie bij Golf. Na het golfen eerst een glas bier en de prijsuitreiking in het clubhuis. Een hele happening hier. Ik werd als gast nog uitgebreid genoemd en kreeg applaus. Haha. Na het borrelen snel naar huis want wendy neemt ons mee naar het Harbour House pal aan zee bij het haventje van Kalkbaai. Het is een werkelijk schitterend oud restaurant. De zee klotst er onder tegen de rotsen aan en de eigenares vertelde dat het restaurant in 2008 door reusachtige golven was geraakt en dat het hele restaurant binnen was verwoest. Het ligt wel zeker tien meter boven de zee!! We hadden een zeer competente Afrikaanse(blanke) bediende die in frankrijk had gewoond. Hij wist veel van eten maken af en vertelde enthousiast over het eten wat we kregen. Voortreffelijk!! Eerst een tartaar van tonijn en daarna een kingklip van schitterende kwaliteit en perfect gegaard.. Zuidafrikaanse prikwijn vooraf en een prima chenin blanc erna bij de vis. Een uiterst aangename avond!!Alweer.



8-2-2011.



Vandaag naar Blauberg gereden. Afscheid genomen van Wendy en jeremy, maar niet voor lang want ze komen bij ons logeren en golfen in Blauberg volgende week. Wij nemen de route langs de kust en via Mitchells Planes omdat ik even langs het psychiatrisch Ziekenhuis wil gaan waar ik morgen vroeg heen moet. Zo gedaan. Een fraaie tocht weer langs de zee en dan de Township in. Wer vinden het grote ziekenhuis tereein gemakkelijk. Geen hoogbouw maar vele lage gebouwen met afdelingen, poli en deeltijd. Een beetje zoals de willibrord voor de verbouwing. Wel enorme hoge hekken om het hele terrein en een enorme poort met zeker acht bewakers. We mogen binnen en ik loop even langs de poli waar ik morgen moet zijn. John is er vandaag niet. Als we eruit rijden moeten we onze achterbak open doen omdat ze controleren of je geen patienten meegenomen hebt!!

Na Mitchells plane langs Guguletu en dan omhoog naar Blauberg en uiteindelijk Melkbosstrand waar we gaan wonen voor drie weken. We vinden het vrij snel: een eenvoudig appartementje met wel uitzicht op zee en robben eiland. Met balkonne waarop ik nu zit te schrijven om negen uur in de avond de 9de februari. Er was geen electriek: de schakelkast bleek achter een schilderij te zitten. Ook geen kookplaat!! Dus dat wordt uit eten gaan.

Eerst echter naar Yserfontein om wat te bezichtigen en wandelen!! Van niks doen word je maar lui. Het lag wat verder dan gedacht: 70km Noord. Het bleek een aardig kustplaatsje te zijn met een Toerist info waar een vriendelijke oudere dame ons alles over deze regio wist te vertellen. Het is het Swartland hier waar ook prima wijn wordt gemaakt! We wandelen in harde wind en zon over het strand en zien viertal nieuwe vogels die we nog moeten opzoeken.Erg romantisch. Mooie huizen aan de zee overal en een restaurantje annex B en B wat volgens mevrouw van een belg was. Daar gekomen zien we een hollandse vlag wapperen. Helaas is het zaakje dicht: de borden met gerechten geven aan: Hollandse Kroketten ; Dutch Poffertjes haha. Dus geen belg dat is duidelijk. Helaas geen kennis kunnen maken. Wel een hele stap om hier in toch verweggiestan en in the middle of nowhere een zaak te beginnen!! Het zag er wel heel gezellig en mooi uit!! Met luie sofa’ s enz.

Dan weer terug naar Melkbos en eten in Blauberg bij de Fish Market. Daar was een heerlijke mSushi bar met langsrijdende sushis gemaakt ter plekke door een aantal onvervalste Japanners. We hadden een tafeltje aan het raam en hadden zo uitzicht opm de atlantische oceaan en robbeneiland en konden de zon prachtig zien ondergaan achter het robben eiland. Het was dinsdag en de aanbieding bij fishmarket was twee sushis voor de prijs van een als je tenminste een Fishmarket lid kaart had. Hollands als we zijn hebben we dat dus gevraagd. Kon alleen als je de kaart al voor deze dag had. Dus met terugwerkende kracht een kaart gekocht en heerlijk onbeperkt sushis gegeten voor halve prijs. Met glaasje wijn. Een top diner en top dag dus.



9-2-2011.



heel vroeg op want ik moet naar het Lentegeur Hospitaal. Zie ISSOOH. Ofschoon niet te ver toch twee uur over gedaan ivm heftige files!! Maar toch op tijd. Marijke is in die tijd naar een casino geweest(waardeloos) en naar een Mall bij Mitchells Plains. De enige blanke vrouw daar haha.

Na mij weer opgehaald te hebben om een uur op weg naar Malmesbury om balletje te slaan. Zie bij golf. Malmesbury is een redelijk grote plaats middeen in Swartland. Niet echt de moeite waard overigens.Je kunt beter naar Darling gaan ( zie 11 februari). Na de golf naar Blauburg terug en ngegeten bij Moyo. Dat is een heel trendy en ook erg leuk restaurant/bar aan de zee. Met tafels die in het water staan zodat je je voetjes koel kan houden. Verder een bar in een zwempoel en een stage waar muziek wordt gespeeld ’s avonds. De serveersters en obers zijn allen zwart en hebben witte sterretjes op hun gezicht geschilderd. Ook “afrikaanse “kledij. Erg vriendelijk allemaal en wij hebben ons neergevleid in luie leren banken en een wijntje gedronken en prima gegeten (lam en Ostrich). Vreselijk leuk en de zon weer zien ondergaan in de zee. De plek waar Moyo ligt is uiterst trendy, shceveningen op zijn leukst. Voor Moyo een grasveld dan een strand waar vele mensen vliegeren of liggen dan de zee waar zeer uitbundig ge Kyte surft wordt. Uitzicht op robbeneiland en op de Table mountain. Veel mooie flats en huizen. Echt iets om te kopen.(wij niet).eel leuker dan we hadden voorgesteld.

Na het eten naar huis en lezen en slapen.



10-2-2011.



Vanmorgen weer vroeg op: half zeven. We gaan vroeg(half acht) golfen op Atlantic Beach Golf Club vlak bij huis. Zie Golf. Na de Golf heerlijk op het terras gezeten van het clubhuis met zicht over de achttiende hole en op de Tafelberg. Zoooo mooi!! Een super baan!! Daarna inkopen doen( een grillpan gekocht om ook zelf iets te kunnen koken in ons huisje) en dan huiswaarts om te lezen en relaxen. Wel nog evn naar het strand gewandeld(vlak voor onze deur) en een lekkere strandwandeling gemaakt. Zelf gekookt dus(struisvogel en lams lever voor mij. De lever smaakte wat zurig en bleek ook bedorven( volgende dag buikloop). Tja het kan niet altijd feest zijn haha.



11-2-2011.



Alweer vroeg op!!6 uur!! We gaan naar Darling, zo’n veertig kilometer in het Noorden. Daar waren we om half acht en hebben we gegolfd(zie golf). Daarna heerlijk koffie gedronken bij Mantis een vreselijk gezellig en goed koffiehuis waar je ook antiek en curiosa kan kopen en lekkere Muffins kan eten. Heerlijk buiten op terras in schaduw(het is weer vreselijk warme dag!!).Een uiterst vriendelijke zwarte dame komt de Muffins aanbevelen die ze net gebakken heeft. Nog warm en oiverheerlijk. Ook de Capuccino is van Italiaanse kwaliteit. Na de koffie langs bij Evita se perron. Een grootheid, Evita alias Pieter Dirk Uys. Hij is een comedian die al vele jaren optreedt en zich altijd tegen de apartheid heeft verzet op een manier die de apartheid regeringen nooit hebben kunnen/ durven aanpakken. Er is ook een soort museum met allerlei brieven enz van de oude regerrders als Botha, lde Klerk en anderen. Verder hangen er schilderijen van Nina van Westhuizen die Evita heeft geschilderd in nageschilderde oude meesters zoals Mona Lisa, Delacroix, van Gogh, Klimt, Hopper en vele andere meesterwerken van bekenden. Ze heeft geexposeerd op de biennale in Venetië en op vele nader plekken. Bijzonder. Piter Uys treedt nog altijd veel op vaak middels zijn alter egeo Evita. Het gebouw is inderdaad ingericht alsm een soort station met Perron enz. Mag je niet missen als je in de buurt bent.

Na dit fraais doorgereden( het is pas 10 uur en al golf gespeeld en museum bezocht!!) naar Langebaan naar West Coast Nature reserve. Dat is werkelijk fabelachtig mooi. Fijnbos en vloedveld rond de grote Lagune die zeegroen is. Er komen in de zomer talloze watervogels en waders. We bezoeken de Bird Hides en zien vele vele waders, flamingo’s egretten. Uitzicht is adembenemend. We lunchen er in een romantisch restaurant bij de toerist info van Geelbek. Een overvloed aan weavers,francolins en andere vogels rond onze tafel. Prachtige bomen, lekkere inktvis hapjes. Feest dus. Daarna weer vogels spotten bij laag wordend tij. Na het park even naar Langebaan stad gereden: dat is een heel wat grotere stad dan gedacht!! We zoeken de golfbaan en vinden een wat armetierige baan die tussen de huizen loopt. Dat blijkt niet de officiele golf estate te zijn. Die vinden we later. Een vrij nieuwe baan die er heel gelikt uitziet maar nog erg kaal is en dus volop in de altijd daar waaiende wind ligt. Niet iets om je 33 euro aan te besteden voor een rondje. Dan kun je beter naar Atlantic beach gaan!!

Terug gereden naar blauberg. Nog een heftig ongeval gezien van een motor. De manier van weggebruik in Z Afrika vraagt om ongelukken. De twee baansweg met ruime vluchtstrook wordt altijd gebruikt als vierbaansweg. Dus als iemand je achterop komt moet je de vluchtstrook op gaan om hem langs te laten gaan. De auto’s aan de andere kant doen dat ook, dus het is voortdurend heftig opletten geblazen!! Niet echt relaxed rijden dus; en dan ook nog links rijden natuurlijk. Pfff.

In Blauberg weer heerlijk op terras van Moyo gezeten in de ondergaande zon. Daarna naar Fish Market om weer Sushi te smullen en dan naar huis. Lezen, blog schrijven en slapen. Morgen weer om half zeven op om vogels te kijken!!



12-2-2011.



We zien later op de dag dat het een bijzondere dag is!! Bar heeft haar derde zoon, Hugo gezond en wel op de wereld gezet in de snelle tijd van drie uur!! Zij gaat op Babs lijken zo!! Natuurlijk bij deze de allerhartelijkste felicitaties!! Op naar de vierde?? Eerst maar Hugo flink laten groeien. Babs gaat kramen dus dat is een goed begin!! Zij is nu al vijf maal grootouder en wij nog nul maal!! haha. Geen haast. Wij zijn nog jong.

Vanmorgen vroeg op om vogels te gaan kijken in Rietvlei, bij Milnerton niet ver van Cape town. Bij een aquatic club waar zo vroeg al vele boaters aanwezig zijn. Er is een groot meer waar een race wordt gehouden. Wij wandelen naar het rustiger natuurgebied erachter. Daar zien we in het laagland met fijnbos en veel marshland begroeiing talloze vogels zowel op het land als in het water. Zrlfs de Royel tern. Ook common waxbills, vele eenden, pelikanen, flamingo’s Egretten, twee soorten futen. Marijke heeft nog altijd slangen angst dus we blijven op de wat kalere delen van het land lopen. Heerlijke rust en prachtig zonnig maar niet te warm door de koele zeebries. We bezoeken twee birdhides. Na drie uur wandelen we terug en rijden even door naar cape town. We willen gaan lunchen in Panama Jacks Aan de oude Haven(de docks). Erg vol en gezellig in de stad. We weten hoe moeilijk het te vinden is maar rijden toch weer mis omdat de weg erheen nu helemaal is afgesloten. Na tweemaal vragen vinden we het weer. Je moet de weg na de afslag naar Waterfront inslaan en dan bij volgende rotonde naar rechts door een bewakingspoort met slagbomen en valse pinnen die uit de weg steken. Ze laten je desgevraagd door en dan Duncan road helemaal afrijden langs allemaal nieuwe dokken en grote containerhavens met fonkelnieuwe apparaten om de containers te lossen. Overal grote nieuwe hekken. Als we bij Panama Jacks aankomen is het dicht!! Een vriendelijke neger zegt ons dat het alleen zaterdag met luch gesloten is. We kunnen wel doorrijden langs duncan road en de andere uitgang nemen die aansluit op de R27 naar Milnerton. Dan maar weer naar Big bay in Blauberg voor kleine lunch.

Het blijft een heel vreemd fenomen dat je weet dat je in Zuid Afrika bent en dat je toch op de terassen, op straat, in de wijken waar je komt, in de auto’s,in de restaurants meer dan 80% blanken ziet In Moyo, het meest trendy restaurant hier zitten wel een aantal zwarte mensen maar op het strand, en overal zie je alleen blanken. Er lijkt nog altijd een splitsing die niet alleen door geld wordt veroorzaakt. Natuurlijk, de mensen nin de townships verdienen niet genoeg om de bedragen hier te betalen maar er zijn nu nveel redelijk rijke zwarte mensen die de missenstand vormen of zelfs de rijke stand die je ook niet hier ziet.Meer dan de helft van de middenstand hier is nu “zwart”; dat is gezien het aantal van 80% zwarte mensen nog altijd(te) laag maar het is toch een respectabel aantal. Hier in de western Cape waan je je echter in een minstens half blank land. De bediening in de bars en restaurants is wel voor 50% zwart of soms zelfs iets meer maar de klanten blijven vooral wit. Verder is opvallend dat hier vooral afrikaans wordt gesproken, zeker als je wat meer Noordelijk en inland komt.Ook de zwarte mensen spreken daar Afrikaans. Ze vertsaan ons wel als we langzaam praten en wij hen meestal ook als het accent niet te zwaar is. Maar in Alphen versta ik ook niemand als ze Alphens praten. De patiënten in het ziekenhuis die ik zag spraken ook bijna allemaal Afrikaans. Maar goed. Na de lunch e mails checken in internet café(waar bericht van Bar gevonden wordt) en bericht van Take dat hij zijn 65ste verjaardag enthousiast heeft gevierd met 100!! Man. Adriaan en Femke hebben ons vertegenwoordigd als super Ambassadeurs. Haha. Dan naar huis en schrijven aan het blog. Het is erg heet inmiddels!! Morgen naar Paarl, heel vroeg.



13-2-2011.



Om half zeven op en om zeven uur al in de auto om naar Paarl te rijden.Een aangename tocht en niet druk omdat het zondag is. We passeren Bellville en Durbanville en draaien de N1 af bij Paarl. Het is prettig om de ons vertrouwde omgeving weer te zien. Paarl is inderdaad een parel in het land en de grote kale gladde bergtop waarnaar de stad is vernoemd glanst in de zon.De wijngaarden liggen te stoven en een deel van de druiven zijn al geoogst. Maar we zien ook donkergele druiven nog rijp aan de druivenstokken hangen. De druivenstokken zijn hier fraai opgebonden , aan elkaar vast de rijen zodat er een druivenbladerdak boven alle ruimtes tussen de druivenstokken ontstaat. Vol schaduw. De zon is er kennelijk zo uitbundig dat deze lommer geen kwaad maar goed doet aan de druiven. We slaan de Main road in en na 6 km eraf naar links het Johan Phillips bergpad op. Dat loopt helemaal naar boven de bergen in en gaat helemaal ten westen van Paarl van zuid naar noord. Een zandpad maar goed berijdbaar. Marijke is wel wat bangig vanwege de afgronden langs de weg. We slingeren omhoog en komen aan bij ons doel, deMountain Reserve. Twee jaar geleden hebben we daar vreselijk genoten van de fraaie begroeiing met heel veel Protea soorten en andere bomen en struiken en van de vele vogels. De tuin is nog even fraai als toen. Grote vijvers, ruisende beekjes van boven naar beneden. Er zijn al een paar mensen met picknick manden en sommige van de daar aanwezige braais staan al te roken. Het is een echt dagje uit voor vele (nou ja, vele, een vijftiental denk ik) mensen uit de omgeving. Wij eten aan een picknicktafel , die overal in het gebied staan, evenals vele bankjes op de meest romantische en lommerrijke plekjes., onze meegebrachte boterhammen met speciale Lars Omelet op. Dan verder de tuin in, de hellingen op. Na een aantal minuten zien we al een schitterende Malachite Sunbird op een grote protea bloem zitten. Hij is niet bang en we kunnen tot op paar meter erheen lopen. De malachiet groene kleuren sprankelen in de zon. Hij duikt telkens met zijn halve lijf in de bloem om de nectar eruit te zuigen met zijn lange kromme spitse snavel. Marijke maakt er fraaie foto’s van.

Verederop een feest van Cape Sugar birds. Niet twee of drie maar tientallen vliegen om ons hoofd en storten zich op weer andere protea bloemen. Ook zij duiken er half in en tonen dan hun fraai gele achterkanten. De lange staarten dansen erbij op en neer. Het geroep is bijna oorverdovend. We genieten een half uur van deze vogelshow en lopen verder omhoog. Daar vliegen de Double(lesser) collard sunbirds ons tegemoet, de rode groene en blauwe kleuren spatten eraf. We spotten ook nog een wijfje van de orange breasted sunbird en natuurlijk vele Cape Robin Chats en ander gevogelte. We strijken neer bij een vijvertje met een watervalletje en dalen weer af langs een bruisend beekje. Drie uur vliegen zo om. Vandaar rijden we verder over het bergpad en komen er aan de noordkant weer uit de mainroad op. Dan naar het Vogel gebied bij de waterzuivering. Ook daar waren we twee jaar geleden. Je vindt het nooit zelf maar we hebben het super boek : the bird seeker. Een te gek boek waarin precies de juiste vindplaatsen voor allerlei vogels in Zuidelijk Afrika beschreven staan.Onmisbaar voor de vogelaar. We zien de zelfdee vogels als vorig jaar zonder de Purple Moorhen maar met de Paradise Flycatcher. Veel watervogels omdat er een groot aantal meren met veel riet en andere begroeiing in het gebied liggen. In een grote zuiverings installatie draait een grote schoep rond en daarop zit , als in een draaimolen, een cattle egret eigenwijs mee te draaien. Om een uur is het uit met de pret. De lunch wacht. We rijden naar Backridge , een wijngaard waar we nooit geweest zijn en die een restaurantje aan het water heeft. het ligt even verder dan Rheebokskloof waar we twee jaar geleden, overigens heerlijk, gedineerde hebben als toen enige gast.

Helaas is Backridge vol en dus toch naar Rheebokskloof, een schitterend wijn cahteau met veel paarden grote vijver voor het eveneens ruime teraas van het restaurant. Hjet is er ook heel druk!! Er is nog wel een tafeltje op het terras voor ons. In de grote swchaduwrijke tuin ervoor die afloopt naar het meer, staan vele tafels en stoelen waaraan ook veel mensen zitten te lunchen met grote picknickmanden die je daar kan kopen. Heel idyllisch en Engels(niet het weer gelukkig). Ik neem eerste een Ricotta metbgerookte snoek, overheerlijk enspeciaal. Nooit veerder zo gegeten. Daarna neemik een Kudu filet, prachtig gebraden en boterzacht metheerlijk sausje. Marijke neemt een salade van beef, kaas en sukerzoete tomaten en sla. Erbij een flesje Viognier van Rheebokskloof.

Wat een feest alweer. Je waant je hier in paarl en de hele wijnstreek echt in het Paradijs. De bediening is weer uiterst vriendelijk en competent; een jonge vrouw die in Bloemfontein was geboren maar nu hier vlakbij woont.

Na het eten vleien we ons in het gras aan de rand van het meer en lezen. Ik in Dawkins superboek over de evolutietheorie: the greatest show on earth geheten. Hij schrijft het als een poging om de zgn creationisten te overtuigen van hun ongelijk en om de mensen met afdoende educatie te waarschuwen voor het gevaar dat schuilt in het feit dat de creationisten, die in Amerika(USA) 44% van de bevolking uitmaken!! Ongelooflijk maar jaarlijkse polls hebben het tot aan 2008 aangetoond!! , een actie voeren om het creationisme in te voeren op scholen ipv de evolutieleer. Zij geloven echt dat de aarde niet ouder is dan 10.000 jaar en dat god(ik schrijf het met opzet met kleine g omdat er natuurlijk geen God met grote G bestaat) de levende wezens allemaal gemaakt zou hebben zoals ze nu zijn!! Deze absolute dwazen, zoals Dawkins, en ik natuurlijk, zegt geloven dat de dinosaurussen samen met de mensen hebben geleefd!! Dawkins beschrijft alle wetenschappelijke evidentie voor de evolutieleer en voor het feit dat de aarde vele biljoenen jaren oud is. Bekende koek voor een deel maar het is geweldig om up to date research zo bij elkaar te zien en zo levendig beschreven!! Een aanrader dit boek uit 2009.

Hij beschrijft dat onderzoek in Nederland aangaf dat ook bij ons 23 % creationistisch bijgeloof heeft!! 68% weet dat de evolutietheorie waar is. Toch nog een ongelooflijk aantal. Maar dat zal samenhangen met de grote groep moslims denk ik. In Turkeije is 47% creationist en gelooft dat de aarde maar 10.000 jaar oud is!!

Het moet toch niet gekker worden!!Helaas denk ik dat Dawkins weinig mensen die crationistisch bijgeloof hebben kan overtuigen omdat zij gewoon niet willen weten wat de waarheid is. De angst voor veranderen van hun ,uiteraard niet met de realiteit strokende en dus eigenlijk psychotische visie , is kennelijk te groot.

Overigens zouden de bisschoppen en de Anglicaanse bisschoppen en de Paus wel de evolutietheorie voor waar accepteren!!





14-2-2011.



Valentijnsdag. Vanavond neem ik Marijke mee naar Moyo, het trendy cafe restaurant aan de zee in Blauberg. Er is eten natuurlijk en veel live muziek; Afrikaans.

Vanmorgen weer vroeg op: 6uur. We gaan golfen op Milnerton golf club. Het verkeer is om half zeven al druk druk. File staan dus!! Maar het prachtige uitzicht op de zee en de tafelberg vergoedt alles. Zie golf voor het golfen.

Na de golf even wat inkopen gedaan en dan naar het strand gelopen voor onze deur. Parasol mee. Er zitten honderden meeuwen en sternen op het starnd en de golven zijn hoog en woest. Marijke baadt pootje maar durft er niet in, zoveel “trek”staat er. Onder de parasol gelezen, ik in mindfield wat bijna uit is. Ook kopen!!
We gaan samen naar Moyo voor ons Valentijnsdiner. Een practige avond. We komen aan en een vriendelijke zwarte dame noodt ons aan tafel. Echter Kim komt snel aanglopen en neemt ons van haar serveerster over. We hebben een tafeltje een beetje achterin maar kunnen nog wel de zangeres op het podium zien. We besluiten nog even buiten te gaan zitten en drinken daar ons non alcoholisch aperitief met zicht op de ondergaande zon. Zon achter Robbeneiland: wij naar binnen. Een uiterst vriendelijke ober(xosha) helpt ons. En na een tien minuten komt de schoonzoon van Jeremy, Miekel Palenda, ons bezoeken aan ons tafeltje. We hebben hem al gezien bij jeremy thuis in Fish hoek. Hij is Fins, uit Helsinki, en spreekt in principe Zweeds maar ook fins, Engels en Duits. Hij heeft met enkele vrienden Moyo opgezet en ze hebben nu een aantal zaken in Zuid Afrika. Hij vertelt dat hij voorheen  getrouwd was met een Zweedse die op haar tweede jaar naar Z afrika was verhuisd. Hij is met haar getrouwd maar later gescheiden toen ze samen in Z Afrika woonden. Hij nheeft daarna Jeremy’s dochter Barbara ontmoet en ze hebben nu drie kinderen, waarvan een tweeling. Hij vertelde uitgebreid over de uitdaging om een dergelijk project op te zetten. Hij is nu vooral verantwoordelijk voor de Moyo in Blauberg maar er zijn maandelijks vergaderingen over alle Moyos met de betreffende medeeigenaren. De avond is verder erg gezellig. Eerst komen drie mannen aan ons tafeltje a capella zingen. Elk met eigen toonhoogte. Werkelijk prachtig. Het zijn drie Xosha mannen die ons toezingen in hun taal. Het eten is matig helaas maar dat kan de pret niet drukken. Een dame met begeleidende muziek zingt met een beetje te weinig overgave haar liederen. Ze is bekend maar wij vinden haar te lauw en te weinig Afrikaans helaas. Marijke is in prima humeur na deze Valentijnsverrassing en wij gaan vrij laat weer huiswaarts.

15-2-2011.

vroeg op en naar Koeberg natuurgebied. Dat ligt binnen de begrenzing van het Nucleaire Cenrum daar. Men zegt dat er veel discussie is geweest over deze centrale. Zuid Afrika heeft er maar een. Alle andere centrales zijn kolen gestookt omdat er hier natuurlijk veel kolen mijnen zijn.Volgens Jeremy is de know how wat betreft zonne en wind energie hier nog minimaal en zijn de plannen voor opwekken van duurzame energie er nog nauwelijks. En zon en wind zijn hier in wel erg ruime mate aanwezig. Dat zou een goed ontwikkelingshulp project zijn natuurlijk. Ik ken de politieke bezwaren tegen een opzet van duurzame energie niet. Of de economische.
Maar goed, wij gaan naar het gebied van de centrale. Veel controle maar dan toch erin. Een prachtig fijnbos gebied met enkele mooie birding paden. We nemen er een en genieten van de schitterende natuur en veel vogels die we niet altijd kunnen determineren. Al lopende komen we bij een wat kaler stuk waar tot onze verbazing vele springbokken, zebra’s, een Gemsbok en meerdere elanden lopen. Kennelijk heeft het Nucleair centrum hier ook een soort wildpark gemaakt. Het is opvallend dat we als we onder de reusachtige electriciteitsdraden lopen we een enorm lawaai horen: het is de electriciteit die met geraas als van een waterval door de vele zeer dikke draden boven ons hoofd stroomt!!. Als we op terugtocht zijn komt er plotseling, binnen tien minuten een enorme mist opzetten en we zien zelfs de centrale niet meer staan. Het wordt ook kil. Gelukkig verdwijnt de mist na 20 minuten weer als sneeuw voor de zon. Zo gaat dat hier op de Kaap!
Na de Koeberg terug naar Melkbos en daar vinden we tot onze verbazing een leuk stuk dorp wat aan de zee ligt en waar vele enige restaurantjes liggen. Wij strijken neer bij het Kliphuis wat pal aan de , kolkende en bruisende, zee ligt. Ik eet zes oesters : die zijn echter zo groot als olifanten haha. Nee niet zo groot maar wel twee keer zo groot als de grootste oesters uit de Marennes. Ze Zijn veel vleziger en veel minder zilt. Al met al wel lekker maar toch niet de kwaliteit van bij ons in de Marennes!! Monsieur Delage blijft mijn favoriet wat betreft oesters. Marijke eet grote gegrillde garnalen. Prima. Een flesje(!) wijn erbij en de dag is weer goed.
Maar…. Vanavond is het weer dinsdag avond!! Dus Sushi avond bij Fish Market in Blauberg!!
Na wat lezen en rusten thuis gaan we dus naar Blauberg. Onze ober Abdoel, die ons vorige keer de Accrue kaart heeft bezorgd is er weer. We kiezen met opzet zijn “wijk”en hij verwendt ons met de beste service. We eten ons weer eens dik aan de Sushi’s die dus vanavond weer : twee halen een betalen zijn. Genieten weer en een flesje witte wijn erbij die ditmaal van KWV komt. Op TV zien we nog even dat Tottenham Hotspur van AC Milan wint in San Siro. Thuis krijgen we de TV helaas niet aan de praat wat wel veel leesplezier geeft.

16-2-2011.

Vandaag Golfen op Atlantic Beach met Jeremy. Om tien uur pas. Pfff. We zijn op tijd en we betalen gelukkig de senior prijs. Even inslaan en dan de baan in. Helaas!!!! De langverwachtte storm uit het Zuid Westen is weer opgestoken: absoluut minstens!!! Windkracht negen of tien!!! De baan ligt helemaal open voor deze storm. Daarom is het extreem rustig vandaag. Het is bijna onmogelijk om te spelen. Zie golf. Na de golf moeten Jeremy en ik lang wachten voor we kunnen douchen: de hele muur in de men’s changing room ligt open. Geen water. We kijkern naar een oefen match cricket(!!!) op de TV in de kleedkamer tussen India en nieuw Zeeland. Geen partij voor India! Merkwaardig hoe populair een saaie sport als cricket hier is!!
Na het douchen gaan we met Jeremy naar onze nieuwe ontdekking, het Kliphbuis, aan het strand. De storm beukt het zeildoek boven het terras maar we kunnen er toch eten. Helaas niet erg goed wederom. Het uitzicht is veel beter dan de kok. We nemen roerend afscheid van Jeremy; we hopen nhem weer te zien in Pontyreau. Hij komt in ieder geval in juni naar Antwerpen.
Wij naar huis en gezellig lezen. Ik heb mijn Dawkins en mijn Mindfield uit en nbeiden aan Jeremy gegeven. Ik lees nu Fiela se Kind verder uit. Erg roerend en een genot om te lezen in het Suid Afrikaans!!


17-2-2011.

Vandaag op tijd op. De werkster, een vriendelijke  maar struise zwarte dame staat om acht uur voor onze deur.Wij Gaan naar Darling via een binnen- door gravelweggetje vanaf Grotto Bay. Grotto Bay is een gesloten woongemeenschap met grote maar vrij saaie en troosteloze huizen. Je zou er ondanks het prachtige uitzicht op de woeste zee, niet dood gevonden willen worden.
De gravelweg belooft ons vele vogels te tonen volgens ons wonderboek. En ja hoor na enkele meters zien we al vele Afican Pied Starlings rondvliegen!! We rijden met een slakkegang door over de hobbelige weg door glooiend landschap met kilometers , kilometers lang korenveld. Het koren is helaas al gemaaid zodat we vooral kale vlaktes zien maar wel met vele vogels. We zien een acht tal prachtige Blue Crane’s, vele vele Wheatears, leuke bruin witte vogeltjes met wit zwarte kapjes op als het ware. Verder nog vele andere weliswaar meer bruinige en grauwe maar wel zeldzame vogels. De bekende saaie bruine maar zeldzame leeuwerikken enz enz. Na enkele uren voortsukkelen door het prachtige landschap bereiken we uiteindelijk Darling weer. E gaan weer naar ons koffiebarretje Mantis en de eigenares begroet ons als een vaste gast. Van Darling gaan we door over de gravelweg, nog 46 km, door wederom heet dor maar wonderschoon landschap met vele vele kilometers alleen maar korenvelden, naar Moorreesburg. Daar moeten we volgens de gids het Koren museum(!!!) bezoeken. Een van de drie koren musea in de wereld. We vinden het en zien een romantissch witbgebouw met erop geschreven: koring museum.
We gaan erheen maar de deur is op slot. Ik morrel aan de deur en ja daar komt een aller vriendelijkste mevrouw open doen. Ze is wat aan de magere kant, met kort zwart har en een blauw witte jurk aan. Ze doet de deur open met een hartverwarmende lach. Ze noodt ons binnen alsof we de lang verwachte koning en koningin zijn. Ze voert ons in een zaal die nog donker is. Maar ze snelt naar een andere kamer en ontsteekt alle lichten in de grote bruimte. Daar staan vele stands met allerlei gegevens over de geschiedenis van het oren in de wereld en in Zuid Afrika in het bijzonder. Mevrouw van zijl, zo heet ze, legt ons uit hoe te lopen en zegt dat achterin een grotere ruimet ligt met daarin allerlei oude machinerieén. Ze zegt: het is wel warm binnen(viel erg mee na de gruwelijk hete tocht) en biedt ons water en een glas wijn aan. We moeten 5 rand(!) betalen als entree. Ze haalt een heerlijk gekoelde fles wijn uit de (Swartland) streek en schenkt ons volle glazen in. Wij gaan zeer serieus het museumpje in en lezen vol aandacht alles wat er maar over tarwe, gerst en haver te weten is. Erg leuk en ikzelf ben even helemaal terug bij Deuteren, mijn opa en jan. Na het gesciedenis stuk gaan we de grote ruimte achterin in. Dar staan allerlei grote landbouwmachines vanaf 1880 opgesteld. Ik streel een ploeg met twee ijzers en zie mijzelf weer samen met Jan achter de twee paarden lopen die een soortgelijke ploeg door het brabantse land trokken. Ook zie ik een zaaimachine en een kunstmest machine zoals Jan die altijd had. Verde staan er zeer oude engelse dorsmachines en oude karren en huifwagens zoals de Voortrekkers die hadden. Kortom een feest. Na onze ronde krijgen we nog enkele glazedn wijn en kletsen we met mevrouw van Zijl. Zij komt oorspronkelijk uit george; is op latere leeftijd getrouwd met de heer van Zijl en gescheiden dertien jaar geleden. Haar man was tabaksplanter in zimbabwe en is daar weggejaagd. Mevrouw van Zijl is nu kandidate voor de DA( democratische alliantie, van bv Allan Windie) voor Moorressburg. Zij heeft geen kinderen maar veel katten die rondlopen in het museum. Zij zegt dat ze wil pleiten voor een open houden van het museum. De zwarte bevolking wil het overnemen maar ze zegt dat het dan snel teloor zal gaan. Wij maken foto’s met haar en gaan die opsturen. Wat een gastvrijheid.Zij raadt ons aan naar Riebeekkasteel, een dorp eben voorbij Malmesbury, te gaan en de farm van van der Vlock te bezoeken. Het zijn vrienden van haar en daar verkopen ze allerlei heerlijke vruchten producten en wijn.
 Dan terug naar huis. Het is druk op de N7.pfff. We doen wat inkopen en we ten heerlijke steak van vlees dat langere tijd gerijpt is(21 dagen) zacht en prima. Vooraf een pasta’tje met champignons. Ik ga blog schrijven en Marijke leest. Ze heeft een boek gekocht bij Mantis voor 50 cent over Zuid Afrika.haha.

18-2-2011.

Vroeg op, 6.300 uur. We gaan toch weer op Atlantic beach golfen omdat de wind minder hard waait: ik denk windkracht 5. Dan is het goed te doen.zie bij golf. Na de golf heeft Marijke haar I phone die ze naar Cape Town had laten opsturen door een hier lokale moslim/indische man in een herstel en verkoop winkel van telefoons en electra. De telefoon is inderdaad gemaakt maar de foto’s erop zijn verdwenen! Je kan niet alles hebben. We gaan ook mail kijken in internet café en lezen dat Aemilia helaas toch haar nieuwe studie niet mag beginnen. Wat een pech. Het zit haar niet mee en ze doet toch hard haar best om alles goed te regelen. Wat nu?? Toch maar aan het werk dan? Ze heeft talenten genoeg, maar ze wil erg graag haar bachelors halen. Ze zit er in Groningen maar tien punten vanaf maar denkt het ene vak niet te halen omdat die prof haar almaar laat zakken. Tja. Heel vreemd. Duco is nu wel bijna bijna klaar! Heel goed!
Helaas kun je voor je kinderen geen examens halen.Maar wij hebben 200% vertrouwen in Miem, die redt het vast heel goed. Nu op zoek naar passende baan in sector die bij haar past. De TV toch? Wie een baan weet moet haar schrijven!! Aemilia@Gmail.com!!. Nog geen bericht van Marius en Susanne uit Maleisië. Ze zullen wel in de jungle zitten. Adriaan en Femke gaan naar Barcelona, Jaan om te hockeyen met Groen Geel en Fem om te golfen!! Heel goed! Verder bericht uit Santa Fe dat ons schilderij terug is daar en dat de expositie in het museum heel geslaagd was. Alvin, de schilder, heeft een groot werk aan het museum verkocht.Ons stuk komt in mei naar Frankrijk.
Er is ook een bericht van Renee en Tilleke van Rossum die nu ontwikkelingswerk doen in Niger!! Heel boeiend maar als ik het zo lees is Niger niet de place to be. Veel moed hebben zij!
Na de boodschappen weer naar huis en lezen. Wat een leven! Ik lees nu De plaag van David van Reybroeck, die congo heeft geschreven. Dit is een eerder boek van hem wat over Zuid Afrika gaat o.a. Heel goed. Aanrader weer.

19-2-2011.

Om zeven uur op en na het ontbijt naar Riebeekkasteel. Ruim half uur rijden. Het is inderdaad een heel lieflijk stadje met een centrumpje met vele charmante cafee tjes en winkeltjes. Verder een stadspleintje en een lange weg met daaraan( de Hoofstraat) een heel mooi bijna oud koloniaal aandoend hotel. Eerst een kop koffie drinken in een zeer leukcafé-tje wat tevens art gallerie is in het centrum van Riebeek kasteel. Het heeft een groot schaduwrijk terras. We zitten lekker onder de bomen in een koel briesje. Alle klanten zijn blank, het personeel gekleurd. Een van hen heeft de karakteristieke hele grote bilpartij. Volgens James Mitchener in the Covenant, wat ik na de Plaag aan het lezen ben, een boek uit 1979 over Zuid Afrika, zijn de vrouwen met die naar achterstekende billen van de San bevolking (vroeger Bushman genaamd, maar in Zuid Afrika is dat niet meer in zwang; in Namibia nog wel al neemt ook daar de benaming San toe).
Na de koffie naar de farm van Vlock en inderdaad het is een kasteel achtig gebouw aan de wijngaarden en druivenstokken vol druiven voor directe consumptie. Ook hier hangen de druiven als een dak boven de ruimte tussen de stokken, bijna manshoog. Binnen hangt een grote koperen plaat uit 2008 waarop de namen staan van de stichters van de farm in 1958 en de namen van hun kinderen en kleinkinderen. Ter herinnering aan het 50 jarig bestaan. Daarnaast een hele grote foto van de huidige eigenaar met vrouw en zijn drie kinderen. In de heel ruime winkel vol en dan bedoel ik vol, allerlei potjes met jams, olijven,vruchten,boeren jongens! En boeren meisjes!(ik herinner dat ik die bij Jan en Jo kreeg in deuteren), met wijnen en met hele dozen met druiven voor consumptie. Mijnheer Vlock zelf, een rijzige man met snor en iets kalend hoofd, legt ons uit dat ze 300 ton druiven per jaar exporteren en verder vele potten met geleis, jam,enz enz. En ook wijn, zowel rood, Shiraz, Merlot en Cabernet Sauvignon, als wil, Sauvignon Blanc. De wijn wordt voor hen gemaakt bij de cooperatie in het dorp.We proeven verschillende heerlijke jammetjes en ook een mengsel van gemalen noten en specerijen . Mijnheer Vlock leert hoe we het met een stukje brood gedoopt in olijfolie(van eigen makelij) moeten opdeppen. Hij rukt een fles Shiraz en een fles Merlot voor ons open en vraagt hoe wij het in Zuid Afrika vinden. Hij wacht ons antwoord nauwelijks af en vertelt ons dat hij vindt dat het erg slecht gaat nu de”Zwarten”de regering vormen. Hij zegt in het Afrikaans: “over twintig jaar zal het woord democratie het grootste scheldwoord zijn”het is een slecht systeem. Alles hier gaat langzaam tegronde. Geweld neemt toe, veiligheid neemt af. Ik doe een vergeefse poging te zeggen dat in Nederland het beter gaat omdat de verschillen tussen arm en rijk minder zijn en dat ook in Zuid Afrika met het verbeteren van de omstandigheden voor de armen het beter zal gaan. Maar deze woorden vallen natuurlijk als zaad op rotsige bodem.Het is duidelijk dat hij vol is van de teneergang zoals hij dat ziet, van Zuid Asfrika.Ook in de Plaag van van Reybroeck komt duidelijk naar voren hoeveel met name Afrikaanders nog met nostalgie terugdenken aan de periode dat de blanken het voor het zeggen hadden. Ze hebben geen vertrouwen in een echt samen opzetten van een nieuw Zuid Afrika. We merken hier dat ook mensen als Jeremy en Lynn en Trevor en ook Ricky en Heide, die toch zeer open staan voor een echt democratisch en multicultureel Zuid Afrika hun hart vast houden wat betreft de toekomst van het land. Zelf zien wij dat er in grote delen van de westkaap, en zeker in Kaapstad meer en meer winkels en uitgaansgelegenheden door zowel zwart als wil als gekleurd worden bezocht, maar ook is er nog een enorme gescheidenheid aanwezig. Veel winkels en hele winkelcentra worden voor 80% door blanken bezocht terwijl 80% van het personeel zwart is of gekleurd. Wel zijn er ook behoorlijk veel winkels die zwarte eigenaren lijken te hebben wat op een toenemen van de zwarte middenstand wijst, maar als je de townships en de wijken waar alleen zwarten wonen bij de grotere steden zoals Mamesbury, darling en zelfs riebeekkasteel als dorp, ziet met de kleine maar wel stenen huisjes(met water en electra) en dat vergelijkt met de chique wijken waar merendeel blanken wonen, dan voel je dat dit niet zo kan blijven.
Het voelt voor mij aan als een tikkende tijdbom. Wat er moet gebeuren zou ik niet weten natuurlijk maar iets zal de vele kansloze en werkeloze mensen(vooral jongeren!) meer hoop moeten geven en toekomst.
Opvallend is echter wel dat alle mensen met zwarte huisd die ons overal hebben geholpen, in winkels, restaurants, op de golf en waar ook uiterst vriendelijk, competent en oprecht monter zijn  Het probleem is dat er een kloof gaat ontstaan niet zozeer tussen blank en zwart/gekleurd maar veel meer tussen de mensen met een baan en de grote groep werkelozen. Volgens Trevor is een groor probleem dat de kwaliteit van het onderwijs niet beter en meer algemeen wordt maar juist slechter. Overigens zagen wij in Riebeekkasteel een groot aanplakbord met daarop de klemmende vraag van de gemeente om kinderen op straat geen geld te geven omdat er een campagne loopt om hen op school te krijgen. Als ze echter op straat geld kunnen scoren zal dat niet lukken. Wat een dilemma’s.
Na onze ervaring bij de “Afrikaner” ( vreemd dat je de blanken die Afrikaans spreken Afrikaners noemt; het Afrikaans is overigens weliswaar van oorsprong van het Nederlands afgeleid maar heeft zich verder ontwikkeld met grote invloed van het Maleis en Engels en ook zelfs arabisch; maar het is voor mij als Nederlander eenvoudig te lezen en wat lastiger te verstaan als ze snel praten; ik lees bv liever een Afrikaanse krant als een Engelse; marijke niet) de Vlock gaan we lunchen in het eerder genoemde Royal Hotel. Dat heeft aan de voorkant een lange galerij onder grote stenen bogen over de hele lengte van het gebouw, ik denk zeker dertig meter breed. De galerij ligt vijf treden boven stratthoogte. Er zwaaien mooie oude fan’s aan het plafond er staan prachtige, heel koloniaal aandoende, stoelen en banken, lage eiken tafels die glimmen,plnten, Ook rieten stoelen ennbanken. Bijna Indonesië haha. We vlijen ons neer op twee lage luie stoelen en bestellen en witte wijn. Echt een plek om rustig te lezen wat we ook doen. nA drie kwartier gaan we aan de achterkant in de tuin lunchen. Er zitten een flink aantal , blanke, Afrikaners. Kennelijk is het de gewoonte om op zaterdagen hier te verpozen; er is ook een zwembad op een hoger gelegen terras. De tuin is groot, met overal sinaasappelbomen waaronder telkens een tafeltje . Uitzicht op een “Dam”(dat is hier geen dam maar een meer) wijngaarden en aan een kant hoge bergen. Romantisch . We eten een lichte luch(ik fish en chips van prima kwaliteit, Marijke een kipsalade ,ook prima. Na het eten lezen we verder , en kletsen we wat, onder de sinaasappelbomen. Een klein meisje met blonde haren komt bij de tafel staan en trekt enkele sinaasappelen van de boom. Ze schrikt er zelf van en rent weg om later toch de twee sinaasappelen met tak en bladeren op te halen.
Om vier uur vertrekken we. In de lobby zien we twee kranten(engels en afrikaans) die we lezen. Op de voorpagina van beide staat het bericht dat gisteravond een 45 jarige eigenaar van een wijnchateau in Stellenbos op zijn erf is doodgeschoten door dieven. Het huis was sterk beveiligd maar de dieven hadden een tunnel onder de tuinmuur gegraven. Er is vermoeden dat er een bende bezig is. Ze stelen koper wat in grote hoeveelheden op de wijgaarden aanwezig is. Volgens de krant stelen ze apparatuur van ongeveer 50.000 Rand en verkopen ze dat voor paar honderd Rand. De dieven zijn meedogenloos en altijd zwaar bewapend. De eigenaar die het erf op ging omdat zijn honden blaften  had een geweer bij zich. Hij werd echter meteen beschoten, kon nog terugschieten en heeft een overvaller flink gewond; bloedspoor liep naar buiten toe. Maar hij overleed zelf ter plekke. Een paar weken geleden is ook in Stellenbos een vrouw van een wijnfarm thuis dood geschoten door dieven. De blanke farmers/wijnboeren in de Westkaap zijn uiterst ongerust nu. Wel waren drie mannen opgepakt die de vrouw hadden neergeschoten, maar dat vermindert het probleem van de onveiligheid niet omdat deze mannen niets te verliezen hebben en meestal zwaar verslaafd zijn. Wellicht dat mijnheer de Vlock dit bericht gelezen heeft en daarom zo spontaan tegen ons begon te praten over de onveiligheid in het land. Niet helemaal vreemd natuurlijk.

Op weg naar huis weer over de N7, een tweebaansweg. Maar hier heeft men de gewoonte van een tweebaansweg een vierbaansweg te maken omdat je geacht wordt op de vluchtstrook te gaan rijden als er iemand je wil inhalen. Erg gevaarlijk vinden we maar je moet je wel aanpassen. Onderweg passeren we weer een ongeluk(fors) maar de inzittenden staan wel levend naast de verwoeste auto. Thuis even naar het strand maar je waaide er weg en het zand kanrste na twee minuten al tussen je tanden. Winderig is de Kaap wel zo vlak aan zee. Toen thuis op balkon gegeten en klein glaasje wijn gedronken.

20-2-2011. Zondag.

Beetje uitslapen. Dan naar de mall in Melkbos om extra stroom te kopen. In ons huisje moet je stroom aanschaffen bij een bezine pomp die dan je stroom opwaardeerd zoa;s een telefoon. Dan naar andere mall naar tweedehands boekwinkel om te zoeken naar de Versamelde Gedigte van Eugene Marais. Hiertoe geïnspireerd door het boek van van Reybroeck, de Plaag. Ze hadden alleen het totale verzameld werk verzorgd door natuurlijk Leon Rousseau, de Marais kenner. Daarin ook de gedichten. Maar het waren twee dikke en zware delen. Kan niet mee in vliegtuig. Dus gaan we later zoeken in Longstreet Cape Town waar aantal tweedehands boekenzaken zijn. Op naar Cape Town dus. Daar blijktz een heel deel van het centrum afgesloten te zijn ivm filmopnames. De film, een actiefilm, heet Safe House, met Denzel Washigton in de hoofdrol. Wij gaan natuurlijk kijken maar zien wel enkele opnamen van kinderen die moeten fietsen maar geen Denzel. Wel overal reusachtige filmcamera’s op hoogwerkers enz en tientallen vrachtwagens met apparatuur en draden en vele niets doende mensen. Wat een geld verspilling,. Wel boeiend. Alle winkels blijken dicht in CT. Wel is er markt waar we bij een Zimbabwaanse vrouw kadootjes kopen voor Adriaan en Femke (voor in huis) Zij verkoopt spullen die haar zus maakt in Zimbabwe. Voor Chris en Ritta ook wat gekocht bij een Congolees. Heel fraai wel. Dan lunchen bij Panama Jacks: weer de hele toer erheen gemaakt. Het is nu wel open. De man die op de auto’s let, Daniël, is er nog altijd en geeft ons evenals twee jaar geleden, zijn kaartje. Toen hebben wij hem een boekje gegeven met alle dieren uit Namibia en Botswana erin. Hij zag het liggen en vroeg om het in te zien. Wij vertellen het hem en hij zei het nog altijd te hebben. Binnen niets veranderd, Zelfs de serveerster die mijn leven redde als het ware door veel veel water te brengen na mijn oestershot wat als een brandbom ingeslagen was, was er. Ook weer herkenning. We aten heerlijke baby dep sea lobsters uit mozambique. Dan naar Kirstenbosch: wandelen en concert. Aldaar was er een verkoop van schilderijen en tekeningen en etsen. Laatste dag. We vonden er een heel mooi werkje voor Duco ter ere van zijn afstuderen. Verderop was nog een tentoonstelling over ecologie, mens en natuur. Beelden en gedichten . De latste van ene Ian Mac Cullem, een psychiater uit  Cape Town. Mooie gedichten. We zagen ze liggen in boekvorm samen met een wetenschappelijk boekje van hem over Ecologic Intelligence. Ook dat aangeschaft. Het lezende zag ik dat Mac Cullem tot 1997 als psychiater had gewerkt in Lentegeur waar ik de 24ste workshop ga geven. De wereld is klein. Het concert was zoals altijd buiten . Groot podium en ervoor een enorm grasveld . Links de tafelberg ; verder uitzicht over het verweg gelegen dal waar Cape Town in ligt. Het Kirstenbosch is een werkelijk prachtige botanische tuin. De band die optrad was van Jessy Glecc. Vijf man sterk, drie gitaren en een drum en een keyboard. Jessy had zojuist in Canada zijn tweede CD opgenomen. De muziek was niet slecht maar iets te “jong “lees lawaaierig voor onze oren. Op het gras lagen/zaten zeker duizend mensen, picknick manden mee, op lakens enz, Veel jongeren maar ook ouderen.Opvallend was weer dat er hoogstens drie!! Zwarte mensen waren. Alleen de security guards waren zwart. Het is toch een vreemde samenleving hier. Zo gesegregeerd nog altijd. Om zeven uur was het gedaan en wij weer naar huis. Lezen, ik in Mac Cullem, en slapen.

21-2-2011.

Vroeg op(zes uur) en op weg naar Vredenburg en Pater Noster. Liggen ongeveer 100 km ten noorden van ons even boven Langebaan. In Vredenburg is een aangenaam golfbaantje met negen holes. De reis loopt vlot. Het is weer zonnig maar nog koel. De baan is inderdaad erg charmant. Zie golf.
Na het golfen via het lelijke Vredenburg naar Pater Noster gereden. Dat is een voorheen oud vissersplaatsje wat nu vooral een plek is met vakantiewoningen. Wel heel fraai, allemaal wit en enigszins authentieke stijl. We gaan op zoek naar een Ben B. De Informatie is dicht (lunchen) dus zoeken we zelf. Er is een enorm aantal B en B’s en zelfcatering huisjes. De prijzen zijn echter belachelijk hoog, rond de 800 tot 1000 Rand per nacht!!Uiteindelijk vinden we het strandloopertje, een heel charmant huisje recht aan het strand voor 600 Rand. We gaan dan even kleine lunch eten en wandelen aan het strand. De zee is prachtig en de baai ook met vele enorme rotsblokken in de zee maar ook op het land. Overal lopen jonge mannen rond met een of meer kreeften of vissen in de hand die ze willen verkopen. Paternoster is bekend om zijn Rock Lobsters (West coast). Dat is dus duidelijk te merken. Opvallend is hier dat aan het strand en in de straten een flink aantal zwarte kinderen spelen en mensen wandelen. Eindelijk wat meer integratie. We gaan luieren en lezen met zicht op de zee. Om half acht aan zee in restaurant het Voorstrand, een soort Scheveningse strandtent, met rode balken en muren en dak en met een groot terras, gan eten. Gelukkig hadden we besproken want het was hartstikke vol!! Wat iedereen hier komt doen is ons een raadsel. Waarschijnlijk naar Langebaan reservaat?? Er zitten vier Nederlanders te eten (komen uit den Bosch) Verder een tafel met vier doofstomme mensen die honderd uit praten/communiceren. En Italianen. En dat allemaal hier in the middle of nowhere. De kreeften zijn bijna uitverkocht: wij hebben de laatste grote en een medium. Ze zijn inderdaad heerlijk. Heel donkerrood, met een ruwe en heel harde schaal en nauwelijks scharen.
Opmerkelijk is weer dat er alleen maar blanken zijn!!Ook het personeel is wit.. De zon gaat niet in zee onder maar achter de bergen. De avondkleuren zijn wondermoi, de zee rustig en er is geen wind!!!De avond is zelfs zwoel te noemen, heel anders dan bij Cape Town in de buurt. Al met al weer super romantisch samen!!!
We wandelen terug naar ons huisje en genieten van de heldere sterrenhemel met Zuiderkruis.
Thuis schrijven(ik) en lezen Marijke. Ook veel mail beantwoorden want er is hier WIFI!!

22-2-2011.




Op tijd op, eerst de3blog op het net zetten en dan richting Franschhoek.We rijden eerst over een hobbelige gravelweg van Paternoster naar Velddrif. Veel stilstaan om vogels te bestuderen en weinig verkeer.We zien de Wheatear weer en de Jackal Buzzard, heel goed en vaak.het landschap is golvend en droog. Nog altijd allemaal landbouw/graan velden die nu gemaaid zijn en dus kaal en stoffig. In de verte de zee. In Velddrif gaan we vogels kijken in het vogelreservaat aan een lagune. Prachtig moerasachtig landschap met grote delen water. Daar staan vlakbij onze birdhide vele tientallen grote en kleine flamingo’s. Een rose/wit paradijslijk aandoend schouwspel. Je kunt nu goed het vers chil zien tussen de grotere en kleinere soort. De grote flamingo heeft een zachtrose snavel, de kleine een donkerrode, tegen het zwarte aan.Verder zien we een bijzondere reiger: de purpereiger en vele verschillende waders en plovers. Wekrijgen na enige tijd gezelschap van een echtpaar wat nog maar net begonnen is met vogels kijken. Dan blijkt hoeveel wij al weten van de vogelsoorten hier in Zuid Afrika. Het is wel heerlijk om zoals die mensen nog veel nieuwe soorten te kunnen ontdekken.haha. Maar het moment van weerzien en herkenning van mooie vogels die we al eer4der hebben gezien is eigenlijk nog leuker.We worden al echte natuurliefhebbers. We vertellen dat de little egret zwarte benen heeft maar gele voeten en de cattle egret zwarte benen en voeten. Na dit genieten door naar Piketberg. Door een landschap wat vol blijft met korenvelden maar later ook wijngaarden.Piketberg ligt tegen de bergen aan en heeft zelfs een golfbaantje. Het ligt rond een grote fabriek gedrapeerd in de bergen . geen bomen en blakerend in de zon. Dus geen verleiding om er te gaan spelen. Na Piketberg naar…Gouda. Een plaats die veel wijngarden heeft! Leuk voor een strikvraag: welk van deze plaatsen heeft veel wijngaarden: rotterdam,antwerpen, gouda,la rochelle,St Jean dÁngely.. haha.

Het landschap wordt almaar mooier omdat we nu tussen hogere bergen doorrijden en langzaam aan in het echte wijngebied van Paarl en omgeving komen. We passeren Paarl en rijden naar Wellington en dan naar Franschhoek. We kennen het hier natuurlijk maar alweer treft de schoonheid van devallei en de bergen bij Franschhoek ons.En wat een fraaie wijnkastelen en huizen in deze streek. De rijkdom is er van af te lezen.In Franschhoek even zoeken naar ons onderkomen, the little willow brooke, aan een klein riviertje uiteraard. We zijn daar de eerste keer dat we in Zuid Afrika waren al eens geweest en twee jaar geleden wilden we er ook slapen maar toen was het vol. Het ligt juist achter het centrum, toch helemaal in het “wild”. Het is een klein eigen huisje bij een groter huis van de eigenaren maar wel er ongeveer 50 meter vandaan helemaal in de bomen verscholen. Met een klein zwembadje op het terras wat als het ware hangt boven een vrij diepe kloof waarin het beekje stroomt. Heel charmant!De eigenaresse herkent ons en weet zelfs onze voornamen nog.De honden, een kruising tussen een mastiff en een ridgeback en nog een jonge herdershond, verwelkomen ons hartelijk. We pakken snel uit en Marijke plonst snel in het toch nog wat frisse zwembadje. Ik hou het bij kniehoogte derhalve. Dan heerlijk eeen wijntje en een boek op het ruime terras wat ook een grote openhaard heeft. Maar thuis eten doen we niet. Vanavond vieren we ons twaalf en een halve huwelijksfeest hier met een diner bij Margot Jansen in de Tasting Room van the French Quarter. Twee jaar geleden hebben we daar al eens gegeten . het stond toen op nummer 28 op de wereld ranglijst. Absoluut drie sterren michelin niveau. Ik ga verder lezen in mijn Ecological Intelligence boek van Mac Cullem om mij voor te bereiden op mijn workshop over twee dagen.

Om zeven uur gaat Marijke zich mooi maken en gaan we langzaam aan naar the tasting room. Binnen is het restaurant helemaal nieuw gerestyled. De schilderijen met felle kleuren zijn verdwenen en de muren zijn zacht wit geverfd met een dwarse zeer lichtgroene lijn erover. Aan de muur hangen heel mooie van ijzerdraad gemaakte boomvormen. We hebben ditmaal een tafel in de hoofdzaal. Een forse zwarte man komt ons verwelkomen en zegtd at hij met zijn team ons zal bedienen. Inderdaad hebben we vier verschillende serveersters en serveerders die ons de gerechten aandragen. We kiezen uiteraard het tasting menu met bijgekozen wijnen. Een amuse en daarna negen gangen.Met dus negen (halve?) glazen wijn. Dat is wel stevig ertegen aan. Na de amuse , krokante appel rolletje met een mayonaise erin en een kroepoekje van porkbelly en een kroepoek van appel, werde een blikje gebracht met daarin een brioche broodje en een grote schijf dun brooddeeg, krokant gebakken en daarbij boter van een koe die speciaal door het restaurant wordt gevoederd en die heel mooie boter maakt. De boter was zachtbruin en erdoor zat gerookt zout. Bijzonder.

De eerste gang was een licht gerookte lüderitz oester met eromheen en onder wkleine stukjes chorizo,reepjes komkommer en een granadilla. Het bijzonderste was dat dit geheel gebracht werd op een schaaltje met erover een hoge glazen stolp. Binnenin was een damp en volgens de bediening werd de oester licht gerookt door die damp gedurende de weg van de keuken naar de tafel!!38 seconden om precies te zijn. Aan tafel werd de stolp verwijderd. De oester was heel vezig en crèmig van smaak en inderdaad heel licht gerookt. Maar wel helemaal vers en koel. Ik vond het het hoogtepunt van de avond.Erbij dronken we een pale dry sherry van Monis uit Zuid Afrika.voortreffelijk mooi droog en ietsje kruidig. De smaak vervloeide prachtig met de oester en het garnituur.

Vervolgens een rechthoekig stuk leisteen met daarop drie gerechtjes. Dezelfde leisteen werd twee jaar geleden enkele malen gebruikt bij de gerechten. Niets op tegen natuurlijk. Het elk jaar wegwerpen van alle borden enz zoals bij El Bully gebeurt is mijns inziens wat overdreven. Op de leisteen lagen een in citroen getoofd staartje van west coast crayfish, een wafeltje van garnaal en een marshmallow die gederenkt was in inktvis inkt en champagne-gelei. De crayfish was uiteraard precies juist gegaard en zacht stevig van consistentie. Vers van smaak. Het wafeltje was uitzonderlijk: heel dun wafelachtig korstje met eronder een crèmige pasta met een heerlijke garnalen smaak. Uiterst delicaat. De marshmallow kon Marijke niet bekoren. Ik vond hem heerlijk: de zoetige smaak van de marshmallow werd mooi gebalanceerd door de champagne gelei en de inkt gaf aan het geheel een wat barse groengrijze kleur en een ietsje pittigheid aan de smaak. Smolt natuurlijk in de mond. Erbij een glas GRAHAM Beck brut prikwijn. Ik vind deze prikwijn een van de mooiste in Zuid Afrika.

Na dit heerlijks een klein langwerpig bordje met erop drie bolletjes foie gras custard uit de Northern Province in Zuid Afrika. Erbij suur vy gelei en african soil. De suur vy is een speciale plant/bloem uit Zuid Afrika. De ober kwam de bloem in een vaasje op onze tafel zetten om te laten zien wat er in het sausje verwerkt was. Heel attent en leerzaam. Overigens stond het hele menu in het teken van (Zuid)Afrikaanse producten. Opvallend was dat dit jaar alle personeel “zwart”was en elke serveerster en ober kwam een of twee gerechten aan ons serveren en uitleggen elk in eigen engels dialect. Soms maakte dat dat wij niet echt konden verstaan wat ze zeiden maar dat was niet te ernstig. Het idee was wel interessant.Al moet me van het hart dat de teksten wel erg ingestudeerd klonken en dat we het idee hadden dat de bediening niet echt kennis van zaken had. Maar daarin kunnen we ons vergissen natuurlijk.Het zal wel meer een taalverschijnsel zijn geweest. De foie gras custard was heel luchtig . De smaak vond ik wat vlak We vonden het beiden het minst smakelijke gerecht.

Erbij wel een overheerlijke wijn: Cederberg bukettraube 2010, een riesling semi sweet wijn. De smaak lag dicht aan tegen een mooie moezel spätlese.

En het gaat maar door: In een kommetje kregen we nu een sous vide paradyskloof kwartel borstje. Wat dat nu precies betekent weet ik niet. Ik vermoed dat het een langzaam gegaard borstje is. Het borstje was in ieder geval mooi kort gegaard en boterzacht. Erbij een getruffeld kwartel eitje, dat wil zeggen dat in het zacht gekookte eitje wat truffel was geinjecteerd en dat het geheel was gerold in een korstje van gekruimde amandel(denk ik). Heel lekker in ieder geval, verder wat groene asperge zeer dun geschilde reepjes, en een groen kopje. De wijn was Vergelegen, vin de Florence 2009. Een mooie droge maar smaakvolle witte wijn.

Daarna werden er twee grote grijs gebloemde zakken binnen gedragen. In deze grote zakdoeken die een dikke waarschijnlijk wollen binnenvoering hadden, zat een rood gietijzeren pannetje waarin een stoofpotje. Een variatie op onze hooikist en het bed van Take waarin hij de rijst gaart.De zakken werden met veel show aan tafel geopend. Volgens de ober had de inhoud 8 uur in deze”wonderbag”gegaard. Er zat een mengsel in van samp,buchu en sunflower pitten. Soort erwten puree.haha. Maar heel smakelijk en bijzonder Erbij een rode wijn: Haute Cabriére pinot noir 2007.

Je begrijpt dat bij ons heel langzaam de scherpte eraf ging. De stemming werd losser dat wel maar de proefpapillen vielen enigszins in slaap. Toch konden we beiden het erover eens zijn dat hetvolgende gerechtje eigenlijk niet lekker was. Tja, dat klinkt wel aanmatigend misschien maar ik schrijf toch niet voor niets en zonder ervaring een kookboekje. We kregen namelijk gebraiseerd(gesudderd0 free range klein karoo lamb breast met chakalaka marmelade, een streep mooie saus van citroen basilicum, gezouten druif en ngeroosterde knoflook .Nu vinden wij het klein karoo lam tot de allermooiste lamsoorten ter wereld horen en nemen we als het kan dat gerecht als we in zuid Afrika zijn. Maar we kregen een soort bamiblok achtig gefrituurd vierkant met erin een erg drooggekookte/gebraiseerde klont draadjesvlees. Het misstond naar mijn mening bij de verdere heerlijke garnituur. Marijke liet haar halve blok zelfs staan.De wijn, een diep rode Idiom Zinfandel 2007 was wel mooi maar kon het lamsblokje niet ophalen.

Jammer maar you can’t win it all .Na een korte pauze, de tijd vliegt en de gerechten kwamen behoorlijk rap achter elkaar aan wat ook nodig is bij zo’n lange proefrij, werden enkele stukjes blauwe kaas geserveerd ,Swissland Drakensberg, met rabarber en organic black figs, heerlijke kleine blauw rode vijgjes.De kaas was mooi maar was geen echte eye opener zoals de kazen die wij in de Moezel kregen en die uit Süd Tirol bleken te komen, verrassend nieuw en rijk van smaak.Maar kaas maken is waarschijnlijk ook niet de sterkste kant in Zuid Afrika. Wel heel bijzonder om een dergelijke kaas te krijgen uit het land. Passend in Margots gedachte om een echt Afrikaans menu te brengen. Erbij een mooie wijn, Môreson (morgenzon vermoed ik) pinotage 2008.

Tot slot nog twee zoete desserts. Eerst een Pear and Baobab parfait met lemon verbena (ijzerhart, een kruid), verjuice (zurige sap) en pistachio. De parfait bolletjes waren heel fijn van structuur(thermomix??) en zalig van smaak. Wat nu de baobab precies aan de smaak toevoegde weet ik niet. De wijn , Silverthorn genie brut rosé een mooie prikwijn, was weer mooi al moet ik bekennen dat zo laat op de avond de precieze inschatting teloor is gegaan.

Afsluitend een heel mooi uitziend en ook erg lekker toetje. Orange and buttermilk(karnemelk) cannelloni, jersey milk sherbet(sorbet) en fennel met erbij een prachtige(dat weten we nog wel heel goed) natural sweet chenin blanc van Rickety Bridge, 2009.

De cannelloni vond ik bijzonder mooi gemaakt: stevig geel jasje (sinaasappel)van buiten en wit romig ijs (karnemelk) van binnen met een zalige sorbet erbij. Een plaatje wat het palatum deed juichen.

Tijdens de laatste gang kwam een blanke dame, mijns inziens iets anorectisch, met zeer kortgeknipt haar ons vragen hoe het eten was geweest. Zij noemde haar naam, en duidelijk was dat het niet onze getalenteerde chef Margot was.De dame leek eerder een robot dan een mens. Ze was niet vriendelijk en al helemaal niet echt geInteresseerd in wat wij,onbenullige klanten, echt van het eten vonden. Wij dedn nog een wankelmoedige poging om iets te vragen over enkele gerechten maar ze liep al weer rap weg. Wat Margot beweegt om deze dame zo als een stier door de fraaie porseleinkast van the Tasting Room te laten stappen , is ons een raadsel. Ook is niet duidelijk waarom ze, zoals toch een uitstekende traditie is bij top restaurants, niet zelf langs komt om ter zake kundige info tegeven en om werkelijk benieuwd te zijn naar de mening van haar klanten zodat ze verder kan schaven aan haar creaties. Is ze wellicht zo over het paard getild geraakt dat ze denkt dat DIT beneden haar waardigheid is? Marijke vroeg nog dringend aan een serveerster of Margot Jansen er zelf niet was. Nee die was er niet. Later zei een nader dat Margot bezig was en dat we wellicht konden wachten. Het restaurant was toen al bijna leeg. Na het over het geheel genomen uitstekende en verassende diner, met weliswaar enkele mindere gerechtjes naar onze smaak dan, vonden we het rondsturen van de heel vreemde en ongeïnteresseerd overkomende vrouw(als psychotherapeut/ psychiater zou ik haar echt toewensen dat ze eens wat dieper bij zichzelf naar binnen ging kijken, daar kan ze zeker haar profijt van hebben) en het niet zelf langs komen van de Chef een heuse misser.

Uiteraard blijft The Tasting Room een aanrader. Maar wellicht kunnen meer mensen bovenstaande ervaring met ons delen? Volgens de eigenaresse van The little Willow Brooke die Margot persoonlijk goed kent, is zij een heel aardige en toegankelijke vrouw. Misschien hadden wij de verkeerde dag wat dat betreft gekozen. Je gaat natuurlijk ook voor het beten en niet voor de uitleg van de Chef.

Al met al een voortreffelijke viering van ons 12,5 jarige bruiloft!! En fantastisch te mogen meemaken wat echt top koken kan opleveren!! Een topprestatie om zo een mooi menu elke dag weer aan zoveel mensen te kunnen presenteren!!

Na het eten naar onze mooie cottage, die op vier minuten afstand ligt en slapen..Helaas krijg ik die nacht verschijnselen van darminfectie!! En het zal in ieder geval vier dagen duren. Post of Propter the tasting room??Marijke heeft nergens last van.



23-2-2011.



Vandaag toch vroeg op want we gaan golfen in Stellenbosch op Devonvale Golf and Wine Estate!!Wel even vechten natuurlijk om om zes uur wakker te worden. We slaan namelijk om half acht af.haha. De weg erheen is langer maar ook mooier dan verwacht. We rijden over de Helshoogte Pas naar Stellenbosch. Langs schitterende wijnhuizen, mooie villa’s maar ook langs Pniel, een dorp met vooral kleurlingen denk ik. Aardige woningen maar toch van andere kwaliteit dan de wijnhuizen natuurlijk. Devonvale ligt richting Malmesbury aan de buttary road. Het is een vrij nieuw golfestate denk ik. Ook de baan is vrij nieuw.Zie golf. Na het golfen rustig een biertje op het fraaie terras gedronken en een portie gemengd besteld. Boereworst,garnaalfrituur,chickenwings,vlammetjes. Meer dan we dachten haha. We vallen zo niet echt veel af.

Dan naar ons huisje waar ik verder werk aan mijn praatje en het boek van Mac Cullem verder bestudeer. Er moet natuurlijk flink gewerkt worden ook! Marijke zwemt en leest. Helaas blijkt dat onze electriciteit op de stopcontacten niet werkt. gElukkig wordt het toch nog gemaakt zodat ik mijn powerpoint kan bijwerken voor morgen.

’s Avonds weer een twaalf en half jaar viering!! Het is ook een hele prestaie van marijke Haha. We gaan naar La Couronne waar we in 2004(we lezen in het gastenboek van de cottage dat we er in 2004 van 12 tot 15 januari waren en dat het toen hevig geregend had!!) ook geweest zijn . Het is onderdeel van een wijn estate en hotel.het restaurant heet Mange Tout.Als we aankomen worden we verwelkomd door een blanke man die later zegt ook nog in Amsterdam gewoond te hebben. Hij zou het liefst daar wonen want hier in Franschhoek vindt hij het leven eigenlijk te saai. Hij kijkt in zijn boek en hij kan niets vinden van onze(Marijke’s) reservering. Gelukkig is er toch een prachtig tafeltje voor ons aan het grote raam met uitzicht over het dal (het restaurant ligt bovenop een heuvel) en op de bergen daarachter met alle lichtjes van Franschhoek. Nu blijkt dat er daar WIFI is en Marijke tovert rap het antwoord van La Couronne op onze reservering te voorschijn. De man is verbaasd en ook erg ontevreden over zijn personeel. Hij komt later terug en feliciteert ons met de trouwdag. Dat had Marijke kennelijk geschreven. We krijgen ieder een enorme bel Graham Beck Brut(waar hebben we dat eerder gedronken??) . We nemen een rustig viergangen menu-tje (lars) en drie gangen menu-tje (Marijke) vandaag, met alleen een flesje Vergelegen vin de Florence 2008 erbij en een glaasje La Couronne Mont Michel(van het huis). Ik start met een Foie Gras parfait met dark Choclate Brioche and Peach. Erg mooi, de parfait, romig zacht en met de juiste foie gras smaak. Marijke priktb er een vorkje van mee. Haha

Dan een Walvisbaai Red Crab Tortellini: een bordje met twee ruime ,half open tortellini waarin een moes van crab en overdekt met zalmeitjes. Met wild fennel en Lime en Vanille Beurre Blanc. Mmmmh

Als hoofdgerecht Lamb Puttanesca, een pasta saus met tomaten,knoflook, olijven en anchovis. Puttanesca omdat het in Italia door de hoertjes snel gemaakt zou kunnen worden tussen de klanten door!!hier is van Hoertjes weinig te zien echter.Bij het zalig gebakken(rare voor mij en medium rare voor Marijke) overheerlijke Karoo lam verdser nog gesuikerde olifjes, beetje home made pasta en salsa verde. Heel wat aangenamer lam gerecht dan gisteren bij The Tasting Room. De ambiance hier is veel ruimer: we zitten aan het grote half ronde deel wat dus uitziet over de vallei. Verder nog vijf tafels bezet. De ruimte heeft een heel hoog, dus ook halfrond , dak met fonkelnieuwe grote ronde balken die het rietendak schragen. Aan de rechte wand een enorm grote open haard met reusachtige schoorsteen naar het dak. De manager vertelt later dat het hele restaurant een jaartje na ons vorige bezoek is afgebrand!!het is binnen een jaar weer opgebouwd en heropend. Vandaar dat alles er zo nieuw uit ziet. De eigenaar is dezelfde gebleven.

Tot slot een tiramisu voor Marijke en een soufflé van de dag voor mij. Ook heerlijk en prima gelukt(de soufflé haha). Er zit een tafeltje verder een ouder echtpaar . Duidelijk Engels. Ik spreek ze op zijn John Ellenwoods even aan. De man heeft in Osnabrück gevochten en heeft ook in Nederland gevochten. Hij spreekt echt stiff upperlip Engels.

Alwweer een heel mooie avond .. We dalen de berg weer af naar onze cottage(twee minuten rijden door de natuur).

Onze trouwdag is nu wel voldoende gevierd.



24-2-2011.



Afscheid nemen van onze cottage.Op weg naar Mitchell’s Plain en Lentegeur. Zie ISSOOH.

Na de succesvolle presentatie van mij rijden we naar onze afspraak met Jeremy en Wendy in Kalkbaai. Zij hebben een prachtig tafeltje gereserveerd in The Living Bait, een restaurant onder het Harbour House waar we eerder met Wendy’s verjaardag hebben gegeten. Uitzicht op de ziedende zee en het haventje. In het haventje een drukte van belang: er zijn zojuist een paar vissersboten aangemeerd vol met vers gevangen vis. De vissers werpen met veel lawaai honderden!! Grote snoeken op de kade die snel door ijverige dames naar de schoonmaak tafels worden gebracht. Verder ook een reusachtige red Snapper en een flink aantal grote Yellowtails. En vele kleinere vissen avn allerlei soort en maat. Er is veel volk op de been en de restaurantjes rond de haven zitten ook stampvol. Na het nemen van vele foto’s gaan we aan tafel. Wendy is langzaam aan weer genezen van haar heftige infectie aan de lippen ten gevolge van haar (onverstandige)behandeling door een liptatoe -eerder.

Ze vertelt twee weken heftige pijnen te hebben gehad. Het is nu twee dagen over. En je ziet geen bijzonder resultaat van de lippen behandeling. Dat is helemaal triest. Niet doen dus, dames!!

We praten gezellig bij over de afgelopen twee weken en over de presentatie. Het wordt een uiterst genoeglijke lunch, met lekker wijntje erbij. Ik vraag Jeremy waar de rijkere zwarte mensen eten: ook nu hier weer bijna alleen blanken. Hij zegt het ook niet te weten. Er zijn wel heel veel rijke zwarte mensen en ook veel middenklasse zoals wij, maar die kiezen kennelijk voor heel andere gelegenheden. De integratie moet echt nog van de grond komen.Dan afscheid van Wendy en Jeremy. We hopen ze weer te zien in Le pontreau. In ieder geval komen ze in mei of juni naar Antwerpen maar wij zijn daar dan niet. In ieder geval zijn wij altijd welkom in Fishhoek. Een heel geslaagd contact met deze Home exchangers dus!! Soms klikt het goed!!

Dan de tocht naar Blauberg terug. Veel files en hele stukken echt door de townships(Mitchell’s Plain en Kayalytcha en andere sombere oorden.) Je zou bijna vergeten dat er zoveel armoede is als je in de streek rond Stellenbosch,Paarl en Franschhoek verblijft. En evenzo langs de hele West Coast waar ook de zwarte bevolking heel redelijk woont.

Thuis lezen en op tijd naar bed. Morgen in principe de beslissende wedstrijd tussen Marijke en mij om het Mala Zuid Afrika kampioenschap. We hebben om 7.45 uur op Atlantic Beach afgesproken. Maar als het blijft stormen zoals vanmiddag weer het geval is, dan blazen we het af en gaan we voor een draw. Een absolute topprestatie voor Marijke natuurlijk omdat we tien van de vijftien wedstrijden open matchplay hebben gespeeld!! Ik ben weliswaar teruggekomen van 7-2 tot 7-7, maar Marijke heeft officieus haar Hcp naar 17,9 gebracht. Petje af!!



25-2-2004.



Zes uur gaat de wekker; buiten stormt het; de palmen liggen bijna plat en de wolken(!!) jagen als gekken door het zwerk. Wij hebben geen zin een nog een wedstrijd als toen met Jeremy en het verlies van 20 ballen of zoiets. Dus geen golf meer deze reis!!!We besluiten tot een absolute rustdag. Ik ga de blog bijwerken tot vandaag en vanavond nog laatste keer naar Moyo voor de zonsondergang en naar de Fish Market voor Sushi’s. morgen naar Cape town, auto inleveren, Table Mountain bezoeken, muziekcafé zoeken in long Street , slapen en overmorgen , 27-februari, zondag, met de bus mee naar Windhoek!! 22 uur bus-sen. Nog even Ricky bellen om te horen hoe het met Heide gaat. Zij heeft na haar heup operatie een grote bloeduitstorting gekregen in haar been. Waarschijnlijk een lekkend vat? Ze ligt nu in het ziekenhuis en heeft veel pijn. De dokters weten niet precies wat te doen. Heel vervelend en erg zielig natuurlijk. Ricky is ongerust uiteraard. Wij hebben Heide al ge SMS-t en ze schrijft dat ze maar ligt daar en pijn heeeft. De onzekerheid knaagt ook.

We ontbijten eenvoudig op ons terrasje en zien twee jongens die met een rugtas op de rug langs de vuilnisbakken lopen en die helemaal leeg maken om te zien of er iets in zit waar ze wat aan hebben. Ze nemen piepschuim mee en andere zaken. Het geeft weer het enorme verschil aan tussen arm en rijk hier. 80% van de huizen hier staat gewoon leeg omdat het tweede of derde huizen zijn en een groot deel van de bevolking heeft nauwelijks te eten.Dat kan zeker zo niet doorgaan. Een race tegen de klok voor de regering en voor alle mensen die wel veel verdienen. Ze zullen iets moeten verzinnen. kiJk maar naar Egypte,Libië, Tunesië en de rest van de Arabische dictatoriaal geregeerde landen met enorme verschillen in rijkdom. Wie had gedacht dat daar de gewone man echt de straat op zou gaan?

26-2-2011.


Via blauberg waar even geinternet naar Cape Town. Prachtig weer opnieuw. We brengen onze bagage naar het hotel, De Cape Town Lodge, aan de buitengracht (lijkt hier Amaterdam wel). Een groot maar heel fraai Hotel met zelfs een zwembad op het dak waar Marijke later op de dag even in gaat zwemmen. We gaan meteen door naar de Tafelberg. Zetten onze auto ietsje te ver van de kabelbaan neer maar genieten van de wandeling en het bschitterende uitzicht over de stad. Dan met de zeer moderne kabelbaan naar boven( eerst wel een half uurtje in de rij gestaan om kaartje te kopen; wij zijn dom geweest en hebben geen kaartje via internet gekocht! Dat scheelt veel wachten). Het is een cabine die ronddraait zodat je panoramisch uitzicht krijgt. Boven is het vanouds prachtig. Het eerste deel van het plateau is keurig met paden aangelegd zodat ook rolstoellers er kunnen worden rondgereden. Verderop zijn er wel paden maar is het wat wilder. Het is behoorlijk druk natuurlijk. We vergapen ons aan het uitzicht naar beide kanten en over beide zee-en.. Na paar uurtjes wandelen weer terug gegaan en de auto terug gebracht. Onze Polo heeft het prima gedaan en de prijs was erg redelijk: 18 euro per dag huur. Ditmaal geen problemen met Europcar zoals in de USA. Zal dus wel aan de USA afdeling gelegen hebben. De medewerkers ook uiterst vriendelijk.

Dan naar Hotel gewandeld( Europcar is ook aan de Buitengracht gevestigd). Onderweg passeren we het Gold museum waar Marijke graag heen wil. Dat meteen gedaan. Het is een klein maar boeiend museum met een hele geschiedenis van de goudhandel door de eeuwen heen en een fors aantal prachtige oude gouden voorwerpen uit allerlei culturen, meest Afrikaanse natuurlijk. Veel aandacht voor Groot Zimbabwe met name waar in de 14de en 15 de eeuw veel goud werd gevonden en verhandeld met de Arabieren met name. In het museum is ook een tentoonstelling/verkoop van heel mooie zeer fijn gevlochten armbanden en manden. Gevlochten van dunne koperen, zilveren en gouden (goudlegeringen) draden. Een mevrouw toont het ons. Zij heeft dit project opgezet bij een groep vrouwen uit Kwazula Natal. We bekijken ook een video van het makingsproces aldaar. Heel indrukwekkend. Natuurlijk schenk ik Marijke een armband als geschenk voor ons 12,5 jarig huwelijk!! Er blijkt ook een restaurant in het gebouw te zijn dat gedreven wordt door twaalf vrouwen. Het is een restaurant waar je Afrikaans eten krijgt en erbij performances door Malinese mensen. Vanavond is er om half zeven een drumsessie en daarna een vast menu met 6 gangen met allerlei Afrikaanse gerechten. Wij bespreken er een tafel en het blijkt bijna al geheel volgeboekt te zijn!! Dan naar het Hotel en onze spullen naar de kamer laten brengen. Even douchen en Marijke zwemmen. Dan de stad in. We wandelen Longstreet helemaal uit. Overal nog altijd de filmploeg van vorige week bezig! In Longstreet blijken alle boekantiquariaten gesloten te zijn op zaterdag na enen.Dus geen versamelde gedigten van Eugene Marais gevonden. Jammer.

We eten hapje in Longstreet café. Dan naar het marktje weer en daar lopen we tegen een standje aan van een Zimbabwiaanse vrouw. Zij maakt, liever gezegd haar zus in Harare, allerlei mooie kussenhoezen die deze zus dan hier aan de man/vrouw brengt. We vinden ze zo mooi dat we er twee kopen voor op de nieuwe bank van Femke en Adriaan. Later gaan we weer terug naar haar en kopen er nog een voor op onze bank, een ander soort met springbok huid erin verweven. Verderop vinden we een standje van Congolese mannen die allerlei kussen hoezen, kleden enz verkopen die in Congo en in Bourkina Fasso gemaakt zijn; echt iets voor het Praagse paar vinden wij.

We wandelen verder door de stad en komen bij het winkelcentrum waar we de eerste dag in Cape Town ook waren. Daar tijdens Happy Hour een glas Mojito, prima gemaakt, gedronken; twee voor de prijs van een. Hoe Hollands..

Dan naar huis en opfrissen voor het diner. We zijn maar net op tijd voor de drumsessie. Er zitten al vele mensen (ongelooflijk!) op stoeltjes voor een podium met elk een drum tussen de knieën. Op het podium twee heel zwarte mannen uit Mali, in hun traditionele kledij natuurlijk. Zij gaan ons drumles geven. Dat loopt prima! We drummen met zijn allen een half uur of ons leven ervan afhangt. Het klinkt nog rhytmisch ook. Allerlei verschillende patronen en ritmes. Met pijn in de armen en handen gaan we daarna aan tafel. Wij moeten even wachten want voor ons laatbestellers moet de ruimte nog worden omgebouwd van drumzaal naar eetzaal. Overigens is de zaal niet binnen maar buiten onder twee reusachtige grote bomen en een daartussen gespannen zeil. Werklijk heel romantisch. Ernaast is nog een open zaal onder bomen en eraan vast een huis met groot balkon waarop ook tafeltjes staan. Er blijken een aantal groepen toeristen te zijn, een Japanse groep en een Amerikaanse. Maar het geheel doet toch niet aan als een toerist trap. Meer zoiets als ons wereldmuseum in Rotterdam waar je ook kan eten (en goed).Wij gaan even zitten bij de bar waar alle obers en serveersters langskomen om de bestellingen van de andere zalen op te halen. We kletsen met een man uit Kameroen die er helpt en drinken heerlijke wijnen krijgen een super grote kan water met citroenen erin. Dan is ons tafeltje gedekt en kan het eten beginnen. Ik bespr je nu de precieze gerechten Een was saté met pinda saus maar in de pinda saus zat koriander. Een Malays gerecht. Verder visstoofschotel, groenten gerecht,toetje, vruchten toe. Het was heel verrassend en soms nieuw van smaak. En lekker. Erbij kregen we driemaal een zang en dans performance van Malinese traditionele dansen. Met grote houten poppen waarin mensen zaten; paarden, koning en koningin. Ook twee krijgers die samen een krijgsdans hielden. En telkens met drummuziek en zang van ee Malinese schone. Na het eten trad het voltallige personeel, ook weer met drumbegeleiding, op als koor.Kortom een heel boeiende avond.



28-2-20011./ 1-3-2011; een dag en nacht in de bus.

Het ritje van het Hotel naar het Cstation, ongeveer 1500m, duurde bijna een half uur omdat de hele stad was afgesloten ivm de filmmakerij!! Hoe gek(of corrupt??) kan een stadsbestuur zijn? Haha. Maar we waren ruim op tijd bij de vertrekhal van de Cape Liner die ons naar Windhoek moest brengen. Na enkele formaliteiten en wgen van de bagage(iets teveel) konden we instappen in de voor 80% bgevulde chique bus. Heerlijke luie stoelen, een toilet aan boord. Wij zaten in de bovenste verdieping. Gelukkig. Maar niet voorann, helaas. De rit vowrt ons langs Malmesbury, waar we een korte stop hebben en waar we wat eten en drinken inslaan. Dan verder Noordwaarts naar Klawer- een onmogelijke saaie plek, citrusvlei waar ongelooflijk veel citrus farms zijn, genoeg om de hele wereld van sapjes te voorzien en met een golfbaan, Rhijnswaal, werkelijk een gat waar niemand dood gevonden wil worden. Er stonden een aantal mensen bij de bushalte die natuurlijk bedelden maar ook vragen stelden, in het Afrikaans, die van een somber gehalte waren zoals: regent het in Malmesbury?? Iedereen is hier kennelijk gedepriveerd van elke info. Wat een ander bestaan wacht je als je hier geboren wordt. Vreselijk triest als je er echt bij stil staat. Er was een café waar enkele blanke mannen zaten te kaarten; natuurlijk farmers met wellicht veel inkomen maar totaal van alles verstoken wat de geest verrijken kan.

Dan verder naar Springbok en uiteindelijk de grens. Daar beleven we wat oponthoud omdat een dame met een T shirt waarop staat Angola Abassador twee paspoorten blijkt te hebben die kenne;ijk geen van beiden genade vinden nin de ogen van de douane beambten van Namibia. We moeten haar dan terug rijden naar Zuid Afrika. De kantoren van de douane van ZA en van Namibia zijn overigens afschuwelijk om aan te zien. Volgens mij kun je je beambten het niet aandoen om hun werk onder dergelijke omstandigheden te laten doen. Vies, gehavend,zonder airco(het is boven de dertig graden midden in de nacht), een omgeving die afschuwelijk is, vol stof enz. Maar goed wij verlaten snel deze oorden van treurnis en rijden verder recht omhoog door een eentonig landschap richting Mariental en dan naar Rehoboth en Windhoek. We komen redelijk op tijd aan: 8.30 uur. De bus stopt nog altijd op een agenebbes parkeerplaats in het centrum. Niets te zien van een fraai kantoor of gebouw van de Cape liner. Onbegrijpelijk. Als je dit vergelijkt met de lange afstandsbussen in Mexico dan valt het hier wel erg erg in het niet. We stappen uit en vinden gelukkig rap een nTaxi die ons voor 7 euro naar onze autoverhuurplats brengt. Er zijn overigens veel nieuwe gebouwen uit de grond gestampt in Windhoek. Niet allemaal even mooi maar toch een blijk van vooruitgang. De verhuur van Value Car is niets veranderd. Alleen het meisje achter de balie is nieuw. Ze kent de twee die ons twee en drie jaar geleden geholpen hebben nog wel. In de garage nog wel dezelfde blanke chef. We krijgen vlot een Nissan 2.2 liter met twee banken. Niet sterk qua motor(Adriaan had twee jaar geleden een 3.6 liter) maar wel prima met geheel nieuwe banden, wat erg belangrijk is.We betalen 53 euro per dag pvoor de auto met tent enz en koelkasy. En nog 400 euro extra voor retour in Maun en permis voor grensovergang.

We doen inkopen in de grote spar voor twee weken en drinken heerlijke drankjes bij het African art café wat we leerden kennen via Gudrun. Heerlijk buiten op het terras op het balkon. Alsof we nooit zijn weggeweest. Dan willen we naar Daan Viljoen Park gaan om te kamperen. We vinden het met enige moeite maar wat blijkt? Je kunt er niet meer kamperen. Een mevrouw zegt dat het kamp wordt gerenoveerd maar dat is vaak een manier om te zeggen dat het niet meer functioneert. Het is nog pas een uur dus we besluiten te gaan slapen op de camping waar Marius twee jaar geleden zijn 26 ste verjaardag vierde. We hebben Zebravlees gekocht dus dat wordt een herhaling van toen. Als we uiteindelijk Okahandja hebben gepasseerd en Bar Grossman hebben bereikt, blijkt dat we er wel in kunnen rijden maar dat de hele zaak verlaten en totaal vewaarloosd is!! De gebouwen, toen nog functioneel, en het prachtige warme bron bad en ook het schitterende buitenbad, zijn een ruine. Gudrun had twee jaar geleden al gezegd dat het een ramp was daar: de regering had het complex van de paters die het hadden opgezet , overgenomen, zoals dat heet , en maakten er een puinhoop van. Zoals zoveel bedrijven die in regeringshanden overgegaan zijn. Het blijkt dat ze een vooruitziende blik had. Heel triest om te zien; het is een prachtig en veel mogelijkheden hebbend complex. Wij durfden niet zomaar in deze kale en verlaten ruine te blijven en beslote om bij Okahandja iets te zoeken. We vinden uiteindelijk langs de weg een camping langs de grote weg naar windhoek. Kings Highway camping. Heel aangenaam met ook bungalowwtjes die je kunt huren en mooie plekken voor de kampeerder en ook prima voorzieningen. Gedreven door een familie van Indiase komaf denk ik. We slaan onze tent op en hebben plezier. Er komen nog twee mannen die een grote wagen, een soort patat wagen, bij zich hebben. De volgende dag komen nog meer mannen met auto’s. Ze brengen ook aantal losse toiletten. We vragen een van de heren wat er gaande is: er is gedurende drie dagen een conferentie van de Evangelische gemeente. Mijnheer Jacobus, een predikant die aantal jaren in nederland heeft gepredikt en met name in putten gevestigd was, vertelt dat er meer dan honderd Evangelische mensen komen. We kletsen gezellig en ik vertel hem maar niet dat God allang dood is.



2-3-2011.

Op naar Spitzkoppe wat we zo goed kennen.Eerst in Okahandja op zoek naar theedoeken en naar electrisch schakeldoos . we vinden beiden na lang zoeken en ook nog een mooi plastic tafelkleedje haha. Dan onder weg bijLotjizemba zien we dames die Omajova’s verkopen. Wij kopen er twee al ijn ze niet echt supervers. Verder ontwijken we nog Warthog met kleintjes en zien we de eerste Lilac Breasted Roller, Onze Disco bird. Uiteindelijk Spitzkoppe. Alles is er nog bij het oude: ongelooflijke natuur en geen enkele voorziening. Wij zoeken eerst een plekje bij het bergmeertje. Kunnen we niet vinden dus jongen ophalen van de receptie. Ja we zijn er vlakbij ngeweest zonder het te zien. Jongen terug gebracht en erheen. Marijke geniet van het lauwe water en wil er graag induiken maar dan zien we een aantal grote klonten met een soort grote kikkervisjes, duizenden per klont. Marijkes zwemlust vermindert tot nul. Dan maar plek zoeken bij onze love birds. We vinden een mooie plek maar die is toch te ver van onze birds. Uiteindelijk pal onder de spleet waar de birds wonen de auto gezet. Even zijn we bang dat ze wegduiken maar later verblijden ze ons met hun talrijke aanwezigheid en gekwetter. Prachtig. We zijn vol vreugde van plan om de Omajova te eten, maar in de pan zien we bij het bakken miljoenen kleine maden uit de paddestoel kruipen. Dus alleen de stelen gegeten die niet wonderlekker waren. Vorige keer was het een feest deze waren te oud. De maden rijke delen weggeworpen en zelfs de Starlings wilde het niet eten. Verder gewandeld en genoten van de schitterende natuur.



3-3-2011.

Mooie tocht via Omaruru en het Orongo gebergte naar Outjo en naar het psychotherapeutisch centrum Okonguarri. In Omaruru weer bij The Sand dragon geluncht. We kennen Namibia al wel goed. De omgeving is prachtig, weinig tot geen verkeer en nog altijd zonnig. Het is even zoeken naar Okonguarri omdat we vanuit andere kant binnen komen(niet via Outjo). We vragen de weg aan zwarte man die het prima weet. De weg naar het cenytrum is dan nog twaalf kilometer. Maar wel over een heel hobbelige “weg” door droge rivieren en langs diepe kuilen. Maar we halen het. Het centrum zelf is heel erg romantisch en mooi. Gebouwen met grote rieten daken en bijna helemaal open aan alle kanten. Er wonen 25 patiënten en er werken vier therapeuten en veel meer ander personeel. Ina de Lange , de bazin en hoofd therapeute maar ook degene die alle economische en verder activiteiten regelt, ontvangt ons heel hartelijk. We hadden Herman de Raath, die haar broer (14 maanden jonger) blijkt te zijn, al opgebeld dat we eraan kwamen. Hij zat in windhoek.. Zie ISSOOH.





4-3-2011.

Naar Etosha; Dat is een anderhalf uur rijden van het centrum. Als we er aankomen regent het al en de donkere luchten beloven weinig verbetering. We kopen onze entree kaarten die bijna twee maal zo duur zijn als twee jaar terug evenals de camping plek die nu 40!!! Euro per nacht kost voor twee personen. En dat voor een toch heel schamele camping weliswaar met stroom maar verder kaal en ongezellig. Zo prijzen ze zich volgens mij snel uit de markt hier. We crossen de hele middag door het park. De gravelwegen zijn drijfnat met enorme grote plassen erop waar je omzichtig doorheen moet sluipen. De dieren hebben besloten om elders heen te gaan kennelijk want we zien alleen een paar groepen giraffen, wat impala’s en springbokken en een enkele gnoe en Hartebeest. Toch is het erg aangenaam om weer in de bush te zijn De leegte is prachtig. We concentreren ons op de vogels dus: maar ook die laten het afweten vanwege de regen. We spotten wel een aantal nieuwe KBV-’s ( Kleine Bruine vogels)die we nu wel weten te determineren!! We zien nu feillos of het een Chat Flycatcher of een Marico fliycatcher is en onderscheiden zelfs enkele verschillende larks. We worden nog eens kenners. Haha. De dag vliegt om en we halen het middelste kamp, Halali, niet eens vanwege al de modder en plassen die de vaart er flink uit houden. Dus terug naar Okoukuejo. We zijn de eerste op de camping maar het meisje aan de bali zei dat we stipt de juiste plek moesten nemen. We deden dat toch niet en namen plek 4 ipv 3. Tot onze verrassing kwamen er later op de avond vele mensen aan en een tweetal jonge mannen uit Parijs had plek vier . haha. Die dus naar drie gestuurd en gezellig Frans met ze gesproken. Zij hadden geen juist apparaatje om de electriciteit van husn opladers in te stoppen en dat kon dus bij ons. Wij aten een helft van onze zebra steak op en gingen op tijd naar bed. Helaas veel herrie: eerst een groep Amerikaanse dames met gidsen die in een grote bus waren gekomen en veel plezier maakten. Heel erg gegund natuurlijk!! Wij zijn gelukkig nog geen ouwe zeurkouzen en herinnerden nog prima onze vrolijke avonden met de kinders twee jaar vgeleden!! En daarna opnieuw de Amerikanen maar nu jammerend. Kennelijk had een van de meisjes heel veel pijn. We hoorden geroep en gekrijs. Ik wilde gaan kijken als echte dokter maar toen hoorden we dat de bus snel richting Outjo ging om haar naar het ziekenhuis te brengen. Later hoorden we dat het geen val of breuk was maar iets als nier of galstenen dus een valium en pijnstillers hadden kunnen helpen. Een maal in slaap werden we later weer gewekt door afgrijselijk gebrul van leeuwen vlakbij ons kamp. Dat ging geruime tijd door. Echt afrika weer dus. Wij kregen natuurlijk weer een PTSS aanval bij het gebrul haha.



5-3-2011.



We kijken weer dieren vandaag en rijden naar het laatste kamp en vandaar dan naar Otjiwarongo. De hele dag weer regen en weinig dieren maar toch genieten Alleen bij laatste kamp kuddes zebra’s en gnoes en springbokken. Dus helemaal geen olifanten, rhino’s of leeuwen gezien dit jaar en ook weinig vogels. Te nat nat.

Na het park op naar Otavi en Otjiwarengo. Dat kennen we nog goed. Met de heerlijke bakkerij en het hotel waar we twee jaar terug de weg naar de camping vroegen. Omdat het gietregent besluiten we bij dit hotel wat de fraaie naam c’est si bon draagt maar dat een duitse eigenaresse en eigenaar heeft (wellicht Namibisch duits natuurlijk), te gaan slapen. Het is behoorlijk uitgebreid in twee jaar! Met een aantal nieuwe kamers achter het oorspronkelijke tereein. Mooie kamers, ruim en met terrasje ervoor dat overdekt is zodat we er toch ons wijntje kunnen drinken ondanks de voortdurende regen. We krijge er wel genoeg van. Vorig jaar in de USA de koudste drie maanden ooit in het Zuiden en nu de natste manden ooit hier in namibia, zeggen ze dan. Zal wel zo zijn maar toch jammer. Maar het drukt natuurlijk onze vreugde niet wezenlijk want we hebben fantastische ervaringen en veel plezier. En Zuid afrika was zes weken zon!! Maar we zijn ook verrast Namibia zo te zien: groen groen en veel bloemen. Wel erg mooi. Maar ook veel water haha.

Na onze borrel gaan we eten in het zeer gezellige restaurant van c’est si bon. De eigenaresse had nog even onze internet willen maken maar het werkte niet bij ons dus konden we in haar kantoor de mails even inzien. Geen zorgen in holland en belgië, althans volgens de mails. Ook in frankrijk geen problemen. Volgens onze Patrick, de vervanger-kan niet natuurlijk- van Jackson begint de lente daar al echt te komen!!

In het restaurant zitten we een tafeltje naast een man alleen. Van onze leeftijd We raken aan de praat. Hij heet Harry Harmsen en heeft een farm tegen Etosha aan met veel koeien en schapen maar ook met veelKudu’s, springbokken en ander wild. De leeuwen van etyosha eten regelmatig wat koeien op maar dat hindert niet echt. Hij vertelt over zijn familie en het farmleven. Al pratende komt naar voren dat hij een vriend is van herman Raath en Ina. De wereld is hier natuurlijk klein. We moeten de groeten doen.

Ik eet heerlijke Kudu steak. Mals als boter , na een portie slakken. Marijke een prima lamsstoofpot. De kudu steak is ‘Klein”dat betekent 400gram. De grote versie is 750 gram!! VJa zegt harry, in namibia eet iedereen heel veel vlees; en hij toonde het door een enorme steak (rund0 van zeker 600gram weg te werken.

Na een genoeglijk diner slapen. Morgen in principe naar Waterberg al is het weer erg slecht en de weg erheen het laatste stuk volgens de eigenaresse van Bon ook.



6-3-2011.



Toch de sprong gewaagd en naar waterberg park gereden. De weg is de laatste 16km inderdaad erg nat met enorme plassen en erg zacht. Maar met de 4x4 aan lukt het prima. Het Waterberg park is inderdaad heel mooi en totaal verschillend van bv Spitzkoppe. Een hoog plateau boven en rond een groot dal De bergen lijken wel recht afgesneden te zijn met een aanblik als van naast elkaar gezette pilaren in rode steen. Indrukwekkend. Er zijn daar een camping(heel mooi met grote bomen, Camel Thorns en Karee’s ( we leren ze al herkennen) waaronder je kunt staan. Heel mooie en schone voorzieningen en bijna leeg: een andere auto met tenten(hollanders) en nog een met duitsers. Maar die komen pas laat aan. Wij gaan wandelen want er zijn een aantal fraiie maar lastige trails. We nemen eerst een korte trail en dan de trail de berg op. Na anderhalf uur klauteren hebben de oudjes het wel gezien. Ik heb een plastic zak over mijn hoofd getrokken. Het regent namelijk weer. Het is wel erg mooi en we zien enkele vogels en Black Moose, die zeldzaam zouden zijn. Na deze trail nog een korte . Daar stopt de regen en zien we vele soorten heel mooie vlinders. eEn feest. Helaas start de regen weer dus wandelen we naar het zwembad waarbij een heel fraai gebouw staat met rieten dak en groot terras op eerste verdieping met fraai uitzicht. Daar drinken we wijn en eten wat crackers. En lezen in onze boeken; ik in Ina’s thesis. Hard werken dus.

Na dit heel rustgevende uurtje weer naar de camping. Droog is het en we eten onder de bomen. Een Hyena komt langsgerend achter een haas aan. Landelijk dus. Dan naar bed. Hele nacht gieten van de regen. Wij bezorgd dat we morgen niet terug kunnen. We zouden in principe om zes uur met een drive meegaan maar omdat het zo giet blazen we dat af.

Met enige vrees in het hart beginnen we aan de terugreis naar Okonguarri.Inderdaad het is nu droog maar de weg?


We ontbijten niet omdat we hopen in Otliwarongo bij onze Duitse bakkerij een heerlijk taartje te kunnen scoren, en een kop goede koffie. De weg is inderdaad erg soft en nat met vele grotere plassen maar met de 4x4 aan ploeteren we er ons toch relatief eenvoudig doorheen! Langs de weg , eenmaal op de asfalt, zien we tot onze verwondering nog een grote kudde hartebeesten en Oryxen. Waarschijnlijk een game farm?? We bereiken monter de stad maar zien dat de bakkerij in bezit is van een erg gelovige familie en dus dicht is op zondag.Gelukkig is de grote Spar wel open en daar is ook een barretje waar we koffie en een muffin kunnen krijgen. We kopen nog een malse T bone steak(560gram voor 3 euro, dat zijn nog eens prijzen) en rijden door naar Okonguarri. De zon komt er geleidelijk aan weer bij. Kennelijk heeft het iets meer naar het Westen minder geregend. We komen om even na de lunch aan en betrekken vrolijk ons huisje. Daar wordt gewerkt aan de electriciteit zodat we ook na sluiten van de generator stroom houden via enkele batterijen. Service! We blijven gezellig bij ons huisje en dineren daar ook.

Morgen nog geen werk aan de winkel wat betreft de groep . Wel ontmoeting met Herman Raath. Dat staat echter in de ISSOOH verslaggeving.



7-3-2011.



Om zes uur op en een wilddrive gedaan in ons “eigen”gebied. Even voorbij ons huisje is een ingang in het wildpark. We rijden door het prachtige Mopane bos en zien een glimp van een hartebeest en drie wharthogs. Verder geen grote dieren. Maar we stappen uit in een rivierbedding en wandelen door de droge bedding door het park. We zien veel sporen, van Kudu,Oryx, i9mpala en enkele niet nader te definieren antilopen. Ook wat sporen van giraffes. We ruiken de dieren ook maar ze verschuilen zich goed in het hoge gras en achter de vreselijk groene struiken en bomen. Wel heel spannend. We zien aantal vogels, o.a. de cinnamon breasted bunting, een nieuwe vogel voor ons, en enkele discobirds. We lopen terug naar de auto en rijden verder naar het einde van het pad. Daar staat een kooi met erin een grote waterpomp!Die voorziet het hele kamp en de erbij horende huizen van water. Er komt toevallig een man langs die de pomp onderhouden moet. Hij gooit er olie bij en smeert de bewegende delen zorgvuldig.Ook koelwater wordt toegevoegd. Wij wandelen over een wat grotere weide met her en der mopane bomen en ruiken weer zeer sterk de dieren. Ook zien we een enorm hol onder een boom. Een vos?? Na enige tijd rijden we terug en nemen een brunch. ’s Middags lopen we nog een trail in de buurt van het kamp. Later op de middag bezoekt herman ons. Zie ISSOOH.

We gaan ’s avonds eten bij herman thuis in zijn huis even verderop. Daar zijn herman, Ina, altus en zijn vrouw corina en hun twee dochtertjes lisa en anja. Verder is er ook een vriend die geboren is in Caledon. Hij is heel verbaasd dat wij Caledon kennen. We hebben er nl tweemaal golf gespeeld. Hij handelt in oud ijzer wat hier een goeie job is. Hij is van oorsprong, ver terug, nederlands. Het huis van herman is een oude Duitse woning van settlers uit negentiende eeuw. Erbij is een ruime open schuur met grote open haard waar we borrelen en eten. Een ouderwetse, heerlijke braai. Mals vlees en goede wijn en bier. Herman is blij met de door ons helemaal uit Frankrijk meegenomen fles cognac. We hebben een geanimeerde avond, met uiteraard een rijke uitwisseling van culturele info.



8-3-2011.



Vandaag mijn eerste groeps werk enverder nog een supervisie sessie en verder overleg over de werkwijze hier op het centrum. Marijke leest in Ina’s boek. Er is ook nog tijd om met Marijke samen een trail(twee zelfs 0 te lopen. De dream trail en de bushman art trail. Heel fraai. Het einde van de dream trail is op een heuvel boven de rivier waarin water staat. Het is deel van het btherapie programma en er liggen vele grote stenen(meest leisteen, die beschreven zijn door de patiëneten die er nagedacht hebben. Veel afscheids teksten van overleden familie leden maar ook enkele gedichten en veel goede voornemens. Regelmatig ook verwijzingen naar het hervinden van god.Een hier nog niet uitgeroeid idee. Allemaal heel emotievol en een bewijs dat de ervaringen hier opgedaan echt iets losmaken bij de mensen.

’s Avonds komt Herman nog langs en brengt info over zijn project voor vastgelopen kinderen in duitsland en oostenrijk en zwitserland. Voor meer info zie natuurlijk het ISSOOH stuk.. We schrijven de gedichten van McCallum die we op Untamed expositie hebben gefotografeerd uit om morgen te gebruiken op de groepssessie en om aan Ina te geven.
We eten op het centrum en op de weg erheen stuiten we vlakbij het kamp op een kudde giraffen, negen stuks, die op en naast onze weg staan. We bekijken ze natuurlijk uitgebreid en zij maken geen haast om ons door te laten. Dus er zijn toch meer dieren hier dan je denkt!!
Na het eten terug en de giraffen staan nog bijna op dezelfde plek. Nu is de zon bijna onder en zij steken als prachtige silhouetten af tegen de lucht. Vlakbij ons Ze blijven almaar met zijn allen naar onze auto staren ook als we de motor af zetten. Een heel mooi en “wild”gebeuren.
Na nog even buiten naar de prachtige sterrenhemel gekeken te hebben met nu klemvast het Zuiderkruis en het valse zuiderkruis en ook de Magelhaen melkweg, gaan we tevreden slapen.
9-3-2011.
Heel vroeg op, zes uur, om weer rond te rijden en wandelen in het park(bush) geen dieren gezien maar wondermooie opgang van de zon en wel weer veel dieren geroken en sporen gezien, ook verse. Heel spannend . Voor ons hoeft het echt zien niet eens. Er blijken ook luipaarden en cheetahs in het gebied te wonen die je natuurlijk helemaal nooit ziet. Na de wandeling weer werken in het centrum. Ik eerst groep, dan Marijke een gesprek en speciale “behandelingöp zijn marijke’s van ina. Ik help nog met vlees snijden voor het avondeten en geef nog enkele recepten door, o.a. pasta al burro con cremolata. Haha. Ook nog internetten en ziedaar Audrey heeft weer heel hard aan ons boek gewerkt zodat ik weer veel moet opslaan en later gaan corrigeren. Hoezo vakantie?? Het is echt een werkreis.
Thuis is er geen nieuws; in Frankrijk blijkt Papoul de tuinwerkzaamheden niet meer aan te kunnen en Rene stelt andere tuinman voor. Het gras schijnt daar al flink te groeien. Krijgen we echt een mooie lente dit jaar daar???Over vier weken gaan we weer naar huis, de tijd vliegt en half april zijn we alweer in le pontreau…

De oudjes doen het nog best. Haha.

Vanavond weer bij herman eten want de huisdokter van hier die eenmaal per week komt uit Otjiwarongo en een professor uit Swakopmund die hier voor vier weken (weer) komt werken zijn gearriveerd en we moeten dus met hen kennis maken en discussieren.
Morgen weer laatste werkdag hier!!
Het avond eten bij Herman was uiterst gezellig. We moesten wel na een half uur borrelen naar binnen verhuizen omdat de stortrege3n het onmogelijk maakte om buiten (zelfs in de ruimte met droie muren en een dak) te blijven. Onwer, bliksem, enorme druppels. Het regende de hele avond en nacht door. Ongeveer 40mm regen. Binnen was het ook heel gezellig. Veel praten over het werk, de cultuur en dergelijker. Geaorge, de professor uit Swakopmund , was uiterst humorvol en onderhoudend, ondanks het feit dat hij op Okongguarri kwam werken voor enkele weken om weer wat bij te tanken en om zijn verdriet langzaam de baas te worden; zijn vrouw was namelijk enkele maanden eerder overleden na 35 njaar huwelijk. Gestikt in een pruimenpit. Ze had een hersen tumor die redelijk goedaardig was maar die haar ademen bemoeilijkte. De huisdokter had niet de tegenwoordigheid van geest en kunde om een simpele tracheotomie te doen die levensreddend was geweest. Na het eten naar ons huisje gereden door duisternis en vele plassen.
10-3-2011.
vroeg op want we gaan naar Ina toe om samen met haar haar Cheetah te voederen. Ina maakte een flinke emmer met vlees (donkey meat) voor het dier. De Cheetah heeft een eigen leefruimte van 5 hectare op het woonerf van Ina. Het is een prachtige Cheetah. Maar zij heeft nog wel een wond op haar dij omdat enige weken terug ze is aangevallen en bijna vermoord door Bavianen!! Die haten Cheetah’s . De wond is door ina prima verzorgd en ook vandaag spuit ze er nog een blauw anticeptisch middel op. Zij gaat het hok van de Cheetah(lara) binnen alsof het een poes is. Ze caaite het spinnende dier en geeft het eten. Wij blijven buiten het hek natuurlijk.
Na het voederen der dieren gaan we zelf ontbijten: twee eitjes gebakken, met flinke worst en toast. Dan ga ik met ina weer de groep doen, anderhalf uur.

Na de groep gaan we naar ons huisje en schrijven we Ina’s programma op de compu; dan geluncht. Dan wandelen marijke en ik twee uur in de kokende hitte naar een Bushman Art plek verweg op het terrein. De tekeningen op de rotsen zijn erg mooi. Heel zuiver en ook tekeningen van mensen en voeten. Om vier uur ga ik weer supervisie geven met Ina, drie therapeuten en professor George..
Daarna weer naar huis, en dan eten op het centrum en vervolgens met Ina en george bij Ina wijntje drinken en kletsen. Morgen gaan we naar sesfontein.
11-3-2011.
we ontbijten met Ina en de therapeuten en nemen afscheid. We rijden dan eerst naar Khorixas en dan via Palmwag naar Sesfontein. We herkennen de route helemaal niet!! Prachtig groen, schitterende berggebieden. Na Palmwag rijden we door een consevancy waar we vele kuddes bergzebra’s zien. Die hebben heel smalle strepen op het lijf en brede strepen op de billen. Ze zijn veel schuwer dan in Etosha omdat er natuurlijk daar zelden toeristen rijden. Verder kuddes Oryxen en vele springbokken. De bergen doen aan wales denken, of aan Arizona en texas. Zo groen! Twee jaar geleden was alles grauw en stoffig. Nu is het een prachtige kleuren afwisseling: vele soorten groen van de grassen, struiken en bomen en de dieprode rotsen. Het gebied ligt werkelijk vol met rode stenen die eruit zien of er zojuist blokken van zijn gehakt. Toch wonen de mensen ( klein in aantal) vooral in sjofele hutjes van leem en takken. Waarom stapelen ze de stenen niet op elkaar??? Dat vroegen we ons ook twee jaar geleden al af. Haha. Uiteindelijk komen we bij de camping aan( de afslag erheen) waar we twee jaar geleden zijn geweest. Ogungo. De route erheen is erg zwaar omdat het eerste stuk helemaal onder water staat en we zelfs met 4x4 low nauwelijks erdoor kunnen slippen. De camping is helemaal leeg. We besluiten om het zeer enge weggetje naar beneden toe waar de warme poel en waterval zijn, voor een deel toch af te gaan. We hebben bijgeleerd. We nemen een mooie plek onder een Mopane(zonder wormen) met uitzicht op langskabbelende beek.We zetten de tentje op en wandelen via de beek naar de waterval en poel. Het is nog even mooi als toen; alleen het weer is minder. Het is nu zwaar bewolkt. Boven de poel hangt een boom waarin vele wevernesten. De gele wevers maken veel lawaai. Een prachtig gezicht en gehoor. We duiken de poel in, bij de schildpadden en drinken aan de rand ervan later een glaasje wijn. We zien onze Paradijs Flycatcher ook langskomen!! Alles dus bij het oude.

We zien echter ditmaal geen pralle zon op onze plek vallen maar donkere wolken zich samen pakken. Gelukkig kunnen we nog ons eten maken terwijl het droog is en het zelfs voor de regen opeten. Na het eten wandelen we omhoog om even de eigenaresse een hand te geven. Het is een vrouw van eind dertig met kort blauw broekje en wit tee shirt. Ze is Blank en oorspronkelijk uit Zuid Afrika. Ze vertelt dat het vandaag waarschijnlijk de laatste dag is dat de camping open is!! Vandaar dat we alleen zijn. Ze zegt dat zij de grond gehuurd heeft voor 15 jaar van de zwarte gemeenschap, lees Chief. Maar de Chief vindt dat zij in de vijf jaar dat de camping open is te weinig aan ontwikkeling ervan heeft gedaan. Er zou een groter en luxer restaurant moeten komen en betere algemene voorzieningen. Toch heeft ze enorm geïnvesteerd om de kale plek te ontwikkelen. Overal camping plaatsen met electriciteit en redelijke voorzieningen al zijn ze wel eenvoudig; maar met warm water en watergespoelde toiletten. Als je dat met b.v. Spitzkoppe vergelijkt is het hier een luxe.Zij zegt dat ze een brief van de Choief gehad heeft dat ze morgen weg moet!! Als ze 5000 euro zou betalen zou het echter niet doorgaan. Maar ze wil ten eerste niet aan de corruptie meedoen omdat je dan nooit weet waar het eindigt en ten tweede heeft ze dat geld niet. Nu heeft ze eergisteren van een medewerker van haar uit het dorp gehoord dat haar blanke, Zuid Afrikaanse, buurman die ze als een vriend beschouwde, en die een lodge heeft wat verderop, aan de Chief een groot bedrag heeft betaald omdat hij op haar plek, bij de prachtige warme waterval en het meertje en de rivier, de lodge wil uitbreiden met veel Engels kapitaal!!!Zij is natuurlijk woedend maar zegt dat er voor een blanke helemaal nierts te beginnen valt tegen de zwarte gemeenschap en de Chief omdat de rechtbanken altijd de kant van de locale Chiefs kiezen. Ze heeft nog een sprankje hoop omdat de gemeenschap nog een laatste vergadering had eergisteren maar de beloofde uitslag ervan die gisteren gebracht zou worden is nog niet gekomen wat waarschijnlijk betekent dat de corrupte Chief zijn zin krijgt. Ze moet dan binnen twee dagen weg zijn!! Alle voorzieningen moet ze achterlaten, behalve haar generator. Ze krijgt geen cent vergoeding voor al haar investeringen. Zo gaat het in Namibia wat dus niet veel anders is dan de meeste Afrikaanse landen: extreem corrupt en met duidelijke discriminatoire tendensen tav de blanke bevolking. Tja, voorheen was het natuurlijk omgekeerd. Maar hoopvol en blij stemt het allemaal niet. Het is wel hel opvallend dat wij nog helemaal geen enkele blanke man of vrouw iets positiefs over de zwarte regeringen hebben horen zeggen. Overigens vinden ook veel zwarte mensen hun regeringen corrupt en onbetrouwbaar. Terwijl we staan te praten barst het onweer los. Gods wrake, haha. Ware het niet dat die allang dood is. Wij dalen snel af naar onze tent en komen er totaal doorweekt aan. We schuilen onder een afdak bij de tent en kleden os snel uit en gaan maar in ons tentje liggen, lezen en slapen. De regen stort neer en de bliksem en donder gaat de hele nacht door. We zijn bang dat we morgen niet de helling opkunnen met de auto en dat de weg naar de “grote”weg helemaal onder water zal staan.



12-3-2011.
Een bijzondere dag voor mij, Lars. Want ik ben nu ouder dan mijn vader geworden is. En je weet dat dat altijd een psychologische drempel is die genomen moet worden!!
De extra leef-tijd begint goed want het lukt prima om de auto omhoog te rijden en de eigenaresse wijst ons een alternatieve route zodat we niet door het ondergelopen stuk hoeven te rijden. Wel moeten we door een stenen veld en door een groot stuk waar zandwagens zand ophalen en dat helemaal blank staat. De auto trekt zich er doorheen. We hebben ook gevraagd of de wegen naar het Noorden, Opuwo en Kunene river, goed zijn. Helaas blijken alle wegen geblokkeerd en kan de kunene River al helemaal niet bereikt worden. Er staat water, hoger dan een auto!!
Dus moeten we weer dezelfde weg terug naar Khorixas en dan onderlangs naar Grootfontein en Rundu en verder naar Popa falls.
De weg terug gaat dus weer door het prachtige berggebied en we zien weer de zebra’s, Oryxen en springbokken.
De zon schijnt zelfs. We komen bij een rivier die gisteren helemaal leeg stond maar nu een snelstromende en knie-diepe stroom is.We durven er niet doorheen zo; de stroom is echt sterk. Een man komt dan van de andere kant aangelopen en steekt met moeite de rivier over. Onder het water is een betonnen stuk brug. Een auto komt ons achterop en gaat dapper door de rivier; water komt tot boven de wielen maar het lijkt te kunnen dus. Zijn wij nu Sissies??Wij ook erdoor en we halen het. Pfff. Verderop weer een rivier: daar staat een auto van de politie midden in de stroom, vast als een huis. Hoezo Sissies?? Twee andere auto’s met een tiental druk pratende zwarte mannen erbij. Wij vragen of we kunnen helpen. Of we een sleeptouw hebben. Wij zoeken in onze auto achter de bank waar alle gereedschap ligt. Geen touw. Dan vindt iemand een touw en wij proberen de auto eruit te trekken. Echter het touw breekt. De auto staat er al vier uur zegt de man. Uiteindelijk komt er een zwaardere auto met dik touw maar ook die lukt het niet de auto vlot te trekken. Wij rijden verder , vriendelijk nagewuifd door de mannen.. Weer verder is er weer een rivier!! Ook weer met een betonnen brug die ruim onder water staat. Marijke waadt door de rivier en ziet dat aan het einde van de brug de weg helemaal is weggeslagen!! Er gaapt een enorm gat nu. Een auto met Duitse man en vrouw komt aan de andere kant aanrijden. Zij inspecteren de weg. Het blijkt dat de enige mogelijkheid is om helemaal van de weg af te gaan, over forse stenen en om ongeveer dertig meter verder door de riviier te crossen, ook over forse stenen. Hij waagt het erop en het lukt. Wij rijden dan dezelfde route als hij de andere kant op en belanden veilig aan de andere kant. We voelen ons al hele experts rivieren crossen. Te vroeg gejuicht zal blijken.

We besluiten bij de afslag in Palmwag naar Khorixas te kiezen voor een alternatieve route naar Kamanjab en zo Khorixas te laten liggen. Die weg is wel smaller en gaat over een hoge pas door het gebergte. Na vijftien kilometer hebben we al driemaal langs grote door de regen weggeslagen stukken weg moeten rijden en door enorm grote en diepe plassen. En de lucht is weer inktzwart aan het worden. We besluiten om op onze schreden terug te keren: beter ten halve….en rijden dan alsnog naar Khorixas. Een wijs besluit zo zal blijken. Het weer wordt almaar slechter; en op een bepaald moment gaat het zo hard onweren en regenen dat we letterlijk geen hand voor ogen kunnen zien en moeten stoppen. Maar erger nog: we leren nu wat flash-floods zijn!! De op en neer golvende weg verandert in de dalletjes in snel vliedende rivieren!! Door de eerste paar kunnen we nog voorzichtig heenrijden maar dan komen we bij een flood die heel snel gaat. Ik probeer er toch door te rijden maar het water komt zo snel tegen de auto aan dat die helemaal overstroomd wordt. We halen de andere kant maar de motor slaat dan sputterend af. Daar staan we dan, op een heuveltje gelukkig maar met een riviertje achter ons wat rap breder wordt en met tomeloze snelheid achter ons langs schiet. In de stromende regen en met bliksem en donder om ons heen. Op bepaald moment slaat de bliksem vlak voor onze ogen in een heuveltop in: een lange flits,die eindigt in een vuurrode bal op de grond waar hij inslaat en een donderslag als een kanon aan je oor .. En in een auto die niet meer wil starten omdat de verdeler of de bougies nat zijn geworden. En op een weg waar zeer zelden iemand langs komt. Maar na een half uur komt er gelukkig een auto aan van een safaribedrijf met twee Duitse dames en een gids/chauffeur. Hij probeert ons te helpen: we duwen de auto achteruit!! De helling af, richting riviertje. Maar hij slaat niet aan. Met vereende krachten, de twee Duitse dames incluis, duwen we de auto weer omhoog ,weg van de zwellende stroom. De gids zegt dat we onze Value Car Rent maar moeten bellen om te vragen wat te doen!! Maar er is daar geen bereik…. Dan komt er nog een auto aan van een ander safari bedrijf. De eerste wagen vertrekt. In de tweede auto blijken drie mannen te zitten van het bedrijf en twee ervan zijn…automonteurs!!! De derde is in nette kledij en duidelijk de (ook zwarte) baas. Hij geeft de andere twee de opdracht om de auto te bekijken en maken. Ze halen twee grote kisten gereedschap uit hun bakkie en halen eerst de bougies eruit. Die blijken droog te zijn. Dan schroeven ze de verdelerkap eraf en maken de verdeler droog. Die was drijfnat. Ik kijk oplettend toe zodat ik een volgende keer(wat het lot verhoede) het zelf kan doen. Alles wordt weer dichtgeschroefd en ja, de motor start!!! Ik beloon de twee werkers met 200 rand wat ze erg veel vinden, en zij nemen blij afscheid. De baas legt nog uit dat Nissan, met name met benzine motor, erg watergevoelig is!! Daar zijn we blij mee. Hij zegt dat we altijd schuin door de rivieren moeten rijden, met de stroom mee, zodat er zo weinig mogelijk water omhoogspat en in de low 4x4 in de tweede versnelling. We zullen nog heel veel flash floods tegen komen waarschuwt hij want het regent zo hard dat het water in heftige stromen de bergen afgutst. Wij gaan lanzaam verder, we halen gemiddeld nog geen 20km per uur!! Na 10 uur rijden bereiken we via nog vele cross-floods en een paar rivieren eindelijk om 6 uur Khorixas!! Nooit gedacht zo blij te zijn daar aan te komen. We gaan naar de enige fraaie lodge daar en besluiten niet te kamperen omdat het alweer zwaar is gaan regenen. De lodge is heel fraai en we hebben een romantische kamer met hemelbed. Wel is de toilet stuk maar het is de laatste kamer!! Het hotel blijkt vol te zitten met een groep van 30 Amerikaanse studenten van allerlei richtingen. Die zijn er samen met drie professoren en rijden 6 weken rond en bezoeken farms enz. Ook enkele psychologie studenten. De studenten studeren in greenville in South Carolina!! Daaar heb ik nog ooit een workshop gegeven. We kletesen met de vrouwelijke professor . Zij kent Russell en Karen niet. Naast haar zit een vrouwelijke professor sociologie die helft van het jaar in SC en helft van het jaar in Maun woont. Zij zegt dat haar man een Safari bedrijf daar heeft. Ik zeg dat wij naar vrienden in Maun gaan en dat de man internist is. Zij zegt dat haar man een blanke en goede arts zoekt voor de blanke klanten in de delta. Wij beloven het met Koos te bespreken.De wereld is klein.

Geen makkie dus die eerste dag langer leven dan mijn vader!!Maar ik besluit toch minstens 97 te worden!!

13-3-2011.
De volgende dag schijnt de zon en we gaan even wat geld halen bij een bank. Tot mijn schrik eet de machine na een poging mijn bankkaartje op!! Het is zondag en goede raad schaars doch niet duur. Er staat een security guard bij de Atm maar hij kan ook niet veel. Gelukkig is er een noodnummer en zonder veel hoop draaien we dat. Tot onze verbazing en vreugde zegt de amn aan de andere kant dat hij iemand naar ons toe zal laten sturen van de bank!! Over tien minuten is hij er. Natuurlijk worden het 30 minuten en hebben we veel mensen langs zien komen bij de ATM. Ik klets met de bewaker over het voetballen.Dan komt er een indisch uitziende man met zijn dochtertje van twaalf. Hij opent de bank en tovert mijn kaartje te voorschijn. Hij weet ook niet hoe het kan. De kaart is wel geblokkeerd nu maar we hebben hem. Later bellen we de ABN in Tilburg en die zeggen dat ze geen kaart kunnen reactiveren als ik ver weg zit. Maar ik wordt later teruggebeld en moet ene Olaf Wachterberg bellen in Amsterdam. Dat doen we in Grootfontein maar hij is er niet.( Nu vijf dagen later heeft hij al paar maal gebeld toen wij geen bereik hadden en we hebben nog altijd geen bereik nu. We zitten inmiddels al in Botswana). Dan rijden we verder naar Grootfontein. We besluiten niet bij de duitser te logeren maar bij Roy’s Camp waar veel bijzondere vogels te spotten zijn volgens de Birdfinder. Het ligt 50 km ten Noorden van Grootfontein, dus op de route naar Rundu..
We arriveren na vlotte rit op de werkelijk heel fraaie en heel rustige camping. Echt de moeite waard om heen te gaan. Rustieke lodge met ook aantal mooie en heel verscholen staande huisjes. De camping plaatsen zijn heel ruim en schitterend met stroom , barbecue plek, tafel. Onder fraaie bomen. Het geheel ligt in een groot wildpark waar elanden,kudu’s springbokken en ander wild zou zitten. Er is ook een waterhole maar omdat er overal water is komen de dieren daar nu niet drinken. Wij wandelen en gaan ’s avonds in het rustieke restaurantje borrelen ( en vinden bij de boeken uitruil een interessant boek over Afrika wat we ruilen voor Fiela se kind) en eten. Braai van het huis. Heel smakelijk en gezellig. We kopen nog twee geschenken (San sierraden) voor Miem en Susanne.
Dan naar bed en morgen vroeg op om de speciale vogels te zien: de Southern whiteheaded Shrike en vooral de black faced barbler!!
14-3-2011.
Vroeg op en een fraaie wandeling door het wildpark gemaakt na eerst bij het restaurant/bar gekeken te hebben naar de vogels d!ie daar volgens de Birdfinder altijd zouden zitten. En ja, het boek heeft alweer gelijk. We zien de zeer zeldzame black faced Babbler!!In flinke aantallen. En in nog grotere aantallen the Souithern White-Crowned shrike. Later zien we op de wandeling nog de Golden Oriole. Geen groot wild echter.
Na douchen en ontbijt op weg naar Rundu. Volgens alweer de birdfinder is er 20km voor Rundu, bij de telefoonmast, een vogelgebied met vele boeiende gevederden. We zijn er om elf uur en kennelijk is het te laat en te warm want we zien niet een enkele vogel. Dus ditmaal geen goed advies van de Finder. Dan door naar Rundu wat heel wat netter lijkt dan twee jaar geleden. Ook veel nieuwe gebouwen en druk druk!! We proberen wat vlees in te kopen maar er is in geen enkele winkel- Spar, Shoprite, Brock-, veel te krijgen. Dus maar T bone en rumpsteak. En dat in een gebied dat vol is met farms met game! Dan op zoek naar een camping/lodge. We rijden naar een lodge aan de rivier maar die blijkt totaal onbereikbaar te zijn!! Zo hoog staat het water. Dan naar een lodge waar we met de kinderen ook geslapen hebben, 8 km richting Caprivi. Maar ook die blijkt onbereikbaar. Je kunt worden opgehaald met een bootje maar met de tent op het dak van de auto is dat lastig. Uiteindelijk in de Ndango (krokodillen) lodge geslapen. Die ligt nog droog. Redelijke plek maar niet echt fraai. Dan rijden we naar de waterwerken want daar zouden veel vogels zitten. Het is een fraai gebied vol meertjes; de rivier ligt er nu bijna tegen aan en veel kinderen zwemmen in het heel brede ondergelopen stuk land.We zien helaas weer weinig vogels. Dan terug naar de camping. Eten maken en eten. Gelukkig is er bij elke plek een overdekte plek want de regen slaat alweer toe!! We proberen na het eten nog wat te lezen onder ons afdak maar de regen waait hard binnen. Dus maar weer in ons tentje lezen en vroeg slapen. Namibia is wel heel erg nat dit jaar!! Ze zeggen dat het een nieuw record is.
15-3-2011.
Op tijd op. Het is weer wat zonnig nu. Op weg naar Divundu, maar ai, bij het uitrijden van de camping voelt de band wat vreemd aan; ja de rechtervoorband is leeg. Een langskomende auto stopt en zegt dat er 100 meter verder een Tyre reparation shop is!! Geluk bij een ongeluk. Het is een ruime garage en een vriendelijke zwarte heer wenkt ons binnen te komen. Hij ziet de lege band natuurlijk al. We kunnen meteen geholpen worden. Een andere vroiendelijke man schuift een krik onder de auto en haalt de band eraf. Die gaat in het waterbad na volgepompt te zijn. Er blijkt geen gat in te zitten. Dan ziet hij dat er wat lucht lekt uit het ventiel. We hebben in Khorixas onze banden laten controleren en de man heeft kennelijk twee dopjes niet terug op de ventielen gedraaid!! Daar is nu stof in gekomen en dat heeft de lek veroorzaakt. We krijgen een nieuw ventiel en twee nieuwe dopjes en na een half uurtje is het weer klaar. Het kost niets!! We belonen de wielafhaler voor zijn service met 20 N$ en hij is blij even als wij. Wat een aardige en behulpzame mensen daar.. Dan door naar Divundu en camping Ngepi (betekent hoe gaat het met je) waar we twee jaar terug zoveel plezier hebben gehad met de kinderen erbij. Hopelijk is het bereikbaar!! De reis loopt vlot; natuurlijk veel koeien en geiten op de weg maar dat hoort erbij. Langs de kanten vele kralen met rondavels. Een vruchtbaar en redelijk welvarend ogend gebied. We komen na twee en een half uur aan in Divundu waar we (kunnen) tanken . Dan naar Ngepi; de weg erheen vanaf de grote weg is nog altijd even hobbelig en dit jaar ook veel natter!! Als we vlakbij de camping zijn staat het bruggetje ervoor helemaal blank en de rivier stroomt er rap overheen. Ook op de camping meteen in lange en zeer diepe plassen beland. We zeggen drie dagen te willen blijven en vragen of Christopher , onze vogelgids, er nog is. Die is er maar niet de komende dagen. Wij zeggen met hem weer een vogeltocht te willen maken en ze gaan hem bellen. Met ons tegelijk komen vier mannen aan van rond de vijftig; allen van Oostenrijkse komaf en echt op stap. Een woont in Johannesburg. Ze maken veel lawaai en hebben lol als jonge honden. Ze zakken meteen door in de gezellige bar. Wij krijgen een plek die we niet goed vinden omdat er geen styroom is en nemen dan met goed vinden plek 8 Fraai aan de rivier. We besluiten deze avond een sunset boottochtje te maken.
Het is werkelijk heerlijk om weer op deze fraaie plek te zijn. Er zijn zelfs een aantal flinke verbeteringen; zo is het retaurant aan het water nu af met eettafeltjes maar ook luie fauteuils.
Wel vinden we het water omineus hoog staan overal. In 2010 is de hele camping totaal onder water komen te staan! Tot boven het niveau van de terasjes van de huisjes!!En dit jaar is er nog meer regen gevallen!!
We zetten de tent uit en genieten van de rust en stilte. Heerlijk lezen. Om 4 uur de boot op. Met ons mee gaan de vier Oostenrijkse mannen die heel fraaie kijkers en fototoestellen hebben. Ze zijn ietsje aangeschoten maar monter.We zien niet echt veel vogels maar de tocht is schitterend en koel. Biertje aan boord. Na de tocht snel ons eten maken want de duisternis valt. Morgen vroeg op en met Christopher die graag blijkt te komen, wandelen.
16-3-2011.
De hele nacht veel Hippo geluiden en ook leeuwen gebrul maar dat aan de andere kant van de Okavango.Dus heel aangenaam en echt Afrika. Marijke heeft veel wakker gelegen ook al omdat de oostenrijkers veel lawaai maakten. Ze zegt gehoord te hebben dat zij discussieerden over meteen vertrekken in verband met het snel wassende water. Volgens marijke zijn ze ’s nachts al vertrokken.
De vogels zingen al luid voor opkomen van de zon. De oostenrijkers blijken niet weg te zijn en we horen ze luid snurken als we langs hun tenten lopen..
Wij zijn om kwart over zes bij de bar en Christopher is er al. Hij herkent ons en zegt dat we gaan wandelen bij de village maar dan moeten we eerst door diep water dus gaan we met onze auto. Hij wijst ons meteen op enkele buffels die aan de andere kant van de rivier lopen te grazen.
We zien dat het water alweer behoorlijk hoger staat!! Volgens christopher is er nog geen direct gevaar dat we morgen niet meer weg komen maar heel zeker is hij toch niet want het water stijgt wel snel nu. We maken een bijna drie uur durende wandeling, in de zon en zien veel vogels en ook enkele nieuwe zoals de red billed oxpicker. En the Lesser Jacana; het laatste is heel bijzonder. Een schitterende tocht. Christopher heeft nog meer bij geleerd en is vreselijk enthousiast. Hij heeft nu een vriendin en is een stenen huis aan het bouwen. Voor hen beiden. Hij heeft vorig jaar hier een rondtocht gemaakt met de grote Roberts van het vogelboek en met hem vele vogels gespot. Trots laat hij het vogelboek van Roberts met diens handtekening en opdracht aan hem zien. Hij krijgt nu ook verzoeken om gidsen van elders op te leiden. Het gaat hem goed.
Na onze tocht besluiten we toch om vandaag weg te gaan. Christopher wil met ons meerijden naar zijn dorp 8km verderop (2km dwars door het veld). Terug bij de bar ontmoet Christopher twee Australische mensen ( man en vrouw) die hij van vorige keren kent. Zij begroeten hem hartelijk. Wij maken ook kennis en al pratend komen we op home exchange. Zij gaan deze maanden naar europa en huren daar een camper. We raden ze aan ook Antwerpen te bezoeken. Zij hebben vier jaar in maun gewoond toen hij daar werkte als civiel ingenieur voor de regering. Hij kende Koos niet . Wel zegt hij dat we bij Albert Wefeling langs moeten die daar een bedrijf heeft. Hij is ook nederlander. Wereld weer klein. We wisselen adressen/ e mails uit en zij zeggen dat we altijd welkom zijn bij hen. Ze hebben paar huizen in en bij melbourne. Zo kamperen is net zoiets als varen zoals Jaap en Laura; je ontmoet altijd aardige en boeiende mensen.
Wij gaan douchen en rijden dan door diep diep water naar de weg toe. Verstandig denken we om nu te gaan al hadden we ons zeer verheugd op enkele dagen Ngepi.
We rijden door Mahango Park maar daar zijn ze de wegen aan het verbeteren en grote zandwagens rijden af en aan. De weg is ook nog deels afgesloten. We zien wel grote Osprey van zeer dichtbij en zebra’s Impala’s en andere herten. Geen olifanten of ander groot wild.. Natuurlijk stoppen we bij de reuze Baobabs. Het water staat daar vlak tegen aan! Maar al met al valt het park qua dieren zien alweer erg tegen evenals twee jaar geleden.
We rijden door naar de grens. De Namibische kant geeft geen problemen. Bij Botswana worden we eerst heel erg hartelijk ontvangen. Maar als we willen weggaan komt er een man bij die kennelijk de baas is en die ons zegt dat we een permit moeten kopen voor de auto. Dat zou onze Rental shop al gedaan hebben maar kennelijk is dat formulier niet genoeg. Het kost gelukkig maar 120 pulla’s en omdat we die niet hebben mogen we 160 N$ geven. Dan mogen we verder na natuurlijk driemaal hetzelfde te hebben ingevuld op drie verschillende plekken. Bureaucratie is toch een echte last. Maar in ieder geval gaat het heel vlot en vriendelijk; heel wat beter dan in de USA!!!
Botswana begint heel landelijk; met veel kleine rondavels langs de weg en enorm veel koeien en geiten en ezels op de weg. Wel een asfaltweg. We rijden rustig naar Shakawe, waar we gaan kamperen voor drie dagen bij Drotsky’s Cabins. We gaan maandag met Koos en Drotsky varen en zijn camping zou erg mooi zijn. Na enig vragen vinden we de lodge; het is een heel nieuwe lodge waar we aankomen. Een vriendelijke vrouw (zwart) ontvangt ons en we drinken een biertje. Al pratend blijkt dat zij een heel goede vriendin is van de vrouw van Albert, de nederlander. Zij kent Koos niet. De ruime en hoge lodge, gemaakt van mooie balken en met groot rieten dak, ruikt nog helemaal naar nieuw hout en riet. De camping blijkt bij de oude lodge te liggen enkele honderden meters terug. We rijden erheen en zien een heel romantische lodge. Midden in een tropisch oerwoud als het ware. Aan de rivier. Daar treffen we piet, een Zuid Afrikaner die hier al 10 jaar werkt. Hij zegt dat we zeker kunnen kamperen. Op plek 5. We bezichtigen de zeer fraai aan het water gelegen bar en restaurant. Het laatste is nu dicht omdat het dak vernieuwd wordt. Dan naar de camping: die is inderdaad ongelooflijk mooi. De mooiste die we ooit gezien hebben. Gelegen aan een zijarm van de okavango onder reusachtige bomen, midden in een echt tropisch oerwoud. Overal rennen aapjes door de canopee van de bomen.Onze plek ligt aan het water en is enorm groot, met stroom en water en uiterst nette douces en wc nabij. Er zijn 17 reusachtige, prachtig verscholen, kampeerplekken, allen met stroom en water en barbecue plek waarbij al hout klaar ligt.
We zetten onze tent neer en dan blijkt de stroom niet te werken. Maar kennelijk doet die het nergens in de lodge nu. Volgens Piet levert Namibia, waar de stroom vandaan moet komen, nu geen stroom.
We bespreken voor morgen avond een boottochtje om vogels te zien. Vandaag heerlijk relaxen en eten bij de tent en ons kampvuur. De ( Vervet) aapjes rennen rond en loeren op een kans om ons eten af te nemen wat ze niet lukt. Alweer een top dag. En hier geen regen weer maar heerlijke zon waarbij wij op onze plek in de schaduw van de vele reusachtige bomen zitten waardoor wat zonlicht heen filtert. We horen de nijlpaarden knorren, de vogels zingen de apen schreeuwen. Afrika!! De wereld lijkt ver weg van hier.
17-3-2011.
Een hele echte relaxdag vandaag. Alleen vanavond boottochtje en erna eten in de nieuwe lodge; verder hele dag luieren en lezen op onze romantische en tropische plek. Des nachts weer veel hippo’s gehoord en ook een dier wat we niet konden thuisbrengen. Een dof mhoe wat door een soortgenoot werd beantwoord. Bij navraag blijkt het een Uilen soort te zijn.
Opvallend is hoe grote Jackal berry trees worden omvat door andere grote bomen, geen echte lianen maar wel met soortgelijke actie. De beide bomen blijven echter gewoon floreren en groot groeien. De Apen weer rennen door de bomen heen en soms rond onze tafel. De monitor lizards plonzen in het water en ik zie zelfs een soort otter zwemmen. We genieten enorm. De boottocht is heel mooi, de rivier is glad als een spiegel al stroomt hij snel; de oever waar wij staan is vol grote bomen de andere oever bestaat uit veel papyrus en andere grassen en struiken die in het water staan nu. Daar huizen de nijlpaarden overdag. We zien doorlopend in het riet tientallen bee eaters zitten en vliegen: whitefronted bee eaters, blue cheeked bee eaters en little bee eaters. Verder zien we tientallen pied kingfishers die in drommen uit hun holletjes komen vliegen als wij passeren. Ook een malachiet kingfisher en wood kingfisher. We maken prachtige foto’s. Tot ons genoegen zien we ook een red shouldered widow bird, een nieuwe vogel. Verderop zit de fish eagle kalm in een boom boven ons. Het is een tocht door het Paradijs.We varen twee en een half uur door de zwoele bries en zien de zon langzaam ondergaan (ik bedoel we zien de aarde zich langzaam wegwentelen van de zon af).
Na de tocht even omkleden en dan wijntje in onze bar en kletsen met de bartender en Piet en een Zuidafrikaan die hier nu al jaren woont in Maun. Dan worden we naar de andere lodge gevaren waar we gaan eten.
Daar ontmoeten we aan de bar samen met Piet en de Zuid Afrikaan van zoëven en een andere man die het over aanschaffen van een boot heeft, de heer Drotsky zelf; het is een tenger gebouwde kleine man met een blond-grijze baard. Hij heeft een korte broek aan en een hemelsblauw shirtje. Wij zeggen dat we kennelijk met hem gaan varen maandag. Hij weet van niets en kent ook Koos Stiekema helemaal niet, zegt hij. Wij zullen met zijn zoon Laurens gaan varen die in maun woont. Dat zal prachtig worden. Maar zelf heeft hij er niets mee van doen. We vragen of hij van Poolse komaf is (Koos schreef dat hij van oude poolse adel was) maar hij zegt dat niet te weten. Hij komt al generaties lang uit ZuidAfrika en weet niet of iemand van zijn voorouders Pools is. Zijn wij nu gek of Koos?? Of is het iemand anders met wie we gaan varen??De goede man is verder wel vriendelijk maar op een stugge manier. Hij zegt wel vijf keer dat hij geen enkele naam kan onthouden. Niet iemand waar je snel contact mee maakt..
We gaan dan eten: een crème achtige ossestaart soep vooraf die niet groots was (Marijke liet helft staan) dan een stoofpot met vlees en groenten. Niet slecht maar ook niet super. Erbij erwten ( uit Zuid Afrika!), wortelen en gele rijst die goed gekookt was. Een taartachtige cake na met vanillesaus. Marijke liet ook die staan. Lekkere koele blanc de blanc erbij. Vriendelijke bediening. Er waren nog drie tafels bezet: een met vier zwarte mannen, kennelijk ambtenaren, een met een blanke familie van zes en een met een zwarte man en vrouw die er heel netjes uitzagen. Hij met geleerd aandoende bril met heel dun metalen montuur op. Ik weerhield mijzelf ervan om een praatje met hen te maken.
Na het eten werden we weer terug gevaren, onder de sterrenrijke hemel, het Zuiderkruis fonkelend in de lucht. Bijna volle maan. Dat zal maandag volle maan worden?
Weer een superdag!!Met veel lezen en genieten.
18-3-2011.
We besluiten tot nog zo’n relax dag!! Vannacht wel weer veel dieren lawaai; haha. Fantastisch het geklingel klinkel van de honderden kleine kikkertjes die op de rietstengels geplakt zitten. Alsof elfjes een orkest vormen en voor je spelen. Daardoorheen het gehum-knor van de hippo’s rondom ons tentje, die de wal opkomen om te gaan grazen op de camping. Een spoor is vlak naast onze plek. Maar gezien hebben we ze niet. Wel verse ,rondgesproeide mest ( dat doen ze met hun staarten). Verder weer de Mhoem dieren die we niet kennen en enkele verschillende uilen soorten. Waarschijnlijk ook Pel’s Fishing Owl, die vis vangt en ook kleine krokodillen. We hebben die gisteren gezocht met Jack de vogelgids maar alleen de uilenballen gevonden. Het is een grote, gemberkleurige uil met zwarte ogen. Niet gezien dus maar wel gehoord.
Weer vroeg gewekt door de talloze vogels die zingen uit volle borst en door de apen die door de bomen rennen en op de tafel springen. Zo hoort het.
We gaan vroeg wandelen maar marijke is wat bang dat ze een hippo tegenkomt die iets te laat terug keert naar het water. Overal zien we inderdaad de hippo sporen en de heel verse mest. We bezichtigen alle kampplaatsen en vinden 4,5,8,12,13, 15 en 16 en 17 het mooiste. Zeventien is wel helemaal achteraan aan de rivier en je ziet er wel heel veel hippo sporen uit het water komen en over de plek lopen. Voor echte hippo liefhebbers dus. Niet ’s avonds laat en ’s morgens vroeg je dak af hier.
We zien nog enkele cardinal woodpeckers en keren blij terug naar ons ontbijt.
Verder lezen en ik vele uren aan deze stomme blog schrijven. Maar ja, enig historisch perspectief en enig info voor de achterblijvers is wel nodig. Ik moet nog uitgebreid ingaan op het hele ISSOOH werkgebeuren in Okonguarri; maar dat vergt denkwerk.
Morgen zakken we af naar Maun waar we een nacht kamperen en dan op naar Koos zijn paleis!! Voor de laatste etappes in deze werk/natuur/ cultuur/golf reis. Overigens wel meer werk dagen dan ik gedacht had.

19-3-2011.
De hele nacht veel nijlpaarden lawaai. Een nijlpaard lijkt gewond of boos en maakt lange tijd een heftig kabaal. Een ander nijlpaard lijkt hem weg te jagen. Allemaal een beetje heftig dus. En gisteravond kwam een man de nijlpaarden wegjagen zei hij. Dat is dus niet gelukt.Haha. Maar de nacht gaat verder rustig voorbij. We worden gewekt door vele vogels en springen rond half zeven uit bed. We ontbijten onder onze reuze bomen aan het water. In de bomen zitten en vliegen vele vogels: paradise flycatcher, swamp boubou, cardinal woodpecker, bulbul’s (blackcapped), arrow marked babblers, terrestrial bulbul, white browed robin .We genieten Na ontbijt betalen (de machine in nieuwe lodge werkte niet). De oude lodge is ook veel mooier! Ga daar dus heen. Overigens schijnt Drotsky de cabins te willen verkopen! De kans voor een prima spot om te kopen!!Hij gaat op de Seychellen wonen. We gaan naar Maun en nemen op verzoek Jack, de vogelgids, mee naar zijn village 80km verderop. Eerste even met hem naar Shakawe om inkopen te doen voor zijn vrouw. Ik ga naar de bank. Daar blijkt de ATM geen maestro of mastercard te accepteren. Was drie jaar geleden ook zo in Botswana. Mastercard heeft nog altijd geen actie ondernomen kennelijk. Dus geld bij het loket halen wat lang lang duurt. Een zeer norse zwarte dame laat mij vijf keer hetzelfde opschrijven en ik moet copie van paspoort laten maken. Zo begrijp je dat bank zaken veel kosten!! Zij is meer dan een half uur bezig om mij 200 euro te geven!!Botswana is duidelijk veel minder modern dan Namibië. Dat wisten we al. Ik vertel Jack dat de bediende zo nors was. Hij zegt dat alle bankbedienden zo nors zijn, evenals andere ambtenaren en mensen die in medische klinieken werken. Ze zijn hautain en laten je uren wachten. Dat lazen we ook in “The scream of the Innocent”en is dus nog altijd zo. Dan op weg. Het landschap is anders dan wij verwachtten. Niet vochtig en moerassig maar droog met savannah en thornfeld, vooral camel thorn. Veel droger hier dan in Namibia!! Kennelijk is hier niet zoveel gevallen als daar. We reizen langs aantal erg rustieke maar verder oninteressante dorpen. Mooie rondavels, We zetten Jack af en crossen over de asfaltweg die wel vele potholes bevat en waarop talloze ezels koeien en geiten lopen. Oppassen dus en niet harder rijden dan 80. 120 km is geoorloofd volgens de borden maar dat is om problemen vragen. Na zes uur rijden (over 370km) bereiken we Maun. Een drukke en rommelige stad met ongelooflijk veel taxi’s. Voor Maun hebben we nog de Sitanonga camping bezocht die ook een krokodillenfarm bleek te zijn. Een norse oude en vervuilde man met slechts twee tanden ontving ons bij de poort nadat we 8 km door rul zand hadden gereden. Hij laat ons buiten parkeren en toont ons een redelijk mooie campsite op een verder lege en shabby ogende camping.De borden zeggen dat je op moet passen voor de krokodillen en dat de eigenaars geen verantwoordelijkheid nemen voor ongelukken daarmee. Vreemd als je een krokodillenfarm koppelt aan een lodge/camping. We besluiten hier niet te willen blijven en vertrekken. Vermijd deze plek dus. Er zijn vele betere plekken dichterbij Maun.
In Maun gaan we naar de Island river lodge. Dat is een fraaie plek en met zeer vriendelijk personeel. We drinken een drankje op het prachtige terras aan de rivier en komen bij van de hete tocht. De camping is klein maar we vinden de mooiste plek nog leeg, aan de rivier. De voorzieningen zijn wat simpel maar afdoende. Je kunt natuurlijk naar de zeer nabij gelegen lodge wandelen. Er is een ruim zwembad vlak naast ons waar we meteen induiken!! Dan wijntje aan de rivier tot de maan opkomt, vol en rond, en midden op onze tafel valt.Dan eten in het restaurant. Marijke had een goede steak ik goede kippenleverpastei en matige- taaie- lamscoteletten. Eten is in Botswana nog niet tot kunst of hobby verheven , dat is duidelijk. Dan slapen. Later horen we veel muziek vanaf de andere kant van de rivier; kennelijk een disco? Het vermengt zich met de lieflijke klingelgeluiden van de duizenden kikkertjes. Hier komen oprukkende stad en natuur echt samen.

20-3-2011.
Half zeven gewekt door de vele kraaiende hanen en de balkende ezels die het vogelgezang proberen te overstemmen.. Het is hier luidruchtiger dan in Antwerpen zo ’s morgensvroeg!! De opkomende zon valt op ons plekje. We sluiten de tent voor het laatst: die heeft alle stormen en regens prima doorstaan!! Alles in de koffers en dan ontbijten op het terras van het restaurant. Prima. Er is internet maar met een snelheid van 48 Mbps!!!! Dus het plaatsen op de blog van deze tekst lukt niet echt. Ik schrijf er wel aan en na een uur valt de stroom uit. Ondanks opslaan van mij is alles kennelijk kwijt. Opnieuw begonnen. Afrika is Afrika!! Koos belt. Hij had ons gisteren verwacht ondanks zijn bericht eerder dat we op de 20ste verwacht werden haha. Hij wordt toch ook dagje ouder. Haha. We rijden naar Audi Camp waar we op de auto moeten wachten tot 4 uur. Vlakbij Audi ligt een nieuw en fraai gebouw met restaurant ,bar, winkeltjes en een film en danszaal. Veel ijzer in de bouwwerken en meubilair verwerkt; futuristisch en mooi en toch met Afrikaanse look. We gaan er een milkshake drinken die heerlijk is. Dan terug naar Audi waar we gaan lezen en wijntje drinken. Koos komt later en we hebben een uiterst genoeglijke kout. De automan verschijnt maar niet doch schijnt onderweg.We besluiten om even naar Maun te rijden naar dé bar ter plekke, tegenover het vliegveld. De eigenaar , Klaas Bol, is Nederlander. De bar heet: Bon Arrivée. Het is een heel trendy en gezellige bar met allerlei aviatie posters en foto’s. We drinken er weer een wijntje. De eigenaar is er niet vandaag. We komen er zeker terug. Veel piloten die geland zijn en heel trendy Maun komen hier. Terug in Audi ontmoeten we opnieuw de groep amerikaanse studenten met professoren die we in Khorixas zagen. Ik vertel over de dood en Isphaan, een bijdrage aan de culturele bagage van de mensen. haha. Er komen 6 Cubaanse dokters een praatje houden. Wij rijden maar naar Koos zijn huis en laten de auto achter. Later belt Marijke en de auto ophaal man man is met de bus gestrand. Hij haalt de auto morgen op. Koos zijn huis  ligt werkelijk erg mooi; aan de rivier. Hij woont zelf in een groot huis met ruim overdekt terras waarvoor een zwembad ligt. Fraai!! Wij slapen in een super romantische cottage die even verderop in de tuin staat, met hoog rieten dak en opgetrokken uit houten ronde balken en met houten muren. Ervoor een schitterende loggia waar we heerlijk onder een rieten afdak kunnen genieten van het uitzicht, de vogels en wat er zoal langs komt! ’s Avonds eten we bij Koos en Tshidi. De jongere zus(16) van Tshidi en haar dochter uit haar eerste huwelijk zijn er ook en Aymar natuurlijk. Thsidi is hoogzwanger en wellicht maken we de bevalling nog mee want ze is in april uitgerekend! Het eten is heerlijk en de wijnen vloeien in overvloed: wittte en rosé prikwijn en heerlijke rode ZA wijn. Het wordt laat. We kijken ook even naar het nieuws en zien hoe in Libië gevochten wordt en hoe Japan lijdt onder de earthquake. Brrrr. Voor ons een fantastische dag dus. Slapen als een roos!!

21-3-2011.
   Begin van de lente bij ons in Europa!! Hier begin van de herfst.Vandaag is Bertie jarig (Van Kees de Lind). Helaas kan ik haar geen bericht sturen: internet werkt weer eens niet en bereik is ook erg slecht. Wij zullen haar later moeten wensen dat haar nieuwe jaar met de nieuwe boot een succes jaar mag worden.Ja, drie maanden weg in Afrika verzwakt de contacten met de vrienden en familie thuis wel natuurlijk. Maar we zullen het goed proberen te maken met mooie verhalen en lekker eten en veel wijn als we terug zijn.
.Vandaag eigenlijk een rustdag. Maar Koos neemt ons mee naar zijn huis in Toteng wat hij verhuurt aan werkers in de kopermijn die daar zojuist is geopend. Bij hem woont het hoge personeel. Het is een 60 km terug richting Namibia. Het ligt behoorlijk afgelegen dus. Het dorpje is ook erg klein. Het plot is overigens heel mooi en er staat een groter huis op met fraai rieten dak en ze zijn er nog bezig er ook een wat kleinere cottage op te zetten. De muren staan er al; het dak moet er nog op en dus ook de verdere afwerking moet nog gedaan worden. Koos zegt dat het een heel goede belegging is voor Tshidi die de plots voor niets krijgt. Het huis bouwen kost ongeveer 250.000 pula, zeg 25.000 euro. En hij verhuurt het redelijk goed.We zien de werkers rustig op de grond zitten. Dat is altijd even wennen hier: bij ons werken de bouwvakkers meestal toch stug door, hier zitten ze vele uren te zitten. Gelukkig is het meestal aangenomen werk. Ze krijgen echter wel eten en drinken van Koos bovenop het loon. Hoe langer ze erover doen des te langer hebben ze dus eten en drinken. Maar goed alles komt toch af. Als we er zijn begint het vreselijk te regenen en onweren. Koos is bang van onweer en dit is dus een mooie kans op genezing door flooding therapie. Ik steun hem en hij vat flink moed. Door de stromende regen rijden we later terug naar zijn huis, overhuifd door een drie dubbele regenboog. Heel mooi. Daar borrelen en eten. Koos is extreem erudiet geworden in de dertig of meer jaar dat ik hem niet gezien heb. Hij is uiterst belezen op alle gebied maar uitzonderlijk goed op historisch gebied. Hij heeft alle boeken die over Churchill geschreven zijn b.v. Maar ook verder heel breed. Hij reikt mij enkele boeken aan die ik zeker moet lezen!Hij is zichtbaar teleurgesteld over mijn te geringe belezenheid. Ik kies er een: the bridge over the Drina, van een yoegoslavische schrijver die er de Nobel prijs mee won. Het is een fascinerend boek inderdaad wat ik vreemd genoeg niet kende. Het gaat over de geschiedenis van een brug over de Drina en beschrijft schitterend de gebeurtenissen in die streek(Servié/Kroatië) vanaf ongeveer 1200. Toen het nog Ottomaanse rijk was en daarna onder de Habsburgers.Wel veel geweld en haat en nijd natuurlijk.

22-3-2011.
Wij gaan met Koos samen drie dagen varen met Laurens Drotsky, de Okavango Delta in. De dag begint met regen (alweer) en zelfs kou. We vertrekken vanaf de okavango Lodge in Maun waar de boten liggen. Boten want wij gaan met Laurens op één boot en een bediende en een kokkin gaan met een andere boot en gaan ons kamp opslaan ongeveer 80km verderop in de delta. Heel luxueus dus. Wij zitten eerst met dikke jassen aan op de boot die door de rivieren en smalle stromen van de delta vaart. Eerst tamelijk snel omdat we het Moremi park snel willen bereiken. Daarna , na eerst geluncht te hebben op ons kampement wat er op een eiland liggend heel romantisch uit ziet, met tentjes voor marijke en mij, voor koos en voor het personeel en met een grotere tent om evt onder te eten. Kampvuur brandt al En ook staan er twee tentjes met een WC en een echte douche! Na de lunch crossen we verder de rivieren af. Het landschap is adembenemend mooi en zo rustig. Redelijk veel vogels maar erg weinig grote dieren. Af en toe een eenzame Olifant die in het water staat te eten. Verder veel Lechwe’s, soort antilopen. Enkele giraffes. Maar het weer is inmiddels weer zonnig en de tocht is een feest. Een aanrader. Het water staat volgens Laurens al heel hoog. Hij is overigens een super gids. Ziet alles en weet alles. Hij heeft de vogelgeluiden ook op de I Phone en roept soms de vogels zo op. Wel ietsje te geavanceerd natuurlijk. Haha. ‘s Avonds eten we een heerlijk maal, geheel klaargemaakt op het houtsvuur. Op tijd naar bed en niet de tenten uit in de nacht. Hippo’s overal. Ook wat bavianen.
23-3-2011.
Weer en hele fraaie en romantische vaardag door de delta.We varen tussen het hoge riet en de papyrus door over smalle vaarten die soms uitkomen op bredere meertjes waar dan vaak nijlpaarden liggen te eten. Zij kijken je altijd dreigend aan en zelfs met de stevige boot die we hebben moet je uitkijken want ze bijten dwars door het aluminiu heen. Het blijven nare en gevaarlijke besten en altijd onvoorspelbaar. We zien vele vele kingfishers, veel pied kingfishers maar ook zeer veel malachite kingfishers die rustig op een rietstengel blijven zitten zodat je ze prachtig kan zien en fotograferen, of soms voor de boot uitscheren. Ook zien we de zeer fraai gekleurde gallinule, een waterkip achtige.Natuurlijk overal de sierlijke "Jezus vogels"die elegant over het water lijken te dansen.Weer niet veel groot wild. Laurens vraagt zich ook af waarom er niet veel meer olifanten zijn b.v. omdat er eten in overvloed is. Wel zien we vele olifanten paden door het riet lopen. We lunchen weer op een fraai eilandje warop bomen staan die Laurens zijn ouders nog geplant hebben toen ze hier op huwelijksreis waren.
Na een zalige dag weer terug naar ons kampement en daar heeft Rose het eten al bijna klaar. Glaasje witte wijn erbij. Veel kletsen met Koos en laurens over de cultuur in de delta en het leven daar.
24-3-2011.
Nog een halve dag verder de delta in en dan ’s middags terug naar Maun (125km). Het weer betrekt helaas en om een uur of vier komen we in een heuse donderstorm met vliegende regen terecht. Koos krijgt weer onweer angsten. De bliksems slaan ook overal om ons heen in de grond. En dan zo alleen op het water. Maar we komen, verkleumd, aan in maun. Een top reisje was het wel.Niet goedkoop: 750 euro de man, all in. Tshidi haalt ons op. Ze is nog niet bevallen gelukkig.
25-3-2011.
Vandaag een rustdag.We lezen heerlijk op het teras van onze cottage en hebben 'smiddags en 's avonds uitgebreide discussies met koos en Tshidi over Botswana, de cultuur, de gezondheidszorg. Zeer boeiend en aangenaam Aymar laat veel van zich horen. De zus van Tshidi, Amantle is rustiger evenals Tshidi's dochter. Zij houden zich bescheiden op de achtergrond en helpen veel met Aymar en het huisgebeuren. Ze moeten spoedig weer naar school.Koos is van plan om met hele gezin over twee jaar naar Nederland te verhuizen om de kinderen daar hun opleiding te laten volgen. Hij heeft al een huis in bilthoven gekocht daartoe.
26-3-2011
Wij gaan in principe met de Prado, een 4x4, van Koos naar de savuti vanaf morgen en zullen daar dan vier dagen rondtoeren. Maar vandaag blijkt dat de prado een raar geluid maakt: de transmissie blijkt kapot.We gaan naar een bevriende mechanicien, een nederlander, die constateert dat de auto echt niet kan rijden. Dus geen Prado voor ons. Koos vindt het heel naar maar kan er natuurlijk niets aan doen. We nemen ons verlies en brengen de dag verder al lezende door en natuurlijk 's avonds samen eten en kletsen.
27-3-2011 zondag.
We gaan op zoek, we is Tshidid en Koos , naar een goede huurauto. Maar dat is niet simpel. Uiteindelijk vinden we een verhuurbedrijfje van de zus van de kinderopvangmevrouw van Aymar. Het bedrijfje heet Mac kenzi. Wij erheen en ze hebben daar en oude, zeer oude, landrover die we kunnen huren. Maar de huurprijzen zijn hier tweemaal!!! zo hoog als in Namibia en dan nog voor veel slechtere auto's!! Hadden we onze oude auto maar gehouden! Voor wie gaat reizen door Namibia en Botswana en Zuid Afrika: huur je auto NOOIT in Botswana! Liefst in Namibia. Je kunt ze gewoon de grens over meenemen en als je terugrijdt , een rondje, naar Windhoek hoef je ook geen retour geld te betalen.Waarom het zo bealchelijk duur is in Botswana weet ik niet. Zeer waarschijnlijk omdat de "greed" daar enorm is. De auto's zijn bijna allemaal tweedehands japanners die uit Japan worden geimporteerd en zijn niet echt duur. Maar goed wij besluiten dat we toch een auto moeten hebben en andere adressen zijn even duur.
Al met al neemt dit wel veel tijd en we kunnen pas dinsdag vertrekken.
28-3-2011.

We brengen de dag door met de auto huren en ophalen en met allerlei boodschappen doen voor de komende tocht. In de Savuti is absoluut niets te krijgen, zelfs nauwelijks water. Dus met name ook voldoende benzine is nodig.De dag vliegt om. Morgen is het vertrek naar de echte wildernis dus.
29-3-2011.
We halen uiteindelijk 's morgens wat later de auto op.Tijd is echt een metafoor in Botswana en afspraken nakomen is geen echte optie hier. Maar we zijn in Afrika en dus moet jeje aanpassen natuurlijk.De auto is toch wat krakkemikkig maar de motor schijnt erg sterk te zijn.We krijgen instructies hoe we de grote hoge krik die je moet gebruiken bij dit soort auto's moet hanteren. Niet echt eenvoudig. Maar hopelijk hoeven we niet midden in de wildernis een bandje te verwisselen! Tent op het dak rijden we de eerste dag naar Makwe, een camping vlak voor de gate het park in. Het is maar 100km maar omdat we zo laat konden vertrekken kiezen we hiervoor. Het is een zeer fraaie camping met ook een lodge erbij. Midden in een groot wildpark waar allerlei dieren zitten,olifanten, leeuwen,antilopen, giraffen.Maar we zien er niet een. we kamperen heel eenzaam op een grote plak onder de camel trees en Mopane bomen. Eigen toilet en soort douche. Prima. We genieten van de stilte en de natuur.

30-3-2001.
Vroeg op en rustig ontbijten in de bush. Dan naar de gate van Savuti over een gravelweg nog Binnen de gate komen we meteen op een soortsplitsing met een bordje Savuti camping, waar we uiteindelijk heen moeten en waar we gaan camperen.Nergens op onze kaarten staat deze splitsing. We besluiten toch maar de pijl te volgen al staat er wel in ons reisgidsje dat over 16 km na de gate een splitsing volgt ene kant via de marsh andere kant door het Mopane bos en dat we nu de bosweg moeten nemen omdat in de Marsh teveel water staat. We rijden door een heel mooi bebost stuk eerst en zien al snel enkele olifanten langs onze route staan. na een uurtje komen we in een grote wijdse vlakte aan, typisch marshland denken we. daar grazen wel duizenden! zebra's en vele wildebeesten. Prachtig. de zon schijnt heerlijk en alles is extreem groen en weelderig.Plotseling doet de auto wat vreemd: en ja hoor, een lekke band. En ja hoor, midden in de wildernis. de zebra's kijken ons meewarig aan. de leeuwen houden zich nog schuil in het gras. We hijsen de zware krik iuit de auto en gaan aan de slag. niet simpel want de moeren zitten natuurlijk erg vast. Twee bejaarden op stap.haha. uiteindelijk lukt het om de auto hoog op te krikken en om de nieuwe band erop te leggen. geen leeuwen of olifanten die ons komen storen. Alleen zebra's.Na een uurtje!! kunnen we weer verder over de zandweg, door de ruime vlakte. Kennelijk zijn we toch via de Marsh gegaan en niet via de bos weg. We passeren hele stukken met veel water op het pad waar we soms doorheen moeten crossen soms omheen kunnen.Mooi en spannend. We zien af en toe een olifant vlakbij ons staan en moeten soms even wachten tot die ons doorlaten.Dan zien we een splitsing de andere kant op: inderdaad komen wij van de marsh weg en hebben we de andere weg gemist.Maar het was een schitterende tocht, helemaal alleen in de natuur. geen andere auto gezien. Vele uren later bereiken we het Savuti kamp. een fraaie camping met heel grote kampeerplekken. Bijna leeg. er zijn ook enkele tenten neergezet die je kunt huren en ze bouwen nog aan een restaurant. Middenin het kamp staat een reusachtige muur die rond de wasgelegenheden gebouwd is om de olifanten weg te houden van het water. Zeker vijf meter hoog en aan de binnenkant helemaal met een aarden wal verstevigd zodat de fantjes de muur niet slopen kunnen. We kiezen een plek onder een grote camelthorn aan de rivier. We besluiten na navraag gedaan te hebben dat we morgen niet verder doorrijden naar Lynnantie omdat de wegen daar te slecht=nat zijn. Verder hebben we ook een probleempje met de auto: onderweg gaat iedere keer een lampje branden wat volgens het boekje betekent dat er een ernstig mankement is aan de motor!!Als je de motor afzet gaat het wel weer weg maar het komt toch telkens terug. In het boekje staat: ga onmiddellijk naar de meest nabije garage. haha. Die is eer dan twee honderd kilometer verderop. En er is ook geen mogelijkheid om te bellen naar de verhuurder. We moeten maar het beste ervan hopen voor de komende dagen.Marijke heeft al stilaan het idee om morgen voorzichtig terug te rijden...

31-3-2011.
De camping is heel fraai en werkelijk in de bush!! De toiletten en douches zijn zwaar beschermd door een enorm hoge en zeer dikke muur met daarachter een brede zandheuvel. Dit om binnendringen van olifanten te voorkomen.Dat is ook nodig blijkt alras want we zien een grote olifant over de camping lopen. Hij eet aan de bomen en kijkt vervaarlijk rond. Wij moeten via omweg naar onze plek sluipen. We nemen er het van en leggen een luchtbed naast de auto om eens heerlijk uit te rusten in de halfschaduw van de boom. In de boom zitten vele neushoorvogels die luid kwetteren en zelfs op mijn hoofd poepen. De rivier stroomt rustig voorbij en we zien aan de andere oever nog een olifant staan. We lezen wat en gaan later onze barbecue aanmaken voor het avondmaal. Ik heb het vuur nog niet aan of een werkelijk reusachtige olifant begint in de struiken naast onze plek de takken op te eten. Hij staat ongeveer 15 meter van ons af. We maken ons schaars natuurlijk. De olifant verdwijnt verder de struiken in maar even later komt hij aangewandeld en loopt onze plek op. Wij raken toch wat verontrust nu en besluiten onze auto maar in te stappen. De olifant besluit dan om ook in te stappen lijkt het want hij wandelt naar onze auto toe en schuurt er wat tegenaan. Hij wandelt rond de auto , loert naar binnen en stapt voorzichtig over ons luchtbed heen. Dan loppt hij richting barbecue. Hij is niet blij met het vuurtje en gaat drinken in de rivier. Wij zitten nu al zeker een half uur in de auto te zweten. verderop maken enkele verdwaalde andere kampeerders foto's van ons met olifant. De olifant besluit nog altijd gezellig bij ons te blijven plakken. Hij klappert monter met zijn oren en komt weer gemoedelijk tegen onze auto aan staan. Gelukkig is de tent alopgezet dus er zomaar op gaan zitten is niet meteen aangewezen. Na bijna een uur stapt hij naar de struik vlak naast onze plek, nog altijd op minder dan vier meter van ions af. Dus nog geen onverhoedse bewegingen en uitstappen. Uiteindelijk gaat hij verderop de rivier in en laat ons met rust. Ons vuur is uit en we bekennen dat het toch wel erg spannend was.
We gaan eten in het donker en op tijd naar bed. 'Nachts is er veel lawaai van brullende leeuwen en jankende Hyena's. Maar ze komen geloof ik niet naar deze kant van de rivier.
Savuti geeft dus alles wat we verlangd hebben.

1-4-2011.
De volgende morgen vroeg op. Het is wat grijs weer en we besluiten om terug te rijden naar Maun omdat de auto zo onbetrouwbaar is. Rustig ontbijten en dan op pad.
We gaan het smalle en zeer zanderige en soms modderige weggetje weer op. Na een twintigtal kilometers komen we zowaar een auto tegen met kennelijk werkers. Het zijn drie zwarte mannen die ons zeggen dat er verderop leeuwen zijn gezien langs de weg. Wij blij natuurlijk. We sukkelen verder, max 20km meestal niet meer dan tien. Het begint te regenen en we draaien onze raampjes dicht. Geen leeuw te zien. Maar het gras langs de wat dieper liggende karresporen is erg hoog. Dan opeens begint Marijke te schreeuwen: rijden een leeuw !! Vlak tegen haar raam aan is een grote mannetjes leeuw opgesprongen die haar brullend aankijkt. Ik probeer iets harder te rijden maar dan springt er een tweede leeuw op naast Marijke. gelukkig is haar raampje dicht! Ze lagen te slapen langs de weg. We durven niet te stoppen voor een foto; en dan raak ik iets aan mijn kant: nog een mannetjes leeuw die ik tegen zijn poot aanreed. Hij springt boos op en drukt zijn neus tegen mijn raam. Ik kijk hem strak doch vriendelijk aan en hij kijkt mij in de ogen; op glasdikte afstand. Gelukkig ook raam dicht!!Lang leve de regen. We rijden langzaam door. Durven geen foto te maken.!!! lafaards. Maar de leeuwen zijn niet blij en erg dichtbij!!Een paar honderd meter verder, bevrijd van de boze monsters, rijden we bijna tegen een volgende leeuw aan! Hij staat midden op de weg en kijkt ons aan.We durven nu wel foto's te maken. Prachtig. We vervolgen traag onze weg en blijken een andere route te hebben dan op de heenweg. We moeten nog stoppen voor enkel;e olifanten en bereiken na lange tocht dezelfde camping als op de heenweg. De auto is almaar signalen aan het geven dat hij stuk is en Marijkes plek is gloeiend heet!! We overleggen met de camping houdster. telefoon is er niet; geen bereik. Maar ze hebben een satelliet telefoon die heel moeizaam werkt. We bereiken de leiding van de camping die de eigenaar van de auto kan bereiken. Die zegt dat we ons geen zorgen moeten maken en dat we morgen gewoon kunnen terugrijden naar Maun. We genieten van onze plek weer en wandelen wat rond. We maken ook een tochtje over het grote terrein maar zien geen wild. Heerlijk barbecuen, een rustige nacht.

2-4-2011.
Terug naar Maun; Marijke kookt op haar stoel. We komen 's middags bij koos aan en wonder wonder!! Tshidi is bevallen van een gezonde en fraaie dochter!!Wij waren nog niet weg of de baby kwam er al aan!! Naledi is de 30ste maart geboren!!! Een mooi verjaardags cadeau voor Koos die twee april 65 wordt!!Vandaag dus.Tshidi is al helemaal weer monter en actief!!We feliciteren de blije ouders!!Uiteraard wordt er ruim gevierd met wijn en prima eten. Aymar is opgewonden over zijn nieuwe zusje! de andere kinderen en de zus van Tshidi zijn ook reuze enthousiast en vechten om wie de kleine mag verzorgen.
Koos is helemaal gelukkig!! Toch een hele taak om op je 65ste nog een baby te krijgen!!Dapper, maar hij blijft er jong bij. Tshidi is ook heel blij met de tweede Koos spruit. De dochter is conform ons advies gezegend met een heel mooie Botswanese naam: Naledi, zoals ook de zus van de eerste president heet.
We vieren het dubbele feest: koos jarig en Naledi geboren. Tshidi en Koos hebben een feestavond georganiseerd en vele gasten uitgenodigd. Helaas laat een aantal zonder afzeggen verstek gaan zodat we teveel hapjes hebben. Maar het is toch een heel gezellige avond en we kletsen met de wel gekomen gasten


We praten bij en gaan weer heerlijk in onze fraaie cottage slapen. de huurder had er twee nachten geslapen maar is nu weer verdreven.
 3-4-2010.
We gaan de auto terugbrengen ter reparatie. Daar zijn we de hele morgen mee bezig. De accu onder de stoel van Marijke blijkt stuk. Hij had in brand kunnen vliegen. De motor schade valt mee. Om drie uur krijgen we de auto weer mee. We doen boodschappen omdat we overmorgen naar Mkadi Mkadi gaan.Als we de boodschappen in de auto leggen zien we dat er een hele plas benzine onder onze auto staat. Dus volgende dag weer naar de garage. het zou overflow zijn maar toch besluiten ze dat we een auto van een collega van de verhuurder mee krijgen. Dat duurt ook weer lange tijd.Uiteindelijk 's avonds om vijf uur met een grote ranche rover naar koos zijn huis. We zetten de auto binnen het hek. Dan vraagt Koos of ik hem ietsje kan verzetten. Prima . Ik wil hem starten maar krijg de sleutel niet omgedraaid. Ben ik nu gek?? Koss lukt het ook niet. Dus bellen naar de garage!!de eigenaar van de auto komt. Het lukt hem ook niet. Het stuurslot blokkeert. Er wordt apparatuur gehaald en een helper. De twee mannen werken 5uur aan de auto!! ze slopen het hele dashbord en slopen er het stuurslot uit. Dan bouwen ze een nieuw contact erin. Om een uur 's nachts is de auto klaar voor vertrek morgen. We hebben weer een superavond bij Koos en Tshidi.

4-4-2011.
Op weg naar Mkadi Mkadi Pans. Eerst een flink stuik over de asfaltweg en dan het park in.Bij de gate zittten twee werkers die ons laten zien dat er de laatste week geen bezoekers binnen zijn gekomen. Een kaartje van het park is er helaas niet. We hebben een camping plaats gereserveerd!! haha!! Die moet ergens in het park liggen. Uiteraard zullen we geen andere gasten aantreffen. het Park is kaal en we zien helemaal geen dieren. Verdwaalde palmbomen en veel zoutpannen. Indrukwekkend is het wel, en erg erg heet.We volgen de karresporen en zien zowaar af en toe een bordje staan waarop de campsite is aangegeven. Na vele uren rondgereden te hebben vinden we de plek. Inderdaad erg mooi gelegen op een heuveltje zodat je heel ver kan kijken. Maar helaas stikt het er van de vliegen die op het toilet afkomen. Water is er niet. Het is allemaal wel heel eenzaam en ook wat onheilspellend. We besluiten nog een stuk te rijden op zoek naar wild. Veel rul en zwaar te berijden zand. gelukkig is de auto gezegend met een heel zware motor. Maar dan: we ruiken iets. Geen wild maar verbrand rubber. het zal toch niet waar zijn!! Jawel, onze rechter achterband/ wiel rookt enorm; en stinkt.En is gloeiend heet. Kennelijk is de remschoen vastgelopen. Fijn zand?Goede raad is duur en hier al helemaal niet aanwezig. Op langsrijdende medereizigers hoeven we de eerste week niet te rekenen.
Gelukkig zitten we naar ons idee niet erg ver van de Westkant van het park, waar ook een Gate is en een rivier met een op 1 april geopend pontje!!!Dat hadden we net in de krant gelezen!!We gooien flink wat vamn ons drinkwater over het stomende wiel en besluiten te proberen de gate te halen. Alweer spannend op de verkeerde manioer haha. Met regelmatig stoppen ter koeling van het wiel halen we inderdaad de Gate . De gate wachter zegt: je wiel is heet en stinkt!! Hij zegt dat het niet verantwoord lijkt om door te rijden. Het pontje ligt er wel en komt ook snel naar onze kant om ons op te halen. Maar de wachter zegt dat we bij hem naar de garage kunnen bellen. Uiteindelijk lukt dat. de eigenaar van de auto zegt dat dit wel vaker gebeurt. Heel fijn. Hij zegt dat we moeten proberen veel water over het wiel te gooien in de rivier en dat we er tegen aan moeten schoppen om de rem los te krijgen. We rijden naar het pontje en de weg blijkt bijna geheel weggespoeld te zijn. met veel moeite is er nog net een bandbredte te berijden aan een kant. Lekker. Het lukt toch en we rijden de pont op, met een reuze klap!!Het wiel wordt gewassen en verzopen. We worden overgezet en rijden dan naar de asfaltweg. het wiel rookt niet meer!! De klap heeft helend gewerkt.Een corrigerende tik als het ware.
 Met invallende duisternis komen we , weer een dag te vroeg, bij Koos aan. Hij lijkt blij evenals Tshidi om ons weer te zien. Wij zijn zeker blij om onze veilige cottage weer te mogen bewonen. We besluiten om verder heerlijk in Maun te blijven en vandaar uit rond te toeren.
Mgadi Mgadi was dus voor ons geen echt succes. Wel een belevenis.
5-4-2011.
De komende dagen brengen we luierend op ons cottage terras door en lezen boeiende door Koos aangeraden boeken over botswana en een heel mooi boek van een Nobelprijswinnaar waarvan ik nog nooit had gehoord; het beschrijft de geschiedenis van een brug en het daaraan liggende dorp in Joegoslavië.Naam van boek: de brug over de Drina. Door Ivo Andric. Voor wie het nog niet gelezen heeft: een absolute must.In de boom voor ons terras zien we 15!! verschillende vogelsoorten. Onder andere een Kingfisher die anders gekleurd is dan in de boeken staat: rode boven snavel, zwarte onder snavel, witte borst, blauwe en grijze rug.Of een onbekende soort of een kruising??Iets om eigenlijk op te sturen naar de ornithologen club. We kunnen heel goede foto's maken want het beestje bleef half uur zitten op vier meter afstand.De avonden bij Koos en Tshidi zijn fantastisch. koos weet enorm veel en vertelt heel boeiend. Tshidi vertelt over Botswana en maakt ook onze laptop nog even.Zo verstrijken de dagen als in het paradijs. Af en toe borrel halen bij Bon Arrivé. Lunchen in Lodge aan de rivier.
Zo nadert te snelde dag van vertrek: 10 april. We waren van plan met de bus naar Gabarone en dan naar Joburg te gaan. Er is zelfs een nieuwe rechtstreekse buslijn geopend deze maand!! We bestellen daar kaartjes. Als we ze gaan halen is er wat merkwaardig gedrag van de dame aan de balie. Wellicht gaat de bus niet; hij is stuk namelijk en zou wel eens niet kl;aar kunnen zijn de negende.Wij zeggen dat we de tiende met het vliegtuig vanuit Joburg vertrekken. Na veel gebel de dagen later zegt ze dat de bus inderdaad niet gaat!!Nog wel tijd om dan toch een kaartje voor het vliegtuig(wat vaak ook niet gaat volgens Koos) naar Gabarone en vandaar naar Joburg te nemen. Men bezweert ons dat het vliegtuig ook zal vliegen.Na een laatste drankje bij Bon Arrivé nemen we afscheid van Tshidi en Koos en vliegen we zonder problemen de tiende april naar Joburg. Daar zeven uur wachten en dan door naar Caïro waar de pleuris natuurlijk is uitgebroken. Mubarak weg, vechten in de stad. Maar het vliegtuig erheen heerlijk leeg!!hele rij voor ons zelf. Op het vliegveld geen problemen en in eveneens leeg toestel naar Londen. Daar een Pint genoten en op naar brussel. Antwerpen is niets veranderd, nog altoijd geen regering in belgië en de Bollekes nog lekker. Welovergenomen door Duvel. Iedereen blij dat we er weer zijn.Huis in prima staat. de reis is weer super verlopen.

ISSOOH PROJECTS

19-01-2011.
When Ricky comes home we talk about the political situation of today SA and about his work. It will be his last year at the University. He has a good, black, man to follow him up that he trained himself. He will go on with his private practice and start a family therapy training course for himself. We speak about a possible use of ISSOOH (me) in this training and he will consider this very seriously, meaning it will be organized. We have to discuss the exact program of course.
Also we speak about Audrey’s Learning around the world project. She has been in Knyssna first week of january , with Ricky, to visit a school there for the colored people that is supported by the project. The money the ISSOOH will donate will also go to this school. It is in co-work with Allan Windy, who is working for the democratic party and government in Cape Town that LAW supports this school.

20-1-2011
We discuss extensively the complex problems around integrating the different cultural styles of the different ethnical groups in SA, including the different white people groups. The different black tribal groups have still a strong loyalty to their own tribal group and no or few loyalty to other tribal groups. This is a main problem when diviinge the different jobs and positions with more power.Balancing the different groups is often more important than looking for the best woman or man on the job. And still the whealth of many white people is too big, in an unfair way. However, more and more very rich black people come forward and they also have none or few solidarity whith the big poor masses.
This all is exaggerated by the enormous illegal immigration from elsewhere in Africa. This leads to violent reactions. A good solution is not easily found. Nobody wants a second Zimbabwe, but the very poor seem not bto profit from the much better economical position of SA compared with the rest of Africa.
Concerning mental health: this is not really a priority for the more poor people: for them food and clothes and housing are much more important. And psychiatrists do mostly nothing more than prescribing medication (if people can pay it) after a short consultation. Still a change towards more attention for mental well being would be important.

25-1-2011/26-1-2011.

Jeremy told me that he has a friend who is a psychiatrist in a psychiatric hospital in Cape Town. He should like to meet me and show his work and workplace. Jeremy will organise a meeting begin of february. I will see what ISSOOH can do to promote the systemic thinking here and hope to learn about the way psychiatrist work nowadays here in Cape town. I will ask him what he thinks that the systemic main factors are keeping the township people in their deprived state and if there are more psychiatric problems connected to that. Perhaps Learning Around the world and ISSOOH can organise a research here around the influence on the position of the mothers and/or fathers. There must be already a lot of information about this but it must be possible to add some knowledge or program.

 
1-2-2011.

Via internet Audrey’s rewritten chapter of our book downloaden. She is working hard on it and the editor changed some parts.I will read it and send info back the day after tomorrow if we have internet there. It si starnge to work on it here in Africa. Audrey wrote that the Learning around the world project was very happy with ISSOOH’s support. She writes that the Winde family is also involved in the project.

4-2-2011.

We meet John Parker at Jeremy’s home in Noordhoek. He is a psychiatrist bin Lentegeur Psychiatric Hospital in Mitchels Plains, aq large township in east Cape Town, close to Khayelitsha. We talked about bthe situation of psychiatry in SA. He told me that the hospitals have not many psychiatrists and that the outpatient care and follow up after admissions is very limited. The patiënts stay therefore often quite long in the hospital. More or less the situation we had in Holland 50 years ago. Also psychiatric help is not easily sought by the more poor people. Just when there is a lot of disturbed behaviour or severe depression and suicide attempts people come. The situation is also very complicated because of the enormous use of all kind of drugs by people in the townships.And of course also the HIV problems complicate the psychiatric problems Further the psychiatric training is mostly very medical focussed and psychotherapy is not widely used. However Cognitive behavioural therapy and Linnehan therapy for borderline problems are used. Family therapy is not much used, and also group therapy is rare.John worked before in a womans ward. In SA all the admission wards are sex differentiated: men and women apart as in Hlland 50 years ago( nor 40). He is working now at the outpatiënt clinic of the hospital. We decide that I will visit him for half a day and will see cliënts with him. I will go there on Wednesday the ninth of february.



9-2-2011.

Visiting Lentegeur Psychiatric Hospital. We leave home at half past six and after two hours driving and waiting in the traffic jams, we reach The hospital. John Parker is already there. He introduces me to a colleague and we talk about admitting family members together with patients. They do that on the east coast they say but just because there are no nurses there to help the patients. I explain that I did it as a way of family oriented treatment and that it used to be even more work for the nursing team. But it shortened the admission time enormously. John and i start to work and we see four clients in three hours: it is clear that I slow him down instead of helping him to speed up.
. The first patiënt comes wit his mother. John talks to the boy first and asks than the mother to join us. The problem was psychotic behaviour and a threat to kill his brother when psychotic. However not a real attempt. Mother says she thinks her son became ill because of use of different drugs. Indeed the boy used several mixtures of drugs. John tells me that many of his patiënts from the poorer areas use drugs and often mixtures from different drugs so you do not know exactly what they took.
We try to enlarge the scope of mother and son and I ask about his family history. He says he lost his father when he was three and suffered a lot about that. Mother than tells a long story about her son who refused to go anywhere without a picture of his father after father died and how he seemed depressed and upset a long long time. She also tells us that her son always has been introvert, like his father.
We talk about his future and his plans. As so often the lack of hope for a future whith work is a big problem. He has no job. His stepfather, a truckdriver, should take him with him to teach him to work as a trucker but he has not done this yet. So he hangs around the hole day with friends who also have no work or clear idea about their future. John explains that the boy at his age is thinking about who he is and wants to be and that he will think more about his father. The boy agrees.

We ask mother to speak with the boy about his father: how she met him, who he was etc. She will ask the stepfather to take the son with him on his work.. Also we ask them to bring the brother next time. The brother is much more like mother, she says; more extravert.

Problem is that the family has to travel 350km to come to the psychiatric consultation!! John speaks about the medication: the boy gets a depot neurolepticum. He prefers to stop it but for sure he will forget to take his medicines mother says(boy agrees). So he will take another depot.

John says that the approach of psychotic problems still is mostly pharmaceutical. A family or psychotherapeutic (group) oriented approach is very uncommon still.

The next client is a daughter who also brought her mother. Interesting that the psychiatric approach is mostly medical and individual oriented but the patiënts bring nearly all of them family members to the session! also the third cliënt had family problems as her main problem but labelled her problem as individual.

John and I discussed this and he had the idea that a more systemic approach really could be helpful. The problem is that the follow up is not very intensive and that many of the patiënts have to make a long journey to the sessions.

It struck me how much work John had to do in a short time. Normally he sees 8 cliënts in a morning. So every cliënt has just a short time. The caseload of all psychiatrists and also of the nurses is extremely haevy. However, John told that they have every week a couple of hours together to discuss their patiënts.

At the end we decided that John would ask his team if they would be interested in a workshop given by me about the treatment of psychotic patiënts. The plan is that I will give a workshop the 25th of february.

For sure the problems encountered here are for a big part very systemic of origin. A lot of family problems and many social problems as violence (at home),rape, no work, lack of education,, complicated by an enormous big drug problem. Working from a medical point of view will not work well.

14-2-2011.
John Parker Phones me and wants to invite me for a meeting and lecture of somebody tomorrow afternoon. A pity, we have Jeremy coming to visit us. He asks me to give a workshop the 24th of february. In the morning. In nthe hospital Lentegeur.
20-2-2011
We visit an exibition in Kirstenbosch about Ecological Intelligence. Beautifull statues in a well build building. On the walls hang poëms from Ian MacCullem, a South African psychiatrist  , naturalist,writer and former Springbok(national team) rugby player.He explores the relationship between human beings and Nature in his book Ecological Intelligence what we find also in one of the exhibition rooms. We buy the poëm book and the scientific book. Reading the last I see to my surprise that he worked on the adolescent , child and family unit of Lentegeur untill 1997! What a coïncidence. It is an interesting book very much in line with the two books I read before: Dawkins the most wonderful show on earth and Frank's mindfield. I have to mention him and use some of his ideas during my workshop.

21-2-2002.




During our visit of Kirstenbosch we see a nice exhibition named “Untamed”with very beautifull sculptures and poetry written in iron pages. The poetry is written by Ian Mac Callum. It describes his emotions around the subject of Ecological Intelligence. The place of the human animal in the nature,the real deep felt evolutionary wisdom. It is very interesting that we meet this man, in his poetry, while I have just read first mindfield and later the most beautifull show on earth by Dawkins. It becomes even more interesting when we enter a room with a video about the exposition. We find a book there with poëms written by Mac Callum but also a book named”ecological intelligence”written by him. Reading the backside I see that Mac Callum is a psychiatrist, specialised in ecological psychotherapy; that he has been a rugby player in the Springbok (national) team, and that he is working now as a nature guide in Botswana. I buy the book and start reading it. Than I see that he worked untill 1997 as a psychiatrist on the unit for child and adolescent and the family at… Lentegeur Psychiatric Hospital!! So the place where I will give a lecture the 24th. For sure John Parker must know this man very well.I read the book and in it he writes about all later scientific research and how it influences us as human beings. He pleads for a much more sincere and deep understanding and acknowledgement of our evolutionary place in nature and for a deeper understanding of the interconnection between the human animal and his/her surroundings.He comes very close to Dawkins conclusions. And also he speaks about the mindfield where we are part of and live in. That is the notion of a collective consciousness and the implication that exist in a “field”of information and influence, as he says.Here he is leaning on Jung’s ideas of the archetypes. And so he comes close to what I have read in Ginette Paris books about the archetypes and the depth psychology (in pagan meditations, pagan grace and in Wisdom of the Psyche). Very interesting and a case of real synchronicity, to speak with Sheldrake.

It would be nice to meet this man!! Especially because we will go to Namibia and Botswana too the next six weeks and will try to come closer to nature there and to learn from the people who live there.Perhaps Koos Stiekema knows this man too because he lived for three years or so in the Linyanti wilderness in the northern part of the Okavango and worked later as a guide there . The world is small or synchronicity is more powerfull than you think.





22-2-2011 /23-2-2011.



Two half days I have worked on my workshop, partly changing the powerpoint partly reading the book of Ian Mac Callum. Very interesting book and this man really is a good thinker.



24-2-2011.



We leave Franschhoek at 8.30 because we do not know how long it will take to reach Mitchell’s Plain during the rush hours. But it goes quite fast and we arrive already at nine 45.!! One hour to early, so we decide to go to The Vengate Mall where Marijke drunk some coffee last time I was at Lentegeur. The maal is indeed average nice and we are the only white people here. That is a nice change. We have enough of always seeing just white people in the shops or restaurants we are coming. Except the people working there of course! We have a coffee and marijke shows me the Souk that is part of the mall. A very Arabian styled part with smaal shops where you can buy all kind of special “Muslim”clothes: Further little shops with more arab style food.

We go back to Lentegeur and we meet John at the outpatiënt department. I show him the Mc Callum book and he starts talking a lot about him. He says Mc Callum is his teacher and Guru! The whole idea to start a”green therapeutic environment”here at Lentegeur has been inspired by Mc Gallum and he supports it. Also John is living next door to the daughter of Mc Callum and their children go to the same school and play together. World is really small. John says that Mc Cllum gave several lectures at lentegeur last years in the same auditorium where I will give my lecture. We speak about the ecologicl intelligence ideas. Than we go to the auditorium. John tells that the hospital was build in the eightties. The people living here at Michell’s Plain were all forced to move from their houses in Cape Town, because of the Apartheid Laws in those days. So they were very angry and the government tried to cool tham down a bit by offering them a new hosital. The people were content but than the government did not build a “normal”hospital but ba mental hospital!! Everybody was very angry about that. But the government put a lot of money in the hospital and the first 15nyears there was a lot of personal. So many workers that many of them did not even know what their task was.!! This all changed after the ANC came into power. Now the amount of beds went down from 1800 to 600 nand the amount of workers diminished even more. So the amount of work for them is enourmously. Official they have an area to work for of 500.000 people, but the same area for the police has an amount of 2,5 million people!!Nobody knows the exact amount because there has not been a counting since 1990 or so and even than it was not well counted.

We go to the building where the education center is. There also is the auditorium. The building is quite luxurious because of the amount of money spent to build it when it was opened.

Indeed the auditorium is a nice room, build like a movie theatre(or auditorium haha), untill high up. I guess it can easily seat 150 persons. It is still empty when we arrive. The very new computer is already working and there is an enormous screen where my powerpoint can be showed. So far so good. I install the stick and yes it is working well. Slowly people start to arrive and John introduces me to some of them, for example the principle of Lentegeur who takes a seat on the stairs, as he always likes to do as John tells me. It is good to see that the people coming in are from all backgrounds, Indian,white,black coloured. As well psychiatrists as Psychologists as nurses and as well as students. John says that the auditorium will not be filled totally, he thinks. I can understand that. But to our surprise many people come, I think nearly hundred or even more. That is a nice start!

I shake some hands and when we start. John introduces me very friendly and it is a mirracle how he could know that much of me. I say that it has been very difficult to make my way to this special place in front of them. That I am very gracefull for the opportunity to tell about my way to work with persons whith psychotic experiences and their families.That I promised always my cliënts to tell about the work we did togehther and how my cliënts always wanted to come whith me to tell about it because many of them really liked the way we looked at psychotic experiences togehther. Tahn I followed my powerpoint schema but ofcourse one hour fifteen minutes is too short for it because it is made for three hours at least. So I tell them that I will leave the part whith the organisational info there and that I will give most attention towards the genograms and the stories nfrom the cliënts after the general ideas. It worked out very well. The people seemed really intere3sted. And after thje session several people came to me to thank me . One man, white, told me with really tears in his eyes, that he was very happy that I spoke about a different way to look at psychotic experiences. Much more from a viewpoint of the sense of it and working on a much less negative image of psychosis and the psychotic patiënt. As John already said, the main culture around psychosis in South Africa is really medical and orthodox. He told me that a south african psychiatrist could have got a lot of trouble if he did what I had done. He thanked me again or it and hoped I could return. Also an Afrikaans speaking psychotherapist,Annamarie Grundlingh, came to me and told me she liked the lecture very much. Speaking with her it came out that she had her schooling as a psychologist together whith Ricky Snyders and that she and he and Heide were good friends!!She informed us about the latest news of Heide’s hip. When I told her that we would go to Namibia , to Herman Raath, the ex husband of Gudrun, she told us that she two weeks ago gave a workshop at Herman Raaths place and that seh was a friend of Gudrun. How small the world can be. She told us that Herman’s ckinic is very nice and that his work is wonderfull. .

Several other people came to speak with me and everybody asked me to come back. John also said that the lecture has been an enormous success and that he really wants to keep contact. So a real ISSOOH performance. Really spreading the systemic ideas to places where it is not that well known. I am looking forward to our visit to Herman Raath. John also would try to find out where Ian Mac Callum should be when we are in Botswana. Perhaps we can meet him?


2-3-2011.


We arrive around four oçlock at Okonguarri Psychotherapeutic Center.

We drove from Spitzkoppe through the Erongo maountains and stopped in Omaruru where we had lunch at the Sand dragon as we did two years ago. The place was even nicer than in 2009. We drove from there to Okonguarri using the smaller roads and came from south west. We could not find it and asked a man more or less around the place we thought it had to be. He told us to take a right and follow the small road. We would see a sign than. And indeed after some km we saw a sign: Okonguarri Psychotherapeutic center. It existed!! We made a picture and followed the very smaal and not easy road through some dry rivers . We had to open a huge green gate and after some more difficult km we reached the center. It consists of several beautifull made buildings. Build in a very beautifull surrounding; wild and green. We were welcomed by Ina de lange, the director and main therapist there. She showed us the whole complex. After that we went to the very romantic build restaurant place. All open but covered by a huge straw roof and build from strong round wooden poles. Aside the restaurant there was a pool partly covered by a roof that rested on a very old huge tree. Ina explained us partly the way they work there. There were several houses for the cliënts, maximum of 25 persons. Further there is a tennis court (so even Russell can come to work here) and several trails into the bush. Also a Labyrinth made by a cliënt group. Marijke looked at the internet while I had a conversation with ina in her office, another beautifull round house made of wood and with a straw roof. Inside it was very cosy and it breathed a very warm and friendly atmosphere. We spoke about her ideas and the main concept of the center. This is an ecological systemic approach and the main work done there is centered around the experiences the cliënts get during two to four weeks meeting the wilderness area. They have to do several tasks as having a conversation with a tree, making a long walk to a place in the bush ( 3 hours walk) and than sleeping there in primitive circumstances. During the walk they have to collect items from the surroundings that remind them to things/experiences in their lives that they want to get rid off. On the sleeping place they make a campfire and burn those items, so symbolicly separating themselves from those things. Next day they walk back and have to look for traces of animals and other things and doing so learn to concentrate on the environment. Every day in the morning at nine there is a group session where the cliënts share their experiences and the therapists also give information about environmental issues and ecology. Ina Gave me her Thesis that she finished in 2009 at the university of Johannesburg about the Okonguarri experience. She doctorated in Environmental Education. Written in Afrikaans and 320 pages . I promissed her to read it carefully the following days. We had dinner after this with two nurses, Frantz who worked here already more than ten yearand Semantha, both black people and two other therapists at the center, Tina, a black girl and Altus a white man who worked at the center for 4 years now.

We decided with Ina that we would return Monday evening because herman Raath would be there and that we would follow the program Tuesday, Wednesday and Thursday. Ina told us that she really wanted to have more family oriented work on the center. Problem is however that bin namibia family therapy is not payed for. And also the distances to the center are very big. People coming from all over Namibia and even from South Africa and Angola and sometimes even Europe or the USA..

She was also interested in my experiences with Psychodrama.

After dinner we went to Ina’s home outside the center in the middle of the Bush. Her home was also very nice, several round buildings connected to each other with again straw roofs. The living room was open on three sides and drinking a glass of wine many huge insects tried to have their share in the wine. For us a quite new experience for Ina no problem. She told she had a cheetah, which grew up with her from three weeks age. Also people from a place where they give shelter to wounded animals wanted her to take another Cheetah , three monts old, who lost a leg in a fight.

Ina has four children who live on their own now. In Ina’s home stayed a young adolescent girl from Austria. Part of a project they have to help children from german origin who are more or less orphanaged and live in Austria, Germany or Switzerland. Those children get therapy at the center and are than placed for a year or more in families in Namibia. We will hear about thjis project more.

After an hour we were brought to the guesthouse, a nice and comfortable house also outside the center in the bush. It can sleep 7 people and it is possible to rent it for 20 euro per person per day.

We were tired of course and slept very well. However without electricity because there is just electricity from 8-12 and 16-21 hour. But Ina gave us candles to find our way in the home.



3-3/ 5-3-2011.



We left the center and returned the afternoon of the 5th. I read very carefully three of the five chapters of Ina’s Thesis. Incredible how well documented and with a broad area of knowledge. The bibliography was five pages long. Many systemic, ecological and holistic oriented books.She really integrated the scientific stuff very well and also she did a research on the center about the program. The case studies were very interesting and I have got a very well idea about the essence of the program now. Indeed I think that there should be made more work of including the families of the cliënts into the program as also in the thesis and the research Ina comes to the conclusion that more follow up and impact on the system at home would be necessary.



6-3-2011.



A calm day today at the center. We went into the bush at half past six untill hten o’clock. After that I red the last twoo chapters of Ina’s thesis. Hard work again. In the afternoon herman Raath came to visit and welcome us. We will have dinner at his home together with Ina who actually is his older sister!!. Marijke is reading the Thesis now too. It is close to her ideas of course. We already discussed a lot about the work here, and we decided that it would be a very good place for Elly de Laat to work. It fits her view on the world and therapy and she can really contribute a lot here with her knowledge about creative therapy and family therapy. We will tell her about it and also will speak with Ina about her. Who knows.












Golf.

19-1-2011.

The 19th we drive around with Ricky to visit two golfcourses close to his house on the Verdi Street in Waterkloof Glen. The first one we visit is Wingate Parl Country Club,a nice golf course,in a small clove. It runs up and down through the clove and is very undulated. In the deepest part streams a little river. There are also tenniscourts and four Bowling Greens.We want to reserve but tomorrow there is a tournement and we can just hope to find a place before half past seven. From there we go to the Pretoria Country Club.A club founded in 1910 and designed by Bob Grimsdell I played with John Ellenwood there, six years ago. The course is totally renewed by Gary Player in 2005 and it is now a professional course. All bunkers are pot-bunkers now. The tees and fairways have kikuyu grass, the greens which are very good, have bent grass. Also the clubhouse is rebuild. We drink some good wine there .Incredible this beautifull course more or less in the middle of Pretoria.

20-1-2011.
Next morning we go at 7 o’clock to Wingate: a pity, all booked!! So we go to Pretoria Country Club. It is easy to get a tee time and we start around half past seven.The course is very long,.:6459m from the men’s tees that I played and 5494 from the ladies tees that Marijke played. The first hole is a 395m long par 4. I managed to score a 5. Good enough. The course was very wet because it rained exceptionally last weeks. Many flooding around in the area. We lost several balls in a marshlike semi rough on the whole right side of hole 4, a par 5 .The 8th hole is short but the green lies on a small island. No mistake allowed! The tenth hole is a 444m dogleg par 4 to an elevated green. Pffff .The 12th hole is a 577m!!long par 5. One of the longest holes in Southern Africa. The 13th hole is a 428m long par 4, straight and quite steep uphill to an elevated green. The 18th par five from 470m has 14 pot bunkers!! Six of them around the green. You understand , we were more dead than alive after walking this course! We did not take caddy’s because we had several times the unpleasant experience our caddy spoke the whole round about their poor living circumstances, starving family members etc. It makes a round of golf an ambivalent experience. South African friends told us they would never do this when caddying for local people. Nobody will deny the huge and , as we Dutch  see it, unfair differences in whealth in South Africa, but being a professional caddy is a more or less well payed job here, compared to other jobs and we cannot solve the political problems for them.
Marijke won our game and so we returned home very happy. Both of us did not score very well of course. The circumstances were to bad.

21-1-2011.

Golf at Wingate Park, Pretoria. The whole morning it rained but when we start it is sunny!! Two holes , however , are flooded because a waterpipe uphill broke down.
The course is extremely long! Even longer than Pretoria CC!6514 m  for the men  and 5629 for the women. We walk behind three young men in a cart, but they are very slow!! As most SA golfers actually. We walk again. Nice course with many big and tall trees who hang over the fairways and block them. Impossible , nearly, to avoid them all. And tough trees also: they stop your balls immediately. One shot my ball touched the top of a tall tree. I waited for the ball to fall down but he did not. He stayed high up in the dense tree!!Africa is not for Sissies!!
My drives went well after two shots. Hopeful for the future! Marijke played very good: all balls straight and far and not to bad putting(36). But long holes for us both: Marijke two par fives over 450m and two 4’s over 340m. For me three par fives far over 500m and par 4’s 430,414 and 412, all uphill.
Marijke  won again!! We waded two holes through the deep water on the fairways and the game lasted nearly 5 hours!!. But an excellent course that needed really hard work.
 

25-1-2011.

Golfen op de Caledon Gholf Club. The Gholf Club is easy to find and has the same country side atmosphere. The people who we saw there playing are mostly white people, elderly and Afrikaans speaking. When we arrived the clubhouse was still closed. Some men were already there. Ready to play. The course is a nine holes one with not the garden like fairways and the manicured environment of many of the “better”courses. You feel how golf was started and meant for. A hilly course by the way and for sure not too easy. No houses around the course. You really feel in the nature there. And not many players to bother you. We played just nine holes and this time I won by the skin of my nose against Marijke: 17 against 16 stbf points. Three shots less than she made. Close, close.

26-1-2011.

Golf at Arabella. Our first return to this fantastic course. Two years ago it has been no succes , score-wise. The course is wide and majestic with extraordinaryn views on the lagune and towards the mountains. Many holes go up, up and some also deep down. It makes it very difficult to find out which club to use. And the wind does not help you with that either. Marijke draw Jeremy (hcp19) as partner I draw Trevor(hcp17). The South Africans wanted to play better ball: the team with the lowest score of one of the players wins the hole.The problem is that the less lucky players each hole do not stay in play. So I proposed a best ball worst ball game. They did not know this kind of game but accepted the idea. Against my whish the others decided that marijke got 6 strokes on me, Jeremy 4 and Trevor two. The last seemed unneccessary to me anyhow because he was my team mate.However, every country his own habits. The greens were again extremely difficult: very fast and the slope seemed always the different side to go than where the ball went. Reading this greens seemed impossible. Trevor tried to help me but also that did not work well. We played with a lot of joy and marijke,Trevor and Jeremy played very good . At the end the Jeremy/Marijke team had won with three points up. You understand that I did not play my best round (understatement) Marijke played again better than me!!

After the game a drink in a huge tent that was build in front of the hotel/clubhouse. There was a congress going on organised by Pfizer for their personnel I think. Remark: I played a good first nine holes(my hcp) and on the tenth a big group of Pfizerians stood close to the tee off and made an enormous noise, so I hacked my drive and the second shot away. After that I fell into a deep ring of fire and did not come out it.. Haha.

28-1-2011.

This golfing day will be one of those historical golfing days in our family. It will be named: “Marijke’s Golfing Coming Out Day “or “Lars’Great Humiliation Day”. As I wrote yesterday Marijke had said to throw away her fears for defeating me and that it would be this year her year of excellence.

We woke up at 6 and drove through a sunny country side to Hermanus. We saw another three blue cranes walking in the fields!! The Hermanus golf club has been renewed in 2007/2008 and has now 27 mostly beautiful holes. We had to play with an old English couple from halfway the east coast (other side of manchester). He seemed 80 plus to me and could barely walk She was a bit younger but not much. Both some overweight. Both friendly. He told me he used to have a caravan saling company. They came to hermanus each year two times three weeks and stayed in the marina Hotel each time. He played from the senior tees of course. Both played hcp around 42. They told us they would play just 9 holes. Already a big performance I guessed.

The course is indeed beautiful although there are a few holes that are not interesting, mostly the shorter par three’s.The price was 370rand per person. I think this is a lot when you know that Arabella what is absolutely more nice and majestic costed us 350 Rand. And here on Hermanus it is always extremely crowded and you have to play always a fourball. On Arabella it is mostly calm. So when you are visiting the coast here, there are many better price/ quality options for a round of golf, how beautiful hermanus might be.

My start was absolutely devastating; a seven on the 19th hole where we had to start. No, no, not in the clubhouse. 27 holes I told you. We played the north course, that means holes 19/27 and 1/9. Lenght for me from the white tees( I become more realistic each time but it does not help me) 5869 meters ( 6490 yards)and for Marijke 5013 meters (5514 yards). I gave myself 17 strokes and Marijke 24; but she got 5 strokes on me in the matchplay we played today.

Marijke started well with a par on the second and won the first two holes easily.After 9 holes she was two up with 45 strokes. Marijke played as if golf was a very easy sport. All drives straight and far and the second shots with the Cobra three Hybrid I bought for myself in Austin last year. She hits the balls firm and straight with that miracle club and she has decided that I have to give it to her because i do not use it properly anyhow. Haha. Of course i am very happy to add to Marijke’s new Attitude on the golf course and to her success there. A happy wife creates a double happy husband.(It is as with the children). My drives went very well too after the first two holes but Marijke’s Goena Goena around my putting broke me down after ten holes. Three times in a row a ball lipped out for me. Marijke flew over the louries nest this day and danced her way to a nice 44 on the second nine: she won 4 ups three to go against me and I lost the klast three too!! So seven Up for marijke who drunk a glass of wine on her Seven Up victory!! She played 17 over, one of her best scores ever and on a long, hilly course, unknown to her and with a lot of wind that turned around totally unpredictable.

Luckily I weared a brown big hat to protect me against the sun, so I could take off my hat for here very elegantly to congratulate her. She had 12 strokes less , Bruto, than I had today. So beware of marijke this year on the golf course. Time to ask Take to reconsider her handicap(and mine) haha. After our beautifull round on this undulating course, full of all kind of flowers and very well kept, we went for lunch to a small restaurant on the New Harbour in Hermanus. We knew this restaurant already from our last visit. There we celebrated Marijke’s fantastic performance!!

30-1-2011.

Early start at Arabella: 7.40 hours.

With trevor; Amerikaantje we play. Marijke is again in good form, the wheather is quite good and cool; not much wind. She is not scoring as well as at Hermanus but wins our game with 43 points against 34 points (lars) and 33 points (trevor). She beats me again . Both of us have too many strokes!! 100!! Marijke 42 and I 41 putts. The greens here are so difficult!! But a nice day and we will learn to master this course. To morrow we will play a competition with the Home Ownrers Club. Trevor has to be operated: skin tumor in his ear. Poor man. But it is a benign tumor.
31-01-2011
Today we play a competition (home owners competition) on Arabella; four ball better ball. We start at 8 o’clock; Marijke plays with a man,  Steward and I play with a woman, Rosemary from southern UK near eastbourne. She plays quite ell: hcp 18. My competetors are Brian from SA and Diana from Zimbabwe. She is born there and later married Ian who owned a farm there. They sold the farm in the beginning of Mugabes presidency and live still in Harare but live here on the Estate 6 months a year more or less. Rosemary has been a dentist, as her husband but is retired and rents a home here on arabella every year since for 6 weeks a year.We played well but did not score well enough. To much putts: I made 44 putts! And had 94 strokes. Together we had 35 points stbf. Marijke played well the second nine and made with her partner 42 points and won the competition.!! She won a bottle of good red wine. I gave her , to remind the win, a nice blue Arabella shirt. It turned out to have a stain on it so wanted to give it back but there was no other shirt. So we have got a 30% reduction and kept the shirt. You can admire it when Marijke will play golf with you. Do not forget to congratulate her with this first price.

2-2-2011.
Another competition we play in. Now singles stbf. I am playing with a Swiss man Hans and a Zimbabwian man, Ian. Ian palys from the senior tees, we from the gold. A very windy day today, so very difficult here. I start again very well with a par but slowly I am playing less good because my putting is terrible; better said: I miss many putts from less than 80cm because they jump out of the hole or just run over the edges. The greens are very fast and the wind blows the ball from their line.All of us have difficulty putting. The second nine I play worse and lose three balls in the wind and fijnbos. But we have a great time and play fast: 3hours 15 minutes over 18 holes. So we are one hour and 15 minutes earlier in he clubhouse than the next flight!! Time enough to discuss and talk a lot!! Marijke comes much later as the women started after the men. She made 34 points and wins the second price!! She is really playing very well here in Africa!! She won 7 out of 8 games against me!!And mostly with less bruto scores than me. Poor me!! Still I have the feeling that I am slowly playing better, especially my drives! It is the putting(42 putts today) that is killing me. Tomorow it will go better. And it is extremely nice that Marijke found her big form!!

3-2-2011.
Last round at Arabella, early in the morning with Marijke.Beautiful wheather, however a lot of wind.I am playing slightly better and win this time.
4-2-2011.
We play in a competition at Clovelly in Fish Hoek with Jeremy and roger. Holland against SA. The course is awsome. But a lot of wind also here. Sunny however and we play noy bad.The stroke one par five is long and difficult, uphill green with differe3nt levels and sloping to one side. I made a par. Haha. Jeremy and his partner have beaten us 39 against 36 points. Best ball. I had a neary on the 16th and won a ball and 20 Rand. First step in becoming a professional.
7-2-2011
I play with Jeremy and two other man, Pete and Gordon, in the senior competition at Clovelly. More than 60 palyers. An 80 years old man, looking very young, is the chairman, humorous and friendly. We play four ball with two best balls each hole counting. We make 85 points, not enough because the winners make 96 points!!The course is again beautifull and a bit less windy than first time. We had a , for me, unique moment: after the fourth hole which went from North to south and which hole we played full against the quite strong wind, we turned 180 degrees to the next hole, from south to north. And when I came on tyhe tee the wind was again full against me!!The wind had turned 180 degrees in about two minutes!!And not two times wind in the back but two times in the face. Haha. I played better and made 36 points from 18 strokes. Marijke could not play because it was just for men. After the game a drink and an interesting price giving. The chairman mentioned me as guest and everybody applauded. Haha. No price nfor us. Pete has been Treasurer of the Clovelly club for years and told many nice story about the club. After the drinks we went home and out for dinner in Kalkbaai at the Harbour House. Excellent!! Go there if you visit Kalkbaai!!

9-2-2011.
After my experience in the hospital in Lentegeur we went to Malmesbury to play 9 holes gholf. Malmesbury is a town in Swartland and has a 9 holes golfcourse near an estate. It is a hilly environment with many wineries and vineyards. We played at two o’clock: no one played. And we found out why: it was extremely hot there!! I guess far over 100 degrees F!! The course is a quite wild course and very long(again). We decided to walk. But after three holes Marijke was already nearly dead ! She played well but the heat was really burning!! We played all nine( very hilly) holes and Marijke won one up (open matchplay).The course is not very interesting but when you are nearby it is worth playing there. The golf director and pro are very friendly and speak Afrikaans.
10-2-2011.
Today we play early: 8 o clock. We have luck:it is a bit clouded. We play at Atlantic beach Golf Estate, in Melkbos. We are the first ones to play. The club is quite special: enormous and beautiful clubhouse. The course is part of a golf estate like Arabella, so the fairways are surrounded by many houses. However, the fairways are wide and the holes are really awsome. The views on several holes are incredible: the most beautiful I have ever seen: from a par three , downhill, you are overlooking the gulf towards Cape town and you see the table mountain on the background as if you will hit the ball against it (long water in between haha). On the course walk many springbok and you see many birds. The holes are difficult. And all along all holes there is fijnbos , both sides, and you are not allowed to look for your ball when it goes in there. So compare it to eightteen holes water all along the fairways on both sides. We lost several balls. I played quite well, 33 points, and won three up against Marijke (open Matchplay). not bad for first time playing this course. I consider this course as one of the most beautiful I have ever played. Go there if you can!! A bit more expensive for foreigners, 40 euro’s.

We think it is a good idea to become member of a small club in SA when you stay here for several weeks and play regularly because the prices for affiliated members(from other SA clubs) are much lower. We will try to find out.
11-2-2011
We play early again: 7.30 in Darling, 45 minutes from our home. The course is a nine holes country side course. Unfortunately for us they are reshaping the course and are making three new greens and an extension of the clubhouse. We are the first people today and a man welcomes us.he asks a black lady to bring us a charriot: we will walk because it is still quite cool. But sunny already. The course is medium long,5877m for the men and 4868m for the ladies. tHe difference in distance here in Africa between men’s and women’scourse is always huge. I start well this time but Marijke loses her ball on a straight and easy grassland hole. We search and search but do not find the ball. Un fortunately I play bad the short game again. I cannot chip from this tough and a bit long grass. My club stops too fast. Marijke continues better and better and she makes 45 strokes, 21 stbf points, from hcp 24,over 9 holes. I make 48 strokes!!15 points from hcp 18. But we play maychplay, open, again and we end up a draw. pFff. Marijke is the mental winner of course but our competition is still 7-3 for marijke.

We asked about the price for a membership here: 135 euro a year per person. So it would have been better if had become a member here before coming to SA so we could have played from affiliated member price at the other courses. That makes often a difference of 15 euro’s or more a round. Good idea for next time or for other people who consider to go to SA and play there more than 10 rounds of golf on the more expensive courses. For example at Arabella the difference is 100 R, on De Zalze 150 R , on Erinvale 250R, on Hermanus 220R, on Stellenbosch 150R, on Pezula 100R on simola 160R, on PretoriaCC 90R.on Wingate 120R
On the nine holes and less luxury courses the difference is less: about 50R. But still a good idea as you stay longer in SA and want to play regularly.
14-2-2011.

We play at Milnerton Golf Club. A very nice course right on the sea. A real links course!! We start at 8 but half past seven we are there and it is possible to avoid our four ball and start together at 7.330. the holes are long and along the sea for 3000 m. The first 9 holes. I start very badly but after two holes it goes better. We have a cart so we do not have to walk .The sun is already warm!!The holes are quite wide and if you miss hit ther eis no problem because you can play from the wide hole that is coming back. However, when you hit the baal towards the sea it is gone. All the holes are very well made and extremely beautifull. Unfortunately we walk into a fourball in front of us but after nine holes we can pas them. Hole 10,11 12 and 13 are placed in a kind of circle. Very charming. Than we go back to the clubhouse all along a long lake on the left. Really a wonderfull course. We play quite well and at thend I have beaten marijke three Up (open matchplay however!) She played well too. I played my handicap, not bad for a difficult and long new course.So it is 7-4 nfor Marijke.

16-2-2011.

Together with Jeremy on Atlantic beach golf Club. Unfortunately there is a storm!! Southeast I think 10 beaufort.
It is nearly impossible to play. We lose all at least 10 or more balls each because all along the holes there is that stupid fijnbos. Even a well hit ball can be blown aside at least 60 meters. The scores are very bad. However Jeremy who hits the balls quite low and straight wins at the end. Marijke is second. But our(marijke and me) matchplay together is equal today . It seems to be very very windy 90% of the time here. The first time we were very very lucky!!I think It is not well made this course, with 18 holes “water”= “fijnbos” at both sides of the fairways.Too much of a challenge when the wind blows too hard.. We understand now why not many people play this beautiful course. The lay out is so that 14 holes are against or at 90 degrees against the wind ( mostly south east). The person who made the course has absolutely not thought about the prevailing winds here!!Jeremy says that no South African wants to play here because of the always heavy heavy winds here and the fijnbos everywhere,I can understand  that, however the course is awsome.. Avoid this course when it is too windy!! It is like the Sirenes than: looks very nice but will destroy you!!

18-2-2011.

Marijke and I decide to play again on Atlantic Beach Golf Club! It is still a bit windy but no more than 5 beaufort , so a honest challenge. And the course is so beautiful and nearby! We are there at 7.30; there are problems whith the credit card machine so we have to become day member. We start at 7.45 and are the first flight! Very nice, no waiting and playing together. We walk.It is not easy but we concentrate ourselves very well and again the views are incredible. We se also some more rare birds and of course the Springbokken.
I play quite good (my handicap) and although Marijke doesnt play bad I beat her 7 up (matchplay open). So t is now 7-5 for her. I did soem work at home: she played 14 times and when she had given in each card she should have lowered her handicap with 2,8 points to 17,8. I should have gone up a whole point!! To 16.5!! And still I think I am playing better than ever haha. Something wrong with my perception?? We will see in Holland and France again. Marijke played already 5 times bruto less than me!! Beware of Marijke!!

21-2-2011.
We play at Vredenburg Golf Course , a charming nine holes course.A strong build white man was so good to let us play for the affiliated price:155 R. The clubhouse Is large but simple furnitured and there is a bar that reminds you to an English pub. Really a club for Afrikaanders. There is a Boer tournement next month with a Braai.. We are the first ones to play and the whole course is ours. The fairways and greens are very well kept and the course is a bit wild with some big trees. Not a park course. We played 19 holes and I started well. First nine 43 strokes. Just the approach and sometimes  second shots to the green were too short. Marijke played well but after nine holes it was two up for me. The second round was not more easy, as we thought, because the heat started to burn and we became more and more exhausted. After 18 holes I won with three up.A very peaceful and interesting course. Marijke – Lars is now 7-6.


23-2-2011.



Today we play at Davonvale Golf and Wine Estate. We start around half past eight after a quite heavy evening Yesterday. The course is quite new I guess, at least the estate is. Not the winery I suppose. The course has a beautifull and interesting lay out whith many differences in height and sometimes along the vineyards. The first hole goes straight up; it isnt a long hole but not easy. The second is very narrow whith vineyards and so out of bounds all along the left side. I nearly hit the ball in the vineyards but it just remains inside. Mrijke hasnt a good start. She is still a bit tired. I am playing quite well. It is not always easy to see how the holes are going and where the trouble is. So I hi a ball towards some tree on the fairway and when there it turned out that the tree stood in a little lake!! Ball gone. Because we were one of the first to start we did not have to wait at all and could play smoothly. With a card!(Marijke’s whish). It has been a wonderfull round and the course is worth to return there!!Beautifull trees , spacefull landscape, fantastic views on the mountains and vineyards around.and also some younger trees that will be very nice when older. And many dams(lakes) that are not too much in play. I played in the buffer and Marijke was beaten by me: six up, open matchplay.

So after 7-2 for Marijke it is now 7-7. We play one more time, the 25th at Atlantic Beach.



25-2-2011.



Today our decisive round. But Helas, we have a tee time at 7.45 but the wind is blowing again so mhard that we decide not to play. We have in mind the terrible experience when it stormed also here at Atlantic Beach. And we told you never to go there when the wind blows more than 6 beaufort! Like today. A pity, but a draw is very nice indeed!! Especially a fantastic result for Marijke because we played 12 out of our 16 matches open matchplay!!!She lowered her handicap here in SA from 20.5 untill 17.9 if we should have counted all her rounds!!

2-3-2011.


Namibia; no golf here but:

We drove from Spitzkoppe through the Erongo mountains and stopped at Omaruru where the golf course still existed in the same condition as two years ago: the clubhouse was nicely kept but the course not kept with long long grass on the fairways and even no more4 greens, that means the oil/clay made greens where now disappeared and had the form of smaal green hills. What a pity. We do still not understand whynobody will keep this course working. The clay/oil tees are still there, alone in the totally overgrown course. Hopefully someone will make this course alive again. We guess it has been an army connected course in the past.