De reis zal voeren langs Southe carolina, Florida, Mississippi,Texas, New Mexico,Arizona, California en Nevada.
Deze blog kan dus boeiend zijn voor golf enthousiasten en voor reisliefhebbers. ook diverse systeem therapeutische berichten zullen te vinden zijn.Uiteraard is het ook bedoeld voor belangstellende familieleden en vrienden!!
We hebben het plan om te vertrekken op tweede kerstdag. Kerstavond hebben Femke en Adriaan besloten om de familie hierarchie geheel omver te werpen. Voorwaar een systeeminterventie van de eerste orde. Zij hebben besloten dat het familiale kerstdiner niet bij de goede ouders maar bij hen in Voorburg zal worden gehouden. Christopher komt helemaal uit Praag over en verlaat daartoe zijn charmante lief. Aemilia reist af uit Groningen en marius wipt over uit amsterdam. Ikzelf (lars) ben al vier dagen niet thuis geweest omdat ik totaal ben ingesneeuwd in Rotterdam waar ik weer vijf weken voor het ISSOOH hard aan het werk ben bij de BAVO op het IMR team. veel families zien uit veel verschillende culturen: zoals Marokko, Turkije, Somali'e, Thailand, China, bosni'e, kroatia, Brazilie, portugal, Suriname ( Hindoestaanse en Creoolse mensen), Iran, Irak, Duitsland en ook enkele uit de nederlandse cultuur wat die ook mag wezen. de meeste klanten hebben psychotische ervaringen en problemen daarmee.
Door de sneeuw rijden er geen treinen en moet ik dus in Rotterdam blijven. gelukkig is ineke Goud zo vriendelijk om haar zwager onderdak en hartelijkheid te bieden. we eten samen ook bij Fred een restaurantje tegenover haar flat. het heeft zojuist een michelin ster verkregen ; en terecht. het eten is fraai en prima van smaak en kwaliteit. De bedienig is goed en het wijn arrangement zelfs uitstekend. Een aanrader!
De 23 ste logeer ik bij Alexander de vries waar ook take, de ISSOOH bestuurder aanwezig is!! we eten gezellig bij Soit en voeren diepe gesprekken en drinken goede wijnen. Alexander maakt mij wat nerveus omdat hij vindt dat ik toch een cardioloog moet raadplegen omdat mijn CK-MB te hoog is. Ik had een pijn aanval " op de borst" toen ik in madrid was op congres, drie weken terug.
had na twee weken bloed laten prikken.
Maar goed. de 24 ste op naar Den Haag, of liever gezegd Voorburg waar Adriaan en Femke ons met vreugde op zaten te wachten.
het diner was heerlijk en bijna geraffineerd. de stemming zat er ook goed in en Marijke kreeg een flitsend boek van marius en Aemilia. ik zelf kreeg een boek over vogels en poezie. Passend dus.
' s nachts had ik het idee wat last van de borst te hebben. puur psychisch natuurlijk. De adviezen van Alexander knaagden toch door. ik besloot om verstandig te zijn en de volgende dag naar de eerste hulp cardiologie te gaan in het BRONOVO (aanrader van femke en een goede). iedereen natuurlijk verrast op de vroege kerstochtend en ook wat geschrokken.
marijke en ik op weg. het ziekenhuis was leeg en we werden meteen zeer goed geholpen. ECG tje, weer bloed prikken monitortje aan, infuusje in: voor ik het wist was ik van gezonde held een patient. Alles bleek goed; geen aanwijzingen voor infarct te madrid. Dus ik dacht opgelucht naar huis te gaan. maar nee. de Cardioloog vond het verhaal enz te omineus: niet pluis zei hij. meteen opname op de hartbewaking!! En op voor een scan van de hartvaten en de dag erna een stresstest op de fiets. En weer veel bloed afnemen.
Op de fraaie kamer alleen met TV en heerlijk bed kwam ik gelukkig snel tot rust. maar ongezellig dus wel voor iedereen. Meteen veel pillen en prikken om het bloed te verdunnen. pfff.
's middags een scan. Voor het eerst dat ik zo' n apparaat zag: indrukwekkend. Dan is de psychiatrie toch wel erg gedepriveerd wat apparaten betreft! haha.
Ik zag zelfs het kerstmatineeconcert in het concertgebouw onder leiding van de oude Haitink!! Voor het eerst dat ik daar tijd voor had. verder nog the meaning of life, erg toepasselijk, van Monthy Python. 's avonds klassiek marijke en kinderen op " bezoek" Ik heb ze maar snel weggestuurd om hun tijd aangenamer te besteden.
Volgende morge op de fiets: ik trapte me rot en scoorde boven gemiddelde van gezonde zestiger (uiteraard).
's middags kwam een vrouwelijke , jeugdige cardiologe mij de uitslagen vertellen. het was een vriendelijke jonge dame die wel een erg nerveuze indruk maakte. Ze sloot telkens even haar ogen als ze sprak.
De bloeduitslagen bleken geheel normaal, inclusief cholesterol; de ecg' s zonder afwijking behalve vele extra systolen wat ik leven lang al heb. de stress test fantastisch: superconditie en de scan abnormaal omdat ik geen enkele verkalking in de vaten had wat op mijn leeftijd zeldzaam schijnt te zijn. Ze dacht dat ik overal aan kon doodgaan maar niet aan hartfalen. Zelfs de Asasantine die ik op aanraden van Theo Goud onze internist slikte moest ik liever staken. geen enkele indicatie daarvoor.
Marijke blij en ook i erg opgelucht. Natuurlijk geen diagnose wat betreft de pijnaanval in madrid maar dat is de medische wtenschap eigen; en House was niet in huis.
Zo hadden we wel de reis moeten uitstellen. marijke had weer wonderen verricht bij het herorganiseren ervan.
ook de auto op stand by.
Wij retour naar Antwerpen. daar de volgende dag hard aan het inpakken geweest. Christopher blij dat wij er nog een dagje waren. de reis weer opgestrt en vertrek nu op de 28ste!!
Om 6 uur op, kwart voor zeven op Zaventem. Met twee golfbags en een koffer. moesten 50 euro betalen voor extra koffer! je mocht maar een koffer de man meenemen! belachelijk. Eveneens belachelijk waren de security maatregelen! omdat er twee dagen eerder een man aan boord was gestegen van een vliegtuig naar Detroit met een bom ontsteking om zijn buik!! een regelrechte blunder van de security en zeker niet omdat de maatregelen niet goed waren. Toch een hap snap besluit van de Amerikanen om de security maatregelen nog meer te vergroten. Alsof goed nakijken niet genoeg is. en menselijke fouten altijd door rgelgeving zijn te voorkomen. De man met springstof bleek nog op de zwarte lijst te staan ook!!
maar goed onze handbagage moest helemaal worden uitgepakt zowel na de douane als nog een tweede keer bij het instappen!!Geen enkel vertrouwen dus in de eigen controle mensen!!Zoals een psychater die almaar meer neurolepticum geeft omdat de patient niet wil opkanappen en dan vergeet dat genoeg genoeg is en meer dan teveel wordt en schadelijk.
Onze golfbags werden apart gelegd .
we haden een direkte vlucht naar Atlanta. Dus geen gevaar voor verliezen van bagage ditmaal.
het vliegtuig bleek een kleintje te zijn van BOEING. we vlogen delta. heel wat minder luxe dan vorige week toen ik met Aemilia naar New York vloog met jet Air. toen in een airbus met veel beenruimte.
het vliegtuig nu was gelukkig voor flink deel leeg zodat er niemand voor ons zat
de reis verliep prima .Ik nam de gelegenheid te baat om het nieuwe boek van Cor Hoffer over migranten en de GGZ in rotterdam uit te lezen en er dingen uit te halen voor mijn workshop in Columbia. Tot onze verbazing mochten we een uur voor de landing niet meer opstaan (dus geen toilet bezoek), niet meer lezen!!! de tv ging af en alle kussens moesten ook worden opgeborgen. Alsof de kapers alleen maar het laatste uur kunnen toeslaan. Werkelijk belachelijke rgels. Iedereen morde dan ook. De terroristen wordt wel heel veel eer aangedaan.
In Atlanta waar we een half uur te vroeg landden, eerst door de weer eindeloze douane procedures. Vingerafdrukken, foto enz, Na ruim een uur konden we onze koffers halen. Daar bleken onze golfbags niet te zijn meegekomen!! Daarvoor kom je drie uur voor vertrek op het vliegveld!!Helemaal merkwaardig was dat we na afhalen van de koffers die nogmaals door de security moesten sturen naar het andere eind van het vliegveld. de reden ervan is ons geheel ontgaan. Zelf moesten we met de handbagage ook weer door de security!! schoenen weer uit enz. Mijn koffer weer uitpakken: ik had een flesje whiskey voor Gough gekocht die in dichte plastic tas zat uiteraard(duty free) dat mocht plots niet meer; Ik moest weer terug om die fles met mijn koffertje door de ecurity te sturen!! Daarna weer zelf terug door de security, schoenen weer uit. Werkelijk een lachfilm!! na twee ur konden we eindelijk onze koffer ophalen helemaal op een ander platform: kwartier met een treintje verder.
Daar de vermissing van de golfbags opgegeven. Ze bleken nog gewoon in brussel te staan!! Ze zouden volgende vlucht komen. De volgende morgen zouden ze naar Russell' s huis worden gebracht. op zich wel handig natuurlijk!
Op naar National waar we de auto hadden gehuurd via een reisbureau op internet. Een zeer vriendelijk bedrijf wat geen enkel probleem had gemaakt over het uitstel van de auto huur.
Bij de Desk van National bleek dat heel anders te zijn.
We troffen een lege Desk aan met drie mensen erachte. Twee verdwenen rap in een kamer en de derde, een te dikke negroide vrouw, zat te kletesen met een vriendin en deed of wij er niet waren. Na enig gekuch was ze bereid ons te helpen. ze keek ons daarbij nauwelijks aan. marijke had de papieren keurig op orde. we hadden alles al betaald en waren een goede klant toch; twee en een halve maand een auto gehuurd. de mevrouw vertelde ons op de meest onaangename en onbeleefde toon dat het contract niet klopte! we moesten de auto terugbrengen in Atlanta en niet in Vegas. En we moesten nog 380 dollar betalen voor extra driver en voor een tank benzine. op het contract stond duidelijk dat alles inclusief was. helaas was dat in het nederlands hoewl additional driver en full fuel tank in Engels geschreven stonden. De mevrouw bleef halstarrig naar haar scherm turen en een ongelooflijk dikke blanke collega gaf haar wat adviezen ogenschijnlijk zonder ons te zien. Allemaal heel on-amerikaans omdat mijn ervaring in de USA altijd is dat iedereen extreem vriendelijk en beleefd is tegen klanten.Wij bewaarden ons geduld en bleven vriendelijk. na een uur!!! kregen we de autopapieren ; we moesten wel bezine betalen- tegen de afspraak in- niet voor extra driver , en wel 250$ afleverkosten. wat we volgens het contract in Vegas zouden moeten betalen. de vrouw voegde er nog pinnig aan toe dat we nooit op een contract van een reisbureau moesten vertrouwen omdat die altijd fouten maken!!
Ik ben absoluut van plan om National te schrijven over de attitude van zijn personeel. dat zou ik zelf ook willen als secretaresses aan de balie zo onbeschoft waren tegen de klanten van het ziekenhuis.Aan de andere kant: waarom je druk maken?haha
In ieder geval hebben ze wel bereikt dat ik nooit meer National zal gebruiken(of ALamo, wat ermee geaffilieerd is) om een auto te huren. Zegt het voort!!
Maar goed wij konden op zoek naar een auto: niemand hielp daarbij; je moet gewoon naar de parkeerplaats lopen en een auto uitzoeken van je klasse. We kozen een gouden KIA zodat marijke weer heel blij was. Inmiddels waren we al meer dan drie uur geleden geland!!
op naar Columbia, 4 uur reizen. De weg was verschrikkelijk druk! Vacantietijd. Om zes uur was het donker. Om tien uur kwamen we in Columbia aan waar we natuurlijk meteen verdwaalden. Onze telefoons bleken allen leeg zodat we Russell niet konden berieken erst. uiteindelijk lukte het maar hij zat in detroit omdat hij naar een begrafenis had gemoeten. karen was thuis. na enig vragen bij een bezinepomp waar twee politiewagens met zwaailichten aankwamen om iemand in te rekenen, wisten we de weg te vinden en blij maar wat vermoeid draaiden we de Thames Court op naar huis nummer 6!! het lag nog fraaier dan ik herinnerde. Ze hebben de terrassen ook helemaal vernieuwd en op een ervan recht tegen over het bos een grote Jacuzzi aangelegd. Heel fraai. Karen was wat aangekomen wat haar veel beter staat. Ze was blij ons weer te zien.aatste keer was in Oaxaca!! Russell zou 'snachts aankomen uit detroit. Wij hebben niet op hem gewacht en zijn snel in diepe slaap verzonken! We waren ook al 24 uur op.
thuis bij Russell en Karen
29-12-2009.
Op tijd op. ontbijtje, veel bijpraten. Wij gaan wat inkopen doen bij Target: broeken voor mij en wat kleren voor marijke. Wel weer leuk om in een Mall te zijn. En ik koop twee mooie wranglers om in te golfen voor 4,25$ per stuk haha!!
Onze golfbags zijn niet gekomen!! Heel veel heen en weer gebel ten spijt. Ze zijn wel aangekomen in Atlanta en naar Columbia gevlogen. Ze zouden onderweg zijn... Maar wij moeten naar Beaufort, drie uur naar het Zuiden waar Russ en Karen hebben afgesproken. Daar heeft Karen een huis samen met haar broer; geerfd van haar vader.
En de dag erop zou ik, helaas Marijke niet!!, gaan golfen met drie vrienden van de broer brenn van Karen. Dus zonder eigen clubs en schoenen!! De reis verloopt prima maar wel wat traag door de grote drukte. Iedereen trekt naar Florida. Want in SC is het behoorlijk fris! 4 of 5 graden maar!!Veel te koud volgens Russell.
Karen vertelt uitgebreid over haar familiegeschiedenis. Haar broer bezit een telefoonboek maatschappij en verdient goed. Hij is een verwoed pokerspeler en heeft al een aantal jaren meegedaan met de kampioenschappen van Amerika voor de staat SC op het toernooi in Vegas.Hij heeft een huis alleen voor pokerwedstrijdjes. Hij is ook een golfer al doet hij dat laatse tijde wat minder. Hij had hcp 12. Hij heeft geregeld dat ik met drie vrinden van hem ga spelen morgen op een prachtige baan op een gewezen plantage van 6000 acres(ongeveer 2000 hectaren).
Hij zal mij een set lenen.
We komen vrij laat aan en komen op een prachtig landgoed van een paar hectaren aan het water. er staat een huis en een soort Barn, schuur, met bovenin een zeer aangenaam appartement. Daar slepen wij. met uitzicht over de kreken en de lagoon. Een lustoord voor vogels en vogelkijkers.
We gaan dan naar een restaurant in het centrum van Beaufort. beaufort is een gezellig plaatsje met veel mooie echt Zuidelijke huizen met zuilen en grote portico's met schommelstoelen. Zoals het hoort. het restaurant, Breakwater, blijkt een nogal posh en modern restaurant. Een grote aparte bar met een fraai schilderij wat de hele muur vult en een ruim restaurant ernaast. Schemerlicht zodat je het eten niet kan waarnemen welsiswaar. Toch gezellig. Marijke en ik eten Mahi die bovenop mooi hard gebakken is met een pittig sausje. Prima. de wijn is als overal in Amerika, behoorlijk prijzig: gemiddeld 9 dollar voor een glas!Maar veel drinken is er hier toch niet bij. We zullen wel uitermate fit zijn over drie maanden! haha.
We kletsen veel over de beaufort geschiedenis en de familie van Karen Zij heeft vanaf elf jaar gewoond in het huis waar we nu logeren. Haar vader, Howard had een krant daar, later. Ik kan me inderdaad voorstellen dat het leven daar heerlijk was: de zee, de kreken, bootjes, veel garnalen ter plekke om te vangen en eten en ook veel krabben. Kortom een kinder droomland.
Als we aan tafel zitten komt Bren de broer van Karen erbij. het is een levendige man met een blonde snor en klein van postuur met fijne handen en voeten. Hij begint te vertellen en praat honderd uit. hij vertelt me dat de mensen waar ik morgen mee ga golfen heel bekend zijn ! De een, Randy Glover, was in jongere jaren een palying pro en speelde o,a de masters op Augusta waar hij na twee dagen aan de leiding stond. helaas speelde hij de laatste twee dagen matig en won geen prijs. Later werd hij teaching pro. hij is nu bijna 68 maar speelt nog altijd under par. help!! de ander is mike Ingram: ook een playing pro die als enige ooit twee jaar geleden de new England open voor pro' s won zowel bij de senioren als bij de normale spelers!! Hij was toen 56. Mike speelt ook gewoonlijk under par, hcp +3 !! haha een eitje voor mij!
de derde speler is Jim, een teaching pro van 67 . heeft nu hcp 6. Hij krijgt altijd tien slagen van de andere twee.....
Bren had verteld dat ik een goede speler was en " french open Champion" dat is een ramp natuurlijk. Marijke zegt dat het mijn straf is voor al het snoeven!! haha.
Bren zegt dat ze gewoonlijk om 500 dollar spelen het rondje... En dat morgen mijn naam dus zal wijzigen van Brok naar Broke. leuk toch?? ha!
Na een geanimeerde avond dus naar bed. Maar eerst nog even tafeltennissen tegen Russell. Op een veel te kort tafeltje wat een rare stuit heeft en met afschuwelijke houtige bedjes. je begrijpt het al , ik verlies alle setjes.Hoewel ik zelf natuurlijk vindt dat ik beter speel. haha.
30-12-2009.
vroeg op om vogels te bekijken. We zien er niet echt veel. te koud denk ik. het is ongeveer 42 graden Fahrenheit, ongeveer 6 graden celcius. Normaal gemiddelde is hier 55 graden. Dit jaar is het extreem koud!! Zal niet zo wezen!! en extreem nat!! December de natste ooit gemeten! lars is here.
Ik ga met bren zijn golfset voorraad bekijken: hij heeft vijf perfecte sets waaronder een nieuwe mizuno en een bijna nieuwe Callaways 16. ik kies de laatste, hoewel ik Callaway haat. Dom natuurlijk.haha. Uit de vijftien putters kies ik de Ping putter, een excellente keus.
Dan op naar de golf baan. bren brengt mij. het is een half uurtje rijden. Bren vertelt over zijn poker carriere onderweg. Hij speelt om het grote geld meestal en is al vijf jaar de beste speler van de regio en mag dan naar vegas voor het nationaal kampioenschap waar hij twee jaar geleden 55000 dollar won. niet gek dus. Hij belooft me zijn huis te laten zien elders aan het water waar hij de wedstrijden houdt. Hij is ook enthousiast geraakt door ons home exchange verhaal en wil dat huis ervoor gaan gebruiken. Ik zeg dat ik de eerste swapper wil zijn haha.
De baan, Brays Island, is gelegn op het terrein van een oude plantage. 6000 acres groot. Er is vooral jagen en paardrijden daar en deze golf. het is particulier project en er wonen vooral rijke Amerikanen uit het noorden. mike is er de golf director. Hij is daar 6 maanden per jaar.
We komen aan op een totaal verlaten terrein. een groot clubhuis is ook geheel leeg op drie personeelsleden na. ik geef de pro een hand en ga naar de driving range waar de anderen al staan in te slaan. mooie piramidetjes met nieuwe ballen staan al klaar. ik probeer mijn callaways en het gaat natuurlijk niet best. twee maanden niet gespeeld, nieuwe baan, opjagend gezelschap haha.
Ik zal met Randy Glover spelen tegen mike Ingram en Jim. gelukkig spelen ze altijd best ball dus de beste bal tegen elkaar per hole. mijn bal kan dus gewoon vergeten worden.
Randy neemt al snel enkele fouten bij mij waar: te diep gebogen staan (waar) en niet goed draaien bij backswing (wat ik zelden doe , alleen onder grote drukhaha). dus ook waar.
hole 1 begint prima. het is overigens een baan met brede fairways die wel worden vernauwd wat spelen betreft door reusachtige Live oaks van honderden jaren oud en met een breedte van meer dan 10 meter.
Ik sla meteen helemaal naar rechts af. de anderen spelen recht en ver. de score van de french hampion is 7 . Gelukkig red randy de hole met een simpele par. mike en Jim ook par.
de tweede hole is een ramp en ik wil alweer naar huis.haha. Ik sla mijn bal recht omhoog en hij landt rechts precies voor zo' n rotte live oak. Randy raadt me aan gewoon door de boom te rammen omdat ik toch geen kans meer heb anders. Sla in de struiken onder de boom. Vind mijn bal en val over een stronk. aiaia. Eindig met een tien; randy redt weer met een simpele par. Ook de derde hole, par drie gaat nog matig; een barre vijf maar Randy redt weer met een drie. De volgende holes gaan langzaam beter; bogeys, die nooit genoeg zijn natuurlijk, en een paar parren. De baan is prachtig en nog altijd leeg. Niet te lang; wij spelen van de blauwe tees (backtees, maar er zijn ook nog prof tees)en de totale lengte is 6350 yards, dus ongeveer 5700 meter. Enkele par vierholes zijn echter boven de 380meter en er is geen enkele rol.Zelfs de drives liggen vlak naast hun inslag zo vochtig is de baan.
Opmerkelijk is wel dat ik naarmate ik beter speel blijk ongeveer even ver te slaan als randy en Mike met de drive en veel verder dan Jim. Maar de tweede slag is het probleem. Ik sla met de callaways ongeveer 15 meter minder ver per club dan met mijn eigen clubs. Waarschijnlijk ook door gebrek aan rol. de anderen slaan altijd maar weer de tweede bal dicht bij de pin en putten zo alle holes voor birdie.
Op de zestiende hole staan randy en ik 5 down, ondanks een birdie van mij op de vijftiende, die ik overigens niet win omdat Jim ook een birdie slaat.!! maar we besluiten vanwege de lege baan en het fraaie maar wel frisse weer (zonnetje en 12 graden C)nog negen holes te spelen. wat een feest! op de zeventiende sla ik een par waarmee ik de hole win omdat ik een slag krijg daar. Op 18 sla ik weer een par. Ook die hole winnen we.
Na 18 holes dus drie down als partij. Randy speelde drie onder par en Mike een onder par. Jim 4 over. Ikzelf heb de score niet bijgehouden, maar gezien eerste drie slechte holes was het niet beter dan 14 over par.
De volgende negen holes spelen Randy en ik beter en beter en we winnen 1, 3, 4, 7. Uiteindelijk spelen we als partijen gelijk! Randy speelde totaal vier onder par en Mike twee onder par. de laatste negen holes speelde ik vier boven par. Dus niet slecht met vreemde clubs! en op een nieuwe baan. het was een feest om met zulke goede spelers te spelen. Het lijkt zo simpel! Zij slaan 15 van de 18 holes in regulation en de andere drie chippen ze de bal naast de pin. Randy maakte een bogey en vier birdies over de eerste negen!!.
Hij gaf aan dat ik beter moet draaien bij de back swing en dat dat wel het leerpunt zou worden op Golf Made Simple School. Hij kende natuurlijk de pro waar wij les van gaan krijgen, Dereck Monaco.
Na de 27 holes geen borrel drinken omdat Randy nog 150 mile terug moest rijden naar zijn huis.
Jim bracht mij naar het kantoor van Bren in Beaufort. Een echt rommelig geheel met honderden telefoonboeken. Hij geeft me een telefoonboek van zijn hand uit 2008 waar op de voorkant een pelikaan staat gezien vanuit het huis waar wij logeren.
Het Broke zijn is dus vermeden, temeer daar ik geen greenfee hoefde te betalen (normaal daar 200$!!) omdat ik met Mike speelde die ons allen had geintroduceerd.
Ik vertelde Bren dat de puitter erg goed was. Hij was daar zo blij over dat hij hem mij onmiddellijk heeft geschonken als kerstcadeau.We gaan nog langs zijn huis aan het water wat hij gebruikt voor pokerwedstrijden. het is een charmant huis met erin twee officiele pokertafels en een black jack tafel. Verder drie slaapkamers en een ruime tuin aan het water. Boven een breed en lang terras met barbecue en uitzicht over de kreken. Een klein paradijsje weer! Zeker goed idee om daar eens te gaan logeren!!
Al met al een lange golfdag van 10 tot vijf ! Thuis douchen, even tafeltennissen met Russ en dan uit eten in een ander fancy restaurant.
Ik at garnalen op een soort griesmeel. niet groots. Vooraf wel prima grote Clams.Marijke hetzelfde. Zij had de hele dag met Karen rondgetoerd en de verschillende eilanden bezocht en het huis van de Santini' s gezien. ook nog een tante bezocht van Karen. Zij had verder gewandeld en enkele vogels gefotografeerd.
Weer een mooie dag dus. Alleen het weer is niet helemaal zoals het hoort: het wordt morgen maar 2 of drie graden en 's nachts vriest het! de gemiddelde temperaturen zijn ongeveer 17 graden C boven nul!! dus dat is een groot verschil.
31-12-2009.
Oudejaarsdag. op tijd op en vogels kijken. Ik zie bij de voederplekken een Downey Woodpecker, een cardinal, een Tufted Titsy bird , een Carolina Chickadee en de Carolina Wren.
Karen wandelt nog met me over het terrein en laat me een aantal grafstenen zien. Ze zijn meestal anoniem en zijn van slaven die daar begraven zijn. Het geeft een bijzondere emotie aan deze plek. De graven liggen allemaal wat in het struikgewas verscholen. Karen denkt er over om ze meer vrij te maken maar is ook onzeker wat dat zal bewerkstelligen. Het raakt je toch op een of andere manier en meer dan wanneer je een kerkhof bezoekt.
grafsteen voor onbekende slaaf of slavin
Na het varen maakt Bren thuis zeer vers gekookte shrimps uit de lagune. Hij doet wat water een pot mosterd, uien,die eerst even gesmoord zijn, wat shrimp kruiden en een beetje wijnazijn in de pan en laat de garnalen juist even opkoken. dat eenmaal herhalen. De garnalen moeten daarna koud worden afgespoeld opdat ze niet doorkoken.
Ze zijn werkelijk fantastisch!! zacht maar toch stevig en zo vers!! we eten enkele borden ervan op met warme cider.
Dan afscheid nemen van Diana en Bren en terug naar Columbia. We bezoeken nog een oude afgebrande kerk die is platgebrand door generaal Sherman.
door gen.Sherman afgebrande kerk
Dan naar een vriendin van karen, Marsha, die in een oud station woont. het is een belevenis.Zij is schilder en kok van beroep en maakt chocolade en cakes. het huis is een enorm station waarvan ze nu een derde heeft opgeknapt. De enorme keuken is af met allerlei vormen voor chocolade enz, verder is er een schilderkamer vol potten verf en schilderijen en een woonslaapkamer die overvol is met honderden kookboeken, potten, allerlei beelden, je kunt het je niet voorstellen hoe vol het staat. Ook nog twee fornuizen. Marsha woont allen met hond. Is tweemaal getrouwd geweest. vriendelijk maar kennelijk moeilijk in de omgang. Waar wij niets van merkten. We nemen cakes mee voor oud en nieuw en marijke krijgt nog twee cake-jes gratis.
We komen uiteindelijk wat later aan dan bedoeld. vanavond gaan we eerst eten bij Momo's een simpel ingericht maar goed restaurant, waar we Surf and Turf eten en vooraf crabcakes. Heerlijk. marijke wijntje erbij ik kies hier voor Margarita's die drie dollar goedkoper zijn dan een glas wijn haha.
Dan naar een optreden van een Folk band van Jack Williams. Een bekende band schijnt die vele cd' s heeft gemaakt.
Ondertussen hebben we de afgelopen dagen een ongoing discourse gehad met DELTA over onze nog altijd verdwenen golfbags. Ze zouden ze komen brengen toen we weg waren en we hadden de achterbak van de auto ervoor open gelaten. Maar nee, ze waren zoek.
Russ heeft talloze telefoontjes gepleegd met allerlei dames maar zonder succes hoe vriendelijk hij ook bleef.
Wij wanhopen al.
Het optreden zal in een oude synagoge zijn die nu een methodisten kerk is waar Russ en karen zijn getrouwd bijna dertig jaar terug.
Het is een wat ouderwetse ambiance met ongeveer 150 mensen die allemaal ook iets te eten hebben gemaakt. dus eten we de heerlijkste brownies ooit! en maken kennis met de maakster. Ook allerlei kennissen van Russ uiteraard de hand gegeven. De band bestond uit een gitarist, jack W , een basgitarist een klein gitaartje ik denk een banjo en een dame op madoline. verder was er nog en oudere man die werkelijk fantastisch zong met een zware baritonstem. Ze speelden country/ folk muziek, heel goed!! echt een avond voor mij(lars) haha. Ik denk dat 2010 mijn jaar gaat worden!
de band speelde tot half een. natuurlijk champagne om twaalf uur en zelfs een polonaise. Wel een hoog pontreau gehalte zei Marijke. haha.
Om tien voor twaalf werden we opgebeld: (Karen) de man met onze golftassen stond voor de deur. Hij is de tassen om vijf voor twaalf komen afleveren bij de kerk zodat we ze nog in 2009 hadden!! haha. Wat een wonder.
Na de muziek naar huis en in de hot tub. Om drie uur naar bed.
2010 is goed begonnen. Wel koud!! het vriest die nacht tien graden!! Dus ongeveer 20 graden onder gemiddelde!!
1-1-2010.
uitslapen en een rustige dag. Ontbijten en dan wandelen in de moerassen , de Congaree swamps. heel bijzonder gebied met veel hoge bomen en veel vogels, Maar we zien er niet echt veel: wel de pileated woodpecker in volle glorie en een jeugdige variant van de red headed woodpecker. het gebied is schitterend en er is een wandelplankier gemaakt van vele mijlen. we wandelen enkele uren en gaan dan naar huis om de hier traditionele maaltijd van collard greens en blackeyed peas (hopping johns) te eten.
Russell koopt Collard Greens voor nieuwjaars diner
geen verfijnd gerecht kan je zeggen maar smakelijk en bijzonder. Een glas stoutbier erbij doet wonderen.
Daarna kijken Russ en ik football om ons op morgen voor te bereiden. Russ had vanmorgen al getennist en was bijna bevroren. de temperatuur zakt en zakt!! Vannacht gaat het meer dan tien graden vriezen wat hier zeer zeer uitzonderlijk is. wel prachtige blauwe luchten. In minnesota is het 25 grade fahrenheit onder nul dat is 28 graden celsius onder nul. Kan dus erger.
Marijke voelt zich vermoeid en gaat vroeg naar bed.
2-1-2010.
Vandaag is het Football Bowl Day hier in Amerika. En iedereen gaat naar football of naar basketball of naar beide of kijkt erna op TV.
Wij gaan naar de Gamecocks kijken , basketball. Zij spelen tegen Baylor uit New Orleans. Volgens Russ moeten ze winnen. We halen nog een vriend op en gaan naar het enorme dome. Er kunnen 18.000 mensen in de hal!! Maar het is helaas niet heel druk omdat de studenten vakantie hebben en weg zijn. Ik denk zo'n 2000 man. maar de show is er niet minder om. veel dansende meisjes, cheerleaders, muziekbands enz. Een waar spektakel. Marijke en ik zijn verbaasd. ook veel reclame en de spelers worden groots voorgesteld. Dan een song gezongen voor de universiteit en een stel mensen met geweren en een amerikaanse vlag. Allemaal heel nationalistisch in onze ogen. De wedstrijd is prima maar de gamecocks worden weggeveegd. Zij kunnen niet schieten en de anderen schieten almaar raak. het veldspel is wel beter van de Cocks. helaas dus verliezen met 61 tegen 48.
Niet getreurd want we gaan nu naar huis voor de grote Football match op TV. vrienden komen eten en drinken en kijken. The Gamecocks spelen tegen Connecticut en volgens Russell is het een makkie. De " Conference" van de gamecocks is veel sterker an die van Connecticut.
Maar ach wat een disaster!! Connecticut is op alle fronten beter en de Cocks spelers laten vele ballen uit de handen vallen. Eindstand 20-7. We hebben toch plezier. drinken margerita's en caipirinha' s gemixt door de zoon van Karen die bartender is. En we eten barbecue en guacamole. feest dus. maar voor de echte hollander is het niet groots vergeleken met ons voetbal. Elke 5 minuten wordt het spel onderbroken en krijgen we vijf minuten reclame!!! En het spel zelf vlot ook niet echt. rare jongens die Amerikanen haha.
na deze match kijken we nog naar een veel spannender match tussen Arkansas en east carolina. Daar moet een verlenging aan te pas komen. veel drama.
dan nog kijken naar Lars and the real Girl, een zeer grappige maar ook emotionele film over een man die een ernstige mensenschuwheid heeft en dat oplost via een sexpop. Eind loopt goed af. ook leerzame film psychotherapy- wise.
dan is het weer laat en wacht het warme bed. temperatuur gaat buiten naar min 15!!
3-1-2010.
Vandaag met Russell mijn workshop van dinsdag voorbereiden.
Behalve dat zijn we om elf uur gaan ontbijten in de stad. Na een rondtochtje door Columbia met commentaar van Karen en Russ belanden we in een charmant restaurantje met het opschrift" European style restaurant". haha Het heet Strudell en je begrijpt al wat ze er graag maken: Apfelstrudel. Wij eten eerts een soort gepocheerde eieren op brood en gegrillde kalkoen en dan een stukje strudell. heerlijk en de bediening was zeer vriendelijk. Zie ook de foto's. het restaurant lag vlak naast de Congaree river waarlangs een wandelpad loopt. na het eten verder sightseeing: met name langs een aantal schilderingen en objecten van de beroemde kunstenaar Blue Ray waarvan Russ ook twee schilderijen heeft hangen. Zie weer de foto's. heel indrukwekkend en in het landschap opgaand.De grote brandweer spuit is een herinnering aan zijn vader die brandweerman was.
dan naar de film! Op zondagmiddag. Weer heel amerikaans. lang geleden dat we dat deden! Studententijd of wellicht een paar keer op defilmmarathon die we vroeger hielden met Jonkers, de lind, jan berendsen.
het theater lag bij een Mall. vrij modersn en vol popcorn stands. We zien er de film Nine geinspireerd op het leven van Fellini. Werkelijk fantastisch. heel erg fellini!! een musical eigenlijk met zang van nicole kidman en Penelope cruz en "Mrs. Moneypenny" . Een film die je gezien moet hebben ! vegelijkbaar met Satyricon, Armarcord en Roma. Duidelijk wordt dat het uiteindelijk gaat om de drang van de man tot aangaan van veel relaties met vrouwen om zo zijn creativiteit te behouden. de vrouw als basis van creativiteit. oppervlakkig gaat het natuurlijk over het leven van filmmakers en de sceen.de beelden zijn fascinerend mooi en de zang en dans fabuleus. je kunt de film zo drie keer zien zonder je te vervelen zoveel gebeurt er op het doek.
Na de film brengen we de dames naar huis en rijden Russ en ik in de open cabrio-lexus door de vrieskou naar een hal waar je kunt poolen en tafeltennissen. er staan meer dan 25 pooltafels en er hangen wel dertig grote televisie schermen waarop football en nog eens football wordt getoond. Wij gaan de tafeltennis tafel natuurlijk. ik wil revanche voor het gepruts op het kleine tafeltje in beaufort.
Maar Russ is niet mis. Hij weigert fouten te maken en speelt het balletje zeer snel terug. We spelen om 7 gewonnen sets( best of 13)Eerste set 21-16 voor hem, ook de tweede wint hij na een achterstand van18-13 met 22-10. dan is het genoeg en kom ik op slag. de training met Rene levert eindelijk resultaat op. Overigens val ik almaar aan en beperkt Russ zich noodgedwongen tot verdedigen. Maar zoals altijd maak ik teveel simpele fouten. Toch winst met 7-5 voor mij. Russ wint dan nog de laatste set met 22-20 na 20-19 achterstand en alweer een balletje via het net op 20 -19!! geluk in het spel is mij nooit gegund hahaha.
We drinken een guinness tjdens het spel en rijden in het donker in de open cabrio huiswaarts . De dames hebben het eten al klaar, dat wil zeggen Karen.Na het eten lees ik het artikel wat Russ geschreven heeft over counseling aan de universiteit. We discussieren over de aanpak van suicidale jongeren. De wettelijke regelingen en de voortdurende angst voor " Sueing" middels families en advocaten belust op geld stuurt hier helaas de interventies op onaangename wijze.
Dan slapen want karen en Rus moeten vroegop om te gaan...WERKEN!!
4-1-2010.
We hebben de hele dag rondgereden en inkopen gedaan. Niet teveel overigens We koken vanavond voor de Habers. Pasta met tonijn en filet mignon. Simpel en goed. Wel getafeltennist en verloren met 7-6 na 6-5 voorsprong. Russ is taai!!Workshop verder voorbereid. Morgen hele dag optreden ook patient en therapeut zien.
5-1-2010.
vroeg op voor de workshop.Russell is al naar de universiteit om de kamer te regelen. Wij rijden met Karen mee. De Universiteit is opgericht in 1805 volgens Russell.Redelijk oud dus. er studeren 28.000 studenten. Russ is director van de studenten counseling afdeling.We gaan naar een groot gebouw op de vierde verdieping.
Daar is een niet al te grote ruimte voor mij gereserveerd. Er zijn 40 deelnemers. Naast de ruimte is een werkkamervan een van de medewerkers waar een video staat zodat ik daar consult kan geven aan een therapeute en een Indiase cliente na de workshop. Mijn verhaal gaat over de behandling van migranten door een behandelaar van een andere culturele achtergrond. Een aantal deelnemers zijn zelf recent geemigreerd: uit Bulgrije, polen, rusland, Engeland. Ze doen actief aan de discussie mee. het loopt prima alleen heb ik naturlijk weer teveel stof voor de anderhalf uur die ik heb
Na de workshop het interview.In de kamer hangt een grote poster van een schilderij van van Gogh; rozen. Om mij op mijn gemak te laten voelen denk ik.
de cliente is een zeer vriendelijke dame van Indiase afkomst die is komen studeren in de USA. Alle familie woont nog in india. Ze heeft redelijk complexe loyaliteits problematiek. Probleem van het therapeutisch systeem is de te geringe continuiteit.
het lukt aardig om een en ander op de rails te krijgen.
Na de nabespreking pizza's eten. En later nog napraten. 's middags eerst koffie drinken in een charmant cafetje naast het gebouw samen met een collega van Russ. dan een groepssupervisie voor drie dames: een uit polen, een afroamerikaanse en een Bulgaarse , ook dat is boeiend en loopt prima, Tijd vliegt. Om zes uur na 8 uur werken is het tijd om met Russell de derde en beslissende tafeltenniswedstrijd te spelen.
We spelen best of nine. Weer spannend naturlijk; na twee en voor mij maakt hij er 4-2 van. Hij waant zich al winnaar maar ik kom sterk terug en win met 5-4 na echt powerplay in de laatste set die ik met 21-12 win. haha.
Dan uit eten bij een charmant restaurantje: friendys. Heel gezellig. we hebben veelplezier gehad en goed gewerkt deze week!
morgen vertrekken we vroeg naar tampa. Negen uur rijden.
6-1-2010
Een prettige rit door South carolina een stukje georgie en Florida. Ontbijten bij het Waffle house. Niet mis die hoeveelheid daar. haha.
We passeren Sevannah van verre en marijke wil er niet even gaan sight see-en. Ook Jacksonville, de tweede grootste stad qua oppervlakye van de USA rijden we zonder stoppen door. De gootste stad is... Anchorage. In orlando raken we in de file wat almaar erger wordt als we Tampa binnen komen. Daar twee ongelukken op onze weg. Zo doen we 2 uur over een rit door tampa heen naar Clearwater. Tampa is prachtig met heel veel reusachtige bruggen die de verschillende delen van de stad verbinden.Een causeway voert dwars door het water naar Clearwater over wel 20 mijl.
Audrey en John wonen op clearwater beach vlak bij de zee. Ze hebben het eten al klaar staan. Hartelijk weerzien, cadeautjes uitwisselen,bijpraten. Hun zoon John, de basketbalcoach bleek in november bijna overleden te zijn aan een of ander raar virus. dankzij zijn enorme sterke gezondheid overleefde hij het. heel eng. Verder alles goed. Audrey is bezig van Universiteit te wisselen zodat wellcht onze cursus in juli niet kan doorgan. Ze doet haar best om het wel te laten doorgaan. we spreken af om de ISSOOH activiteiten wat betreft Afrika te koppelen aan haar progamma.
Morgen gaan we de omgeving verkennen met John en Audrey.
7-1-2010
Niet te vroeg op en dan klein ontbijt in eigen huisje. Heel onamerikaans natuurlijk. Die gaan liever naar Wafflehouse of Wendy's. Dan op weg om Tampa te bezichtigen en ja hoor John kan het niet laten om ons naar de oude Italiaans/Cubaanse stad te brengen waar voorheen veel sigarenmakerijen waren die nu allemaal zijn omgetoverd tot restaurantjes of winkeltjes. er zijn nog een paar sigarenfabriekjes over. het is een Europees aandoend stukje Tampa.We gaan toch nog eten in een Italiaans restaurantje naast het Italian House.De trottoirs zjn belegd met gedenkstenen voor allerlei Italiaanse mensen die daar iets te vieren hadden. De straten zijn geplaveid met echte oude klinkers met elk de naam van de fabriek erop. zie foto's. Van Tampa op weg naar St Petersburg via een route naar een lagune bij een electriciteitscentrale op gas of kolen. het water is daarbij warmer dan elders en dat trekt vele honderden Manatees aan, oftewel zeekoeien. Ze zwemmen vlak onder de oppervlakte en steken af en toe hun snuitje boven water om te ademen en duiken dan weer weg hun staart even boven water stekend. Er zijn nog maar een paar duizend zeekoeien in leven en hier zit dus ongeveer 10 procent ervan. Wel fascinerend maar niet opwindedn. De arme dieren worden regelmatig verwond door over hen heenvarende speedboten of motorjachten en lopen forse lidtekens op als ze het al overleven.
Daarna een rondtour door st petersburg, bij Tampa dan. Naar het daargelegen Dali museum. een collectie van de familie Morris. Werkelijk een heel fraaie! Enkele avn de bekendste werken hangen daar zoals de stierenvechters arena en het schilderij van Lincoln wat een naakte vrouw is in een kruis als je er op een andere manier naar kijkt. De bijhangende commentaren zijn ook heel goed en leggen uit welke betekenissen alle figuren en beelden in de schilderijen voor Dali hadden. Er hangen ook enkele gebakken eieren schilderijen en " gesmolten" horloge schilderijen die heel bekend zijn. Het zet je echt aan het denken over zijn belevingswereld die zeker psychotische kanten heeft. Weer een bewijs dat psychotische ervaringen zeer betekenisvol kunnen zijn, of zijn. We krijgen ook een rondleiding door een prima vrouwelijke gids. Na enkele uren weer naar buiten en lunchen aan de waterkant in een futuristisch ogend restaurant van de Colombia keten. redelijk goed eten en prachtig uitzicht. de spiegels aan de achterwand geven de indruk dat je rondom in het water zit. We fotograferen de vele pelikanen die er rondhangen. We rijden nog verder rond en gaan dan huiswaarts. genoeg gegeten voor vandaag. De avond wordt gevuld met kijken naar de finale American Football voor universiteitsteams. het is Alabama tegen Texas in Pasadena California. Honderdduizend mensen op de tribunes!! het wordt een spannende finale die Alabama onverwacht wint. Laat naar bed dus en morgen toch vroeg op omdat dan onze drie lesdagen bij Golf Made Simple beginnen!!Een happening.
8-1-2010.
zeven uur op en om 8 uur de deur uit voor de Golftraining!! We waren natuurlijk naar Florida gekomen vanwege het goede weer hier!! Maar zie, wat een ongeluk!! het is die nacht drie graden C onder nul geweest en als we weggaan is het nauwelijks boven nul. Ijskoud dus en vochtig. Onze pro, Dereck, staat al klaar als we aankomen na 35 minuten rijden door matig druk Tampa. het Golfresort is fraai met 4x 18 holes en drie clubhuizen. Wij verzamelen bij de Osprey club. We zien die dagen inderdaad heel veel Ospreys (visarneden) boven onze hoofden cirkelen enze fluiten naar ons.
Dereck is een man van ongeveer 38 jaar, getrouwd zonder kinderen nog. Hij woont helft van het jaar hier en de andere helft in het Noorden waar hij dan les geeft voor GMS. Na even voorstellen en programma doornemen gaan we meteen aan de slag. we moeten alleen onze sandwedges meenemen!!
We beginnen met een simpele " Drill" = oefening: The frontfooddrill. Ballen in een vierkant slaan vanaf 12 meter!!met de sandwedge dus. we moeten daarbij op onze frontfoot leunen en een korte draai naar achteren maken en dus maar een kleine achterzwaai maken en dan goed doordraaien naar het doel.veel lastiger dan gedacht. gewoon in het vierkant chippen is veel simpeler vind ik maar al rap wordt duidelijk dat deze methode toch veel beter is. Je gebruikt namelijk almaar dezelfde techniek, hoe ver je ook wil slaan en met welke club ook. belangrijk is dat je leert voelen hoe je zo je slag van boven naar de bal toe maakt en een slag in de grond maakt en dus een plag uitslaat achter de bal.
Na de 12 meter drill gaan we naar 24 meter en doen de stepdrill. Eigenlijk zelfde beweging maar dan moeten we na raken van de bal met het rechterbeen vooruitstappen in de beweging an de slag. Dit om te leren voelen hoe goed doordraaien voelt. Alweer wordt scherp opgelet dat je naar de bal toe slaat en een plag uit de grond slaat. Zonder plag is de slag niet goed. We oefenen zeer ijverig in de bijtende kou!!het draaien valt niet mee met de vier lagen kleren die we aan hebben.
De tijd vliegt om. De lunch is in het clubhuis, even pwarmen dus! het blikt dat het in 35 jaar niet zo koud geweest is in Florida!!
Na pasta en broodje gaan we weer verder met de Sandwedge! nu alternerend rechts en links in een vierkant slaan en daarna voor in en achter het vierkant. Allemaal met een slag die niet met de handen maar alleen met je lichaam wordt geslagen, de draai moet het werk doen. dat vergt veel balans en samenwerken van hele lichaam in de beweging. Vooral ik (lars) heb er veel moeite mee. de oude hockeyslag zit er toch vaster in dan ik dacht. Maar volgens de trainer komt alle inconsistentie daarvandaan. van het met de handen /armen slaan.
marijke heeft het veel vlugger te pakken.
De kou blijft heftig zeker omdat ook de wind aantrekt.
Dan gaan we de baan in op de Copperhead, de mooiste van de vier courses hier. de eerste holes gaan moeizaam maar langzam komen we opslag. marijke slaat prachtige ballen met haar hybriden. Alleen haar putten is slecht. mijn putten is prima. een bewijs dat het slechte putten elders echt aan de sleche greens ligt. Hier zijn de greens snel , moeilij kmet veel hellingen, maar zuiver als glas. Ze doen precies wat je verwacht. de ballen van binnen de veerig meter naar de hole lopen prima: de lessen werken. ik sla zeker vijfmaal zo dicht bij de hole dat een put genoeg is.
Na de negen holes met de leraar en nabespreking met daarin aandacht voor ieders sterke en zwakke punten. dan lopen wij ondanks de kou nog negen holes!!Om vijf uur zijn we moe en klaar. Acht uur golf zit er op!!! de terugreis duurt 45 minuten. Thuis meteen door naar een Italiaans restaurant, Cesare. Een gezellig ding, helemaal vol. Eten matig. Daarna hebben we een huis bekeken aan de lagune vlakbij waar John een bod op heeft gedaan. Stond twee jaar geleden op de markt, nieuw, voor 1,5 miljoen; was gezakt naar 750.000. Nu bod van 300.000 gedan! Zo diep zijn de huizenprijzen hier gezakt!!Een fraai ruim huis met drie etages en een aanlegsteiger voor een groot motorjacht.
Thuis horenwe dat het morgen nog kouder gaat worden en ook nog gaat regenen of ijzelen!! In Florida!!We hebben de lesdagen echt goed uitgzeocht.
9-1-2010.
We beginnen een uur later vanwege de regen. Als we aankomen regent het echter nog altijd maar niet hard meer. de temperatuur is een graad boven nul Celsius.
de trainer heeft nog nooit in zo'n kou les gegeven.
We besluiten met de putlessen te beginnen. Een aantal eenvoudige drills. Veel aandacht voor Marijke. Dan op een naar de driving range, van de Osprey, les voor de lange slagen. We moeten de driver meenemen. We doen een antal zeer zware drills met de driver. Paralelle handen drill, writrs drill,allemaal om de draai goed te voelen. dan slaan met alleen rechterhand aan de club en met alleen linker hand an de club. dan halve slagen met de driver. En na elke drill tien volledige driverslagen om geleerde uit te voeren. het effect is heel duidelijk. Marijke swingt als een prof. ik heb er meer moeite mee. Ook blijkt dat ik teveel open sta meestal. Dus extra aandacht voor mij en uiteindelijk ga ik de draai voelen. de ballen gaan onwaarschijnlijk recht en ver.Zonder moeite. Na de lunch nog weer even inslaan met drills en dan de baan in. Gaat met marijke iets minder goed dan gisteren vindt ze. Is ook heel erg koud!!en veel veel wind. de regen is wel al snel gestopt.Het is werelijk fantastisch negen holes lopen met je prive leraar. Hij geeft prima adviezen en laat aantal keren ballen opnieuw slaan tot ze echt goed gaan.
Na twee mindere holes sla ik prima. Laatste 6 holes 1 over de baan. We bespreken weer na . maar het is zo bijtend koud dat we geen moed meer hebben om zelf nog negen holes te lopen.
Douchen om op te warmen en dan naar huis.
we gaan met Bridgit, docther van Aud en John en haar man Jason en de twee inderen eten bij een Mexicaan. Gezelig maar alweer is het eten goed maar niet groots. Na het een bij Bridgit langs zij woont in Tampa in een ruim huis aan een watertje. We doen nog een spelletje met de kinderen en dan naar huis en slapen. We hebben flink spierpijn!!
10-1-2010.
Onze laatste golflesdag alweer!!!En opnieuw is het bijtend koud!! twee graden wel zon maar 25 mijl wind!!dat maakt een wind chill van 25 graden fahrenheit!!vrieskou dus. De trainer bibbert flink haha. Eerst weer uitgebreid putles. veel aandacht voor Marjke die het langzaam te pakken krijgt!!volgens de leraar is aan mijn put techniek niets te verbeteren. Ook de pace is altijd goed. Zo voelt het ook.de nieuwe putter doet wonderen op deze supergreens.
dan sand lessen. dereck zegt dat sand slagen de gemakkelijkste slagen zijn. het zand is je vriend. je kan zonder straf twee tot vijf inches verkeerd slaan. hij laat zien hoe je uit allerlei afchuwelijke lies kan komen. drie soorten lies: lie een: probeer de bal uit de bunker te krijgen en niets meer (vnl achter in de bunker tegen helling op) lie twee: uit bunker op de green. lie drie: uitholen. We oefenen vele "lies" . Het is toch iets lastiger dan hij zegt. Qua techniek: niks clubblad open of andere grip of geknakte polsen. gewoon de normale slag als altijd met de goede draai.
dan weer lange slagen oefenen met aantal nieuwe drills. bellie drill en advanced bellie drill. heel moeilijk. ook drill om weak side te versterken. slaan met alleen linkerhand en parallel met club in linkerhand. pfff dat voel je in je spieren.Ik zit er even helemaal doorheen en sla alles mis. Dereck beslit om dan eerst te gaan lunchen
Na delunch weer even inslaan en dan weer de eerste negen van Copperhead spelen. met mj gaat het slecht eerst. marijke speelt heel sterk!! ook putten gaat veel beter. Gelukkig weet Dereck mij ook weer aan het draaien te krjgen en speel ik aantal prima holes.
Na het rondje uitgebreide nabesprekng. En op de foto voor GMS. dereck doet zijn warme kleren uit en zet een cowboy hoed op. dat moet van de baas. het mag niet koud lijken!!! haha. Toch was het vandaag de koudste dag!!Vooral door de harde Noorden wind.Echt een arctical blast zoals ze hier zeggen. In Minnesota was het 60 raden F onder nul!!dat is ongeveer -30 graden Celsius. in Florida dreigen de sinaasapelbomen en aardbeien te bevriezen. We krijgen een kaart met code zodat we kunnen communiceren met GMS in het kader van het Trainer for life program. we kunnen altijd vragen stellen of video' s insturen over /van ons golfspel. Heel goed!!
We hebben nog de moed om zelf de tweede negen van Coperhead te spelen. die zijn werkelijk prachtig! maar erg lastig. We scoren niet groots maar oefenen prima.
Een prachtige afsluiting van drie topdagen met veel leren!!We zullen zien wat dat gaat opleveren voor ons spel de komende weken.
Dan huiswaarts en uit eten bij Bridgit thuis. Spaghetti met saus met zachte en lekkere meatballs.
Afscheid nemen van hen.
Morgen op weg naar Alligator point met Aud en John. Naar ons eerste home exchange huis van Jennifer.
11-1-2010.
Een lange reis naar Aligator point. De zon schijnt volop maar de temperatuur stijgt maar langzaam naar ongeveer 10graden celsius. De wegen zijn drukker dan verwacht hier in Florida. We stoppen onderweg bij een golfschoenen discount zaak en Marijke koopt twee paar zeer woeste schoentjes en ik een paar witte om mijn voornemen van onder 10 spelen kracht bij te zetten. John en Audrey rijden veel te hard en moeten dus op ons wachten bij de afslag van de I 10. Eigen schuld. We rijden door een prachtig bijna tropisch gebied met veel bomen van allerlei soort, o.a. live oaks,palmen en veel dennen voor de papierfabrieken. De rivieren die we passeren zijn bijna jungle achtig begroeid. We stopen in Panacea (echt waar) bij een klein viswinkeltje. Daar ligt vis recht uit de golf . We willen oestrs die hier heel goed zouden zijn. Ik vraag twee dozijn en de visserman kijkt mij bevreemd aan. Hij begrijpt mijn vraag niet. Hij stelt voor dat ik voor 10 dollar oesters koop. Goed. We krijgen dan een enorme juten zak vol oesters. Wilde veelalop elkaar gegroeid. Het zijn er ongeveer honderdtwintig!!
Vol modder nog.
Ook verse garnalen en scallops. Dan nog even wijn kopen en naar ons huisje on Cypress. Algator point is een soort smalle strook land voor de kust. Allemaal huizen op hoge palen om het water onderdoor te kunnen laten stromen bij een orkaan (ze heten hurricane houses). En orkaan proef gebouwd.
Ons huis ligt op de tweede rij met uitzicht op zee aan de achterkant. Drie verdiepingen hoog en woonkamer helemaal boven met groot balkon. Te koud om daar op te zitten. Ik zoek na het wassen van de oesters naar een oestermes om de lekkernij te openen. Geen oestermes te bekennen. We bellen Jennifer en zij zegt dat ze hier oesters nooit rauw/ levend eten!!! Ze grillen ze of koken ze. Nou ja. Dus kook ik ze maar Ze smaken toch wel goed maar niet te vergelijken met vers natuurlijk. Het vinden van een oestermes lukt overigens ook niet de volgende dag in een grote Publix!!Rare jonens die Florianen.
De garnalen zijn overigens super, met pasta met citroensausje a la Lars,
Niet te laat naar bed. Nog even met Audrey aan het werk voor de workshops.
12-1-2010.
We gaan naar Talahassee omdat John voor het werk iets moet faxen en hij ook een bod gaat doen op het huis in Tampa. Maar eerst even langs St James bay gereden waar een golfbaan ligt op ongeveer 15 mijl van ons huis. het is daar geheel leeg; iedereen vindt het nog te koud. Ongeveer 8 graden Celsius. het Loopt wel op vandaag naar 14 graden.
de tocht naar Talahassee is fraai. Bos, veel meertjes en rivieren. Talahassee is een erg weinig opwindende stad. En dat voor de Hooodstad van Florida. We gaan eerst voor Marijke langs een golfstore om clubjes uit te proberen. Ze vindt Cobra het lekkerst slaan. Maar ze denkt nog na. Dan de stad in waar we eten in de " oude" binnenstad in een aardig zaakje met veel sporttrofeeen. Dan weer retour via andere weg naar ons huisje. Weer aan het werk met Audrey terwijl Marijke een golfset bestelt via internet en een putter. Toe maar. Maar het is pas haar tweede set!!in twintig jaar golf.
We hebben Marius nog gemaild ivm zijn verjaardag en precies kwart over twaalf 's nachts bellen we hem. Hij slaapt en geniet niet echt van ons lang zal hij leven geloof ik. haha. Lang leve Marius!!
13-1-2010.
MARIUS JARIG!!!27 JAAR .!!
Vandaag voor het eerst gegolfd na de lessen. Ik sloeg af als een beest maar Marijke zat in dalletje. John an Audrey speelden ook mee en John wist alsnog van mij te winnen omdat ik teveel risico nam en 6 ballen verloor in onzichtbare swamps haha. Maar het belooft veel! de baan St. JamesBay, was fenomenaal mooi. Een paradijs gelijk. Maar veel water, Swamps en bunkers dus erg moeilijk. 's avonds uit eten in een heel local restaurantje met dienstertje met kort broekje aan, in de kou! het is nog altijd rond vriespunt 's avonds. brrrr.
14-1-2010.
Vandaag veel gewerkt met Audrey aan onze nieuwe projecten, learning around the world, en de colleges in juli in Ohio. Verder een rondtour gemaakt langs Appalachicola, george island en joe' s island. De kust hier is heel onamerikaans eigenlijk. Of juist amerikaans: heel hillbilly; geen grote luxe en hotels zoals bij Tampa. Schitterende natuur met oerwoudachtig aspect en diepe lagunes en eilanden die wel door enorme bruggen met mainland zijn verbonden. We hebben drie nieuwe vogels gezien. 's avonds dolfijnen voor de deur gezien aan het strand en een onwaarschijnlijke sunset. zie foto's. Thuis geluisterd naar Johnnies basketball game. Hij verloor met 16pt verschil. We moeten Nederlandse spelers voor hem vinden!! Jan Loorbach geschreven maar die heeft nog niet geantwoord.
Morgen vertrekken Audrey en John.
15-1-2010;vrijdag.
Audrey en John vertrekken om 9 uur. Audrey is al om vijf uur op en heeft een powerpoint bestandje gemaakt voor ons project samen wat betreft learning around the world. Dat gaat op mijn stick zodat ik ermee kan werken.Na het door mij gemaakte ontbijt nemen we roerend afscheid.Ze nemen Marijkes golfijzers mee zodat ze nu afhankelijk is van de postman die haar Cobra's moet brengen.Buiten schijnt de zon volop. Ik pak twee strandstoeltjes en zet mij aan de overkant langs de weg om vogels te spottenen om op de postman te wachten.Om half elf ploegt een FEDEX auto zich door het rulle zand voor ons huis. Een wat layed back Afro Amerikaan haalt een grote doos uit de auto. Blij met zijn fooi gaat hij weg. Ik roep Marijke die achter de stofzuiger vandaan springt.Het grote pak lonkt.Met een mes in de hand stort Marijke zich erop.Het is haar tweede golfset in twintig jaar. Zuinig vrouwtje!!Aan ballen is ze heel wat meer kwijtgeraakt. De Cobra's glanzen in de zon. Ze hebben brede voeten wat vreemd is voor slangen.Ook de nieuwe superputter zit erbij, met extra gadgets om het gewicht ervan aan te passen aan marijkes putting stroke.
Te vroeg voor prikwijn, dus rap naar Medart en de golfbaan Willowwood aldaar.Natuurlijk is er zojuist een wedstrijd gestart zodat we tijd hebben om in te slaan.Starten op hole 10.Willowwood is een niet te lange maar wel smalle baan. Sla je buiten de fairway dan mag je je bal niet opzoeken: gevaar voor aligators en slangen. Tot mijn schrik hoor ik marijke een paar keer mopperen! Ze is boos omdat ze na al die lessen en met de nieuwe slangen nog altijd niet perfect slaat! ha! In de heerlijke temperatuur en in de fraaie bossen is er voor mij geen reden tot whinen. Bijna een winner zelfs. ik denk dat de lessen echt verbetering hebben gebracht. 12 boven de onbekende baan.
We bespreken weer voor morgen en gaan naar de kleine jachthaven van Panacea waar een leuk café restaurant ligt aan het water.Hook Wretch henry genaamd. Rustiek, met een buiten bar en podium en een ruim restaurant buiten en binnen.Het uitzicht is prachtig.We kunnen nog altijd buiten zitten omdat de kou van vorige dagen is verdwenen. We raqken snel aan de praat met de eigenares, een charmante en dynamische vrouw. Zij vertelt tot onze verbazing dat het restaurant zondag gaat sluiten. Te weinig klandizie. Het hele project, inclusief jachthaven en botenopslag is te koop voor lage prijs. Maar wie wil er investeren in deze tijden. Crisis en nogmaals crisis hier zegt ze. Er staan wel veel huizen in de buurt maar bijna allemaal weekeind huizen van mensen uit talahassee. En die eten liever bij hun huisje, van de barbecue. We denken even aan Jaap en Laura als investeerders hier, maar laten die gedachte maar weer snel los. Zij hebben genoeg aan hun hoofd in Portugal.
We eten overigens heerlijk bij Hook. Prima klaargemakte verse vis.(Mahimahi).
Thuis lezen en slapen.
16-1-2010. Het weer is alweer omgeslagen. Vandaag de hele dag storm en regen, gietregen.Ik lees de Shadow of the Wind uit. prachtig boek. Mag je niet missen.Ik maak weer oesters open van onze reuzen voorraad en maak van een aantal ervan een stew volgens panhandle recept.Heerlijk.Het oestermes wat ik heb gekocht doet het prima. Het heeft een gebogen puntje aan het begin. Dat komt omdat ze hier de oesters altijd in het scharnier openen.
17-1-2010.
De zon schijnt weer maar het waait nog altijd fors. Toch weer golfen op St James.Geen echt succes wat de scores betreft. de baan blijft wel erg mooi maar moeilijk.We gaan mee sluiten bij Hook. er is een country zanger, we zitten buiten en het is er vol.We eten bij Angelo,s een groot restaurant boven de rivier. Helaas nogal ongezellig en het eten is er gewoon slecht. Onbegrijpelijk dat niet zij moeten sluiten maar Hook.
Morgen lange reis naar Nawlons.De Saints, het football team van New Orleans heeft vandaag de halve finale van het AFL gewonnen van Dallas!!
18-1-2010.Maandag.
Tot aan Pensecola rijden we langs de kust. Dat kost wel veel meer tijd maar je komt door allerlei boeiende plaatsjes.We kennen het tot aan Appalachicola. Het blijft mooi en wild langs de kust. geen flats geen dure hotels, Ruime meest houten losse huizen op palen tegen de watervloed bij orkanen. Zo anders dan de kust bij Tampa.
Na twee uur bereiken we Panama City. dat is een lelijke langgerekte plaats. Maar na panama city bij panama city Beach begint het beeld totaal te veranderen. Je waant je aan de franse riviera of aan de Spaanse kust (of in Tampa). Allemaal heel chique appartementen afgewisseld met Hotels. Ook woonwijken met chique huizen en golfbanen. En boten enorm veel luxe motorjachten en zeilschepen. de starnden zijn nog witter dan wit hier.Het waarom van deze plotselinge omslag is ons niet duidelijk.Een beetje zoals we in ZuidAfrika hebben meegemaakt na de chique badplaatsen onder Durban die zomaar overgingen in armoedige dorpen aan dezelfde fraaie stranden.
Pensecola is groot. En ligt op de grens bijna van Alabama.Het zou de hoofdstad worden van Florida maar wedijverde met Augustine. Om conflicten te vermijden is toen voor Talahassee, halverwege, gekozen.
We nemen nu de N10 en crossen een stukje door Alabama en dan Mississippi binnen. Het weer is prachtig; zon en 25 graden celsius.Na 8 uur rijden komen we louisiana binnen en rijden we door de uitgestrekte moerassen en over de enorm lange brug over de baai richting New Orleans. Op de electriciteitsmasten die in het water staan zitten vele tientallen aalscholvers als het ware geplakt.
Ik dacht dat new Orleans aan zee lag maar dat is niet het geval. het ligt aan de mississippi op ongeveer 150 mijl van de zee.Maar wel midden in moerasland.Het is wel de haven van het Zuiden omdat de rivier zo goed bevaarbaar is. We rijden langs de enorme Dome, het overdekte Football stadion waar ongeveer 75000 mensen in kunnen.Daar hebben na Katrina de mensen moeten schuilen omdat al hun huizen waren verwoest. het is sinds een jaar weer helemaal hersteld voor tweehonderd miljoen dollar. We vinden ons hotel Pryntania Park heel eenvoudig. het ligt in de muzenwijk, tussen gardendistrict en French Quarters in. het is een romantisch hotelletje met de kamers rond een binnenplaats gelegen. Rustig en met ruime kamers.Een aanrader voor wie New Orleans bezoekt en niet teveel geld aan slapen wil uitgeven. De big Spender kan beter naar Monte Leone gaan natuurlijk.
We pakken snel uit en wandelen naar het vlakbij op de St Charles Avenue rijdende oude trammetje dat naar de French Quarters rijdt. je kunt het ook lopen maar het wordt donker en Marijke is wat bangelijk zo de eerste avond in New orleans. We hadden van een aantal Amerikanen gehoord dat het er gevaarlijk was 's avonds en 's nachts. Maar dat hebben we ook horen zeggen over Salvador, Madrid, Kaapstad, Windhoek, Rio, ja zelfs over berlijn. En nergens hebben we ooit een nare ervaring gehad of ons onveilig gevoeld. We wandelen toch een paar haltes over de trambaan langs restaurantjes en winkels. Als de inderdaad heel oude en klassieke tramwagon ons achterop komt stappen we toch maar in. Het interieur is van mooie oude houten planken. De banken zijn ook van hout op enkele na. Er zitten mensen van allerlei pluimage in de tram. Zeker niet alleen toeristen zoals we lazen. De bestuurder is een montere zwarte man die de hele rit tegen zichzelf aan het praten is.Door de moderne tijd verminkt dacht ik dat hij een telefoondopje in zijn oor had maar niets van dat al. gewoon een man die met zichzelf of zijn stemmen praatte. krakend en piepend bewoog het trammeytje zich naar Canal street, tegenover Bourbon street, de drukste straat van de french Quarters. Vol enthousiasme wandelen deze straat in. En we zijn meteen totaal verrast!De hele straat is aan beide zijden bezaaid met restaurantjes, café-tjes en muziektenten en winkeltjes. Wel aan de toeristische kant maar toch ook authentiek. De huizen hebben allemaal op elke verdieping grote gietijzeren balkons over de hele breedte van de huizen. De balkons zijn voor deel al behangen met allerlei feestattributen voor de mardi gras!!Ze zijn er hier vroeg bij. Maar men verzekert ons dat het ook het grootste festijn van het jaar is. Veel balkons zijn ook versierd met vlaggen en andere toeters en bellen van de Saints: in goud en zwart.
We passeren tot onze verbazing ook een aantal onvervalste sextenten. Prachtige jonge dames van allerlei culturele komaf dansen nauwelijks gekleed voor de ramen of bij de voordeur en willen ons binnen lokken. ook Marijke is volgens hen erg welkom en ook zij kan er genieten van de dans en de muziek. Toch nog maar even niet, vindt Marijke. Het doet allemaal heel erg onamerikaans en erg Europees en vrolijk aan.
We genieten van de sfeer en wandelen Bourbon af en daarna door Royal Street, Chartres, St louis street. We gaan op inspectie langs aanbevolen restaurantjes. We bekijken Emeril Nola , Cajun/Creools, en Antonies, French/Creools in St Louis Str. Leuk maar net niet heftig genoeg. Dan Galatories, french/Creools, en Red Fish Grill, seafood in Bourbon. Wel al druk maar nog niet wat Marijke zoekt.Dan Brennan, het meest exclusieve restaurant ter plekke in Royal str. te chique en helemaal leeg. probleempje? Ook K-Pauls, oorspronkelijk van de familie Preudhomme, Creools/Cajun is het nog niet. We kiezen voor de annex van brennan: Mr. B's Bistro (ja Mr. Brok's Bistro)ook in Royal street. het ziet er uit als een echte Parijse Bistro van de betere soort. met afwisselend leren chesterfieldachtige banken en gewone stoelen. En een grote open keuken over de hele breedte van het restaurant(bijna) en met een lange bar waar we eerst een margarita proeven. het eten is heel redelijk. prima zeer verse en mooi glazig van binnen gehouden reuze scallops en dan garnalen voor marijke en baars voor mij. De garnalen natuurlijk Cajun bereid. Overigens komt het woord Cajun van Arcadian. De groep mensen die "Cajuns"genoemd werden kwam oorspronkelijk uit Arcadia in Nova Scotia. het waren gevangenen die uit Frankrijk waren verbannen als straf voor hun misdaden. Ze vestigden zich daar maar kwamen later toen het gebied brits werd in conflict met de britse regering. Over het geloof en andere zaken. Ze werden verdreven naar Boston en omdat ze daar ook niet welkom waren trokken ze helemaalnaar new orleans!! helden en avonturiers! ook daar niet gewenst zakten ze af naar de moerassen en rivioeroevers ten zuiden van new orleans. Ze raakten op goede voet met de Indianen daar en werden vissers en vishandelaren. De Arcadians werden"Cadians en toen"Cajuns'. Vergelijk de stad Buffalo'wat van Beau Fleuve komt.
Na het eten trok het nachtleven vreselijk maar we besloten dat uit te stellen en de laatste tram te halen.
In de tram zat een jonge blanke vrouw vreselijk te klagen tegen haar vriend. Ze gebruikte daarbij nogal wat zware termen. Tot onze verbazing riep de wederom wat montere zwarte bestuurder haar vriendelijk tot de orde en verbood haar te vloeken. de vrouw excuseerde zich en hield ermee op. Dat zou de conducteur in nederland toch niet durven.
Zware mooie dag.Morgen vroeg kookles.
19-1-2010.Dinsdag.
Op tijd op want de les bij The new orleans School of Cooking begint om 9 uur. We volgen die om nieuwe ideeen op te doen voor de catering tijdens het Andolfianen congres in juni in Pontreau. Aangezien er ook een aantal mensen uit de States en zuid amerika komen is het goed om ook wat Cajun cooking te presenteren.
We zijn mooi op tijd en lopen nog even langs een tourist info stand waar een zeer vriendelijke oudere man, ruim boven 65, ons met veel enthousiasme een swamp tour voor deze middag en een city trip voor morgen ochtend weet te verkopen. Opvallend voor ons Europeanen, de noodzaak voor veel ouderen om te blijven werken tot bij wijze van spreken hun dood toe. Dat is in Nederland toch heel wat beter geregeld. Ons sociale systeem kan wel duur zijn maar is erg effectief en goed. de Amerikanen hebben duidelijk in principe weinig op met door de staat geregelde sociale voorzieningen. We zien elke dag op TV hoeveel moeite Obama heeft om een goed ziektekosten stelsel geregeld te krijgen.Het wantrouwen in de overheid is hier diep geworteld. Al lezende in de biografie van lincoln en van frederick Douglass wordt mij ook duidelijk hoeveel verdeeldheid in het Amerikaanse volk leeft.
Wij kopen onze tochtjes en de verkoper krijgt daarvoor zijn provisie. Het provisie en/of fooien systeem is nog zo' n verschil met ons. Hier krijgen de serveersters, of serveerders, nauwelijks salaris. Zij moeten het van de fooien hebben.Dus hebben ze weinig zekerheid wat betreft hun inkomen.De crisis komt hier dan ook keihard aan voor heel veel mensen.
Onze les is achter een winkel voor allerlei eetwaren, kruiden en dergelijke. Achter de winkel is een groot lokaal met een tweetal kooktoestellen op een podium. Daarboven grote spiegel zodat je in de pannen kan meekijken.
Er zijn een tiental tafels met zes plaatsen per tafel. Wij hebben kennelijk als eerste geboekt en hebben eerste keus.De Lerares is 68 jaar en enorm vief en enthousiast.Ze legt uit wat Cajun is en hoe ze hier de woorden anders uitspreken.Ze start na haar inleiding met de breadpudding, ons desert. Daarbij komt een rum of whiskey saus. de recepten krijgen we keurig op papier aangeleverd. na de broodpudding in de oven te hebben gezet vult ze twee pannen met dezelfde ingredienten: de heilge trias van de Cajun, nl. gehakte uien, gehakte groene pepers en gehakte selderijstengels.Daar gaat dan ook nog knoflook bij. Zij prijst de gedroogde knoflooksnippers aan die heel goed passen bij de Gumbo en de Jambalaya omdat daar veel vocht bij gaat.
Na aanbakken van de trias doet ze er in ons geval stukken varkensvlees bij, maar elke vleessoort kan: kip, rundvlees maar ook kun je een Gumbo maken met schaaldieren en/of vis. De vis doe je er dan wel veel later bij, ongeveer tien minuten voor opdienen.Alles wordt dan meestal nog wat verrijkt met plakjes worst. De Cajun smaak is geheel afhankelijk van de bijgevoegde kruiden. Elke (groot)moeder heeft haar eigen kruidenmengsel dat ze als ideaal ziet. evenzo elke kok. Deze kruiden worden er gewoon bijgedaan. De gelijkenis met de indonesische keuken is treffend.Al lijkt de laatste wat verfijnder.Maar dat komt misschien omdat Wimmel en Take daar zo smakelijk over vertellen en vergeet de diepe indruk niet die het kookboek wat Wimmel en Angelique hebben samengesteld en waaruit Take zo wonderheerlijk heeft gekookt in Pontreau!!
Het verschil tussen Gumbo en Jambalaya is eenvoudig: Gumbo is een soort, al dan niet dikkere , soep. Bij de basis gaat dan bouillon en/of wijn. Voor een Jambalaya doe je er ook bouiloon bij maar ook rijst die dan natuurlijk het vocht in zich opneemt. Ze doen er gewone rijst bij, in droge vorm en dan de bouillon evt natuurlijk met wat wijn.Of bier.
Harriet vertelt uitgebreid over haar familie en de kooktradities. Ze maakt zowel jambalaya als Gumbo die we beiden te eten krijgen met een fles bier uit de streek.Als toetje de breadpudding. Tot slot worden nog de beroemde New Orleans pralines gemaakt. Dat is een soort borstplaat met Pecan (zeg puh kaaan) noten erin. Erg zoet en geen lekkernij vinden wij. Doet erg denken aan de borstplaat bij oma vroeger.
We zitten aan een tafeltje met twee erg alternatieve jongelui uit New York. Hij haar in een staartje gebonden achter het hoofd, beiden vol Piercings en geheel in het zwart gekleed. Ze drinken geen alcohol en eten geen vlees. Ze hebben een restaurantje in new York.ze zijn wel leergierig en stellen zelfs vragen.
Verder een ouder stel (jonger dan wij maar natuurlijk veel ouder van geest) wat weinig praat.
Het is boeiend om mee te maken, maar erg veel leren we natuurlijk niet al doen we een paar heel handige tips op.(geheim) haha.In ieder geval een " cultural event"!!
Na de kookles snel naar de bar gelopen waar we worden opgehaald voor de Swamp toer.Een echte sportbar met veel verhalen en foto's over en van grote sporthelden en vele TV's met basketball en Football erop.
We halen allerlei anderen op in hun Hotels en zien zo een stuk van de stad. Met ongeveer twintig man dan naar de swamps: drie kwartier rijden.Daar stappen we in twee bootjes. Onze kapitein lijkt sterk op onze goede jackson, die we elke dag gedenken en almaar missen. ook bij de kookles zeiden we vaak: dat moeten we jackson vertellen. Heel vreselijk. Na vijf minuten op het water komen we een kleine piroque tegen met een man die een jonge alligator vasthoudt. We leggen bij hem aan en de alligator wordt door onze kapitein Daniel rondgedragen. We kunnen voelen hoe zacht de buik is en hoe hard de rug. het beest kijkt ons vals aan. Dan koersen we de moerassen in. Daniel vertelt dat hij een geboren Cajun man is die zijn hele jeugd aan de rivier heeft gewoond en geleefd heeft van vissen en jagen zoals de meeste Cajun mensen. Hij vertelt ook hoe veel moeite hij had met het vasthouden van zijn vriendinnen. verder verhalen over de Cypress trees die je niet moet verwarren met onze cypressen. Ze groeien in het water en zijn ijzersterk. Ze worden vele honderden jaren oud. Swamps zijn overigens moerassen met bomen erin itt marshes wat moerassen zijn zonder bomen.
Aan de bomen hangen veel mosachtige slierten die nu grijzig zijn maar in de lente groen worden . Ook de bomen zijn bladerloos wat de swamps een grijzige en spookachtige aanblik geeft. Helaas zijn er nu nauwelijks vogels en andere dieren te zien. Te koud. We zien een slang maar dat is alles.Geen watermocassin slang. Als die kleine slang je bijt ben je zonder tegengif binnen twee uur dood.
De tocht valt dus ietsje tegen zo in de winter.Na terugkomst in New Orleans stappen we uit bij Frenchmen street. Op zoek naar een cafe met live music . We horen in de verte piano muziek en gezang en lopen erheen. De muziek komt uit een heerlijk bruin cafe, de Spotted Cat geheten. Achter de ruime bar staat een enorme spiegel tussen twee zuilen geklemd. Ervoor rijen flessen met schenktuiten en vol met allerlei verschillende dranken. ook wijnen.Achter de tap een hoogblonde wat gezette jonge vrouw die ons breedlachend welkom heet: jenny is haar naam en ze is de nicht van de eigenaar die deze bar sinds een half jaar drijft, leren we later. We bestellen twee Margerita's die we zoals altijd hier in plastic bekers geserveerd krijgen. Dat komt omdat de wet is dat je geen drank in glazen mee op straat mag nemen! En iedereen hier houdt ervan om met zijn drankje van de ene bar naar de andere te lopen; vooral in de lente ,zomer en herfst als het warm is. Ja alweer een bewijs van de enorme Hypocrisie in Amerika.Dus drasnk in plastic. We luisteren met plezier naar de pianist die behoorlijk dronken lijkt maar toch vol overgave op de piano ramt en uit volle borst zingt. Hij wordt begeleid door een mager jongen in een tuinbroek die op een wasbord speelt. Het cafe is tamelijk leeg nog. Alleen twee wat wilde jonge dames aan de tap en een paar oudere mannen, zowel zwarte als blanke amerikanen. Het blijkt dat de pianist een repertoire van 136 nummers heeft. De klanten mogen een nummer roepen wat hij dan speelt.Wij doen dat met verve. Bij de muzikanten staat een emmer waar je geacht wordt een kleine bijdrage te storten voor de muziek. Salaris krijgen ze niet. Ze mogen blij zijn als ze een plek vinden op een van de podia in de , wel talrijke, cafe's. Deze jongens mogen van 4 tot zes optreden. De mindere tijd. Wij genieten en om zes uur verschijnt de volgende band. Een saxofonist, gitarist,drummer en bassist en dwarsfluiter.
Inmiddels zijn er ook twee oudere mannen binnen gekomen die naast ons aan de bar gaan zitten. Kennelijk zijn ze bekend want de bandleden begroeten hen met veel egards. de oudste wordt" Mad Dog" genoemd.De nieuwe band speelt prima . Kruising tussen blues en dixieland zou ik als leek zeggen. We kopen zelfs een CD van ze en krijgen er een wens en handtekening van de saxofonist op. Na een uurtje gaat Mad Dog even meezingen: hij zingt heel goed zeker gezien zijn respectabele (wij schatten boven de 70 jaar) leeftijd. Feest dus. Na de vierde margarita gaan we toch maar even wat eten aan de overkant in een heel aangenaam restaurantje, Pralines. Het personeel is geheel Afro Amerikaans en heeft zwarte hoeden op. We eten gefrituurde vis en schelpdieren. prima kwaliteit!! We vragen naar andere goede cafe's met Blues en ze verwijzen ons naar Bourbon Street, naar de Fat Cats; om in de sfeer van de huisdieren te blijven. Het is inmiddels lekker druk op straat en nog redelijk warm. In Fat Cats speelt een grote band met trombone, trompet, gitaar,sax,basgitaar en drums en keyboard. En niet te vergeten de zanger, een dwergachtige Afro die fantastisch zingt. De stijl is Rock-Blues. De band heet Connection. Wel wat veel geluid voor marijke maar omdat het zo goed is blijven we tot kwart voor elf. feest feest en extra margerita. Om elf uur gaat laatste trammetje en omdat we lekker moe zijn nemen we dat maar. Weer door de Sodom en Gomorra Bourbon street lopen vol schaars geklede mooie vrouwen en hun verleidelijke uitnodigingen afslaan. Zeer veel transculturele ervaringen weer deze dag.
20-1-2010.
Woensdag; we raken de kluts kwijt want het is hier altijd uitgaansdag. Vroeg op want de bus komt om half negen langs. Weer allerlei Hotels langs en op naar de City toer. Niet zo onze stijl natuurlijk maar we zijn zo kort hier dat het toch aan te bevelen is. het regent dat het giet. Dus een wijs besluit om te bussen.We rijden eerst naar de buitenwijken die allemaal heel erg door Katrina zijn getroffen. De , uitstekende, gids vertelt dat 80% van NO onder water stond. Ook zijn eigen huis.Alle inkomende wegen waren voor de storm afgesloten zodat je alleen oostwaarts de stad uit kon. Overigens heeft iedereen een schema voor vluchten thuis liggen. Maar ditmaal kwam het in zoverre onverwachts dat de storm al voorbij was toen de dijk doorbrak. In principe door slecht onderhoud. De Gids was drie weken bij familie ondergebracht alvorens terug te keren. We zien op veel huizen nog de afdruk van de waterlijn tijdens de overstroming. Op veel huizen staan nog tekens van de reddingsbrigades die opschreven op de huizen hoeveel mensen er woonden en hoeveel er gered waren. Heel veel huizen staan nog altijd leeg na vijf jaar en zijn helemaal aan het verkrotten. De ex bewoners zijn dood of wonen elders.Heel vervelend voor de mensen die er nog wel naast wonen. De bevolking is sterk afgenomen namelijk na de stormramp. Geen werk, en nu nog de crisis erover heen.En veel mensen waren niet verzekerd en kunnen hun huizen dus niet meer bewoonbaar maken. troosteloos.
We rijden langs het geboortehuis van Ftas domino (hij is nu 89 jaar) en langs de huizen die Brad Pitt heeft laten bouwen als hulp. Hij nam het verzekeringsgeld van mensen en bouwde dan van dat geld ecologisch verantwoordde en veilige huizen. Dat kostte natuurlijk meer en het verschil doneerde hij. het zijn interessante huizen met zonnepanelen e.d. zie foto's.
Dan naar het park waar we ven stoppen. In de toilet zie ik een man zijn broek uitdoen. Hij verontschuldigt zich. Hij moet zich omkleden voor filmopnamen in het park.Nicolas Cage is daar met een film bezig. Overigens worden er nu in Louisiana meer films geproduceerd dan in hollywood! Veel filmsterren wonen hier nog.
Vooral in Garden District waar we ook door rijden. Inderdaad schitterende huizen in de bekende Spaans/Mexicaanse stijl met grote balkons van smeedijzer. Het is hier Jetset land.
Na de toer stappen we uit bij de River Walk die uiteraard langs de mississippi loopt. Een lange lange overdekte passage met ook een buiten passage ervoor. Binnen allemaal winkels en restaurantjes. heel fraai maar wat leeg nu Ook hier slaat de crisis toe. We lunchen bij de " Lobster King" waar ik werkelijk superlekkere grote oesters eet die op de barbecue zijn geroosterd maar wel warm maar toch bijna vers zijn; met kruiden en paprika en uitjes e.d. marijke eet Jumbo garnalen uit de baai. ook super. Dan varen we even op en neer de rivier over op de Ferry. De nevel die zojuist nog over de rivier hing en de schepen als door een grote watten deken leek te laten varen, is verdwenen en de zon schijnt even. Heerlijk. Dan de walk verder aflopen langs vele kunstobjecten en standbeelden. De regen slaat echter weer toe en we schuilen in Cafge du Monde waar ze de lekkerste beignets zouden hebben. Inderdaad niet slecht. het personeel bestaat geheel uit Vietnamese en of Koreaanse mensen die in zeer grote getale rondlopen eof aan tafeltjes zitten te kwetteren in hun eigen taal.Buiten staat een dakloze man te hallucineren en een sigaretje te roken onder het balkon. De regen stroomt neer.
Als het overgaat in miezer lopen we langs the French Market naar the Spotted Cat waar Jenny ons enthousiast begroet. Haar oom, Emmer genaamd- echt waar- is er ook en we raken aan de praat over zijn vele reizen . We zeggen dat hij welkom is in antwerpen evenals jenny en spelen dus weer de gastvrije Hollanders.Dezelfde pianist zonder wasbordman speelt. Hij is nu nuchter. Een meisje geeft spontaan dansles. Om zes uur komt er weer een andere band; blues. we kopen weer een cd tje en iedereen, ook wij slaat aan het dansen. pret pret. De tijd vliegt de margaritas vullen vanzelf en om negen uur weer een andere band.. Toch eerst maar even wat eten Ditmaal bij een Libanees. Niet erg goed maar voldoende. Dan terug naar de Spotted Cat. De band is super. Weer dansen en dan om tien uur ga ik even naar de buren waar een meisje alleen op de gitaar speelt en zingt. Een klant in dit zeer kleine barretje Ik raak aan de praat en hij is een oesterman. Ik vertel over onze marennes oesters met alg en hoe wij die vanaf de zijkant openen. Hij gelooft mij niet en denk dat ik hem voor de gek wil houden. Hier maken ze ze altijd bij het scharnier open. Van het neusje heeft hij nog nooit gehoord. Als Jackson dat eens kon horen... De man zegt het op het internet te gaan opzoeken. De muziek is niet groots hier dus terug naar Marijke in de cat. Half elf naar Bourbon street, nog even een bar in waar een man Country zingt en dan de laatste tram om 11 uur.
Thuis wiegt Margerita ons in slaap. We dromen van ongelooflijk feestelijk en leuk New orleans. Morgen weer verder. Almaar verder. De rust is ons gelukkig nog niet gegund. En onze romantische inslag drijft ons voort.
21-1-2010.
Op weg naar Austin. We zullen dat niet in een dag halen. We verlaten Louisiana en komen bij Nederland, onder beaumont. Texas verwelkomt ons met warm en zonnig weer. We lunchen in een dorpje bij het water waar een restaurantje langs de weg adverteert met verse verse Crayfish, dat zijn langoustines. Helaas hebben ze smiddags geen gekookte Crayfish alleen gefrituurde. Dan dat maar. Een enorm bord vol en zeer goed gefrituurd. Verse crayfish die niet te gaar is. Het neemt precies zoveel tijd dat we exact om kwart voor vijf in houston aankomen. Dat is geen dorp zal ik maar zeggen. En de grote rondweg staat wel op de kaart maar is nog volop in aanleg. Je raadt het al. File. Dus pas om zes uur voorbij Houston waarvan we helaas niets zien. Je kan niet alles hebben. We besluiten te logeren in een oud Duits stadje, Brennan. We rijden er doorheen maar de histirische gebouwen vallen erg tegen. We slapen in La Quinta hotel, een keten gebeuren. In een heuse suite. Dus eerst wat inkopen doen en dan wijntje drinken in onze suite. Vervolgens naar het binnen zwembad met Jacuzzi. Er is geen kip. Maar als marijke haar badpak aantrekt stormen vijf jonge meiden met een oudere dame binnen. Zij voegen zich bij ons in de jacuzzi en vermaken zich met hun telefoons die onder water kunnen fotograferen. Soort iets jongere Aemilia's. Het blijke danseresjes te zijn op weg naar optreden. Wij weer retour kamer, wijntje extra . En slapen.
22-1-2010.
Om zes uur 's nachts gaat de telefoon. Help!! Maar goed nieuws. het is adriaan die belt omdat hij een nieuwe baan heeft gevonden en is aangenomen!!!Hij werkt bij detacheringsbedrijf voor werkers op olieplatforms, op sleepboten en aanverwante zaken. Daar hoort ook reizen bij begrijp ik. Heel leuk dus. We feliciteren hem en femke! Goed nieuws doet ons prima verder slapen.
Om 8 uur op en verder naar Austin. Mooi weer glooiend landschap. Volgens ons contract van de auto huur moeten we vandaag naar National op het vleigveld van Austin om... weten we niet. We komen daar aan en een ditmaal heel vriendelijke man, Cherry Buchanan geheten, weet ook niet wat we komen doen. Hij zegt dat we alles betaald hebben en dat ons contract automatisch elke maand wordt verlengd. Hij zwaait ons monter uit. Ik vraag nog kaartje van de manager van national in Austin om via hem mijn beklag te doen over de zeer slecht service in atlanta. We rijden verder en zien dat de wegen door Austin onwaarschijnlijk breed zijn met vele lagen over elkaar heen. Alsof het 10 miljoen mensen heeft ipv 650.000. We Gaan even langs de HEB, een foodketen en doen inkopen voor de komende week. het blijkt in een echt Mexicaanse wijk te liggen dus het eten is daaraan aangepast. Dus veel Avocado's, bakjes met tomaten en uien en andere mix gekocht en verse ananas en grote gerookte ham,spareribs(van beef) steaks enz enz. Goed en goedkoop. Dan naar Point venture wat ten westen van Austin ligt aan lake travis een verwijding van de Colorado River. Over de M1431 naar Crystall Falls, met golfbaan, Jones Town en Lago Vista. We gaan echt de heuvels in. Prachtige uitzichten over het meer en de rivier. En pralle zon. Op de aanwijzingen van sheridan staat dat het laatste stuk een " narrow winding" weg is. Dan heeft zij nog nooit een smalle winding weg gezien denken we. Maar het is inderdaad op en neer . Aan het eind van de Lohman Road ligt de ingang naar Point Venture , een gesloten community met wachter. 700 bewoners. En heel veel herten die overal rondlopen. Het is een Hollandse modelwijk: met dure en goedkopere woningen, met uitzicht op meer of op de golfbaan die in de community ligt. Negen holes weliswaar.
Wij Slaan af op Nicklaus road, toch netjes, en bereiken ons huisje wat in een rijtje ligt. Maar heel erg prachtig met groot balkon op zuidwesten, dus avondzon, en boven de green van de vierde hole en met uitzicht op het in de diepte gelegen meer. Plaatje. Twee verdiepingen waarvan we er maar een gebruiken. heel ruime kamer met open keuken en grote hangende open haard.Verder alle gemakken inclusief internet en TV in kamer en slaapkamer. met alle kanalen , ook golfchannel haha en huizen channel voor Marijke. Romantico allemaal. We rijden even naar de golf, twee minuten, en praten uitgebreid met de pro. Prima prijsverhouding. niet druk daar. Ideaal. Dan naar ons terras thuis en genieten van prachtige zonsondergang met glaasje en guacamole. Talloze herten onder ons balkon en op de green en fairway voor ons. De nacht valt om half zeven. Kaarsen aan en eten met nog een glaasje buiten. Om half acht koelt het af. dan lezen, chillen.
23-1-2010.
Vandaag Babs jarig. We schrijven haar een mail.We zoeken een huis ergens waar ze WIFI hebben om via de Iphone bericht te verzenden We hebben wel een internet aansluiting maar met een kabeltje en daarop kun je de Iphone merkwaardig genoeg niet aansluiten. Ook niet via een kabeltje.Mensen kijken ons wat achterdochtig aan omdat we zolang voor de deur stoppen.haha. Babs: Wat een leeftijd al! 68 jaar, en nog altijd erg actief gelukkig. Maar nu gaat ze toch echt met werken stoppen.
De zon schijnt. Ontbijt buiten.Dan naar de golfbaan. Hopen dat dereck ons iets geleerd heeft. De baan is erg erg smal en heuvelachtig. De greens snel en golvend. Overal lopen herten op de baan. We beginnen goed maar glijden snel af naar laag niveau. we zijn een beetje de kluts kwijt na de lessen lijkt het. Marijke wil haar clubs alweer verkopen. maar we genieten toch van de fraaie natuur en de zon. Na het spelen op balkon zitten in de zon en wat werk verrichten en lezen.
24-1-2010.
Vroeg op en naar Austin. Dat is toch nog een driekwartier rijden. De wegen zijn leeg en breed. Dat wel.We rijden via Lamar Avenue naar Guadeloupe en stoppen vlak bij het Capitool.Dit is in 1888 geopend. Opgetrokken uit broze graniet uit Marble Falls.Het is een bijna copie van het witte huis, maar groter.Het belichaamt de trots van de texaan prima. In het park eromheen staan vele beelden en gedenktekens. Van de Alamo en van de civil war o.a. We lezen het verhaal van de Alamo wat kennelijk wel wat geromantiseerd is. Toch sneuvelden daar 185 man in de strijd tegen een paar duizend Mexicanen. Santa Anna de Mexicaanse leider toen was een wreed man en executeerde iedereen die gevangen genomen werd. In de Alamo echter liet hij wel aantal vrouwen en kionderen leven.Na de nederlaag bij de Alamo(San Antonio) werden de mexicanen later verpletterend verslagen en werd Texas een republiek. Groot genoeg in ieder geval: even groot als Engeland,Schotland,Ierland,Nederland en Belgie samen. Maar slechts 23 miljoen inwoners!!Waarvan 5 miljoen in Houston en 6 miljoen in Dallas en Fort Worth. Toch tot nu toe niet veel echt leeg land gezien zoals bv in Namibia. De mensen wonen hier ook niet of nauwelijks in flats. ook niet in de grote steden.
We wandelen van het Capitol de historische wandeling af. Via Congress street. Er staan een flink aantal wat oudere gebouwen in Austin. Rond eind 19 de eeuw gebouwd bedoelen ze daarmee. de stijl is vaak een soort neoklassieke stijl, Greek revival of Gothic revival heet dat hier. Fraai is inderdaad Hotel Drisskill wat in" Richardsonian Romanesque " stijl is gebouwd door Preston.Binnen Art Deco invloed.Hier hielden de rijke ranchers grote feesten samen met de politieke elite. Lyndon Johnson had er vele jaren een eigen suite, permanent.Ik herinner me hoe wij met borden Johnson moordenaar erop liepen in de anti vietnam oorlog betogingen.
In de lobby stond een beeldengroep van twee cowboys op paarden. De een was van het paard gevallen maar in de stijgbeugel blijven hangen. Dat was een veel orkomende doodsoorzaak vroeger! Zijn makker probeerde het paard dood te schieten om zo zijn leven te redden..
We bewonderen ook de twee Tips gebouwen. Een gebouwd in 1865 door Edward, de oudste zoon. Zijn jongere broer werkte toen als klerk voor hem. Later ging deze zelfstandig en bouwde het andere huis : vijf keer zo groot en met drie verdiepingen. op[ de begane grond staan 6 Corinthische zuilen, op verdieping twee en drie zes Gothische zuilen. Nogal protserig. Bovenop een ronde boog met grote vaas. Boeiend verhaal voor een gezinstherapeut.
We lopen inmiddels east sixth street in. Een straat met allemaal huizen uit eind 18 honderd begin negentien honderd. Nu meestal omgebouwd tot cafe of restaurant of winkeltje.Het is de uitgaansstraat van Austin waar veel live music is 's avonds. Helaas minder op zondag.Op 410 staat een oude saloon, nu woonhuis. De saloon is gesloten wegens "nefarious activities within its portals". In 1961!
We hadden het plan om bij Stubbs te lunchen omdat daar op zondag live music is.Helaas was het helemaal vol. we konden wel een plekje krijgen verweg van de muziek maar dat lieten we aan ons voorbij gaan.Het is overigens een wat bouwvallig pand aan Red Riverstreet.Dan maar verder wandelen, over 5th street naar west fifth, dan 4th street ook met aantal cafe-tjes die gesloten zijn.uiteindelijk tot aan Chavez street die aan het water ligt. We lopen tegen Hotel Four Seasons aan wat aan het water ligt.
We wandelen naar binnen en vragen of er iets te eten is daar. een vriendelijke dame vraagt meteen waar we vandaan komen en we praten wat. het blijkt dat zij ook Brok heet!! Voorouders kwamen lang geleden uit Nederland. toeval. ze brengt ons naar een werkelijk prachtig en romantisch terras waar op zondag een brunch wordt geserveerd. Die schijnt bekend te zijn. Uitzicht op de colorado river, onder bomen maar toch lekker in de zon. Her en der ook lounge banken waarop verliefde paartjes aan een margerita of aan champagne sippen.De vriendelijke ober toont ons een wel uitzonderlijk uitgebreid buffet met allerlei zeevruchten- ceviche garnalen,krabpoten,sushi's tonijn,tong,zalm, kaviaar, jumbo garnalen enz. Dan pate's,kazen, allerlei salades. Natuurlijk ook allerlei vleesgerechten, pasta's. Niet de fantastische desserts te vergeten: mini taartjes van pecan noten,bavaroistjes in slanke glaasjes, choco hapjes. Kortom juist wat marijke zocht. We vleien ons in de zon en krjigen meteen een glas prikwijn ingeschonken. De ober houdt verder nauwgezet in de gaten of onze glazen niet te leeg raken.
Het eten is inderdaad prima van kwaliteit. We voelen ons echte pensionado's en nemen de tijd!!Het is 26 graden celsius!!
Na enkele uren gaan we " vertreden" langs de rivier.Daar is een lang wandelpad langs gemaakt. we komen onder een brug waar vanaf maart duizenden vleermuizen onder hangen.Een echte bezienswaardigheid schijnt. We lezen dat het nuttige en erg vriendelijke diertjes zijn die elk jaar een jong werpen(de vrouwtjes dan) dat een geboorte gewicht heeft wat uitzonderlijk hoog is. Alsof een mens een baby van 50 pond zou krijgen.
we zien veel joggende en zelfs hardlopende en gymnastische oefeningen doende jongelui. Kennelijk sportieve studenten van de Texas university.
Op een brug vinden we nog foto's aangeplakt van Austin in oudere tijden als een kunstproject. We wandelen naar de auto en rijden terug. We trachten nog een grote mall te vionden maar verdwalen al snel in een nette wijk met allemaal woonerven. Binnenin een tweetal golfbanen. Ze weten hier wat de mens nodig heeft.We vinden de 183 uiteindelijk weer en na een korte stop naast ons dorpje waar een nieuwe marina geopend zou zijn maar die nog niet af blijkt te zijn en waar we wat sprokkelhout meenemen, komen we weer thuis aan. Audrey belt nog over de projecten en we werken en lezen. Mooie dag maar we moeten terug naar austin voor de muziek!!
25-1-2010.
Maandag. Vandaag golfen op Lago Vista, 5 mijl van ons vandaan.Het ligt midden in het dorp.Maar denk dan aan een half vakantiedorp.Wel behoorlijk wat vaste bewoners en er is dan ook een school en een stadhuis e.d.
In het project ligt overigens nog een golfbaan, Highland Hills, die echter failliet is en verlaten. De holes liggen er nog wel natuurlijk en zijn prachtig. Veel heuvels en dalen. Later lezen we in de krant dat de gemeente de baan heeft gekocht en weer gaat openen.De crisis is hier echt voelbaar.Op Lago Vista is het redelijk druk.We betalen 30$ voor spelen en cart. Andere koek dan nederland of Spanje en Frankrijk! Overigens is de jaarcontributie voor leden hoger dan in nederland. Andere politiek tav gasten kennelijk.
We starten op de tiende hole: par 5 die helemaal schuin ligt zodat elke bal naar rechts rolt richting een klein maar heftig stromend riviertje wat zich langs de fairway kronkelt. En vele grote Live Oaks die de balroute flink beperken.Marijke maakt een fraaie foto van mij staande bij het beekje. Je begrijpt het al.
ook Marijke bewijst dat Dereck nog geen succes heeft geboekt met zijn lessen.
We spelemn alsof we voor het eerst gestart zijn met dit nare spel. Maar de omgeving is weer schitterend, de greens razendsnel en golvend.Marijke scoort toch nog 33 pt van 18 slagen dus is tevree. De uitzichten zijn weer mooi en een hole eindigde in een ravijn waar aan de voet de green prijkte. Moet kunnen.
Thuis weer in de zon op het balkon. Later binnen TV kijken op golfchannel: Tom Watson zie ik op zijn zestigste de hawaii open winnen van Fred couples!!Wat een held!.
26-1-2010.
We laten ons niet ontmoedigen. Vandaag weer golfen en wel op Crystall Falls dat bij een chique wijk ligt 15 mijl richting Austin. De baan ligt op de flanken van de canyons en is werkelijk heel erg mooi qua natuurschoon. We doen onze drills op de driving range en starten in de volle zon! 26 graden wordt het weer. Ook hier hellen alle fairways naar rechts of links wat het zeer lastig maakt. De holes zijn erg lang en vreselijk lastig .De greens eigenlijk te moeilijk voor ons, zo snel en hellend alle kanten op. Maar een genot toch om te spelen. Veel blinde holes(gelukkig dan zijn we minder nerveus). Op een par drie vinden we de green niet. Die ligt echter diep diep beneden ons, omzoomd met water. Het is zo heerlijk dat we nog een extra 9 holes spelen.Het is rustig genoeg.De Marshall die regelmatig komt bvragen hoe het ermee gaat, vertelt dat dit de lastigste baan rond Austin is.Zijn broer uit Atlanta, hcp 5, had hier vorige week gespeeld en 103 slagen gemaakt. Al met al toch een feest en heerlijk buiten in de zon. Vogels overal.Om 4 uur zijn we pas thuis. Dan op balkon, wijntje, enz. Wat een luxe leven.
27-1-2010
Vandaag is Adriaan begonnen met zijn nieuwe baan. We doen moeite om alles goed bij te houden maar het is wel allemaal ver weg natuurlijk. Maar onze harten zijn bij de familie en vrienden! Wij zijn vreselijk blij dat Adriaan toch redelijk snel een goede en leuke baan heeft gevonden! Hier schijnt het heel lang te duren om iets te vinden als je je baan verloren hebt.
Vandaag een rustige dag alweer. Bewolkt maar droog. Voor de volgende dagen is onheilspellend slecht weer verwacht. Storm en regen hier. En hogerop in Texas en in de VS noodweer met hagel, ijzel,veel sneeuw, vorst.De winter is hier overal gemiddeld 20 graden kouder dan normaal. In Oklahoma wordt weer de noodtoestand verwacht.
We spelen nog een rondje golf op Lago Vista en maken dan een tochtje in de omgeving.Thuis even naar tennis kijken omdat Henin halve finale speelt van de Austrarian Open. Ze wint op haar sloffen.
Aemilia schrijft dat ze een drie had voor een essay mede omdat haar engels zo slecht was. Nu had ze het stuk door Audrey laten nakijken en die had er heel goed Amerikaans van gemaakt!!!Kennelijk is er iets mis met de talen kennis van de leraar van Aemilia ! Niet te geloven. We hebben het Audrey vertelt en zij schoot vreselijk in de lach. Ze wilde graag met die leraar praten over welke " fouten" hij in het engels had gevonden.Maar het blijft triest als je zoiets hoort. Hoe competent zijn de leraren American Studies in Groniongen?? Volgens aemilia heeft deze leraar een hekel aan haar. Ze zal met hem gaan praten. Wellicht moet ze gewoon vertellen dat ze hulp heeft gevraagd van een Amerikaanse Professor.Op zich leuk verhaal or de krant.
28-1-2010.donderdag
De hele morgen rustig thuis. Daarna naar het grote winkelcentrum bij Lakeline Mall en bij best buy op zoek gegaan naar een computer voor het ISSOOH. Het is namelijk erg onhandig om zonder werkcentrum te zitten!! We besluiten om geen notebook te kopen omdat de prijsverhouding tav een echte laptop erg ongunstig is. Uiteindelijk kopen we een Gateway laptop voor 500 dollar. Een goede koop volgens een kenner.
Dan door naar Austin waar we om half zes aankomen. op zoek naar een tent met Live Music om de culturele ervaring op te doen die we willen. We vinden de Continental Club, op de Zuidkant dat wil zeggen ten zuiden van de colorado rivier op South Congress. Deze wijk is eveneens heel levendig. Continental club is een echt bruin Cafe zouden we in Amsterdam zeggen. Weinig licht, wel neon reclames van busweiser en Guinness en andere merken drank. er staan een aantal rijen met hoge stoelen en aan de kant leren banken die natuurlijk vol zitten. We schuiven aan op de hoge stoelen na een entree van $5 per persoon te hebben betaald en een heuse stempel op onze pols te hebben gekregen. Er is een redelijk groot podium te onderscheiden waarop een band onvervalste Country Music speelt. een sologitaar, een vrouwelijke basgitaar, een drummer en een jongere man met een viool. Prachtig, ik voel me helemaal in Texas en thuis.Marijke drinkt een bud Light wat erg in de mode is en ik een onvervalste guinness uit de tap. de barman verstaat me niet goed vanwege de heftige muziek. Als ik hem een dollar fooi wil geven kijkt hij mij vragend en wat bozig aan omdat hij denkt dat iets wil bestellen wat hij niet kan horen. uiteindelijk wordt het duidelijk dat ik hem een fooitje wil geven en hij lacht met al zijn tanden bloot. Tot onze verwondering verdwijnen tweemensen van de banken en wij vleien ons op het rode zachte leder aan de kant. Loge dus.haha. De band doet echt zijn best en met name de jongere violist is een kanjer. Hij zingt ook evenals de sologitarist en de dame. Na een klein uurtje stapt de dame op. De drummer verhuist naar voren en laat het drumstel voor wat het is. de gitarist zegt dat de drummer ook gitarist is en een superzanger. Hij staat op voor een grammy award deze week!! De drummer grijpt een gitaar en begint te zingen. Meer blues dan country nu. Wij hebben plezier. na een half uur houdt deze band het voor gezien en wij ook. We pakken de auto, vragen aan de grammy man waar de Broken Spoke is, een heel bekend country dans en muziek cafe. Even rechtdoor dan naar rechts tot het eind op Lamar en dan weer naar rechts. kan niet missen. Inderdaad na 5 minuten zien we de broken spoke, een echt wel heel authentiek cafe. Ziet er shabby uit van buiten en van binnen maar o zo echt country!! De band is net gestopt in het voorcafe. Er is nl een voorcafe en dan een bar en dan een achtercafe met grote maar lage dansvloer en aan elke kant daarvan twee gangen met elke gang twee rijen tafels en stoelen. er is daar nu een dansles gaande. Op country music. Wij gaan in het voorcafe zitten om wat te eten. Daar een aantal tafels met stoelen en op elke tafel een draaiblad voor gerechten en sausen. Aan een tafel zit een pop gekleed in country kleding. Aan de muren grote glazen vitrines met daarin gitaren en kleding van beroemde countryzangers. Aan de muren verder talloze fotos van de eigenaar en vorige eigenaar(vader) samen met allerlei beroemdheden zoals Willie Nelson, die uit Lubbock komt overigens, Bush junior, patsy klyne, en noem maar op.Het is hier het echte walhalla van de country van texas!!Wij bestellen een interessant gerecht: chicken fried steak!!kunnen we ons niets bij voorstellen. Maar er staat dat dit cafe de eerste prijs heeft gewonnen wat betreft chicken fried stake. Na tien minuten komt het wonder op tafel. Een dunne steak, heeeel erg doorbakken die er uit ziet als een stuk platgeslagen kip en smaakt naar doodgeslagen en verpletterde beef. erop een grote en dan bedoel ik grote, berg pepersaus en daarbij een grote aardappel en een pot met twee reuze, en ik bedoel reuze, ballen boter. verder witte roomsaus en ketchup voor de liefhebber. Je moet het echt een keer gegeten hebben om te weten dat je het moet vermijden. Na het eten zakken we af naar het belendenende dansgedeelte. de dansles is over. Maar we hebben nog wel even warm contact gehad met een dame met cowboylaarsjes en dito hoed. Zij is de echtgenote van de gitarist in de band die net gestopt is. Zij bezweert ons om morgen terug te komen om haar man te horen. Hij is bezig om zijn gitaarkist van de pooltafel te halen.
In het dansgedeelte, entree $7 pp, zijn al heel wat mensen, jong en oud, verzameld.De meeste mensen nemen een grote kan met tapbier van 10 liter voor het groepje waarmee ze gekomen zijn. Ik neem een margerita en marijke water! We zoeken een plekje aan een tafeltje naast de dansvloer. de countryband staat op punt los te barsten. Bij de eerste accoorden vliegt iedereen de dansvloer op. Veel mannen met hun cowboyhoed op!!!en meestal mannen van boven de vijftig al zijn er ook jongere helden. Verder heel veel jongere dames, wel van goed allooi geloof ik al ben ik er nog altijd niet zeker van. De oudere mannen dansen met de jonge dames dat het een lieve lust is. En iedereen wisselt regelmatig van partner. Het is een ervaring van de jaren zestig of nog eerder bij ons. Gewoon te gek om mee te maken. En ook wij werpen ons voor de leeuwen op de dansvloer en dansen quicksteps en engelse walsen alsof we dat dagelijks doen. En allemaal op de onvervalste country music tonen.Na twee uur zijn we bekaf en keren we volledig verward huiswaarts.we passeren de Sexon pub waar morgen de gitarist die 25 jaar met Johnny Cash speelde en de gitarist van de Continental bar band zullen spelen.Ja we weten alles want we hadden ook nog goed contact met een echtpaar uit Austin in de Continental. Ze wilden met ons gaan dineren maar wij prefereerden de Broken Spoke. op weg naar huis, om twaalf uur, breekt het voorspelde noodweer los. De lucht is helblauw van de bliksem en het regent pijpenstelen. marijke zoekt met moeite haar weg door het noodweer en om een uur zijn we in point venture. Wat een stad, Austin Dat smaakt naar meer. Zaterdag avond echt stappen daar!!
29-1-2010.
Vandaag golfspelen op lago Vista; wederom. Het loopt nog altijd niet gesmeerd met ons spel! maar het weer is goed en we genieten . het is maar een spel, toch??
De avond doorgebracht met de computer. De foto's erop gezet en allerlei geinstalleerd. Iedereen weer gemaild omdat we nu het internet kunnen aansluiten thuis. pfff
30-1-2010.
Op tijd op. eerst even de compu opstarten. en ja hoor!! Hij doet het even en stopt dan terwijl ik een mailtje schrijf. We krijgen een scherm met daarop: windows is aan het configureren; niet afzetten. Na een half uur is er nog niets gebeurd. Dus proberen het ding af te zetten, zonder resultaat. Dan maar weer in de doos doen en straks langs de best Buy. grrrr.
We hebben om twaalf uur afgesproken bij Sheridan en haar man in wiens huis we zitten. Zij wonen in Austin aan de noord kant.
Eerst langs de best buy dus. We tonen ons computje dat nog altijd trouw hetzelfde scherm toont. Kenners erbij, dit hebben ze nog nooit meegemaakt. dat scherm hoort alleen bij de eerste start te verschijnen en dan nooit meer. Niemand krijgt het kreng afgezet. haha. Dus nieuwe mee gekregen en de belofte dat onze foto's worden verwijderd als het apparaat het weer wil doen.
Dan naar Sheridasn. Zij is een vrouw van in de vijftig, goed uitziend en heel dynamisch. Ze heeft een man die flink jonger lijkt. Hij werkt voor een compu bedrijf, of liever werkte want hij is ontslagen: crisis. Gelukkig heeft hij deze week een grote kans op een nieuwe baan. Zij zit in de real estate, heeft een bar en nog een winkel. Toe maar. We drinken sprite, ja heus, en kletsen over reizen en europa. We leggen uit dat antwerpen het centrum van europa is en een ideaal punt om vanuit rond te reizen naar Parijs, Amsterdam Brussel en zelfs Keulen en Praag. Hij is nog nooit in Europ[a geweest. Kortom een lesje oude wereld gegeven. haha. We krijgen nog allerlei tips voor bezoeken van cafe's in Austin vanavond en in kingsland en Llano volgende week.
Leuke mensen!
Dan op naar de grote Golfsmith want ik heb het advies van Dereck nog liggen: koop een hybrid om je twee of drie te vervangen. De Golfsmith die Sheridan gewezen heeft is erg erg groot met een grote driving range buiten waar je je stokken kan uitproberen. Ik kies vier hybriden uit van 15,17,18 en 19 graden. na veel geoefen en Marijkes advies kies ik een Hybrid twee van 18 graden. Dat zal de doorbraak worden. Nog wat handschoentjes en wegwezen.Marijke probeerde nog een nieuwe Cobra driver; ging perfect maar ze vindt dat ze het nog niet verdiend heeft.Eerst 12 spelen.
Dan naar Austin en cultuur snuiven in het Blenton museum wat Mitchener met zijn collectie heeft verrijkt. Veel moderne amerikaanse en zuidamerikaanse kunst maar ook oude europese kunst en copieen van romeinse beelden. Wij gaan voor de amerikaanse en zuidamerikaanse werken natuurlijk. wel lopen we tegen een videofilm aan die een huis in Rotterdam, tegenover Booymans, laat zien. De architectuur en meubels. Als bijzondere boodschap is het personeel wit en de bewoners zwart. Alsof wij in Holland allemaal zwart personeel hadden in de jaren 50tig haha. Bijzonder was de hal van het museum en de grote trap met blauwe plastic tegels. Heel boeiend om schilderijen te zien met indianen wigwams, gevechten tussen indianen en cavalerie, cowboy scenes .Zie je bij ons nooit natuurlijk.We weten toch opvallend weing van de Amerikaanse geschiedenis. Gelukkig ben ik wat bijgespijkerd door Johns boek over the history of the american people en het nieuwe boek met biografie van frederick Douglass en Abraham Lincoln.
Na de cultuur op naar de kroeg en de muziek. we zetten de auto bij 5th street neer en wandelen naar sixth str east. Daar gebeurt het deze avond wel. Zo leeg als het zondag was zo druk is het nu al om 6 uur!! We lopen binnen in een cafe waaruit luide blues muziek schalt; live natuurlijk. Een grote wat dikke blonde jongen die een kruising lijkt tussen Adriaan en cvhampie, zingt zijn longen uit zijn lijf. Twee gitaristen en een drummer en een basgitarist begeleiden hem eveneens heel luid. Heel goed! We drinken bier en kunnen niet praten vanwege de muziek.
Alweer een echt bruin cafe. met dat verschil dat hier wel altijd een of twee TV' s aanstaan met basketbal, tennis of football.Voor bij de muziek,
Na een uurtje even rust in een ander cafe waar een gitarist wat liedjes kweelt. Niet groots en dus naar hetvolgende cafe. Daar speelt een heftige band die zowel country als blues als wat pop speelt. Heel bruin cafe. met tribunetje aan de zijkant.Nuno geheten(het cafe).
Na uurtje weer verder. Een heel ruim cafe nu met een band met drummer, gitarist basgitarist en mondharmonica man. Een gitarist loopt door het cafe te spelen. heftige country, blues en rock. Ook hier TV aan natuurlijk. driekwartier later naar volgende cafe waar de band wat in een hoek staat nogal ver van de bar. Achter de bar zes TV schermen met winterspelen,kickboxen , nieuws, basketball.
De band is niet imponerend vinden we dus na half uur weer op weg. We belanden in een heel fraai cafe waar op groot podiunm een man en vrouw staan te zingen, soort paul en mary. Heel goed. na half uur ruimen ze hun plaats in voor een grote band. Die maakt zoveel lawaai dat marijke er gek van wordt. We lopen naar de auto en wippen een absoluut te gekke tent binnen, Rebels. Met dansvloer op schouderhoogte, een rodeo stier arenatje(namaak stier) en absoluut mutvol met een discjockey. Wel vijfhonderd man denk ik. We wringen ons door de massa en vergapen ons. Maar dansen op het poium vindt Marijke een stap en brug te ver. Dan maar vermoeid maar verheugd en verbaasd naar huis. het is ook al middernacht en we waren al om half zes op cafe.
Gelukkig minder slecht weer onderweg! In bed gevallen.
31-1-2010.
Afscheid van Point venture!!met een rondje golf natuurlijk. Maar o, o wat is het koud!!31 graden, dat wil zeggen nul graden celsius!!Alweer een Arctic Blast slaat toe. Overal in USA noodweer. Wij bijten toch door maar de handjes zijn koud, de ballen hard en de shafts stijf. Het spel blijft aan de matige kant. dereck dereck wat heb je gedaan!!haha. Maar de aanhouder wint en we doen ook onze drills voor we beginnen.Omdat er een vijfbal aan het spelen is die ons niet doorlaat slaan we maar twee holes over. Bevroren maar gelukkig kletsen we met de pro en nemen we afscheid.Op naar Kingsland, naar ons huiis aan de Llano River.Gewoon richting Marble Falls(waar geen falls meer zijn vanwege een krachtcentrale) en dan op zoek. We vinden het huis eenvoudig. het is een vrij groot stenen huis direct aan het water. Fenomenaal uitzicht op de rivier, de bergen verderop. Mooi terras maar te koud om erop te zitten. We doen inkopen in Marble Falls waar we ook de plaatselijke golfclub bezoeken. een wat weinig inspirerende baan maar wel afdoende. Toch niet iets om te bespelen denken we. de mensen wel heel vriendelijk. In Kingsland bezoeken we later de vlakbij ons huis gelegen golfbaan,The Packsaddle. een heel ruime linksachtige baan. We raken fors aan de praat met de vrouw achter de balie die ons alles over de club en de baan vertelt. de baan was bijna faillieet maar is zojuist verkocht, goddank. Het onderhoud is dus matig hoewel de greens en de baan zelf er goed bij liggen. We worden uitgenodigd allerlei wedstrijden mee te doen. wat we even afhouden.
Morgen gaan we er spelen als het droog blijft.
Thuis lekker koken, steaks, borrelen en wat werken en lezen. Onze zesde fase is begonnen!!Helaas hier geen internet in het huis!!Maar er is internet in een super koffie huis vertelde Vicky van de Golf ons.
1-2-2010.
Vandaag spelen op de zeer natte baan van Packsaddle. Die heet zo omdat je uitkijkt op het packsaddle gebergte.In de vorm dus van een pakzadel. Als we beginnen is het nog behoorlijk koud, een graag of vier vijf. De baan is heel verrassend, met heftige doglegs soms, veel veel water en ook hoogte verschillen. Op enkele plekken komt het rode graniet prachtig naar boven. de holes zijn lang en veel bomen staan hinderlijk in de weg. Nauwelijks huizen die zichtbaar zijn. Inderdaad mag er onderhoud worden verricht maar de hele lay out en de plek is schitterend. Greens weer supermoeilijk en snel. We scoren weer matig, al krijg ik langzaam gevoel dat ik iets aan het bijleren ben haha. Marijke heeft het moeilijk en vervloekt Golf Made Simple in het bijzonder en alle lesgevers golf daarbij.haha. We genieten wel maar hebben het ook flink koud toch. Vreselijk opwarmen doet het niet.
Thuis weer gezellig borrelen en eten maken en genieten van uitzicht op de rivier achter ons huis.
2-2-2010.
Vandaag eerst naar Marble falls, wat inkopen doen en rondkijken. Daarna gaan we naar Inks Lake reservation om te hiken. het is een prachtig gebied rond een meer en met veel geklim. Vegetatie van allerlei hoge bomen maar ook struiken en veel cactussen. de zon gaat zowaar schijnen en we wandelen stevig voort. Al stoppen we ook vaak om vogels te spotten. Die zien we eigenlijk pas later op de dag. Een mooie blackbreasted sparrow onder andere. Heerlijk al met al. Thuis om zes uur.
3-2-2010.
Woensdag.We gaan vandaag op een tochtje. het regent namelijk weer flink. Dus via LLano naar Fredericksburg. llano ligt op 15 mijl. het is een aardig dorpje met wat oudere huizen. Meest opvallend is Coopers Barbecue huis. Dat is een fenomeen hier in de omgeving. Het is een groot overdekt terrein met daarbij een restaurant. Onder de overkapping staan een vijftal enorme pit-barbecues, zoals die heten. Enorme ijzeren platen boven houtvuur met een ijzeren deksel erop. Daarion liggen allerlei vlezen te roosteren. Geiten bout, spare ribs, grote stukken rund die in t bones gehakt kunnen worden, allerlei worsten, roastbeef. de bedoeling is dat je enkele hompen vlees aanwijst die dan voor je worden afgesneden. De plakken/worsten/karbo's krijg je dan op een grote papieren mat mee om binnen in het restaurant te verorberen. We zijn er om half elf maar binnen zitten al vele mannen vrouwen en kinderen te kluiven aan enorme stukken vlees. Aan lange houten tafels in een uiterst rustieke zaal. je kan er zelf uit grote potten allerlei bonen, salades en sauzen bijscheppen.Een cultuurshock!! En de meeste mannen hebben of een cowboy hoed of een pet op. Het Westen is hier nog behoorlijk wild. We horen dat president Johnson hier zijn diners voor gasten van hem op zijn buiten in Johnson City(nu zo geheten) vandaan liet komen. Dat is andere koek dan drie sterren michelin restaurants! We besluiten nog niet te eten en rijden verder naar Fredericksburg. de route is prachtig, door heuvels en lage begren. overal stromen beken door het land en ook staan grote stukken onder water. Het heeft gegoten vannacht en de ondergrond is meestal graniet hier. Ook over de weg stroomt vaak veel water; de bordjes Flood staan er niet voor niks.
We komen in Fredericksburg aan in een stortvloed. Het is een aardig wat ouder dorp met een aantal traditionele huizen uit de tijd dat de Duitsers zich hier settlden, eind 1800.Daarom zien we ook fachwerk huizen; dat deden ze om hout te besparen wat hier toch schaars is. We rijden eerst wat rond en stoppen dan bij het immigranten museum.
Binnen worden we ontvangen door een oudere dame, boven de 70, die ons vraagt of we Deutsch sprechen. Jawohl. Ze begint dan uitgebreid in het Duits te vertellen over de Duitse groep mensen die hier zich gevestigd heft toen het nog helemaal wild was. Er woonden alleen vnl Comanche Indianen. Elke man kon 1 Acre krijgen om zijn huis op te bouwen en 10 nacres om te bewerken. Je mocht een container met huisraad enz meenemen en een container met gereedschap. De grootouders van onze mevrouw waren hier gekomen eind 1800. Ze vertelt met treurnis in haar stem dat de huidige jeugd geen Duits meer wil leren. Ze leren liever Spaans, zegt ze mismoedig. Gelukkig maar denken wij.haha. Ze vertelt dat het museum bestaat uit een groep oude huizen die ingericht zijn zoals begin 1900. We besluiten het te bezoeken en krijgen twee paraplues mee tegen de heftige regen. We waden door grote plassen en zien een aantal huizen met een hoog Roos en Jan gehalte wat betreft inrichting. Ik besluit onmiddellijk om al onze erfstukken in de grange in Frankrijk te gaan zetten als museum stukken. Marijke stemt er mee in!! Heel boeiend te zien hoe primitief toch de mensen hier nog leefden in de jaren zestig zelfs. En hoe arm ze waren in het begin en wat een hard werk het was om te emigreren.
Na het museum naar de overkant gelopen en meteen nat geworden. Daar is een heus super koffietentje met allerlei heerlijke zelfgebrande koffiesoorten: nieuw Guinea, Colombia, italia, enz enz. Er staat een aardige dame achter de counter en de inrichting is vreselijk cosy!! In een kamer ernaast is een heuse “ Stamtisch!!” waar de oudere eigenaar ons tracht te verwelkomen. Wij kiezen voor de gezellige stoelen bij de bar en nemen koffie met taart. Er is ook internet en een echtpaar uit Minneapolis zit te internetten en vertelt dat het thuis onder nul graden Fahrenheit is en vol sneeuw. Dan toch maar de regen hier doorstaan.
Na de koffie en wat berichten sturen naar thuisfront trekken we weer verder, richting Johnson City. Langs de weg weer veel verzopen vogels; we stoppen voor de American kestrel, mooi oranje bruin. Ongelooflijk hoe nat het overall is. Later vertelt onze huiseigenares Sydney dat dit “ once in a live time experience” is in texas. Zij had nog nooit meegemaakt dat de weg bij de Slap gesloten was. Ook is de Llano River normal glashelder en ondiep. Nu modderig , snel stromend en diep. Lars was there!! Weer even het Namibia gevoel!!En het Kalahari gevoel waar we in de woestijn van de weg spoelden. Ik heb toch speciale gaven denk ik, als regenmaker. Hoe dat te gelde maken? Of heb ik een neus voor nattigheid??Johnson city is een klein dorp wat geheel drijft op de roem van president Johnson. Je kunt het huisje zien wat zijn overgrootouders neerzetten toen ze daar als emigranten kwamen. En nhet grotere huis, want ze boerden redelijk goed, waar Johnson zelf als kind woonde en natuurlijk zijn laterte huis. We maken foto’s in de stromende regen en rijden verder richting Kingsland. We passeren het zeer luxueuze Horse shoe bay. Met een Marriott met vier golfbanen. Wqe rijden nog langs een golfbaan verderop die in een minder luxe omgeving ligt. Alles nat en onder water. Dan de afslag naar kingsland, langs Lost Creek Restaurant waar we morgen gaan eten.
Na thuiskomst snel door naar Partners. We vinden het heel erg moeilijk. De golfmensen Bob en lief, hebben gezegd dat het vlak in de stad is bij koffiehuis. Niets is minder waar. Het is een twintig minuten rijden buiten de stad. Na veel vragen komen we er aan. Het terrein staat mutvol auto’s!! En regenen!!diepe plassen waar we doorheen moeten waden. Binnen weer een onvervalste texas sfeer; mannen met cowboy hoeden, veel mensen van onze leeftijd maar ook jongeren. Grote dansvloer. We zetten ons op twee krukken langs de dansvloer en nemen een margarita. Bob en vrouw arriveren later en komen bij ons zitten. We kletsen en dansen en later voegen we ons bij een grotere groep golfers. Dikke pret. Een country band zorgt voor de muziek.Marijke danst nog een line dance mee. Dan moe naar huis.
Lange dag met veel indrukken.
4-2-2010.donderdag.Helaas een echte regendag;alweer!!Blijven rustig thuis en werken aan blog,projecten enz.’s Avonds eten we bij Lost creek. Een heel fraai gelegen restaurant in een kleine wijngaard. We waren er ’s middags al even langs gereden en hoewel het gesloten was, deed de eigenaar open en toonde ons vol trots zijn restaurant. Buiten is een schitterend terras met podium maar nu even niet buiten natuurlijk:regen en kou.
Binnen heeft hij zojuist een nieuwe bar gezet. Nu ja, nieuw, hij heeft een bar uit een oude saloon gekocht . de bar is uit de 19de eeuw en....je gelooft het of niet, aan de bar hebben de echte Whyatt Erp en Doc Holloway hun drankjes gedronken!!de eigenaar is apetrots dat hij deze super fraaie en grote bar heeft kunnen overbrengen hierheen.Hij heeft een paar meter extra laten maken in zelfde stijl van de bar en nu is er een L-vormige bar van meer dan tien meter . Met grote zuilen en veel spiegels. Ik ga natuurlijk op een kruk zitten, ook oud, waarop Doc heeft gezeten of Whyatt of beiden en drink een glas op hun avonturen!!Ok!!
We komen er ’s avonds terug. De kok die we ’s middags ook hebben ontmoet doet echt zijn best en we drinken er wijn van eigen makelij bij, een blanc du bois. Ze maken ook rode wijn. Maar ze halen deel van de druiven uit Florida. De Blanc is prima.
5-2-2010: Vandaag eindelijk redelijk weer. Wel nog frisjes!! Maar goed golfweer. Dus weer naar Packsaddle. De tweede ronde gaat heel wat beter dan de eerste met mij. Marijke is nog in grote diepe put. Heel zielig.Ik denk dat ik het te pakken heb en de hoop op verder doorbraak groeit eer wat. Ik weet nog niet echt of ik Dereck dankbaar moet zijn maar de drives en slagen met de nieuwe hybride 2 gaan prima!!Marijke denkt erover om maar te stoppen met golf.
Thuis gekomen schijnt de zon zowaar warm! We gaan voor het eerst op ons terras aan de rivier zitten. Dan horen we gedruis naast het huis: de buurman is aan het graven op ons veldje. Zijn waterleiding loopt daar en is lek!!We raken aan de praat: hij is pensionado uit Noorden van Amerika. Ik help hem en we sluiten af met borrelen op ons terras met hem en zijn vrouw.
Dan eten en werken.
6-2-2010:Zaterdag.Vandaag naar San Antonio geweest! De reis was heel aardig door fraai landschap. Het neemt wel ongeveer anderhalf uur . San Antonio! Wat een stad!Het is de zevende stad qua grootte in Amerika. We rijden door de voorsteden met vele grote malls. Druk druk daar. In de stad zelf, het centrum, is het opvallend rustig daarentegen. We kunnen onze auto simpel kwijt bij broadway en wandelen naar the alamo gedenkteken. We passeren nog een winkel/restaurant waar de meeste geweien, koppen van dieren aan de muur hangen in Amerika(en dus in de wereld)We eten er niets: beetje touristtrap natuurlijk maar wel boeiend om even te zien.We komen een info man tegen op straat; een prima service toch? Hij vertelt waarheen te lopen en ook waar een countrybar is waar we vanavond naar toe willen. Die ligt buiten de stad in helotes.
Wij wandelen door gezellige en mooie straten naar het grote witte monument van de Alamo. Het staat recht voor de plek zelf waar 189 mannen vochten tegen een overmacht van 5000 mexicanen. Het is een oude kerk met missie erbij. Alles staat er nog als in de negentiende eeuw.Het is er druk. Heel veel marinemensen en luchtmachtmensen, want er blijkt een groot congres te zijn over de voordelen van in dienst gaan en over de problemen die families dan hebben. We wandelden het Hotel waar het plaats vindt zojuist even in. Ik heb een folder meegenomen over behandeling van PTSS. Maar goed: bij de Alamo lopen dus honderden families van soldaten. De jonge strijders met glad geschoren hoofdjes, wat pokdalig nog soms en in stijf gestreken pakken . opvallend dat ze allemaal heel lekker ruiken naar frisse zeep en aftershave.haha. Marijke kan niet te lang in de missie kerk blijven. Ze voelt de agressie die daar was zegt ze. Bij de plek staan grote borden met de geschiedenis van Texas. En natuurlijk zijn de geweren te zien waarmee Davy Crocket en zijn medestrijders de mexicanen van zich af probeerden te houden. Ook een grote collectie Bowy Knives die door een van de soldaten in die tijd zijn ontwikkeld. Veel oorlogsgedruis dus.Dan wandelen we naar de River Walk. En die is ongelooflijk!! Niet zomaar een paar honderd meter looppad langs de Rio Grande maar kilometers lange galerijene en paden langs Venetie achtige grachten. Met langs het hele traject cafe’s, restaurantjes, winkels,hotels en met heel mooie bomen. Omdat het werkelijk schitterend weer is en zaterdag, is het vol en gezellig. De zon straalt en het is 26 graden celsius. We drinken een grote Margarita op een terrasje langs het water en wandelen het hele traject daarna af. Veel kunst ook langs het pad en historische “ Markers’.Een theater ook met de rijen voor de toeschouwers aan de ene kant van de rivier en het podium aan de andere kant. Een feest allemaal. We hebben in een blad gezien dat de jaarlijkse grote Rodeo wedstrijden met kermis,standjes enz enz die drie weken duren , twee dagen geleden zijn begonnen. Daar dus heen gereden na onze wandeling.het is in de AT &T gebouwen en op een groot terrein even buiten het centrum. Als we aankomen zien we veel volle grote parkeerplaatsen. We rijden wat van het Coliseum waar een deel van het gebeuren [plaatsvindt, af en stallen onze paarden, ik bedoel auto, bij een coca cola fabriek. Het is dan tien minuutjes lopen naar de hallen. Het is druk druk druk, met een kermis a la Antwerpen erbij waar we niet heen gaan natuurlijk. We betalen entree en willen ook kaartjes voor het echte rodeo gebeuren halen maar dat is allemaal uitverkocht!! Tienduizenden plaatsen!Dan maar naar de hallen met allerlei stands met paardrijspullen, cowboy kleding, meubels, slangen,ecostands,snoep, hamburgers, mexican food,huiden,tassen,zeep, zadels,paardenstallen!,trailers voor paarden enz enz. We gaan nog even kijken naar een wedstrijd koeien drijven. Mannen op paarden en met grote hoeden op drijven met hun paard een koe los van de kudde en moeten die dan 2 minuten beletten terug te keren. Dat is niet niks, de paarden swingen met de stiertjes mee en zakken daarbij helemaal door de knieen. Grote rijmanskunst!Ik koop net geen cowboyhoed met koeienhuid rand (te duur:250$). Na een grote sate wandelen we in het donker naar de auto.Op naar een van de bekendste dance halls van San Antonio en omstreken. Het is een drie kwartier rijden!!Maar we vinden het in het dorp helotes bij de N16. Een ruim oud gebouw wat erg lijkt op broken Spoke in Austin.De kroeg heet Jay Floor Grocery Store. Bestaat al vele vele jaren en er traden gezien de foto’s weer alle bekende country zangers op, met name Willie Nelson. Ook van binnen helemaal cowboy, met wagenwielen en cowboylaarzen en paarden attributen aan het plafond. We zetten ons aan een tafeltje . Het loopt snel vol en de band zit al te eten. Om 8 uur barst het los. Een wat verlegen uitziend meisje , wel met vele tatouages op haar armen en schouders, is de zangeres en zij zingt met schorre en toch heldere stem ; het klinkt als een klok.Weer een bewijs hoe mensen veranderen als ze gaan zingen. Kijk maar naar mijzelf,haha. De Bassist is fantastisch, hij behandelt zijn bas als een gitaar en slaat er ook driftig op Verder een gitarist, tafelgitaar en drums. Iedereen dansen dus , wij natuurlijk ook weer. En ja, ze hebben ook CD’s gemaakt waarvan wij er weer een kopen. De zangeres heet Lil Blit; zij tekent de CD voorons en na een paar uur vertrekken we. Het is nog twee uur naar Kingsland , vandaar. Helemaal blij maar moe komen we daar om half twee aan.
7-2-2010: een regenachtige en koude dag. We zijn naar de golf geweest maar de kille wind dreef ons weer naar huis. Daar gewerkt aan blog en aan projecten. Ook huis schoongemaakt.
8-2-2010: Vandaag op weg naar El Paso.Mooie rit door leeg en nog eens leeg Texas. In Junction stoppen we omdat daar ook een Coopers is!! We bestellen grote stukken vlees, ik geit en marijke beef. Verder een grote worst om mee te nemen. Het lokaal is hier ietsje luxer dan in Llano maar wel vol met koppen van wreed gedoodde dieren, meest geweidragers maar ook zwijnen en beren. Volledig gesterkt rijden we verder met Roadhouse vol aan.
El Paso is overvol, rommelig, lelijk en oninteressant. We slapen in de travellodge; redelijk. Eten in leuke Hamburger bar waar ik een Hamburger eet van super vlees van japanse koeien. Sappig!! Marijke eet kippenpootjes.
9-2-2010: Naar Albuquerque. Zeg: Alboe kwerkie. Onderweg alle info over New mexico dat we nu binnenrijden opgehaald. De geschiedenis is heel wat interessanter dan gedacht. New Mexico is al vanaf 1550 door de conquistadores en hun mannen en personeel, en vrouwen ook bezet. Veel van deze van oorsprong Spaanse families wonen er nu dus al bijna 500 jaar. Zij beschouwen zich als de enig echte New mexicans en zien de Engelsen/Amerikanen als immigranten.Het land is lang erg onafhankelijk geweest wat door zijn afgelegen ligging te verklaren is onder andere.
Omdat het prima weer is en we veel tijd hebben besluiten we te gaan golfen en gaan naar een fantastische golfbaan in Truth and Consequences. Wat een naam voor een stad! Die naam is in de jaren zestig gegeven naar aanleiding van een beroemd programma op TV toen. De bevolking stemde voor verandering van de oude naam van het stadje. Vreemd. Het is een heel aardig dorp met een echt oude kern. Het ligt aan een groot meer tussen bergen. De golfbaan is vrij nieuw:1997. Maar werkelijk schitterend met grote hoogte verschillen en prachtige uitzichten op meer en bergen. En moeilijk!! We zijn de enige spelers omdat het wat koud is. Maar wel zonnig. De caddymaster zegt dat ik of van de zwarte tees of de witte moet spelen. De backtees zijn weg omdat er deze week een prof tournooi was. Ik kies voor afslaan van de prof tees. Dat betekent wel een parcours van 7500yard, dus 6750 meter. Slope is 140. Bijna alle par vier holes zijn rond de 400meter en de par vijf holes tussen 500 en 550 meter. Dat ziet er toch heel anders uit als je op de tee staat. Marijke heeft ook een lang parcours!! We slaan lang in om over Marijkes dip heen te komen. Marijke staat zo sterk te oefenen dat twee oudere mannen die ook staan te oefenen met open mond naar haar kijken en haar complimenteren. Wat dip???Een hapje Coopers en rondje dansen doet wonderen!
We genieten enorm. Er zijn veel prachtige vogels langs de baan te zien en erop. We zien zelfs de betrekkelijk zeldzame Pyrrhuloxia, de western en de mountain bluebird en nog vele andere kleurrijke birdies. Maar geslagen hebben we ze helaas niet. Erg diervriendelijk rondje dus.We nemen alle tijd om ze met de verrekijker te bewonderen. Ongelooflijk maar waar: we spelen allebei heel goed. Ik zo rond de 14 boven de baan van de prof tees. Marijke ook prima. Het was een belevenis!! Deze baan is een echte “ Hidden Gem” zoals ze hier zeggen. En goedkoop ook nog. We drinken een wijntje na het spelen en hebben meteen contact met een paar echte plaatselijke die hards. Een vrouw achter de bar is natuurlijk in Nederland geweest enz enz. Met veel vreugd in het hart rijden we door naar Albuquerque, twee uur nog. We komen net in donker aan en vinden de hoofdstraat redelijk eenvoudig: Central Avenue. Daar speelt zich het leven van Albuquerque af volgens de info. We vinden er een redelijk hotel helemaal aan het eind van Central, Blue Hotel. Dan op weg naar een leuk restaurantje, Zinc, waar we prima eten in romantische ambiance. Beneden is live Blues muziek, in de bar. We wippen er ebven in maar zijn toch wat te moe voor echt doorzakken.
10-2-2010:Naar Santa Fe. Maar niet over de grote weg . We kiezen de Turquoise Trail, route 14 die eerst over de oude route 66 loopt.We rijden Albu uit over de oude 66 en maken vele pakkende foto’s . Van plekjes die je in vele films terug kan zien.
De turqoise trail omdat daar vele mijnen waren waar turquaas werd gedolven en nog steeds. Ook kolen overigens. We passeren oude verlaten mijnwerkers dorpjes. Een ervan, Madrid geheten, is laatste 20 jaar toch weer bewoond geraakt. Door vele kunstenaars. We stoppen er en eten een stevige lunch met donker bier uit de streek. De kroeg is echt authentiek. Het is gebouwd door de mijneigenaars en is hun laatste actie geweest. 7 jaar na de bouw ging de mijn dicht. Het was bedoeld voor de werkers om er te eten maar ook voor vermaak. Er is een fraai podium met schilderingen en er is alle weekeinden live music. We rijden voor aanleggen bij de kroeg even een groot erf op met gallerietjes. In de kroeg raak ik later aan de praat met een echte kunstenaar cowboy: grote hoed op, lange haren in staartje, enkele tanden kwijt en al flink aan de drank. Hij zegt dat ik geboft heb want dat ik op zijn erf gereden heb en hij me had moeten neerschieten. Hij had zijn revolver niet om echter. Ik zeg dat hij hem zeker nog niet genoeg om had. Grapje en dus veel gelach en warm contact. Na het eten door naar santa fe.
We komen onderweg in een sneeuwjacht terecht! Het klimt en klimt. Alles is wit rondom ons. Prachtig. Dan bereiken we santa fe. Het ligt op 7000voet!! 2100meter. Dat is niet niks. We vallen via Cerillos Avenue binnen en slaan een enorm winkelcentrum in om inkopen te doen. Eten dan. We vinden een Albertsons en slaan voor drie dagen in. Dan op zoek naar Canyon Avenue en Delgado street. Inderdaad: overal zien we galleries met veel beelden buiten voor de galleries. Canyon road is een grote aaneenschakeling van Galleries!! En ook in delgado veel galleries. We blijken een huis te hebben gevonden recht in het hart van Santa Fe!!!Verreweg de meeste galleries en musea en restaurants enz zijn gewoon op loopafstand van ons huis! En dat in de USA!We worden heel hartelijk ontvangen door Linda en David Smith die een prachtige Adobe studio en een evenmooi adobe huis naast elkaar bezitten . Zij hebben hun huis verlaten en wonen deze week in de studio, wat geen behelpen is want die ziet er schitterend en romantisch uit, met twee slaapkamers en badkamer. Het geheel is door David die architect is van beroep en ook schilder en beeldhouwer, zelf verbouwd en gestileerd. Grote ronde boomstammen in het hoge plafond, een slaapgedeelte onder de vloer. In het atelier staan vele vele schilderijen van Linda en hem. Linda is beroeps kunstschilder. Zij maakt vooral portretten. David meer landschappen en huizen(als schilder) Hij heeft ook aantal prachtige bronzen van hem staan. Linda is druk bezig met een schilderij van een bevriend echtpaar dat in Austin woont. Het moet af want donderdag gaan ze erheen.
Ze nemen ons mee naar het ernaast gelegen huis. Dat is werkelijk prachtig en gezellig van binnen. Ook verbouwd door David, met twee grote slaapkamers, twee badlkamers, een studeerkamer, een kleinere studeerkamer, een grote woonkamer en keuken. Alles helemaal vol met schilderijen van Linda en hemzelf en van een aantal andere bekende schilders. Ook aantal beelden van brons. De vloer is betegeld met oude tegels en er is vloerverwarming. Op tafel een grote schaal appels,en twee flessen rode wijn voor ons.
We voelen ons er meteen helemaal thuis. We gaan uitpakken en dan bij Linda en David een wijntje drinken. Ze vertellen uitgebreid over hun werk, hoe ze elkaar ontmoet hebben. Over de kinderen en kleinkinderen die op vele schilderijen terug te vinden zijn. De schilderstijl n Linda is prachtig. De personen staan groot op het doek en kijken je aan alsof ze er echt zijn. Wij vertellen over onze reis. David stelt voor om morgen avond met zijn vieren naar een “ Wine Flight Dinner” te gaan in “ Vinaigrette” een restaurant wat sinds 8 maanden open is en eenmaal per maand deze diner/wijntasting avonden houdt voor de goede prijs van 35$ per couvert , inclusief 5 wijnen.Goed idee!
De tijd vliegt. We moeten naar “ huis” en maken eten en gaan slapen in het prachtige bed in de slaapkamer met uitzicht op besneeuwde tuin. Lang Leve Home Exchange!!
11-2-2010:We gaan Santa Fe en zijn galleries verkennen is het plan. Marijke heeft bedacht dat we niet meer dan vijf galeries gaan “ doen” en dan de stad verder inlopen om het centrum te zien en eventueel nog een museum of andere bezienswaardigheid. Het lijkt me wat weinig maar goed. Haha.
De eerste gallerie die we binnenlopen ligt recht aan de overkant van de straat. Buiten staan schitterende Wind Sculptures van de hand van Andrew Carson. Andrew was als zeven jarige jongen al gefascineerd door wind machines in zijn geboorte dorp Boulder in Colorado. Hij werkte als teenager in een fietsenreparatie shop en leerde daar lassen en met assen werken. Later werkte hij tien jaar als fotograaf en illustrator. Hij maakt de windmolens op bestelling en elke molen is anders. Zie foto.
Eze info krijgen nwe van een zeer vriendelijke vrouw, Robyn geheten, die in de galerie werkt. Zij is een vriendin van Aleta Pippin een van de eigenaren van de gallerie die Pippin Meikle heet. Haar schilderijen zijn heel kleurrijk, bijna allemaal abstract en gemaakt met mixed media, acrylverf ensoms met een “ fired resin surface”. Ze schildert vaak met het paletmes. Ze heeft ook tegeltjes gemaakt van diverse grootte . Er hangen verder schilderijen van Martha Kennedy; veel landschappen maar ook vruchten die erg mooi zijn. Opvallend zijn verder twee beeldhouwers: Gilberto Romero diemetalen kunstwerken maakt met erop bronzen vogeltjes. Ook heeft hij gewone grote stenen uit het landschap gehaald en daar vogeltjes op gezet. De vogeltjes kosten 400$ per stuk. Aan de prijzige kant! Een grote steen met vogeltje kost 2500$. Dat is trouwens opvallend bij alle galleries hier: de prijzen liegen er niet om. En dat bij zoveel concurrentie.In dezelfde gallerie nog fraai werk van Warren Cullar, die stenen, dat lijken het tenminste, op elkaar stapelt. Het blijken echter geen stenen te zijn maar bewerkt brons. Heel bijzonder. Al met al zijn we een uur aan het praten en kijken geweest bij Pippin. We stappen dan een paar huizen verder en lopen de gallerie van Carole LaRoche binnen. Alweer worden we erg hartelijk ontvangen. Het is duidelijk ook heel stil in deze periode van het jaar. De vrouw die ons ontvangt vraagt waar we vandaan koen. Als we zeggen dat we Nederlands zijn zegt ze in vloeiend Nederlands dat zij dat ook spreekt. Zij was vijf jaar getrouwd geweest met een Nederlander en had in...Groningen gewoond al die jaren. Nu is ze gescheiden en woont hier. Zij vertelt uitgebreid over de ontwikkeling van Carole LaRoche wiens werken hier vooral hangen. Nu is ze erg bezig met bedreigde diersoorten en schildert dieren in allerlei felle kleuren. Verder is er werk van Ron Allen die beelden maakt van brons waarin hij allemaal spijkers slaat/bevestigt. Aan die spijkers hangt hij van alles en nog wat wat mensen zoal gebruiken:kammetjes,ringen, sleutels,noem maar op. Hij noemt het nail fetishes, die doen denken aan de Kongo kunstvorm Nkisi waar het beeld gebruikt wordt voor de Shaman, Nkondi genaamd , die zich met de problemen van mensen bezig houdt. Een psychotherapeut dus. Allen heeft een multiculturele achtergrond met ook Zwartvoet Indiaanse voorouders.
Ook hier natuurlijk weer lang kletsen en kijken. Dan in de zon langs andere galleries gewandeld. In een tuin liggen meer dan mangrote beelden half onder de grond gegraven. Ook ligt er een groot beeld van een vrouw in een zwemband in een portiek. Zie foto. Langs de hele Canyon road wemelt het overigens van de sculpturen die in de tuinen van de galleries staan. We maken een aantal mooie foto’s ervan en belanden dan in een winkel waar ze westernkleding verkopen: Nathalie geheten. Het blijkt een erg chique en ook dure winkel te zijn. Een man met grote cowboyhoed op en lang haar in een grijs staartje gebonden wat onder de hoed uitpiept verwelkomt ons hartelijk. Ik loop meteen naar de grote verzameling prachtige cowboyhoeden toe. Mijn verlangen tot aankoop ervan stijgt sterk!! Ik pas een aantal modellen. Opvallend is hoe stijf de hoeden allemaal zijn. Je kunt er iemand zijn hoofd mee inslaan als het ware. Waarom dat is kan de eigenaar me niet vertellen. Is altijd zo geweest. Een zwarte hoed bevalt mij wel heel erg maar helaas, of gelukkig zou Marijke zeggen, is die hoed net te klein en is er geen in mijn maat. De meeste hoeden worden hier op maat gemaakt zegt de staart. We raken verder aan de praat en hij vraagt , wijzend op een foto aan de muur van een wat oudere cowboy met grote hoed: “ wie is dat?” We moeten even denken. De man komt heel bekend voor. De eigenaar zegt: “ dat is Johnny Hallyday!!” Die heeft hier een huis en is er vaak. Hij wordt behandeld in los Angeles maar prefereert het hier te zijn. Enkele weken geleden was hij een drankje aan het drinken in The Cowgirl, een bar hier in het centrum, waar gasten ook mogen zingen als ze dat willen. Hij heeft toen met de live band die er was meegezongen en niemand herkende hem!! Hij hield het zelf ook geheim. De eigenaar van de winkel zegt veel met Johnny op te trekken en laat aantal andere foto’s zien met hem en Johnny. Wij vertellen het verhaal van Bieke en Marijke en Johnny in Parijs. Kortom weer een uurtje zoek met praten. Zonder hoed de winkel uit en naar de volgende gallerie. Ditmaal de Michael Smith Gallerie.Naast enkele andere werken van Amerikaanse kunstenaars verkopen ze hier vooral kunst en kunstniojverheidsproducten van mannen en vrouwen van de Wounaan stam die in oost Panama woont diep in het Darien regenwoud op de grens met Colombia.Zij maken vooral manden en schalen van palmvezels van de Chunga en Nahuala palm en gebruiken natuurlijke kleurstoffen om de vezels te kleuren. Hun leefgebied wordt ernstig bedreigd door bandieten, soldaten, mijnwerkers,veeboeren,guerilla’s uit het nabije Colombia. De stam is niet groot: ongeveer 3000 volwassenen en 4500 kinderen die nog leven als honderd jaar terug. Zij wonen met extended families in grote(300meter lange) hutten, tambos, die 2 tot 4 meter boven de grond staan. Dit vanwege het water waaraan ze meestal wonen. De manden zijn heel fijn geweven en de kleuren zijn prachtig. Nooit heb ik zo fijn geweven manden gezien. Over een grote mand doen vrouwen dan ook wel een jaar tot twee jaar!!En met vele prachtige patronen erin geweven.
Een stichting heeft zich het lot van deze mensen aangetrokken. De stichting heet Native Future en is zowel bezig de mensen te helpen als de ecologie van het land waar ze wonen te beschermen. Naast verkoop van de manden die ze maken, bevorderen ze ook onderwijs voor de kinderen. Heel boeiend en erg passend in Audrey’s learning around the world project. We praten erover met de vrouw in de winkel en krijgen veel info mee. Ik zal met Audrey praten over dit project en bezien of het te koppelen is aan haar project.In ieder geval het onderwijs stuk.Overigens kopen we geen mandje: de prijs is vreselijk hoog: 3000$ voor een redelijke mand!!We vragen niet hoeveel daarvan naar de makers gaat en hoeveel naar overhead! De tijd vliegt dat is duidelijk en iedereen die we ontmoeten in de galleries is duidelijk eager om met ons, uitgebreid, te praten. Dan naar het centrum gewandeld, over mooie lanen met veel grote bomen, Vooral de Cottonwoods zijn fraai. Nu helemaal kaal maar de takken zien eruit of ze grijswit zijn geverfd en vormen een fijnmazig blankwit waas in de zon. We maken een foto van Marijke bij de rivier en gaan richting grote plein en Kathedraal.Maar eerst passeren we nog een leuke winkel met allerlei tweedehands spullen. Marijke vindt daar een prachtig leren tasje en een heel mooie chinese ketting. Die was in 1972 gekocht op de Chinese muur door een mevrouw uit Santa Fe. Zij had hem pas aan deze winkel verkocht. Grote eend van zilver, chinese tekens van ivoor en blauwe stenen. Je zult het wel zien. Ik koop nog een heel mooi shawltje met bloemen, van zijde en zeg dat het voor marijke is. Maar later zeg ik dat het echt iets is voor Susanne. Haha. We hebben pret en Susanne, Marius nieuwe geliefde, is al helemaal familie. We besluiten dat het ding toch voor marijke blijft en kopen later een ander heel kleurrijk shawltje voor Susanne. Zelf kop ik hier een creme kleurige cowboyhoed. Heel goed om mee te golfen in hitte en ook om gewoon te dragen. En geen 450$ zoals in Nathalie maar gewoon 29$. Tweedehandsje, maar erg fraai. Haha.
We gaan nog een gallerie binnen, de Meyer Gallery, zoals afgesproken. Hier werkt een man die uit New York komt. Hij vertrekt volgende week naar China om daar kunst te zoeken en kopen voor de Gallerie. Hij gaat naar Shanghai en Peking. Is er nooit geweest en weet van niets zegt hij. Op avontuur dus. In de winkel o.a. heel mooie beelden van brons dat ook geverfd is , van indianen. De kunstenaar, Dave McGary, maakt allerlei beelden van Native Americans en vertelt zo hun geschiedenis. Hij doet over een middelgroot beeld wel een half jaar. Het zijn ook heel gedetailleerde beelden met mannen, vrouwen, parden van allerlei stammen. Heel prijzig!! 10.000$ voor vrij klein beeld. Buiten staat een beeld van wel twee meter hoog (zie foto). Er hangen ook een paar heel mooie schilderijen van vrouwen in een beetje impressionistische stijl. Verder nog schilderijen van kaarten(speelkaarten) e.d. wat foto’s lijken maar schilderingen zijn ;boeiend en fraai.
Dan slenteren over de straat, museum langslopen en even binnen wippen. Er is in het auditorium wat in het museum is, een oefening aan de gang voor een concert wat zondag plaats vindt. Mendelssohn . We luisteren even en gaan dan naar de fraaie kathedraal. Buiten staan aantal schitterende beelden waarvan we foto’s maken. Erg speciaal is het beeld van een Indiaanse vrouw, meer dan manshoog. In de kerk lopen we tegen een vrouw aan die ons aanspreekt. Zij blijkt een gids te zijn en vertelt over de geschiedenis van de kerk. Zij heeft een dochter die Celliste is en een aantal jaren in Nederland in een orkest heeft gespeeld. Mevrouw heeft haar in Amsterdam bezocht. Dochter speelt nu in New York. Van binnen is de kerk heel wit met prachtige kleurrijke beschilderingen. Er hangen veel fraaie schilderijene in de zijkapellen en een mooie kruisweg. We maken foto’s en willen ook de derde val onder het kruis fotograferen zoals we altijd doen, gedachtig Marius die mij dat fraaie schilderijgaf. Helaas: de batterij is op.
Op de terugweg naar huis nog even langs Tibetaanse kunstwinkel met mooi Boeddha houten hoofd Marijke wil het kopen maar de koffer is natuurlijk te klein.Thuis even rusten: om half zeven moeten we weer naar La Vinaigrette om wijn te proeven en te eten met Linda en David.
Het restaurantje is niet ver maar we gaan toch met de auto van Linda. Het is een vrij klein en wat minimalistisch ingericht doch gezellig restaurant. Veel licht zodat je de kleur van de wijn en het eten goed kan zien. Ik blij dus. De eigenaars zijn een man van ongeveer 55 jaar en zijn tweede vrouw van ongeveer 28 jaar. Zij is erg vriendelijk en heet ons welkom. Linda en David zijn kennelijk vaste gasten . Wij worden uitgebreid voorgesteld, ook aan enkele andere gasten die er al zijn en later nog binnenkomen. We voelen ons na een dag al helemaal thuis. Haha.
De eigenaresse is een gedreven vrouw blijkt die echt iets moois van het restaurant wil maken. Zij maakt een duidelijk anorectische indruk. Ben ik maar niet op ingegaan de eerste avond. De man is aardig maar lijkt mij en marijke het tempo van zijn vrouw niet helemaal te kunnen bijbenen. Ook hier maar niet op ingegaan.
Vanavond blijkt er een proeverij te zijn van prikwijnen: een cremant (d’ Alsace) rose, een prosecco, een prikwijn ,Gruet, uit de omgeving van Albuquerque,een champagne,en nog een andere champagne. Erbij heerlijke kleine hapjes: coquilles St Jacques, visje,salade, garnalen. Prima prima.
Al bij eerste fles blijkt op een of andere manier dat de eigenaar die de wijn inschenkt niet weet wat een Cremant is. Ik leg hem het verschil uit tussen een methjode traditionelle (hoeft niet hand geplukt en mag na 6maanden vat de fles in) en een cremant (minimaal 8 maanden vat en altijd handgeplukte druiven) Ik leg ook uit dat ze overal cremants maken in Frankrijk. David heeft de eigenaar verteld dat wij in Frankrijk wonen en zo hebben we snel contact met hem. Later bij de champagne vraag ik van welke druiven de twee champagnes zijn gemaakt en dat ik denk dat de eerste van een soort is gemaakt. Haha. We kletsen veel en hebben plezier. De prosecco had inderdaad kleinere belletjes en de Gruet uit New mexico was heerlijk!!
De eigenaar vond ons zo gezellig dat hij voor ons nog een extra fles prikwijn opende. We gaan monter naar huis en drinken daar bij Linda en David al pratend nog een flesje prik en eten chocolade. Een mooie eerste dag in Santa Fe!!!
13-2-2001: ’s Morgens even uitslapen en aan de blog werken en aan projecten. Om 12 uur lunchen met Linda en David bij een restaurant bij het station.t is een oud stationnetje zelf en heet Tomasitas. Het ziet er heel knus uit en is stampvol. Dat komt omdat er twee keer per dag een trein uit Albuquerque aankomt op het station en alle mensen daarin komen om uit te gaan in Santa Fe. Ze rennen eerst naar Tomasitas omdat het daar prima eten is voor goede prijs. Rijen mensen dus staan te wachten.aar Linda en David kennen de eigenaar , een Mexicaan, erg goed! Dus meteen een tafeltje!! Heerlijke Mexicaanse gerechten. Ik eet een hap die de bekende country zanger Randy Travis hier zeer regelmatig eet. De maaltijd is naar hem vernoemd. Hij woont in Santa fe. Het bestaat uit Twee carbonaatjes!Met bonen , groenten hete sausen (Chilis) en nog een aardappel. Veel maar heerlijk. Marijke houdt het bij eggs Ranchero’s , ook prima. We kletsen weer veel over santa Fe, de Kunst enz. Pret pret.
Daarna met hen naar twee super galleries gegaan. Michael Wigley en Nedra Matteucci. Bij Wigley hebben ze een enorme tentoonstelling van bronzen van Glenna Goodacre. Zij is overleden pas geleden en heeft enorm veel werken gemaakt. Ons inziens teveel. Ze herhaalt zichzelf daarbij nogal eens. Maar ze is extreem bekend en de prijzen voor een beeld van haar gaan boven de 30.000$ Linda en David kennen de eigenaars van de Galleries goed en wij worden weer voorgesteld. Bij Nedra raak ik aan de praat met een man die daar de verkoop regelt. Hij kookt graag en we praten over witlof. Ik vertel dat wij dat vroeger altijd maakten, heet in de oven met ham eromheen gerold en met aardappelpuree en Bechamelsaus erover. Hij kende dat niet en ging het meteen maken dit weekeinde haha. In de andere Gallerie hingen ook veel schilderijen van Gaspar, een rus die vorige eeuw is neergestreken in Santa Fe. Zijn schilderijen hingen er voor de enorme prijzen van tussen de 300.000 en 900.000$ per stuk!!Ongelooflijk. Er hingen ook nog wat andere beroemde schilders voor superprijzen. Linda paste nog wat fraaie ringen en ik bewonderde nog een mooi gietijzeren bewerkt kacheltje, iets zoals wij hebben in Alphen, van Pa Brok zijn ouders. Maar minder mooi dan het onze. Voor 6000$. Ik ga ons kacheltje toch maar weer eens ophalen uit Alphen!!
Na het genieten in de Galleries gaan wij inkopen doen voor het eten van morgen. Thuis gaan we meteen aan de slag met de voorbereidingen.
Het diner wordt Italiaans omdat Linda daar dol op is:
Vitello Tonnato met granito van citroensap
Verse erwten soep met parma ham, gegrilld.
Fettuccine Alfredo met cremolata
Sockeye zalm met citroensaus en asperges (groen)
Lamschops met vijgensaus, broccoli mousse en mousse van zoete aardappel
Deegbakje met vanille ijs gemengd met vijgenjam(uit Le pontreau!)
Wel even werken dus. Avondeten hoeft niet vanwege Tamasitos!!
’s Avonds naar Vanessee waar we sambabal(marijke) en tamboerijn(lars) bespelen op verzoek van de pianist. We begeleiden hem bij de bassa Nova. Je begrijpt dat het publiek op de banken staat. Dan naar Cowgirl; waar Johnny Hallyday optrad zonder herkend te worden. Gepraat met Zwitsers meisje wat Indiaanse, Crow, vriend had uit Minnesota. Hij is acteur en heeft in europa gewerkt in films daar. Johnny was er helaas niet.
Er was een bluegrass band. Maar we hebben niet gedanst. Een uur thuis en slapen.Weer volle dag dus voor de oudjes!!
14-2-2010. Wij hebben ’s morgens eten gemaakt, verder en zijn toen met Linda en David naar een muziekuitvoering geweest in het Auditorium St Franciscus in het museum. Mendelssohn Concerto in D minor voor Viool en Striijkorkest, Britten Serenade voor tenor, hoorn en strijkorkest, heel bijzonder. Nooit eerder gehoord. De teksten van de liederen waren gelukkig bijgeleverd, en Schubert’s Death and the Maiden in het arrangement voor orkest van Gustav Mahler; ook heel speciaal. Het orkest is een plaatselijk orkest,Santa Fe Pro Musica Chamber Orchestra. ’s Avonds diner bij ons. Veel praten. Linda en David genieten heel erg van het eten wat ook erg goed gelukt was.
15-2-2010.Naar Bandelier Historisch Monument geweest. Dat is een pueblo van de Indianen met ruines van de oude pueblo en rotswoningen en wat muurtekeningen. In een prachtig park de rotsen zijn van lava omdat de Canyon in een vulkaan mond ligt. Dus de steen is zacht en vandaar dat de indianen er woningen uit konden hakken. Het is weel wat druk omdat het een vrije dag is, Presidentsday. Maar heel mooi. ’s Avonds nog borrel gedronken met linda en david die morgen vertrekken naar austin.Thuis Gegeten en werken aan blog enz.
16-2-2010: naar Taos geweest. Het weer zou wat minder zonnig zijn maar dat valt mee. We rijden over een scenic route en passeren talloze pueblo’s. Taos is werkelijk heel mooi. Hoog in de bergen. Met een prachtig centraal plein en talloze galleries. Wellicht nog meer dan in Santa Fe. Hier woont overigens Julia Roberts! We kijken goed maar hebben haar niet ontmoet helaas. We bezoeken prachtige galleries met schitterende kunst. En drinken koffie in een heel trendy coffeshop. De zon schijnt heerlijk. Terug rijden we over een andere weg die langs de Rio Grande loopt. Ongelooflijke uitzichten. Wat is New Mexico mooi! Niet voor niets het Land “ of Enchantment” geheten.Thuis eten. ’s Avonds naar El Farol, bar, geweest, op Canyon road; we wandelen erheen. Het is overvol. Publiek tussen de vijfentwintig en zeventig (ik) haha. Ja veel ouderen ook . Ditmaal geen cowboyhoeden maar allemaal kunstenaarstypes. Lange haren,soepele hoedn op soms. De vrouwen trendy gekleed en een aantal verkleed omdat het Mardi Gras is. Er is Blues muziek, maar het niveau ervan is matig. We worden al kenners!!en zijn natuurlijk verwend in New Orleans en Austin.. Niet te lang gebleven. Moe maar voldaan!!.
17-2-2010: skien in Santa Fe Ski Oord.Het is fabelachtig mooi zonnig weer en boven op de piste net even onder nul maar in de zon warm!! We huren korte skietjes wat de mode schijnt. Marijke heeft 18 en ik 16 jaar geloof ik, niet geskied. We zijn wat angstig omdat het cross country moeizaam was. Het voelt weer ongemakkelijk, die skischoenen! Maar we glijden rustig naar de lift die de kinderhelling (groen) opgaat, stoeltjes. Zonder slot overigens wat best eng was omdat je hoog gaat. We zoeven en draaien soepel omlaag. Het blijkt dat Marijke heel erg mooi en professioneel kan ski-en!! Skis tegen elkaar aan, soepel door de knie-en en elegant ritme!! Met mij gaat het redelijk. Dan hogere hellingen op naar 11500 voet, dus 3600meter. Ook rode(hier blauwe) hellingen afggegaan. Kortom heerlijk en door de korte skies denk je dat je het kan!!’s Avonds moe en naar olympische winterspelen gekeken, naar Lindsay Vonn’s afdaling en naar Shaun White, skiboard springen enz, half pipe. Nu we zelf weer op de latten hebben gestaan is onze bewondering voor hen nog groter!Thuis gegeten.
18-2-2010: wandelen in Santa Fe, Galerie bezocht met foto’s. Dan Georgia O’ Keefe museum waar rondleiding door docent.Koffie drinken bij La fonda’s French Bakery. Nog meer wandelen in de zon en langs kunstwerken overal. Marijke geeft mij een heel mooi mes wat nodig is om alle snij/kookacties tijdens het ISSOOH congres in juni te verrichten!!’s Avonds gaan we eerst naar een film in Center for Contemporary Art over de fotografie en het leven van de beroemde fotografe Annie Leibowitz. Werkelijk een fantastische film en emotioneel. Het was bijna helemaal vol!!Zij komt in Maart een lezing geven hier in Santa Fe. Kaartjes van 250 en 150 $. Maar daar krijg je dan wel een borrel na afloop bij en een boek van Annie.Ik wist niet dat zij zo lang bij Rolling Stones Magazine had gewerkt en later bij Vanity Fair en Vogue. Wat een foto’s. Wat een leven!!We hadden in de galerie een foto van haar zien hangen voor 25.000 dollar van een naakte John Lennon die zich tegen een aangeklede Joko Ono aanklemt. In de film zeiden ze dat zij die foto gemaakt had vijf uur voor John werd vermoord. Annie heeft drie kinderen die ze kreeg toen ze boven de vijftig was, met Susan Sonntag. KI natuurlijk. Na het eten naar La Fonda’s music bar waar country and Western band speelt. Gedanst weer! De band is wat oubollig evenwel en het publiek ook haha. Niet te laat naar huis. Wat een dag!!
19-2-2010: Laatste dag hier!! Wat jammer we voelen ons vreselijk thuis en de art influence doet ons werkelijk goed. Een stad om te wonen en in iedergeval om terug te komen. Gelukkig hebben we aan Linda en David prima kennissen opgedaan! Zij komen dit jaar weer naar Le pontreau bij ons op bezoek in september. Rustig opstaan, ontbijt en dan naar een canyon buiten de stad gereden waar we gaan wandelen op besneeuwde paadjes door prachtige natuur. We zien twee nieuwe vogels, de blackcapped Chicadee en een bijzondere Jay. Na de wandeling waarbij we door modder moeten ploeteren soms en slippen van de smeltende sneeuw en langs afgrondje lopen, gaan we eten kopen en de stad in om nog naar het Native Modern art museum te gaan. Als we daar komen blijkt het gesloten omdat het dak erg gelekt heeft en de collectie is weggebracht. Het dak wordt vernoieuwd. We lopen dan terug en gaan nog even bij een galerie binnen waar we al eerder zijn geweest. Daar hing een prachtig werk, acryl op panel, van een half indiaanse schilder. De gallerie man is een jonge(35 denk ik) Indiaan. We zien dat het er nog hangt natuurlijk met de prijs ernaast. We vinden het een mooie traditie om elkaar met de verjaardag een schilderij te geven, met de kroonjaren dan. Dus voor Marijkes zestigste en mijn vijfenzestigste verjaardag, volgend jaar !!We overleggen met de Indiaan en hij vertelt dat de schilder even verderop is Hij belt hem en wij praten met hem. Het schilderij is er een in een reeks van hem van kerken in de pueblo’s. Dit schilderij is van de St Antonius kerk in Zuni pueblo. We tonen belangstelling en hij zegt dat het schilderij natuurlijk naar antwerpen kan worden verscheept. Maar het moet eerst naar een grote tentoonstelling in een museum in New York over Weste Amerikaanse kunst. Geen probleem. Dat maakt de shipping ook goedkoper omdat het dan al in new york is en de Cast waarin het vervoerd wordt door het museum daar wordt betaald!!We onderhandelen en dan blijkt dat de prijs naast het schilderij voor een ander schilderij is bedoeld wat veel kleiner is. Dat valt tegen De vraagprijs is voor marijke te hoog en zij dingt enorm af!! Zou ik nooit durven. De schilder die al weg is, wordt gebeld. Het blijkt dat hij geld nodig heeft voor zijn reis binnenkort naar oosten van Amerika. Dus we komen eruit. Het schilderij wordt over vier maanden ongeveer naar ons verscheept!!
Heel toevallig rijden wij morgen langs het pueblo Zuni op weg naar Gallup. De indiaan zegt dat we naar de kerk moeten gaan omdat er prachtige muurschilderingen in hangen. Hij komt er zelf vandaan.Dat gaan we doen!!morgen. Verder vanavond TV kijken en voor de laatste keer uit naar de muziek, naar Cowgirl maar weer.
20-02-2010.
Op weg naar Gallup. We nemen de snelweg nu naar Albuquerque. Die is echter zeker zo fraai qua landschap als de turqoise route. Door de canyons van de rio grande, over hoge bergpasen. Een echt natuurgenot. In Albuquerque hebben we afgesproken met Linda en Steve, de eigenaars van het huis in Phoenix waar we na Gallup heengaan. We ontmoeten elkaar in een Starbucks vlak bij de snelweg naar Gallup. Zij zijn er al. Hij is een forse en grote man met snor en zij een klein en frele vrouwtje. Zij is 18 jaar jonger dan hij. Ze hebben sportkleding aan want ze komen juist van de sportschool. We kletsen over de home exchange ervaringen. Zij hebben nog weinig ervaring ermee gehad. Al pratende blijkt dat Linda last heeft van Germ phobia. Dus dat belooft wat als ze naar Frankrijk komen. Dapper van haar om vreemden in haar huis te laten. Steve is tandarts, is 63 jaar en werkt nog omdat zijn zoon ook tandarts is en nu specialiseert in kinder tandheelkunde. Hij wil zijn zoon de praktijk overdoen. Dat duurt nog twee jaar. Linda beweert dat steve moeilijk zijn werk kan loslaten. Ook vakantie nemen is lastig voor hem. Wij moedigen hen aan om toch tijd vrij te maken om naar Europa te komen dit of volgend jaar. Ze vertellen dat het hun tweede huwelijk is. Samen hebben ze een dochter van nu 15 en Steve heeft drie oudere zoons die uit huis zijn. Ze hebben naast het huis in phoenix en dat in Albuquerque nog een woonboot in Truth and Consequences. Ze drukken ons op het hart te genieten van hun huis en vooral ook van het filmtheater dat erin zit. We nemen hartelijk afscheid en zij rijden weg in een roze smartje wat van linda is.
Dan op weg naar Gallup. De route is niet opwindend eerst. Maar we slaan van de grote weg af om naar de Pueblo Zuni te gaan. We passeren het gebied met enorme petrified forest stukken. En in het dorp Grant is overal petrified forest te koop. Ook staan er talloze dinausaurussen van plastic en steen omdat hier dinosaurussen zijn gevonden(skeletten). Opvallend dat hier stapels en stapels petrified wood zomaar liggen en te koop zijn per kilogram. In Namibia was het streng verboden om ook maar een kruimel petrified wood mee te nemen.
Na grant door een mooi gebied naar Zuni. De Pueblo is zoals alle Indiaanse Pueblo’s stoffig, verwaarloosd en armetierig. We gaan langs het tourist info bureau en dan horen we dat we niet in de kerk mogen omdat er een plechtigheid plaats vindt van de Indianen. Later in de middag zal er ook dansen zijn van de Indianen. Dat kunnen we wel zien maar van het dak. De grond is dan heilig en daar mogen we niet op staan. We gaan dan maar naar een winkel (er zijn er vele) met Indiaanse sieraden. Vooral Zuni maar ook van de Navajo’s. De winkelbediende en eigenaar blijkt een Jordanische Palestijn te zijn. We raken aan de praat over jordanie en ik vertel over het megaliten boek van Gaius Scheltema die daar ambassadeur was. Hij vertelt dat hij naar Amerika is gekomen omdat hij een vrouw hier had gevonden.
We bewonderen de inderdaad prachtige kettingen, oorbellen en met name ook beltsZ(voor je riem). We kopen een mooie ketting voor Miem en wat sieraden voor Bieke en Jasmine en Momo. En een heel fraaie Belt voor Christopher en in een andere winkel nog een riem van echt hagedissen leer. Prachtig. Hopelijk vindt Chris het ook mooi.
Dan rijden we wat rond in het mistroostige dorp. De harde wind blaast stof omhoog. We vinden de Kerk: die is heel wat lelijker dan op ons schilderij. Wat vervallen ook. We maken foto’s en draaien dan de weg weer op richting Gallup. Onbegrijpelijk blijft het voor ons dat de Indianen zo slonzig met hun woonomgeving omgaan. Er zijn ook geen bomen of struiken of bloemen te zien. Alleen maar stof. De meeste straten zijn niet geplaveid.
We komen bij daglicht in Gallup aan. Een echt lelijke stad met eigenlijk maar een lange straat waaraan de meeste winkels enz liggen. Er zijn wel meer straten maar daar is helemaal niets te beleven. Wel zijn er op een aantal gebouwen heel mooie muurschilderingen te zien die heel kleurrijk zijn. Dat fleurt wel wat op. We vinden aan het einde van de lange hoofdstraat ons oude hotel, El Rancho. Het ziet er nog precies zo uit als toen ik er met Adriaan, marius en miem logeerde. Ik loop even langs de Marx Brothers kamer waar we toen logeerden. Er zijn nog altijd twee deuren naar die kamer die twee slaapkamers bevatte. Wij slapen in een kamer genoemd naar een ons onbekende filmster. De grote hal met enorme open haard en reusachtige stoelen met koeien huid en zelfs stoelen en tafels met grote koeien hoorns als poten zijn nog altijd even imponerend. De Haard brand gezellig, en hier met echt hout en geen gas. We zetten onze spullen in de kamer en gaan bij de haard zitten en drinken Margarita’s. Heerlijk en ontspannend. Er is een bruiloftsfeest wat zojuist begonnen is Wij geven de bruid en bruidegom een hand en ik geef hen een kaartje van het ISSOOH. Voor als ze in de problemen komen. Ze zijn er blij mee.haha. Later eten we in het hotel en genieten van het romantische interieur. We wandelen door de gangen boven en bekijken alle foto’s van de vele filmsterren die daar waren. Marilyn Monroe, Reagan, Cary Grant noem maar op.
Het hotel is echt aan te raden als je toch hier in de buurt bent.
Voor we gaan slapen zien we nog dat het flink is gaan sneeuwen.
21-02-2010.
Op tijd op. Buiten is alles wit en er ligt een dik pak sneeuw. Het sneeuwt overigens nog altijd. We gaan inkopen doen in de Albertsons vlakbij. Voor een drietal dagen. Dan binnendoor naar Phoenix. Meestal over een tweebaans weg. Onderweg gaat het almaar harder sneeuwen en we zien op bepaald moment bijna niets meer. Gelukkig rijden we in een sliert achter een sneeuwruimer aan. Pas een vijftig mijl boven Phoenix stopt het sneeuwen. Langzaam wordt het ook warmer. De reuze cactussen vertonen zich en we rijden door hoge bergen en over passen. De hoogste toppen blijven besneeuwd. Via de Bush Highway rijden we uiteindelijk de oostkant van Phoenix binnen. Marijke wil graag een nieuwe inhaler hebben omdat die van haar leeg is, ventolin liefst. Normaal is het nooit een probleem: in Finland, frankrijk, Belgie, Zuid Afrika, Namibia, Zambia, overal kan ik bij een apotheek medicijnen krijgen als ik zeg dat ik dokter ben. Maar zoniet in Arizona!!Wij moeten voor het inhalertje naar een Amerikaanse dokter toe. We gaan langs een kliniek maar de secretaresse zegt dat de dokter alleen maar een recept wil geven als hij eerst marijke helemaal en uitvoerig heeft nagekeken. Vraag ik je. Enige blijk van collegialiteit is er hier niet. Uiteindelijk gaan we in Phoenix maar naar een emergency kliniek bij een state hospital. In de wachtkamer zitten een aantal duidelijk erg arme mensen die braken, psychiatrische symptomen vertonen en rochelen en spugen. Ook hier geen enkele vriendelijkheid omdat ik collega ben. Na lang wachten kunnen we in de poli terecht. Een jonge dokter hoort ons verhaal aan en zegt dat hij na kort onderzoek van Marijke, een recept zal meegeven voor ventolin. Dan komt er nog een administrator die ons laat tekenen dat wij geen behandeling hebben gehad. Hij zegt dat de dokter in principe geen recept mag geven want de zorg hier is wat betreft diagnose gratis maar behandeling kost meteen al 450 dollar voorschot. Al het tekenen en de voorzorgen zijn er nodig om eventuele suing tegen te gaan. Wat een land wat betreft de gezondheids zorg. Dat heeft echt een verandering nodig. Uiteindelijk krijgen we toch illehgaal een receptje mee, na ruim een uur. We halen de inhaler bij een onvriendelijke apotheker in Walgreens, een grote keten met medicatie, drogisterij spullen, kleding en ook alcohol.
Het is al bijna zes uur als we het laatste korte stuk naar ons nieuwe huis gaan afleggen. We moeten op de I 60 naar Apache junction en dan bij eerste stoplicht naar links. We zien een stoplicht aan de kant van de I60 en slaan lij af. Maar na een tiental mijlen nog altijd geen spoor van een ingang naar Superstitiuos Mountain Estate. We zitten verkeerd merken we als de weg helemaal ophoudt. We zoeken mensen maar alle huizen die er staan lijken verlaten. Uiteindelijk vinden we een auto met mensen erin. Zij weten niet waar het is maar denken dat we een afslag te vroeg hebben genomen. Het is inmiddels donker geworden. Wij weer helemaal terug en ja na een tweetal mijlen op de I 60 is een groot stoplicht en de afslag naar Superstitiuos Mountain Drive. We bereiken de grote gate waar een bewaker ons opwacht. Er brandt een open haardje. De man weet van onze komst helaas niets af. Toch had linda verzekerd dat zij de bewaking had ingelicht. Gelukkig weten wij de naam van vrienden van Linda en Steve te noemen. Deze Bruce wordt gebeld en hij zegt dat wij worden verwacht. Hij staat al bij het huis op ons te wachten. Wij door en komen in een heel fraai estate. Nog moier dan de crosby die ook al zo chique is. Veel cacti, bomen, bloemen. Enorme huizen. Wij rijden naar Lost Gold (niet marijke) en treffen daar bij een enorm huis Bruce aan. Hij heeft alle lichten al ontstoken, de watervallen(vier) vloeien met luid gedruis, en op tafel in de keuken staat een wit stenen bord waarop geschreven staat: welkom Marijke en Lars. Er staat een grote schotel naast met kaasjes, worst, aardbeien. En een vaas met rozen. Bruce laat ons het enorme huis zien. De badkamer is een zaal met een jacuzzi bad van vijf bij vijf meter , mozaiek stenen opbouw en achtermuur, drie treden omhoog. En een douche met vier douchekoppen van drie bij drie meter met wanden van mozaiek stenen die licht doorschijnen van lampen die erbinnenin zitten. Dan een enorme vierkante kamer met een rond pantheon achtig plafond en zuilen. En een studeerkamer met vele foto’s van de familie. Steve blijkt een verwoed jager te zijn die met name veel eenden schiet maar ook is er een foto van hem zittend bij een enorme, juist geschoten, Eland in Zuid Afrika. En een foto van hem met zijn zoon bij een geschoten hert in de sneeuw.
Buiten grote terassen , een met overloop zwembad, grote gasbarbecue en putting green van kunstgras. Boven op het dak nog een ruim terras. En dan nog een gasten huis met alles erin en erop, een extra slaapkamer, onze enorme slaapkamer een groot boudoir met enorm veel kleding van Linda en Steve, alles stijf gesteven. En natuurlijk de filmzaal met scherm van zes bij drie meter denk ik en enorme luie stoel en bank van leer en honderdtal films(dvd’s).
Verder drie grote garages met drie auto’s erin: een oud model antiek ding, een lexus en een porsche. En twee terreinwagens om mee te crossen. Kortom veel luxe. Bruce vertelt dat Steve en Linda pas een jaar getrouwd zijn hoe het precies zit weten we niet natuurlijk maar ze hebben wel een kind van 15. Bruce heeft een ZuidAfrikaanse vrouw die er nu niet is. Wel heeft zij de lekkernijen en bloemen verzorgd. Zij zijn de beste vrienden van Linda en Steve.
Bruce laat zich niet tot een borrel verleiden en laat ons alleen. Wij pakken uit, verbazen ons zeer positief over de luxe omgeving en maken eten. Daarna film kijken (Brokeback Mountain) en naar ons zeer ruime bed. We leggen de koeiehuid voor het bed.
Home Exchange blijkt wederom sucesvol.
22-02-2010.
Helaas is het vandaag weer zeer slecht weer! Bij het opstaan zien we de Superstitious Mountains niet liggen. Alleen maar mist en regen. Ook is het koud. Het wheather channel weet te melden dat in Arizona in de eerste zes weken van het jaar al meer regen is gevallen dan het hele vorige jaar!! En het giet maar door. Wij genieten echter van het huis, kijken films, rijden wat rond, rusten uit van de zware Santa Fe tijd haha.
Audrey en John mailen ons dat zij van plan zijn om over drie dagen naar Phoenix te komen voor vier dagen en ze komen bij ons logeren. Kunnen Audrey en ik verder werken aan het programma voor juli. Al zijn er wel problemen op Bowling Green en hebben ze het plan om onze cursus te verzetten.
23-02-2010.
Hoera! We zien de bergen bij het opstaan! En wat voor bergen! Groots en stijl en vol groen nu. Helaas nog te koud voor ontbijt buiten. Wel zien we een aantal fraaie kwartels naast het zwembad scharrelen. Heel leuke vogels met grote kuiven die voorover hangen voor hun snavels bijna.
We rijden wat rond en gaan langs enkele golfbanen om te zien waar we de komende dagen gaan spelen. We bespreken een baan voor woensdag en een voor donderdag. Morgen gaan we op de baan bij ons huis spelen.
S’ Avonds eten, genieten van een paar films in ons Theater.
24-02-2010. Dinsdag.
We gaan vandaag golfen op een van de twee banen van het estate waar we wonen, de Lost Gold course. Een van de twee banen is dagelijks open voor niet leden, de andere is alleen voor leden open. Dit wisselt per dag om zodat je als lid elke andere dag een andere baan bespeelt. Wij hebben met moeite een Tee tijd bemachtigd. Het blijkt dat in Arizona de winter het hoogseizoen is. De kosten om te spelen op veel banen(er zijn er driehonderd rond Phoenix alleen al) zijn hoog in de winter. Greenfees boven de 150$ zijn regel in de lente en zomer kosten dezelfde banen dan 30$. Alle geld moet in de winter verdiend worden en wel aan de winter arizonamensen. Die komen vooral uit noorden van amerika en uit Canada. Wij krijgen de gasten prijs gelukkig. We moeten met een dame samen spelen. Zij is ook geen lid natuurlijk. Ze is lid van een PGA clubje dat elke maand een wedstrijd op een andere baan speelt. Zij heeft hcp 11. We hebben mooi weer dus en de baan is schitterend. Razendsnelle, echt razendsnelle, greens die enorm unduleren. We spelen redelijk maar putten is erg lastig. Op de baan zien we op bepaald moment vlakbij ons een Bobcat langs lopen. Een klein soort leeuw lijkt het, met pluimoren. We maken foto’s van dichtbij en het beest slentert dan rustig verder.
’s Avonds film kijken(cold mountain, over de burgeroorlog, triest en erg mooi) en Tombstone met Doc Holleday en de gebroeders Earp. Van de bar waaraan ik zat in Lost Creek weet je nog?
25-02-2010.
Ontbijten in onze zeer fraaie keuken, dan weer golfen op Gold Mountain , sidewinder course. Samen met twee oudere mensen die hier inderdaad de winter doorbrengen. Mooie baan. Weer geen sterren van de hemel gespeeld maar redelijk goed. ‘ Avonds , borrelen, zowaar op ons terras in de zon met uitzicht op de bergen die rood en goud kleuren in de ondergaande zon. Marijke zwemt heel even in het zwembadje . het water is 15!! Graden celsius. Ze warmt op in de Jacuzzi. Dan eten en filmkijken. . We worden bijna lui.
26-02-2010.donderdag.
Vandaag komn John en Audrey aan om zes uur ’s avonds. Wij gaan golfen op Superstitious Springs course. Is overvol. We spelen met een man en vrouw van rond de 65 jaar. Het gaat erg langzaam en we doen over 9 holes vier uur!! Toch genieten van de omgeving. Baan is wederom erg moeilijk!! We ruilen op het vliegveld onze auto weer om. Helaas krijgen we een Corolla Toyota terug voor onze veel ruimere Hyundai. Ze beweren er geen ander te hebben. Het was wederom een heel gedoe met onvindbaar zijn van ons contract enz. Geen erg goede ervaringen dus met National!!! En dat is heel erg zwak uitgedrukt. Maar goed, John en Audrey zijn te vroeg geland en wachten op ons. Natuurlijk een blij weerzien. Ze bellen hun neef en diens vrouw die niet ver van ons af wonen. Zij komen morgen met hun twee kinderen van 6 en 2 bij ons eten. Ik ga met John golfen , weer op onze baan, en Audrey gaat met Marijke wandelen in de bergen.
Weer veel bijpraten en ook werken deze avond. Ook filmpje kijken.
27-02-2010.
John en ik na ruim ontbijt en winkelen en naar de Kinko’s gaan voor Audrey’s nieuwe werkcontract bij Youngstone University bij Cleveland, golfen. Wij spelen pas om twee uur. Samen met twee jonge kerels die er heel heel sportief en sterk gespierd uitzien. Ze zijn eind twintig. Ze slaan de ballen met enorme kracht maar niet altijd in de juiste richting. De ene, Mike, slaat regelmatig boven de 320 yards. De ander wat miner ver, meer mijn afstanden. John speelt als enige van de fronttees, wij van de zeer verre backtees. Al pratend blijkt dat we met twee jonge multimiljonairs spelen aldus John. De jongens blijken namelijk profesional baseballers te zijn van een team uit Oklahoma dat hier aan het trainen is voor de competitie die binnenkort begint. Vandaar dat sportieve, We hebben veel plezier maar worden helaas op de 17 de hole door de duisternis achterhaald. Dat is voor onze deur overigens en de dames zwaaien naar ons. Ik maak nog net mijn par op de zeer lastige par drie. Op de achttiende hole slaan we nog wel af maar John vindt zijn bal niet meer in het duister,de jongelui en ik nog wel maar de volgende slag verdwijnen ook onze ballen in het duister. Dus naar huis en eten maken. De neef van Audrey(zoon van haar zus) werkt in een zeer boeiende sector. Hij verkoopt raketten.
Hij heeft een folder boek bij zich met alle modellen en ins and outs. Er zijn raketten van enkele tientallen cm tot vele meters hoog. De meeste raketten worden gebruikt om allerlei satellieten en communicatiemateriaal in een baan om de aarde te brengen. Maar hij werkt ook voor het leger en moet dan naar allerlei afgelegen plekken en strategische plekken om proeven te nemen met raketten die bomraketten moeten neerschieten. Heel geheim allemaal dan. Hij legt uit dat voor de satellieten het belangrijk is dat ze op een hoogte circelen waarop ze precies even snel draaien als de aarde zodat hun positie vast blijft. De eigenaars en oprichters van de firma zijn twee mannen met zeer hoge opleidingen in physica en engeneering die vele prijzen hebben gewonnen op hoogste niveau. Boeiend allemaal. Niet vaak dat je een rakettenman ontmoet. Hijzelf is volgens Audrey heel slim.
Zijn vrouw is erg vriendelijk. Zij werkt nu niet maar geeft Bijbelstudie(!) aan mensen. Verder zorgt ze voor de twee , zeer aardige, kinderen. Het meisje is al heel wijs de jongen nog stout, zoals dat hoort. We eten met zijn allen in de keuken en de kinderen maken geen vieze vlekken overal zoals marijke gevreesd had, dus Debbie hoeft niets te vrezen haha.
28-2-2010.
Vandaag gaan we naar Sedona. Dat ligt drie uur rijden naar het Noorden. Het is een van de meest bekende plaatsen wat betreft natuurschoon in Amerika. Verder is het het meest bekende mystische gebied. Je zou daar allerlei energieen hebben die samenkomen boven bergen en op bepaalde plekken. Al honderden jaren is het een plek waar de indianen hun religieuze bijeenkomsten hielden en op dit moment is het een verzamelplaats voor allerlei mensen die hand lezen, healings doen, voorspellers van de toekomst, reiki therapeuten, aura lezers en dergelijke. Je krijgt extra krachten als je er zou rondlopen. We zijn dus vol verwachting en goede moed. De rit erheen is al prachtig. Door veel bergruggen en omgeven door allerlei cactussen. We zien op veel bergtoppen de sneeuw blinken in de zon. Sedona zelf ligt op ongeveer 7000 voet, dat is zo’n 2100 meter, zelfde als Santa Fe. Bij binnenkomst worden we meteen al getroffen door de fantastische rode kleur van vele bergtoppen. Ze zijn van zacht soort rode steen gemaakt en slijten daarom op prachtige manier uit. De toppen hebben namen als koffiepot, theepot, kathedraal, kameel, naar gelang de vorm die ze hebben natuurlijk. De stad zelf is behoorlijk groot en overal zijn bedrijven met allerlei therapeuten en healers. Ook onnoemelijk veel edelsteen winkels. We gaan ergens lunchen en dan wandelen om de energieen op ons in te laten werken. We wandelen langs een rivier en op bepaald moment passeren we een plek waar mensen allerlei stenen op elkaar hebben gestapeld als soort herinnering aan hun aanwezigheid daar en om de krachten te “ pakken”. Natuurlijk bouwen marijke en ik ook een klein stapeltje van acht stenen op elkaar. De natuur is inderdaad adembenemend mooi. Maar marijke had gehoopt van haar gesnuf en benauwdheid af te komen en deed aantal oefeningen daartoe. Helaas zonder resultaat. Ik hoopte van mijn overdreven gespannen zijn bij het edele golfspel af te komen: ook zonder enig resultaat. Aan ons waren de energieen dus niet echt besteed. Na een mooie dag gaan we via Flagstaff weer terug naar huis. Veel sneeuw rond Flagstaff dit jaar. Audrey en ik werken hele rit huiswaarts aan onze projecten.
Laat komen we aan in de Superstitious Mountains.
1-3-2010. Zondag.
Vandaag maken we een tocht door Superstitious Mountain gebied. Langs een oud mijnwerkersdorp dat als toeristische attractie bewaard is gebleven. Toch aardig om te zien met kerkje, gevang en saloons. Wel een tourist trap natuurlijk. Het is erg nat en modderig want het regent weer flink vandaag. Dan de bergen in: die zijn inderdaad erg wild en woest en verrassend groen nu met ontluikende bloemen overal. Maar dat groene is een zeldzaamheid hier. We rijden tot Tortilla en kunnen dan niet verder omdat de weg is geblokkeerd omdat hij overstroomd is. Er staat daar wel een heel fraaie oude saloon met aan de muren overal dollarbiljetten van 1$. Meer dan honderdduizend zeggen ze. Verder klassieke cowboytijd inrichting. We lunchen en keren terug langs een politie auto die bij een in het ravijn gekoerste auto staat te wachten. We hebben afgesproken van middag naar de film te gaan met Audreys neef en vrouw. Naar Avatar in de grootste IMAX van Arizona, met een scherm van 18meter in het vierkant!! Enorm. Het is in een grote maal bij het centrum. De bioscoop, Harkins, is er een van een enorme keten. Er draaien 24 films plus de IMAX. Helaas is de IMAX vol als we komen maar er zijn wel kaartjes voor 7.30 uur. Dat dus gedaan en een paar uur “ ge-malled” Aemilia zou hier erg erg blij van geworden zijn. Reusachtige Penney’s en allerlei winkels van al haar favoriete merken. Haha. We eten wat ion een wildernisachtig ding in de mall met brullende leeuwen en luipaarden en olifanten en apen rondom in een soort disney jungle en overal reusachtige aquaria. Dan naar Avatar. Eerst natuurliojk lange tijd reclame . de zaal is weer helemaal vol. Het is de laatste dag van Avatar. De film moet je zien en natuurlijk in 3D op super IMAX. Je zit er midden in en het is een echte science fiction avonturen film. Thema is de verbondenheid met de aarde die de primitievere mensen op pandora een verre planeet hebben en die moeten vechten tegen amerikanen die de aarde zijn ontvlucht omdat die door demensen bijna onbewoonbaar is gemaakt. Op pandora zijn onder de dorpen van de bevolking daar speciale mineralen gevonden die de amerikanen willen ontginnen,. Ze bouwen dan een avatar, dwz amerikaanse geleerden , om tot de vorm van de inlandse bevolking die er natuurlijk blauw groot en sterk uitzien. De Avatar kiest uiteraard na enige tijd voor de inlandse ideeenwereld en verzet zich tegen het kapitalistische en egocentrische gedrag van zijn eigen volk. Heel metaforisch allemaal. Maar de Amerikanen schijnen de link naar eigen gedrag en cultuur even nog niet te leggen zo blijkt na de film . haha.
Ga de film dus zien.
Na de film thuis nog een glas wijn en slapen. Morgen vertrekken Audrey en John weer.
2-3-2010. Maandag.
Onze laatste dag in Phoenix. We ontbijten in de zon!! Op het boventerras en brengen dan John en Audrey weg naar het vliegveld. Ze hebben een eagle gekocht (bals eagle) van gips van ongeveer een 80 cm hoog. Omdat Johnnies basketball team the eagles heet en ze het hem willen geven voor op zijn kantoor. Het was hier in de aanbieding. John en ik hebben plastic gekocht om het ding in te wikkelen. Hoe krijgen ze het mee is de vraag te groot voor elke koffer. Maar John vertrouwt op zijn sociale vaardigheden. Haha. Op het vliegveld lukt het hen inderdaad om het ding in de handbagage!! Mee te nemen. Dus op de schouders van John. Zeker tien kilo zwaar, gaat de vogel naar binnen. Ze mailen later dat de vogel uiteindelijk in de eerste klas die leeg was, op een stoel heeft mogen liggen en zo is meegevlogen naar Detroit. Daar schreven ze ons dat The eagle was landed. Haha. En zonder kosten Hadden Adriaan en Femke ook moeten doen natuurlijk toen ze uit Namibia kwamen met hun reuze beeld. Haha.
Wij hebben de verdere dag heerlijk in de zon gezeten na eerst nog de andere kant van de Superstitious Mountains te hebben verkend, bij Florence. Daar was het minder woest en mooi omdat de weg verder van de bergen af lag.
Huis schoongemaakt en nog twee films gekeken en naar bed.
3-3-2010.
Vandaag om tien uur weg naar California. We wilden eerst in Yuma gaan logeren maar toen we daar aankwamen viel dat zo tegen dat we doorgereden zijn naar Borrego Valley. De hele route was weer door leeg land, cactussen. We zijn nog gestopt op en plaats met heel veel petroglyphen van duizenden jaren oud. De indianen krasten de bovenlaag af van lavastenen die daar overal liggen. Ons viel op op de weg daar omheen dat er enorme veeboerderijen waren en hectaren gras en ander groen land. We lazen op de plek waar we stopten dat hier altijd een rivier liep die nu alleen nog ondergronds aanwezig is omdat door een dam heel veel water is weggeleid naar andere plekken. Maar er is nog genoeg over om al dat land te bevloeien. De farms hebben daar per farm vaak meer dan 20.000 koeien!!! Onvoorstelbaar die zee van koeien die allemaal in stallen buiten staan. We eten een stukje kaas uit het vuistje en wandelen langs de petroglyphen. Duizenden tekeningen inderdaad. De zwarte bovenlaag weggekrbd hebbende blijven er roze beeltenissen over van slangen, vogels zonnen, maan enz enz. Merkwaardig die hoop stenen midden in het vlakke land. Maar rondom zijn verderop de hogere bergen die door vulkaanuitbarstingen zijn ontstaan. We lezen dat op deze plek er elke dag!! Kleine aardschokken te meten zijn. We rijden terug naar de grote weg(I-8) door de weilanden en overal zitten great Egrets langs de waterkanaaltjes die er voor de bevloeiing zijn gemaakt. Veel kanaaltjes zijn met aarde overdekt zodat het water niet verdampt.
Dan door naar Yuma en naar Borrego. Ook daar veel boerderijen en groenland met allerlei gewassen. Hier zijn veel bronnen overal. Borrego Springs ligt in een vallei en is omgeven door hoge bergen, zelfs met sneeuw bedekte toppen. Achter de bergenrij in het Noorden ligt overigens Palm Springs. We kennen Borrego van aantal jaren terug toen we daar bij Ken Burgess, toen de vriend van Libby , hebben gelogeerd. Wij zoeken zijn huis maar weten het adres niet. Dus aan golf achtig uitziende bewoners gevraagd. We weten dat het huis bij de Anza Golf course lag. En ja een man kent Ken. Maar die heeft in december zijn huis verkocht!! Dus niet daar logeren. Marijke oppert dat we maar in een resort daar moeten gaan slapen wat 27 holes golfbaan heeft. Zo gedaan. Er is plek en de prijs is redelijk. Wel redelijk vol daar omdat juist nu iedereen hierheen komt om de bloemen te zien die nu in de desert opschieten ; zeker nu omdat het dit jaar zoveel natter is geweest dan anders ivm mijn komst en El Ninjo.
We relaxen in de bar en drinken margarita’s tijdens Happy hour, als echte Hollanders. 2$ per glas, daar kan Bieke nog van leren haha. We bespreken het eten en gaan douchen. De eetzaal zit volet bejaarden die kennelijk en groupe een toer maken langs de blommen. Je moet daarvoor een 4x4 hebben met extra clerance omdat de woestijn hier erg hilly is . Wij kijken nog de film Crying Heart en vallen in slaap.
4-3-2010.
Vroeg op, zwemmen in warm buitenbad en bubbelen in de Jacuzzi. We ontmoeten in het bad een vrouw die ons hoorde praten. Zij kwam uit nederland, Santpoort, en was heel blij weer eens nederlands te kunnen praten. Ze woonde al meer dan 50 jaar in de States. Haar man is Amerikaan. Later ontmoeten we nog een andere vrouw die ons ook aansprak: ook nederlandse komaf en la 40 jaar in de States. Ook zij was heel blij weer nederlands te kunnen praten!! Haha!!
Na onze zwemactiviteiten naar de golfbaan. Een heel aardige baan met natuurlijk super views op de blauwe, rode, grijzige en gouden bergen(naar gelang de zon).
). We spelen 27 holes en het blijft maar wat matig gaan. De lessen zijn vooral goed voor het slaan op de driving range maar nog niet voor spel op de baan wanneer de onzekerheid toeslaat en de stress. Maar alweer genieten we van de natuur en elkaar natuurlijk.
Na het spelen op naar Rancho Santa Fe, naar Irene en Gough. De route is weer schitterend, veel haarspelden weliswaar maar prachtige vergezichten. We passeren Ramona, een heel fraai stadje en vallen dan de San Diego regio binnen. We rijden even verkeerd maar belanden plots op de del dios highway wat betekent dat The Crosby Estate vlakbij is. We komen rond zes uur aan en Irene is thuis om ons hartelijk welkom te heten. Gough is hard aan het werk!!!Op zijn 81ste!!Hij is bezig met een grote deal met de company waarvoor hij werkt. Ze zijn bezig een grote desalinisatie plant op te zetten juist over de grens met Mexico. Het is een project van 500 miljoen dollar en er zijn allerlei partijen bij betrokken. Onder andere Koreaanse mensen en verder grote waterkopers, een uit USA en een uit Mexico die elk een contract voor 30 jaar waterafname willen tekenen voor de waarde van 5 miljard dollar ieder. Dat zijn nog eens contracten. Uiteraard heeft alles al vele voeten in de aarde gehad. Gough is expert in zoeken van investeerders en bij elkaar brengen ervan en in het voeren van de onderhandelingen. Hij zegt later dat het zijn grootste en lastigste deal zal zijn. Dan kan hij rustiger aan doen haha.
Wij eten zalm bij Irene en praten veel bij over de wederzijdse familieperikelen enover het werk. Gough komt heel laat thuis.
4-3-2010.donderdag
‘sMorgens ontbijten en met Gough praten over de grote deal. De onderhandelingen lijken goed te lopen en vanavond is er een diner in het clubhuis hier op Crosby. Dan moet alles beklonken worden. Verder een dag op stap met Irene die moet werken enkele uren. Marijke gaat met haar naar Pilatus en ik breng de tijd door met in de zon zitten! We hadden daarvoor al geluncht in een visrestaurant en ik had kleine maar heerlijke oesters uit Washington state gegeten. Op TV was AC Milan tegen Manchester United aan de gang voor de Championsleague. Ik dacht dat het live was maar later bleek het een oude halve finale te zijn!!haha. Na de rondgang met Irene door Escondido enz naar huis. Ik maak pasta met verse tuna en we kletsen over vanalles. Het gaat niet optimaal met Alexandra en haar man Marco en er zijn zorgen om hun zoontje wat te actief en moeilijk lijkt te zijn. We bespreken de ins and outs van evt interventies.Vooral dat Irene niet te verantwoordelijk moet zijn. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan.
5-3-2010.vrijdag
Wij gaan om negen uur rustig inslaan om te golfen met Irene om half elf. De proshop mensen herkennen ons van drie jaar terug. De baan ligt er fantastisch bij. Het inslaan gaat onberipelijk goed, maar zo gauw ik op de tee sta gaat het helemaal mis met de afslagen. De rest loopt goed met name het putten. En op de tweede hole had ik een vreugdevolle ervaring: Ik sloeg de afslag op de par 4 ongeveer 100 meter vooruit en moest nog 240 meter verder. Met mijn nieuwe iron 2 hybrid sloeg ik ineens op de green en de bal verdween daar. Op de green bleek de bal in de hole te liggen. Eagle dus!!haha. Eerste negen holes ging redelijk behalve afslagen daarna veel minder maar de baan was weer schitterend en Marijke speelde redelijk. Wat wil je nog meer! Het is overigens een heel moeilijke baan en ik speelde van de backtees, 6600meter lang.
Na het golfen aan de blog gewerkt en later kwam Irene terug van een client. We zijn toen naar het clubhuis gegaan waar Gough een eten had(alweer) met alle belangrijke mensen van de deal. Allemaal mannen. We werden voorgesteld en hebben gezellig gepraat over home exchange,reizen door afrika en usa , met o.a. een man die zelf 4x aan de autorace door de woestijn van mexico had deelgenomen van Ensenada naar einde van baja california (1000mijl off road). Hij was een van de waterkopers. Na de borrel zijn wij thuis gaan eten, Gough moest verder eten en vergaderen daar, de zwoeger. Hij was pas om 4 uur ’s nachts thuis. Wat een enorme energie heeft die man!!
6-3-2010.
Vandaag regen enheel koud. Het blijft maar slecht weer worden iedere keer.
Daarom ’s middags naar de film! We zien The Hurt Locker die waarschijnlijk morgen bij de grammy award (oscars) uitreiking de eerste prijs zal krijgen. Het is een film over soldaten in Irak nu. Werkelijk afschuwelijk maar fantastisch waarheidsgetrouw en sterk gefilmd. Marijke kan het bijna niet aanzien!!Gough vertelt later over zijn oorlogservaringen in korea. Hij is daar gewond geraakt en heeft hoge onderscheiding gekregen. Hij heeft gisteravond toevallig nog foto's uit zijn korea tijd laten zien.
7-3-2010.
Vanmorgen met Irene en Gough naar de ...kerk geweest. Zij zijn tegenwoordig katholiek! De kerk is in 1981 gebouwd en is architectonisch heel fraai. Het is opgezet als een oude “Missionary” met groot ommuurd terrein met daarbinnen de ruime en luchtige en lichte kerk, een school, een woonhuis voor de pastor, een vergaderzaal/filmzaal en een bibliotheek. Verder nog een ruime binnen tuin met boomgaard vol sinaasappelbomen en watervalletjes. De statie omgang is erg mooi en bestaat uit 15 beeldhouwwerkjes in brons. De mis is helemaal vol! De priester met vier misdienaars komt binnenschrijden. Overigens twee meisjes als misdienaar. Verder een klein maar heel mooi koor wat zoals Irene vertelt professioneel is, dus betaald wordt. De mis gaat zoals bij ons natuurlijk. Alleen bij de communie krijg je hostie en slokje wijn en daarna omhelst eenieder in elkaars buurt elkaar om de vrede te vieren.Meer zoals in Brazilie dus.
Na de kerk koffie en donuts van de kerk en kennismaken met de pastoor en andere mensen. Dan gaan we ontbijten in een heel fraai en oud restaurant/hotel, waar Gough’s Koreaanse zakenpartners hadden gelogeerd, in Santa Fe. Ik neem poched eggs op gerookte zalm waarbij rijst en een orchidee wordt geserveerd. We praten over de kerk, de film van gisteren,psychologie , Amerikaanse gezondheidszorg en politiek enz.
Daarna in de regen naar huis en een rustige dag verder. Ik probeer almaar artikelen van Angela uit het Duits te vertalen naar het engels of Frans, maar de teksten zijn zo op de wetenschap gericht(allemaal woorden van delen van dinosaurussen) dat ook de vertaalprogramma’s mij niet kunnen helpen.Ben uren met instellen van nieuwe toetsenborden enz bezig geweest zonder veel resultaat. Maar je leert de compu zo wel kennen.
’s Avonds komt July, een collega van Irene op bezoek, eten, en we praten over haar werk als therapeut op het instituut voor care for jewish families. Zij is eigenlijk neuropsychologe. Ze vraagt of ik woensdag naar het instituut wil komen om de staf te vertellen over mijn werken met gezinnen en vnl ook met getraumatiseerde vluchtelingen patienten en psychotische problematiek. Dat ga ik doen.
8-3-2010. maandag.
’s Morgens vroeg op en naar zwembad en spa geweest op de Crosby. Een mooi begein van de dag. Daarna gaan golfen op de Vineyard in Escondido. Een heel mooie baan met uiotzichten op de bergen, de langs de baan gelegen wijngaard, de bloemen die nu overal opschieten. We spelen alweer heel gezellig maar scoren alweer slecht. De greens blijven zo anders en snel met overal hellinkjes. Na het golfen boodschappen gedaan in Escondido en via een omweg naar huis. Wij koken voor Irene. Is weer naar zijn vergadering. Hij is vandaag naar Montana gevlogen in de privejet van zijn partner om de stukken te tekenen van het project. Hoera. Alles lijkt goed te gaan voor hem. Irene was bezorgd en bang dat de jet ,met plaats voor 10 personen toch, zou neerstorten. Wat niet gebeurde natuurlijk. Bij thuiskomst heeft Gough weer veel te vertellen over de problemen van zo’n project: alles moet geregeld worden, de bouw natuurlijk van de plant die vele miljoenen liter water per dag moet gaan produceren, de energievoorziening om het water te desaliniseren, de financiering, de toestemmingen van de mexicaanse en baja california regeringen , de evt problemen met mensen die jaloers zijn omdat zij de plant niet mogen bouwen enz enz.
9-3-2010.
We gaan vandaag alweer golfen en wel op de ons welbekende baan Woods Valley. We speelden daar drie jaar geleden een viertal keren. Het is bijna een uurtje rijden door schitterende omgeving. De baan ligt tussen bergen die nu meer en meer gekleurd worden door bloemen: veel oranje, paars, blauw. Met mij gaat het spelen beter, maar Marijke speelt zo slecht dat ze er na 15 holes mee ophoudt. Ze kan de nieuwe slag maar niet te pakken krijgen. Ze haat dus GSM golfleraar dereck. Het weer is ook lastig: wel zonnig maar een zeer harde wind (kracht 6 tot 7 denk ik). Toch genoten o.a. van de vele vogels die altijd op deze baan wonen. Al zijn het er minder dan drie jaar geleden. Nog te koud??
Wij koken weer voor Irene die vandaag lang moet werken.
10-3-2010.
Vandaag weer eens werken op het Jewish Family Institute in San Diego, Balboa Avenue. Eerst een ruim uur allerlei vragen en cases bespreken van de staf. Er zijn ongeveer 15 therapeuten. De vragen betreffen het behandelen van psychotische mensen en getraumatiseerde vluchtelingen/immigranten. Ook vragen over (klein)kinderen van holocaust overlevers.
Als ik vertel over de gecombineerde aanpak die ik altijd had voor psychotische mensen, individuele, groeps, familie en medicamenteuze interventies en over het gebruik van de inhoud van de psychotische ervaringen , is iedereen zeer geboeid. Er ontstaat een levendige discussie. Ook het behandelen van echtparen waarvan een van de partners depressieve klachten heeft , in een echtparen groep spreekt ze erg aan. Ik leg uit hoe veel voordelen een groepsmatige aanpak heeft en hoe ik altijd de familiehistorie, middels uitgebreide genogrammen, als uitgangspunt neem en hoe we deze genogrammen altijd in de therapiesessies ophangen en ernaar verwijzen als dat van belang is. Ook de groepssessies met mensen met psychotische ervaringen en de andere betekenisgeving aan psychotische ervaringen en de koppeling aan familiegeschiedenis spreekt aan.
Na deze sessie gaat July mij uitgebreid interviewen over de gezinsaanpak en gebruik van genogrammen en metafore objecten. Het interview wordt op de video opgenomen om te gebruiken bij de opleiding van interns enz. Het duurt twee en een half uur.
Er zou nog een patient komen maar die heeft afgebeld.
Na het werk gaan Marijke en ik naar een maal met een supermarkt met alleen maar Japanse voedselproducten. Heel boeiend. Al die verse vissen, al die shushis veel totaal onbekende producten vaak ook met gedroogde of geroosterde visjes en allerlei rare groenten. Er is zoveel te leren nog wat betreft voedsel. Erbij is een restaurantje, vol Japanners, waar we alletwee een werkelijk zalig gevuld soepje(soep) eten en rijst met zalmeieren en in soja gekookte halve eieren, Marijke nog grote gefrituurde garnalen. Superkwaliteit en zo totaal anders.
Daarna naar het Art museum in Balboa Park. Het regent weer flink en het is koud. Maar binnen is het warm. We zien een tentoonstelling van Noord Amerikaanse schilderijen. Hier geen Western kunst. Ook nog aziatische deel en renaissance schilderijen uit Europa bezocht. Veel nederlandse schilders, verder Rubens en van Dijck en andere belgen. Veel Italiaanse meesters ook.
Dan weer helemaal omhoog naar Rancho Santa Fe. Irene heeft vier grote kreeften uit Main gekocht die moeten worden gekookt. Gough heeft weer gewerkt. Ik heb hem Marius zijn CV gegeven omdat Gough dacht wellicht een baan voor hem te kunnen regelen bij het nieuwe project. Als waterhandelaar. Marius denkt dat het werk wel te moeilijk voor hem zal zijn. Veel juridische zaken ook. En hij moet goed spaans en engels spreken. Wat hij volgens mij zeker kan of snel kan bijleren gezien zijn goede basis. Gough is tevereden over zijn CV. Hij zal marius mailen als het zover is en hem uitleggen wat de baan zou inhouden. Afwachten maar.
Het diner is heerlijk, de kreeften goed gekookt en de wijn en conversatie goed. Ik speel nog aantal liedjes op mijn gitaar die ik hier zal achterlaten. En zing uit volle borst natuurlijk. Gough en Irene vinden het heel leuk.haha. Onze laatste avond bij Irene en Gough. Irene wil dat we langer blijven maar wij hebben onze volgende stappen al vastgelegd. Morgen naar Pala Mesa waar we morgen en overmorgen golfen en blijven logeren. Er hoort ook een casino bij van de Pauma Indianen. Alles inpakken dus.
11-3-2010.
Een prachtige dag vandaag. Wij gaan zeker weg! We nemen hartelijk afscheid van Irene en Gough en zij beloven te proberen om in juli met ons naar Audrey te gaan als ik daar les ga geven aan Bowling Green.
De reis naar Fallbrook gaat over de I 15 . Door de prachtige natuur en bergen weer. Met enige moeite vinden we na wat misrijden het resort wat niet ver van de weg ligt blijkt dan. De omweg is schitterend, langs Fallbrook.
Het resort is heel aardig met een heel mooi gelegen golfbaan eromheen in de bergen.We checcken in en gaan eerst zwemmen en in de Spa. Dan inslaan wat prima gaat ook met Marijke. We spelen met een man van eind dertig die uit Michigan komt maar nu hier woont. Zijn ouders zijn overleden kort geleden en hij werkte als golfclub fitter. Nu even gestopt met werken. Hij speelt goed, lage single hcp. De baan is wel heel bijzonder!! De fairways zijn extreem smal! Soms niet meer dan 8meter!!En overal diepe ravijnen langs de fairways. De greens ongekend snel en undulerend. Onleesbaar. Ook onze medespeler heeft veel moeite met de baan Wel ongelooflijk veel prachtige bloemen overal en schitterende oude bomen met spechten en andere vogels. We spelen goed maar scoren weer slecht door de vele putts. Genieten en marijke heeft er weer zin in haha. Daarna happy hour shushi eten en weer in de spa. Daar treffen we een echtpaar uit Nieuw Zeeland aan en een echtpaar dat zijn huwelijksreis drie jaar geleden in nieuw Zeeland heeft gedaan. Toeval bestaat niet. Ze vertellen uitgebreid over nieuw Zeeland . de mannen zijn fanate vissers en golfers(de Nieuw Zeelander heeft hcp 0. De Amerikaan, uit Carlsberg, vertelt welke banen hier het mooiste zijn. Na veel gepraat gaan we ons aankleden en dan naar het casino wat tien minuten verderop zou liggen. We hebben elk 25$ speelgeld gekregen9een kaart). Dus dat moeten we proberen. De tocht naar het Casino is veel langer dan verteld. En gaat over kronkelige weggetjes door hoge bergen. We passeren eerst een ander groot Casino, Pal Indianen Casino. Uiteindelijk na een half uur bereiken we het kleinere casino van de Pauma Indianen. We eten er en hebben veel moeite om onze kaarten aan de gang te krijgen. Geen echte gokkers, dat is duidelijk. We halen uiteindelijk 26$ uit de slotapparaten en gaan vrolijk naar huis.
2 opmerkingen:
Ha Lars en Marijke, Wat alweer een (prettig)verhaal terwijl jullie nog maar net weg zijn. Dat belooft nog wat voor het komende jaar. Maar Lars, je kent de uitdrukking: "In de beperking toont zich de meester". Je weet, ik ben me er al eeuwen van bewust dat je een meester bent. Toch heb ik je golfverslagen maar overgeslagen, en ook bijna je tafeltennisverslagen. Wat betreft dat tafeltennissen, je mag dan in Frankrijk wel veel geoefend hebben, maar het is duidelijk, gegeven je resultaat tegen Russell, je moet vaker komen sparren in Zeist voor beter resultaat. Doe wel de groeten aan een ieder die je daar tegenkomt. Deze reactie komt vanachter een bureau van verslavingszorg Amersfoort, alwaar nog geen security poortjes zijn. Het ga jullie goed daar, ik probeer het allemaal een beetje te volgen. Yme
Ha lars en Marijke,
Wat toch weer een buitengewoon prettig verslag van deze issooh reis. Ga zo door, ik hang aan jullie lippen. En tussen haakjes, komen we elkaar nog tegen bij Audry? Ik de eerste twee weken in de kursus, jij de laatste week, of passeren we elkaar op het vliegveld in Detroit? Neem maar contact op als jullie weer in het land zijn, ik heb overigens geen idee wanneer dat is. Hele hartelijke groet, voor zover jullie nog geïnteresseerd zijn in de nederlandse politiek, Wouter Bos houdt er mee op i.v.m. vrouw en kinderen, Cohen volgt hem op, en van Mierlo is overleden, Wilders leeft nog steeds.
Een reactie posten